Σανατόριο

Η νύχτα ήταν ήρεμη. Ο χώρος γύρω από το σανατόριο, έμοιαζε απόκοσμος. Μακριά από την βοή της πόλης, απομακρυσμένο από κάθε ανθρώπινη ένδειξη, το σανατόριο έστεκε μπροστά στα μάτια μου επιβλητικά τρομακτικό.

Τα μάτια μου περιπλανώνται τριγύρω.
"Μια νύχτα μέσα στο σανατόριο"
Τα λόγια της Τζέσι ηχούν ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου.
"Γιατί δέχτηκα αυτή την πρόκληση";
"Ανόητη"
Μια βαθιά ανάσα και προχωρώ διστακτικά προς την είσοδο.

Ανεβαίνω τα πρώτα σκαλοπάτια και ενστικτωδώς, αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που ακούγεται είναι τα βήματα μου.
"Είπαν πως θα με παρατηρούν από μακριά, όμως δεν αντιλαμβάνομαι την παρουσία τους"
"Λες να κάνω πίσω";
Σταματάω στα μισά σκαλοπάτια.
Γυρίζω και βλέπω πίσω μου.
Προσπαθώ να αφουγκραστώ τον χώρο.
Τίποτα...
Κάνω να κατέβω τα σκαλιά.
Σταματάω, σφίγγω τις γροθιές μου και γυρίζω αποφασιστηκά πίσω.
Ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνω μπροστά στην είσοδο.
Η πόρτα είναι σαπισμένη. Λείπει η μισή.

Ένα δροσερό αεράκι χτυπά το πρόσωπο μου. Σαν να με προσκαλεί μέσα.
Το φως του φεγγαριού με βοηθά να δω μέσα.
Εγκατάλειψη. Λίγα έπιπλα σκορπισμένα αποδεικνύουν ότι κάποτε υπήρχε ζωή εδώ μέσα.
Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με σπρέι.
Την προσοχή μου τραβάει μια φράση.
Πλησιάζω να διαβάσω καλύτερα τα λόγια.
"Άφησε με να'ρθω μαζί σου"

Ξαφνικά αισθάνομαι έναν οξύ πόνο στο κεφάλι.
Προλαβαίνω να βγάλω μια κραυγή πριν πεσω κάτω... Και μετά κενό.

- συνεχίζεται -

 

Spooky!! ... Hell yes!!   

 

Τα μάτια μου ανοίγουν με δυσκολία.
Το κεφάλι μου πονάει και ζαλίζομαι.
Πανικοβάλλομαι, όταν αντιλαμβάνομαι ότι τα χέρια και τα πόδια μου είναι δεμένα.
Είμαι όρθια. Δεν βλέπω καθαρά γύρω μου.

Φωνάζω και χτυπιέμαι.
- Αφήστε με να φύγω! Δεν είναι αστείο!
Τζέσι! ΤΖΈΣΙ!!!
Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.
Ο πόνος στο κεφάλι γίνεται πιο έντονος.
Αισθάνομαι το αίμα μου να βράζει.
Συνεχίζω να φωνάζω, όταν αντιλαμβάνομαι ότι, είμαι γυμνή.
- Γιατί μου βγάλατε τα ρούχα; Είστε τρελές; Θα παγώσω! Τζέσι σε παρακαλώ! Λύσε με! Δεν θέλω πια να συμμετέχω!

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.
Αρχίζω να παραμιλω.
- γιατί μου το κάνετε αυτό; γιατί δεν με αφήνετε να φύγω; δεν έκανα τίποτα κακό...

Ξαφνικά ακούγεται μια απόκοσμη ανάσα. Σαν κάποιος να πνίγεται και να προσπαθεί να ανασανει απεγνωσμένα.

Σταματάω το παραμιλητό και αφουγκραζομαι το χώρο.
Με φωνή που τρέμει ψελλίζω για ακόμα μία φορά το όνομα της...

- Τζέσι; Εσύ είσαι;

Καμία απάντηση...

- Τζέσι, σε παρακαλώ δεν είναι αστείο πια!!! Με τρομάζεις...

Η καρδιά μου χτυπά ολοένα και πιο δυνατά.
Το σκοτάδι, αμετανόητο, τυλίγεται γύρω μου.
Καμία απάντηση...
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Το μυαλό μου όμως δεν έχει σκοπό να συνεργαστεί. Όχι με τέτοιες συνθήκες...
"Κι αν δεν είναι η Τζέσι; Κι αν είναι κάποιος άλλος";

Ξαφνικά η ραχοκοκαλιά μου ανατριχιάζει.
Ένα γαμψό νύχι γδέρνει το δέρμα μου και αισθάνομαι την ανάσα του.

- Είσαι δική μου τώρα.

- συνεχίζεται -

 

Χμμμμ... Getting interesting  

 

Indeed.. (να μεταφερθεί στη διαχείριση ότι θέλω emoji φαντασματάκι παρακαλώ  )

 

Η φωνή του ήταν βαριά, καθαρή, ήρεμη...

Γυρίζω ασυναίσθητα το κεφάλι προσπαθώντας να δω πίσω από τον ώμο μου.

Μάταια.

- Ποιος είσαι; Τι θέλεις από μένα;
Βοήθεια!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Φωνάζω και χτυπιέμαι προσπαθώντας να λύσω τα δεσμά μου.

- Άδικα προσπαθείς. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πληγωθείς η ίδια.
- Ποιος είσαι ρε καργιολη; Εμφανίσου να σε δω, ΔΕΙΛΕ! Η Τζέσι σε έβαλε; Νομίζεις είναι αστείο; Κάτσε να λυθώ και θα σου δείξω μπασταρδε!
Συνεχίζω το παραμιλητό, τις βρισιές και τις απειλές.

- ΣΚΑΣΜΟΣ!!

Η φωνή του ακούστηκε δυνατή, σαν να μιλούσε ολόκληρο το κτήριο.
Ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν. Το κορμί μου έτρεμε. Ασυναίσθητα κατέβασα το βλέμμα και σταμάτησα να κουνιεμαι.

Προσπάθησα να αφουγκραστώ που στεκόταν ,όμως το μυαλό μου μπορούσε να αντιληφθεί μόνο την παρουσία του. Όχι όμως και να την αναγνωρίσει.

Ξάφνου αισθάνομαι ένα απαλό χάδι. Ξεκίνησε από το αριστερό μου μπράτσο, κατέβηκε κάτω στη μασχάλη μου, συνέχισε στα πλευρά μου.

- Σε παρακαλώ, άφησε με να φύγω.
Ψελλίζω...

Μια δυνατή σφαλιάρα με ξαφνιάζει! Όμως δεν μιλάει.
Το χέρι του συνεχίζει να περιπλανιέται στο κορμί μου. Ως που φτάνει ανάμεσα στα πόδια μου. Τα δάχτυλα του περνούν πάνω από τα μουνόχειλα μου, κατεβαίνουν ανάμεσα στα μπούτια μου, πίσω από τα γόνατα μου, μέχρι και τους αστραγάλους.

Ένας οξύς πόνος μου καίει το δέρμα.
Αισθάνομαι το κόψιμο και το αίμα μου να τρέχει καυτό.

- ΒΟΗΘΕΙΑ!!!! Σας παρακαλώ!!!! Κάποιος!!!!
Όσο φωνάζω, τόσο τα κοψίματα γίνονται περισσότερα και πιο έντονα.

Σταματάω. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσες είναι οι πληγές μου. Το μόνο που αισθάνομαι είναι ένα έντονο τσούξιμο στο σώμα μου.

Τα δάχτυλα του αυτή τη φορά περιπλανώνται πάνω στις πληγές μου. Σαν να κατάλαβε τις σκέψεις μου με βοηθά να τις μετρισω.

- Κάθε φορά που θα μιλάς και οι λέξεις σου δεν θα είναι αυτές που πρέπει θα τιμωρεισαι.

Υπήρχε μια ικανοποίηση στον ήχο της φωνής του.
"Είναι ερεθισμένος";
Και σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, απαντά κοντά στο αυτί μου...
- κι εσύ το ίδιο τσουλα...

Το χέρι του χώνεται απότομα ανάμεσα στα πόδια μου και βάζει δύο δάχτυλα μέσα στο μουνι μου.
Αισθάνομαι την υγρασία μου να αγκαλιάζει τα δάχτυλα του.

- θέλεις κι άλλο βρώμα. Το ξέρω...

Δεν απαντάω...
Τότε για ακόμα μια φορά αισθάνομαι το δέρμα μου να σκίζεται.

-οχι... Ψελλίζω.

Συνεχίζει...

- ΟΧΙ ΠΟΤΕ!!!!
Το αίμα μου τρέχει καυτό... Μια φωνή αντηχεί στο μυαλό μου,

"Παραδεξου το η πέθανε στα χέρια του"

- συνεχίζεται -

 

-ΟΧΙ! ΟΧΙ! Σταμάτα! Δεν μου αρέσει και δεν πρόκειται ποτέ να μου αρέσει αυτό που κάνεις!

Η ανάσα μου είναι βαριά. Το σώμα μου έχει μουδιάσει από τον πόνο. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Όμως τίποτα δεν θα τον κάνει να σταματήσει.
Τα χτυπήματα συνεχίζουν ασταμάτητα το ένα μετά το άλλο.
Τα μάτια μου κλείνουν και χάνομαι σε ακόμα πιο βαθύ σκοτάδι.

Όταν ανοίγω ξανά τα μάτια μου είναι πρωί.

"Τι ώρα είναι"; "Ήταν όνειρο";

Η απάντηση δεν αργεί να έρθει,
όταν φεύγει η θολούρα από τα μάτια μου.
Βρίσκομαι σε ένα από τα δωμάτια του σανατορίου. Είναι αρκετά φωτεινό και περίεργα περιποιημένο για το συγκεκριμένο κτίριο. Κι όμως τα σημάδια της παρακμής αν και καλυμμένα είναι ακόμα εκεί.

Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω καλύτερα γύρω μου.

"Που είναι";

Τον ψάχνω γύρω μου αλλά είναι άφαντος.
Το χέρι μου ασυναίσθητα χαϊδεύει τις πληγές του κορμιού μου.
Το βλέμμα μου πέφτει στο κομοδίνο. Πάνω του έχει μια αλοιφή και ένα μπουκάλι νερό.

Δεν τολμώ να τα αγγίξω. Μένω ακίνητη στο κρεβάτι.
Βάζω το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια μου και ξεσπω σε λυγμούς.

Ξαφνικά ακούω απομακρυσμένες φωνές.
"Είναι αλήθεια";
Αφουγκραζομαι καλύτερα.
Οι φωνές και τα γέλια είναι από μακριά μα όσο περνά ο χρόνος πλησιάζουν.
Πετάγομαι πάνω και πλησιάζω το παράθυρο.
Βλέπω έξω. Είναι η Σάντι!
Αρχίζω να χτυπώ το παράθυρο με δύναμη και να φωνάζω, όμως δεν με ακούνε.
Τις βλέπω να μπαίνουν μέσα στο κτήριο.
Οι φωνές τους γεμίζουν το χώρο.
Τρέχω στην πόρτα και χτυπάω δυνατά φωνάζοντας.
Τίποτα!
Τις ακούω να γελάνε και να μιλάνε δυνατά.

-Στο είπα ότι δεν θα τολμήσει να έρθει τη νύχτα εδώ! Καμία δεν τόλμησε ποτέ! Να δείτε τι θα γίνει όταν γυρίσουμε πίσω στη σχολή! Ρεζίλι θα την κάνω!

Φωνάζω και χτυπώ ακόμα πιο δυνατά όμως δεν με ακούνε.
Οι φωνές τους χαμηλώνουν.
Τρέχω στο παράθυρο.
Τις βλέπω να απομακρύνονται.
Κάνω μια τελευταία προσπάθεια.

Τίποτα...

Είμαι και πάλι μόνη μου μαζί του...

- συνεχίζεται -

 

Στη σχολή.

Τα μάτια της Σάντι εξερευνούν περιμετρικά το χώρο. Ψάχνει να με βρεί όμως δεν μπορεί να με εντοπίσει.

"Κότεψε η γαμιολα και δεν ήρθε" σκέφτεται και ένα αυτάτεσκο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της.

"Θα σε πετύχω όμως, που θα μου πας"

Έκανε κάποιες ακόμα προσπάθειες, ρωτώντας κοινούς γνωστούς αν με είδαν, όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

"Θα κοιτάξω στην εστία, σίγουρα εκεί κρύβεται".

Όμως και η εστία αποδείχθηκε τζίφος.

"Που μπορεί να έχει πάει";
αναρωτήθηκε και σε μια στιγμή το πρόσωπο της χλόμιασε...
"Κι αν τελικά πήγε στο σανατόριο και έπαθε κάτι; Αν κάποιος της έκανε κάτι; Θα βρω τον μπελά μου!!! Δεν πρέπει να αποκαλύψουμε σε κανέναν ότι την στείλαμε εμείς εκεί! Πρέπει να ειδοποιήσω και τις άλλες."
Και με αυτα τα λόγια έτρεξε πίσω στη σχολή.

~•~


Πίσω στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία.
Η νεκρική σιωπή έσπασε όταν άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μπροστά μου στάθηκε ένας ψηλόλιγνος άντρας.
Ήταν ντυμένος στα μαύρα και από τη μάλλινη μπλούζα του διαγράφονταν οι φαρδιές πλάτες του. Τα πόδια του ήταν ίσια και γεροδεμένα, ενώ τα χέρια του ήταν μεγάλα με όμορφα δάχτυλα.
Κούνησα λίγο το κεφάλι μου ώστε να συγκεντρωθεί το μυαλό μου!
Μπροστά στα μάτια μου ήταν ο κακοποιητης μου και όχι κάποιος υποψήφιος σύντροφος.
Θύμωσα με τον εαυτό μου που επέτρεψα έστω και μια στιγμή να τον θαυμάσω.
Πλησίασε κοντά μου.
Το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο, όμως μπορούσα να δω τα μάτια του.
Ήταν ήρεμα.

Χωρίς να μου μιλήσει με άρπαξε από το μπράτσο και με σήκωσε όρθια.
Με το άλλο χέρι του άρπαξε το νερό, έβρεξε ένα πανί και άρχισε να μου καθαρίζει τις πληγές.
Έπειτα τις σκούπισε και τις άλειψε με κρέμα.

- Πρέπει να φροντίζεις τις πληγές σου.
Η φωνή του σταθερά επιβλητική και βαριά.

- Αυτό που πρέπει είναι να με αφήσεις να φύγω!
Απάντησα με αγριεμενη φωνή.

Ένα απότομο χαστούκι με έριξε και πάλι στο κρεβάτι.
Γύρισα και τον κοίταξα με βλέμμα απαξιωτικό. Το δικό του βλέμμα δεν άλλαξε. Δεν φανέρωνε κανένα συναίσθημα.
Γύρισε την πλάτη του και πήγε προς την ντουλάπα. Από μέσα πήρε ένα λευκό φόρεμα. Μου το φόρεσε. Άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου και έβγαλε μια χτένα. Με έβαλε να καθήσω και μου χτένισε τα μαλλιά. Με κοίταξε για μια στιγμή και αφού του άρεσε αυτό που έβλεπε έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας με και πάλι μόνη μου με τις σκέψεις μου.

- συνεχίζεται -

 

"Τι να είναι άραγε αυτό που θέλει από εμένα;Οι πράξεις του δείχνουν συγκεκριμένα πράγματα.Με κρατάει για όμηρο για να ζητήσει λεφτά η είναι κάποιος ψυχακιας και βγάζει την σαρα του πάνω μου. Όπως και να 'χει την έχω βαμμένη".

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος της πόρτας. Μπήκε μέσα κρατώντας ένα δίσκο με φαγητό.

- Δεν πρόκειται να φάω τίποτα! Γρυλισα μέσα από τα δόντια.

Αφησε το δίσκο δίπλα μου και με έπιασε από τα μαλλιά. Με σήκωσε πάνω και με γύρισε να τον κοιτάξω. Με το άλλο του χέρι με χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο.

- ΣΚΑΣΜΟΣ!
Από δω και στο εξής θα κάνεις...
- Θα έρθουν να με βρούνε! Τον διέκοψε η φωνή μου.

Ακόμα μια δυνατή σφαλιάρα προσγειώθηκε στο πρόσωπο μου. Όμως στη φωνή του δεν διαγράφτηκε καμία αλλαγή.

- Από δω και στο εξής, θα κάνεις ότι σου λέω εγώ. Μέχρι να τελειώσω μαζί σου δεν θα θέλεις να σε βρεί κανείς...
- Είσαι τρελός αν νομίζεις ότι θα θελήσω ποτέ μου να μείνω μαζί σου!
- Φάε.
Και με αυτή τη διαταγή αφήνει τα μαλλιά μου και κάθομαι στο κρεβάτι.
Στέκεται και με παρακολουθεί.

"Ας πάω με τα νερά του γιατί μπορεί να με σκοτώσει αν του πάω κόντρα".

Τράβηξα τον δίσκο κοντά μου και έφαγα μερικές μπουκες. Γύρισα τον κοίταξα σαν να του λέω "τελείωσα" και τότε μόνο κουνήθηκε για να πάρει το δίσκο.
Βγήκε από το δωμάτιο. Σε λίγα λεπτά τα μάτια μου βάρυναν και αποκοιμήθηκα.


~•~


Ξύπνησα το βράδυ. Όμως δεν ήμουν στο δωμάτιο. Όσο μπορούσα να δω, ήμουν και πάλι στο χώρο της εισόδου.
Ήμουν για ακόμα μια φορά δεμένη.
Προσπάθησα να δω αν μπορώ να λυθώ, αυτή τη φορά χωρίς να κάνω θόρυβο.
Στην προσπάθεια μου όμως, έγδαρα τους καρπούς μου από τα σχοινιά και τα νύχια μου.
Άθελά μου, βγήκε μια κραυγή. Και τότε ένας δυνατός πόνος στον κωλο μου, σταμάτησε τις προσπάθειες μου.

Άλλο ένα χτύπημα, δυνατό που το ακολούθησε κι άλλο, κι άλλο...
Μέχρι να τελειώσει το κορμί μου όλο έτρεμε.
Αισθάνθηκα για ακόμα μία φορά το χέρι του. Περιπλανήθηκε σε όλο μου το σώμα, μέχρι που σταμάτησε ανάμεσα στα πόδια μου.
Και τότε αισθάνθηκα για άλλη μια φορά την υγρασία...
Το μυαλό μου πήγε να τρελαθεί!

"Πώς είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό";

Έδωσε τα δάχτυλα του μέσα μου και άρχισε να μου γαμαει την τρύπα. Το χέρι του γέμισε υγρα! Μουδιασε η σκέψη μου! Δεν το χωρούσε ο νους μου!

Πήρε τα δάχτυλα του και τα εχωσε στο στόμα μου.
Πλησίασε στο αυτί μου.

- Στο είπα σκύλα. Άδικα προσπαθείς. Είσαι δική μου τώρα.

- συνεχίζεται -

 

Ήμουν και πάλι πίσω στο δωμάτιο.
Με σώμα μουδιασμενο από τα χτυπήματα; η από το δυνατό χύσιμο;
Κόντευα να τρελαθώ. Πώς είναι δυνατόν το σώμα μου να ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοιο; Ήμουν τόσο μπερδεμένη...
Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη πια. Ο τύπος δεν ήθελε χρήματα. Ήθελε εμένα. Με ήθελε δική του. Μου το είπε άλλωστε ξανά και ξανά.

"Όμως γιατί δεν με γαμαει; Γιατί μόνο με χτυπάει και με κάνει να χύνω; Τι σόι διαστροφή έχει μέσα στο κεφάλι του";

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισα να περπατάω γύρω στο δωμάτιο.

"Πρέπει να πάω με τα νερά του. Αν το κάνω αυτό ίσως χαμηλώσει τις άμυνες του και καταφέρω να ξεφύγω".
"Ναι, αλλά δεν έχεις ξανανιώσει ποτέ έτσι..."

Μια μικρή φωνουλα μπλέκεται στις σκέψεις μου...
Χτυπάω το κεφάλι μου δυνατά με την παλάμη μου

-ΣΚΑΣΕ!
Μάλωσα τον εαυτό μου και ξαναεκατσα στο κρεβάτι.
Αισθάνθηκα μια ζεστή υγρασία ανάμεσα από τα πόδια μου, όμως προσπάθησα να την αγνοήσω...

"Δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια. Αποκλείεται! Και δεν θα το επιτρέψω"!

Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Τα χέρια μου κινήθηκαν μηχανικά. Το ένα χάιδεψε το στήθος μου. Οι ρώγες ήταν σκληρές. Με το άγγιγμα μου πετάχτηκαν κι άλλο έξω... έτοιμες να σκάσουν σκίζοντας το στήθος μου...
Με το άλλο χέρι χάιδεψα την κλειτορίδα μου... Δεν ήθελα να σταματήσω...
Συνέχισα να χαϊδεύω την μικρή καυλωμένη γλωσσιτσα, η οποία με την σειρά της μουδιασε όλο μου το κορμί, γεμίζοντας το μουνι μου με καυτά υγρά...
Δύο δάχτυλα μπήκαν μέσα μου, αλλά δεν ήταν μεγάλα σαν τα δικά του... Έβαλα και τρίτο... συνέχισα να γαμαω το μουνι μου δυνατά. Προσπάθησα να το κάνω όπως αυτός... Οι σκέψεις μου γέμισαν με ντροπή και καύλα...

"Μια φορά μόνο...και μετά θα φύγω από εδώ μέσα"...


~•~


Πίσω στη σχολή ήδη είχαν αρχίσει οι πρώτοι ψίθυροι.
Κανείς δεν ήξερε τίποτα, όμως ο ανθρώπινος εγωισμός μερικών, τους έκανε να πλάθουν ιστορίες.
Κάποιοι είπαν ότι τα παράτησα. Άλλοι ότι έμπλεξα με ναρκωτικά. Μερικοί ότι το έσκασα με κάποιον σύντροφο...
Και οι ιστορίες τους δεν είχαν τελειωμό.
Μόνο λίγα άτομα ήξεραν την αλήθεια, όμως την κρατούσαν κρυφή από φόβο.

Ούτε όταν άρχισε η αστυνομία να με ψάχνει δεν μίλησαν. Κράτησαν το μυστικό θαμμένο μέσα τους.
Και οι μέρες περνούσαν...

Μόνο η Σουζάνα πλησίασε έναν αστυνομικό και με τρεμάμενη φωνή του είπε

-Εγω ξέρω που μπορεί να είναι η Κάτια.

Την έβαλαν να καθήσει και την ρώτησαν τα πάντα.
Εκείνη τους είπε για έναν συγκεκριμένο κοιτώνα, όπου για να γίνεις μέλος σε βάζουν να κάνεις απίστευτα πράγματα.
Οι αστυνομικοί δεν άκουγαν πρώτη φορά κάτι τέτοιο.
Ήταν αρκετά συνηθισμένες οι δοκιμασίες μεταξύ μελών στους κοιτώνες.
Όμως έπρεπε να το τσεκαρουν οπωσδήποτε.
Τα συγκεκριμένα άτομα, μέλη αυτού του κοιτώνα, τα είχαν ήδη ανακρίνει και δεν γνώριζαν τίποτα.
Ίσως να λέγαν ψέμματα.

Τις κάλεσαν στο τμήμα για συμπληρωματική κατάθεση.
Τους ενημέρωσαν ότι γνώριζαν για τις "δοκιμασίες". Τους ζορισαν να μιλήσουν λέγοντας τους πως μπορεί να κινδυνεύω, πως αν με βρούν ζωντανή δεν θα έχουν πρόβλημα με τον νόμο, όμως αν πάθω κάτι θα κατηγορηθούν κι αυτές.

Η μία έσπασε.
Με λυγμούς και αναφιλιτα παραδέχθηκε ότι αυτές με στειλαν στο σανατόριο.
Πώς με ψαξαν την άλλη μέρα και δεν με βρήκαν εκεί.
Έτσι άρχισαν όλες να μιλάνε. Οι καταθέσεις ήταν όλες οι ίδιες.
Οι αστυνομικοί ετοιμάστηκαν να κινήσουν έρευνα στο σανατόριο.

Η αντίστροφη μέτρηση για την διάσωση μου είχε μόλις αρχίσει.

- συνεχίζεται -