Σαδισμός ''υπό όρους''

Μια πρόχειρη απάντηση. Έχω υπ’ όψιν μου δύο βιογραφίες.

Neil Schaeffer. The Marquis de Sade: A Life
Maurice Lever : Sade, A Biography

Επίσης το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης των 120 ημερών από τον Εξάντα.

Κάποια στοιχεία που θυμόμουν από μνήμης τα διασταύρωσα στο διαδίκτυο σ’ αυτές τις διευθύνσεις:

The Life and Times of the Marquis de Sade
The Marquis de Sade: A Life

Είναι ένα καλό ερώτημα ποιανού οι πηγές είναι πιο αξιόπιστες κι ομολογώ πως πολλά αντιφατικά έχουν γραφτεί για τον μαρκήσιο, οπότε πιθανόν να υπάρχουν κι ανακρίβειες. Πάντως σε ορισμένα σημεία έχεις απόλυτο δίκιο, πχ στις οικογενειακές του σχέσεις, στα χρέη κλπ. Τα προνόμια στα οποία αναφέρθηκα αφορούν την Ναπολεόντεια περίοδο. Είναι γεγονός πως δεινοπάθησε και πτώχευσε με την Επανάσταση, όπως όλοι οι αριστοκράτες, όμως αργότερα εν μέρει αποκαταστάθηκαν.
Και φυσικά η κατακλείδα ήταν χιουμοριστική, η φυλάκιση έστω και σε χρυσό κλουβί δεν παύει να είναι φυλάκιση.

 

χωρίς να έχω κάτσει πάνω από μισή ώρα να διαβάσω για τη βιογραφία του ντεσαντ, νομίζω είναι πολύ λογικές οι αντιφάσεις. Ο ντεσαντ εγινε γνωστός πολλές δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή η απόσταση είναι αρκετή για να δημιουργίσει χάσματα στους βιογράφους του. Όταν ένας άνθρωπος γίνεται διάσημος στην εποχή του, αποκτούμε πολλές πληροφορίες γιαυτόν. Αλλά όταν γίνεται από αρκετά μεταγενέστερους και μάλιστα έναν αιώνα μετά (ο ντε σαντ έγινε γνωστός κυρίως λόγω των σουρεαλιστών) τότε είναι λογικό να έχουμε χάσματα στη βιογραφία του. Γιαυτό και είναι αδύνατο να αποτελεί απολογητή των ναζι όταν ουσιαστικά η φήμη του εκκολάφθηκε από επαναστάτες και περίεργους γάλλους διαννοούμενους των αρχων του 20ου αιωνα.

Η ανάγκη να δημιουργήσουμε μια προ-ιστορία στα πράγματα προκειμένουν να τα κανουμε αποδεκτά είναι μια δυτική μανία όλου του διαφωτισμού και ο ντεσαντ έχοντας ζήσει έναν αιώνα πριν ειναι στην ουσια ένα θύμα της (λολ)

 

Περι Σαντ ο λογος.... Ενα κειμενο που ειχα ποσταρει παλιοτερα σε καποιο αλλο φορουμ
και σε παρομοιο θεμα... αναμεσα σε αλλα....
.....ο Ιακωβίνος γραμματέας Μαρκήσιος ντε Σαντ....
Ένας «αδέξιος άφρων» που από προνομιούχος μέσα στον πύργο των Βερσεν και
αργότερα στην Βαστίλη έγινε «θύμα» των υπερβολών του επαναστατημένου
Γαλλικού πλήθους που το 1789 ζητούσε να ζήσει για λογαριασμό του.
Αν σήμερα ο Μαρκήσιος έχει κάποια αξία είναι επειδή φανταστηκε ένα είδος
ανθρώπου ο οποίος δεν ζητούσε την συναίνεση του πλήθους. Η μυθιστορηματική
του φαντασία προσέδιδε στους ηρωες του την παντοδυναμία της ατιμωρησίας. (Μπαταιγ)
Οι ηρωες του Σαντ είναι «αιμασσοντα πτώματα» έγραψε ο Ζυλ Ζανεν.
Η σεξουαλική ικανοποίηση που συμφωνεί και σχετίζετε με την γενική επιθυμία
δεν ικανοποιεί αυτά τα πλασματικά πρόσωπα. Η σεξουαλικότητα για την οποία
γράφει αντιστρατεύεται την επιθυμία όλων των άλλων τους οποίους αντιλαμβάνεται
ως θύματα. Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν εραστές παρά μόνο θύτες και θύματα.
Ο ερωτισμός ,κατά Σαντ, αποκαλύπτει επιτέλους την βία που είναι η αλήθεια του.
Η ολοκλήρωση της βίας και η παράδοση σε αυτήν είναι η μόνη αλήθεια που
ανταποκρίνεται στην εικόνα ενός αληθινά κυρίαρχου ανθρώπου.
«Μόνο η απληστία ενός άγριου σκύλου θα ικανοποιούσε τη λύσσα εκείνου που
δεν έχει κανένα όριο» έγραψε μέσα στη φυλακή η οποία μάλλον επέδρασε
καταλυτικά και μας έδωσε μια εικόνα ανθρώπου ενώπιον του οποίου ο άλλος
έπαυσε να υπολογίζεται. Έσπρωξε την φαντασία πέρα από τα πιο παράλογα
όνειρα που είχε φανταστεί ποτέ ο άνθρωπος και μας έδωσε τα λογοτεχνήματα
της μοναξιάς. Ο Μωρις Μπλανσο έγραψε. «Η ηθική του Σαντ βασίζεται στο
πρωταρχικό γεγονός της απόλυτης μοναξιάς» Ο ίδιος ο Μαρκήσιος το έγραψε
πολλές φορές «Η φύση μας κάνει να γεννηθούμε μόνοι , δεν υπάρχει ουδεμια
σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους» Έτσι ανέπτυξε την φιλοσοφία του και ο μόνος
κανόνας είναι ότι προτιμώ αυτό που με χαροποιεί και θεωρώ ασήμαντη κάθε βλάβη
που μπορεί να προκαλέσει στους άλλους η προτίμηση μου. Η μεγαλύτερη οδύνη
των άλλων είναι κατώτερη από την δική μου απόλαυση. Η απόλαυση είναι δική
μου οι συνέπειες και τα αποτελέσματα στους άλλους είναι έξω από μένα,
δεν με αγγίζουν. Αναμφίβολα πρόκειται περί τεχνητής σκέψης. Η επιβίωση
των ανθρώπων αλλά και όλων σχεδόν των έμβιων βασίζεται στην
αλληλεξάρτηση χωρίς την οποία καμία ζωή δεν θα ήταν εφικτή. Για τους
βιολόγους, ανθρωπολόγους, κοινωνιολόγους αυτή η θεώρηση είναι πρωταρχική.
Παρόλο που η σκέψη του κινείται εκτός λογικής δεν είναι και παράλογη. Το
κρίσιμο σημείο νομίζω ότι είναι η υπερβολή. Είναι οι στιγμές υπερβολής που
οι άνθρωποι κάτω από κάποιες συνθήκες φτάνουν και θέτουν υπό κρίση το
θεμέλιο πάνω στο οποίο βασίζεται η ζωή μας δηλαδή την αλληλεξάρτηση.
Αρνουμενοι καθ ολοκληριαν τη σκέψη του Σαντ παραγνωρίζουμε ένα κομμάτι
απ΄αυτό που είμαστε. Το κομμάτι της ψυχής μας που κινείται εκτός λόγου αλλά
είναι υπαρκτό.(θυμηθείτε τον Γερμανό κανίβαλο και τον εραστή του)
Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουν τη σκέψη του Σαντ αλλά νομίζω ότι κατά ένα τρόπο
τον καταργούν. Με τον θαυμασμό μεταφέρουν τη σκέψη του από ένα κόσμο
αισθητής φρίκης σε έναν κόσμο ιδεών άτοπων και αμιγώς ακτινοβόλων.
Ορισμένοι διεγείρονται στη σκέψη ότι θα ανατρέψουν τις κατεστημένες αλήθειες
οι ίδιοι όμως δεν κινούνται εκτός λογικής με αποτέλεσμα οι «κατεστημένες αλήθειες»
να φαντάζουν ακλόνητες και η «χρηστική» τους αξία αξεπέραστη.
«Αν θαυμάζουμε τον Σαντ εξημερώνουμε την σκέψη του» γράφει ο Ζωρζ Μπαταιγ.
Για τον μαρκήσιο η ζωή ήταν η αναζήτηση της απόλαυσης και η απόλαυση ήταν
η καταστροφή της ζωης.
Με άλλα λόγια , η ζωή φτάνει στο μέγιστο της έντασης της
μέσα από την πεισματική άρνηση της αρχής της που λέει ότι προϋπόθεση για
τη ζωή είναι κατ αρχην να ζεις.

 

Άλλες πηγές:

«Συγχωρώ όλα τα λάθη εκτός από εκείνα που μπορούν ν’ αποβούν επικίνδυνα για την κυβέρνηση κάτω από την οποία ζούμε. Μονάχα οι βασιλείς κι η μεγαλειότητά τους μ’ εντυπωσιάζουν, μόνο εκείνους σέβομαι, και όποιος δεν αγαπά την χώρα του και τον βασιλιά του δεν είναι άξιος να ζει».

«Ο τρόπος που σκέφτομαι δεν ταιριάζει με κανένα κόμμα και είναι μια σύνθεση όλων. Είμαι αντιγιακωβίνος, τους μισώ θανάσιμα, λατρεύω τον βασιλιά αλλά μισώ τις παλιές καταχρήσεις εξουσίας. Πολλά άρθρα του Συντάγματος μ’ αρέσουν, άλλα πάλι μ’ εξοργίζουν. Θέλω να ξαναδοθεί στην τάξη των ευγενών η παλιά της αίγλη, διότι η απώλειά της δεν βοηθά σε τίποτα. Θέλω αρχηγός του Έθνους να είναι ο βασιλιάς: δεν θέλω καθόλου την Εθνοσυνέλευση αλλά δυο βουλές όπως στην Αγγλία, διότι αυτό παρέχει στον βασιλιά μια περιορισμένη εξουσία που αντισταθμίζεται με τη σύμπραξη ενός έθνους αναγκαστικά χωρισμένου σε δύο τάξεις, η τρίτη είναι άχρηστη, δεν τη θέλω καθόλου. Ιδού ποιο είναι το πιστεύω μου».

Ποιος ελευθέριος και δημοκράτης έγραψε αυτό το απόσπασμα στα 1782 κι αυτή την επιστολή στα 1791 μάλλον το μαντέψατε. Αλλά ας μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, έχει γράψει και τα ακριβώς αντίθετα ένα μόλις χρόνο αργότερα στις υπέροχες μπροσούρες του περί άμεσης δημοκρατίας και ακόρεστης δίψας για εξουσία. (έκδοση Ελεύθερος Τύπος). Πότε είναι πιο ειλικρινής; Άγνωστον. Ο Μέγας Αντιφατικός…

Le Marquis de Sade

 

εδώ ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.....όταν οι μαχοζίστριες σπανίζουν και οι σαδιστές περισσεύουν...οι μαζοχίστριες τείνουν....να "Σαδίσουν"!

 

Ο σαδισμος ειναι κατι το οποιο δεν το καλλιεργει κανεις, το εχει, απο DNA, τον τροπο που μεγαλωσε, τον συνδιασμο τους, υπαρχουν πολλες αποψεις. Σαδιστης ειναι αυτος που ικανοποιειται απο την προκληση σωματικου η ψυχικου πονου στους αλλους, η εστω σε καποιους αλλους. Και τωρα τα πραγματα γινονται περιπλοκα: ο σαδισμος ειναι ενα χαρακτηριστικο το οποιο δεν εχει καθολου να κανει με την ηθικη, η με την δικαιοσυνη. Καποιος ταυτοχρονα μπορει να ειναι σαδιστης, ηθικος, δικαιος και καθολου να μη θελει να βλαπτει τους συνανθρωπους του. Εδω ξεκιναει το προβλημα. Αν ο σαδιστης δεν ειναι ηθικος (τουλαχιστον με συμβατικο τροπο) και ειναι καθηκι τοτε μπορει να ειναι σαδιστης χωρις κανενα οριο. Αν ομως δεν ειναι, τοτε αναλογα με την ηθικη του, το αισθημα της διακαιοσυνης και την ευαισθησια του προς τους συνανθρωπους του, πρεπει να βρει μια ισσοροπια μεταξυ ολων αυτων, ωστε και να ικανοποιει τον σαδισμο του και παραλληλα να νιωθει ο ιδιος καλα με τον εαυτο του. Δεν ειναι τοσο απλο φυσικα οσο ακουγεται, μαλλον η ισσοροπια αυτη περισσοτερο μοιαζει με διαρκη παλη μεταξυ διαφορετικων και πολλες φορες αλληλοσυγκρουομενων ενστικτων. Αυτο τουλαχιστον εγω εχω δει σε εκτος bdsm σαδιστες. Οχι πως ολοκληρη η ζωη τους ηταν μια εσωτερικη παλη, προς θεου, αλλα οταν τους εβγαινε το σαδιστικο, αλλες φορες το χαλιναγωγουσαν, αλλες οχι, και τις φορες που δεν το συγκρατουσαν καποιες ηταν ενταξει με αυτο, αλλες το μετανιωναν και ενιωθαν τυψεις.

Βασει των παραπανω και εφοσον οι σαδιστες χωρις καθολου ηθικη και ευαισθησια βλ. Ντε Σαντ, δεν υπαρχουν η ειναι στη φυλακη, ολοι οι υπολοιποι σαδιστες στον πλανητη βαζουν στον εαυτο τους ορια που τους υπαγορευουν τα υπολοιπα χαρακτηριστικα τους. Με τον bdsmικο σαδιστη, μπαινει μια ακομη παραμετρος σε αντιθεση με τους εκτος bdsm σαδιστες που προανεφερα: η συναινεση. Η οποια απλα ειναι ενας ακομα ορος, που ερχεται να προστεθει στους υπολοιπους ορους που εχει θεσει στον εαυτο του ο καθε σαδιστης. Για αλλους λειτουργει αυτος ο ορος και για αλλους οχι. Εχω ακουσει και τις δυο εκδοχες απο σαδιστες. Προσωπικα, μπορει να κανω λαθος, αλλα θεωρω πως η συμβαση της συναινεσης στερει ενα κομματι της ικανοποιησης, αλλα προσφερει λυση σε αλλα προβληματα οπως αυτο της ηθικης. Αρα διαλεγεις και παιρνεις.

Δεν υπαρχουν διαβαθμισεις στον σαδισμο, ενας ειναι, υπαρχουν διαβαθμισεις στο ποσο τον δεσμευει η ηθικη και η ευαισθησια του καθενος.

 

Then I met an Englishman
"Oh", he said
"Won't you walk up and down my spine,
It makes me feel strangely alive."
I said "In these shoes?
I doubt you'd survive."

Kristy McColl, In these shoes


I don't know why, why... but I love to see you cry.
I don't know why, why.... It just makes me feel alive ...

Enrique Iglesias, Love to see you cry

Τόσα χρόνια εδώ, δυνατά σε χτυπώ
χωρίς διαλλείματα καθόλου, ούτε ένα ρεπό
δεν κάνω διακοπές, σου δίνω αυτό που θες...

Goin' Through - Nebma​

Οι όροι και τα όρια - πολύ ωραίο θέμα llazouli, "άλυτο" στη γενική του περίπτωση.

Ας το δούμε κι έτσι:

Tο 1994 o Stephen Jeffrey ανεβάζει στο Λονδίνο ένα θεατρικό έργο με τίτλο The Libertine που αναφέρεται στη βία και την πολιτεία του John Wilmot, Κόμη του Rochester και διαβόητου Λιμπερτίνου (μου το θύμισε πρόσφατα μια θεραπαινίς τούτου του φόρουμ σε προσωπική επικοινωνία και της είμαι και δημοσίως ευγνώμων).

Θα στερήσω λίγη χαρά από τους αμόρφωτους μειώνοντας το eternal bliss στο οποίο κατοικούν και θα τους πληροφορήσω ότι ο Wilmot πέθανε 60 χρόνια πριν γεννηθεί ο de Sade και άρα 100 πριν τη Γαλλική Επανάσταση, κατά την οποία ο de Sade ήταν κοιλαράς 50άρης κλεισμένος σε άσυλο φρενοβλαβών (και άρα ουδείς από τους επαναστάτες ασχολήθηκε με τον de Sade, πόσω μάλλον εμπνεύστηκε από το έργο του). Οπότε λιμπερτινισμός και "Σαντ-ισμός" δεν ταυτίζονται απαραίτητα.

Το έργο του Jeffrey είναι απόηχος του The Man of Mode, επίσης θεατρικού που γράφτηκε από τον Etherege, κολλητό του Wilmot το 1676 (παιζόταν πέρυσι στο Λονδίνο). Οι φιλοσοφούντες μετ΄ευτελείας, ας αναλογιστούν ότι το θεατρικό αυτό υπήρξε εκπρόσωπος μιας τάσης που ονομάστηκε "κωμωδία των τρόπων (manners)". Τούτο θέλει να πει ότι ο λιμπερτινισμός αναπτύχθηκε ως τροπισμός, ως εξωτερική στάση ζωής, ως τρόπος του σχετίζεσθαι με τον κόσμο (σε μια εποχή που η κατανάλωση δεν είχε αναδειχθεί ως ο μόνος τροπισμός), και όχι ως καθαρή φιλοσοφία.

Ο Wilmot δε, μολονότι υπήρξε ποιητής, έκανε τα μύρια όσα, αντί να τα γράφει.

Μεταξύ άλλων, για πολλά χρόνια ζούσε με ψευδώνυμο και παρίστανε τον ειδικό σε θέματα γονιμότητας: απέκτησε φήμη κυρίως επειδή έβαζε κάτω τις πελάτισσες και τις γαμούσε μέχρι να τις γκαστρώσει, πράγμα που άλλωστε διακαώς ζητούσαν οι σύζυγοί τους - και αυτές τις βόλευε: ξενογαμιόντουσαν για να σώσουν το γάμο τους!

Πίσω στα όρια και τους όρους όμως - για τους αμόρφωτους υπάρχει η μαγεία του σινεμά και ο αχρονικός, ανιστορικός Johnny Depp να τους συντροφεύει δια ταυτίσεως τα άνυδρα Σαββατόβραδα στην ταινία που προέκυψε από το θεατρικό.

Ο Jeffrey βάζει τον Wilmot να λέει: "I only know that I am alive when I have gone too far" - δε μεταφράζω, διότι το κοινό εδώ παίζει τα αγγλικά στα δάχτυλα, τουλάχιστον όσο τα ελληνικά, οπότε μόνον τα Γερμανικά το εμποδίζουν από την κατανόηση, όπως το εμποδίζει η περηφάνεια του από το να χτυπήσει μια φράση στο google translate.

Αυτή η φράση είναι δηλωτική της εικόνας που έχουμε για τους λιμπερτίνους και συχνά τους χαρακτηρίζει: η υπέρβαση όλων των ορίων. Νομίζω πως δεν έχει σχέση με τον σαδισμό, όπως συχνά τον μελετούμε εδώ - χώρια που τους αδικεί.

Συγκεκριμένα, ισχυρίζομαι ότι: ο καθ΄ημάς σαδιστής δεν είναι λιμπερτίνος, δεν τον ενδιαφέρει δλδ. η δική του απόλαυση ισοπεδώνοντας τα όρια (του άλλου ή γενικότερα), αλλά τον ενδιαφέρει η δική του απόλαυση από τον έλεγχο της απόλαυσης ενός συγεκριμένου άλλου (πιθανώς άλλου κάθε φορά).

Από την άλλη, ο λιμπερτίνος δεν είναι απαραίτητα σαδιστής, παρά μόνο σε μια θεώρηση που προϋποθέτει την ύπαρξη μιας εσωτερικής ροπής συντριπτικής κατίσχυσης επί του Αλλου (του άλλου, γενικότερα). Γνωρίζουμε ποιό μέλος του φόρουμ υπήρξε υπέρμαχος αυτής της θέσης και δεν είμαι διατεθειμένος να την συζητήσω με οποιονδήποτε άλλον πέραν εκείνου.

Θεωρώ δε πως η ταύτιση με την υπερ-ορία, αδικεί τους λιμπερτίνους γιατί τους εξισώνει, de facto, με εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που αγχωμένοι από την απουσία ολικής αλήθειας ορέγονται το "τετελεσμένο" ως απόδειξη ύπαρξης. Συνελόντι ειπείν: "σκοτώνω" για να βεβαιωθώ ότι αυτό που μόλις σκότωσα ζούσε. Και αν αυτό ζούσε και τώρα δεν ζει, η τωρινή διαφορά μας αποδεικνύει πως εγώ τουλάχιστον ζω!

Η μανία γενικής υπέρβασης ορίων εδράζει στις πλείστες περιπτώσεις ακριβώς σε αυτό, και πάλι καλά που η κοινωνία μας δίνει διεξόδους μετουσίωσης του "σκοτώματος", η καλύτερη εκ των οποίων είναι να ονοματίζεις, ώστε η λέξη (όνομα) να γίνει το όριο που ξεπεράστηκε.

Αυτά τα ολίγα, απλά και εύπεπτα, καθώς η Syrah έχει κρεμάσει από πάνω μου το χρονόμετρο του Δαμοκλή.

Dream

ΥΓ. Οσον αφορά θέματα ταύτισης λόγων και έργων και "αποδόμησης" ανθρώπων από έλλειψη αυτής, μου φαίνονται μεταφυσικά και αστεία. Σε λίγο θα κοροϊδεύουμε τους χειρούργους που δεν χειρουργούνται μόνοι τους όταν αρρωσταίνουν, εκτός αν παίζουν στο nip/tuck. Μας αφορά το τί είπε ο Σαντ και όχι το τί εφάρμοσε στη ζωή του. Εκτός αν θεωρείτε τον Da Vinci καταγέλαστο επειδή δεν πέταξε, παρόλα τα σκίτσα και τις θεωρίες του.

 

Re: Απάντηση: Re: Σαδισμός ''υπό όρους''

Δεν είναι οι νόμοι αυτό που ο σαδιστής θέλει να προσβάλλει, εκτός αν η σαδιστική του έκφραση στρέφεται κατά της κοινωνίας.

Δεν μπορεί ένας σαδιστής να πάρει απόλαυση από μία έκφραση που περιορίζεται από τους όρους του δέκτη του. Χρειάζεται τα όρια του δέκτη του για να γνωρίζει που βρίσκεται η περιοχή εκτός αυτών και να κινηθεί σε αυτή.

Αν ένας δέκτης επιτρέψει στον σαδιστή τα πάντα εκτός από το γαργαλητό, ο σαδιστής θα τον γαργαλήσει. Μιλάω πάντα για τον σαδιστή και όχι για τον λιμπερτίνο που διεκδικεί την ελευθερία της ιδεολογίας του μέσω μίας έκφρασης που μεταφράζεται και μετουσιώνεται ίσως ως σαδισμός.

Ως σαδιστής επιλέγω άτομα που η περιοχή εκτός ορίων δεν με βγάζει εκτός νόμου. Εφόσον αυτό που με ικανοποιεί είναι η έκφραση της αντίδρασης και όχι η πρακτική για να το επιτύχω αυτό, δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε αναγκάζομαι να συμβιβαστώ, αλλά ούτε ξανατονίζω να κινηθώ εκτός νομικών πλαισίων.

Θυμάμαι έναν παθητικό που μου έχει στηθεί στα τέσσερα και μου κουνούσε την λαχταριστή οπή του και με προκαλούσε μία ελκυστική τσουλίστικη διάθεση να τον ξεσκίσω και να τον ταπεινώσω. Κάτι το οποίο συνέβη, μόνο που αντί για τα συνηθισμένα βρομόλογα που χρησιμοποιούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, του έλεγα για τον διασυρμό της αγαπημένης του ομάδας σε έναν πρόσφατο σε εκείνες τις ημέρες αγώνα, καθ όλη τη διάρκεια της πράξης.

 

Επαναφορά του νήματος, as promised σε αυτό μου το ποστ -> https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t25601/#post305799.

Πολύ ενδιαφέρον νήμα και μου γεννά την ερώτηση, αν τελικά ένας Κυρίαρχος, που είναι και σαδιστής, είναι σαδιστής "υπό όρους". Αν δηλαδή η Κυριαρχία του, περιορίζει τον σαδισμό του.

 

Απάντηση: Re: Σαδισμός ''υπό όρους''

   

 

Κατά τη γνώμη μου:
Μιλώντας για ηδονή/απόλαυση πάντα, ο Κυρίαρχος θέλει (και πρέπει) να σκέφτεται και το υ του. Ο σαδιστής σκέφτεται μόνο την πάρτη του. Για το λόγο αυτό, πιστεύω ότι οι σαδιστικές εκφράσεις ενός (σαδιστή) Κ προς το υ του εμπεριέχουν συμβιβασμό από πλευράς του, όσον αφορά το μέγεθος της απόλαυσής του.

Αν ήμουν σαδίστρια δεν θα με ενδιέφερε να φερθώ σαδιστικά σε κάποιον, αν ήξερα ότι θα το απολαύσει one way or the other. Αυτό θα με ξενέρωνε αυτομάτως και συνεπώς δεν θα μπορούσα να αντλήσω την απαιτούμενη ικανοποίηση. Αν όμως κάποιος, π.χ. ένας άλλος Κ, συναινούσε στο να αφεθεί στα χέρια μου, και ήξερα/ήταν εμφανές ότι τα όσα του έκανα δεν του προκαλούσαν την παραμικρή απόλαυση, τότε θα είχε ικανοποιηθεί το ζητούμενό μου.
Εγώ τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω τον σαδισμό.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ο σαδιστής δεν (πρέπει να) έχει όρια. Η συναίνεση είναι το κυριότερο απ' αυτά και η λογική το βασικότερο.

 

Απάντηση: Σαδισμός ''υπό όρους''

Σωστή η σκέψη του θέματος. Ο Σαδισμός υπό όρους είναι αυτό που εγώ αποκαλώ, ο σαδισμός της μαζοχίστριας...
Αλλά όπως όλα στη ζωή, και στο BDSM, κυριαρχεί ο καπιταλιστικός νόμος της προσφοράς και της ζήτησης...Οι ελάχιστες μαζοχίστριες...κυριαρχούν!