Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Θα συμφωνήσω Κύριε.

 

... Παρόλλο που οι απόψεις-θέσεις σας εν μέρη με βρίσκουν σύμφωνη, θα επιμείνω (χωρίς δόλο) : Δηλώνω κυρίαρχος και αντίστοιχα που παραδίδεται και αποδέχομαι την παράδοση ατόμου υποτακτικού δια πάσα χρήση. Πώς οι θέσεις αυτές είναι αντιπροσωπευτικές των όρων που τους προσδίδουμε, εφόσον δεν είμαι κυρίαρχος για αυτό και μόνο το άτομο και εφόσον δεν είναι το άτομο αυτό υποτακικό για εμένα και μόνο; Πώς μπορώ να απολαύσω μία κυριαρχία που (κακά τα ψέματα) δεν την κέρδισα; Θα πεί κάποιος "ναί, αλλά θα πρέπει να την διατηρήσεις". Μα δε με προβληματίζει το γόητρο ή η φύση της εξουσίας.

Με προβληματίζει βαθιά το γεγονός, ότι τελικά μπορεί όλο αυτό να μήν είναι τίποτα περισσότερο από μία σεξουαλική διαστροφή, η οποία μετά από προσπάθειες να γίνει το λεγόμενο λάιφ στάιλ, καταλήγει κάτι βαρετό, ανούσιο, τετριμένο και ίσως πληκτικό.

Με προβληματίζει επίσης το μέγεθος και η στάση ζωής κάποιου κυριαρχικού ατόμου. Δε νομίζω πως κανείς θα αφήσει ποτέ να αδικηθεί ή να εξαπατηθεί. Είναι δυνατόν να μήν φωνάξεις, να μήν διεκδικήσεις και να μήν πολεμίσεις για αυτά που σου πρέπουν; Και στον αντίποδα, είναι δυνατόν να μήν κάνεις το μαλάκα και να μή σκύψεις το κεφάλι όταν σου τα χώνει το αφεντικό;

Είναι "μασκάρεμα" το bdsm;

 

Η Κυριαρχία, ως άνευ όρων ή συναλλαγών επιβολή της Βούλησης του Ισχυρού δεν είναι "μασκάρεμα". Είναι όμως απίθανο ή μάλλον αδύνατο να ασκηθεί γυμνή, δίχως μεταμφιέσεις - ακόμα και ο Δυνατός πρέπει να επικαλεσθεί κάποιους υπέρτερους, μεταφυσικής τάξεως, λόγους, όσους καθιστούν την Απόλυτη Κατίσχυση του ανεκτή για τα υποχείρια του. Τούτα τα τελευταία, από την πλευρά τους, εξιδανικεύουν την αναπόφευκτη υποταγή τους και μετατρέπουν την υποτέλεια σε Επιθυμία, για να την ανεχτούν. Με ψυχολογικούς όρους, την εσωτερικεύουν ως σύστημα διυποκειμενικών κανόνων συμπεριφοράς που προσδιορίζουν τα "Θέλω" και τις "Ταυτότητες".
Τούτων δοθέντων, το bdsm στους κόλπους της σημερινής υπερκαταναλωτικής μετανεωτερικής κοινωνίας είναι ένα παιχνίδι, το οποίο επιτρέπει στον καθένα να ταυτίζεται με τις στιγμιαίες παραστάσεις που παρουσιάζει το έκκεντρο και αποσυντεθειμένο Εγώ του, εις εαυτόν και αλλήλους. Επιχειρεί, έτσι, αποδίδοντας φαντασιακά κάποιες διηνεκείς ιδιότητες στο "μηδέν" της καθημερινής του ύπαρξης, πανομοιότυπα με τους "φυσιολογικούς", να λησμονήσει ότι είναι ένα απλό προϊόν, το δυνατόν ταχύτερα αναλώσιμο, προορισμένο για την τεράστια χωματερή όπου οι σύγχρονες κοινωνίες της κατανάλωσης θα ενταφιάσουν αύριο κιόλας τα "αυτονόητα" του σήμερα. Κυριαρχία δεν υφίσταται παρά μόνον ως απόλυτο μέγεθος: κάθε συναλλακτική πρακτική την αποσταθεροποιεί και την καταρρακώνει. Στις κοινωνίες της απόλυτης εμπορευματοποίησης, είναι αδιανόητη μια σχέση ανεξάρτητη από το δούναι και λαβείν δύο νομικώς αναγνωρισμένων και αγοραία αναλώσιμων προσωπικοτήτων, ασχέτως των προσδιορισμών "αφέντης" ή "σκλάβος", με τους οποίους μια ιδιόρρυθμη μορφή σεξουαλικότητας οχυρώνεται και περιχαρακώνεται στις κρεβατοκάμαρες ή τα ειδικά clubs.
Το τρίπτυχο "sane, safe and consensual" εμπεριέχει συμβολικά την απόλυτη ακύρωση της αυθεντικής Κυριαρχίας και την συνθηκολόγηση του δήθεν "παραβατικού" με την ακατάσχετη ροή των συρμών, όσων στο επίπεδο της "ανθρώπινης σχέσης" υπόκεινται σε στιγμιαία συμβολαιική ρύθμιση (βλ. αναλογία γάμων/διαζυγίων, γαμήλια προσύμφωνα μεταξύ διασημοτήτων κοκ) και όσων διαπερνούν το βίο με την ταχύτητα φωτός διαφημιστικών κλισέ, σε lifestyle εκπομπές και περιοδικά.
Υπ΄ αυτή την έννοια, το bdsm είναι ο mainstream τρόπος εκδήλωσης μιας ψευδεπίγραφης ανυποταγής στη νόρμα και τείνει να αποτελέσει, μέσω και της εμπορευσιμότητας του στο πεδίο της τέχνης (λόγου χάρη Helmut Newton), ένα ακόμη άλλοθι "ελευθεριότητας" του μεταμοντέρνου πολιτισμού-καζίνο, κρατώντας στο ημίφως τους πυλώνες των σύγχρονων κοινωνιών: αναλωσιμότητα και αέναη υποκαταστασιμότητα των πάντων από τα πάντα, ανθρώπινες σχέσεις ως εξωραϊσμένες μορφές συναλλακτικής, χρηματοποιημένης ανταλλαγής σκουπιδιών της μόδας - μεταλλαγμένων σε εφήμερες αξίες χρήσης - καταστολή της επιθυμητικής παρόρμησης και τυποποίηση της σε ρόλους, αστυνόμευση και αυτοεφαρμοσμένη αστυνομοκρατία (η μόνη μορφή "ασφάλειας" που διατηρεί μια σαθρή συνοχή του κοινωνικού ιστού).
Από την άποψη αυτή το bdsm επιτελεί την ίδια λειτουργία με την πιστωτική κάρτα και τα στεγαστικά δάνεια: χρεώνεσαι εσαεί για κάτι που εξ ορισμού ποτέ δεν θα αποκτήσεις, αν το επενδεδυμένο κεφάλαιο είναι σεβαστό ή θα προσποριστείς άμεσα, πάλι πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων σου, αν το χρηματικό ισοδύναμο είναι μικρό, για να το αποθέσεις όσο ταχύτερα μπορείς στο σκουπιδοτενεκέ της τηλεκατευθυνόμενης επιθυμίας - που "μοστράρει" ως θέλω μιας τάχαμου προσωπικότητας, ενώ είναι το εξαρτημένο αντανακλαστικό ενός έμβιου εμπορεύματος, στέρφου και ανηδονικού. Αφέντης δεν είσαι αν αρνείσαι να σε στραπονίσει η υποτακτικούλα, όσο κι αν το ποθεί ο πισινούλης σου. Αφέντης καθίστασαι όταν απαρνείσαι την αυταρέσκεια ενός απορίμματος, που περιπλανάται αμέριμνο στο πουθενά, μέχρι να το σαρώσει οριστικά η μπουλντόζα.
Έχω απόλυτη επίγνωση ότι οι σκέψεις αυτές είναι διατυπωμένες με τρόπο που ξενίζει, σε έναν τέτοιο τόπο διαδικτυακών συζητήσεων. Αλλά μπορούν πάντα να αναδιατυπωθούν απλούστερα αν κάποιον ενδιαφέρουν κατ' αρχήν, πέραν των γνωστών και ολιγάριθμων "υπόπτων". Kάθε τι "εύκολο", άλλωστε, με απελπίζει και το αποστρέφομαι. Η φράση, για παράδειγμα, να "περνάμε καλά", δηλ. να "μη δυσκολευόμαστε", συνοψίζει εμβληματικά την πλήρη παράδοση στην άγνοια και την άνοια, σε μια κοινωνία πνευματικό μουσείο της οποίας είναι τα κατά τόπους ΠΙΚΠΑ (ας με συγχωρήσουν για την ασέβεια οι ατυχείς τρόφιμοι τους).

 

Dolmance σας* ευχαριστώ για την διανοητική και αισθητική απόλαυση που μου προσφέρετε.

* πληθυντικός ευχαρίστησης

 

Δάσκαλε ο λόγος σου είναι ισοπεδωτικός , οπότε το μόνο μου όργανο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω απέναντι σου , είναι η αποκάλυψη μέσα από το ρίξιμο της μάσκας .

Οπότε ναι δεν υπάρχει τίποτα το συναινετικό αφού και ο άλλος αν αρνηθεί δε σημαίνει ότι δε θα προσπαθήσουμε με την πνευματική μας έκφραση ή ότι άλλο να τον σαγηνεύσουμε ή να τον αποπλανήσουμε .

Ναι δεν υπάρχει τίποτε το σίγουρα ασφαλές ή υγιές , αφού ο στόχος μας δεν είναι αυτός , αλλά η διείσδυση με όποιον τρόπο οι άλλοι θα χαρακτηρίζουν κομψό άρα και «αθώο» .

Κυρίαρχος δεν μπορεί να λογιστεί αυτός που θα αξιωθεί μέσω της κατάκτησης ή του ίδιου του θέλω .

Αλλά λησμονείς ή ηθελημένα παραβλέπεις , μία θολή συνειδητά και ίσως υποσυνείδητα , αίσθησης δυσφορίας ή ευφορίας εξαρτώμενης της θέσης που βρίσκεται το υποκείμενο είτε ως τόπης/α είτε ως αποκάτωθε, (δική σου φράση) κατά την διάρκεια μίας πράξης , που κατά άλλα χαίρει την απόλαυση του . Αίσθηση που παραμένει και δεν αποκρυπτογραφείται ακόμα και στις εσωτερικές καθαρές και αποτοξινωμένες από τα κόμπλεξ ματιές της αυτοκριτικής . Μπορείς να μου την εξηγήσεις ;

 

Με εξαίρεση το "νομικώς αναγνωρισμένων" που το θεωρώ απλώς κάπως δευτερεύον στο πλαίσιο συζήτησης, συμφωνώ απόλυτα! Μια αγορά, όπου όλα και όλοι έχουν μικρή ή μεγάλη αξία.

Μικρότερες αγορές, κάποιες πιο "περιθωριακές", όπως πχ. η gay, η lesbian, η bdsm, κλπ. όπου οι αξίες παίρνουν διάφορες τιμές αναλόγως, αλλά όχι εντελώς απορρίπτοντας την κλίμακα της κεντρικής αγοράς -- απλώς προσαρμόζοντάς την ως προς τα κριτήρια μερικώς. (Για παράδειγμα ένας άντρας στη lesbian αγορά έχει μηδενική αξία, αλλά οι γυναίκες ακολουθούν σχεδόν απόλυτα ως ανταλλάξιμα προϊόντα τους νόμους της κεντρικής αγοράς.) "Εμπορεύσιμη" σεξουαλικότητα. Και ναι, συμφωνώ απόλυτα, αναλώσιμες προσωπικότητες -- οι έχοντες μικρή αξία πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια, καθώς και ανθρώπινες δυνατότητες μη εμπορεύσιμες. "Κυρίαρχος" στην αγορά, ασχέτως ρόλων, θεωρείται ο φέρων τη μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία, ο έχων τις περισσότερες δυνατότητες επιλογής να αγοράσει, μια και "πουλάει", ο έχων / η έχουσα το πιο δυνατό "νόμισμα".

Ίσως μια περιθωριακή αγορά δίνει δυνατότητες που η κεντρική αποστερεί. Αναρωτιέμαι αν και υπό ποιους όρους είναι τελικά δυνατή η μέγιστη περιφρόνηση της εμπορευματοποίησης αυτής, χωρίς την απόρριψη της ενεργούς σεξουαλικότητας και προσωπικότητας.

​

 

Ηλία,
αν κατάλαβα καλά το ερώτημα, δεν έχω απάντηση. Πώς να αποκρυπτογραφήσει κανείς μιαν υποκειμενική αίσθηση;
Ίσως γι΄αυτό αποφεύγω να αναφέρομαι σε προσωπικά βιώματα: δεν με βοηθούν από ερμηνευτική άποψη. Αλλά ενδεχομένως αυτό αποτελεί, απλώς, ιδιοσυγκρασιακό "κουσούρι".
Πάντως, η γεύση της υπέρβασης διατηρεί το άρωμα των εσωτερικευμένων απαγορεύσεων, όσο ηδονική κι αν είναι κάποτε.
Female καλή μου,
όσο συμφωνούμε δεν έχουμε λόγους να διαφωνήσουμε! Αλλά μου έδωσες ιδέα για ένα νέο νήμα! Οψόμεθα....

 

Καλά κατάλαβες Δάσκαλε . Μία υποκειμενική αίσθηση , ίσως απόρροια ιδιοσυγκρασίας . Ίσως μόνο δική μου . Ερώτηματα υποκειμενικά που αναζητούν τις απαντήσεις τους μέσα από γενικευμένες διατυπώσεις και δεν καλύπτονται . Το βρίσκω απόλυτα λογικό . Το παράδοξο θα ήταν η αλήθεια να είναι μόνο μία...

Σ' ευχαριστώ πάντως ...

 

Για πρώτη φορά νιώθω πως ίσως και να καταφέρουμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι). Η ανάλυση του λατρεμένου Dolmance με παίδεψε αρκετά. Και επειδή γνωρίζει άλλωστε πως είμαι ιδιαίτερα τεμπέλα και μου αρέσει να το παίρνω στο πιάτο χωρίς να κατασπαταλώ φαιά ουσία, αποφάσισα να μελετήσω και να μή του κάνω τη χάρη...

Θα σταθώ λίγο στην εισαγωγή. Η αλήθεια είναι πως οι κυρίαρχοι εμφανώς δείχνουν να είναι σε κάποιο επίπεδο νόησης σχετικά υψηλότερο από τους υποτακτικούς, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερα έξυπνοι υποτακτικοί. Έχω παρατηρήσει όμως την τάση της εξιδανίκευσης του κυριαρχικού. Πρέπει ή δύναται να είναι ο ψυχραιμότερος, λογικότερος, και πειθαρχιμένος, ενώ στον αντίποδα οι υποτακτικοί, κυριευμένοι από τα αχαλίνωτα πάθη τους, φαίνεται να επιζητούν περισσότερο τη χαλιναγώγηση και την καθοδήγηση, παρά το μαστίγωμα.

Ο κυρίαρχος, είναι αυτός που θα φροντίσει για την σωστή εφαρμογή των κανόνων-πρωτοκόλλων, για τη διατήρηση του γοήτρου, αλλά και για την τρυφερή και συνάμα δίκαιη τιμωρία του υποτακτικού. Το προφίλ αυτό της σχέσης, παραπέμπει πολύ στη σχέση μητέρας/πατέρα-παιδιού. ( 

Οι σαδομαζοχιστικές πρακτικές είναι κάτι σεξουαλικό και μόνο, μιά και σκοπό έχουν την επίτευξη της ηδονής.

Η κυριαρχία έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση (από εμένα αλλά και κάποιους άλλους ανθρώπους) και τελικά αν παραμεριστεί τί μένει; Τί κάνει κυρίαρχο κάποιον που στην παρούσα φάση της ζωής του δεν διατηρεί κανενός είδους σχέση με υποτακτικό άτομο; Τί κάνει υποτακτικό κάποιον που δεν έχει υποταχτεί ποτέ; Ένστικτο; Παρόρμηση; Και γιατί απαραίτητα κυρίαρχος και όχι απλά δυναμικός έναντι άλλου λιγότερο δυναμικού;

Είναι ηδονή η εξουσία που νομίζεις ότι έχεις; Ή μήπως είναι ηδονή η υποταγή που παίρνεις;

 

Δεν είναι υπεργενικευμένη και υπεραπλουστευμένη αυτή η παρατήρηση; Από τη δική μας εμπειρία, δεν μπορούμε να εκφέρουμε τέτοια άποψη, oύτε καν μιλώντας καθαρά στατιστικά.

 

Απάντηση: Re: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Δεν ξέρω από πού προκύπτει ότι οι Κυρίαρχοι δείχνουν να είναι όπως λες σε κάποιο επίπεδο νόησης σχετικά υψηλότερο
αλλά η προσωπική μου εμπειρία μου εχει δειξει πως
οι Κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί βρίσκονται πάνω κάτω στα ίδια .
Θεωρώ δε πως για να είναι κάποιος σε αυτό το θέμα ,του bdsm
είναι ούτος η άλλως πάνω από το μέσο όρο .
Όσο για τα αχαλίνωτα πάθη που πάλι έχουν οι υποτακτικοί και όχι οι Κυρίαρχοι πιο πολυ, και εκεί αντίθετη θα με βρεις ,
πάλι για τον ίδιο λόγο .
Για να είσαι στο bdsm είτε από την μια πλευρά είτε από την άλλη
και αυτά πολύ ψηλά είναι και στους με και στους δε .

Σεβαστή η άποψη σου ότι .....
‘’ ο Κυρίαρχος, είναι αυτός που θα φροντίσει για την σωστή εφαρμογή των κανόνων-πρωτοκόλλων,
για τη διατήρηση του γοήτρου, αλλά και για την τρυφερή και συνάμα δίκαιη τιμωρία του υποτακτικού ‘’ ,
αν έτσι το βλέπεις , αλλά αν ο Κυρίαρχος ,
ο σκοπός του ειναι ,
να είναι η διατήρηση του γοήτρου του και η τιμωρία ,
εγώ δεν ξέρω κατά πόσο αυτός είναι όντως Κυρίαρχος.
Άλλα ξέρω πως έχει σαν βάσεις ο Κυρίαρχος και δεν είναι το πρωταρχικό του μέλημα το γόητρο και η τιμωρία ……
Πιστεύω πως είναι πιο βαθιά αυτά που έχει μέσα του
αλλά και θέλει να φροντίσει να κατακτήσει να δημιουργήσει κλπ ,
εκτός αν έτσι τα βλέπω μόνο εγώ και αρέσκομαι να ωραιοποιώ καταστασεις .

Την τελευταια δε φραση σου την βρισκω αρκετα
ισοπεδωτική για τους Κυρίαρχους .
‘’ Είναι ηδονή η εξουσία που νομιζεις ότι έχεις; ‘’ ????