Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Έχεις επιλογές και πάλι. Δεν βοηθάς. Ή δεν εμπλέκεσαι. Στην τελική... 

 

Δεν θεωρώ ότι έχω σχηματισμένη άποψη ούτε έχει να κάνει με κάποιο προσωπικό βίωμα αυτό.
Απλώς είναι πράγματα που γνωρίζω από πολλές και διάφορες πηγές και τα παραθέτω πληροφοριακά.
Κια δεν νομίζω ότι λέω κάτι που είναι πρωτάκουστο ή δεν ισχύει γενικά.

 

Αν είναι κάποιο πολύ δικό σου άτομο δύσκολα το αποφεύγεις. Χάνονται εύκολα οι ισορροπίες. Εκεί πρέπει κάθε μέρα να λες δυνατά στον εαυτό σου "μπορώ να κάνω πολύ λίγα για να βοηθήσω". Δύσκολα πράγματα αν είναι στη "φύση" σου μεγάλη η ανάγκη να βοηθάς.

 

Να επαναφέρω την συζήτηση στον σαδομαζοχισμό?
Ή όχι?
Άλλες διατυπώσεις ισχύουν νομίζω γενικά και άλλες ειδικά.
Είναι άλλο να προϋπάρχει ένα πρόβλημα, μία δυσλειτουργία και άλλο να προκύψει στην πορεία της σχέσης.
Αλλά και γενικότερα.
Επιλέγει κανείς στην ζωή του γενικότερα να συνάψει νέες σχέσεις με ανθρώπους με παθολογία?
Όχι θεραπευτικές ή κοινωνικές σχέσεις, που κι εκεί υπάρχει ζοριλίκι και απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά προσωπικές σχέσεις.
Αν κάποιος συστηθεί και σου πει, ''με λένε Χ, πάσχω από την τάδε σχιζοειδή διαταραχή, μου αρέσεις, θέλω να μου δώσεις μία ευκαιρία'' πως θα σου φαινόταν?
Εσένα, συγκεκριμένα, που ορθώς, υπερασπίστηκες το δικαίωμα του ανθρώπου για θεραπεία και εξέφρασες την ανάγκη σου να βοηθάς, εσένα λοιπόν, πως θα σου φαινόταν η παραπάνω δήλωση?
Αν μου απαντήσεις, θα σου παραθέσω κι εγώ την δική μου βιωματική εμπειρία απέναντι σε μια τέτοια δήλωση.
Μετά όμως υποσχόμαστε όλοι να επαναφέρουμε την συζήτηση στο σαδομαζοχισμό γιατί αυτό υποτίθεται ότι συζητάμε εδώ.
Θα μάς προγκήξει η νηματοθέτρια και με τα χίλια δίκια της.
οκ? 

 

Είναι δύσκολο να απαντήσω αν με το καλημέρα αυτό ήταν το μόνο που προσφέρονταν ως πληροφορία. Υποθετικά θα έπαιρνα υπόψιν το κατά πόσο λαμβάνει κάποιου είδους βοήθεια γιατί όπως έχω εκφράσει με απωθούν τα άτομα που φορτώνουν τα προβλήματά τους χωρίς να τα παλεύουν και οι ίδιοι. Σε προσωπικό επίπεδο θα σου απαντήσω ότι έχω υπάρξει σε σχέση στο ρόλο του "σωτήρα" προφανώς όπως είναι αναμενόμενο ανεπιτυχώς και τα αποθέματα έχουν τελειώσει. Πολύ δύσκολα οπότε, αλλά αν μου παρουσίαζε έτσι τον εαυτό του και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ψάχνει για σωτήρες θα το σκεφτόμουν αν έβλεπα ότι είναι ένας άνθρωπος με ποιοτικά κατ'εμε προσόντα.

Ναι, η νηματοθέτρια θα μας κατσαδιάσει δικαίως  

 

Η νηματοθετρια είναι καλό παιδί μηχεσω.

 

Εγώ βρέθηκα σ΄αυτήν την θέση, κάποια χρόνια πριν, που το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας ήταν πιο έντονο.
Εντάξει, η υπερβολή ήταν το ''με το καλημέρα σας''.
Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος, κομπιουτεράς, συγγραφέας με διεγνωσμένη διπολική διαταραχή, σε αγωγή με λίθιο και με επίδομα μάλιστα, την εποχή εκείνη, σήμερα δεν ξέρω τι γίνεται με αυτά.
Ζούσε με την μητέρα του, που επίσης έπασχε από διπολική διαταραχή.
Μυαλό, από τα λίγα, από τους ευφυέστερους ανθρώπους που έχω συναναστραφεί, μεγάλη έλξη εξ΄αυτού και μόνο, να μην προσθέσω την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα τις εποχές της ''μανίας''.
Με προσέγγισε, ήταν ειλικρινέστατος, συναναστράφηκα μαζί του, προκειμένου να καταλάβω πραγματικά πως είναι σαν άνθρωπος, αν μπορεί να έχει λειτουργικές σχέσεις γενικά, και δη, μαζί μου.
Όταν ξεκίνησε λοιπόν η διαπλοκή, έσκασε σαν ατομική βόμβα αυτό που δεν μπορούσα να δω όταν ήμουν απέξω.
Το είδα εκ των έσω λοιπόν, και ήταν πέρα από τα όρια διαχείρισής μου, δεν θέλω να πω περισσότερα επ΄αυτού.
Όσο κι αν είχα διαβάσει, όσο κι αν είχα προετοιμαστεί για το τι θα αντιμετωπίσω, όσο κι αν είχα δει την πάθηση και σε άλλους ανθρώπους.
Δεν λέω, ότι όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες, έτυχε στην ζωή, κολλητή μου φίλη να πάσχει κάποια στιγμή στην ζωή της από σοβαρή ψυχική νόσο, γνώριζα όμως ότι πρόκειται για έναν συγκλονιστικό άνθρωπο, ταλαντούχο και χαρισματικό, με τον ιδιαίτερο, δικό της τρόπο, ήταν και είναι για μένα, μία φιλία πολύτιμη και μοναδική.
Θέλει κουράγια όμως να εμπλακείς συναισθηματικά σε σχέση με έναν τέτοιο άνθρωπο.
Την ίδια εγκατέλειψαν μάνα και σύζυγος, μάλιστα σε φάση που έχρηζε νοσηλείας, αυτό κι αν είναι απαράδεκτο!
Όχι, δεν προτείνω να εγκαταλείψουμε κανέναν, ούτε να τους αντιμετωπίζουμε σαν λεπρούς, οι ψυχικές νόσοι, δεν είναι κολλητικές, αλλά θέλουν γερά στομάχια, γερά συκώτια και ειδικές γνώσεις, ακόμη και από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος, δεν είναι για τον καθένα.
Μπορεί το βάρος της διαχείρισης μίας τέτοιας σχέσης να μάς συνθλίψει.
Ας γνωρίζει λοιπόν ο καθένας τα όριά του και ως που μπορεί να φτάσει.
Εγώ προσωπικά για μένα, κατέληξα.
Δεν θα επέλεγα να μπω σε μία σχέση, αν γνώριζα εξ΄αρχής ότι υπάρχει διαγνωσμένη ψυχική νόσος.
Για την σαδομαζοχιστική μου αλληλεπίδραση, ύψιστη προϋπόθεση αποτελεί η γενικά ισορροπημένη ψυχική υγεία, περισσότερο από άλλες σχέσεις τής ζωής μου, ακριβώς γιατί εκεί παίζουμε και με την φωτιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αν ο/η ήδη σύντροφός μου νοσούσε στην πορεία, και γινόταν διάγνωση μίας σοβαρής ψυχικής νόσου, νομίζω ότι δεν θα έφευγα, τουλάχιστον όχι χωρίς να προσπαθήσω πρώτα να βοηθήσω.
Πάντως, δύσκολα θα αλληλεπιδρούσα εντός πλαισίων s/m προτού δρομολογηθεί η αντιμετώπιση του προβλήματος.
Και πάλι, αυτά είναι θεωρίες, η ζωή μάς τις φτύνει στα μούτρα, συχνότατα.
Η αδελφή μιας φίλης κοιμάται δίπλα στον σύζυγό της, τον οποίο δεν εγκατέλειψε μετά την διάγνωση, τον στηρίζει στην θεραπεία του, αλλά έχει το μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι της, just in case...
Εύχομαι απλά, να μην μου τύχει κάτι τέτοιο, δεν θα΄θελα να ξαναβρεθώ αντιμέτωπη με τέτοιο δίλημμα. Not Ever...

 

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή. Πήρα πολλές πληροφορίες πραγματικά.

Θα ήθελα τώρα κ εγώ να μοιραστώ τα εξής. Όπως πολλοί πολλοί άνθρωποι, έτσι και εγώ κάποια στιγμή a long long time ago, κλάταρα.

Μετά από μια τεράστια περίοδο πολύ έντονου στρες κατέρρευσα, κατάρρευση η οποία εκδηλωθηκε πρώτα με κρίσεις πανικού (τι ωραία που ήταν -.-) , μετά συνέχισε με αγοραφοβια και κλειστοφοβια (it was very hard to get the space right for a while) και κορυφωθηκε με μια πανέμορφη καταθλιψαρα.

Η πρώτη πρώτη κρίση πανικού με έστειλε στο τζανειο καθώς νόμιζα ότι τουλάχιστον θα πεθάνω όπου μετά από 15 γιατρούς με στείλανε στον ψυ για χάπια.

Επειδή όμως είμαι τοξοτης με ωροσκόπιο σκορπιο (λολ) κ επειδή είχαμε κ ένα γιατρό στην παρέα μου είπε: "κοίτα, καλύτερα κάτσε φάε το καβλι και λυστο με ψυχαναλυση πάρα με χάπια γτ παίζει να γίνεις ζόμπι" έκατσα και το έφαγα κ έκανα ψυχαναλυση αρκετό καιρό μέχρι να καταφέρω να βγω από το σπίτι μου.

7 μήνες μου πήρε να κατέβω τα σκαλιά του σπιτιού. Εντάξει, τα άλλα ακολούθησαν κ λύθηκαν σιγά σιγά.

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω (όσο εμετικα κλισέ κ αν ακούγεται) ήταν να αναγνώρισω στον εαυτό μου το δικαίωμα να έχει πρόβλημα (γτ προφανώς την είχα δει Οντιν ξερωγω).
Το δεύτερο ήταν να μπορέσω να μιλάω γιαυτό και να μην νιώθω λεπρος ή εξωγήινος. Νταξει, αυτό ήταν πουτσα φουλ.

Γτ τα είπα όλα αυτά.

Περνώντας λοιπόν στη φάση της θεραπείας και με όση βοήθεια είχα από την ψυχολόγο μου (ναναι καλά η γυναίκα) παρατήρησα το εξής. Ήταν απείρως πιο εύκολο να μιλάω για την κατάσταση που βιωνα εντός χώρου πάρα εκτός.

Όπως πολύ εύστοχα παρατηρήθηκε παραπάνω σαφώς και δεν είχα καμία όρεξη ούτε να σχετισθω, να παίξω, να γαμηθω κλπκλπ.
Είχα όμως την ανάγκη να μιλήσω και να νιώσω ότι κ ο άλλος είναι κομπλέ με αυτά που έχω να πω.

Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτός χώρου είχαν μια τάση από μην θέλουν καθόλου να κάνουν αυτή τη συζήτηση μαζί μου. Με έκοβαν και έβλεπα ξεκάθαρα ότι αυτή η ιστορία τους δημιουργουσε έντονο φόβο, στρες ως και αποστροφή.

Είμαι που είμαι στρειδι , ήρθαν και αυτές οι συμπεριφορές κ απογαμηθηκε.

Όμως εντός χώρου, κ προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχαν κανένα πρόβλημα να με ακούσουν, να συζητήσουν και ακόμα και να μοιραστούν προσωπικές τους ιστορίες μαζί μου πράγμα που με βοήθησε άπειρα. Μα άπειρα.

Και μόνο το γεγονός ότι άκουγα ότι κ κάποιος άλλος είχε περάσει κάτι παρόμοιο κ ότι όντως δεν ήταν το τέλος του κόσμου νομίζω συνεισεφερε απεριόριστα στη θεραπεία μου.

Τώρα, σαφώς και αυτές οι καταστάσεις έχουν την τάση να αφήνουν τα σημάδια τους μέσα μας. Εγώ ότι ήταν να κάνω το έκανα. Δεν έχω πλέον προβλήματα εκτός από το ρημάδι το στρες το οποίο έχω πάρει απόφαση ότι οκ μαζί θα πεθάνουμε.

Αυτή ήταν όμως η διάσταση που ήθελα να δώσω πριν για το πόσο και που μπορεί να βοηθήσει ο χώρος.

Όχι το bdsm δεν μπορεί να σε γιατρεψει, ειδικά αν το πρόβλημα είναι σοβαρό. Μπορείς να σε γιατρεψεις εσύ +/- βοήθεια ειδικών, ο καθένας όπως νομίζει ότι μπορεί να βρει το ξεφωτο στο δάσος του.

Απλά λόγω αυτής της εμπειρίας είναι που δεν μπορώ κ να πω ότι "ναι πρέπει να φύγουν από το χώρο να γίνουν καλά" κλπκλπ.

Γιατί πιστεύω ακραδαντα ότι το bdsm είναι ένας χώρος που κατά κορον απαρτίζεται από λιγότερο φοβικους ανθρώπους, πιο ανοιχτομυαλους, που ξέρουν τι σημαίνει να σε έχει βγάλει εκτός νορμας η οποία διαφορετικοτητα σου. Και το αγαπώ αυτό. Πολύ.

Ελπίζω να μην σας κούρασα ^_^


Edit - ο λόγος άλλωστε που ξεκίνησα αυτό το θέμα ήταν αυτός ακριβώς. Όταν άκουσα την ιστορία της κοπέλας η πρώτη μου σκέψη ήταν "δεν αφήνει καλύτερα το bdsm να πάει να γίνει καλά?" και η αμέσως επόμενη ήταν "καλά μαλακα δε ντραπηκες να σκεφτείς κάτι τετοιο;! ποσο ελεος;!"

 

Συμφωνώ απόλυτα. Να προσθέσω ότι η ψυχική νόσος ορισμένες φορές μπορεί να δημιουργεί μη διαχειρίσιμα προβλήματα αλλά μπορεί να έχει και άκρως ελκυστικά χαρακτηριστικά τα οποία όμως αρχίζουν να υποχωρούν στο βάρος της πραγματικότητας. Όντως μπορεί να σε συνθλίψει μία τέτοια κατάσταση και ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου να είσαι. Και μετά ποιός μαζεύει τα κομμάτια ; Ο πολυτραυματισμένος εαυτούλης σου.

 

Δεν μάς κούρασες. Καθόλου.
Απλά αυτό θα μπορούσε να είναι το εισαγωγικό σου ποστ.
Στα ίσα.
Μπράβο σου που όχι μόνο τα κατάφερες να βγεις από κείνο το σκοτάδι, αλλά ρίχνεις και φως σε ένα τέτοιο ζήτημα, χωρίς να φοβάσαι πια ότι θα στιγματιστείς.
Χαμογέλα και προχώρα.
Όσο για το στρες κι αυτό νικιέται, δεν χρειάζεται να πεθάνετε παρέα. 

 

Δεν ήθελα να προκαταβαλλω κανέναν   Άλλωστε δεν ήταν για *εμενα* as such, ισα ισα που μου έκανε εντύπωση η δική μου η αντίδραση! Ενιγουεις.

Χάρηκα πραγματικά με τη συμμετοχή και τον τρόπο που έγινε αυτό  

 

Από όσο το ψάχνω τον τελευταίο καιρό τείνω να πιστέψω ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο σαδισμός από τον μαζοχισμό. Δεν έχουν τίποτα το κοινό εκτός του ότι έχουν προοπτική τον πόνο που ακόμη και αυτός έχει τελείως διαφορετικό ρόλο στις δύο καταστάσεις. Δεν είναι κάτι σαν το κυριαρχία/υποταγή πχ που χωρίς την υποταγή δεν νοείται κυριαρχία και το ανάποδο και που είναι δύο καταστάσεις που η μία έχει προυπόθεση την άλλη. Όση σχέση έχει ο σαδισμός με την ουρολαγνεία(δηλαδή καμία) άλλη τόση έχει με την αλγολαγνεία. Εσχάτως έχει αρχίσει να μου φαίνεται κάπως λάθος προσέγγιση το sm πιστεύω ότι περισσότερο σωστό είναι το s&m αν και ούτε και αυτό εντελώς σωστό.

Αυτό θα έπρεπε να είναι ήδη κατοχυρωμένο ρήμα.

Νάτο... από την αρχή ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα το παραδεχτείς δημόσια...