Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Και ας συνοψίσουμε για τις αγαπημένες μας μαθητριούλες μας, με τα υπέροχα σέξι τα γυαλάκια τους και τα τετραδιάκια τους @brenda και @loutcia.
Τι μάθαμε σήμερα ;

Σήμερα μάθαμε ότι η οργή είναι ένα συναίσθημα που σε κινητοποιεί κάποιες φορές στο καλύτερο και κάποιες φορές στο χειρότερο. Και δεν πρέπει να δαιμονοποιείται το συναίσθημα -οργή-, αλλά το τι κάνεις εσύ με αυτό.

( Αισθάνεστε οργή girls από αυτό το μήνυμα ; Για να δουμε προς τα που θα σας κινητοποιήσει; )

 

 

Αχ βρε Μπούμπλε, ποια μπορεί να οργιστεί μαζί σου; 
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας πω και την ατάκα που όοοοολοι λατρέψατε:
Αγάπη μόνο! 

 

Ω, θα χει παλι λαϊκο δικαστηριο το σ/κ.  

 

Όσο πιο ακραίο το συναίσθημα, τόσο πιο γνήσιο, ειλικρινές και ευδιάκριτο. Και τα τρία επίθετα, θετικά είναι.

 

δες μιά ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την μήνιν και την έριδα, που μας παρέχει η ιλιάδα:
ο αχιλλέας, που νιώθει πάντα ριγμένος, που νιώθει ξεχωριστός, που όλοι του χρωστάνε, που δεν τον καταλαβαίνουν πόσο σπουδαίος είναι, μουτρώνει που δεν του κάνουν τα χατήρια, που δεν τον κολακεύουν, και κάθεται και κοιτάει. δεν οργίζεται πάντως, απλά πεισμώνει. γιά τον αχιλλέα λέω.
οι άλλοι, ή ο ποιητής, γκρινιάζουν που κάθεται και κοιτάει και δεν πάει να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, λες και τους το χρώσταγε κι αυτός. έθηκε άλγεα γιατί δεν τους έκανε το χατήρι.
γενικότερα, η εγγενής δυσφορία που συχνότατα εκδηλώνεται με πρόφαση τον «σεβασμό», την «αξιοπρέπεια», την νεόκοπη «ενσυναίσθηση» και λοιπές χειραγωγικές δηθενιές, παράγει διασκεδαστικά έπη. ο επιθυμών να χειραγωγήσει δυσφορικός γκρινιάρης καταφεύγει, σχεδόν πάντα, στα τυπικά «δεν με καταλαβαίνεις», «δεν μπαίνεις στον κόπο μου», «δεν νοιάζεσαι», που σημαίνουν «δεν μου κάνεις τα χατήρια», «δεν κάθεσαι να σε χειραγωγήσω», «παραμένεις ψύχραιμος κι εμένα αυτό δεν με βολεύει, καθήκι».
η έριδα προϋπάρχει στο μυαλό του οργισμένου αυταναφορικού φανατικού. καλή ώρα.

οποιοσδήποτε ψύχραιμος άνθρωπος δεν άγεται και φέρεται από παρορμήσεις και γκρίνιες και τσαλίμια και θυμούς των κατά διάνοια ριγμένων. δεν υπόκειται εύκολα σε χειραγώγηση. διαλέγει ο ίδιος τι γράφει στ αρχίδια του και τι παίρνει υπ όψιν. αυτή η ικανότητα προκαλεί την οργή των βουλομένων να χειραγωγήσουν για να εκδικηθούν αυταναφορικών δυσφορικών.

 

Καλη αναλυση, δε λεω. Καλυτερη, τους το κοβεις μαχαιρι. Επειδη, στην πραγματικοτητα, οσο και να διαβαζεις, μελετας, αναλυεις, με θεωριες δεν θα αλλαξεις τιποτε. Πραξεις.  

Φαντασου τον Αχιλλεα, να καθοταν να σκεφτοταν τι θα κανουν οι "αυταναφορικοί δυσφορικοί". Αντε γαμ$%!$ τους ειπε. Γι αυτο ειναι και Αχιλλεας. Κι ετσι πρεπει.   Who the fuck is Ευρυβάτης και Ταλθύβιος----

Τωρα, σχωρεστε με, αλλα απ οσο θυμαμαι, ο Αχιλλεας φερθηκε στην Βρισηιδα "ομορφα κι ωραια" (που λεμε εμεις οι κατ εσας "αμορφωτοι") ενω ο Αγαμεμνωνας οχι και τοσο. Το χε παρει σερι απ την κορακλα του που "παντρεψε" στην Αυλιδα και τσαντισε μερικους. Μπορει ομως να κανω και λαθος.  

Εργασια για το σπιτι.

Διαβαστε προσεχτικα το παρακατω κειμενο, βρειτε και απαντηστε στις ερωτησεις :
"οποιοσδήποτε ψύχραιμος άνθρωπος δεν άγεται και φέρεται από παρορμήσεις και γκρίνιες και τσαλίμια και θυμούς των κατά διάνοια ριγμένων. δεν υπόκειται εύκολα σε χειραγώγηση. διαλέγει ο ίδιος τι γράφει στ αρχίδια του και τι παίρνει υπ όψιν. αυτή η ικανότητα προκαλεί την οργή των βουλομένων να χειραγωγήσουν για να εκδικηθούν αυταναφορικών δυσφορικών."

1. Ποιοι ειναι οι "ψυχραιμοι ανθρωποι", ποιοι οι "βουλόμενοι να χειραγωγησουν" και ποιοι οι "αυτοαναφορικοι δυσφορικοι". Γνωριζετε καποιους, πειτε στην Ταξη ενα παραδειγμα. Πως ταυτιζονται αυτοι οι χαρακτηρισμοι με τις δυο διαφορετικες ομαδες ανθρωπων που εννοει το κειμενο ?
2. Υποκεινται σε χειραγωγηση ? Για ποιο λογο θα μπορουσαν να χειραγωγηθουν οι "ψυχραιμοι ανθρωποι" που γνωριζετε ?
3. "αυτή η ικανότητα προκαλεί την οργή των βουλομένων να χειραγωγήσουν". Συμφωνειτε με αυτο ? Πειτε ενα παραδειγμα στην Ταξη.
4. Εντοπιστε το νοημα της τελευταιας προτασης και συζητηστε το στην Ταξη. Πως συνδεεται νοηματικα η τελευταια προταση με το υπολοιπο κειμενο ?​

 

η βρησηίδα να δεις...

 

Δεν ξερω, εχω παρει χαρτακι για την ουρα, αλλα ακομα δεν με εχει εξυπηρετησει η ΥΠΣΔηΣΥ. Να βαλω Μεσο και Γρηγοροσημο ?

* Υπερεσια Πιστοποιηξης Συμμετοχης σε Δημοσιες Συζητηξεις Υμετερων

Απ οσο θυμαμαι, ο Αχιλλεας που τανε και Σφαγεας των Λαων να πουμες, την κοπελα ουτε τηνε σαδισε ουτε τηνε απαυτωσε. Τοσο αδρεναλινη μαζεμενη, την την εκανε ο π%$@$#%$ ?

 

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλός σαδιστής και δεν νομίζω ότι υπάρχει κακός σαδιστής. Ο σαδισμός ορίζεται πλήρως από την φράση "λατρεύω και/ή με καυλώνει ο πόνος που σου προκαλώ" και είναι μία απόλυτα εγωκεντρική αίσθηση,ανάγκη και βίωμα. Δεν μπορείς να κρίνεις ως καλή ή κακή την ανάγκη ενός αίλουρου να σκοτώνει άλλα θηλαστικά για τροφή ή την προσωπική του προστασία και ασφάλεια και δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ως καλό έναν καλοταισμένο και ασφαλές αίλουρο ή ως κακό τον αντίθετο.

Η πρόκληση πόνου είναι μία πολύ χαρακτηριστική πηγή ευχαρίστησης κάποιων. Ένα από τα πάρα πολλά χαρακτηριστικά και ποιότητες που συνθέτουν έναν άνθρωπο και το σύνολο αυτών είναι αυτό που κάνουν καλούς ή κακούς ανθρώπους, καλούς ή κακούς εραστές, καλούς ή κακούς παίχτες, καλούς ή κακούς bdsmers.

Το να μην δίνεις δεκάρα για τα συναισθήματα των άλλων καθολικά σε κάνει αναίσθητο άνθρωπο, δεν έχει να κάνει με τον σαδισμό ως ανάγκη. Αλλάζει σίγουρα το βίωμα αυτής της ανάγκης αλλά δεν σε κάνει ούτε καλό ούτε κακό σαδιστή. Το να μην έχεις την δυνατότητα να χαλιναγωγήσεις τέτοιου είδους ανάγκες και να τις διατηρήσεις στα όρια του ωφέλιμου για σένα και όποιου άλλου τον αφορά σε κάνει κοινωνικά κακό και βλαβερό άνθρωπο.

Είναι μάλλον μεγάλη συζήτηση.

Εκτός βέβαια και αν είσαι της συναινετικής γραμμής. Τότε όλα είναι εύκολα

-Να σου ρίξω μία στο κώλο ?
-Ναι
Πατ..
-Ααχχ...
-Να σου ρίξω ακόμη μία ?
-Ναι
Πατ..
-Ααχχ..
-Να σου ρίξω και μία τρίτη ?
-Όχι
-Καλά δεν σου ρίχνω. Και τι θέλεις να κάνουμε ?
-Θέλω να παίξουμε τάβλι.
-Καλά τότε να παίξουμε τάβλι. Αν κερδίσω να σου ρίξω άλλες δύο ?
-Όχι
-Καλά τότε θα βγω με τον Αργύρη να φάμε πιτόγυρα.


..και βαρετά.

 

Κατά βάση συμφωνώ μαζί σου.
Η ένσταση μου είναι στην αφήγηση.
Πάντα υπάρχουν μέσες λύσεις.
Όλα λειτουργούν σε ένα φάσμα.
Δεν είναι ανάγκη πάντα να κινούμαστε στα όρια του εκάστοτε φάσματος.
Ο άνιωθος σαδιστής είναι ένα ακραίο παράδειγμα.
Όπως και ο οργίλος για ψύλλου πήδημα, καθώς γίνεται εύκολα κακοποιητικός, όχι απαραίτητα σωματικά, αλλά σίγουρα ψυχολογικά.
Σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα παραδείγματα.

 

Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο.

(Εντονα γραμματα και υπογραμμισεις δικα μου)