Σεβασμός και Κυριαρχία, Κυριαρχία και Σεβασμός ή τίποτα από τα δύο;

Δεν βλέπω "απόλυτες τιμές" σε κάτι τέτοιο.
Θεωρώ ότι κάλλιστα μπορεί να δουλέψει αρκεί σε ένα ζεύγος ο Ένας να είναι πιο πολύ από τον άλλο...

 

Αυτοέλεγχο.

 

Πού πάει χωρίς σαλαμάκι ο έρμος;

 

Με τον ίδιο τρόπο που αφαίρεσες το γυναικάς από την "εξίσωση", δεν θα μπορούσαμε να αφαιρέσουμε και τα υπόλοιπα?

Μήπως μπαίνουμε στην παγίδα, άθελά μας να ηθικολογούμε τελικά όταν ορίζουμε αυθαίρετα ως αδυναμίες με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια και αξίες?

Δεν αποκλείεται να πρόκειται απλά για απολαύσεις με το ανάλογο τίμημα τους και τα ρίσκα τους, τα οποία αναγνωρίζει ο κάθε Τσώρτσιλ και επιλέγει συνειδητά. Με αυτήν την οπτική, μπορούμε να δούμε ότι υπάρχει έλεγχος.

Προσωπικά δεν συμφωνώ πλέον με έννοιες όπως αυτοκυριαρχία, αυτοέλεγχος, αυτοσεβασμός και όλα τα αυτό- αυτά, μου φαίνονται υπεραναλύσεις. Κάποτε τα πίστευα, τελικά όμως διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός, όπως βλέπουμε το μέσα μας αντιλαμβανόμαστε και το έξω μας. Δεν μπορεί να υπάρχει ξέχωρα σεβασμός χωρίς αυτοσεβασμό, όπως σέβεσαι τα μέσα σου σέβεσαι γενικά. Όπως αγαπάς τα μέσα σου, αγαπάς. Όπως κρίνεις τα δικά σου, κρίνεις.

Με την ίδια λογική, υποθέτω πως όπως ελέγχεις το μυαλό σου, ελέγχεις και το μυαλό του σκλαβιού σου. Και αυτός ο έλεγχος, η ποιότητα του ελέγχου για να το θέσω καλύτερα, δεν φαίνεται στις συνήθειες ή στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία ή στο κοινωνικό σου στάτους. Αυτός ο έλεγχος φαίνεται στο πόσο γουστάρεις τελικά την ζωή σου, αυτό που είσαι, αυτό που έφτιαξες και αυτό που έφτασες, με τις επιλογές σου, τις αξίες σου και τα ιδανικά σου… με την ψυχούλα σου, όπως το λέμε στα σοφά λαϊκά.

 

Ένα νήμα το οποίο θα μπορούσε να έχει εποικοδομητική για πολλούς εκ των αναγνωστών του επίδραση, στραβώνει, αργά αλλά σταθερά, καθώς το οπτικό πεδίο περιορίζεται από τον φερετζέ της πολιτικής ορθότητος.
Για να πάμε πάλι από την αρχή.

Εάν το ερώτημα είναι "θα έπρεπε να είναι αποδεκτό στους κόλπους του βδσμ ένα κακοποιητικό σχήμα?", η απάντηση είναι πλέον ή προφανής.
Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ όμως το εξής " Οι έχοντες θέση εντός δομημένου, μη κακοποιητικού, σχήματος Κ/υ, γιατί να δώσουν έστω και δεκάρα τσακιστή για το εάν είναι ή δεν είναι αποδεκτοί από οιονδήποτε άτομο ή χώρο?"

Για να πάμε τώρα και στον περίφημο "Σεβασμό" και μάλιστα, όπως τέθηκε, από το υ προς το Κ.
Εάν συμφωνήσουμε ότι η βάση του Κ/υ είναι η υπέρτερη Ισχύς του Κ έναντι του υ. και η συνεπεία αυτής κατίσχυση του ενός επί του άλλου, δεν βλέπω να υπάρχει και πολύ χώρος για τον "σεβασμό" από κάτω προς τα πάνω. Θα ήταν πιο έντιμες οι έννοιες του "δέους" ή του "φόβου" (όσο δεν γίνεται τρόμος), στη θέση του "σεβασμού". Εκτός, βεβαίως, των περιπτώσεων κατά τις οποίες είτε η Ισχύς του Κ. δεν είναι αρκετή για να επιφέρει κατίσχυση επί του υ., οπότε έννοιες όπως ο σεβασμός, η ανάγκη, η καύλα κ.α. έρχονται να προστεθούν και να κάνουν το ζύγι να γύρει ή συζητούμε για υ. το οποίο χρειάζεται άλλοθι έναντι του καθρέφτη του, προκειμένου να γονατίσει και καταφεύγει στο "σεβασμό".
Φρονώ ότι όσο γίνονται αποδεκτές εντός βδσμ, κατά που γράφει κι η νηματοθέτης, τέτοιες έννοιες, τόσο λιπαίνεται το έδαφος της συνδιαλλαγής.
Ευτυχώς, τουλάχιστον έως τώρα, δεν έχει επαναφερθεί και η , ούτως ή άλλως, υπερτιμημένη εμπιστοσύνη.

Θα πρότεινα να μείνουμε στα απλά, δίχως να αναζητούμε ( ή μήπως επιζητούμε) την αποδοχή των προσωπικών μας προβολών.
Κ είναι εκείνος ο οποίος είναι αρκετά Ισχυρός ώστε να επιβάλλει την πραγματικότητά Του στο/στα υ Του και υ. εκείνο που βρίσκει την ελευθερία του στην πραγματικότητα του Κ.
Τα υπόλοιπα είναι για όλους του λοιπούς.

 

Προφανώς, το μόνο που μετράει σχετικά με την Κυριαρχία -με κάθε context αυτής- είναι η δύναμη και η ικανότητα να επιβληθείς στους άλλους, όλα τα άλλα είναι φιοριτούρες.

 

Άλλο λέω.

Ο Τσώρτσιλ έπινε και κάπνιζε πούρα ή ζωγράφιζε όταν αποφάσιζε για την Δουνκέρκη π.χ.; Θέλω να πω πως ο έλεγχος δεν σημαίνει ότι δεν έχει πάθη κάποιος, όποια και να είναι αυτά, σημαίνει ότι τα ελέγχει αντί να αφήνει να τον καταπίνουν.

Αν η επιβολή είναι συνεχής και αδιάλειπτη δεν βλέπω πώς θα ξεφύγει από το να γίνει βία τελικά.

Ο φόβος και το δέος πολύ συχνά είναι φαντασιακά και προέρχονται από το υ, ο σεβασμός είναι πολύ πιθανό να είναι πραγματικός και προέρχεται από τον Αφέντη, τον προκαλεί ο Αφέντης όχι αυτό που κουβαλάει μέσα του το υ και κάπως κούμπωσε με κάτι που αντιλήφθηκε, όπως το αντιλήφθηκε ως προς τον Αφέντη.

 

I got your point, υπό αυτό το context δεν έχεις άδικο.

Δεν έχω απάντηση σε αυτό υπό την έννοια ότι η βία είναι και αυτή ένα από τα εργαλεία της κυριαρχίας. Από την άλλη η δύναμη από μόνη της, αν δε συνοδεύεται από την αντίστοιχη ικανότητα ενδεχομένως να μην είναι αρκετή. Η κυριαρχία στο BDSM απαιτεί τη δική της ικανότητα και τη δική της δύναμη και η ύπαρξη τους είναι κατά την άποψη μου εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να γίνει εφικτή.

Δηλαδή σε κάθε context της κυριαρχίας απαιτούνται δύναμη και ικανότητα, πάντα στο εν λόγω context.

 

Δεν έχω κατορθώσει να κατανοήσω το λόγο της αντιμεταθέσεως, καλή μου, και το συναγόμενο συμπέρασμά σου.
Είτε έχουμε έναν πομπό Κ και έναν δέκτη υ., οπότε το τί εκπέμπεται και τί προσλαμβάνεται, είναι θέμα "συχνοτήτων" ή έχουμε αυτό που σε προηγούμενη ανάρτηση ονόμασα "ανάγκη" ή "άλλοθι", οπότε όποια κι αν είναι η εκπομπή, η κατανόηση της λήψης θα είναι προδιαγεγραμμένη από τον δέκτη.
Γιατί ο φόβος και το δέος, έστω συχνά, είναι φαντασιακά και προέρχονται από το υ., ενώ οι πιθανότητες να είναι πραγματικός ο σεβασμός είναι πολλές και έχουν αντίθετη διαδρομή?

 

κατά την άποψή μου, Master είναι αυτός που κυριαρχεί όχι μόνο εκεί που θέλει και μπορεί αλλά και εκεί που θέλει και δεν μπορεί... όλα τα υπόλοιπα είναι να 'χαμε να λέγαμε

 

Δεν κατάλαβα τίποτα. Δηλαδή;
Αφού δεν μπορεί τότε πως κυριαρχεί;