Σαδισμός ''υπό όρους''

Re: Απάντηση: Re: Σαδισμός ''υπό όρους''

Κανείς δεν οφείλει να τον πάρει τοις μετρητοίς, όμως ο τρόπος που έζησε, η δράση και το έργο του, αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν είχε άδικο ο Απολλιναίρ, όταν τον χαρακτήρισε ''το πιο ελεύθερο πνεύμα που υπήρξε ποτέ.''


Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αιρετικός, υποστηρίζω την ακριβώς αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή ο μαρκήσιος είναι ένας φιλόσοφος της ανελευθερίας, ένας θεωρητικός της καταπίεσης, ιδεολογικός πρόγονος του ναζισμού κι απολογητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στο έργο του απουσιάζει εντελώς η διάσταση της εξέγερσης, απορώ πως δεν το έχει παρατηρήσει κανείς αυτό ως τώρα. Τα θύματα ουδέποτε εξεγείρονται. Νομίζω πως απ’ τους μεταγενέστερους διανοούμενους ο Παζολίνι ήταν αυτός που συνέλαβε καλύτερα την ουσία του σαδικού έργου στην κινηματογραφική του μεταφορά.

Πώς πρέπει να λεγόμαστε λοιπόν εμείς, που όπως πολύ σωστά είπε ο cider, αρεσκόμαστε στο να σαδίζουμε σε ερωτικό-σεξουαλικό επίπεδο αποκλειστικά και μόνο, και ανυπερθέτως εντός συναινετικών ορίων, αλλά παρ' όλ' αυτά, ας μην μπερδεύεται ή εθελοτυφλεί κανείς, μας αρέσει να προκαλούμε πόνο; Όποιος το βρει, ας το πει. Προσωπικά εμένα ξαναλέω, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω αυτό που μου αρέσει στο κρεββάτι μου, και να το ευχαριστιόμαστε τελικά κι εγώ κι η παρτενέρ μου. Κι ας μη λέγομαι σαδιστής, ας λέγομαι "συναινετιστής", ή ας λέγομαι ακόμη και βιολοντσελιστής. Καθόλου δεν με νοιάζει...

Ο όρος "σαδιστής" είναι που έχει φορτιστεί με απίστευτη νοσηρότητα, κι αυτό διότι, όπως είπα και πριν, χρησιμοποιείται γιά να περιγράψει συλλήβδην πράγματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Αν υπήρχαν όπως θα έπρεπε δυό διαφορετικές λέξεις, που η μία θα απέδιδε την έννοια του κατά bdsm, συναινετικού σαδιστή και η άλλη θα περιέγραφε ευκρινώς αυτούς που αποκάλεσες πριν "ασύστολους μανιακούς", ούτε σύγχυση θα υπήρχε, ούτε φόρτιση, ούτε ανάγκη εξωραΐσμού ή υπεράσπισης κανενός...

Πολύ σωστή παρατήρηση. Προσωπικά θα προτιμούσα τους όρους ερωτική σκληρότητα ή αλγολαγνεία, ενεργητική και παθητική, που είναι πολύ πιο σαφείς και κατανοητοί. Η γλώσσα μας έχει άπειρες δυνατότητες, ας μην καταφεύγουμε τόσο εύκολα σ’ ετοιματζίδικες εισαγόμενες λέξεις ασαφούς περιεχομένου.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Σαδισμός ''υπό όρους''

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία: είσαι ο χαμένος μου αδερφός. (Μόνο που εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να πάω για αιωροπτερισμό. Τίποτα ουζάκια σε καμιά παραλία, καθότι είμαι μεγάλη κότα).

συνάδελφος βιολοντσελίστας (ανθυποσαδιστής)

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Σαδισμός ''υπό όρους''

Ως προς τη συγγένεια, σκεφτόμουν κι εγώ ακριβώς το ίδιο, πολύ πρόσφατα.

Τώρα γιά τα ουζάκια, καλύτερα τη μέρα που θα κάνω εγώ αιωροπτερισμό, να μην πας στην παραλία. Διάλεξε καλύτερα ένα στεγασμένο χώρο, ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται.
Ακόμη κι αν είμαστε όντως συγγενείς, θα ήταν προτιμότερο τέτοιο οικογενειακό βάρος, να μην σου έρθει κατακέφαλα...  

 

Re: Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

@ξωτικογατούλι,
Δεν ψάχνω να βρω ποιος είναι πλαστός και ποιος γνήσιος σαδιστής. Παρατηρήσεις και διαπιστώσεις ευελπιστώ να γίνονται, όπως και έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες απ' όσους έγραψαν την άποψή τους. Το γεγονός είναι πως ο Σαδισμός του bdsm απέχει παρασάγγας, μάλλον ουδεμία σχέση έχει με τη διάσταση που του δίνει ο De Sade kαι όπως λες έχει πολλές διαβαθμίσεις, ανάλογα το άτομο, τον αυτοέλεγχο που διαθέτει ή οχι και πώς τον προσαρμόζει στις σχέσεις του και στο κοινωνικό περιβάλλον. Δεν απαξιώνω το bdsm kαι όποιον επιλέγει να εκφράσει κάτω απ' την ''ομπρέλα'' του τις όποιες τάσεις, δεν τίθεται θέμα, μέσα στο μαντρί είναι ασφαλέστερα, τόσο για τον ίδιο όσο και γι' αυτούς που σχετίζεται, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε πως κάθε είδους συμφωνία, ενδέχεται να ανατραπεί ή και να πραγματωθεί, όπως του κανίβαλλου που ανέφερες ! Βέβαια εδώ είδαμε την παράνοια στην καθαρότερη της μορφή.

Πολλά έχουν γραφτεί για τον De Sade, μανιωδώς απαξιωτικά όσο και με πάθος λατρευτικά. Δίχασε κόσμο και κοσμάκη και που 'σαι ακόμα, πόσα θα γραφούν...
Πραγματι οι ήρωες του είναι ''αδρανείς''και ο δυνατότερος ξεσπά στον αδύναμο που είναι ανίκανος να αντιδράσει. Έτσι όμως ξεσκεπάζει τη σάπια αστική ηθική και φυσικά ξεμπροστιάζει την υποκρισία της θρησκείας. Τα θύματα ουδέποτε εξεγείρονται, ο ίδιος όμως δε δίστασε να στείλει ένα αντίγραφο των ''Σοδόμων'' του στον ίδιο τον Ναπολέοντα με συνέπεια να τον κλείσει άμεσα στο τρελοκομείο.
Πράξη γενναιότατη, δε νομίζεις;
Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια εξέγερση και μόνο το γεγονός ότι ήταν κρατούμενος δυο διαφορετικών καθεστώτων, κάτι λέει.
Μπορεί να μην προέτρεπε για μαζικές εξεγέρσεις και να χλεύαζε την ιδέα της επανάστασης, είχε όμως πολύ δίκιο όταν προειδοποιούσε: Μην εμπιστεύεστε τα φιλελεύθερα κηρύγματα, το μόνο που έχετε να κερδίσετε είναι οι νέοι αφέντες να βασανίσουν μέχρι θανάτου, εσάς, τα παιδιά σας και τους γονείς σας.
Φιλόσοφος της ανελευθερίας; Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους στη μισή του ζωή, τα βάζει με όλους, αρνούμενος να συμβιβαστεί, κραυγάζοντας: Σκοτώστε με ή δεχτείτε με, όπως είμαι, γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω.
Τέλος πάντων, θα άξιζε να το συζητήσουμε εκτενέστερα και να συμμετέχουν κι άλλοι που έχουν περισσότερη γνώση του έργου του.

Συμφωνώ, βέβαια ο Σαδισμός δεν είναι ασαφής ως όρος, μόνο που έχει ''μπάσει πολλά νερά'' από τις κάθε λογής ερμηνείες και στερεότυπα που κάθονται στο κεφάλι των σαδικών μελετητών.

Mεγάλη μας χαρά να σας απολαύσουμε σε μουσικά σύνολα. Ελπίζω να είστε εκείνης της σαδικής σχολής που ο εκτελεστής - βιολοντσελίστας συγκρατούσε το όργανο ανάμεσα στις γάμπες του.  

Ό,τι και να λέτε, ένα πουλί πετάμενο μού το σφύριξε.
Κραδαίνετε το μαστίγιο ανα τους αιθέρας, αυτές οι καρδερίνες έχουν αναστενάξει, οι έρμες... 

 

Οι γιαλαντζι σαδισται βιολοντσελιστες (η ντραμερ; ) ακολουθουν την παρτιτουρα.
Οι οριτζιναλ αυτοσχεδιαζουν και ενιοτε στο τελος του ρεσιταλ σπανε και την κιθαρα(το βιολοντσελο,αντε)

 

Όχι. Έχει μόνο νόημα να μιλάμε για σαδιστικές πράξεις υπό όρους.

Στα δικά μου μάτια το BDSM είναι το θεσμικό εκείνο πλαίσιο που έρχεται να νομιμοποιήσει ένα μέρος του σαδισμού, και είναι πολύ δύσκολο να αποφανθεί κανείς αναφορικά με το ποιου είδους "νομιμοποίηση" υποσκελίζει την απόλαυση του σαδιστή. (Η συναίνεση είναι μία άλλη λέξη για τη νομιμοποίηση με μόνη διαφορά το ότι αυτός που νομιμοποιεί δεν είναι ένα εξωγενές σύστημα αξιών/νόμων αλλά το ίδιο το θύμα.)

Στην πραγματικότητα σε κάθε πολιτισμικό πλαίσιο κάποιοι παράγοντες έρχονται να συμπληρώσουν ή να αφαιρέσουν κάτι από την απόλαυση του σαδιστή, εφόσον δια της νομιμοποίησης επηρέαζουν το κατά πόσο μία σαδιστική πράξη συνιστά ή όχι υπέρβαση.

Όπως έχω ξαναγράψει η σεξουαλική συνεύρεση με ένα οκτάχρονο κορίτσι είναι μία πράξη ποινικά διωκόμενη και κοινωνικά κατάπτυστη στις δυτικές χώρες και ο αυτουργός ετικετοφορείται "παιδεραστής", ενώ σε κάποιες αφρικανικές είναι μία απόλυτα φυσιολογική πράξη, υπό την προϋπόθεση ότι έχει προηγηθεί γάμος. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις η συναίνεση της μικρής δεν είναι απαραίτητη, αλλά στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει ο πατέρας να έχει δώσει τη συγκατάθεσή του για το γάμο. Ο παιδεραστής του δυτικού πολιτισμού θα ενδιαφερονταν ίσως να παντρευτεί μία 8χρονη για να εξασφαλίσει στον εαυτό του άφθονο σεξ; Φρονώ πως όχι, μιας και αυτό δεν συνιστά κατά κανένα τρόπο υπέρβαση.

Ένα βήμα πιο πέρα αν κάποιος επιθυμεί να τραυματίσει κάποιον μέχρι θανάτου, και ο δεύτερος δέχεται, αμέσως η πράξη απογυμνώνεται από το θετικό -ενδεχομένως- στοιχείο της βιαιότητας και μετατρέπεται σε συμφωνία. Αν η συμφωνία αντίκειται στους νόμους ενός κράτους μέσα στο οποίο θα λάβει χώρα η πράξη, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τρόπο τινά και ο μεν και ο δε, κάνουν μία υπέρβαση. Η πολιτεία αργότερα θα αποψιλώσει από κάθε συνειδητότητα τη συναίνεση του σαδιστή, και έτσι αυτός στα μάτια των λοιπών θα έχει κάνει την υπέρβαση. Ενδεχομένως να μπορεί από εκεί να αντλήσει μια κάποια ευχαρίστηση - δεν είμαι βέβαιη.

Ένα βήμα πιο πέρα, ακόμη και όταν δεν γίνεται λόγος για μαζοχιστή αλλά για κάποιον που ανέχεται τον πόνο, τότε και πάλι θα μπορούσε κανείς να πει ότι η έννοια της υπέρβασης μπορεί να αμφισβητηθεί. Γιατί δεν μπορεί παρά για κάποιο λόγο να ανέχεται κανείς τον πόνο, όλα τα αιτιατά έχουν αίτια. Ανέχεται τον πόνο γιατί κάτι άλλο παίρνει, που ισοσκελίζει τα πράγματα, συνεπώς πρόκειται και πάλι για μία συμφωνία.

Στο τελευταίο βήμα, και καθώς όλοι οι νοήμονες διαχειρίζονται τον πόνο στα πλαίσια της σχεσιακής τους αγοράς (όπως θα έλεγε η D), μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω πως δεν υπάρχει πιο θλιβερή πράξη ψευδο-υπέρβασης για έναν σαδιστή από την εκτόνωσή του επί ζώου. Ιδιαίτερα δε αν αυτός τυγχάνει ταυτόχρονα υπέρμαχος της καρτεσιανής θεωρίας περί machinae animatae.

 

Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

@Syrah...

Μήπως μπορείς να μου διεκυρινήσεις τη σχέση του σαδισμού με την υπέρβαση? Τι ακριβώς υπερβαίνει ο σαδιστής?

Ευχαριστώ

 

Re: Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

Πολλά έχουν γραφτεί για τον De Sade, μανιωδώς απαξιωτικά όσο και με πάθος λατρευτικά. Δίχασε κόσμο και κοσμάκη και που 'σαι ακόμα, πόσα θα γραφούν...
Πραγματι οι ήρωες του είναι ''αδρανείς''και ο δυνατότερος ξεσπά στον αδύναμο που είναι ανίκανος να αντιδράσει. Έτσι όμως ξεσκεπάζει τη σάπια αστική ηθική και φυσικά ξεμπροστιάζει την υποκρισία της θρησκείας. Τα θύματα ουδέποτε εξεγείρονται, ο ίδιος όμως δε δίστασε να στείλει ένα αντίγραφο των ''Σοδόμων'' του στον ίδιο τον Ναπολέοντα με συνέπεια να τον κλείσει άμεσα στο τρελοκομείο.
Πράξη γενναιότατη, δε νομίζεις;
Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια εξέγερση και μόνο το γεγονός ότι ήταν κρατούμενος δυο διαφορετικών καθεστώτων, κάτι λέει.
Μπορεί να μην προέτρεπε για μαζικές εξεγέρσεις και να χλεύαζε την ιδέα της επανάστασης, είχε όμως πολύ δίκιο όταν προειδοποιούσε: Μην εμπιστεύεστε τα φιλελεύθερα κηρύγματα, το μόνο που έχετε να κερδίσετε είναι οι νέοι αφέντες να βασανίσουν μέχρι θανάτου, εσάς, τα παιδιά σας και τους γονείς σας.
Φιλόσοφος της ανελευθερίας; Κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους στη μισή του ζωή, τα βάζει με όλους, αρνούμενος να συμβιβαστεί, κραυγάζοντας: Σκοτώστε με ή δεχτείτε με, όπως είμαι, γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω.
Τέλος πάντων, θα άξιζε να το συζητήσουμε εκτενέστερα και να συμμετέχουν κι άλλοι που έχουν περισσότερη γνώση του έργου του.





Διόλου δεν τον υποτιμώ αγαπητή μου, ίσα-ίσα τον θεωρώ σημαντικότατο, αλλά για άλλους λόγους. Επειδή δηλαδή ανέτρεψε την καθιερωμένη άποψη θρησκειών και φιλοσόφων πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως καλός και δρα σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής. Ο ντε Σαντ υπέδειξε την παντοδυναμία των σκοτεινών ενστίκτων της βίας, της σκληρότητας και του θανάτου που ενυπάρχουν στο ανθρώπινο είδος. Απογύμνωσε τις ερωτικές σχέσεις από κάθε ρομαντισμό και τις παρουσίασε όπως συνήθως είναι στην πραγματικότητα, πάλη, ανοιχτή ή συγκαλυμμένη, για κυριαρχία και κατοχή. Εδώ εντοπίζω την ρήξη του με την υποκριτική ηθική αστών κι αριστοκρατίας. Μα δεν προχώρησε παραπέρα. Στην ελευθερία του συνόλου αντιπρότεινε την ελευθερία των ατόμων, των ολίγων και ισχυρών, που ασκείται ανενδοίαστα πάνω στην μάζα των αδυνάτων στους οποίους δεν αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα αντίστασης κι εξέγερσης. Εξ’ ου κι η αντίφαση: ο απολογητής των βασανισμών, των εγκλημάτων πάθους, της ανθρωποκτονίας και του βιασμού απεχθάνεται την θανατική ποινή και την τρομοκρατία της Επανάστασης.

Γι’ αυτό συνεχίζει να προκαλεί τόσο αντιφατικά συναισθήματα και σχόλια, επειδή ο ίδιος ήταν ο Μεγάλος Αντιφατικός: σοσιαλιστής που πάσχιζε να διασώσει τον πύργο και τα προνόμιά του, μισογύνης που λάτρεψε τις γυναίκες, εξτρεμιστής επαναστάτης που κατηγορήθηκε για μετριοπάθεια, άθεος που σοδόμιζε πόρνες με τον σταυρό αλλά πήγαινε στην εκκλησία και κοινωνούσε. Ποιος θα το πίστευε πως αυτές οι γραμμές γράφτηκαν απ’ την πένα του;

"Η λογική φίλε μου, και μόνο η λογική πρέπει να μας προειδοποιεί ότι το να βλάπτουμε τους όμοιούς μας δεν μπορεί ποτέ να μας κάνει ευτυχείς· όσο για την καρδιά, μας λέει ότι το να συμβάλλουμε στην ευδαιμονία τους είναι η μεγαλύτερη ευδαιμονία που μας έχει χαρίσει η φύση επί της γης. Όλη η ανθρώπινη ηθική περικλείεται σε αυτή τη φράση: κάνε τους άλλους τόσο ευτυχείς όσο επιθυμείς να είσαι και μην τους κάνεις ποτέ περισσότερο κακό από εκείνο που θα ήθελες να σου κάνουν. Αυτές, φίλε μου, είναι οι μοναδικές αρχές που θα πρέπει να ακολουθούμε και δεν χρειάζεται ούτε θρησκεία ούτε θεός για να το απολαύσει και να το αποδεχτεί κανείς: χρειάζεται μονάχα καλή καρδιά.

Νοιώθω ότι αποδυναμώνομαι, κληρικέ. Άφησε τις προκαταλήψεις σου, γίνε άντρας, γίνε ανθρώπινος, δίχως φόβο και προσδοκία· άφησε έξω τους θεούς και τις θρησκείες σου: όλα αυτά είναι για να οπλίζουν το χέρι των ανθρώπων· και μόνο στο όνομα αυτών των φρικαλεοτήτων χύθηκε περισσότερο αίμα στη γη από όλους τους άλλους πολέμους και τις μάστιγες μαζί. Απαρνήσου την ιδέα ενός άλλου κόσμου, δεν υπάρχει· μην απαρνηθείς όμως την απόλαυση της ευτυχίας και την υλοποίησή της. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που σου προσφέρει η φύση για να ζευγαρώσεις την ύπαρξή σου ή να την εξαπλώσεις... Φίλε μου, η ηδονή υπήρξε πάντοτε το πολυτιμότερο αγαθό μου· σε όλη μου τη ζωή της άναβα καντήλι, τώρα θέλω εγώ να σβήσω στα χέρια της..."

Οι ίδιες αντιφάσεις που διαπερνούν το έργο του ταλανίζουν και τον βίο του. Μέσα στην ακολασία του ήταν πολύ πιο τρυφερός απ’ ότι πιστεύουμε· το μαρτυρούν οι επιστολές του. Και λιγότερο ηρωικός κι ασυμβίβαστος απ’ όσο νομίζεις. Ποτέ δεν έστειλε το χειρόγραφο των Σοδόμων στον Ναπολέοντα απ’ όσον γνωρίζω· το θεωρούσε χαμένο και ξαναβρέθηκε μετά από 130 χρόνια. Ήταν περισσότερο θύμα σκευωριών και φημών παρά ο ελεύθερος, αδούλωτος νους που προκαλούσε την εξουσία. Απαρνήθηκε την πατρότητα των έργων του τα οποία εξέδιδε ανωνύμως για να γλιτώσει. Ικέτευε με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο τον Ναπολέοντα να τον ελευθερώσει, σαν να λέμε υπέγραψε δήλωση μετανοίας. Ακόμη και στην περίοδο του εγκλεισμού του στο άσυλο του Σαραντόν διατηρούσε τα προνόμια του αριστοκράτη: ξεχωριστό δωμάτιο και φαγητό, ιδιωτικό θέατρο, υπηρέτη! και δύο ερωμένες!!! η δε διαμονή του στοίχιζε στην οικογένειά του 3.000 φράγκα το χρόνο, αστρονομικό ποσό για την εποχή.
Ρε παιδιά, πείτε μου τι να κάνω για να με κλείσουν κι εμένα σε τέτοια φυλακή; Συμβιβάζομαι και με μία ερωμένη.

Μήπως λοιπόν τον έχουμε παρεξηγήσει; Όσο κουφό κι αν ακούγεται, ισχυρίζομαι πως ο ντε Σαντ ΔΕΝ ήταν σαδιστής. Όχι μόνο γιατί ο όρος είναι πολύ μεταγενέστερη κι εν πολλοίς αυθαίρετη επινόηση του ψυχίατρου Κραφτ-Έμπινγκ, αλλά και γιατί ο ίδιος έκανε σαφή διαχωρισμό μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, κάτι που δεν ισχύει για τους πορωμένους σαδιστές που περιέγραψες. Αντιγράφω απ’ το διαδίκτυο:

"I have imagined everything conceivable in this sort of thing, but I have certainly not done, and certainly never will, all that I have imagined."

Ένας κατά φαντασίαν φόνος δεν σε κάνει φονιά…ή μήπως κάνω λάθος;
Που θέλω να καταλήξω; Στο αρχικό σου ερώτημα, νομίζω πως ο σαδισμός μόνο υπό όρους νοείται και όρος δεν είναι μόνον η συναίνεση αλλά κι η διάκριση μεταξύ φαντασίας που είναι αχαλίνωτη και πραγματικότητας που θέτει περιορισμούς, είτε νομικούς είτε ηθικούς. Έχει δίκιο λοιπόν η Syrah που αναφέρεται στο κοινωνικό και ηθικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η σαδιστική πράξη.

 

Re: Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

Αγαπητή μου, τις απόψεις μου επί αυτού τις έχω καταθέσει αρκετά αναλυτικά σε περισσότερα του ενός νήματά μου, αν έχεις την καλοσύνη αναζήτησε παλαιότερες δημοσιεύσεις μου για να μην πληκτρολογώ αύθις σε παρακαλώ. Ενδεικτικά, αν θυμάμαι σωστά, είναι τα νήματα "Σαδισμός και Ελευθερία" και "Τα εντός, εκτός".

Πολύ συνοπτικά, για όσους δεν επιθυμούν να ανατρέξουν σε αυτά για περαιτέρω τεκμηρίωση της άποψής μου, ας ειπωθεί επιγραμματικά ότι αυτό που υπερβαίνει είναι τα εσκαμμένα μεταξύ του ίδιου και του έτερου, δηλαδή τα όρια της ελευθερίας του, όπως αυτά έχουν περιχαρακωθεί προηγουμένως από τις επιταγές του πολιτισμικού πλαίσιου, στο οποίο δραστηριοποιείται.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

Όμως από το παραπάνω αρχικό κείμενό σου αυτό δε βγαίνει. Ή δεν γίνεται κατανοητό...
Το κείμενό σου έχει μικρές μικρές αντιφάσεις που δεν οδηγούν τον αναγνώστη σου σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα αναφορικά με τη θέση σου... (πιθανόν όμως και ο αναγνώστης σου να μην έχει τα κατάλληλα γνωστικά εργαλεία για πλήρη κατανόηση...).
Υπέρβαση και παραβίαση δεν είναι το ίδιο... Μου φαίνεται επίσης πολύ παράδοξο ένας σαδιστής να ενδιαφέρεται για την υπέρβαση της έξωθεν ή έσωθεν "νομιμοποίησης" ως όρο του σαδισμού του. Θεωρώ ότι ο σαδιστής, όταν τον παίρνει θα παραβιάζει τα όρια (είτε μονομερώς είτε συναινετικώς) για να απολαύσει την πρόκληση πόνου σε έτερο. Θα ήθελα να λάβεις υπ' όψιν σου ότι οι επιταγές του πολιτισμικού πλαισίου είναι ήδη εγκαθιδρυμένες και μέσα του, ως μέλος της κοινωνίας που ζεί (εκφραζόμενες, ως αναστολές, ηθική κλπ κλπ).

ΥΓ. Πιθανόν να μην έχω καταλάβει καλώς αυτό που έχεις γράψει... 

 

 liazouli φοβάμαι πως μπλέκουμε συνεχώς τον ντε σαντ λίγο σαν μια αναγκαστική προιστορία των φαντασιώσεων μας. Στην καλύτερη περίπτωση να θεωρήσουμε τον ντε σαντ ως πρόγονο του μεταμοντερνισμού γιατί πήρε τη νεωτερικότητα και την έφτασε στα άκρα σπάζοντας τη φαντασίωση περί "προόδου" και βέβαιης "καλυτέρευσης" του ανθρώπου.

  Γιαυτό και ο vautrin τον μπλέκει με τους ναζί (άδικα πιστεύω). Οι ναζί είναι στην ουσία μεταμοντέρνοι, μπλέκοντας τη νεωτερικότητα με τις ρομαντικές φαντασιώσεις, αλλά δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον ντεσαντ γιαυτό ή να πουμε ότι τους εξέφραζε

  Επιπλέον η εποχή στην οποία έγραφε ο ντεσαντ ήταν μια εποχή όπου οι άνθρωποι των κατώτερων τάξεων δεν είχαν (πλην εξαιρέσεων που ονομάσαμε επαναστάσεις) δικαίωμα να υψώνουν το ανάστημα στους ανωτέρους του. Κι αυτό δεν το άλλαξε η αστική επανάσταση μέχρι πολλά πολλά χρόνια αργότερα (πχ με το καθολικό δικαίωμα ψήφου).

  Πιστεύω λοιπόν πως είναι λίγο άσκηση επί χάρτου να μιλάμε με κοινωνικούς όρους των τελών του 18ου αιώνα για το σήμερα.

  Κάποιοι άνθρωποι είναι σαδιστές και αντλούν ευχαρίστηση από αυτό. Όπως λέει και ο mindmaster, oχι ελευθερία, αλλά ηδονή. Κι αυτή τους τη σαδιστική τάση έχουν βρει τρόπους να τη διοχετεύουν. Επειδή η συνένεση θεωρείται βασική αρχή των laissez faire δυτικών κοινωνιών, έχουν βρει συνενετικούς τρόπους να το εκφράζουν. Έχουν βρει λοιπόν κάποιους που τους αρέσει να τις τρώνε ή να νιώθουν συμπιεσμένοι σενα κουτάκι και περνάνε όλοι καλά.

  Πιθανότατα θα αντλούσα κάποια ηδονή από το να κατακρεουργώ ένα ποντίκι. Πιθανότατα δηλαδή να μπορούσα να επεκτίνω τις σαδιστικές μου δραστηριότητες και σε άλλα πράγματα. Όμως αυτός που μου αρέσεσει να είμαι, δεν περιλαμβάνει κατακρεουργημένα ποντίκια. Εάν το περιλάμβανε θα γινόμουν πιθανότατα βιολόγος (ή γιατρός) προκειμένου να ικανοποιήσω το σαδιστικό μου ένστικτο με συνενετικό τρόπο. Αυτός που είμαι λοιπόν αρέσκεται να διοχετεύει το σαδισμό του στο σεξ.

 Εάν ζούσα στο 1700 και μεγάλωνα πιστεύοντας πως μπορούμε να παίζουμε τέτρις με τους υποτακτικούς μας, πιθανότατα θα το έκανα, αλλά αυτό δεν με κάνει σήμερα λιγότερο σαδιστή διότι εγώ στο σήμερα δεν θέλω να κάνω τους ανθρώπους τέτρις (μόνο να τους βασανίζω λιγάκι λολ).
 Τώρα εάν κάποιος άλλος σαδιστής έχει τη φαντασίωση πως ο μοναδικός σωστός σαδισμός είναι να ράβεις το μουνί μιας γυναίκας, πιθανότατα να ζει ένα δράμα που ο κόσμος σήμερα δεν τον καταλαβαίνει και αναγκάζεται να πειθαρχεί φυλακισμένος στις συμβάσεις του.

 

Re: Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

Aναρωτιέμαι, ποιες είναι οι πηγές που άντλησες τα παραπάνω, γιατί σύμφωνα με τις δικές μου είναι παντελώς ανακριβή.
Σίγουρα δεν υπήρξε ήρωας ούτε φλογερός επαναστάτης, αν και στη Φιλοσοφία του Μπουντουάρ, τίθεται σαφέστατα ενάντια στη Βασιλεία. Σχετικά με τα προνόμια που λες, μετά το 1793 κανείς αριστοκράτης δεν απολάμβανε οιουδήποτε προνομίου. Ο Σαντ ήταν πλέον πένης, με την αγριότερη δυνατή σημασία και τον βοηθούσε η ηθοποιός ερωμένη του, που τον στήριξε μέχρι τέλους, πάμφτωχη και η ίδια. Η οικογένεια του απλώς δεν υπήρχε. Η πεθερά του υπήρξε η πλέον εμπαθής διώκτρια του, η σύζυγος του τον είχε χωρίσει και πέθανε πολύ νωρίτερα από τον ίδιο, με τους γιούς του είχε τις χείριστες των σχέσεων. Το ποσό είναι φανταστικό: Είχε μόνο χρέη δύο χιλιάδων σκούδων και είχε ξεπουλήσει όλη την περιουσία του. Η τακτική της απάρνησης δημοσιευμένων έργων είναι κοινή πρακτική σε όλο τον Αιώνα των Φώτων. Δεν είχε κανένα ιδιωτικό θέατρο, αλλά ο διευθυντής, που τον συμπαθούσε τον άφηνε να διοργανώνει θεατρικές παραστάσεις των ψυχοπαθών, Τις ερωμένες δεν τις χρειαζόταν, η απίθανων διαστάσεων κοιλιά του θα τον εμπόδιζε να τις πλησιάσει σεξουαλικά.
(Gilbert Lely & Gianni Nicoletti)

Αναμφίβολα ο ντε Σαντ και η φιλοσοφική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το έργο του, ουδεμία σχέση έχει με το σαδισμό όπως νοείται σήμερα, εντός και εκτός bdsm. (Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με τον μακιαβελισμό και τον Μακιαβέλι). Για να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα περι του τι ήταν ο ίδιος και του έργου του, απαιτείται βαθιά μελέτη και συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Δεν πρόκειται για καθόλου ευανάγνωστη περίπτωση.
Πάντως, θα συμφωνήσω με όσους αντιπρότειναν τον όρο αλγολαγνεία στη θέση του σαδισμού, αφού έτσι καταδεικνύεται η ερωτική διάθεση σχετικά με τον πόνο που προκαλούμε ή υφιστάμεθα.