Σαδισμός και Ελευθερία

Francois Dagognet, αναφορά στο Βιβλίο 4, Θεώρημα 18 του Σπινόζα.

«Ο άνθρωπος […] δεν είναι κράτος εν κράτει μέσα στη φύσει, ούτε ασκεί απόλυτο έλεγχο πάνω στα πάθη του. Ο Σπινόζα δεν απαριθμεί τα διάφορα πάθη, θεωρεί πως όλα προέρχονται από “την προσπάθεια του κάθε όντος να εμμείνει στο είναι του”, και ακόμη αν είναι δυνατόν να το αυξήσει, πράγμα που είναι η θεμελιώδης αρχή της επιθυμίας ή του conatus.»

 

Υπάρχει κάπου ολοκληρωμένη αυτή η θεωρία; Γιατί, μια θεωρία δεν μπορεί να είναι μόνον ένα συμπέρασμα, αλλά πρέπει να έχει και κάποιο αυτοσυνεπές σκεπτικό και -στην καλύτερη- να σώζει και τα φαινόμενα, καθώς ξέρετε.

Ως τότε, δεν μπορούμε να την κρίνουμε αλλά μπορούμε να συζητήσουμε, ίσως, το συμπέρασμά της, δλδ. πως "ο σαδισμός είναι μια φιλοσοφική θεώρηση της ελευθερίας", και ειδικότερα τον τρόπο με τον οποίο εσείς το παρουσιάζετε εδώ.

Λέω "ειδικότερα αυτόν τον τρόπο" γιατί ο σαδισμός μπορεί κάλλιστα για τον καθένα να είναι οτιδήποτε - για άλλον μπορεί να είναι "η μητέρα των Μαχών" και γι άλλoν το "break" του Σαββατοκύριακου, άπαξ του μηνός. Λίγος λόγος μας πέφτει, κυρίως εφ΄όσον μένει μακριά απ' τον κώλο μας: όπου θέλει ας πάει.

Κι επίσης: από τότε που η φιλοσοφία, ως λέξη, εκφυλίστηκε στην καθημερινή γλώσσα στο να σημαίνει "style of life" (πρβλ. "Η φιλοσοφία μου, όλα να τα ζήσω" - Μαζωνάκης), ο δρόμος για να ταυτιστεί με το "life style" υπήρξε ροδόσπαρτος.

Μιλώντας για συμπεράσματα: Ακόμη κι αν κάποιο συμπέρασμα κάποιου (σωστό ή λάθος) στηρίζεται σε μια σειρά στρεβλώσεων (χτυπητών ή "αχτύπητων") και πάλι λίγο μας ενδιαφέρει, εκτός αν είμαστε ο Ντετέκτιβ Μονκ που η ψυχοπαθολογία του τον αναγκάζει να ισιώνει όλα τα στραβά που βρίσκει στο διάβα του.

Εκείνο που (θα ήταν καλό να) μας ενδιαφέρει (τουλάχιστον εμάς, τους σαδιστές) είναι να μην αφήνουμε στρεβλώσεις να αιτιολογούν κανονιστικά τις συμπεριφορές και να προσφέρουν απάγγεια από την αναγνώριση της πραγματικότητας. Επαναλαμβάνομαι: κλωτσώντας πατερίτσες βοηθάμε ίσως ανθρώπους να περπατήσουν πιο γρήγορα και το 'φχαριστιόμαστε κιόλας, από το "πλαφ" που κάνουν, όταν σωριάζονται!

Και σωστά. "Αντικειμενική" ομορφιά υπάρχει, πρωτογενώς, για τους βιολογικούς λόγους που εξηγείτε παρακάτω. Πρόκειται για ένα συνδυασμό αρτιμέλειας και αρμονίας μορφής. Εξελίχθηκαν καλύτερα (δλδ. είχαν περισσότερους απογόνους, δλδ. "επέζησαν") όσοι και όσες προτιμούσαν αρτιμελή και αρμονικά σώματα για ερωτικούς παρτενέρ, καθώς αυτοί οι παρτενέρ έτειναν να οδηγούν σε αρτιμελή και υγιέστερα παιδιά, που με τη σειρά τους επιβίωναν πιο εύκολα, ad nauseum (μέχρι ναυτίας!). Τις γνωστικές παγίδες που αυτό το γεγονός προκάλεσε στην πορεία του πολιτισμού θα τις θίξω (ότ)αν δημιουργήσετε ξεχωριστό νήμα.

Επίσης αληθές. Δεν ξέρουμε τη γλώσσα του ασυνείδητου (τα σύμβολα και τη γραμματική της) αλλά ξέρουμε ότι δεν λειτουργεί με λέξεις (του Προύστη!)

Εδώ "κλωτσάω"!

Ο άνθρωπος είναι (πλέον) παραπάνω από τη βιολογία του, συνεπώς (μπορεί να) ντριπλάρει τα υπαρξιακά του αδιέξοδα με μη λειτουργικούς τρόπους και να αγνοήσει την αξιολογία "ανωτερότητας" που του προσδίδει (  η αναπαραγωγή.

Ο Καζαντζάκης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση "δούλου της βιολογίας", ενός νοσταλγού μιας προ-πτωτικής κατάστασης (για την οποία αλλού θα εξηγήσω, αν χρειαστεί, πως είναι επινοημένη και δεν υπήρξε). Στο βαθμό που καθείς συνειδητοποιεί περί τα 10 έτη του ότι θα πεθάνει, μπορούμε να πούμε ότι το τραύμα του εγκιβωτισμού στη Βιολογία οδήγησε την ανθρωπότητα στην πετριά του Ρομαντισμού, ο οποίος εξακολουθεί σήμερα, ως ρομαντισμός με "ρ" μικρό, να επανακαλύπτεται από τον καθένα που, όπως ο Καζαντζάκης, διαπλέκει τον Θάνατο με τον Ερωτα για να δώσει στον δεύτερο υπερβατική σημασία.

Εξάλλου, ο Καζατζάκης είναι και σφοδρά θρήσκος, πράγμα που μου προκαλεί απέχθεια (το "σφοδρά" μου προκαλεί απέχθεια, όχι το "θρήσκος" - αυτό το ανέχομαι στον άλλον, στο πνεύμα των πραγμάτων που είπα παραπάνω, περί μη διόρθωσης στρεβλώσεων που δεν με ενοχλούν).

Τώρα, επί του συγκεκριμένου του παραπάνω γραπτού σας, περί του μη προφτάσματος: Ισως να παίζει ρόλο η (αναπαραγωγική) ηλικία σας. Ισως το φύλο σας. Ως άνδρας που έχει κάνει έρωτα με κάμποσες γυναίκες που έχουν βγει από την αναπαραγωγική ηλικία (και στο μυαλό, όχι μόνο στο σώμα - έχει σημασία αυτό...) σας βεβαιώνω ότι χλευάζω τους 50ρηδες και τους 60ρηδες, υπέργηρους Κρο Μανιόν, που κυνηγάνε ψυχή τε και χρήματι τις πιτσιρίκες για να ξανανιώσουν, οιωνεί αναπαραγώμενοι. Μαζί με μένα, είμαι βέβαιος, γελάει και η βιολογία τους.

Ολα τα αμέσως παραπάνω που έγραψα είναι προφανώς "άτοπα" αν λέγοντας "έρωτας" εννοείτε "Ερωτας" δλδ. κάτι που δεν έχει σχέση με το σεξ και συνεπώς δεν με αφορά και δεν έχω τίποτα να πω επ΄αυτού.

Λίγο φίδι-που-τρώει-την-ουρά-του το επιχείρημα: η Λογική είναι ο μηχανισμός με τον οποίο ΟΡΙΖΕΤΑΙ η έννοια "όφελος". Η γάτα, το κολιμπρί, ο ασβός και η κληματαριά δεν είναι κατά κανέναν συμβατό με μας τρόπο "εμπρόθετοι" αξιολογούντες οργανισμοί, άρα δεν μπορούν να προσδοκούν όφελος. "Δικαιούνται" να χρησιμοποιούν προς "όφελός" τους όσα μπορούν να πάρουν (πρβλ. δάγκωμα σκορπιού), όσο και εμείς. Δεν αξίζει κανένας a priori σεβασμός στον άνθρωπο ή/και στη Λογική, εφ΄όσον ο σεβασμός προέρχεται από τους ανθρώπους (που έχουν λογική). Αυτά, είναι a posteriori αξιολογίες.

Ή επειδή απωθώ την απόρριψή του - ας μην το ξεχνάμε και αυτό. O Κούντερα μας θυμίζει ότι ίλιγγος είναι η επιθυμία να πέσεις για να καταλαγιάσεις την ένταση που σου προκαλεί το να είσαι ψηλά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πέφτουν εξ αυτού.

Γκουχ-γκουχ.. (απορία ψάλτου). Η πρόκληση πόνου με την αξία, πώς ακριβώς συνδέονται; Δλδ. γιατί να μην προκαλώ πόνο σε έναν ισάξιο ή και ανώτερό μου; Ο εξευτελισμός, καταλαβαίνω πώς συνδέεται με την αξία (το λέει η λέξη). Αλλά ο πόνος;

Ιδού λοιπόν εισέτι ένας ορισμός: το BDSM (απ΄τη σαδιστική μεριά του; ) είναι σπορ για άκληρους (!!!)

Μολονότι η ενασχόληση με τη Λογική (με λάμδα κεφαλαίο) είναι συγχρόνως κοπιαστική και αχάριστη (απεχθής συνδυασμός) θα σας πρότεινα να μην κατακεραυνώνετε τον κόσμο με την αρχή της αποκλείσεως τρίτου πριν μελετήσετε Modal Logics και ειδικότερα την Δοξαστική Λογική, εκείνη δλδ. την παραλλαγή τους που αναπτύχθηκε από επιστήμονες όταν πρέκυψε η ανάγκη για την αναπαράσταση πεποιθήσεων (belief representation - δοξασίες, doxastic logic). Σε αυτές τις Λογικές θάλλουν τα "ενδιάμεσα στάδια", όπως θα λέγατε και σεις, αναπαριστώντας κατά το δυνατόν τις καταστάσεις μεταξύ του "είναι" και του "δεν είναι". Μια τέτοια μελέτη θα σας ήταν ενδεχομένως χρήσιμη γι αυτά που διαπραγματεύεστε και θα σας έπειθε ότι υπάρχει ζωή μετά τον κατηγορηματικό λογισμό.

Θα διαπιστώνατε έτσι ότι τα όρια του καθενός μας _είναι_ διακριτά στον χώρο των τεσσάρων διαστάσεων της υλικότητας, όπου άλλωστε ισχύει και η κατηγορηματική λογική. Τα όριά μας γίνονται ασαφή αν συμπεριλάβουμε έναν μη υλικό κόσμο που θα έχει -εκτός από τις 4 διαστάσεις μας- τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις, τις προσδοκίες μας, τις αναπαραστάσεις που έχουν οι άλλοι στο νου τους για μας, κλπ. κλπ. Αλλά, συμπεριλαμβάνοντας τέτοιες παραμέτρους, έχουμε απαρνηθεί την ασφάλεια της πρωτοβάθμιας λογικής. Σε μια τέτοια συμπερίληψη, ακόμη κι αν το p συνεπάγεται q, η ύπαρξη του p δεν μας εγγυάται το q, πράγμα που οδυνηρώς γνωρίζουν οι παρεπιδημούντες την Σοφοκλέους.

Την απόδειξη που ζητούσε ο κύριος G μπορούμε -με κάμποσα στρώματα ψιμυθίων ερμηνείας - να πούμε ότι την πρωτοπαρουσίασε στο λεγόμενο "δεύτερο θεώρημά" του ο Kurt Goedel, ένας εξαίρετος Λογικός άνθρωπος ο οποίος πέθανε από ασιτία καθώς δεν έτρωγε τίποτα φοβούμενος μην τον δηλητηριάσουν. Go figure!

Ολα τούτα λέγονται όχι για να προτρέψουν τον κόσμο στη μελέτη αλλά κυρίως για να δείξουν την ευρυμάθεια του γράφοντος, καθώς και με την αμυδρή ελπίδα του παράπλευρου αποτελέσματος να αντιληφθεί ο αναγνώστης πως δηλώσεις περί "ορίων ελευθερίας δικιάς μου και ελευθερίας των άλλων" δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα έξω από νομικούς πολιτισμούς και κατάστιχα αυτών.

Προσμένω ασμένως, καθώς έχω την ακριβώς αντίθετη άποψη. Πιστεύω ότι η "φυσική" ανθρώπινη κατάσταση είναι ο μαζοχισμός, ως εξορθολογισμός του Τραύματος - εφ΄όσον βέβαια συμφωνούμε ότι η ζωή (νοήμονος ανθρώπου) είναι μια τραυματική εμπειρία. Η Κυριαρχία, μού φαίνεται απολύτως αλλόκοτη. Και ενεργοβόρα. ("πράσινος Κυρίαρχος" - σχήμα οξύμωρο, σκεφτόμουν τις προάλλες, εκτός αν εννοούμε Παναθηναϊκός - μπλιάχ!).

Ως δείγμα προσεχώς, παρατηρήστε τη στατιστική των συζητήσεων σε αυτό το φόρουμ: το 90% των θέσεων / απόψεων μηρυκάζει το ότι είμαστε Δούλοι. Ο καβγάς γίνεται κυρίως για το αν είμαστε Δούλοι της βιολογίας ή Δούλοι της ψυχολογίας. Το άλλο 9,99% παίζει μεικτό με παραλλαγές.

Υπάρχει -και είμαι βέβαιος πως ο καθηγητής σας τον γνωρίζει- και ο ακριβός ανάποδος τρόπος να δει κανείς την φιλοσοφία: ως "τελικό" ερώτημα. Θα ήταν μάλιστα πιο σωστό να πω ότι η φιλοσοφία μπορεί να κοιταχτεί ως τελικό ανάχωμα.

Δείτε: βρισκόμαστε σήμερα στην εποχή που έχει καταστήσει σαφές ότι η γλώσσα μάς επιτρέπει να υποβάλλουμε ατελή και ατελείωτα ερωτήματα. Μοναδική άμυνα απέναντι στον κίνδυνο του εκφυλισμού σε ατέρμονες βρόγχους αποτελεί ένα ισχυρό ανάχωμα (όχι κατ΄ανάγκη το ίδιο για τον καθένα) που θα αποτελέσει τον ορίζοντα των ερωτήσεων (π.χ. αν φτάσω στην ερώτηση "τί είμαι;" έχω την ταυτολογική απάντηση "Είμαι αυτό που είμαι". Και εκεί τελειώνουν όλα).

Τούτο, το να δει κανείς την φιλοσοφία ως τελικό ανάχωμα, έχει αναρίθμητους κινδύνους - διαλέγω δύο:

1) Καθημερινή εφαρμογή για τα "απλά", που οδηγεί σε σκέψη μέσα από στερεότυπα. Δλδ. τοποθέτηση "γρήγορων" αναχωμάτων ("And all the best women are married, all the handsome men are gay") για να μην κουραστεί το μυαλουδάκι μας με λεπτότερες και συχνά οδυνηρές ερωτήσεις.

2) Μανικό "αναγωγισμό", όπου όλα τα ερωτήματα ανάγονται μέσα από μια παραγωγική διαδικασία στο "πρώτο κινούν", στο ερώτημα-ανάχωμα που είναι μεν εκεί, αλλά για να μας προστατέψει από την τρέλλα κι όχι από το άγχος τους. Αλλά κάθε παραγωγική διαδικασία αναγωγισμού είναι μια κρυφή θεολογία.

Σας προτρέπω να φυλάγεστε από τον δεύτερο κίνδυνο, όσο επιδέξια φυλάγεστε και από τον πρώτο.

Dream

ΥΓ. Σε αυτό το σχόλιο, εκμεταλλευόμενος ίσως την αποχή του Δασκάλου, προσπάθησα να γράψω με ακρίβεια για θέματα φιλοσοφίας - λόγω του θέματος, και διόλου από βίτσιο. Η κατανόηση των λεγομένων μου απαιτεί στοιχειώδη γνώση της Ελληνικής γλώσσας και ικανότητα διατήρησης της προσοχής που δεν ξεπερνά την αντίστοιχη απαίτηση που έχουν οι υπότιτλοι ενός καρτούν. Αν κάποιος δεν με καταλαβαίνει, ας μελετήσει τί από τα δύο του λείπει.


--------------------------------------------------------

Syrah,

μελετώ κατά καιρούς τα γραπτά σας σε αυτό το φόρουμ και επιλέγω να βλέπω στην παρασκιά τους ένα ενοποιητικό δίχτυ συσχετισμών - θα 'λεγα έναν "κατευθυνόμενο γράφο", μιας που είστε μαθηματικόφιλη - με κεντρικό κόμβο μιαν "υπερπλασία" της Ερμηνευτικής, ως τέχνης και ως επιστήμης.

Ισως επεδή κάποτε είχα στα δίχτυα της πιαστεί, μονάχος βρήκα την άκρη της κλωστής, είμαι τυχερός και ξεκίνησα πάλι, θεωρώ πως κάθε άλλος θα πρέπει επίσης μονάχος να τη βρει: κανείς δεν θα μπορέσει να τον βγάλει.

Πλην όμως, αυτό που εσείς αρθρώνετε γοερά υποφώσκει κάτω από τις περισσότερες στρεβλώσεις που διαβάζω κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ, δλδ. όποτε μου πέφτει η πίεση και ξαναμπαίνω να την σηκώσω.

Επί τούτου, και για να υπάρξει ένα μελλοντικό σημείο αναφοράς στο φόρουμ, σας προτείνω να ανοίξετε ένα νήμα όπου θα καταγραφεί ανάγλυφα η κεντρική διαφωνία μας.

Πιθανότατα στο off-topic και, θα πρότεινα, με μερικούς απλούς κανόνες, όπως π.χ.

- θα συζητούμε κυρίως οι δυό μας, για να μειωθεί ο θόρυβος στο ελάχιστο

- δεν θα υπάρχει ρολόι "επικαιρότητας" και "θεαματικότητας" που θα τρέχει

- έκαστος θα δικαιούται έως 500 λέξεις ανά απάντηση, με "δικαίωμα", έως τρεις φορές, να τις υπερβεί.

- ουδείς θα δικαιούται να βάλει λινκ σε κλιπ του Youtube

κ.ο.κ.

Ενας πιθανός τίτλος θα ήταν "Μονομαχία στο Off Topic"  

Dream

ΥΓ. Οχι προς Syrah, αλλά πρός όσες (και όσους) έχουν μπετόν αρμέ ανάμεσα στ΄αυτιά: η πρόταση για διάλογο προς τη Syrah είναι δημόσια ακριβώς επειδή μπαίνω στο φόρουμ μόνο για ανταλλαγή απόψεων. Οταν θέλω να γαμήσω πάω σε μπαρ, καφετέριες, κηδείες, ασανσέρ και γενικά όπου συχνάζει κόσμος - επειδή επιλέγω ερωτικές συντρόφους εξ αύρας και όχι εκ γραφής. Αλλιώς θα γαμούσα (μόνο) συγγραφείς. Οι αύρες μού επιτρέπουν να αποφεύγω τις σαύρες. Εξάλλου, κάποιο νόημα θα έχει η επιλογή No, I am not looking στο προφίλ μου, ε;

 

Απάντηση: Re: Σαδισμός και Ελευθερία

Σε ευχαριστώ. Μου χάλασες την ημέρα. Μόλις διεπίστωσα ότι μου λείπουν και οι δύο προϋποθέσεις κατανόησης του κειμένου σου. 

 

@elfcat

Για δύο ειδών πράγματα να μην στεναχωριέστε: γι αυτά που αλλάζουν και γι αυτά που δεν αλλάζουν.

Dream

 

Ad mortem.

Θα χρειαστώ χρόνο για να διαβάσω προσεκτικότερα το post και εντός του σαββατοκύριακου θα αναρτήσω το νέο νήμα με τους όρους που προτάθηκαν.

Καλή τύχη, σου εύχομαι.

 

Απάντηση: Σαδισμός και Ελευθερία

The sunscreen says Be good to your body its the only one you will ever have
Μπορεί κανείς να καταλάβει πόσα διαφορετικά νοήματα υπάρχει σε αυτή την 'αντικειμενικα΄ειλικρινή φράση??????

SC

 

Το νήμα αποδεικνύεται διασκεδαστικό.

 

Apropos, η μονομαχία λέγεται Ehrenhandel ή gentlemen's duel.
[Διόρθωσις: 'πολύ διασκεδαστικό'.]

ΥΓ: Προσοχή στην επιλογή όπλων.

 

 

Απάντηση: Re: Σαδισμός και Ελευθερία

ΜΟΝΟ που ήταν ανέραστος,κυριολεκτικά

 

@Syrah,

En Garde!

καλή προετοιμασία, σας αντεύχομαι.

(Η τύχη βοηθάει τους τυχερούς, η προετοιμασία τυχερούς και άτυχους).

@Mavrobasilis,

είχα περισσότερο κατά νου το Gerichtskampf.

Στο Gerichtskampf, αν τυχόν δεν ξέρει κανείς, δυo άνθρωποι που αντιγνωμούσαν για κάτι σοβαρό που συνέβη εν απουσία μαρτύρων μονομαχούσαν, και στον νικητή αναγνωριζόταν το δίκαιο. Δεν ήταν ασύνηθες να μάχονται άνδρας με γυναίκα. Η ιδέα ότι ο gentleman μάχεται μόνον gentleman και όχι κάτι κατώτερο (π.χ. απλό άνθρωπο, γυναίκα κλπ. για το οποίο απλώς στέλνει τον υπηρέτη του να το ραβδίσει) είναι θαρρώ Βρετανικής προελεύσεως και δείχνει μάλλον "κοτισμό" παρά κάτι άλλο.

Μολονότι οι γερμανόφωνοι λένε Zweikampf και οι λατινογενείς γλώσσες, αλλά και οι Αγγλοι, βγάζουν λέξη από το duellum, τονίζοντας καταφανώς το "δύο", μ' αρέσει το "μονο-" στο ελληνικό "μονομαχία" που επιλέγω να διαβάζω ως υπαινιγμό Δονκιχωτικής ματαιότητας του εγχειρήματος. Κατά πως λέει κι ο λαός: "μοναχός σου πάλευε, κανείς να μη σε δέρνει".

Οσο για όπλα, έχουμε στοκ από τόσες αντεγκλήσεις εντός του φόρουμ: κακοπιστία, καχυποψία, μισαλλοδοξία, ψυχολογισμός, σελεκτιβισμός, παραπειστικά επιχειρήματα και άλλα πολλά, ων ουκ έστι αριθμός. Στην ανάγκη θα τραβήξουμε από τα προσωπικά μας αποθέματα βλακείας - η βλακεία εγγυάται βέβαιη νίκη.

Dream

ΥΓ. Προφανής αλλά απαραίτητη διευκρίνιση: δεν αντιμάχομαι το πρόσωπο Syrah (που μου είναι και -φαντάζομαι- θα παραμείνει άγνωστο) αλλά κάποιες όψεις από την περσόνα Syrah. Οσοι πιστεύουν στην ταύτιση θα ζήσουν καλά και εμείς καλύτερα.

 

Η επίλυση διαφορών μέσω βίας είναι πάγια τακτική του ανθρώπου. Στο διάβα του χρόνου αλλάξαν οι μορφές και πλέον προκρίνεται η οικονομική, ψυχολογική ή νομική βία. Egal, άλλως τε έχω πολλάκις εκφράσει την θέση μου πως might is right.

Οι μονομαχίες πάντοτε εξυπηρετούσαν σε αυτόν ακριβώς το (-ν καθόλου ευτελή) σκοπό. Η σταδιακή παρακμή των φεουδαρχικών κοινωνικών δομών είχε ως αποτέλεσμα να ατονίσει το πρακτικό σκέλος και οι όποιες ασκήσεις του αθλήματος να περιορισθούν στην αποκατάσταση της τρωθείσας τιμής του εγκαλούντος. Όταν ακόμα και αυτή η πρακτική κατέστη ποινικά κολάσιμη, οι μονομαχίες περιορίσθηκαν σε ασκήσεις ξιφασκίας μεταξύ θερμόαιμων Junkers που επαίρονταν για τις ουλές- ει δυνατόν στο πρόσωπο- θεωρώντας τις ως εξαιρετικά θελκτικές για τρυφηλές δεσποινίδες. [Ας παραδεχούμε, άλλως τε, πως και σήμερα ακόμα οι ουλές από νταηλίκια στο πρόσωπο ενός ωραίου άνδρα λειτουργούν προσθετικά.]

Ιστορικές περιπτώσεις όπου γυναίκες συμμετείχαν σε μονομαχίες μου είναι άγνωστες. Στο σκέλος που αφορά σε επίλυση πρακτικών ζητημάτων (Gerichts-) θα παρατηρήσω ότι τα δικαιώματά των δεν άφηναν περιθώριο για ουσιαστικά συμφέροντα (και συνεπώς προάσπιση αυτών), ενώ δεδομένων των κοινωνικών προτύπων και πεποιθήσεων η συμμετοχή γυναίκας σε μονομαχία ένεκα λόγων τιμής θεωρούνταν μάλλον αδιανόητη- όχι επειδή αμφισβητούνταν η τιμή καθεαυτή (που μάλιστα τύγχανε εξαιρετικά εύθικτη) αλλά διότι πάντοτε μεριμνούσε για την αποκατάστασή της κάποιος άνδρας. [Βιαιοπραγίες ασφαλώς έχουν καταγραφεί- βλ. χαρακτηριστικά την περίπτωση του ανόητου Ολοφέρνη ή (μυθολογικά) του Κτιραντ στη γνωστή όπερα του Ντβορακ- αλλά δεν διακρίνονται από το εθιμοτυπικό της μονομαχίας.]



Επί του προκειμένου, εκτιμώ την υπέρβαση του αναχρονιστικού εθιμοτυπικού που αποκλείει τις γυναίκες από το δικαίωμα στην εφαρμογή ενός αναχρονιστικού θεσμού, αλλά βρίνω διασκεδαστική την ιδέα της τρωθείσας διαδικτυακής τιμής μιας περσόνας (εξ ού και η υπογράμμισή μου προηγουμένως). Ομοίως και την ιδέα του απειλούμενου (διαδικτυακού) συμφέροντος από την μάχη εντυπώσεων σε επίπεδο διαφωνίας, διότι δεν αναγνωρίζω αντικειμενικό όφελος από την επίλυση της. Τέλος, είμαι βέβαιος πως θα συμφωνήσεις ότι υπάρχουν λιγότερο πομπώδεις τρόποι για να ξεκινήσει ένας κατά πάσα πιθανότητα ενδιαφέρον διάλογος- ο οποίος, καλόν είναι, να μην προσεγγίζεται ως μάχη αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία.

ΥΓ: Αν στα εξωτερικά περιλαμβάνεται και ευρύτερη περιοχή της Σοαβίας ρίξε σήμα για σβάινχάξεν.
[Με μέτρο τις βάιτσεν όμως για να μην καταλείξομε σε καμιά μονομαχία.]

 

Έπιασα το νήμα από την αρχή και πραγματικά θεωρώ ότι είναι μια από τις αξιολογότερες συζητήσεις που εξελίσσονται αυτό τον καιρό στο forum.
Πριν κάνω κάποιο σχόλιο σε αυτά που έχουν γραφτεί (θα το κάνω σε επόμενο post) θα ήθελα να συστηματοποιήσω κατά κάποιο τρόπο την συζήτηση κάνοντας ορισμένες επισημάνσεις.
Το θέμα πραγματεύεται δυο έννοιες [1] τον σαδισμό και [2] την ελευθερία και η εισηγήτρια (την οποία έχω συμπαθήσει από τα λίγα γραπτά της που έτυχε να διαβάσω) επιχειρεί να συσχετίσει την πρώτη έννοια με την δεύτερη, ως αν η πρώτη να μπορεί να θεωρήσει την δεύτερη. Ο σαδισμός (όπως ακριβώς λέει) ως θεώρηση της ελευθερίας.
Κατ αρχάς να δούμε υπό ποιο πρίσμα μπορούμε να θεωρήσουμε αυτές τις δυο έννοιες.

(πριν από αυτό να παρατηρήσω ότι στο νήμα γίνεται αναφορά στην φιλοσοφία, την ηθική και την αισθητική, διαχωρίζοντας την ηθική και την αισθητική από τη φιλοσοφία σαν να πρόκειται για κάτι άλλο. Να διευκρινίσω ότι τόσο η ηθική όσο και η αισθητική αποτελούν πεδία (κλάδους) της φιλοσοφίας, μαζί με την οντολογία την γνωσιολογία κλ.π κλπ. Κατανοώ όταν η Syrah κάνει τον διαχωρισμό της αισθητικής από την φιλοσοφία λέγοντας η θεώρηση είναι φιλοσοφική και όχι αισθητική εννοώντας προφανώς ότι είναι οντολογική και όχι αισθητική και θα πω τι εννοώ αμέσως παρακάτω)

Μπορούμε λοιπόν να εξετάσουμε φιλοσοφικά τις έννοιες σαδισμός και ελευθερία, και να βρούμε τον μεταξύ τους συσχετισμό (αν υπάρχει) κάτω από τρία διαφορετικά πρίσματα:
[α] υπό το πρίσμα της οντολογίας. (η οντολογία εξετάζει τι είναι κάτι. Τι είναι ον; Τι είναι ελευθερία; Τι είναι σαδισμός; κλπ)
[β] υπό το πρίσμα της ηθικής. (η ηθική εξετάζει τι είναι αγαθό ή πως πρέπει να πράττω, ή αν μια πράξη μου είναι θεμιτή ή όχι. Δηλαδή είναι θεμιτό για παράδειγμα, να είναι κανείς σαδιστής ή να περιορίζεται το αγαθό της ελευθερίας –αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο- με το να προβαίνει κανείς σε σαδιστικές πράξεις; κλπ κλπ –μπορούμε να διατυπώσουμε κι άλλα ηθικά ερωτήματα, όπως υπάρχει κάποιο ηθικό σύστημα που είναι θεμιτός ο σαδισμός; - π.χ )
[γ] υπο το πρίσμα της αισθητικής. (η αισθητική εξετάζει τι είναι ωραίο ή τι πρέπει να μου αρέσει κ.λπ. Δηλαδή, τι αισθητικό αποτέλεσμα έχει ο σαδισμός, ή η ελευθερία, αν είναι ωραίο ή μπορεί να προσφέρει αισθητική ικανοποίηση η βία ή ο περιορισμός της ελευθερίας κλπ.

Αυτές είναι τρεις οπτικές γωνίες που θα μπορούσε να συζητήσει κανείς φιλοσοφικά το θέμα σαδισμός και ελευθερία, χωρίς να αποκλείονται και άλλες οπτικές γωνίες όπως η γνωσιολογική ή άλλες εξωφιλοσοφικές όπως η ψυχολογική, η κοινωνιολογική, η νομική κλπ που δεν μας αφορούν στο παρόν, επειδή το θέμα δεν έχει τεθεί με αυτόν τον τρόπο.
Για να μπορέσουμε να συζητήσουμε για το ηθικό και αισθητικό σκέλος, θα πρέπει να έχουμε απαντήσει και να συμφωνήσει στο πρώτο σκέλος, στο οντολογικό. Πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει [α] τι είναι σαδισμός, και [β] τι είναι ελευθερία.

Μπορεί η νηματοθέτρια να τα θεωρεί αυτονόητα αλλά όταν πρόκειται για οντολογικά ερωτήματα, κατά τη γνώμη μου τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Αν υπάρχει δυσκολία στο να συμφωνήσουμε τι είναι αυτές οι δυο έννοιες δεν θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Αν πάλι δεν θέλουμε να συζητήσουμε γι αυτό, τότε θα πρέπει η εισηγήτρια να ορίσει πως εννοεί αυτός τις δυο έννοιες και να θεωρηθεί ο ορισμός της ως βάση για την περεταίρω ανάλυση και συζήτηση.
Ήδη στις αναρτήσεις και στα σχόλια του νήματος, έχουν εγερθεί ζητήματα οντολογικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα: ο σαδισμός θεωρείται ως μια γενικευμένη έκφραση βίας προς κάθε άλλον, όπως γράφεται κάπου; Έχει νόημα ο σαδιστής να εξοντώσει τους πάντες και να μείνει μόνος? Είναι ο σαδιστής εξολοθρευτής? Μπορεί ο σαδιστής να είναι σαδιστής χωρίς τον άλλο? Ο σαδισμός έχει σεξουαλικό χαρακτήρα ή κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κεντρική ιδιότητά του; Ο σαδισμός είναι ένα πράγμα, ή υπάρχουν πολλές και διαφορετικές μορφές και εκφράσεις του? Κ.ο.Κ (μπορούμε να βάλουμε πολλά τέτοια ερωτήματα αλλά τα βασικά που πρέπει να περιληφθούν σε ένα πλήρη ορισμό είναι οι ιδιότητες ή τα στοιχεία εκείνα χωρίς τα οποία η έννοια σαδιστής δεν θα είναι αυτό που είναι). Να σημειώσω ότι η λεξικολογική απόδοση του όρου σαδισμός δεν έχει καμιά σχέση με τη φιλοσοφική του απόδοση. Επίσης πρέπει να λαβουμε υπ όψη το πώς γίνεται η χρήση της λέξης και της έννοιας. Άλλο είναι ενδεχομένως το νόημα της λέξης στην εποχή του Ντε Σαντ, διαφορετικό στην Ψυχιατρική και διαφορετικό όταν χρησιμοποιείται σε μια κοινότητα όπως αυτή εδώ. Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε από τις αναρτήσεις ότι πολλοί εδώ μέσα το εννοούν διαφορετικά από την Syrah.

Αντίστοιχα θα πρέπει να πούμε τι εννοούμε ελευθερία; Όχι ότι είμαι ειδικότερος στην ελευθερία από τον σαδισμό, αλλά σαν νεώτερος στο forum θα ήθελα να σημειώσω σαν παράδειγμα, μερικά οντολογικά προβλήματα που θα πρέπει να επιλύσουμε (ή να συμφωνήσουμε) σχετικά με την ελευθερία για να προχωρήσουμε στην εξέταση του συσχετισμού «σαδισμού και ελευθερίας».

Η έννοια της ελευθερίας σχετίζεται άρρηκτα με τις κυρίαρχες ηθικές θεωρίες, για τον λόγο ότι ένας άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τις πράξεις του, ή εν πάσει περιπτώσει έχει μικρότερη ευθύνη γι αυτές από κάποιον άλλον που ενεργεί (υποτίθεται) ελέυθερα. Για παράδειγμα αν κάποιος προβεί σε μια πράξη (πχ κλέψει) υπο την απειλή περιστρόφου δεν του καταλογίζεται η ίδια ευθύνη που θα του καταλογίζονταν αν έκανε την ίδια πράξη χωρίς να τον απειλεί ή να τον αναγκάζει κανείς. Ένα ερώτημα λοιπόν σχετικά με την ελευθερία, και την ονολογία της ελευθερίας είναι αν και πότε είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε ελεύθεροι να πράτουμε ότι θέλουμε ή δεσμευόμαστε από διάφορους παράγοντες. Ακραίες θέσεις επί του θέματος έχουν υποστηρίξει ότι εφόσον ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί αιτιοκρατικά δεν υπάρχει χώρος για ελευθερία. Στην πραγματικότητα όλες οι πράξεις είναι ανελεύθερες γιατί δεσμεύονται από τους βιολογικούς παράγοντες (πχ. θέλω να κόψω το τσιγάρο αλλά δεν μπορώ γιατί δεν είμαι βιολογικά ελεύθερος να το κάνω, αφού εξαρτώμαι από αυτό- κάντε τις συνεπαγωγές και για τις σεξουαλικές προτιμήσεις)
Για να είναι κάποιος ελεύθερος πρέπει να μπορεί να πράξει διαφορετικά. Μπορεί; Ορισμένοι υποστηρίζουν οι πράξεις μας είναι αποτέλεσμα εκούσιας επιλογής. Άλλοι ότι οι επιλογές μας αποτελούν ψευδαίσθηση.

Για να μιλήσουμε για την ελευθερία νομίζω, πρέπει να κάνουμε την διάκριση της ελευθερίας να και της ελευθερίας από. Είμαι ελεύθερος να κάνω κάτι και το αν θα το κάνω ή όχι εξαρτάται από τη θέλησή μου. Είμαι ελεύθερος από κάτι όταν αυτό το κάτι δεν εμποδίζει να κάνω κάτι που θέλω. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για θετική ελευθερία, όταν κάποιος έχει την ικανότητα και τα μέσα να κάνει αυτό που θέλει και για αρνητική ελευθερία όταν κάποιος δεν εμποδίζεται από τους θεσμούς, τους άλλους τις συμβάσεις κλπ για να κάνει αυτό που θέλει. Η αρνητική ελευθερία (χομπσιανής καταγωγής) αναφέρεται στην ελευθερία που προκύπτει από την συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους σε ένα θεσμισμένο και κοινώς αποδεκτό σύστημα. Κατ επέκταση μπορούμε να μιλήσουμε για ανρητική ελευθερία για τον άνθρωπο μέσα στον κόσμο, ή για τον άνθρωπο μέσα στο περιβάλλον.
Για ποια ελευθερία συνεπώς μιλάμε?

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να μπουν κατ αρχάς τέτοιου τύπου βάσεις στη συζήτηση και μάλλον η εισηγήτρια θα πρέπει να κάνει ορισμένες διευκρινήσεις.

Παράλληλα θα ετοιμάζω μια θέση μου για το θέμα.  

 

Πρώτον ευχαριστώ για την ανάλυση που παράθεσες, είναι πολύ ευχάριστο το ότι κάποιος προσπαθεί να κατανοήσει αυτό που προσπαθώ να επικοινωνήσω και δεν πέφτει παλεύοντας για την αποκαθήλωση του λόγου μου. Δεύτερον θα προσπαθήσω να επιστρέψω τις διευκρινίσεις που ζητάς χωρίς να εγγυώμαι γι αυτό καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφανθεί κανείς τί είναι ο σαδισμός, τί είναι η ελευθερία -για τον ίδιο, έστω- σε μία σύντομη και δεσμευτική διατύπωση. Νομίζω πως ήδη διαφαίνεται το πώς βιώνω τον πρώτο και πώς αντιλαμβάνομαι τη δεύτερη, μέσα από το αρχικό μου κείμενο. Τρίτον θα περιμένω με ενδιαφέρον την τοποθέτησή σου αναφορικά με τη συσχέτιση σαδισμού και ελευθερίας.