Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Επειδή βλέπω ότι συνεχίζουμε με ένα πίσω-μπρος στις τοποθετήσεις, δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το νήμα, μπορούμε να το διαβάσουμε και όλο. Και συνεχίζει η συζήτηση επί προσωπικού, κάπως κουτσουρεμένη.

Καταλαβαίνω ότι ήθελες να πεις αυτά που ήθελες να πεις. Ωστόσο η συζήτηση είχε και συνέχεια, που δεν φαίνεται να τής έδωσες σημασία αγαπητή μου.
Υπενθυμίζω ότι τοποθετούμαστε σε σχέση με τον σαδομαζοχισμό και όχι το D/s.
Έκανα κι εγώ κάποιες ερωτήσεις που προχωρούσαν πέρα από το ποστ που απομόνωσες.
Και για να μην θεωρητικολογούμε απλά, για τρίτους και τις δικές τους αποφάσεις, μπορείς άμα θέλεις να τις απαντήσεις κι εσύ.
Αλλιώς έχουμε έναν ανέξοδο ''ανθρωπισμό''.
Είναι αυτό που λέμε ''έξω απ΄τον χορό''.

Και για να μην παρεξηγούμαστε, περισσότερες διευκρινίσεις επί του βιωματικού υπόβαθρου, έδειξαν πως κατέληξα στην άποψη που τελικά σήμερα υιοθετώ.
Σιχαίνομαι να αυτοκουοτάρομαι, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου η επιλεκτική απομόνωση των θέσεών μου.
Τα bold italics μάλλον παρέχουν επαρκείς διευκρινίσεις σχετικά με το ποια είναι η αναλυτική τοποθέτησή μου και γιατί.
Όταν λοιπόν αναφέρομαι στον λαγό, δεν αφορίζω, εφορμώμαι από κάτι και παραθέτω προσωπική βιωματική τοποθέτηση, δική μου και όχι μόνον κάποιου τρίτου. Αλλιώς, να σου φτιάξω εγώ 50 case studies. Ευκολάκι.

Καλές γιορτές. Ποιοτικός χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ευχές, φιλιά, αγάπη.  

 

Και μένοντας είναι δυστυχώς πολύ πιθανό να καταλήξεις να κρύβεις πράγματα, να μαζεύεις λόγια, να μετράς κινήσεις και βλέμματα για να μην τον πληγώσεις και προκαλέσεις έκρηξη ή κάτι παρεμφερές.
Κάποιοι ίσως μπορούν να το αποφύγουν. Η πλειοψηφία πιστεύω πως όχι.

 

Είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές όντως  
Και οι απαντήσεις καθόλου εύκολες  

 

Ήθελα να πω αυτά που σκέφτομαι, σε περίπτωση που κάποιος είχε απάντηση και πήγαινε τη συζήτηση και τη σκέψη μου λίγο παρακάτω.
Και για αυτό έφερα τα δυο παραδείγματα ανθρώπων που έχουν εμπλακεί ΚΑΙ με τον σαδομαζοχισμό.
Εν αντιθέσει με εμένα που δεν έχω εμπλακεί. Μόνον ξώφαλτσα.
Όπως προείπα δεν έχω απαντήσεις να δώσω.
Αλλιώς θα τις έδινα. Όπως κάνω όποτε έχω.
Όταν δεν ξέρω το χορό μένω απ' έξω...

 

Διαβάζω και ομολογώ πως έχουν πεταχτεί τα μάτια μου έξω αυτές τις άγιες χρονιάρες μέρες της Χριστιανικής κατάνυξης.

Είναι εκπληκτικό πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν από ψυχολογία, από ψυχιατρικούς όρους και ψυχολογικούς όρους.

Με πόση ευκολία μιλάει κανείς για διπολική διαταραχή, για κατάθλιψη, για νευρώσεις, για ψυχώσεις….

Γέμισε ο ντουνιάς από ψυχό-λόγους και από Ψυχο-λογάδες.

Δεν μου κάνει εντύπωση καθόλου.

Το διαδίκτυο έχει κάνει τη δουλειά του.

Το DSM είναι πλέον μέρος της ζωής.

Κάθε συμπεριφορά αξιολογείται και καταγράφεται πλέον ως ψυχική παρέκκλιση.

Και από πίσω ένα τσούρμο τσαρλατάνοι.

Βιομήχανοι φαρμάκων, γιατροί, πωλητές φαρμάκων, σκευάσματα από φυσικά συστατικά, εναλλακτικές θεραπείες, γιόγκες, λιβάνια, θετικές ενέργειες, φενγκ σουι, βελονισμοί, άλατα χαλάρωσης, μαντζούνια, ψυχαναλύσεις, συνεδρίες.

Η μπίζνα καλά κρατεί. Και τα φράγκα ρέουν προς τους κρατούντες.

Τσαρλατάνοι που πουλάνε την ευτυχία.

Και το πόπολο να τσιμπάει.

Έως πότε.

Προσωπικά γνωρίζω τι είναι μια κρίση πανικού.

Έχω περάσει πολλές κρίσεις πανικού από τα 25 έως τα 30 μου.

Σούρτα φέρτα στα νοσοκομεία με την πεποίθηση πως έχω καρδιακό νόσημα.

Μου μίλησαν για χάπια.

Τους έδειξα τον κώλο μου.

Πήγα σε θεραπευτή.

Βοήθησε.

Αλλά κατάλαβα πως η τεχνική της ανάγεται στο προσωπικό.

Και εγώ είμαι με το συλλογικό.

Ο καθείς με τα βίτσια του.

Διαφώνησα ως προς την μέθοδο.

Ήθελε να με πάει σε έναν τρόπο σκέψης που ήταν απέναντι από τον δικό μου.

Πήρα όμως σημαντικά πράγματα και αποχώρησα.

Με κρίσεις πανικού ασκούσα το BDSM.

Δεν έπαθα τίποτε ούτε εγώ, ούτε το BDSM.

Εκείνο που κατανόησα ήταν πως για τελειώνει αυτό το μαρτύριο του κατά φαντασία καρδιακού ασθενούς όφειλα να σπάσω την ηθική μου υπόσταση.

Να διαλύσω την δομή μου.

Κατανόησα πως όσο επιτρέπω στην ηθική να εμβολίζει την υπόσταση μου το πρόβλημα θα παραμένει.

Κατανόησα την δύναμη του ήθους.

Κατανόησα πως έπρεπε να δημοσιοποιήσω τον εαυτό μου και την αλήθεια μου.

Να αποδεχτώ πως είμαι ένας «ανώμαλος».

Να μείνω μέσα στο BDSM χωρίς βαρίδια.

Να κατανοήσω την λογική του, τον τρόπο σκέψης του, την στάση του απέναντι στην ζωή.

Δεν με «θεράπευσε» το bdsm.

Αν τώρα εκείνη την περίοδο, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, κάποιος με έκρινε ή με θεωρούσε άρρωστο και προβληματικό στο να ασκώ το bdsm θα του είχα φάει το λαρύγγι.

Φυσικά και οι κρίσεις του πανικού δεν βοηθούσαν έτσι ώστε να ασκώ το bdsm όπως τώρα, ελεύθερα και απενοχοποιημένα αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ το κριτήριο για να το ασκώ.

Και τότε το ασκούσα όπως μπορούσα καλύτερα και έπαιρνα ζωή, δύναμη και ενέργεια από αυτό και τώρα εξακολουθώ να το ασκώ.

Σαφώς καλύτερα, με καλύτερη ποιότητα ζωής και βαθμό συνείδησης πολύ μεγαλύτερο.

Αλλά όλα αυτά έχουν επίπεδα.

Μέσα από αυτή μου την πορεία έως τώρα ποτέ μου δεν είδα το bdsm ως ένα μέσο θεραπείας πάσας νόσου και πάσας μαλακίας.

Χρησιμοποίησα σε προηγούμενο κείμενο μου την λέξη απελευθέρωση.

Το bdsm απελευθερώνει εγκλωβισμένες ερωτικές και ηδονικές μας ανάγκες.

Σπάει τοίχους.

Οδηγεί τον άνθρωπο από τον κόσμο της εγκλωβισμένης και μη εκφρασμένης φαντασίωσης στον κόσμο της έμπρακτης ηδονικής ζωής.

Και αυτό δεν είναι κάτι εύκολο.

Έχει κόπο, μόχθο, ζόρι.

Απαιτεί δουλειά.

Δουλειά κυρίως διανοητική.

Από αυτή την ματιά το bdsm είναι απελευθερωτικό.

Θεραπευτικό όμως γιατί;

Για να είναι θεραπευτικό θα πρέπει να υπάρχει διάγνωση έγκυρη και επιστημονικά τεκμηριωμένη.

Και ποιος θα την κάνει αυτή την διάγνωση;

Ο ΜαστροΜήτσαρας από τα Γκράβαρα ή η σκλαβοΒασίλω από την Κολοπετινίτσα επειδή διάβασαν πέντε αράδες για την «διπολική διαταραχή» στο site «Ψυχολογία και ευεξία με την ψυχολόγα Κυρά Μαγδάλω»;

Σαφώς και ο καθένας μπορεί να δει αν η συμπεριφορά κάποιου είναι τέτοια που δεν του ταιριάζει ή του ταιριάζει έτσι ώστε να συναινέσει σε μια σχέση Κ/υ.

Σαφώς και ο καθένας μπορεί να αναθεωρήσει την όποια επιλογή του αν μιλάμε για D/s.

Στο M/s ισχύουν άλλοι κανόνες που δεν είναι της παρούσης.

Με το να δίνουμε το στίγμα σε κάποιον για την ψυχική του υγεία δεν συνάδει με την σκέψη που ο ελευθεριακός ηδονισμός προτάσσει.

Περισσότερο μοιάζει με την αντίληψη ενός φοβικού και συντηρητικού μυαλού παρά με την θέση και την στάση ενός ελεύθερου ηδονιστή.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να γεύεται τις ηδονές.

Και κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει και να βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα για την ψυχική υγεία του άλλου.

Είμαστε ως σαδομαζοχιστές στο στόχαστρο μιας κοινωνίας που αυθαίρετα βγάζει συμπεράσματα και δίνει το στίγμα του «άρρωστου» του «ανώμαλου» του «διεστραμμένου».

Φτάνει πιστεύω ο φοβικός μαλάκας που θα μας κρίνει τόσο εύκολα.

Ας μην αναπαράγουμε τις συνήθειες μιας φοβικής κοινωνίας εντός των δικών μας ελευθεριακών, ηδονικών σχέσεων.

Σαφώς μέσα σε μια ιδιαίτερη κοινότητα μπορούν να παρεισφρήσουν και άνθρωποι με προβλήματα.

Ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση τους δεν είναι η λύση.

Ακόμα και ο διαγνωσμένος ψυχικά ασθενής έχει δικαίωμα να ζει μια ζωή ελεύθερη.

Δεν είναι τέρας.

Η εποχή που έκαναν ηλεκτροσόκ στους νοσούντες έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Ζήστε εγκαύλως με τις ατέλειες σας και αγκαλιάστε τις ατέλειες των άλλων.

Ευχαριστώ

Iagos

 

 

Βασ'κάααα ιδωδανάς βλέπουμε την εξέλιξη ενός διαλόγου, που ερωτοτροπεί έντονα με αντιπαράθεση επιπέδου Ομπυλιακός - Παθαναϊκός (ακριβώς έτσι)...
Σε τέτοιου είδους διαλόγους ακόμα κι αν εμπλακεί μια παρέα καλών συνομιλητώνανε, είναι εξαιρετικά ζόρικο να μη παρασυρθούν σε παρελκυστικές παπαριές που εξαπολύονται τήδε κακείσε στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το τόπι στο γήπεδο. Έτσι γίνεται ο διάλογος ακόμα πιο ντυ κωλ, θέλοντας και μη...
Θα μπορούσα να σας πω και γιατί γίνεται έτσι, χωρίς ψυχοφούρφουλες αναφορές, αλλά εκτιμώ πως είναι περιττό να ασχολείται κάποιος με στρουμπουλά έως υπερφίαλα εγώ...
Δεν πρόκειται περί σνομπαρίας.
Απλά, δεν μπορεί να γίνεται κ'βέντα για ένα θέμα όταν υπάρχουν άγνωστες λέξεις, άγνωστα μονοπάτια, άγνωστες έννοιες και η όποια συνδρομή μας, που είμαι διατεθειμένος να της αναγνωρίσω την ειλικρινέστερη των διαθέσεων, εξαντλείται στην τσάτρα - πάτρα αποτύπωση στρεβλωμένων συναισθημάτων με λόγια που δεν μπορεί να είναι δικά μας και διανοητικές υπερπτήσεις κακής χάρτινης σαίτας...
Με λίγα λόγια η όποια συμμετοχή σε έναν διάλογο που βασίζεται απλά και μόνο πως υπάρχουμε ως ζώντες οργανισμοί, δεν έχει να προσφέρει και συνεπώς δεν μπορεί να αποκομιστεί κάτι επί της ουσίας.
Ακόμα και οταν διαδικασιακά μπορεί να προκύψει και λίγο ζουμί...
Αλλά ζουμί χωρίς ψωμί να βουτήξεις πάει στράφι...
Να καυλώνετε...
Κάνει καλό...

 

Noμίζω ότι θα συμφωνούσα αρκετά μαζί σας αν δεν έβριθε αφορισμών η τοποθέτησή σας.
Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι γιατί.
Παραινείτε στην μη αναπαραγωγή των φοβικών συνηθειών της κοινωνίας, αλλά δεν βλέπω να το εφαρμόζετε εμπράκτως στα γραπτά σας.
Ποιος στιγμάτισε και με ποιον ακριβώς τρόπο?
Εκτός αν αφορίζετε για να αφορίζετε.
Θα μπορούσατε νομίζω να πείτε ουσιαστικότερα πράγματα από τον ΜαστοΜητσάρα και την σκλαβοΒασίλω.
Τι να πω?
Εσείς ξέρετε γιατί επιλέγετε αυτήν την τοποθέτηση.
Εγώ πάλι δεν πολυκαταλαβαίνω, ίσως το απόγευμα να πέφτει κάθετα η αντιληπτική μου ικανότητα μαζί με το ζάχαρο.
Καλή συνέχεια, όπως και να΄χει.

 

Επίσης

Καλή ξεκούραση εύχομαι

 

Έχει κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα αυτό το άρθρο, δεν μπόρεσα να το βάλω όλο, αν και το διάβασα όλο. Το έργο στο οποίο αναφέρεται, δεν το έχω διαβάσει. Παρ΄όλ΄αυτά, κάποια πράγματα, στην δική μου λογική κολλάνε όντως.

«Για να ανακεφαλαιώσουμε, ένα παιδί ξεκινά να υποβάλλει τον εαυτό του στην διαδικασία της εξατομίκευσης όταν συνειδητοποιεί ότι χωρίστηκε από την μητέρα του και ότι είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα. Τότε εμφιλοχωρεί το συναίσθημα της μοναξιάς εξ΄αιτίας της απώλειας της σύνδεσης με την μητρική φιγούρα προηγουμένως. Ακολούθως, προκειμένου το παιδί να ξεπεράσει το συναίσθημα της μοναξιάς, βγαίνει προς τα έξω προσπαθώντας να βρει παρόμοιους δεσμούς που θα εξασφαλίσουν το να αισθάνεται ξανά σαν άτομο-ολότητα, σαν να επιτυγχάνεται η ατομικότητά και μάλιστα σε απόλυτη αρμονία, όπως πριν. Σ΄αυτήν την μελέτη, οι χαρακτήρες περνάνε μέσα από μία σειρά σκληρών και απρόβλεπτων σχέσεων· όλες τους έχουν στοιχεία σαδισμού και μαζοχισμού. H αλλόκοτη φύση αυτών των σχέσεων δεν φαίνεται να στεναχωρεί τους χαρακτήρες καθώς την αντιμετωπίζουν γενναία, υποστηρίζοντας πως αυτό είναι μέρος της «ζωής» που πρέπει να υπομείνουν προκειμένου να επανακτήσουν την ατομικότητά τους. Ωστόσο, παρατηρείται επανειλημμένα στην περίπτωση των χαρακτήρων αυτού του εργου πως η αναζήτησή τους όχι μόνο αποδεικνύεται μάταια, αλλά αντίθετη με τον σκοπό της αναζήτησης ταυτότητας. Όπως δείχνουν τα ευρήματα οι χαρακτήρες τελικά μαθαίνουν την αποδοχή του εαυτού τους ως μοναχικά πλάσματα και πως μόνο μέσα από την αυταγάπη μπορούν αργά και σταθερά να ανακτήσουν αυτό που χάθηκε στην αρχή -την ατομικότητά τους.»

To recapitulate, a child starts to undergo the process of individuation upon his realization that he is separated from his mother and that he is his own being. That is when the feeling of loneliness comes in due to the loss of attachment with his mother figure previously. As such, in order for the child to overcome the feeling of loneliness, he goes out attempting to look for similar bond which will secure his feeling again as a person – whole, as though his individuality is attained and in perfect harmony as before. In this paper, the characters go through a series of rough and unpredictable relationships; all of which possesses hints of sadism and masochism. The grotesque nature of those relationships do not seem to faze the characters as they face it boldly, claiming that it is part and parcel of “life” that they have to endure in order to regain their individuality again. However, it is observed repeatedly in the case of the characters in this paper that their quest not only proves to be futile but contradictory to the aim of their quest of identity. As the findings show, the characters ultimately learn to accept themselves as a lone being and that it is only through self-love that they get to slowly and gradually regain what was lost in the first place – their individuality.

Quest to Freedom: Reclaiming Individuality through Sado-Masochism in Faggots by Larry Kramer
Tay Lai Kit, Kamelia Talebian Sedehi


http://www.academypublication.com/ojs/index.php/tpls/article/view/tpls0707506511/1181

 

διαβάζοντας το παρον νημα οπως εξελίχθηκε , κάποια σημεία απο την απαντηση του @DeSade και περιορίζοντας την
σκέψη μου σε σχέσεις s/m οπως το ζητάει η @MauveDelastrange , βρίσκω σχεδόν τρομακτικό το γεγονός ενας Σαδιστης
να ειναι εντελως αποτραβηγμένος συναισθηματικά. Κι αν αυτο ειναι συναισθηματική αναπηρία , αναρωτιεμαι αν η παραδοχή και η
ομολογία αυτου γίνεται τελικά στον μαζοχιστή ή αν πρέπει ο Σαδιστης να το κρατήσει κρυμμένο με την ελπίδα να μην γίνει αντιληπτος
σε περιπτώσεις που ο έλεγχος ξεφύγει.

Προεκτείνοτας λίγο το σχήμα, σε Κ/υ σχέση, θεωρείται δεδομένο το υ να περνάει απο "ανάκριση" άμεσα ή έμμεσα απο τον Κ με
σκοπό οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, τα συναισθήματα του.. να γίνουν διαφανα στον Κ ωστε να τον διευκολύνει στην διαχείριση τους.
Οπότε αν υπάρχουν ίχνη ψυχικής ασθένειας να ειναι σε θεση ο Κ να αποφασίσει .

Πόσο δεδομένο ειναι αυτο όμως για το αντιστροφο ; Δεν περνούν οι Κ απο ανακριση, δεν αναλύουν την σκέψη τους...
Οπότε αν υπάρχουν ιχνη ψυχικής ασθένειας στον Κ ;  

 

"Ανάκριση"...
Στην ανάκριση μιλάνε δυο άτομα...
Στην πραγματικότητα κάθε διάλογο τον διατρέχει μια ανακριτική χροιά σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Σε οποιουδήποτε είδους διάλογο, λοιπόν, λέω πως εικόνες για τον "συνομιλητή" σχηματίζονται και από τους δυο.
Ασχέτως του πάνω χεριού, το αλισβερίσι ακόμα και μεταξύ ανακριτή και ανακρινόμενου, είναι εντελώς φίφτι-φίφτι, κι ας μπορεί ο ένας να μπορεί να προκαλέσει στον άλλο από στρες έως πόνο οποιουδήποτε βαθμού.
Ο ανακριτής κάτι θέλει να μάθει, ο ανακρινόμενος ζυγίζει τα δεδομένα για να απαντήσει από τίποτε έως τα πάντα όλα στηριζόμενος σε όποια δεδομένα μπορεί να έχει εκείνη την στιγμή, που εξ ορισμού έχουν να κάνουν με τον ίδιο, σε έναν άγνωστο μελλοντικό χρονικό ορίζοντα και πεδίο.
Αυτό που καλείται ο ανακριτής να δημιουργήσει στον ανακρινόμενο είναι η δημιουργία ασφάλειας αρχικά και διασφάλισης στο μετά, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε κάθε περίπτωση (ακόμα και το "μπαφ, είδες τι παθαίνεις που λες αηδίες, μη λές αηδίες και θα αισθάνεσαι ασφαλής και θα δεις τι καλά μετά" κλπ, αυτό πα να πει).
Η "ομολογία" του ανακρινόμενου μπορεί να κυμαίνεται από σύνολο τυπικών απαντήσεων έως μη προβλέψιμη συμπεριφορά.
Σε κάθε περίπτωση η "ομολογία" συνιστά αποδοχή, του ανακριτή από τον ανακρινόμενο με κριτήρια, που είναι ευθέως ανάλογα της προσωπικότητας του ανακρινόμενου.
Η επιτυχία του ανακριτή κυρίως έγκειται στην κατανόηση της προσωπικότητας του άλλου, γεγονός που θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην διάδραση μεταξύ τους, γι' αυτό αν σε μια σειρά ανακρίσεων κάτι δεν πάει, ο ανακριτής αλλάζει, γιατί παρουσιάζεται αμέσως το φαινόμενο της αλλαγής ρόλων, δηλ. ο ανακριτής γίνεται ανακρινόμενος και τούμπαλιν.
Στην ουσία πρόκειται για την διαδικασία που παράγει την εξαναγκασμένη πειθώ, αν την χρειάζεται το κ μέλος της σχέσης, ελέγχεται ως προς την εφαρμογή της τουλάχιστον, μπορεί στο μεταξύ νάχει μεταπέσει σε ανακρινόμενο.

 

@cadpmpc θεωρω πως ειναι δυσκολο ο Κ να πάρει τον ρόλο του ανακρινομένου, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθος , όσο το υ
ιδιως στα πρωτα στάδια της γνωριμίας τους. Ειναι συνηθες το υ να ξεδιπλωνει ολες τις σκέψεις και τα συναισθήματα , πιστευω ομως
πως αυτο δεν ειναι αμφιδρομο , ουτε αναμενόμενο , ενδεχομένως ουτε και διαχειρίσιμο απο το υ . Ισως και γι αυτο δεν συμβαινει.

Αναφέρομαι σε αυτο που γράφει ο @DeSade :

Προσωπικά δεν έχω ρωτησει ποτέ Κ , τόσο ανακριτικά, τόσο στοχευμένα, για ποιο λόγο το bdsm του ειναι ελκυστικό.
Αντιθέτως εγω εχω βρεθει να υπεραναλύω για όλα όσα πηγάζουν μέσα μου ωστε να βρεθω εδω.
Η διαταραχή της ψυχικής υγείας , όταν συμβαινει στο Κ μέλος, νομιζω ειναι σημαντικό σημείο αναφοράς εφόσον ειναι αυτος που
έχει τον έλεγχο της σχέσης και υπεύθυνος της αλληλεπίδρασης.

Η σκέψη μου πισωπατάει αναμεσα στις συνθήκες...το Κ να ομολογησει την διαταραχή και να πείσει ή να "εξαναγκάσει" για την συναίνεση
χωρις όμως να μπορει το υ να το διαχειριστει ή με αυτο το δεδομένο κρατάει την ομολογία ανείπωτη εφόσον γνωρίζει και ξέρει να το ελέγχει.