ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να συνεχίσω επικοινωνία μαζί σου, πως θα μπορούσα να σε εντυπωσιάσω κι εγώ με λέξεις όπως εσύ έχεις κάνει επανειλημμένως...Τελικά παραδίνομαι, δεν μπορώ...Ίσως μπορέσω αλλιώς, ίσως δεν μπορέσω...Ας μείνω λοιπόν απλός και ευθύς.

Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Αφροδίτη, έτρωγαν οι θεοί, και μαζί τους κι ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος.

Μία σχέση εξουσίας είναι μάλλον εγκεφαλική παρά σωματική. Είναι η παράδοση κάθε ίχνους περηφάνιας και εγωισμού. Θα τολμούσα να πω και ανθρωπιάς...Η δυσκολία αυτού του πράγματος είναι αυτό που το κάνει τόσο βαθιά ερωτικό. Δεν είναι μία λογική διεργασία, αλλά συναισθηματική. Όλες οι βεβηλώσεις είναι τελετουργικές. Το σφάγιο πρέπει να είναι ιερό για να έχει νόημα η πράξη. Το σώμα είναι το μέσον που χρησιμοποιείς για να φτάσεις βαθιά στην ψυχή σου και στην ψυχή του συντρόφου σου, μέσα από συμβολισμούς.

Αφού δείπνησαν, έφτασε η Πενία, για να ζητιανέψει σ' αυτό το τόσο μεγάλο φαγοπότι, και στεκόταν στην πόρτα.

Μην αφήνεις τον εαυτό σου να πεθάνει από την πληγή του. Καθένας από εμάς έχει ένα φαντασιακό επίπεδο που δημιουργεί το είδωλό του και τον κόσμο όπου θέλει να ζει. Και εκεί ζει στην πραγματικότητα. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις υπό έλεγχο το φαντασιακό σου επίπεδο σε σχέση με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. Ίσως είναι κλειδί για την ευδαιμονία. Σημασία έχει τί αποκόμισες στην ψυχή σου από όσα έζησες, τί θέλεις να πετύχεις στο μέλλον, πόσο έτοιμη είσαι για να το πετύχεις και αν είμαι ο κατάλληλος για να σε πάω εκεί. Δεν θέλω απάντηση τώρα. Αρκεί να έχει αρχίσει να δομείται μέσα σου. Ξέρεις την ιστορία του φοίνικα; Ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του. Πολύ θα ήθελα να εμφυσήσω πίστη στην ψυχούλα σου πάλι...

Ο Πόρος λοιπόν, μεθυσμένος από το νέκταρ (γιατί το κρασί δεν υπήρχε ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και βαρύς από το πιοτό αποκοιμήθηκε.

Ο έρωτας, η αγάπη, είναι έννοιες που για να τις ορίσεις ψάχνεις να αντικαταστήσεις τις λέξεις με άλλες περισσότερο κατανοητές. Ίσως πιο κοντινή νοηματικά είναι η διαθεσιμότητα ή η πίστη. Αυτό είναι για μένα έρωτας. Σε μία σχέση εξουσίας αυτά υπογραμμίζονται τόσο πολύ που με πλημμυρίζουν. Αυτές είναι οι σκοτεινές χορδές που πάλλονται στην ψυχή μου...Αυτό που θα έβρισκα πολύ συγκινητικό θα ήταν να έψαχνες τη δική μου ψυχή, το δικό μου μυαλό, να μάθεις τα δικά μου σημεία, κι επάνω σ’ αυτά να χτίσεις ότι θέλεις να μου προσφέρεις...Θέλεις να με φιλήσεις;

Η Πενία τότε, επειδή ακριβώς ήταν άπορη, σκέφτηκε να κάνει παιδί από τον Πόρο. Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Έρωτα.

Θα προτιμούσα να θέλει η ψυχή και το πνεύμα σου να με φιλήσουν. Η γοητεία, το πάθος και ο έρωτας ζητούν σωματική έκφραση. Έτσι γεννιέται η επιθυμία για το φιλί. Και το σώμα σου θα ακολουθήσει πλήρως υποταγμένο. Αυτή είναι η επιθυμία μου. Και εν πολλοίς, είναι στο χέρι μου να την εκπληρώσω...

Γι' αυτό και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρωτας, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και επειδή συγχρόνως είναι και από τη φύση του εραστής του ωραίου, και είναι και η Αφροδίτη ωραία.

Μία σκλάβα δίνει τα χέρια της να δεθούν για να ετοιμαστεί. Είναι ολόγυμνη και τα προσφέρει. Δεν φοράει τίποτα το οποίο θα μπορούσε να μετριάσει τον πόνο που θέλει να της επιβάλλει ο Κύριός της. Δίνει τα χέρια της να δεθούν για να μπορέσει να υπερβεί την ενστικτώδη αντίδραση του σώματός της. Να μην σταματήσει αν Αυτός δεν ικανοποιηθεί. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε μια τόσο ακραία ένδειξη υποταγής είναι η συναίνεση. Συναίνεση σε κάτι που στα μάτια τρίτου θα φαινόταν φρικιαστικό. Απαρνιέται κάθε ανθρωπιά, κάθε αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί να υπάρχει διαθεσιμότητα χωρίς έκφραση πάθους. Δεν επιδιώκουμε απλά την απόλαυση. Χρειαζόμαστε την ψυχή να επιστεγάζει ότι κάνουμε...

Όντας λοιπόν γιος του Πόρου και της Πενίας, ο Έρωτας βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση. Πρώτα πρώτα είναι πάντοτε πένης, και καθόλου απαλός και ωραίος, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και βρόμικος και ξυπόλυτος και άστεγος.

Όταν με γλύφεις δεν θέλω να με ακουμπάς με τα χέρια σου. Θέλω μόνο το στόμα σου και τη γλώσσα σου. Θέλω να μάθεις να είσαι ακραία πρόστυχη αλλά καθόλου φτηνή. Θέλω να με παίρνεις όλο μέσα στο στόμα σου. Αν δεν το καταφέρνεις θέλω να δω ότι πραγματικά το προσπαθείς πολύ. Θα μου άρεσε να σου δένω τα χέρια πίσω. Θέλω να μην καταπίνεις σάλιο όσο με γλύφεις. Θέλω να σου τρέχουν τα σάλια στο πάτωμα. Θέλω να με κοιτάζεις όταν το κάνεις. Θέλω να βλέπω τα μάτια σου κι εσύ την αλαζονεία στα δικά μου. Θέλω να μάθεις τον ρυθμό που θέλω να με γλύφεις, να με ρουφάς και να το κάνεις μέχρι να μου πάρεις και τον τελευταίο σπασμό μου. Τότε θέλω να μαζέψεις όσο σπέρμα έχεις στο στόμα και να βγάλεις τη γλώσσα σου έξω να μου δείξεις πόσο κατάφερες να πάρεις, ως ένδειξη του πόσο με ικανοποίησες. Αν δεν είναι αρκετό θα τιμωρείσαι. Αν είναι θα επιβραβεύεσαι.

Ξαπλώνει πάντοτε κατάχαμα και χωρίς στρώμα, κοιμάται στο ύπαιθρο έξω από τις πόρτες και στους δρόμους, έχοντας τη φύση της μητέρας του, και παντοτινή σύντροφο την ένδεια.

Έχω κοιμηθεί στα πιο απομακρυσμένα κολπάκια ακατοίκητων νησιών του Αιγαίου. Έχω πάει σε ξερονήσια στις Κυκλάδες. Έχω κοιμηθεί πολλά βράδια σε τέτοια νησάκια. Δεν φαντάζεσαι πόσα άστρα είναι πάνω σου. Άπειρα. Η μεγαλοσύνη της φύσης σε όλο το φάσμα της.

Από τον πατέρα του πάλι, κυνηγάει τα ωραία και τα καλά, όντας ανδρείος και ριψοκίνδυνος και ορμητικός, δεινός κυνηγός, μηχανευόμενος συνεχώς κάτι, παθιασμένος για γνώση και επινοητικός, φιλοσοφώντας ολόκληρη τη ζωή του, δεινός γητευτής και μάγος και σοφιστής.

Η σύνδεση δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο παρά μόνο με βία, σωματική και συναισθηματική. Η βία και η αποδοχή της ανοίγουν κανάλια. Βγάζουν σε μονοπάτια που οδηγούν στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής...Τα χέρια μου είναι πολύ μεγάλα για να χωρέσουν στο μουνί σου. Θα πρέπει λοιπόν να μάθεις να ανοίγεις πολύ. Θα είσαι πάντα δεμένη ορθάνοιχτη όταν στο κάνω. Θα παίζω με το μουνάκι σου με απαλά χάδια που θα εναλλάσσονται με παγωμένα μέταλλα και χτυπήματα με βίτσα στα πόδια. Ίσως θα σου έχω δεμένα τα μάτια, να μην ξέρεις τί έρχεται. Μέχρι να είναι μούσκεμα το μουνί σου, να στάζει στο κρεβάτι και να με ικετεύεις. Να ανοίγεις τα πόδια σου περισσότερο από όσο τα κρατάνε τα δεσμά σου... Το αγαπημένο μου εργαλείο για μαστίγωμα είναι το καλώδιο.

Και ούτε αθάνατος είναι από τη φύση του, ούτε θνητός• αλλά την ίδια μέρα πότε ανθεί και ζει, πότε πεθαίνει, και αναβιώνει και πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στη φύση του πατέρα του- κι εκείνο που αποκτάει, του φεύγει πάντοτε γρήγορα, ώστε ο Έρωτας δεν είναι ποτέ ούτε φτωχός ούτε πλούσιος...

Θα έχεις πάντα μια εναλλακτική. Μία όμως. Να είσαι ή να μην είσαι δική μου.

 

Απάντηση: ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Θα ήθελα να συνεχίσω το κείμενο σου Dora, που με ενθουσίασε σαν σύνθεση και σαν γραφή με ορισμένα από τα λόγια του Τάσου Φάλκου, ελπίζοντας να βρίσκετε στην ίδια λογική με το κείμενό σου.

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Πού η ζωή και πού η απουσία;
Πού η φυλακή και πού ο έγκλειστος;
Πού ο θύτης και πού το θύμα;

Γιέ του νερού και της φωτιάς
Που σ’ οδηγεί ο κεραυνός,
πάρε τη λύρα και πυρπόλησέ μας
εμάς που πιθηκίζουμε τον άνθρωπο.
Δείξε κι ονόμασε ξανά τα πράγματα.
Γιατί μόνον εσύ μπορείς
να διώξεις την ολέθρια στάχτη
που συσσωρεύτηκε στα μάτια μας
εσύ ο αινιγματικός
ο πάναγκος και λυπημένος
που τις φτερούγες σου τις πλήγωσαν
ανίδεοι και παιδιά,
Κύριε της θλίψης και της λύτρωσης,
βόηθα κι εμάς τους βυθισμένους
τους ξεκομμένους από τα μεγάλα σχέδια,
εμάς που απ’ έξω το νερό μας πνίγει
ενώ τα σπλάχνα μας τα κατακαίει
θανάσιμη φωτιά.​

​

​

Τάσος Φάλκος

 

Απάντηση: ΣΥΜΠΟΣΙΟ

παιδια η ντορα..

 

Απάντηση: ΣΥΜΠΟΣΙΟ

καταχρώμενη του εξαιρετικού νηματος σου dora
δράττομαι της ευκαιρίας να απαντήσω στον φίλτατον amanteus με το κάτωθι

ελπίζω στην συγχωρήση σου αγαπητή

γιος της αρμονίας η πατέρας ?
τον Λόγο μας χάρισες ω Φωτεινότατε Ίωνα,
το νου μας στα μονοπάτια του οδήγησες,
στις δίνες των αντιθέσεων την γέννηση μας έδειξες,
μέσα από την αέναη μάχη τους τη δημιουργία μας δίδαξες,
στον κόσμο τον αήδειο μας στροβίλισες ,
της συμπαντικής ροής μας κοινώνησες
του ορθού λόγου μεγάλε εμπνευστή
κι εμείς,
έρποντα τέκνα της αμάθειας ,
σκοτεινό σε είπαμε …