Σαδομαζοχισμός πέρα και πρίν το BDSM

Δεν διαφωνώ στα περισσότερα από όσα λες, αλλά πας και εντάσσεις τον σαδομαζοχισμό στην Κυριαρχία και τις ασύμμετρες σχέσεις, ενώ η συναίνεση των συμμετεχόντων σε σαδομαζοχιστικό παίγνιο και η αλληλοεκπλήρωση ''σκοτεινών φαντασιώσεων'' δεν εντάσσονται απαραίτητα εκεί...Εγώ θα πω, ότι πάνω στον εκστατικό άνθρωπο, δεν μπορείς να κυριαρχήσεις, δεν μπορείς να εφαρμόσεις κανενός είδους ασύμμετρη Κυριαρχία. Πέρα και έξω από τα όρια του D/s λοιπόν, το ''ουμανιστικό'' του πράγματος είναι ότι δεν πας να σαδίσεις τον οποιονδήποτε, παρά αυτόν/ήν που επιθυμεί να σαδιστεί. Επίσης αν εγώ είμαι μαζοχάκι ολκής, δεν μπορώ να μετατρέπω τους ερωτικούς μου συντρόφους σε σαδιστές, πρέπει να προβάλλω την επιθυμία μου σε ανθρώπους με τα αντίστοιχα γούστα και ανάγκες. Αυτό όμως δεν προϋποθέτει την εδραίωση ασύμμετρης σχέσης, αλλά την από κοινού αν και αντίστροφη απόλαυση μιας σαδομαζοχιστικής πρακτικής, όπου, απαλλαγμένοι από ενοχές, βρίσκουμε συμπαίκτες στην διερεύνηση, κάποιον να βουτήξουμε μαζί στην μυστηριώδη λίμνη... 

 

Πάω και εντάσσω τον ΕΡΩΤΙΚΟ σαδομαζοχισμό και βάζω και το σεξουαλικό μέσα.

Εντάσσονται στο σεξουαλικό, όχι σε σχέση, όχι σε ερωτικό και έκανα και διευκρίνιση για τη διάρκεια, ότι δηλαδή μπορεί απλά να είναι ένα «κρεβάτι» (την τόνισα).

Μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο εκστατικό κυριαρχώντας τον (προσωπική εμπειρία)

Διαφωνώ. Αυτός είναι ο συναινετικός και δεν ασχολείται με αυτόν το νήμα αν διάβασα καλά. Επίσης δεν σαδίζεις απαραίτητα άνθρωπο. Για αυτό τόνισα το ΕΡΩΤΙΚΟΣ.

 

Έτσι όπως το πάτε θα ανακύψουν δυο κλασικά θέματα: Το καλό - κακό από την μια (έτσι μανιχαϊστικά κι αόριστα), και το μηχανιστικό από την άλλη.
Αξιακό από τη μια, δράση/πρακτική/εφαρμογή /όροι από την άλλη.

Μού φαίνεται πως είναι πιο κατάλληλλο να μπει το θέμα στην προοπτική της ενέργειας.
Οι μηχανισμοί κάλυψης της απαιτούμενης ενέργειας και των δυο, αυτοδιαμορφώνονται (ας μού επιτραπεί ο νεολογισμός) με την αποτελεσματικότητα των όποιων μέσων/εργαλείων χρησιμοποιεί το ένα από τα δυο μέλη του συντεταγμένου ζεύγους σ & μ. Στο δικό τους πλαίσιο αντίληψης, βιώματος, συνεπειών και οτιδήποτε.

Δεν ενδιαφέρει επί του παρόντος να ερμηνεύσουμε το οποιοδήποτε πλαίσιο, αρκεί να μπορούμε μα το αναγνωρίσουμε και να αντιληφθούμε το πεδίο που καταλαμβάνει ad extremis, κατανοώντας την δυνάμει χρήση των όποιων πρακτικών/διαδικασιών μεταξύ των δυο μελών στο συγκεκριμένο πεδίο.
Από την στιγμή που αυτό υπάρχει, τότε η όποια θέση μας διαμορφώνεται ανά περίπτωση, αν χρειαστεί και αν μας ζητηθεί, γεγονός που εξ αντικειμένου αποκλείει αφοριστικές θέσεις κάθε μορφής και ύφους.

Εκτιμώ πως ο σαδομαζοχισμός ως έννοια και ως αντίληψη είναι ...ένα πράμα.
Ο τρόπος που εκδηλώνεται/προβάλλεται είναι συνάρτηση των φορέων του. Γι' αυτό και δεν ερωτοτροπώ με τους χαρακτηρισμούς του (κοινωνικός, ερωτικός, μέτριος. βαρύ-γλυκός-και-όχι). Θεωρώ πως ως χαρακτηρισμοί υπάρχουν για να στρογγυλέψουν και ποδηγετήσουν έννοιες και κόσμο με σκοπό την μη προσέγγιση των ενοχών του, της ατομικής του αξίας και της όποιας αυτογνωσίας μπορεί να κάνει κτήμα ο καθείς για την πάρτη του.

Όλα αυτά γιατί..; Διγιότι η πληροφορία (η κανονική, όχι η ντεμέκ) ως γνωστόν είναι η πλέον συμπυκνωμένη μορφή ενέργειας.
Και τι έιμαστε εμείς..; Ενέργεια είμαστε (λίγη, πολλή, κλπ αδιάφορο, ενέργεια σκέτο φτάνει)...

Παραμένων πιστός στο σκεπτικό νιώσε - σκέψου - αξιολόγησε - αποφάσισε - δράσε,
διατελώ μετά τιμής κλπ κλπ...

ΥΓ: Βεβαίως και πολιτικολόγησα ακατάσχετα...

 

Μικρή εμπειρία έχω σχετικά με το τι γίνεται σε ένα σαδομαζοχιστικό σέσσιον, ή συνάντηση, πάντως δεν θα το έλεγα σκέτο κρεβάτι, παίζει να είναι εντελώς ερωτικό και να μην έχει σεξουαλική πράξη ή πρακτικές, όσοι το βιώνουν σε μεγαλύτερη κλίμακα, είναι πιο αρμόδιοι από μένα να μιλήσουν γι αυτό. Ωστόσο, οι κρυφές σκέψεις, οι υπόνοιες ότι ο άλλος μπορεί να είναι το αντικείμενο (ή το υποκείμενο) των φαντασιώσεών σου μπορεί να σας καθιστά δυνητικούς partners in -so called-crime κι όχι συντρόφους ή fuck buddies. Η ερμηνεία του ερωτικός ή ερωτικώς, ποικίλει πάντως, ανάλογα με τους συμμετέχοντες.

Όσο για τον εκστατικό (αφ΄εαυτού του) άνθρωπο, ναι, το πιστεύω.
Δεν υποτάσσεται, τουλάχιστον, όχι μέσα στα γνωστά πλαίσια.

Διαχρονικά όμως, άνθρωποι με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση για την σκοτεινή πλευρά των συντρόφων τους, άνοιξαν δρόμους για να απολαύσουν αυτοί την διαφορετικότητά τους, χωρίς ενοχή, στηρίζοντας πολύ δύσκολες επιλογές. Ακόμη και με προσωπικό κόστος. Ακόμη κι αν η πλευρά αυτή των συντρόφων τους δεν τους περιλαμβάνει καν (κλείνει η παρένθεση).

Για την σαδιστική φύση των ανθρώπων -για την ακρίβεια την σαδομαζοχιστική, αφού εν τοις πράγμασι στην ζωή ενυπάρχουν και τα δύο- τοποθετήθηκα λακωνικά παραπάνω, θεωρώ ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης μας, με κάποια τάση να κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς να ταυτίζεται με την ερωτική τους ταυτότητα ή έκφραση όμως πάντα.

Έχω δει πραγματικούς σαδιστές της ζωής, στα τέσσερα, να απολαμβάνουν τον πόνο.

Έχω δει αληθινούς μαζοχιστές επίσης, που απολαμβάνουν τον καθημερινό τους -ενίοτε και εγγενή- πόνο, να σαδίζουν με χαρά και λάμψη στο βλέμμα στο ερωτικό τους παιχνίδι.

Δεν υποστηρίζω ότι είναι ο κανόνας, αλλά υπάρχουν.
Όπως υπάρχει και ο σαδομαζοχισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, από την φιλανθρωπία μέχρι την παγκοσμιοποίηση.

Όσο για την συναίνεση, εξήγησα ότι την έβαλα απλά σαν προϋπόθεση για το ερωτικώς σχετίζεσθαι σήμερα, εντός bdsm.
Τα υπόλοιπα, ακόμη κι αν υπάρχουν, αποτελούν μονοπάτια συζήτησης που είμαι απρόθυμη να ακολουθήσω, θα το κάνω όμως αν χρειαστεί!

Πάντα χαίρομαι να συζητάμε, μαθαίνουμε πολύτιμα πράγματα για τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι που εκτιμούμε, ακόμη κι αν διαφωνούμε...  

 

Αν σε αυτό προστεθεί και το συζητάμε ως άνθρωποι, θα έφτανε να προσδιορίσει και την πεμπτουσία και το σκεπτικό κάθε φόρουμ στον μάταιο τούτο ντουνιά...

 

Πολλές φορές ο θυμός υποκινείται από ενοχικότητα. Δες για παράδειγμα όλους αυτούς του "πολέμιους" της ομοφυλοφιλίας. Πόσοι από αυτούς - ειδικά τους επώνυμους - έχουν ξεμπροστιαστεί ως gay οι ίδιοι. Μισούν την ίδια τους την φύση, η ενοχή προκαλεί την οργή.

Θα ήθελα να πιστεύω πως αυτή η κουλτούρα υπάρχει και πως μας εκπροσωπεί. Όπως τα genres στην μουσική, έτσι κι εδώ, με τις προτιμήσεις μας ο καθένας μα με εστίαση στον ίδιο "χώρο". Για την κατανόηση δεν μπορώ να μιλήσω χωρίς να γίνω δυσάρεστος. Σε ό,τι χώρο σαν κι αυτόν έχω κινηθεί συνάντησα απεριόριστη... βαρεμάρα. Βαρεμάρα από άτομα που ενδεχομένως δεν έχουν κάτι ευχάριστο να κάνουν με τον χρόνο τους, που spamάρουν άσκοπα με στόχο ίσως να εισπράξουν προσοχή, ίσως απλά να γίνουν δυσάρεστα, "καυστικά". Ενδεχομένως η ανάγκη να νιώσουν πως "κατουράνε" την περιοχή τους; Θα ήταν άψογο να βρισκόμασταν όλοι σε μια κοινή πνευματική ζώνη κι εκεί να συνυπήρχαμε, με την καλύτερη προδιάθεση, προς ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών. Όμως είναι fora τα άτιμα... επιρρεπή σε αυτά τα δεινά από την φύση τους.

Η άγνοια; Απεριόριστη. Η ανάγκη να "κρυφτεί" από τα μάτια των γύρω; Έντονη. Ας μην αναφερθώ καν στο "ποιος ξέρει τι" και τις ψευδαισθήσεις αυθεντίας. Κάκιστο, μεταξύ ανθρώπων που θελήσαμε να ζούμε συνειδητά τα πράγματα και τις πράξεις που μας γεμίζουν, να είμαστε τόσο έτοιμοι να κριτικάρουμε. Τόσο επιρρεπείς.

Μακρηγορώ όμως. Η πρόταση μου, αν θες; Ο αυτοπεριορισμός να είναι το τελικό όριο. Μόνοι, στις σκηνές μας με όσους συμπράττουν να τραβάμε τις γραμμές στην αιχμή του εφικτού και του "θέλω". Όλα τα άλλα, διαχρονικά ανούσια.

Το αφήνω εδώ. Ευχαριστώ για την εύστοχη απάντηση/σχόλιο. Δεν ήξερα ότι μπορείς να γράψεις τόσο συγκεκριμένα, θα σε διαβάζω περισσότερο.

 

Kαι πώς αξιολογείς αν όχι με το δίπολο "καλό - κακό". Από τη στιγμή που αξιολογείς, κατά τη γνώμη μου, μπαίνεις πάραυτα στο "διάστημα" όπου τα δυο άκρα είναι το καλό και το κακό.

Βεβαίως με το καλό-κακό δεν αναφέρομαι (απαραίτητα) στην όποια θρησκευτική (χριστιανική, μουσουλμανική, των δρυίδιδων κλπ) ηθική. Δεν αναφέρομαι καν στην αισθητική (το ποιος μπορεί να ξεφύγει από αυτή βέβαια είναι ένα άλλο ερώτημα, όχι της παρούσης   ).
Όπου καλό-κακό μπορώ να βάλω και:

- Χρήσιμο - άχρηστο (για μένα, για τους άλλους, κλπ)
- Σημαντικό - ασήμαντο (άρα καλό να το "κρατήσω" ως πληροφορία, έστω και σαν σημείωση κάπου στο μυαλό μου ή σκουπίδι στη λήθη)
- Αποδοτικό ή όχι (άρα προς το καλόν του όποιου ενεργειακού ισοζυγίου ή όχι)
Και πολλά άλλα.

Δεν βρίσκω πώς αλλιώς μπορώ να αξιολογήσω.
Και αν δεν αξιολογήσω δεν αποφασίζω, ούτε δρω γιατί πετάω την πληροφορία ως θόρυβο... ως μπαμ ηκούσθη στον αέρα και τα βόλια πήγαν πέρα   (πειρατής με το κανόνι  )

ΥΓ Τα επίθετα στο λόγο είναι ένας τρόπος αξιολόγησης θεωρώ, εγώ τουλάχιστον έτσι τα χρησιμοποιώ πια  

 

Ναι πιθανόν και να μην είναι κάτι που έχει να κάνει με κρεβάτι. Μπορεί να έχει να κάνει π.χ. με μια διαδικασία – τελετουργικό θρησκευτικό. Ή κοινωνικό (για κάποιες κουλτούρες). Ή πολλά άλλα που δεν μπορώ καν να φανταστώ.

Το ερώτημα μου είναι: σύμφωνοι, μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά ή και όλα αυτά.

Τι ωθεί όμως δυο στο να εμπλακούν έτσι;

Η ηδονή είναι μια «πληρωμένη» απάντηση   Δεν μου φτάνει. Συνεχίζω επιμένοντας να μάθω «γιατί τους προσφέρει ηδονή;».

Επειδή μπορεί να καταλαβαίνω εντελώς διαφορετικά την έννοια της έκστασης, φέρνω ένα παράδειγμα τι θα ονόμαζα εγώ έκσταση και αν κάνω λάθος, θα ήθελα ένα παράδειγμα αντιστοίχως για να καταλάβω και να μιλήσουμε πάνω σε αυτό.  

Ένας άνθρωπος μπροστά σε ένα εκπληκτικό (για εκείνον) έργο τέχνης. Είναι;

«αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση»…

Αυτό βεβαίως κάθε άλλο παρά pureσαδισμός είναι, όχι;  

Συμφωνούμε 1000%.

Εννοείται!  

Η ερώτηση «γιατί» που έθεσα παραπάνω παραμένει. (και επιμένω στο πέρα από την ηδονή   )

Αυτό εννοείται ΠΑΝΤΑ  

 

@Dracon Εξαιρετική η απάντηση, αναμένουμε και άλλες    

 

Με τιμάς αγαπητή μου. Θα κάνω το καλύτερο δυνατό.

 

Ό,τι αυξάνει την πληροφορία, δηλαδή την ενέργεια του σκεπτόμενου και το βιωματικό της μοίρασμα...
Μην βιαστείς να μπεις ή να πεις πως πέσαμε ούτε στα βαθειά ούτε στα σκληρά...
Μην ξεχνάμε πως η έννοια καλό - κακό είναι στο πλαίσιο ενός αντιληπτικού ορίζοντα που αν μη τι άλλο ήταν (δυστυχώς για μένα και για πολύ καιρό ακόμα) χρήσιμος...
Με όλα του τα ωραία και τα παράδοξα και τα αφελή και τα χαριτωμένα, αλλά και με τις υπερβάσεις του από ολίγους κι εκλεκτούς συνηθως μαρμαγκωμένους (στο πλαίσιο του καλού - κακού, φυσικά)...

 

Πληροφορία όμως υπάρχει συνέχεια, παντού και σε πληθώρα. Για την ακρίβεια σε καταιγισμό.
Δεχόμαστε ερεθίσματα (που περιέχουν πληροφορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) συνέχεια, όπου σταθούμε, όπου βρεθούμε. Αυτή η πληροφορία όμως μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει θόρυβο, να γίνει τόση που θα φύγει σαν το νερό από το κανάλι που σκάει και να διασκορπιστεί.
Για να "διακρατήσει" πληροφορία ο σκεπτόμενος (και ως εκ τούτου να διατηρήσει και να διαθέσει μετά ενέργεια), να μοιραστεί πρέπει πριν από αυτά να αξιολογήσει κάπως τι είναι χρήσιμη πληροφορία, έστω τι είναι για αυτόν πληροφορία. Και μοιραία θα κάνει τη διαλογή με κάποιο μέτρο.
Ισχυρίζομαι πως αυτό το μέτρο είναι το καλό και το κακό (χρήσιμο, ωφέλιμο, ενδιαφέρον, καυλωτικό κλπ κλπ και τα αντίθετα τους).
Αυτό είπα και παραπάνω.
Πώς μπορεί να γίνει χωρίς κάποιο μέτρο;

Και δε νομίζω ότι είμαι από αυτούς που λένε "πως πέσαμε ούτε στα βαθειά ούτε στα σκληρά...", πολλώ δε μάλλον βιαστικά.  
Επομένως εγώ πιστεύω ότι ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι (εκλεκτοί ή όχι θα δείξει η νεκροψία  ) των οποίων το μέτρο περί καλού-κακού, αποδεικνύεται λειτουργικό και βιώσιμο. Δι' εαυτούς αυτών και εν συνεχεία για τους άλλους.

Αλλιώς κυνηγάνε την ουρά τους σαν να έχουν κάνει ενδοφλέβιο Red Bull. Και παράγουν και θόρυβο ρε γμτ, πολύ θόρυβο οι άτιμοι...