Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Τώρα φεύγουμε εντελώς εκτός.
Το bdsm είναι μια κατασκευή και χρονολογείται περίπου μισό αιώνα πριν που ως βάση του είχε τον ερωτικό σαδισμό και μαζοχισμό που υπήρχαν κανείς δεν ξέρει από πότε και που καταγράφηκαν και πρωτομελετήθηκαν μισό αιώνα πριν κάποιος σκεφτεί το ακρωνύμιο bdsm.

Κοντολογίς αυτό θέλω να πω ότι ο σαδισμός και ο μαζοχισμός στο bdsm είναι ένα πολύ μικρό υποσύνολο, ειδικά ιστορικά, του σαδισμού και του μαζοχισμού και για αυτό πιστεύω ότι αν κάποιος θελήσει να τα εξετάσει θα πρέπει να το κάνει σφαιρικά όχι μεμονωμένα. Και ξεχωριστά το καθένα όχι βάζοντας τα στο ίδιο γκρουπ.

 

Αμήν...

 

@AuroraBorealis

Ω διαολε.

Κατάλαβε με λίγο ναι;

Η βαρύτητα υπήρχε πριν την πούμε βαρύτητα ναι; ναι.

Άρα, εκείνες οι σαδομαζοχιστικες πρακτικές οι οποίες συγκεντρώναν κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως πχ τη συναίνεση υπήρχαν πριν εμείς πούμε "τουτες εδώ τις πρακτικές που παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά θα τις πούμε Τασο" ναι; ναι.

Άρα, ακόμα και σε εκείνα τα αγγεία, ή που τέλος πάντων έχουν βρει παραστάσεις που απεικονίζουν σαδομαζοχιστικες σκηνές, οι εμπλεκομενοι πάλι παρουσίαζαν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τώρα τους έχουμε δώσει όνομα κ τότε δεν είχε. Αυτό.

Κατά τα άλλα και κλείνοντας, άλλο σαδιστης άλλο βασανιστής.

 

Δεν αντιλαμβάνομαι τον σαδομαζοχισμό ούτε σαν πρόβλημα,ούτε ομοιοπαθητική θεραπεία, ούτε καν σαν εκτόνωση,τον αντιλαμβάνομαι ως μεταγενέστερο αποτέλεσμα κάποιων ασυνείδητων μηχανισμών ψυχικής αυτοάμυνας που αναπτύχθηκαν σε νηπιακή ηλικία,με σκοπό την επιβίωση.
Επιτρέψτε μου να αναπτύξω τον συλλογισμό μου σε υποκειμενική βάση ορμώμενος από τα βιώματα μου στο χώρο του sm και στα ενδοσκοπικά ταξίδια μου.
Η σωματική ή/και ψυχική κακοποίηση σε αυτήν την ηλικία από το γονεικό περιβάλλον προκαλεί βαθύ τραύμα και ο πόνος μπορεί να είναι καταστροφικός,όσο πιο έντονη είναι η κακοποίηση τόσο περισσότερος ειναι και ο πόνος.Το νήπιο είναι ανήμπορο να διαχειριστεί αυτό τον πόνο σε συνειδητό επίπεδο και έτσι η φύση μέσα στο μεγαλειώδη εμμονή της για την διατήρηση του είδους μας αναπτύσσει μόνη της τα απαραίτητα.
Ο ψυχικός κόσμος του νηπίου σε αυτήν την περίπτωση αποτελεί το πεδίο μίας μεγάλης σύγκρουσης μεταξύ της αγάπης και του πόνου που δέχεται σαν ερεθίσματα, αγάπη μέσω της φροντίδας, της τρυφερότητας από την μία πλεύρα και πόνος μέσω της βίας και της ασέβειας από την άλλη. Η αντιμετώπιση του πόνου που προκαλείται από μια τέτοια σύγκρουση φαντάζει να γίνεται μέσω μιας ασυνείδητης εκλογίκευσης, ότι ο πόνος και η αγάπη συσχετίζονται και σχηματίζουν ένα αμάλγαμα αποδεκτό.Στην ουσία αυτό ο μηχανισμός αυτοάμυνας παράγει και το πρώτο μοτίβο της έννοιας της αγαπής μέσα στο νήπιο. Αν έτσι με αυτό τον τρόπο αγαπηθεί έτσι θα μάθει τι είναι αγάπη και έτσι θα την εκφράσει και θα την αναζητήσει και μπορεί να την βρεί όταν μεγαλώσει, δεν είναι ομοιοπαθητική θεραπεία είναι έκφραση αγάπης όπως την ξέρει.
Το sm δεν λειτουργεί σαν εκτόνωση με την έννοια ότι θεραπεύει το τραύμα, αλλά έχει εκτονωτικό χαρακτήρα γιατί είναι δυνατή συναισθηματική εμπειρία. Ο παραπάνω μηχανισμός που περιέγραψα αδυνατεί σε πιο προχωρημένη ηλικία να δουλέψει όταν μονο το ένα από τα 2 συστατικά της έννοιας της αγάπης λείπει,αλλά επειδή η απόλαυση είναι απαραίτητη υπάρχει και το bdsm, πολύ καλύτερο όταν γίνεται συναινετικά με ασφάλεια,παρά άλλους τρόπους βίωσης δυνατών εμπειριών όπως η χρήση ουσιών και η παραβατική συμπεριφορά.Και δεν υπάρχει κανένα κακό σε όλο αυτό,καμία κρίση, γιατί αν δουλεύει αρμονικά το θέμα,δεν είναι πρόβλημα.

 

Το ήξερα ότι πάλι θα αμαρτήσεις.

Φοβάμαι ότι διαφορετικά πράγματα συζητάμε καλή μου MauveDelastrange.
Χωρίς να έχω δει ποτέ εκείνα τα αγγεία που απεικονίζουν αυτό που λες είμαι σίγουρος ότι ιστορικά ουκ ολίγες φορές κάποιος σαδιστής συνάντησε κάποιον μαζοχιστή και περάσανε καλά, οπότε ΝΑΙ συμφωνούμε σε αυτό που λες στο τελευταίο σου ποστ.

Από εκεί και πέρα και όσο αφορά αυτά που λέω,
αν δεις τον σαδομαζοχισμό με το μάτι του Φρουντ θα εστιάσεις περισσότερο στην βία και στον πόνο στην οποία η συναίνεση δεν είναι προυπόθεση.
Αν δεις τον σαδομαζοχισμό με το μάτι του Έλις θα εστιάσεις περισσότερο στα συναισθήματα που προσφέρει ένας σαδιστής σε ένα μαζοχιστή δια μέσου του πόνου και της ταπείνωσης, στην αγάπη και στο νοιάξιμο οπότε η συναίνεση παίζει μέγιστο ρόλο.

Προσπαθώντας να δω όσο πιο ασυναίσθητα γίνεται αυτά τα δύο φαινόμενα (του σαδισμού και του μαζοχισμού) προσωπικά καταλήγω στο ενδιάμεσο αυτών των δύο απόψεων να πω χονδρικά. Δεν έχω σχέση με ψυ ούτε ψυ κατάρτιση, έχω όμως για κάποιους λόγους το ενδιαφέρον να διαβάσω το τι πιστεύει ο ψυ τομέας για αυτό που εγώ είμαι. Ενδιαφέρον να τονίσω, όχι ανάγκη. Σε αυτές μου τις εξερευνήσεις λοιπόν βλέπω μια μεγάλη απόκλιση απόψεων μεταξύ επιστημόνων και μεταξύ επιστημόνων και της κοινότητας μας και προσπαθώ ότι διαβάζω να το διαβάζω ανοιχτόμυαλα.

Έχω βγάλει κάποια πρώιμα συμπεράσματα τα οποία φυσικά και μπορεί να είναι λάθος και αυτό που προσπαθώ να κάνω σε αυτή την συζήτηση μας είναι να πω εν μέρη το τι πιστεύω και γιατί το πιστεύω, προς θεού, δεν προσπαθώ να εγκαθιδρύσω κάποια καθολική αλήθεια αν αυτό έχω αφήσει να εννοηθεί.


Κλείνοντας και λόγω των ημερών και παρότι άθεος θα ήθελα καθολικά να ευχηθώ τύχη ευτυχία ελπίδα ασφάλεια σύνεση και συναίνεση.



Και ้้็็็็็้้้้้็็็็็้้้้้้้้็็็็็้้้้้็็็็็καύλες้้็็็็็้้้้้็็็็็้้้้้้้้็็็็็้้้้้็็็็็.

 

Ο ψυ τομέας λέει πολλά και διάφορα, τα οποίο έχουν πολύ εξελιχθεί από την εποχή του Φρόυντ και δώθε.
Και επειδή δεν εστιάζει πλέον η ψυχολογία μόνο στα αρνητικά συναισθήματα, αλλά είναι σαφής η τάση να εστιάσει στα θετικά, ο,τιδήποτε σχετίζεται με την χαρά, την απόλαυση και την libido, έχει προσεγγισθεί και διαφορετικά. Ας μην αναμασάμε θεωρίες που δεν τους μέλλεται να αποδειχθούν πέραν πάσης αμφιβολίας ποτέ, ας αφήσουμε το μυαλό μας λίγο ανοιχτό στην αποδοχή του εαυτού, έτσι όπως είναι, με όλες του τις εγγενείς και επίκτητες λειτουργίες, τόσο στο κομμάτι του πόνου και τής απόλαυσης, όσο και στο κομμάτι τής ηδονής και τής λαγνείας. Ούσα στα όρια του αγνωστικισμού και πανθεϊας εύχομαι υγεία, καύλα και πλήρη απενοχοποίηση σε όλους μας. 

 

Αναφέρθηκα στα συγκεκριμένα άτομα γιατί είχαν αντιδιαμετρικές απόψεις παρόμοιες σε αντιδιαμετρικότητα μεταξύ αυτών που γράφω και αυτών που διαβάζω. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει να κάνει κατα κύριο λόγο με μελέτες που διεξάγουν ιδρύματα και το να αναφερθώ στην τάδε ή τούδε μελέτη δεν μου καθόταν καλό.

Τον εαυτό μου τον αποδέχομαι και είμαι απόλυτα ειλικρινής με μένα. Προσωπικά όμως βρίσκω ενδιαφέρον στο να δω και το τι σκέφτονται και οι υπόλοιποι για αυτό που ξέρω ότι είμαι και νομίζω ότι αυτή είναι η πιο ανοιχτόμυαλη προσέγγιση που κάποιος θα μπορούσε να κάνει. Μόνο ανοιχτόμυαλο δεν θα αποκαλούσα κάποιον που θα προσκολληθεί στην γνώμη του και την οπτική του και θα απορρίπτει οτιδήποτε άλλο ή θα το διαβάζει προκατειλημμένα.

Και ναι, υγεία καύλα και επανάσταση και απενοχοποίηση σε όλους μας..

 

Αν είναι σοβαρός κανένα πρόβλημα δεν θα υπάρξει. Αν δεν είναι σοβαρός, ακόμα και συνεκδοχικά του σαδισμού ή του μαζοχισμού ψυχολογικά προβλήματα να μην έχει, θα υπάρξει πρόβλημα.

Με έναν λόγο, μπορεί πράγματι κάποιος να υποστηρίξει ότι σαδομαζοχισμός και ψυχολογικά προβλήματα, νευρώσεις πχ (ψυχώσεις είναι τελείως άλλη κλίμακα και άλλο πράγμα) είναι δύο τελείως άσχετα πράγματα. Δεν είναι ακριβώς έτσι και κυρίως δεν ερμηνεύεται εύκολα γιατί ο σαδομαζοχισμός εκδηλώθηκε ή δεν εκδηλώθηκε, πότε εκδηλώθηκε, για ποιον λόγο κ.ά., αλλά η συσχέτιση είναι πολύ λεπτή και δυσδιάκριτη, θέλει χρόνια ψυχοθεραπείας για να βρεθεί, δεν έχει τόση σημασία να βρεθεί, τουλάχιστον για το BDSM και άλλωστε στην πράξη, δηλ με το μαστίγιο στο χέρι ή να πέφτει στον κώλο, είναι δύο άσχετα πράγματα αυτά τα δύο.

Με έναν λόγο, τα ψυχολογικά προβλήματα δεν εμποδίζουν κάποιον σοβαρό άνθρωπο να κάνει BDSM χωρίς να βλάψει κανέναν. Τον εμποδίζουν όμως να είναι ευτυχισμένος, είτε κάνει BDSM είτε, πολύ περισσότερο, δεν κάνει, εφόσον το χούι του είναι το BDSM.

Δεν βλέπω κανένα λόγο να ενθαρρύνονται να λύσουν τα προβλήματά τους πρώτα και μετά να κάνουν BDSM, αρκεί να μπορούν να τα διαχειριστούν. Στη ζωή οι επιλογές δεν εμφανίζονται στη σειρά. Και εγώ δεν ήμουν ποτέ καλή για να βάζω προτεραιότητες, μου είναι τόσο ξένο αυτό το πράγμα…

Αν ήταν τα δεινά της παιδικής ηλικίας να μας κάνουν μόνον κάπως kinky ή ακόμα και τελείως φετιχιστές, κανένα πρόβλημα, καμία σημασία, γιατί να προσπαθήσει να τα λύσει. Πλην, βγαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής αν η μαμά πχ το παράκανε με τη ζώνη ή ο μπαμπάς πχ το παράκανε με το βάναυσο λεκτικό του. Τότε η αναζήτηση θεραπείας είναι μονόδρομος.

Όχι ή μάλλον τελείως δικό του θέμα.

Έχω την εντύπωση πως αν δοθεί γνωμάτευση ψυχίατρου ότι χρειάζεται ψυχοθεραπεία μόνον, τότε ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν ένα μέρος της.

Ένας υποτακτικός που μόνο μέσω της Κυριαρχίας και υποταγής, δηλαδή της ανταλλαγής ελέγχου, μπορεί να σχετιστεί, νιώθει καλά όταν σχετίζεται για τον απλό λόγο που ισχύει για όλους τους ανθρώπους, επειδή έχει μια ικανοποιητική για τον ίδιο σχέση. Όταν δεν ανήκει και τα κάνει όλα αυτά μόνος του, μπορεί να το κάνει δεν είναι ότι αδυνατεί, αλλά είναι σχεδόν δυστυχισμένος.

Αυτό ειδικά το ξέρω επειδή είναι η περίπτωσή μου  

Αν ο μαζοχιστής αυτόβουλα και αυτενεργά, αντί να αυτοτραυματίζεται βρει έναν σαδιστή να τον τραυματίζει, τότε ο σαδιστής δεν είναι σαδιστής αλλά υπηρέτης του μαζοχιστή. Αν είναι σαδιστής πράγματι, ο σκοπός του μαζοχιστή δεν επιτυγχάνεται εκτός και αν ο τελευταίος μάθει να ικανοποιείται με το - ανεκδοτολογικό κιόλας - "όοοοοοχι" του σαδιστή. Που δεν μαθαίνει.

Η ουσία βρίσκεται αλλού: Ότι η σχέση με αυτόν τον σαδιστή ικανοποιεί τον μαζοχιστή σε σημείο που αυτός να μη θέλει πια να αυτοτραυματίζεται. Αυτή ήταν η περίπτωση στο έργο "Η γραμματέας". Αυτό μου είχε απαντήσει κάποιος γνωστός του χώρου Leatherman, σε κάποιο msn group, ακριβώς σε μια ίδια ερώτηση που είχα θέσει και επιπλέον είχα ρωτήσει "δεν θα ήταν καλύτερα πρώτα να έλυνε το πρόβλημά της και μετά να έκανε BDSM";

 

 

Απ όσο γνωρίζω, η κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει σαν Τάση, σαν φάση και σαν αρρώστια. σαν τάση είναι μέρος της προσωπικότητας διαχειρίσιμη κατάσταση, δεν "νοθεύει" την κριτική ικανότητα του ατόμου, αντίθετα μάλιστα μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά. Σαν φάση, την περνάμε όλοι μας κάποια στιγμή όταν μας συμβαίνει κάτι τραυματικό και το ξεπερνάμε μέσα στην πάροδο του χρόνου.
όταν όμως το άτομο νοσεί, τότε αδιαπραγμάτευτα πρέπει να τ επιλύσει. Είναι όπως όλες οι αρρώστιες, αν δεν φροντίσεις ακόμα και το κρύωμα σου θα πάθεις πνευμονία. σε θέματα Ψυχικής υγείας το ίδιο. και επειδή η κατάθλιψη χτυπάει κατευθείαν στο μυαλό..και τα bdsm είναι μια εγκεφαλική κατάσταση, δεν νομίζω πως μπορεί να συνδυαστεί, δεν βλέπω πως... το άτομο που πάσχει,δεν έχει νηφαλιότητα στο θέμα επιλογών. δεν έχει την ικανότητα να "απολαύσει".
Φανταστείτε εναν άνθρωπο μουδιασμένο συναισθηματικά που επιλέγει να ζήσει κάτι έντονο ..για να "νιώσει κάτι". Δεν έχει μέτρα δεν έχει όρια για να δοκιμαστούν. Άλλοι καταφεύγουν στο αλκοόλ , άλλοι σε ναρκωτικές ουσίες, άλλοι χαρακώνονται .. αν ένας άνθρωπος επιλέγει το bdsm σαν μορφή αυτοκαταστροφής τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα και είναι πολύ επικίνδυνο τόσο για το άτομο που νοσεί όσο και για τον εκάστοτε Κ . και η αυτοκαταστροφή είναι ένα από τα πιο συχνά συμπτώματα της κατάθλιψης
γενικά είμαι της άποψης ότι όλα τα άλυτα πρέπει να λύνονται.. εκτός αν τα θες άλυτα συνειδητά..με τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό... που ..ω.. θα είναι πολλές!!

 

Το εξαφανίζεσαι ίσως θα ήταν μια λύση. Μια εύκολη λύση. Ή και μια σωστή λύση.
Όμως, προσωπικά εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Γενικά δεν παρατάω ανθρώπους. Όχι εύκολα τουλάχιστον. Και δεν θα μπορούσα να αφήσω έτσι έναν άνθρωπο, δεν θα μου πήγαινε.
Αν το δεις νωρίς νωρίς ίσως ναι. Άμα το δεις στην πορεία;;;;
Έχω δυο παραδείγματα: ο πρώτος Κ που ήμουν μαζί του είχε μεγάαααλο βιογραφικό γυναικών στη ζωή του. Και κάτι που απέρριπτε ασυζητητί ήταν να εμπλακεί σε σχέση με γυναίκες που είχαν ψυχολογικά θέματα. Ωστόσο, κάποια στιγμή του έτυχε μια γυναίκα με διπολική διαταραχή. Και παρά την εμπειρία του, άργησε πολύ να το πάρει χαμπάρι.
Δεύτερο παράδειγμα το Αφεντικό. Άνθρωπος με τεράστια πείρα στη ζωή γενικώς. Και όμως κάποια στιγμή είχε γνωρίσει κάποια με ψυχολογικά θέματα, τα οποία όμως δεν έκρινε ως τόσο μεγάλα. Και παραδέχτηκε πως έπεσε έξω. Γιατί η συγκεκριμένη είχε σχιζοειδή διαταραχή. Και όμως και Αυτός άργησε πολύ να το αντιληφθεί.
Το αίσθημα της ευθύνης πόσο σου "επιτρέπει" να υποχωρήσεις;
Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση, ερωτήσεις θέτω...

 

Το αίσθημα της ευθύνης είναι ακριβώς ο λόγος που οι περισσότεροι θα έφευγαν. Όταν ξέρεις πως ο άνθρωπος στο πλευρό σου έχει κάποια ψυχική ασθένεια, όσο πρώιμο και να είναι το στάδιό της, αυτόματα δημιουργείται για εσένα μια μεγάλη ευθύνη για την ψυχική του υγεία. Ο,τι κι αν πεις ή κάνεις μπορεί να την επηρεάσει με κάποιο τρόπο.

Με συγχωρείτε για το off topic.

 

Καθόλου off  
Ίσα ίσα  

Αλλά αποχωρώντας τον πληγώνεις. Και τον βάζεις σε άμυνα.