Σεβαστείτε την οιονεί παρουσία μου...

Σεβαστείτε την οιονεί παρουσία μου.

Πρώτη φορά συναντούσε αυτή την λέξη. «Οιονεί». Άνοιξε λεξικό για να δει τι σημαίνει. Σεβαστείτε την εν δυνάμει παρουσία μου.

Δεν πίστευε πως θα ξημέρωνε μέρα, χρόνια μετά, που αυτή η λέξη θα την στοίχειωνε και από παιχνίδι του μυαλού της που ήταν ως τότε, θα γινόταν γι’ αυτήν μια καθημερινότητα. Ο απανταχού παρών σύντροφος της. Ο ίσκιος της.

Της το είχε πει μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Ξέρω πάντα τι κάνεις. Πότε κατουράς, πότε τρως, πότε παίζεις το μουνάκι σου, πότε διαβάζεις, πότε φλερτάρεις. Ξέρω τα πάντα».

Δεν τον είχε πιστέψει. Τότε.
...............................................................................................................................

Βγήκε από το ταξί. Η περιοχή της ήταν γνώριμη. Τόσες φορές είχε έρθει μέχρι εδώ. Όπως και τώρα, κατευθείαν μετά την δουλειά. Του είχε τηλεφωνήσει έτσι στα ξαφνικά. Είχε ανάγκη να τον δει, να του μιλήσει.
Περπάτησε τα 5-10 μέτρα που την χώριζαν από το σπίτι του. Είχε να πατήσει ένα χρόνο. Ένας χρόνος μακριά από το συντροφάκι της. Κατέβηκε τα 4 σκαλιά της αυλής. Καθώς έσπρωχνε το σιδερένιο πορτάκι μια γκρίζα φλοκάτη, βρωμερή και τρισάθλια όπως πάντα εμφανίστηκε. Η Τατιάνα ξεχυνόταν από το σπίτι να την προϋπαντήσει κάνοντας χαρούλες. Δεν την είχε ξεχάσει. Τα σκυλιά θυμούνται καλύτερα από τους ανθρώπους. Στήθηκε στα πίσω της πόδια και άπλωσε την μπροστινή πατουσίτσα της για χαιρετισμό. Βούρκωσαν τα μάτια της. Ήταν όλα τόσο γνώριμα.

Η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή όταν την περίμενε. Η μουσική τέρμα. Πάλι είχε ξετρυπώσει καινούριο metal γκρουπάκι; Ο τύπος ξερνούσε μέσα σε ονειρικά γυναικεία φωνητικά. Φοβερός συνδυασμός.
Δεν την είχε πάρει χαμπάρι. Μπήκε στο σπίτι με την Τατιάνα μπουρδουκλωμένη στα πόδια της. Η μυρωδιά του σπιτιού του πλημμύρισε τα ρουθούνια της. Σανδαλοξύλο. Καπνός από την πίπα του. Πρέπει να είχε αναμμένα κεριά. Την ήξερε καλά.
Μερικά βήματα και εμφανίστηκε στην πόρτα του γραφείου του. Λίγα δευτερόλεπτα τον παρατήρησε. Όπως περίμενε. Δούλευε με την πίπα του στο στόμα. Ένα stick είχε σχεδόν καεί πάνω από το τασάκι σε σχήμα νεκροκεφαλής. Οι ζωγραφιές της ήταν ακόμα κολλημένες στον τοίχο πίσω του. Δίπλα τους είχε προστεθεί και μια γυμνή φωτογραφία της, τραβηγμένη από τον ίδιο.
Ο Τ. καθόταν στο γραφείο του με ανασηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου του. Διατηρούσε τους γυμνασμένους του μύες. Τα μαλλιά του είχαν αραιώσει από την τελευταία φορά που τον είδε. Λίγες γκρίζες τρίχες.
Σήκωσε το βλέμμα του και την είδε. Φωτίστηκε το πρόσωπο του. Ήρθε κοντά της.
«Αγάπη μου…Αδερφούλα μου…Συντροφάκι μου γλυκό! Τι κάνει το παρανοϊκό μου παιδάκι;» Της έκλεισε το πρόσωπο στα δύο του χέρια και την φίλησε γλυκά. Μετά άνοιξε την αγκαλιά του και η Ζ. χώθηκε μέσα. Όση ώρα μείνανε αγκαλιασμένη ο Τ. της ψιθύριζε γλυκόλογα στα γαλλικά και απίθωνε τρυφερά φιλιά στο πρόσωπο και το λαιμό της.
- «Έχει ζεστό νερό να κάνεις ένα ντουζάκι να ξεκουραστείς μέχρι να τελειώσω την δουλειά μου. Μόνο χρώματα έχω να βάλω. Το σκίτσο το έβγαλα.»
- «Θα μου φέρεις ένα σλιπάκι σου και μια φόρμα να βάλω μετά να είμαι άνετη;»
- «Ναι καρδούλα μου. Μπες και στα φέρνω μέσα.»
..................................................................................................................................

Αργούσε. Η ένταση της μουσικής είχε δυναμώσει κι άλλο. Θα του έκαναν παρατήρηση οι γείτονες. Εξάλλου το metal δεν φαντάζει τόσο εύηχο σε όλα τα αυτιά. Μάλλον απορροφήθηκε από την δουλειά του σκέφτηκε η Ζ. και ξέχασε να μου φέρει πρόχειρα ρούχα. Ούτε πέτσετα μπάνιου δεν είχε φέρει. Αποφάσισε να βγει τυλιγμένη με μια πετσέτα προσώπου που βρήκε, μάλλον δική του. Το τυλιγμένη ήταν σχετικό μιας και το μόνο που κατάφερε να καλύψει ήταν το στήθος της και μέρος των γλουτών της. Πετσέτα για να τυλίξει τα μαλλιά που έσταζαν ούτε λόγος. Κρύωνε.

- Που είσαι βρε χαμένο; Με ξεχάσες εντελώς. Ούτε ρούχα, ούτε πετσέτα έφερες.
Τα φώναζε και βάδιζε προς το γραφείο του. Πάνω που θα τον ρωτούσε αν είχε φτιάξει τουλάχιστον καφέ, είδε τα πόδια του και τον βραχίονα του ενός χεριού του. Ο Σ. ήταν εκεί. Οι λέξεις σταμάτησαν να βγαίνουν από το στόμα της. Οποιαδήποτε σκέψη έμεινε μπλοκαρισμένη στο μυαλό της αδύνατη να ολοκληρωθεί για να βγάλει συμπέρασμα. Πότε; Πως; Γιατί;
Έκανε αυτόματα πίσω και γύρισε για να πάει στην κουζίνα, πιστεύοντας ότι θα κέρδιζε χρόνο να ανασυγκροροτηθεί από το σοκ. Δεν της τον έδωσε. Τον ένιωσε πίσω της. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της και η πετσέτα συνομωτικά την άφησε ακάλυπτη. Όπως φάνηκε πως συνομώτησε και ο Τ. μαζί του, μη μπορώντας αλλιώς. Ο αγαπημένος της Σ. είχε έναν μοναδικό τρόπο να γυρίζει τις καταστάσεις προς όφελος του. Εξάλλου ήξερε πως ήταν μια φαντασίωση του Τ. να την βλέπει να κάνει έρωτα με κάποιον άλλον και αυτός να αποτυπώνει τις γραμμές του σώματος της στο χαρτί αλλά ποτέ δεν πίστευε πως θα γινόταν. Να όμως που έγινε.
..................................................................................................................................

Κρατά το εικονογραφήμενο κομίκ στα χέρια της. Παρατηρεί πως ο Τ. απέδωσε τις καμπύλες του σώματος της, τις ανάσες της, τα οστά της κλείδας που πετάγονται από τον θώρακα, τις λαγώνες που ανασηκώνονται, το λυγίσμα των ποδιών της για να αγκαλιάσουν το σώμα του Σ. και πως σπάνε οι μύες του προσώπου της από τις κραυγές του οργασμού της.

Χαμογελά μα κάθε φορά που σαπουνίζεται στο μπάνιο κοιτά με υποψία το μενταγιόν που της χάρισε ο Σ. στην αρχή της σχέσεως τους, ζητώντας της να το φοράει πάντα.

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που το έβγαλε από τον λαιμό της.


Αστάρτη

 

To err is human ro forgive divine


divine retribution in moonbeam 

Ο David Copperfield είναι o Σ?

oχι ο Merlin

 

Re: Σεβαστείτε την οιωνεί παρουσία μου...

Χαίρομαι Ελλαδίτσα που η ιστορία μου σου κινεί την περιέργεια.

Αστάρτη

 

Re: Σεβαστείτε την οιωνεί παρουσία μου...

Βασανιστικά σε έχει στοιχειώσει Astarty ο Σ. Είσαι τυχερή  

 

Re: Σεβαστείτε την οιωνεί παρουσία μου...

Πολύ καλογραμμένη Astarty, βγάζει πλούσια συναισθήματα που προέρχονται από πλούσια και άφοβα βιώματα. Χαίρομαι για Ο/όσους σε νιώσαμε <χ>

 

... ...

 

Tender μου,
η διόρθωση είναι λάθος!
Λέξη "οιωνεί" δεν υπάρχει στα ελληνικά - εκτός αν αναφέρεσαι σε οιωνοσκοπία ή κάτι παρεμφερές.
Το ορθόν είναι "οιονεί": "ομοιότης", "μοιάσιμο"..."αναλογία"...
Επιρ. : "επίσης", "ωσαύτως", "ούτως ειπείν", "εν είδει", "σάμπως", "ωσεί"...
Έλαβε και την έννοια του "εν δυνάμει"...εκείνου που μπορεί να συμβεί ως εαν κάτι κυοφορούσε "ενεργεία" εντός του, που μπορεί να συμβεί με κάποιον τρόπο, αλλά δεν είναι απαραίτητο να επισυμβεί.

 

Χτύπησες αργά Ντολμανσέ. Η Λίλλυ έπραξε το σωστό. Εγώ ήμουν λάθος.
Προτιμώ τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Ευχαριστώ
Αστάρτη

 

Μεταμελούμαι....μπερδεύτηκα ως προς το ποιός έκανε το λάθος. Αλλά αν δεν είστε φεμινίστριες σας συγχωρώ αμφότερες και το αυτό ελπίζω να πράξετε και εσείς, αφού έτσι κι αλλιώς σας θεωρώ καλές μου φίλες - και ιδιότροπες κορασίδες.
Ιδιαίτερα δεν παραδίδω. Τα έχει αναλάβει ο φίλτατος Χάϊνριχ.

 

Πάντα ευγενής Dolmance, σας ευχαριστώ <χαμόγελο>.

Οσο για μένα, νιώθω μία εγωκεντρική ικανοποίηση που συμπεριφέρθηκα ως αξιοπρεπής femsub και αντί να επιδιώξω προσωπικά τη δικαίωσή μου ακόμα και με μία εύκολα αγορασμένη κάνη, άφησα άλλους εν προκειμένω την Astarty να φροντίσουν γι αυτό  

Στην ουσία, το "οιονεί" στην προσωπική αυτή εμπειρία, την κάνει μία από τις πιό BDSM M/f εμπειρίες που έχουν γραφτεί σ αυτό το τμήμα προσωπικών εμπειριών.

Το "οιονεί" του Κυρίαρχου παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο BDSM στην καθημερινή του εφαρμογή. Δεν είναι μόνο ότι εμείς οι femsub Τον νιώθουμε γυρω μας, σαν μία ζεστή ανάσα ανά πάσα στιγμή, είναι ότι και Αυτός είναι εκεί και γνωρίζει ότι είναι εκεί.

Έτσι ακριβώς όπως το περιγράφει η Αστάρτυ. Ο "Τ" που θα είναι εκεί, την ώρα εκείνη, όπως τον ξέρει, όπως τον θέλει, όπως τον χρειάζεται εκείνη. Όπως την έχει μάθει να τον χρειάζεται.

Σβήνοντας τον "Σ" και τα σύμβολά του, με την παρουσία του και μόνο. Και μόνο επειδή το θέλησε.

 

Ορθό κομμάτι, ανορθόγραφο ή όχι.. Οταν η τέχνη συναντά τη ζωή όμορφα πράγματα συμβαίνουν... Μερσί, Αστάρτη

 

Με άλλα λόγια όταν ο «ιδρώτας της σάρκας γίνεται χρωματιστή μελάνη στα χέρια της τέχνης» έτσι που όταν τελικά βλέπεις το έργο, αυτό ιδρώνει λες και καίγεται σαν το στίκ στο τασάκι μόνο που δεν παίρνει την μορφή νεκροκεφαλής μα ......μια άλλη που την βλέπουμε συχνά σκαλισμένη στα δέντρα των πάρκων .

Θέλω να πέφτω στο γκρεμό κι ύστερα να γλιτώνω
Κι αν τσακιστώ στο διάβα μου να ‘ναι γιατί πετούσα
Λάθη κι ελπίδες κι αγκαλιές να ‘ναι γιατί αγαπούσα