ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Θα μπορούσες. Δεν τα έβαλες όμως.

 

Θαρρώ πως εξήγησα το σκεπτικό μου

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Ο ξεπεσμός της συναίνεσης δεν είναι τίποτα μπροστά στην ευρεία συναίνεση για ξεπεσμό.

 

Αssume is not an option. Και στο bdsm και στην επανάσταση. Έπρεπε να το ξέρεις.

 

Και συνεχίζω τα περι επανάστασης σήμερα.
Πως ακριβώς και με ποιο τρόπο νιώθουμε σαν ομάδα καταπιεσμένοι?Τι θέλουμε να αλλάξει ωστε σαν κοινωνική ομάδα να νιώθουμε άνετα?Ποια θεμελιώδη δικαιώματα αρνούνται να μας παραχωρήσουν?Ποιες διακρίσεις γίνονται εναντίον μας ώστε να συσπειρωθουμε και να αντιδράσουμε συναμικα?
Απο όσο ξ'ερω η συντριπτική πλειοψηφεία απο εμας δεν διακατέχεται απο το σύνδρομο του "κατατρεγμένου πούστη".Κανενας δεν μας δείχνει με το δάχτυλο,κανένας δεν μας πέταξε εξω απο το σπιτι για τις προτιμήσεις μας,δεν εχουμε αναγκαστεί να κάνουμε πεζοδρόμιο η βίζιτα.
Εχουμε δικό μας Σαιτ,μπορουμε και συναντιόμαστε στα φανερά,κυκλοφορούν περιοδικά του χώρου ελευθερα,γίνονται εκθέσεις,συνεντευξιαζόμαστε στις εφημερίδες.Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε ενα poll με θέμα τον αν αισθανόμαστε καταπιεσμένοι στο χωρο εργασίας μας,στην παρέα μας,στις κοινωνικές συναναστροφες μας γενικά λόφω των σεξουαλικών προτιμήσεών μας.
Απο όλα τα παραπάνω εξαιρούνται οι gay λάτρεις του αθλήματος γιατί καταπιέζεται η ομοφυλοφιλία τους και οχι ο σαδομαζοχισμός τους.Για αυτούς επαναστατεί η gay κοινότητα.

Τώρα θα μου πείτε "ναι αλλά οταν ντυνομαι για να πάω στο Underworld η οπουδήποτε με κοιτάνε περίεργα στο δρόμο και δεν μου αρέσει".Συμφωνω.
Και το ξέκωλο που φορά κάτι υπόλοιπα απο ρούχα για να πάει οπυδήποτε περιεργα το κοιτάζουν στο δρόμο.
Εκτος λοιπόν και βρουμε και αλλο λόγο επανάστασης....όλοι μαζί ενωμένοι ενάντια στο στραβοκοίταγμα
Καποιος κάποιον λόγο??

 

Απάντηση: Re: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Τι λες για την αλλαγή της ακολουθίας των αυτοβιογραφικών αναμνήσεων; Είναι καλός λόγος;

 

Μην εισαι τοσο σιγουρος, οταν επιτευχθει το κοιταγμα η "διαφορετικοτητα" στα πλαισια της εμφανισης θα εχει αποδωσει, αισθανεται οτι ξεχωριζει καποιος απο το υπολοιπο κοινωνικο συνολο (τον οχλο) δηλωνοντας "δεν ειμαι σαν εσας τα προβατα, διαφερω, ειμαι μοναδικος" αλλα παραλληλα θελει να ενταχθει κ να γινει αποδεκτος, ειναι οξυμωρο...

Προσωπικα δεν πιστευω οτι ο συντηρητισμος ή η προοδευτικοτητα εκφραζονται με το αν θεωρειται νορμαλ πχ να εμφανιστω στη δουλεια μου ή στο ψιλικατζιδικο της γειτονια με λατεξ, αν θα παω επισκεψη στη θεια Νιτσα κ θαυμασει το νεο κολλαρο μου κ το μεγεθος της υπακοης μου απο το γεγονος οτι κυκλοφορω ξεβρακωτη.
Εκφραζονται ομως με την ικανοτητα ή μη ικανοτητα να αντιλαμβανομαστε περα απο το προφανες κ το "κοινος αποδεκτο" σε ολες τις πλευρες της ζωης μας. Πχ αν εδω που ειναι μια βδσμ κοινοτητα σαδιστης θεωρειται καποιος που την βρισκει να ποναει κ να βασανιζει ενα μαζοχιστη (συναινετικα βεβαιως βεβαιως...) τοτε στους υπολοιπους εκτος βδσμ αυτος θα φανταζει σφαγεας κ αρρωστος ενω αυτος που τις τρωει κοροιδο κ αρρωστος.

Τελικα στην ικανοτητα αντιληψης κ σκεψης (με τη γνωση ως απαραιτητο εργαλειο) ειναι η διαφορα συντηρητισμου κ προοδευτικοτητας, οχι στην εμφανιση κ στις πρακτικες του σ/μ που κ μια εκπαιδευμενη μαιμου μπορει να εφαρμοσει, για το λογο αυτο μιλαμε, συζηταμε, αναλυουμε, αλλος λιγο αλλος πολυ, μεσα σ'αυτο το φορουμ.

 

Παιδιά, ώπα! Φρένο. Κάπου τα μπέρδεψα.
Δεν μου λέτε, όταν μιλάμε για συντηρητισμό, αναφερόμαστε στο πόσο μαχητική πρέπει να είναι η βδσμ κοινότητα απέναντι στους όξω για να κατακτήσει... "κάτι" ή στο πώς αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι, αναμεταξύ μας, το όλο ζήτημα, τους "ομολόγους" μας και τις πρακτικές τους, και παειλέγοντας;

Γιατί μέχρι τώρα νόμιζα πως μιλάγαμε για το βου.

 

Εξαιρετικές σκέψεις MastersHammer, συμφωνώ απολύτως.

Να προσθέσω πως οι θαμώνες του underworld συχνότατα προσβάλλουν πολύ περισσότερο την αισθητική μας από τις υπερ-αποκαλυπτικές κυρίες (τουλάχιστον όταν αυτό που αποκαλύπτουν είναι αντικειμενικά όμορφο).  

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Είναι θεμελιώδης, νομίζω, η παρατήρηση της camera obscura ότι τα κινήματα ‘μερικού στόχου’, ήτοι όσα εκφράζουν ομάδες ‘ειδικών συμφερόντων’, σε οποιαδήποτε σφαίρα κοινωνικής πράξης, δεν έχουν ούτε είναι δυνατόν να αποκτήσουν ευκρινή, ιδιαίτατα δε ‘καθολικό’, πολιτικό χαρακτήρα. Δεν έχει εισέτι επαρκώς επισημανθεί ότι το ‘γυναικείο κίνημα’, ο ομοφυλοφιλικός ακτιβισμός κλπ αναπτύσσονται εντός ενός ορίζοντα κατ’ εξοχήν συνδικαλιστικής (τουλάχιστον κατ’ αναλογίαν) στόχευσης, ευεπίφορο σε ιδιοτελείς συντεχνιακές αγκυλώσεις. Διεκδικούν δικαιώματα επιμέρους, ειδικών συνομαδώσεων πληθυσμού, οι οποίες είναι έντονα διαφοροποιημένες εσωτερικά, ως προς την ταξική και κοινωνική διαστρωμάτωση. Ποιός είναι, φερ’ ειπείν, ο τόπος δυνητικής πολιτικής σύγκλισης ανάμεσα στις αριστοκρατικές lesbian chic και τις λαϊκές ή λούμπεν butch; Ή εκείνος μεταξύ των gays της καλλιτεχνικής ελίτ και των πουστρονιών των ημετέρων δυτικών προαστίων; Στις μέρες μας η πάντα ατελής ομοιογενοποίηση περνά από τη μεθοδική καλλιέργεια υπερκαταναλωτικών αντανακλαστικών, ικανοποιούμενων από μορφολογικώς παρεμφερή αλλά ποιοτικώς άνισα προϊόντα (ένα σακάκι Armani και ένα Zara). Η ψευδεπίγραφη μετανεωτερική ‘εξίσωση’ μέσω της κατανάλωσης υπονομεύει κάθε πολιτικό ριζοσπαστισμό και μετατρέπει την αντισυστημική κριτική σε τεκμήριο γραφικής μονομανίας κάποιων απαρχαιωμένων ‘αναχωρητών’. Στη διαπλοκή αυτών των φαινομένων υπό τον αστερισμό της υπερκαταναλωτικής δημοκρατίας της αγοράς εντοπίζεται το σύγχρονο ενδιαίτημα του συντηρητισμού.
Ακριβώς όσα ήδη υποτυπώθηκαν θα συνέβαιναν αν οι bdsmers συνασπισμένοι αποφάσιζαν να αγωνιστούν οργανωμένα για τη θεσμική και ηθική αναγνώριση της σεξουαλικής τους ιδιαιτερότητας. Στην ευτυχέστερη γι’ αυτούς περίπτωση θα συγκροτούσαν, το πολύ, μια περίκλειστη κοινότητα αλληλοϋποστήριξης, πασχίζουσα να διακτινισθεί στον κοινωνικό ιστό χάρη στη διεύρυνση όσων αγοραίων πρωτοβουλιών έχουν συντελέσει ήδη στην αποδοχή του bdsm lifestyle από τα ποικίλα περιοδικά μόδας ή φωτογραφίας.
Η πολιτικότητα ανάλογων ή συγγενών κινήσεων και κινημάτων αναδείχτηκε μετά το Μάη ’68, προτού ενταφιαστεί από τη ρηγκανοθατσερική, νεοφιλελεύθερη δεκαετία του ’80 και το AIDS, αποκλειστικά επειδή συνέτρεξαν, τότε, δύο παράπλευρες προϋποθέσεις:
Α) Η μερική λιμπιντική ‘διαφορετικότητα’ συνδέθηκε με το οικουμενικό αίτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, το οποίο και προτάχθηκε – βόηθησε τα μέγιστα και η μαζική εξάπλωση των πάσης φύσεως ‘ψυχοθεραπειών’. Στάθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο δυνατό να χαραχτεί καθαρά η διάκριση των Φίλων από τους Εχθρούς, conditio sine qua non της πολιτικής αντιμαχίας. Η πάλη για την αχειραγώγητη εκδήλωση της σεξουαλικότητας έλαβε ‘αντιαυταρχικές’ και αντικαπιταλιστικές διαστάσεις, συναφείς με το στόχο της καθολικής Επανάστασης. Σε αξιοπρόσεκτο βαθμό, τούτη η ‘Επανάσταση’ έλαβε χώρα. Αλλά περιορίστηκε στο πολιτισμικό πεδίο, με την ηγεμονία των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, ενώ η αφαίμαξη του πολιτικού της φορτίου υπήρξε ταχύτατη.
Β) Η εχθρότητα προς το κατεστημένο και τις ηθικοκανονιστικές του δεσμεύσεις απέκτησε θεωρητικό περιεχόμενο και ιδεολογική δυναμική με την εγκόλπωση μαρκουζιανών (κυρίως) θέσεων, όπως εκείνη του ‘πλεονάσματος καταναγκασμού/αυτοκαταναγκασμού’. Ο Marcuse δεχόταν, στην ουσία, τη φροϋδική θέση σύμφωνα με την οποία ο πολιτισμός είναι προϊόν καταπίεσης της επιθυμίας, αλλά υπέθετε ότι στις σύγχρονες μετακαπιταλιστικές, μεταβιομηχανικές, μετανεωτερικές κοινωνίες τούτη η ενορμητική καταστολή υπερέβαινε κατά πολύ το απαιτούμενο μέτρο της ανεκτής – έως ευτυχισμένης – κοινωνικής συμβίωσης.
Αυτή η δεύτερη υπόθεση αναδεικνύει τον απολύτως δυναμικό χαρακτήρα του ‘συντηρητισμού’, όπως τον όρισα παραπάνω. Δεν πρόκειται για στασιμότητα ή διαφύλαξη κεκτημένων αλλά για τη διευρυμένη αναπαραγωγή και εδραίωση μιας πληθωριστικής και άχρηστης για την κοινωνική συνοχή, ‘καταπίεσης’ – από την οποία επωφελούνται τα μάλα συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα ή ομάδες. Για παράδειγμα: Η αντικαπνιστική υστερία δεν αντιπροσωπεύει έστω και την παραμικρή οργανωμένη μέριμνα για την κοινωνική προστασία της υγείας. Εδραιώνει, αντιθέτως, το θρίαμβο των ασφαλιστικών εταιρειών, δηλαδή των οικονομικών στυλοβατών των χρηματιστηρίων, επί του κατακτημένου δικαιώματος στην διακινδυνεύουσα ηδονή και το εν μέρει ‘νομιμοποιημένο’ bohemian lifestyle του ‘60. Το ίδιο συμβαίνει και με την παράνοια γύρω από το AIDS.
Κοντά στο φτωχοπροδρομικό συντηρητισμό, λοιπόν, του ‘Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια’ αναδύεται το επιθετικό είδωλο ενός εσωτερικευμένου, σχεδόν αμέριμνου, εξανδραποδισμού των συνειδήσεων: Παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, ποιότητα ζωής (ήτοι υπερκαταναλωτισμός αγαθών και υπηρεσιών), ασφάλεια (δηλαδή υπεραστυνόμευση, διείσδυση του πανεποπτικού δημοσίου στη σφαίρα της ιδιωτικότητας). Ιδού μερικές μόνο από τις λέξεις κλειδιά της μετανεωτερικής τάξης πραγμάτων, που μεταμφιέζει τον αντιδραστικό/υπερσυντηρητικό χαρακτήρα της με έννοιες κενές περιεχομένου, όπως πολυπολιτισμικότητα, σεβασμός στη διαφορετικότητα, κοινωνία της γνώσης, ανεκτικότητα, διάλογος, συναίνεση και πάει λέγοντας.
Αυτά τα σύμβολα του νέου συντηρητισμού τα έχουν πλήρως υιοθετήσει και τα μηρυκάζουν άκριτα οι νέοι της εποχής - η πιό συντηρητική νεολαία από καταβολής καπιταλισμού – και σε αυτά αναφερόμουν όταν διαπίστωνα πως οι μέσοι bdsmers δεν διαφέρουν ούτε κατ’ ελάχιστο.


[Τις μπούρδες που γράφουν ορισμένα κοριτσόπουλα εδώ, δίκην εφηβικών διαλογισμών σε λευκώματα, ακόμα και η αδελφή της γιαγιάς μου, η γεροντοκόρη, θα ντρεπόταν να τις εκστομίσει ένα αιώνα πριν. Και την κουραδομαγκιά κάποιων macho μαστεράδων ή την ομοφοβία υποτακτικών λουγκράκων θα την χλεύαζαν ακόμα και οι αρειμάνιοι κουτσαβάκηδες – που ήταν κατά βάθος χέστες].

 

Καλά…Εσύ πρέπει να τα χεις έτοιμα όλα αυτά.
Δε τα χω σκεφτεί έτσι ποτέ ρε πουστη μου.   Διατρέχω σοβαρό κίνδυνο
επηρεασμού από σένα Ντολμανσε και μετά θα βγάλω απ’ το Μαροκινό
μπαούλο το σπαθί μου που σαραντα πέντε μάστορες κι ’εξήντα μαθηταδες
μου το φτιάξανε στη Δαμασκό.
Και δε μου λες…τώρα δηλαδή ποιον πρέπει να κυνηγάμε?

 

Χάος...