ΣΚΛΑΒΑ ΣΚΛΑΒΟΣ

ανέκαθεν υπήρχαν διαβαθμίσεις, και μάλιστα δυναμικές.
εξηγούμαι: και στην σκληρή ρώμη ακόμη υπήρξαν κατά βούληση δούλοι, ικανοποιημένοι δούλοι, διαμαρτυρόμενοι δούλοι, επαναστατημένοι δούλοι, θανατωμένοι δούλοι.
όμοια και στον μεσαίωνα: ευτυχείς μπιστικοί ως απανθρακωμένοι ατιθάσευτοι.
ανάλογα υπήρχαν και οι αφέντες που άφηναν λιγότερα ή περισσότερα περιθώρια, με διάφορους τρόπους, με μαζικές παραδειγματικές θανατώσεις ή άλλες αποτελεσματικότερες ή ευφυέστερες επιδείξεις ισχύος· καθοριστικός παράγων. η παραχώρηση της αποφασιστικής πρωτοβουλίας μπορεί να γίνει κατ επιλογήν ή υπό πίεση, ή ανάμικτα. και οι δυό πόλοι έχουν ρόλο στη διαμόρφωση του σημείου εξισορρόπησης.

πολύ πολύ παλιότερα ο ισχυρός της αγέλης επέβαλλε τη θέλησή του, όποιος ένοιωθε άνετα μ' αυτό προσαρμοζόταν γρήγορα κι αποτελεσματικά, όποιος έμενε με αμφιβολίες μπρατάριζε ώσπου να το πάρει απόφαση ή να οδηγηθεί σε αδιέξοδο απ' τον ισχυρότερο, ή να τον ανατρέψει! πάλι δύο ήταν οι πόλοι. θέλει δύο.

στις μέρες μας ισχύουν τα ανάλογα: παραχωρείται ο χώρος που μπορεί να παραχωρηθεί απ' τον έναν πόλο και που μπορεί να καταληφθεί απ' τον άλλον. σε διάφορες διαβαθμίσεις και οπωσδήποτε πιο αναίμακτα από άλλες εποχές. δεν επιβάλεται με τη βία άλλων εποχών. δεν μιλάμε για τη σκλαβιά του εργάτη φυτείας ή του υποζυγίου. μιλάμε για παράδοση ελέγχου σε πλαίσια ανταλλαγής ισχύος. δεν έχουμε αιχμαλώτους πολέμου. η σκλαβιά για την οποία εδώ συζητάμε αφορά στον ιδιωτικό χωρο, μεταξύ προσώπων, ίσως είναι κάτι πολύ θεμελιώδες, δεν έχει δημόσια διάσταση όπως σε ορισμένες προηγούμενες εποχές. κι αυτό διαμορφώνει καθοριστικά τα μέτρα της, όπως και τη μέθοδο διαπραγμάτευσής της. παραμένει η παραχώρηση της αποφασιστικής πρωτοβουλίας και μέχρι του σημείου που και οι δύο πόλοι κατορθώνουν να υποστηρίξουν.

«εδώ», λοιπόν συζητούμε για εκείνο το είδος σκλαβιάς ή δουλείας (ανάμεσα στα τόσα άλλα) που δεν επιβάλλεται ενάντια ή ερήμην της συνείδησης του σκλάβου, κι έχει σαν αντικείμενο την «προσωπική εκμετάλλευση» της σκλαβιάς. συναντήθηκε σε όλες τις εποχές, από πολύ πολύ πολύ πολύ παλιά. δεν ταυτίζεται με την σκλαβιά πού ήρε ο Σόλωνας για παράδειγμα, η οποία διέφερε επίσης από την σκλαβιά του δουλοπάροικου που με τη σειρά της διέφερε από την οσμάνικη εκδοχή, η οποία διέφερε από εκείνη των θυσιών στον οντιν ή τις αντίστοιχες στο περού. κοκ

 

Όποιος/α δεν αποκαλεί εαυτόν σκλάβο/α καθώς και όποιος/α δεν θέλει να αλληλεπιδράσει με τους/τις προαναφερόμενους/ες, θα σου γράψει, ότι δεν υπάρχουν.
Όποιος/α αποκαλεί εαυτόν σκλάβο/α καθώς και όποιος/α αλληλεπιδρά/θα ήθελε να αλληλεπιδράσει με τους/τις προαναφερόμενους/ες, θα σου γράψει, ότι υπάρχουν και με το παραπάνω.

Θα είχαν δίκιο και οι μεν και οι δε, αφού ο καθένας για την πάρτη του/της μιλάει. Τώρα, αν θέλουμε να μακρηγορήσουμε, ν' αναλύσουμε, ακόμα και να υπεραναλύσουμε ( λέγε με να βρούμε την τρίχα στ' αυγό ή στ' αβγό, ο καθείς με την ορθογραφία π' αγαπά ) υπέρ της μιας θέσης ή της άλλης, είναι άλλου priest ευαγγέλιο.
Το ζήτημα είναι, αν και κατά πόσο θα μας αφορούσε το point και πόσο χρόνο ή ενέργεια, θα ήμασταν διατεθειμένοι να σπαταλήσουμε ( όπως συμβαίνει μ' οποιοδήποτε άλλο ερώτημα/θέμα εδώ πέρα ).

 

Έτσι για να υπάρχει...

1.
Εθελόδουλος.
Δηλαδή το άτομο που έχει χάσει την ελευθερία του και πολλά από τα δικαιώματά του, το άτομο που βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου ή που εξαρτάται από κάποιον ή κάτι ή που υπηρετεί.
Ο λόγος που έχει χάσει την ελευθερία του δεν προσδιορίζεται. Μπορεί να είναι πάρα πολλοί οι λόγοι γι' αυτό.

2.
Ανδράποδον.
Δηλαδή το άτομο που αιχμαλωτίζεται στον πόλεμο, και μεταβάλλεται σε δούλο.
Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει συγκεκριμένη ενέργεια που τον μετατρέπει σε δούλο.

Έχει άλλη δυναμική η κατάσταση (1) και άλλη η (2). Σαφές..?
Άσχετα αν φαινομενικά και στις δυο περιπτώσεις το "υπηρετών άτομο" λειτουργεί ως υποχείριο (δηλ. εκτελεί τυφλά εντολές και οδηγίες κάποιου άλλου ή που είναι άβουλο όργανο κάποιου άλλου).

Στην πρώτη περίπτωση η σχέση είναι συμ-βιωτική όσον υφίστανται οι όροι αμοιβαιότητας μεταξύ τους (θέλω/θέλεις, ναι/όχι)...
Στην δεύτερη περίπτωση η σχέση μπορεί να λήξει βιαίως (θάνατος) με απόφαση του ιδιοκτήτη χωρίς κανένα λόγο, που λέει και το άσμα.

Οι όροι αμοιβαιότητας απορρέουν από ένα
(α). πραγματικό γεγονός που επιφέρει την κοινά συμπεφωνημένη συνέπεια (π.χ Σεισάχθεια* / Σόλων κλπ) ή
(β). από ένα "κάτι" που λειτουργεί από κοινού ως μοχλός της κοινής τους επιλογής.

Για προφανείς λόγους η συνθήκη (α) απορρίπτεται εφόσον ουσιαστικά έχει τα ίδια αίτια με το (1), αλλά με άλλα "όπλα" (προς χάριν της συζήτησης να πω πως η κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα μας σήμερα, αυτό ακριβώς έχει ως αποτέλεσμα, την δουλεία μας, γιου λάικ ιτ ορ νοτ, για όσα παιδιά μπορούν να το καταλάβουν, λίγα τα κόβω ως πιθανότητα)***.

Στο (β) αυτό το "κάτι", ό,τι κι αν είναι αυτό, λειτουργεί ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη στην οποία στηρίζεται το από κοινού θέλω.
Η συνθήκη αυτή ενδύεται/υιοθετεί από την (αντιλαμβανόμενη, στα μυαλά των μελών της) εικόνα του (1), τα συστατικά/διαδικασίες/εργαλεία, που είναι αναγκαία ως μορφή στο πλαίσιο λειτουργίας της.
Δηλαδή αυτά που είναι αναγκαία για να σημανθεί η σχέση ως τέτοια στα ίδια της τα μέλη.
Που χωρίς αυτά η σχέση δεν μπορεί να υπάρξει.
Και αυτό είναι το λεπτό σημείο της υπόθεσης.
Η σχέση επιβεβαιώνεται ως τέτοια στην αντίληψη των μελών της δια μέσου της μορφής της.
Διότι αν ίσχυε το αντίστροφο θα έπρεπε να υπήρχε ξεκάθαρος (από κοινού) σκοπός, που να μην μπορεί να υπονομεύσει τα ουσιαστικά θεμέλια της σχέσης.

Στις περιπτώσεις (1) και (α) ο σκοπός είναι σαφέστατος: Παράγεις/λειτουργείς για μένα όταν, όποτε και όσο γουστάρω, σε κάνω ό,τι θέλω κυ-ρι-ο-λε-κτι-κά. Δεν υπάρχουν θέλω και ξεθέλω κλπ.
Στην (β) όσο υπάρχει το "θέλω" υπάρχει σημείο θραύσης, που προσπαθείται από κοινού να μην ενεργοποιηθεί, να μείνει στο απυρόβλητο ως σύμβολο ενός κάποιου περιεχομένου, που θέλουμε μεν να υπάρχει, αλλά εφόσον δεν είναι (1) ή (α) δεν μπορεί να υπάρχει επί της ουσίας.
Πείτε το θέλω όπως θέλετε, από στολίδι και ταμπέλα έως σκεπτικό, SSC ή RACK, δεν αποτελεί σκοπό, δεν υπάρχει σκοπός, δεν μπορεί να υπάρχει σκοπός, ως σκοπός υπάρχει/νοείται μόνο το βίωμα του ρόλου/ων per se.
Θα έλεγα μια "φετιχιστική" προσέγγιση από τα μέλη της σχέσης σε κάτι, που άσχετα αν δεν υπάρχει, τα μέλη της αποδέχονται ως υπαρκτό.

Οι σχέσεις Μ/s δεν έχουν και δεν μπορούν, για τους παραπάνω λόγους, να έχουν σκοπό άλλον από το "βίωμα" του ρόλου/ων. Λειτουργούν εφεκτικά.
Αυτό ισχύει στις σχέσεις Μ/s, ως ένα ιδιαίτερο υποσύνολο του D/s.
Δεν είναι κακό ούτε καλό αυτό...
Απλά υπάρχει, ΟΚ...
Φτάνει ως εδώ...

___________________
***
Μη, τζιζ, αυτά τα θέματα, πιπέρι στο στόμα....
Γι' αυτό άλλωστε και το παγκοσμίως πολιτικό αισθητήριο είναι στο πάτωμα, αν όχι και κάτω από το πάτωμα, τι να λέμε τώρα... Τεσπά...
Η παρένθεση γράφτηκε ως μικρή συνεισφορά για τα άτομα που τα στενεύει "ηθικά" η στάση/επιλογή τους, ως ερέθισμα για ...παρακάτω.

 

αρα μετα απο αυτες τις απαντησεις τι συμπερασμα βγαζεις κανεις? (παρτο το αυγο και κουρευτο?)

 

Τι ρωτάς δεν έχω καταλάβει, αν υπάρχουν σκλάβοι/σκλάβες εδώ μέσα;  

 

υπαρχουν?

 

Για πες, γτ να μην υπάρχουν έλλειψη έχουν, απορώ.

 

ναι ελλειψη εχεται εδω και πολυ καιρο.

 

Μάλιστα, άνοιξη μπήκε θα ξεμυτίσουν και αυτές σαν τις πεταλουδίτσες.  

 

παντα με τις πιο ομορφες διασκεδαστικες απαντησεις . παντα με ενα χαμογελο . σε εσενα δεν εχω τιποτα να πω .

 

Θα πρέπει λιγάκι να σκεφτείτε ξανά αυτά που γράφετε εδώ.
Δεν είναι έτσι, δεν υπάρχει καμία κλίμακα.
Επιθυμία υπάρχει και η επιθυμία αυτή είναι προσωπική.

 

Καλά έτσι όπως τα λες σκλαβα υποτακτικη ποια η διαφορά?