Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Κι η Τέχνη;
Ποιά η θέση της στην Πολιτεία σας, Dolmance?

A.

 

Αναφορικα με το ποστ 20 του Ηλία θα πω τα εξής:
Οι παρεμβατικές δυνατότητες του Κυριάρχου εξαντλούνται στις ηδη υπάρχουσες επιθυμίες του υποτακτικού στοιχείου. Δεν μπορεις να γεννήσεις επιθυμίες εκει που δεν υπήρχαν ποτε. Το μονο που ίσως μπορεις να κανεις ειναι να αναισθητοποιήσεις τις αναστολές για τις ηδη υπαρχουσες επιθυμίες που ατελώς η διστακτικά προβάλουν.
Πρεπει να θελει κανεις να κανει κατι για να το κανει και κανεις δεν ελεγχει κανέναν . Αυτο πρεσβέυει η σύγχρονη ψυχολογία και την αποψη αυτη ασπαζομαι και εγώ. Ολα ειναι αποτέλσμα αμοιβαίας συμφωνίας.
Ο καθε ενας με εναν τροπο παθητικο(υποτακτικος) η ενεργητικό(Κυρίαρχος) διεκπεραιώνει την πραγματοποιήση των επιθυμιών του. Κανεις δεν αναγκάζει κανεναν να κανει κατι παρα τη θεληση του. Κατα συνεπεια δεν υπαρχει πραγματικός ελεγχος πανω στην υποτακτική απο τη στιγμή που το κεντρο ελεγχου και αποφασεων βρίσκεται μέσα στον υποτακτικό και οχι εξω απο αυτόν
Σε ενα απολυταρχικό καθεστώς οπου καποια ατομα δεν θα ειχαν δικαιωματα νομικα κατοχυρωμένα και παραλληλα θα υπηρχε μια καστα ελιτ ανθρώπων με δικαίωμα ζωής και θανατου πανω σε αυτούς τοτε ναι θα υπήρχε πραγματική Κυριαρχία. Εκει το κεντρο λήψης των αποφάσεων για τα υποτακτικά ατομα θα ήταν εξω απο εκείνα. Και δεν θα μπορουσαν να πούνε οχι η να θέσουν ορια ή να διαπραγματευτούν.
Εδω ομως, στην κοινωνία που ζούμε υπαρχουν ορια που θετουν οι νομοι και υπάρχει ο φραγμος της θέλησης της υποτακτικής .
Μιλώντας για D/s, εκει εχουμε να κανουμε με αποδοχή-συμφωνία μιας καταστασης power exchange με σαφώς προκαθορισμένα ορια.
Παράλληλα τα ορια Κυριαρχιας υποταγής ειναι δυσδιάκριτα και συχνα η εκτίμηση αλλαζει αναλογα με την οπτική γωνία .
Η εικόνα μια γυναικας που γονατίζει μπροστα σε εναν αντρα κατοπιν εντολής του. ποιος κυριαρχεί; Καποιος λεει κανεις γιατι ο αντρας κανει αυτο που θέλει και η γυναικα το ιδιο . Υποτασσεται σε εκεινον γιατι το θέλει και εκεινος ορίζει το τι εκεινη θα κανει γιατι το θέλουν και οι δύο.
Και αν πουμε οτι εκεινη ελεγχει τις αντιδράσεις του γιατι τον χρησιμοποιεί για να ικανοποιήσει τις αναγκες της ως ενα ενεργητικό σκευος ηδονης θα εχουμε αδικο;
Και αν πουμε οτι εκεινος ορίζει ενεργητικά τις πράξεις της αρα κυριαρχεί πάνω της θα εχουμε αδικο;
Τελικα Κυριαρχω θα πει εξαναγκάζω η πέιθω;
Γιατι αν πουμε οτι ειναι πειθω τοτε δεν υπαρχει κανενας διαχωρισμος με τους vanilla.
Ενω αν πούμε σημαινει εξαναγκάζω τοτε αυτο ειναι στη σημερινή κοινωνία ουτοπικό η παράνομο.
Και τελικα ποιος κυριαρχεί και ποιός υποτασεται σε ποιον;
.....
Για ολα τα παραπάνω εχω την αισθηση οτι το D/s πρσφερει αδιαμφισβήτητα εντονες ηδονές και οδύνες, πνευματικές οσο και σωματικές απολάυσεις που συγκλονίζουν αλλα στην πραγματικότητα κανεις δεν ελεγχει κανεναν. Αυτο δεν λεγεται για να χαλάσουμε την ομορφιά του αλλα για τεθει σε μια ρεαλιστική βάση και να αποφευχθούν οι ψευδαισθήσεις και τα τραγελαφικά φαινόμενα της ταυτισης της προσωπικότητας ορισμένων με εναν αυθαίρετο ορο και την προσαρμογή της προσωπικοτητας τους συμφωνα με αυτον τον ορο - ρολο.

 

Με τον κίνδυνο να εκδιωχθώ πάλι ως αιρετική, θα το τραβήξω λίγο ακόμα λατρεμένε με ένα ερώτημα : Υπάρχει στα αλήθεια κυριαρχία; Και αν ναί, πόσο κυριαρχία είναι κάτι το ασφαλές και συναινετικό;

Μήν μου απαντήσετε παρακαλώ περί αξιομνημόνευτων μαχών το παρελθόντος, περί λευκής σημαίας και παράδοσης, διότι εκεί προηγήθηκε μάχη και απώλειες, εδώ ούτε για μάχη μιλάμε, ούτε για απώλειες (γενικώς).

 

Σε μία ζωή γεμάτη από εμπόδια , το αβίαστο γίνεται ελκυστικό . Η Κερκόπορτα στον παράδεισο των απαγορευμένων απολαύσεων αποκτάει την αίγλη του Ελντοράντο . Όσοι έχουν βαρεθεί τα όχι στα διεστραμμένα για τους άλλους θέλω τους , αναζητούν τον τρόπο και τον κόσμο το κατάλληλο ώστε να πάρουν αυτό που θέλουν δίχως αντιστάσεις . Όταν σε ένα δίκτυο η πιο συχνή αναζήτηση λέξης είναι το σεξ , όταν οι ηρωίδες , όπως και οι ήρωες σε διαφόρων ειδών πορνοσκευάσματα , γίνονται τα επιθυμητά υποκατάστατα των αντικείμενων των προσωπικών φαντασιώσεων , είναι λογικό μία ολόκληρη βιομηχανία να στρέψει τα δόντια της προς αυτή την αδυναμία .

Ο ίδιος ο De Sade χρησιμοποίησε αυτήν την αδυναμία ως το δόλωμα που θα έφερνε κοντά του τους αναγνώστες για να περάσει υποσυνείδητα τις επαναστατικές ιδέες του . Σε μία κοινωνία που ο χαρακτηρισμός τσούλα βάζει φωτιά στη κρυφή συνείδηση των αντρών , που η εικόνα του υποταγμένου αρσενικού ταράζει τα απαιτητικά θηλυκά , που ο χρωματισμός της ελευθεριότητας αποκτά το ίδιο εύκολα οπαδούς όπως και θανάσιμους πολέμιους για τον ίδιο ακριβώς λόγο , δεν είναι παράλογο η όποια προσπάθεια των επιτήδειων να προσπαθήσουν να κατοχυρώσουν το κομμάτι τους στην πίτα , μπήγοντας στην πρώιμη ακόμα ζύμη της τις σημαίες τους ή δεν είναι παράδοξο η εμφάνιση των επαναστατών και των αναρχικών που αντιστέκονται στην κτήση των άλλων , προκειμένου να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στο «γλυκό» .

Στον πόλεμο όμως αυτό των χαρακωμάτων έχει η ουσία ξεχασθεί . Μπροστά στην παρθένα και αδιακόρευτη κόρη της άσπιλης διαστροφής , αίμα χύνεται και λάσπες πετάγονται ψηλά σκεπάζοντας την κόρη και κάνοντας της στα μάτια μας να φαίνεται πιο θολή . Δεν το κρύβω ότι είμαι από αυτούς που πολεμούν στα χαρακώματα για τον δικό του σκοπό , αλλά επίσης δεν κρύβω ότι έχω βλέψεις προς την κόρη . Σε μία αυθόρμητη εκδήλωση του νεανικού μου εγωισμού και ίσως ανώριμης έλλειψης οποιονδήποτε φόβου γίνομαι ειλικρινής και σας λέω , ότι στην πρώτη ευκαιρία σε μία αφώτιστη νύχτα θα κινηθώ όχι στα φανερά τότε προς την κόρη . Η κούραση που θα της έχει δημιουργηθεί από την αναμονή της θα μου δώσει την προσωρινή υπακοή που θα απαιτήσω ώστε να με ακολουθήσει ήσυχα μακριά από τα χαρακώματα σε ένα μέρος που θα εντρυφήσω στη γεμάτη γεύση της και γιατί όχι να χαθώ στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της .

Τότε δε θα αναρωτηθώ ποιο ήταν τελικά το λάθος και ποιο ήταν το σωστό . Τα μόνα πρωτόκολλα που θα ακολουθήσω θα είναι αυτά που θα εξυπηρετούν την στιγμιαία όρεξη μου , ακόμα και αν την επόμενη στιγμή θα αυτοαναιρούνται και θα γλεντήσω όσο αντέχω και θα αντέξω μέχρι να χορτάσω και θα συνεχίσω να τρώω μέχρι να παχύνω…

 

Είναι απολαυστικό να διαβάζεις τόσο σκληρά νοήματα με τόσο περίτεχνες εκφράσεις. Ποια άραγε διαστροφή γονιδίων παροτρύνει αυτό το ζώο που λέγεται άνθρωπος να βασανίζεται σε μελέτες, σκέψεις, σπουδές, τέχνες (και τις απορρίψεις τους) για να εκφράσει απλά εκείνο που ο ρωμαλέος σκύλος θα το έκανε κατανοητό στην αγέλη με ένα απλό γρύλισμα; Δεν αποτελεί κριτική. Μια (αυτό)σαρκαστική επισήμανση μόνο.

Διαμαρτύρομαι δε, γιατί με το που διάβασα του αρχικό κείμενο του Dolmance, την ικανοποίηση για την επιστροφή του, διαδέχθηκε ένα αγρίεμα. Στα όπλα!. Είναι κλειδωμένη η πόρτα; Κι άτιμος ο ρεσεψιονίστ έχει κλειδί. Τέλος, ησύχασα γιατί πείστηκα πως ζούμε στην εποχή του "ανθρώπου-κουρελού", της μεταμοντέρνας υποκαταστασιμότητας του κάθε τι από οτιδήποτε άλλο. Άρα ο ρεσεψιονίστ μάλλον θα υποκαταστήσει απόψε την τάση κυριαρχίας επάνω μου με κάποιο σήριαλ. Ουφ ! γλυτώσαμε. Έχει και η μεταμοντέρνα υποκαταστιμότητα τα καλά της.

Χωρίς να διαφωνώ με τα επιμέρους πυκνά νοήματα που εκφράζει ο Dolmance, ούτε με τις απόψεις περί του bdsm ως αποκριάτικης εκδοχής της κυριαρχίας, ούτε καν με τη βασική ιδέα περί αιωνίως εμπόλεμης κατάστασης του ανθρώπινου είδους, δε βλέπω την ανάδειξη του S/M και της κυριαρχίας ως το κεντρικό φιλοσοφικό (και υπαρξιακά ατομικό) ζήτημα και ως τη μόνη ή τουλάχιστον την πιο ενδιαφέρουσα για μένα, υλιστική, αντιπνευματοκρατική αντιμετώπιση του θανάτου. Ο Μαλλόν του Μπέκετ που μετρούσε απλώς τα μολυβάκια του αδιαφορώντας για τα πάντα, ή ακόμα μια ατέλειωτη ξάπλα στην παραλία (την πεθύμησα) είναι πιο πειστική ως υλιστική και αντιπνευματοκτατική αδιαφορία αντιμετώπισης του θανάτου.

Υποψιάζομαι πως ο φιλοσοφικός αμοραλισμός του De Sade είναι κατά βάθος ηθικολογικός (όπως είχε αναλύσει θαυμάσια πιο παλιά ο Dream). Εστω αρνητικά και αντιθετικά δεν παύει να συζητά (αρα να αναγνωρίζει και τον απασχολεί και μάλιστα σε εντονότατα) το ηθικό ζήτημα. Και δε μπορώ παρά να επισημάνω την αντίφαση μεταξύ της «κυριαρχίας ως αέναης προσπάθειας του ανθρώπινου όντος να επιβιώσει» και της κυριαρχίας που οδηγεί στη θέση πως «ο θάνατος δεν υπάρχει, είναι μια μεταφυσική επινόηση των Ισχυρών για να τιθασεύσουν, με μια παράλογη φοβία, τους δουλόφρονες». Υποψιάζομαι ότι δια της κυριαρχίας και ενδεχομένως δια του θανάτου των άλλων οι τραγικοί Ισχυροί απλώς προσπαθούν να εξορκίσουν το δικό τους θάνατο. Αλλιώς δε θα ασχολούνταν.


YΓ. Τα ανωτέρω ως μια ταπεινή προσπάθεια να τιμήσω την επιστροφή του φίλτατου Dolmance  

 

"Κυριαρχία" υπάρχει -ως ανθρωπολογικό, ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό αυτονόητο, αγαπημένη μου Αμαζόνα. Αλλά δεν ασκείται πάντα με τον ίδιο τρόπο, ούτε μετέρχεται τα ίδια μέσα. Άλλωστε, ο πυρήνας της άποψης μου εστιάζεται σε μια διαπίστωση: όλα τα ανθρώπινα όντα είναι κυριαρχικά, επειδή η συνεχής επέκταση της ισχύος τους είναι όρος της αυτοσυντήρησης, δηλαδή της επιβίωσης.
Οι μορφές του κυριαρχείν/επιζείν ποικίλουν και εμφανίζονται υπό διαφορετικό θεσμικό ή κανονιστικό ένδυμα, ανάλογα με τις εποχές και τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα σε ανθρώπους εν διαπάλη ή στρατόπεδα αντιμαχόμενων ανθρώπων. Δεν ενδιαφέρουν, εδώ, αυτά τα ζητήματα.
Δύο είναι τα κρίσιμα θέματα:
-Αφ' ενός οι ιστορικά προσδιορισμένοι τρόποι άσκησης της κυριαρχίας, στη σφαίρα των θεσμών και των κοινωνικών ή ατομικών, συμβολαϊκά επικυρωμένων, συναποδοχών. Πχ. ποιός είναι ο κυρίαρχος, με βάση το ισχύον οικογενειακό δίκαιο ή πόθεν πηγάζει η νομοθετική εξουσία κλπ. - κατ' επέκταση και απολύτως συναφώς: ποιός έχει νόμιμα αναγνωρισμένο δικαίωμα επιβολής κυρώσεων σε περιπτώσεις ανυπακοής ή παράβασης. Το βιδιεσέμι δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Κυριαρχία, αφού ο "κυρίαρχος" είναι ένα ψυχολογικό φάντασμα σε μια ιδιωτική σχέση, δίχως κυρωμένη εξουσιοδότηση να επιβάλλει στον "υποτακτικό" του ποινές, θεσμικώς παραδεκτές. Αρκεί μια μήνυση του σούμπη, για να ασκεί την "κυριαρχία" του στα κρατητήρια.
Αφ' ετέρου και κυριότατα: ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει αν ο τυπικός (λχ, Βουλή) ή άτυπος (λχ πολυεθνικές) Κυρίαρχος είναι ο πραγματικός Κυρίαρχος και στα πλαίσια ποίων πρόσκαιρων διαπραγματευμένων συμβιβασμών. Ο εν τοις πράγμασι Κυρίαρχος, ο αληθινός δηλαδή Κυρίαρχος παραμένει αφανής σε κανονικές συνθήκες.
Εμφαίνεται μόνο στην κατάσταση "έκτακτης ανάγκης" - το ξέρεις άριστα, καλή μου Αμαζόνα - και είναι όποιος λαμβάνει την Απόφαση εξόδου από αυτήν. Τουτέστιν την απόφαση εγκαθίδρυσης μιας νέας τάξης πραγμάτων, εκπεφρασμένη από την ανεξέλεγκτη, αυθαίρετη, αδιαπραγμάτευτη Βούληση του. Κυρίαρχος είναι μόνον όποιος, σε στιγμή κατάρρευσης όλων των συναινετικών ή τελετουργοποιημένων δεσμεύσεων αποφασίζει ότι όλα θα είναι όπως αυτός τα Θέλει, αδιαφορώντας για τη βούληση και την ψυχική συνδρομή των άλλων, επειδή διαθέτει όση Ισχύ είναι απαραίτητη για να τους εκμηδενίσει ή θανατώσει, αν αντισταθούν.
Άρα: Κυρίαρχος, στη δυναμική της ιστορίας, είναι αποκλειστικά ο Επαναστάτης ή ο Δικτάτορας. Στις διαπροσωπικές σχέσεις: ο Παίκτης (βλ. παλαιότερο νήμα) ή ο Χαρισματικός, που υπερνικά και εξαλείφει το Εμπόδιο. Και πάει λέγοντας.
Συμπέρασμα: Κυρίαρχος υπάρχει πάντα, σπάνια όμως είναι ορατός - όσο τα πράγματα κυλούν "ομαλά", συμπεφωνημένα, με "σεβασμό" των αμοιβαίων δικαιωμάτων και τα συμπαρομαρτούντα. Έπεται ότι δεν υπάρχουν φύσει Κυρίαρχοι (όσο προικισμένοι κι αν είναι ορισμένοι άνθρωποι). Ο πραγματικός Κυρίαρχος είναι "θέσει" τοιούτος. Επειδή λαμβάνει την υπαρξιακά κρίσιμη, για τους Άλλους, Απόφαση. Κατ' αναλογία, δεν υφίστανται φύσει υποτακτικοί: η δεδηλωμένη υποταγή είναι στρατήγημα επιβίωσης των ανίσχυρων και καθόλου δεν αποκλείει τη μελλοντική εξέγερση τους. Άλλωστε, καθώς θα το έθετε ο γερο-Freud, ο μαζοχισμός είναι επινόηση ενός μέτριου πνεύματος, του κυρ Λεοπόλδου, ο οποίος ουδόλως αντελήφθη ότι αυτή η ροπή είναι καθαρός σαδισμός στραμμένος εναντίον του εαυτού.
Οι αντίστοιχοι "ρόλοι" στο bdsm αποτελούν είτε παροδικές θεατρικές υποδύσεις, είτε απλά ηδονιστικά παίγνια, είτε ψυχικές εξιδανικεύσεις των καταναγκασμών του Υπερεγώ, προτού αυτοί οδηγήσουν στη νεύρωση ή την ψύχωση. Η Τέχνη είναι κατ' αρχήν, η παρακαμπτήριος της καταπίεσης και των απαγορεύσεων του Πολιτισμού - αλλά είναι βλακώδες να ανάγεται μονοσήμαντα σε τούτη την αρχέγονη πηγή της.
[Η Τέχνη, αγαπητέ Αστέρα, είναι γενετικά η παροχέτευση των κοινωνικών καταστολών του ενορμητικού-επιθυμητικού συστήματος, αλλά όπως άλλα πολιτισμικά μορφώματα (πχ Επιστήμη στη Δύση) αποκτά μια ολοένα περισσότερο σύνθετη διαστρωμάτωση και αυτοτέλεια, λησμονώντας τις καταβολές της στη "ματαίωση" του "θέλω". Προσπορίζεται διαμορφωτική αυτονομία επί του ψυχισμού - ό,τι κι αν σημαίνει η εν πολλοίς ακατανόητη έως και παιδαριωδώς θεολογική ή ψυχιατρική (που είναι θεοκρατική και αστυνομοκρατική συνάμα) έννοια της "ψυχής".
Αυτά επί του παρόντος, γιατί το ερώτημα που έθεσες είναι συναρπαστικό και οι διαφορετικές προσεγγίσεις απειράριθμες .....
].
ΥΓ. Αντιχαιρετώ σε, καλέ φίλε KyriosG. Μου έλειψαν οι συζητήσεις μας.
Επί της ουσίας: ο Μαλλόν, μετρώντας μολυβάκια, όπως κι εσύ καταφεύγοντας στην ανακουφιστική σκέψη ότι ο πορτιέρης περί άλλα τυρβάζει και δεν θα μπουκάρει, επιτελείτε εκλεπτυσμένες πράξεις αυτοάμυνας - το ίδιο και εγώ, όταν αντί να γρυλίσω στη μουνάρα που κάθεται παρέκει, επιλέγω να της κοινωνήσω τα "πυκνά μου νοήματα", να την ωθήσω στο θαυμασμό για την "οξύνοια" μου και να λησμονήσει ότι είμαι πενήντα-βάλε γερομπίσμπικας, κοντός και μάλλον μετρίου εισοδήματος. Ταυτοχρόνως, επιτίθεμαι αξιοποιώντας το κάθε συγκριτικό μου πλεονέκτημα - μη μπα και κατισχύσω δι' αυτού και ρίξω κάνα "μπούτζο" (ιδιόλεκτος Καραϊσκάκη) στα κρύα, προτού αντιληφθεί την παγίδα το λάγνο γκομενάκι.
Μετά χαράς βλέπω ότι, φιλοσοφικώς, και ο Ηλίας εγκολπώνεται παρόμοιες σκέψεις, αποφασίζοντας να γράψει τα πρωτόκολλα στ' αρχίδια του, κατασπαράζοντας ότι ορέγεται όταν το ορέγεται. Ο Astir είχε εξεικονίσει παραστατικότατα το τοπίο με τον περίφημο ντελάλη του, σε άλλο αρχαίο δημοσίευμα.
Εν κατακλείδι: Αν λησμονήσεις τ' άρματα, σου μπήγονται στον κώλο.

 

Ασυναγώνιστος και απολαυστικότατη επιχειρηματολογία φίλτατε Dolmance! ( Δύσκολα την έχουν έναντι τα λάγνα γκομενάκια, το λιγότερο...!)

Από την άλλη εκείνη η εικόνα των Εραστών στο avatar, του Magritte, λέει τόσα πολλά επίσης! Ποιος είναι ο κυρίαρχος εκεί; Ποιος ο νικητής; Αυτός που έριξε τον "μπούτσο" ή αυτή που κατάφερε να τον "αποσπάσει"; Νικητής-κυρίαρχος είναι, και σε τελευταία ανάλυση, όστις κρατάει το μετρητή, ο παίκτης που σκόραρε να ρίξει άλλη μία ή άλλον έναν;

Δύο ερωτήματα περί κυριαρχίας και επιβίωσης -

το τι ή και το πώς; (Δηλαδή το με ή άνευ προσώπου όπως στο avatar; )

και σε ποια κλίμακα - βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα; (π.χ. Τι κι αν κυριαρχήσω και κάνω τις επιθυμίες μου πραγματικότητα σε αναρίθμητους υποτακτικούς ή "κυρίαρχους" και μείνω τελικά μπακούρι, και μεσ' τη μαύρη μοναξιά μου; )

​

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Πολύ vanilla ερωτήματα και σκέψεις female να μου επιτρέψεις ,

Διάβασα το ποστ και με έπιασε μια μιζέρια ( χωρίς παρεξήγηση ελπίζω ) .

Γιατί κάποιος πρέπει να είναι πάντα ο νικητής και κάποιος ο ηττημένος ,
πολεμος παντου ?
και το να μείνει κάποιος μπακουρι ( αλήθεια τι σημαίνει αυτό ? ) .
Και μέσα στην μοναξιά του ?

Δεν μπορούμε να δούμε το πίνακα αυτό ( μεταφορικα ) ,
και να θαυμάσουμε απλά και μόνο τις γραμμές , το χρώμα ,
την φαντασία του καλλιτέχνη , χωρίς να προσπαθούμε να
το συνδέσουμε και να το ταυτίσουμε με την ζωή μας
η με αυτό που θέλουμε να γράψουμε και να τον αναλύουμε
με τον τρόπο που μας εξυπηρετεί ?

Το συναρπαστικό , το διαφορετικό , το μεγάλο , αυτό που θα αγγίξει και θα μείνει αναλλοίωτο ,
δεν μπορεί να υπάρξει αν βάλεις στο μυαλό και στην ψυχή πλαίσια .
και να διακατεχεσαι απο φοβους τέτοιου είδους συνεχεια .
θα χασεις ... την ζωη , και ειναι πολυ μικρη !
Κάποιος θα σκεφτεί πως όλα αυτά έχουν κάποιο κόστος στο τέλος ,
αυτά που αναφέρεις εσύ ενδεχομένως , αλλά δεν είναι πάντα έτσι για όλους .
Έχοντας γνώση και επίγνωση των βημάτων σου δεν μένεις ούτε μπακουρι ούτε μέσα στην μοναξιά ,
αλλά και να μείνεις ,
είναι επιλογή σου συνειδητή γιατί αυτό σε κάνει να είσαι καλά με σένα .


Μήπως να μέναμε στην απολαυστική επιχειρηματολογία του Dolmance ?
Αν μη τι άλλο , έχουμε και μόνο από αυτό να διδαχθούμε κάτι .


Υ.Γ

Συγνώμη Dolmance για την άσχετη παρέμβαση μου στο θέμα σου ,
αλλά
μια και πήγε εκεί ….

 

Χωρίς απολύτως ουδεμία παρεξήγηση anasia. Ευελπιστώ να έχω αρκετά ανοιχτό νου (παρ' οτι vanilla) να προσπαθώ να κατανοώ την οπτική και τις απόψεις και να μην τις παρ-εξηγώ. Αν παρ' όλ' αυτά η ερμηνεία μου θεωρηθεί εκτός θέματος είμαι όλη μάτια να διαβάσω και τα περαιτέρω σχόλιά σου.

Δεν θα διαφωνήσω ουδόλως μαζί σου. Δεν είναι ούτε του χαρακτήρα μου ούτε του γούστου μου ο αέναος πόλεμος και ανταγωνισμός. Προτιμώ στην χειρότερη περίπτωση το "Live and let live" και προχωρώ μαθαίνοντας και σε συνεργασία, όμως το ζήτημα θα είναι εκτός θέματος αν επεκταθώ. Η συζήτησή μου είναι εντός των επιχειρημάτων του Dolmance, δηλαδή,

οπότε οι ενστάσεις σου περί πολέμου, νικητών και ηττημένων θα πρέπει να απευθυνθούν προς τον φίλτατο Dolmance.

Η κατ' επιλογήν μοναχικότητα θεωρώ οτι είναι, εκάστοτε, ανάγκη, και σεβαστότατη επιλογή. Η μοναξιά, και ως έννοια, είναι αρνητική και συνώνυμη της δυστυχίας. Ασφαλώς πλειστάκις, "Πιο καλή η μοναξιά, από σένα... κλπ." άρα πάλι από σεβαστή επιλογή. Το ζήτημα είναι, κατά την προσωπική μου άποψη και υπό την προϋπόθεση οτι ο άνθρωπος βρίσκει την ευτυχία ως κοινωνικό ον, οτι αν κάποιος καταλήξει, αλλά όχι από επιλογή, σε μόνιμη και αθεράπευτη μοναξιά εγκατάλειψης, ακόμα κι αν έχει υπάρξει κυρίαρχος, καταλήγει δυστυχής.

Κάθε εικαστικό έργο έχει, δυνάμει, είτε γραμμές, είτε χρώματα, τόνους, είτε όλα αυτά. Συχνότατα αξιοθαύμαστα τεχνικώς. Πάντα, όμως η τέχνη, ακόμα και η αφηρημένη, θα αποτολμήσω να πω, είχε και έχει ένα εννοιολογικό περιεχόμενο. Ακόμα και η αναγεννησιακή. Και πάλι προσωπικά, ως υποκειμενικός θεατής, επενδύω το νου και τα συναισθήματά μου προκειμένου να απολαύσω το έργο. Ευτυχώς η τέχνη επιτρέπει αυτή την υποκειμενικότητα, το να υπάρξω ως υποκείμενο μπροστά στο έργο, να το αγαπήσω, να το μισήσω, να το αναλύσω, να το ερμηνεύσω με το δικό μου τρόπο. Υποκειμενικές διαφωνίες και ερμηνείες επί του έργου απόλυτα συζητήσιμες.

Πραγματικά υπέροχη τοποθέτηση! Δεν θα διαφωνήσω ούτε σε ένα κόμμα. Το να ζεις το τώρα και τη στιγμή σε βάθος και με απόλαυση είναι μεγάλη σοφία. Το ερώτημά μου είχε ένα "η" και ένα "και", το ένα μη αποκλείοντας το άλλο - "βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα;" Αν η μοναξιά είναι επιλογή, γιατί όχι... Αν όχι...

Είναι, πιστεύεις, λάθος να έχεις και μακροπρόθεσμους στόχους ευτυχίας;

Η απόλαυση των κειμένων είναι τόσο προσωπική όσο και η απόλαυση της τέχνης. Προσωπικά απολαμβάνω, αλλά με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικούς βαθμούς, όλα τα γραφόμενα ανεξαιρέτως. Η εκτίμηση των επιχειρημάτων, όχι μόνο του Dolmance αλλά και κάθε γράφοντος, περνάει, μοιραία, από τη νόησή μου. Ίσως αυτό οφείλεται στην vanilla αναλυτικότητά μου και στο οτι αγαπώ τη συζήτηση.

​

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

female

Πιστεύω σε πολλά ο Dolmance έγραψε μεταφορικα ,
και εγώ μεταφορικά χρησιμοποίησα τον πίνακα ,
Αναφέρθηκα σε σένα και όχι σε Εκείνον , γιατι από την αρχή ξεκαθάρισε πως ,το S/M,
ως νοείται στο δημοσίευμα του, είναι εντελώς άσχετο με το bdsm και το D/s.
Ούτε συναρτάται με τον σαδομαζοχισμό, ειμή μόνον αλληγορικός ,
( με ερωτηματικό όλο αυτό βέβαια …. )
Αλλά και έτσι να είναι δεν θυμάμαι να έγραψε πουθενά και να σύνδεσε η να κατέληξε σε μοναξιά και μπακουρια με όποια μορφή ,
επειδή επέλεξε ο χ, ψ ,μια τέτοια ζωή ακόμα και μακροπρόθεσμα , το αντιθετο καταλαβα εγω και ελπιζω να μην κανω λαθος .
Δεν συμφωνω με τα γραπτά του τις απόψεις του ενιοτε, απο παλιά ,
αλλά δεν κρύβω πως σέβομαι τον τρόπο του .

Στην ερώτηση σου ‘’ αν πιστεύω, πως είναι λάθος να έχεις και μακροπρόθεσμους στόχους ευτυχίας;’’ ,
δεν μπορώ να σου απαντήσω , γιατί δεν ξέρω πρώτον πως νοείς εσύ την ευτυχία και
γιατί δεν θέτω μακροπρόθεσμους στόχους για τίποτα και ο λόγος είναι πως η ζωή μου , με δίδαξε πως … δεν υπάρχει αύριο ,
οπότε δεν υπάρχει λόγος να θέτω κάτι που είναι πολύ πιθανό να μην έχω χρόνο να το φτάσω .

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Έχοντας παρακολουθήσει σε άλλο νήμα τη συγκινητική αυτοθυσία του MindMaster, και έχοντας επίσης κατά κάποιον τρόπο πληγωθεί από την παραδοχή ότι είναι η μοίρα του ανθρώπου να επιδίδεται σε ανθρωποφαγικές πράξεις, αναρωτήθηκα αν υπάρχει τελικά κάπου χώρος για την υπέρβαση. Μπορεί δηλαδή να ξεφύγει κανείς ποτέ από τα αιώνια μασκαρέματα της εξουσίας εντός κι εκτός του, χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ρομαντικός, χριστιανός ή αιθεροβάμων;

 

Αν το δεις ιστορικά και κοινωνικά alnair, λυπάμαι. Δύσκολα τα πράγματα και σ' αυτό θα συμφωνήσω δυστυχώς με όλα όσα γράφει ο Dolmance.

Επειδή όμως καθένας βιώνει τη δικιά του ατομική ιστορία και έχει μπροστά του το δικό του προσωπικό θάνατο, έχει και τη δυνατότητα (τουλάχιστον να επιχειρήσει) τις δικιές του ατομικές "υπερβάσεις" (έστω - εκλεπτυσμένες πράξεις αυτοάμυνας - δεκτό). Μπορεί να είναι βαρύ να πούμε πως ο άνθρωπος (άτομο) είναι υπεύθυνος για τον κόσμο αλλά μπορούμε να πούμε πως ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη στάση του απέναντι στον κόσμο.

ΥΓ. Αν και εν τέλει, για όλα είναι υπεύθυνος ο Πρωταγόρας που με παρέσυρε