Σας φαίνεται ακραίο να ορίζει το Κ άτομο τους φίλους και τις συναναστροφές του υ?

Έχετε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια;
Εάν το Υ ζητήσει την συμβουλή του Κ, όλα καλά. Αλλά να πει ο Κ με ποιον μπορεί και δεν μπορεί να κάνει παρέα ο Υ;
Χαζέψαμε;
Ειχα Κ που προσπαθούσε να με πείσει ότι η οικογένεια μου μου κάνει κακό και να κόψω. Με ποιόν; Δεν είμαστε καλά...

 

Και τί γίνεται με τον χρόνο και όλο το συναίσθημα που έχεις επενδύσει;

 

Το ξεπερνάς.

 

Τον χρόνο και το συναίσθημα τα έχεις επενδύσει για λογαριασμό σου.
Το D/s δεν είναι χρηματιστήριο.

 

Όταν εμπέδωσα πως κανείς δεν μου χρωστάει, γαλήνεψα.

 

Θα γαληνέψετε περισσότερο όταν εμπεδώσετε πως σε κανέναν δεν χρωστάτε ειτε επειδη δεν δημιουργήσατε χρέος ειτε επειδη το εξοφλήσατε
γενικά μιλώντας  

 

έχετε χάσει τον μπούσουλα, αν είχατε ποτέ.

αυτός που δίνει συμβουλές, ονομάζεται παππούς, αν αμοίβεται, σύμβουλος.

χαζέψατε.

 

Σας προτείνω να επενδύσετε αρχικά στην ενηλικίωση σας και μετά στα υπόλοιπα, άχαστη επένδυση!

 

Τα αναφέρεις με 150 δεσιμπέλ στον αχάριστο, μαζί με το απαραίτητο ακομπανιαμέντο σε σολ χειριστικό μινόρε, "μου 'χεις φάει τη ζωή" και "τα καλύτερα χρόνια μου σου χάρισα" και φεύγεις με ψηλά το κεφάλι, επιτέλους δικαιωμένη.

 

Όπως πολύ σωστά μας υπενθύμισε πρόσφατα η @skulitsa, υπάρχουν Κ και υπάρχουν, δυσανάλογα πολλοί, «Κ».

 

η όποια παρεξήγηση, αν υπάρχει, οφείλεται στον διασκεδαστικό και αφύσικο ιδεασμό ότι σε κάθε υ αντιστοιχεί ένας ολόκληρος, κατάδικός του, κ.  

 

Απολύτως προσαρμοσμένος (ή στην χειρότερη προσαρμόσιμος) στις προδιαγραφές και τις επιθυμίες του υ, που τον διάλεξε για να του κάνει δώρο την "υποταγή" του και το χρυσαφένιο τερψιψωληδιον του!! Μη ξεχνιόμαστε...