Σαδομαζοχισμός πέρα και πρίν το BDSM

Συμφωνώ ότι το κάνουν ωθούμενα και από την περιέργεια. Παραμένει όμως και μια πράξη κυριαρχίας. Και το ξέρουν πολύ καλά και αντλούν τα διαόλια τεράστια απόλαυση από αυτό  
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να είναι ταύρος εν υαλοπωλείω (και όχι λόγω ζωδίου  ). Απλά σκέφτομαι και τη λυπητερή μετά και γίνομαι tammed ταύρος  
Η διαδικασία της καταστροφής επίσης είναι μια πράξη ή απόπειρα κυριαρχίας.
Όπως είχαμε συζητήσει και σε άλλο νήμα εδώ, αν θυμάμαι καλά, καταστρέφεις κάτι γιατί το νιώθεις δικό σου και το χαίρεσαι και για αυτό απολαμβάνεις να το καταστρέφεις αλλά και για να το κάνεις δικό σου, να του αφήσεις τα σημάδια σου.

 

Μα το στάτους δεσμεύει εμάς, όχι τους άλλους. Εμείς δενόμαστε με τις αλυσίδες του "δήλωσα αυτό". Δεν είναι "πρόβλημα" των άλλων το στάτους μας, δικό μας είναι  

Τότε θα φροντίσω να σχετιστώ με κάποιον που δεν θα μου κόβει κομμάτια του εαυτού μου και επιθυμίες, θα με δέχεται, θα μου ανοίγει δρόμους και προς αυτά και θα με ενθαρρύνει (αν το χρειάζομαι), με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να τα πραγματοποιώ και αυτά  
Και αυτό θα τον κάνει κατ΄ εμέ τη βασική μου επιλογή, το ότι εκεί, δίπλα του, θα μπορώ να είμαι όσο πιο ολοκληρωμένη γίνεται.  

 

Αγαπητέ, το ερώτημα που θέτεις απαιτεί γνώσεις ανθρωποβιολογίας (ενδεχομένως), που δε διαθέτω. Παρ' όλα αυτά, ως συνεπής ξερόλας (χε), θα επιχειρήσω μια απάντηση εκ του προχείρου.

Πιστεύω ότι η ανάγκη για κυριαρχία και επιβολή προϋπήρχε, από την εποχή που ο άνθρωπος ζούσε κατά μόνας, και ο άνδρας κυνηγούσε για να θρέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Πιθανόν να εμπλεκόταν σε μάχη με άλλους ανθρώπους στη διεκδίκηση κάποιου θηράματος, ή για να προστατέψει την κατοικία και τα παιδιά του. Αργότερα, με την οργάνωση των πρώτων κοινωνιών, ο άνθρωπος έγινε συλλέκτης, δηλαδή αποθήκευε αγαθά για τους δύσκολους καιρούς. Προφανώς, οι πιο ικανοί και προνοητικοί αποθήκευαν περισσότερα από τους τεμπέληδες. Κάπου εκεί νομίζω ότι έκανε την εμφάνισή της η πλεονεξία και η απληστία.
Επομένως, η τάση για επιβολή ήταν αρχέγονο ένστικτο, ενώ η απληστία ανάγκη που προέκυψε εκ της κοινωνικής οργάνωσης.

Εδώ συμφωνώ με τον @Iagos ότι "η κοινωνική οργάνωση ενός βάρβαρου, πατριαρχικού, κεφαλαιοκρατικού και καταπιεστικού μοντέλου έχει εκπαιδεύσει τον sapiens στην ιδέα της ιδιοκτησίας, της κατίσχυσης και της επιβολής". Θεωρώ όμως ότι το ένστικτο της επιβολής προϋπήρχε. Εν πάσει περιπτώσει, ο συνδυασμός των δύο (επιβολή και απληστία) με τη συνεργασία και την αλληλεγγύη (αναγκαίες προϋποθέσεις της συνύπαρξης) καθορίζουν από κοινού το "Εγώ Σε Σχέση Με", τον τρόπο δηλαδή που ο σύγχρονος άνθρωπος σχετίζεται με τους άλλους.

Θεωρώ ότι η τάση του ανθρώπου για επιβολή, η οποία θεωρείται "πολιτικά μη ορθή" στη σύγχρονη κοινωνία, βρήκε τρόπο έκφρασης -ανάμεσα στα άλλα- μέσα από το σαδισμό. Η κυριαρχία, από την άλλη, έχει να κάνει με τον έλεγχο και την εξουσία. Από εδώ φαίνεται πως κυριαρχία και σαδισμός είναι ενδεχόμενο να τέμνονται, αλλά δεν ταυτίζονται.

Τα παραπάνω αποτελούν προσωπικό προβληματισμό.

 

To pride πα να πει καμάρι...
Είναι εκδήλωση (συναισθήματος -υπερηφάνεια- ή αντίληψης των πραμάτωνε -περιφάνεια)..!
Διαβάζουτι και ψάχνουτι, στο τέλος κάτι θα μείνει...

______________________
Ακόμα και ο Μπαμπινιώτης το γράφει, διάολε...

καμ άρι (το) {χωρ. γεν.} 1. η υπερηφάνεια (για
κάποιον/κάτι): ένιωθε ~ για τη συμμετοχή του στους εθνικούς αγώνες αντ. ντροπή 2. (συ-
νεκδ.) καθετί για το οποίο υπερηφανεύεται κανείς: ο γυιος που σπούδαζε στο εξωτερικό,
ήταν το - τής οικογένειας συν. καύχημα αντ. στίγμα· ΦΡ. ο κόσμος το ’χει τούμπανο
κι εμείς κρυφό καμάρι βλ. λ. κόσμος 3. ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνει κανεί ς
την υπερηφάνεια του: περπατά / μιλά / κοιτάζει με - 4. (συνεκδ.) τυ αντίστοιχο ύφος
που έχει κανείς όταν είναι υπερήφανος: κοίτα ~ που κέρδισε η ομάδα του! ςχολι ο λ.
παρώνυμο.
(ΕΤΥΜ. < μεσν. καμ άριν < καμαρώνω (υποχ ωρητ.), βλ.λ . Κ ατ’ άλλ η άποψη, < μ τγν.
καμ άριον. υποκ. τυύ αρχ. καμάρα].

 

@Iagos, @peleas
Κάπως πρόχειρα κι εγώ! :
Λείπουν και σε μένα οι εξειδικευμένες γνώσεις που ενδεχομένως απαιτούνται για την εκφορά ενός απόλυτου λόγου γύρω απο το ζήτημα που έθεσα αλλά και να τις είχα , πάλι θα δυσκολευόμουν να εκφράσω με σιγουριά μια γνώμη, καθώς τα στοιχεία που υπάρχουν απο την εμφάνιση του είδους μας στη γη μέχρι του σημείου που άλλαξε η νομαδική και τροφοσυλλεκτική συμπεριφορά του με την μόνιμη εγκατάσταση σε ένα μέρος, την σύλληψη της ιδέας της ιδιοκτησίας και την εκμετάλλευση της μέσω της ανάπτυξης της γεωργίας, είναι πολύ λίγα και η ερμηνεία τους επισφαλής.
Προσωπικά πάντως δυσπιστώ στην άποψη πως "η κοινωνική οργάνωση ενός βάρβαρου, πατριαρχικού, κεφαλαιοκρατικού και καταπιεστικού μοντέλου έχει εκπαιδεύσει τον sapiens στην ιδέα της ιδιοκτησίας, της κατίσχυσης και της επιβολής", μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί, η ιδιοκτησία και η ανάπτυξη της γεωργίας είναι που οδήγησε στην επικράτηση του πατριαρχικού μοντέλου και στη συσσώρευση .Η (προσπάθεια για) κατίσχυση όμως και επιβολή, θεωρώ πως χαρακτήριζαν ανέκαθεν το είδος μας.
( εντάξει, μπορεί να το θεωρεί ο Ιάγος λεπτομέρεια, αλλά εμένα με έτρωγε, θα έσκαγα αν δεν το έλεγα! )

....Γιατι αν είναι κάτι σίγουρο, αυτό είναι οτι ο sapiens αξιοποίησε τον εξελιγμένο, σε σχέση με τα άλλα είδη homo αλλά και τα υπόλοιπα πρωτεύοντα θηλαστικά του πλανήτη εγκέφαλό του με τρόπο που προκάλεσε την εξαφάνιση χιλιάδων ειδών και την καθυπόταξη και εκμετάλλευση άλλων τόσων . Είναι επίσης σίγουρο πως η καταγεγραμμένη ιστορία μπορεί να ιδωθεί κυρίως ως μια διαρκής ,ανηλεής και αδυσώπητη προσπάθεια εξόντωσης και επικράτησης μεταξύ (και εντός) των κοινωνιών που οι sapiens έχουν ιδρύσει, αφου πρώτα εξολόθρευσαν τους νεάτερνταλ, τους ερέκτους και ο,τι άλλο είδος homo κυκλοφορούσε στον πλανήτη.

Πως λοιπόν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ιστορία; Ποιά είναι τα κίνητρα αυτής της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που εμένα τουλάχιστον φαντάζει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων; O ενυπάρχων σαδισμός του, ή η δίψα του για επιβολή, για ισχύ, για εξουσία , για κυριαρχία;
Κάπου εδώ θα συμφωνήσω με τον Πελέα, " κυριαρχία και σαδισμός είναι ενδεχόμενο να τέμνονται, αλλά δεν ταυτίζονται," να συμπληρώσω όμως πως μάλλον η πρώτη τρέφει τον δεύτερο;

 

@underherfeet ,
Είναι δύσκολο να αποφανθούμε για ένα ζήτημα σαν αυτό, γιατί κάποια από τα ένστικτα των homo erectus και sapiens μας έρχονται ανεπεξέργαστα (π.χ. το ένστικτο αυτοσυντήρησης) με μόνη διαφορά την μετεξέλιξη των συνοδών συναισθημάτων (π.χ. ο φόβος από τους υπαρκτούς περιβαλλοντικούς κινδύνους εξελίχθηκε σε άγχος), κάποια άλλα έχουν υποστεί αρκετή επεξεργασία (π.χ. το ένστικτο της αναπαραγωγής, το οποίο στις αρχικές κοινωνίες εκδηλωνόταν με ζωώδη τρόπο: άντρας κοζάρει γυναίκα, άντρας γουστάρει γυναίκα, άντρας βιάζει γυναίκα, άντρας φεύγει, γυναίκα-αναλώσιμη), άλλα κρύβονται επιμελώς κάτω από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, άλλα μετασχηματίζονται σε οικονομικό/επαγγελματικό ανταγωνισμό κ.λ.π.

Για μένα, η ιστορία του ανθρώπου είναι η πάλη (ή η συνεργασία) του σώματος με το πνεύμα, της φθοράς με τη δημιουργία στο γήπεδο της θνητότητας. Αυτά τα στοιχεία χτίζουν και καταστρέφουν πολιτισμούς, τροφοδοτούν την περιέργεια, τον αλτρουισμό, το μίσος, τη μικρότητα και το μεγαλείο. Κυριαρχία και σαδισμός είναι "καλυμμένα" αρχέγονα ένστικτα που ζητούν εκπλήρωση. Υποθέτω -χωρίς να είμαι σίγουρος- ότι η ανάγκη για κυριαρχία είναι περισσότερο πνευματική, ενώ η σαδιστική τάση περισσότερο σωματική και ζωώδης. Αυτό δεν καθιστά τη μία καλύτερη της άλλης. Ο τρόπος που ο καθένας επιλέγει να τις εκφράσει σχετιζόμενος με τους άλλους είναι αντικείμενο αξιολογικής κρίσης.