Σεξουαλικη ταυτοτητα : σκλαβος/α

Ισχύει!
Παράλληλα, όμως, υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που -όχι, απαραίτητα, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία της αποβανιλοποίησης- η σκλάβα πλέον γυρίζει και κοιτάει με σηκωμένο φρύδι (και με την γλώσσα έξω, ενίοτε) τον παρελθοντικό εαυτό της, ο οποίος θεωρούσε πως "Άπαπα, δεν είμαι εγώ κάτι τέτοιο. Δεν είναι για μένα αυτό/αυτά!"

 

Το τι θέλει ο Αφέντης vs του τί είναι εφικτό, βασικά είναι ισοδύναμη πρόταση με την "δεν αρκεί η θέληση του Αφέντη, χρειάζεται και η ικανότητα του σκλαβιού να "σπάσει" χωρίς να διαλυθεί." (ή, αν προτιμάτε, να προλάβει να την κάνει πριν σκορπίσει ανεπανόρθωτα ο ψυχισμός του).

Αυτό, αν θέλετε, εξαρτάται από την αντίληψη, την κριτική ικανότητα, τις δυνατότητες· σίγουρα και από την εμπειρία του Αφέντη. Ο καπετάνιος που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να ολοκληρώσει ένα δύσκολο ταξίδι, δεν είναι αυτός που αποδεδειγμένα διαχειρίζεται περισσότερα μποφόρ από τους άλλους, αλλά αυτός που ελέγχει, επίσης, στην αρχή το κατά πόσο είναι σε θέση το σκαρί που χρησιμοποιήσει, να αντέξει...

 

Θα τόνιζα, ως το πιο βασικό. την πολλές φορές απρόσμενη οικειότητα της θέσης, δηλαδή την γαλήνη της υποταγής, όπως πολλές φορές έχουν αναφέρει τα σκλαβιά, τα οποία μπορεί συχνά να μην ξέρουν τι ακριβώς τρέχει μέσα τους, αλλά σίγουρα ξέρουν τι νιώθουν!

Γιατί, δε λέω, καλές οι ανασφάλειες και οι εμπιστοσύνες, οι οποίες όμως στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτε παραπάνω από προσδοκίες και προβολές, αλλά ιδιαίτερα για τις "εντάσεις" που αναφέρετε, ένα από τα πιο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα που έχει διατυπωθεί σε συζήτηση έμπειρων lifestylers (νομίζω έχει γραφεί και εδώ-όποιος θέλει ψάχνει) είναι ότι "η πραγματική υποταγή έρχεται όταν πλέον έχουν υποχωρήσει οι καύλες!".

 

Ξεκινώ από το τέλος, μια και πιάσμε τα της γηριατρικής!
Το ότι ο στόκος αρχίζει να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στον εγκέφαλο όταν σταματήσουμε να να μαθαίνουμε και να τον εξασκούμε είναι δεδομένο, με σχετικές μελέτες να παρουσιάζουν όχι μόνο δημιουργίες νέων συνάψεων σε ηλικιωμένους που -μεταξύ άλλων- έπαιζαν arcade games, αλλά και ανανέωση της οπτικής οδού -εν συνόλω- καταλήγοντας σε βελτιωμένη όραση. Ο στόκος αυτός, βεβαίως, εμφανίζεται όλο και πιο συχνά και σε μικρότερες ηλικίες, όπου η άγνοια, οι θεωρίες συνωμοσίας και η εν γένει απαξίωση της επιστήμες δεν υποβαθμίζουν μόνον το ίδιο το άτομο, ως μονάδα, αλλά συνδέονται και με συγκεκριμένους πολιτικούς προσανατολισμούς, δημιουργώντας κίνδυνο για την ίδια την δημοκρατία, όπως τεκμηριώνει στο τελευταίο του εκλαϊκευμένο βιβλίο ο εξειρετικός δάσκαλος κβαντομηχανικής, Στέφανος Τραχανάς.

Από κει και πέρα, την διαρκή εξέλιξη, ανανέωση και γνώση, δεν τα θεωρώ ως απαράιτητα στοιχεία, μέσα στο πλαίσιο πάντα ενός Κ/υ σχετισμού. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι όχι μόνο είναι σύνηθες, αλλά κατ'εμέ θεμιτό, ζητούμενο και αναμενόμενο, τα σκλαβιά να ενστερνίζονται τα κολλήματα και τις εμμονές του Αφέντη!

Για σκλαβί, λοιπον: τα της κονσέρβας σπάνε απ' έξω με την γνωστή σιαδικασία της αποβανιλοποίησης. Πέρα από αυτά που θα διακρίνει ο ίδιος ο Αφέντης, το σκλαβί, εάν νιώθει να αναδύονται συναισθήματα που φρενάρουν και προκαλούν άγχος, δυσφορία και... πισωγυρίσματα, το μόνο που έχει ως υποχρέωση είναι να τα επικοινωνήσει. Όπως τα νιώθει και όχι πως τα ερμηνεύει.

Για τους παρατηρητές: η κονσέρβα σπάει από μέσα, εφόσον υπάρχει διάθεση για κάτι τέτοιο, και εφόσον επιθυμουν να κατανοήσουν και να συνυπάρξουν (ή και απλά να συζητήσουν) με άτομα και καταστάσεις διαφορετικές από τον δικό τους τρόπο και προσλαμβάνουσες.