Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Σε μία πολύ ωραία παρέα την προηγούμενη βδομάδα, αρκετά ετερόκλητη, αποτελούμενη από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους μέχρι ενεργειακούς θεραπευτές, γιογκίνι, ηθοποιούς, δημοσιογράφους και μία τραγουδίστρια, διατυπώσαμε όλοι μαζί μία πρόταση.
Είχε ενδιαφέρον, γιατί προέκυψε από την συζήτηση.
Η πρόταση ήταν:
''H κατάθλιψη είναι η αντίσταση στην θλίψη.''
Επειδή ο άνθρωπος σήμερα δεν θέλει να νιώθει θλίψη, αντιστέκεται και το πολεμάει, με διάφορους τρόπους.
Η θλίψη όμως πρέπει να βιώνεται, είτε πρόκειται για απώλεια, είτε για απογοήτευση, είτε για αποτυχία.
Το να προσπαθείς άτσαλα και βιαστικά να την κουκουλώσεις όπως-όπως, συχνά οδηγεί σε κατάθλιψη, ακριβώς γιατί δεν την έχεις βιώσει όπως τής αρμόζει, χωρίς, φυσικά, μελοδραματισμούς και ντραμακουϊνιλίκια.
Σε ότι αφορά το bdsm διαφωνώ ότι είναι αντίδοτο στην κατάθλιψη, ή σε άλλες διαταραχές, σύνδρομα κτλ.
Αφήστε που σήμερα όλα κάπως έχουμε την τάση να τα βαφτίζουμε, ψιλοαυθαίρετα.
Ένας πραγματικά καταθλιπτικός τύπος, με μονοπολική διαταραχή, συχνά είναι ανηδονικός, τα είπαμε παραπάνω.
Πως ακριβώς θα αλληλεπιδράσει?
Με τι διάθεση?
Και ο άλλος, ο αλληλεπιδρών, τι ρόλο θα παίζει?
Του θλιψολάγνου?
Ή του σωτήρα?
Φοβού τους σωτήρες αλάνια μου, έχει και δεύτερη ανάγνωση το έργο.
Δηλαδή, για καθίστε λίγο ρε παιδιά. Πολύ σβάρνα τα παίρνουμε όλα.
Γενικά και αόριστα, λέμε, ''έχω κατάθλιψη'' (δλδ, προσέξτε με, δλδ μην με πληγώσετε, έχω περάσει πολλά και άλλες πολλές κλαψομουνιάσεις).
Σόρι κιόλας, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχει κατάθλιψη, ούτε μπάνιο δεν θέλει να κάνει, ούτε από τον καναπέ δεν θέλει να σηκωθεί, πόσο μάλλον να κάνει σεξ ή να εμπλακεί στο bdsm. Αλλά και να το πράξει, μία τρύπα στο νερό θα κάνει, θα μπερδευτεί χειρότερα, απαιτείται μία μίνιμουμ εχεφροσύνη για να αντλήσεις ακόμη κι απόλαυση.
Αλλιώς παίρνεις την διαταραχή και την κάνεις σύνδρομο και το σύνδρομο γίνεται κυκεώνας στο μυαλό σου και γεννά ένα κάρο παθογένειες.
Και μετά πας σε ψυ.
Και μετά σε πλακώνει στα χάπια.
Και στις αμφιβόλου ποιότητας ''θεραπείες''.
Και μετά παγιδεύεσαι.
Το χουμε δει το έργο. Επανειλημμένα.
Μην τρώτε τον παπά.
Το bdsm δεν είναι ψυχοθεραπεία. Μπορεί να είναι θεραπεία της ψυχής, για τα βαθύτερα στρώματα του υποσυνείδητου, που έρχονται στην επιφάνεια.
Αλλά αυτό είναι άλλο.
Αν υπάρχει εγνωσμένο πρόβλημα, πρέπει να αντιμετωπίζεται κατάλληλα.
Αν παράλληλα, υπάρχει διάθεση και κουράγια και για bdsm, αυτό είναι επίσης άλλο.
Κοριτσάκια και αγοράκια που τρέχουν για ψυχανάλυση γιατί ο μπαμπάς τους άφησε την μαμά, ή γιατί η μαμά είχε γκόμενο και δεν τα νταχτάρισε αρκετά, νομίζουν ότι θα υποκαταστήσουν την ψυχανάλυση με το bdsm.
Γιατί αρχικά ''νομίζουν'' ότι έχουν πρόβλημα και στην συνέχεια ''νομίζουν'' ότι θα το λύσουν με αυτόν τον τρόπο.
Και μετά ενδύουν το Κ με το -άκυρο- κύρος και την ψευδο-αυθεντία του ψυχοθεραπευτή, κολακεύεται και το Κ και αρχίζουν τα έμορφα.
Πσιτ, παιδιά, καύλα είναι, αγγίζει και ψυχή, απελευθερώνει, ομαλοποιεί, λυτρώνει, αλλά δεν ξέρω αν θεραπεύει.
Το τραύμα πρέπει να επουλώνεται πρώτα και μετά αντέχει τα πάντα.
Αλλιώς είναι σα να ρίχνεις αλάτι σε ανοιχτή πληγή.
I rest my case your honor, όποιος κατάλαβε, ό,τι κατάλαβε.
Δεν μπορώ άλλες συνδέσεις μεταξύ bdsm και ψυχανάλυσης.
Αρχίζω και αναπτύσσω μία ιδιότυπη αλλεργία, αφού...

 

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας το μόνο που μπορεί να κάνει για την κατάθλιψη ή την διαχείριση θυμού είναι η φαρμακευτική αγωγή.

Αυτή καταγράφετε στον ιατρικό μας φάκελο.

Ο εργοδότης ή ο υποψήφιος εργοδότης μας έχει πρόσβαση σε αυτά τα δεδομένα.

Εκεί δεν θα διαβάσει κατάθλιψη, απλώς θα δει την φαρμακευτική αγωγή και καταλαβαίνεις τι συμπέρασμα θα βγάλει.

Σε τέτοιο στιγματισμό αναφέρομαι.

Μια γενική παρατήρηση σε όλα όσα ακούστηκαν είναι ότι η ψυχανάλυση από έναν ειδικό είναι απαραίτητη σε κάθε περίπτωση και δεν υποκαθίσταται με τίποτα.

Όμως ψυχανάλυση μόνο με δικά του χρήματα μπορεί κάποιος να κάνει και τα κόστη είναι μεγάλα.

 

Πρόσεχε, γιατί ξέρεις, υπάρχει κι αυτό... 
 

 

Έχω γνωρίσει έμπειρα άτομα του "χώρου" με πολύ σοβαρά προβλήματα όπως μανιοκατάθλιψη, ακόμη και σχιζοειδείς διαταραχές.
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο θεωρώ για όλους να εμπλέκονται άτομα με τέτοια θέματα σε παιχνίδια ή και σχέσεις s/m και Κ/υ.
Ναι οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει πρώτα να λύνουν, με τη βοήθεια κάποιου ειδικού ίσως, τα προβλήματά τους αυτά και μετά να προσέρχονται σε τέτοιες σχέσεις.
Στο μέτρο που αυτό γίνεται βέβαια.

Το ερώτημα που για μένα είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί είναι τι κάνεις αν ανακαλύψεις ότι έχεις εμπλακεί με ένα τέτοιο άτομο...

Δυνατό το θέμα @MauveDelastrange  

 

Στο ερώτημα ''τι κάνεις?'' για μένα η απάντηση είναι μία:
Toν λαγό, εξαφανίζεσαι με αστραπιαία ταχύτητα, πρώτον.
Αφού έχεις απομακρυνθεί με ασφάλεια, κοιτάζεις να δεις αν χρειάζεται, ή αν μπορείς να βοηθήσεις.
Μετά, αφού έχεις απεμπλακεί, κάθεσαι να σκεφτείς τι σε τράβηξε εκεί, ποιος ήταν ο δικός σου λόγος να νιώσεις έλξη για ένα τέτοιο άτομο.
Αφού τα συζητήσεις λίγο με τον εαυτό σου και εντοπίσεις τα χαϊρια σου, κοιτάς να επαναπροσδιορίσεις κανά δυό πραματάκια, προκειμένου να μην το ξαναβρείς μπροστά σου.
Σαν τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας ένα πράμα... 

 

Ας μη δαιμονοποιούμε τα φάρμακα παρακαλώ και ας μην απορρίπτουμε τη ψυχοθεραπεία. Ο καθένας με τον εαυτό του μπορεί να κάνει ότι θέλει. Αν έχεις κατάθλιψη και δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι όπως αναφέρει η αγαπητή @brenda τότε το πρώτο βήμα είναι η φαρμακευτική βοήθεια για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα και έπειτα η ψυχοθεραπεία την οποία μπορείς πλέον να διαχειριστείς σε ένα βαθμό. Όσοι τη πάλεψαν διαφορετικά με την διαγνωσμένη κατάθλιψη με γειά τους με χαρά τους( ; ).

 

Είναι πολύ ψυχοθεραπευμένη η απάντησή σου κατ'εμέ. Και δύσκολη στην εφαρμογή, ειδικά αν τέτοια θέματα δεν τα έχεις στην ουσία "θίξει" μέσα σου ποτέ.

Προσωπικά βρίσκω πολύ δύσκολο να απομακρυνθώ από τη μία αλλά από την άλλη να δω αν μπορώ να βοηθήσω, γιατί σχεδόν πάντα βρίσκομαι να εμπλέκομαι... Και ενώ παράλληλα πανικοβάλλομαι γιατί αρχίζω και βρίσκω τους λόγους που με τραβάει το άτομο (και η ψυχοπαθολογία του), βρίσκομαι όλο και πιο πολύ "μπλεγμένη" στην κατάσταση.

 

Εγώ πάντως δεν ''δαιμονοποίησα'' τίποτα, επισήμανα την διαπλοκή των ''θεραπειών''.
Άλλωστε τα είπαμε, ό,τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του, ό,τι μέσα διαθέτει ή του παρέχονται και νιώθει ότι λειτουργούν, καλά είναι.
Αρκεί να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και να το λύνουν, να μην το κουκουλώνουν απλά ούτε να το αυξάνουν ή να το διαιωνίζουν.
Αλλά αυτό είναι αντικείμενο μίας άλλης, μεγάλης συζήτησης, που δεν έχει λόγο να ανοίξει εδώ. 

 

Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει. Με μία σύντομη ψυχανάλυση σε μια καμπή της ζωής μου την γλίτωσα.
Τα βήματα είναι αυτά, κατ΄εμέ, με αυτήν την σειρά, αυστηρά.
Εσύ κάπου αλλάζεις την σειρά κι εκεί μπερδεύεται το πράγμα περισσότερο, νομίζω.
Ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται, τι να πω?

 

@Master1232015 ειλικρινά δεν ξέρω γιατί έχεις τέτοια σχηματισμένη άποψη και αν είναι κάποιο προσωπικό σου -ασχημο- βίωμα. Αν ναι, λυπάμαι για αυτό.

Παρόλα αυτά, έχοντας στο οικείο μου συγγενικό περιβάλλον άτομο με χρόνιο διαγωνσμένο ψυχιατρικό πρόβλημα, που φυσικά και χρησιμοποιεί τον ασφαλιστικό του φορέα για τη φαρμακευτική αγωγή μπορώ να σου πω οτι ο εργοδότης όχι, δεν έχει κάποιο θέμα με αυτό.
Ο κοινωνικός στιγματισμός υφίσταται και προσωπικά κάνω μεγάλη προσπάθεια ωστε από τη μία να αποδέχομαι φωναχτά την ύπαρξη του προβλήματος αλλά από την άλλη να ενημερώνω για την πραγματική διάσταση. Ο κόσμος δυστυχώς, όσον αφορά τα ψυχιατρικά ειναι άσχετος στην πλειοψηφία.

 

Σαφώς μεγάλη συζήτηση και για αλλού. Ας το αφήσουμε εδώ, ναι.

 

Εσύ καλά παρέθεσες τα βήματα και μια χαρά τα είπες, εγώ είπα οτι τελικώς δε μπορώ να τα κάνω. Αναγνωρίζω τη σειρά και την ορθότητα, στην πράξη όμως τελικώς τα κάνω αχταρμά  
Βρίσκω πολύ δύσκολο το να βοηθήσω δίχως να εμπλακώ συναισθηματικά. Αυτό