Σεξουαλικότητα και παρεκκλίσεις

Μέρος πρώτο

Η ανθρώπινη διάσταση των τελευταίων δραματικών πολιτικών γεγονότων και η αντιμετώπισή της από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και ιδίως από πολλούς δημοσιογράφους με την λογική της κοινωνικής κριτικής, με παρακίνησε να γράψω για το θέμα και να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Υπάρχει πολλή υποκρισία και άγνοια γύρω από τα ζητήματα της σεξουαλικότητας, ωστε η υπενθύμιση κάποιων στοιχείων είναι επιβεβλημένη.

Το τι είναι παραδεκτό και φυσιολογικό γύρω από το σεξ, εξαρτάται από τα πλαίσια και την χρονική συγκυρία που το εξετάζουμε. Γιατί είναι διαφορετικές οι αφετηρίες της θρησκείας, της κοινωνίας, του νομικού κόσμου και της Ιατρικής. Αυτή η διαφορετική αντίληψη των διαφόρων φορέων εξουσίας (γιατί εξουσία κατέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο), οδηγεί σε σχιζοφρενικά αποτελέσματα, αφού καθένας μας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα διαφορετικά και αντικρουόμενα στοιχεία και δεδομένα που επικαλούνται.

Πριν όμως καταλήξουμε στο τι είναι φυσιολογικό στην σεξουαλικότητα, πρέπει να ορίσουμε τι είναι γενικά φυσιολογικό.

Υπάρχουν λοιπόν 5 διαφορετικοί τύποι φυσιολογικού:

1.Το ιδανικό φυσιολογικό, αυτό που είναι ισοδύναμο με το τέλειο και το ιδεατό, και το οποίο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

2.Το κοινωνικά φυσιολογικό. Η κοινωνία καθορίζει τους κανόνες της και βάζει τα όριά της. Ότι βρίσκεται έξω από αυτά τα όρια, θεωρείται μη φυσιολογικό ή ανώμαλο. Οι κανόνες και τα όρια μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου και την εξέλιξη της εκάστοτε κοινωνίας, ώστε κάτι που ήταν αφύσικο παλιότερα, σήμερα να είναι πιθανώς αποδεκτό. Για παράδειγμα στο παρελθόν άνθρωποι με σεξουαλικές παρεκκλίσεις καταδικάζονταν από την κοινωνία σε φυλάκιση, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα. Μπορεί το κοινωνικά φυσιολογικό (ή αποδεκτό με την έννοια της συχνότητας) να μην είναι αποδεκτό σε κρατικό επίπεδο. Η επισημοποίηση των ορίων που θέτει η επίσημη εξουσία γίνεται με την εκάστοτε νομοθεσία. Έτσι μόλις το 1967 ψηφίστηκε στο Βρεττανικό Κοινοβούλιο τοSexual Offences Act , που αποποινικοποιούσε τις ιδιωτικές ομοφυλόφιλες σεξουαλικές πράξεις!

3.Το ηθικά φυσιολογικό. Η ηθική καθορίζεται από την θρησκεία, τα φιλοσοφικά ή άλλα ηθικά συστήματα αξιών και είναι σε άμεση σύνδεση με την κοινωνία. Η ηθική επηρεάζει την κοινωνία και η κοινωνία μεταβάλλει τους ηθικούς κανόνες (σύνδεση του κοινωνικά φυσιολογικού με το ηθικά φυσιολογικό). Όπου το αξιακό σύστημα είναι παγιωμένο, τα περιθώρια αλλαγών και προσαρμογών σε νέα δεδομένα είναι περιορισμένα, όπως συμβαίνει στη θρησκεία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία (π.χ.φιλοσοφία).

4.Το στατιστικά φυσιολογικό. Φυσιολογικό θεωρείται αυτό που εμφανίζεται συχνότερα και ανώμαλο ή αφύσικο αυτό που σπανίζει. Πολλα βιολογικά μεγέθη χαρακτηρίζονται από ένα μέσο όρο, γύρω από τον οποίο κινείται η πλειοψηφία, και από τα άκρα προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, που αντιστοιχούν στο στατιστικά αφύσικο. Το ύψος, το βάρος, η ευφυία είναι μερικά παραδείγματα. Πόσο φυσιολογικός από στατιστική άποψη είναι ένας άνθρωπος 2 μέτρων και 40 εκατοστών ή 300 κιλών;

5.Το κλινικά και πρακτικά φυσιολογικό. Πρόκειται για ότι κινείται σε πλαίσια όπου δεν δημιουργεί πρακτικό πρόβλημα σε όσους εμπλέκονται, τόσο σε αυτόν ή αυτούς που ελέγχεται η συμπεριφορά τους ή οι πράξεις τους, όσο και και σε αυτούς που την υφίστανται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τομέας της Ψυχιατρικής, ο οποίος καθορίζει το φυσιολογικό μέσα στα πλαίσια της Ιατρικής επιστήμης και της παθολογίας.
Από τις διαφορετικές προσεγγίσεις στον ορισμό του φυσιολογικού διαφαίνεται και η πολυπλοκότητα του θέματος. Επαφίεται στην νοημοσύνη, στην γνώση και την ιδιοσυγκρασία του καθενός μας, να επιλέξει συνειδητά ποιό από όλα τα παραπάνω θα αποτελέσει πυξίδα στην καθημερινή του κρίση.
Επειδη η σεξουαλικότητα αφορά κατ'εξοχήν μια βιολογική λειτουργία που υπερβαίνει τις εκάστοτε κοινωνικές δομές, δεν υπάρχει καλύτερη αρχή από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ).

O ΠΟΥ τονίζει οτι “η σεξουαλικότητα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας του καθενός μας: άντρα, γυναίκας, παιδιού. Είναι μία βασική ανάγκη και στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης που δεν μπορεί να διαχωριστεί από άλλες εκφάνσεις της ζωής" (World Health Organization, 1975).
Επίσης "η σεξουαλικότητα επηρεάζει σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις και ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις και επομένως την ψυχική και σωματική υγεία.
Από τη στιγμή που η υγεία είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, έτσι και η σεξουαλική υγεία επισης αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα."
Τα σεξουαλικά δικαιώματα είναι θεμελιώδη και οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν περιγραφεί στην "Διακήρυξη των Σεξουαλικών Δικαιωμάτων" ("Declaration of Sexual Rights"). Η διακήρυξη που έχει υιοθετηθεί από τον ΠΟΥ, περιλαμβάνει:

1.Το δικαίωμα στην σεξουαλική ελευθερία

2.Το δικαίωμα στην σεξουαλική αυτονομία, ακεραιότητα και ασφάλεια του σώματος

3.Το δικαίωμα στην σεξουαλική ιδιωτικότητα (αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα για προσωπικές αποφάσεις και συμπεριφορές γύρω από την σεξουαλικότητα, όσο αυτές δεν καταπατούν τα σεξουαλικά δικαιώματα των άλλων)

4.Το δικαίωμα της σεξουαλικής ισότητας

5.Το δικαίωμα στην σεξουαλική απόλαυση

6.Το δικαίωμα στην συναισθηματική σεξουαλική έκφραση

7.Το δικαίωμα στην ελεύθερη δημιουργία σεξουαλικών σχέσεων

8.Το δικαίωμα για ελεύθερες και υπεύθυνες επιλογές αναπαραγωγής

9.Το δικαίωμα στην σεξουαλική ενημέρωση που βασίζεται σε επιστημονικές έρευνες

10.Το δικαίωμα στην ολοκληρωμένη σεξουαλική εκπαίδευση

11.Το δικαίωμα στην χρήση υπηρεσιών υγείας σχετικές με την σεξουαλικότητα.

Επίσης η διακήρυξη αναφέρεται στις σεξουαλικές σχέσεις που βασίζονται στην συναίνεση (και οι οποίες δεν πρέπει να επιβάλλονται με την χρήση βίας ή μή φυσικής δύναμης).

Εκτός όμως από τα δικαιώματα που συνοδεύουν την σεξουαλικότητα, υπάρχουν και οι αναγκαίοι περιορισμοί, που πηγάζουν από την παραβίαση των δικαιωμάτων αυτών.
Η σεξουαλικότητα αποτελεί μία από τις βασικές ανθρώπινες ορμές και ανάγκες (όπως είναι η πείνα ή ο ύπνος), και συνδέεται επομένως με το ένστικτο και την επιθετικότητα.
Αυτήν την επιθετικότητα η κοινωνία προσπάθησε να χαλιναγωγήσει, θεσπίζοντας νόμους που καταδίκαζαν συγκεκριμένες σεξουαλικές πρακτικές, όπως ο βιασμός (νόμοι Χαμουραμπί, Νόμοι Γόρτυνος, αλλά και σύγχρονοι νόμοι).
Η θρησκεία από την δική της πλευρά, καθόρισε τους δικούς της ηθικούς κανόνες που προκύπτουν είτε άμεσα από τα ιερά της κείμενα ("ού μοιχεύσεις"), είτε από την ανθρώπινη ερμηνεία τους, ώστε να εξειδικεύεται σε θέματα που τα ιερά κείμενα δεν καλύπτουν (καταδίκη του αυνανισμού ή των προγαμιαίων σχέσεων, "Πηδάλιον").
Το πόσο οι απόψεις της οργανωμένης κοινωνίας ή της θρησκείας γίνονται αποδεκτές στην πράξη και πόσο οι προσπάθειες τους για "ομαλοποίηση" απέδωσαν καρπούς, το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία του ανθρώπου και των παθών του.

Η μεγάλη αλλαγή προέκυψε όταν, τους τελευταίους κυρίως αιώνες, η Ιατρική επιστήμη προσπάθησε να καθορίσει τις παραλλαγές της σεξουαλικής συμπεριφοράς με έναν επιστημονικό τρόπο και να οριοθετήσει το φυσιολογικό από το αφύσικο (ή διαστροφικό).
Αυτό συνέβει σε εποχές (18ος αιώνας) που η κοινωνια προσπάθησε να περιορίσει την σεξουαλικότητα (Πουριτανισμός) και εν μέρει κατάφερε να το επιβάλλει και στην επιστήμη.
Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, τόσο περισσότερο η επιστήμη κατόρθωνε να απεμπλακεί από την άποψη της κοινωνίας ή της θρησκείας, για να φτάσουμε στην προσπάθεια ερμηνείας της σεξουαλικότητας με ψυχολογικούς όρους από τον Σιγκμουντ Φρόυντ στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κατά την δεκαετία του 1960 στον δυτικό κόσμο παρατηρήθηκε μια έκρηξη ελευθερίας στην έκφραση της σεξουαλικότητας, που ονομάστηκε "σεξουαλική επανάσταση". Τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο. Σεξουαλικές πρακτικές που καταπιέζονταν επί αιώνες και χαρακτηρίζονταν ανώμαλες, πλέον απομυθοποιήθηκαν και αποκαταστάθηκαν.
Η ντροπή που συνόδευε την ενοχή μειώθηκε δραματικά. Κατά την ίδια χρονική περίοδο εμφανίστηκε και το κίνημα του φεμινισμού, που έδωσε ώθηση στην πραγματική ισότητα των δύο φύλων.
Παράλληλα με την σεξουαλική απελευθέρωση, αυξήθηκε η κοινωνική ανεκτικότητα στο διαφορετικό και όχι μόνο σε σεξουαλικό επίπεδο.
Στις πρόσφατες δεκαετίες και με το δεδομένο της σεξουαλικής επανάστασης, επανακαθορίστηκαν τα όρια της σεξουαλικότητας και μεταβλήθηκαν σημαντικά οι σεξουαλικές πεποιθήσεις και τα ήθη.
Δυστυχώς η εμφάνιση του AIDS και η γενικότερη συντηρητικοποίηση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια αλλοίωσαν εν μέρει τις σχετιζόμενες με το σεξ σημαντικές κοινωνικές αλλαγές.

Τα όρια του φυσιολογικού και του παθολογικού, σε ιατρικό επίπεδο καθορίζει κατά καιρούς η Ψυχιατρική με βάση τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα [ Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV) και Δέκατη Αναθεώρηση της Διεθνούς Στατιστικής ταξινόμησης των Νόσων και των Σχετικών Προβλημάτων Υγείας (ICD-10)].
Για παράδειγμα, παλιότερα η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν διαταραχή, ενώ σήμερα παρουσιάζεται ως απλή σεξουαλική παραλλαγή και επιλογή.
Το 1973 η Αμερικανικη Ενωση Ψυχιατρων (American Psychiatric Association), και το 1975 η Αμερικανικη Ενωση Ψυχολογων (American Psychological Association), επικυρωσαν την σπουδαιοτητα των αποτελεσματων της συγχρονης ερευνας, διαγραφοντας την "ομοφυλοφιλια" απο τους καταλογους τους των ψυχικων ασθενειων και συναισθηματικων διαταραχων.
Άλλωστε στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σαφής διαφοροποίηση ανάμεσα στην ετεροφυλοφιλία και την ομοφυλοφιλία, αφού μία σημαντική μειοψηφία του πληθυσμού κινείται στα πλαίσια της αμφιφυλοφυλίας (bisexuality).
Σημαντική για αυτό το εύρημα υπήρξε η πρωτοπόρα έρευνα που διενήργησε ο βιολόγος Άλφρεντ Κίνσευ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της σεξολογίας.

(Το κείμενο έγραψε ο Παντελής Οικονόμου)

Πηγή: enavimabrosta.blogspot.com

υγ:όπου να'ναι θα έρθουν και τα άλλα δυο μέρη.

 

δικαίωμα στην τεμπελιά

 

Μέρος δεύτερο

Δύο βιβλία του Άλφρεντ Κινσευ (1894-1953) που περιλαμβάνονται στα περίφημα Kinsey Reports, το Sexual Behavior in the Human Male (1948) και το Sexual Behavior in the Human Female (1953) πραγματεύονται την ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

Άνθρωπος με σεξουαλικές ανησυχίες και ιδιαιτερότητες και ο ίδιος, αναζήτησε την αλήθεια γύρω από την σεξουαλικότητα και τα πραγματικά ποσοστά των σεξουαλικών διαφοροποιήσεων και κατέληξε στη διαπίστωση οτι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν το 10% του πληθυσμού.

Το σημαντικότερο όμως ήταν οτι για τον Κίνσευ δεν υπήρχαν μόνο δύο διαφορετικοί πληθυσμοί, ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι. Για το λόγο αυτό επινόησε την ομώνυμη κλίμακα, στην οποία βαθμολογούνταν με 0 ο καθαρος ετεροφυλόφυλος και με 6 ο καθαρός ομοφυλόφιλος.

Το 1 θεωρούνταν κυρίως ετεροφυλόφιλοι και με τυχαίες ομοφυλοφιλικές επαφές, το 2 κυρίως ετεροφυλόφιλοι και περισσότερο από τυχαία ομοφυλόφιλοι, το 3 ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι στον ίδιο βαθμό, ενώ το 4 και το 5 αντιστοιχούσε στο 2 και το 1 αλλά με την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά προεξάρχουσα.

Υπήρχε και η κατηγορία Χ (αργότερα 7) για όσους δεν είχαν σεξουαλική επιθυμία.

Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα οτι περίπου το 46% των ανδρών αντέδρασε σεξουαλικά σε άτομα και των δύο φύλων κατά την διάρκεια της ενήλικης ζωής τους, ενώ το 37% είχε τουλάχιστον μία ομοφυλοφιλική εμπειρία (στις γυναίκες το ποσοστό τους σε σχέση με αντίστοιχες εμπειρίες που κατέληξαν σε οργασμό ήταν 13%).
Το βαθμό 3 (ίση ετεροφυλόφιλη και ομοφυλόφιλη συμπεριφορά) έδωσε το 11,6% των ανδρών και το 4-7% των γυναικών, ενώ τους βαθμούς 4 και 5 έδωσαν το 10% των ανδρών και το 2-6% των γυναικών.

Μετά την παράθεση των χρήσιμων στατιστικών στοιχείων για την ομοφυλοφιλία και την αμφιφυλοφιλία και την υπενθύμιση οτι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί για την Ψυχιατρική σεξουαλική παρέκκλιση, ας πάμε στις πραγματικές παρεκκλίσεις.

Οι σεξουαλικές διαταραχές γενικά, περιλαμβάνουν τις σεξουαλικές δυσλειτουργίες, όπου η λειτουργικότητα είναι διαταραγμένη (π.χ. ανοργασμία, διαταραχή στύσης) και τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις, όπου ενώ η λειτουργικότητα είναι φυσιολογική, το αντικείμενο του πόθου δεν είναι ο ερωτικός σύντροφος, αλλά ασυνήθιστες πρακτικές και φαντασιώσεις (παραφιλίες).
Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις παλιότερα ονομάζονταν σεξουαλικές διαστροφές.

Το Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV) μας δίνει τις κατηγορίες και τους ορισμούς:

1.Φετιχισμός (αντικειμενοφιλία): η χρησιμοποίηση κάποιου άψυχου αντικειμένου για την επίτευξη σεξουαλικής διέγερσης και ικανοποίησης (π.χ. ενδύματα ή υποδήματα, πλαστικά λαστιχένια ή δερμάτινα αντικείμενα). Σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται απλά για να επαυξήσουν τη σεξουαλική διέγερση που επιτυγχάνεται με συνηθισμένους τρόπους (π.χ. όταν ο/η σύντροφος φορά ένα συγκεκριμένο ρούχο). Παραλλαγή αποτελεί η φετιχιστική παρενδυσία (το ντύσιμο με ρούχα του αντίθετου φύλου με στόχου τη σεξουαλική διέγερση και τη δημιουργία εικόνας ατόμου του αντίθετου φύλου).

2.Επιδειξιομανία: η υποτροπιάζουσα ή επίμονη τάση του ατόμου να εκθέτει τα γεννητικά του όργανα σε ξένους (συνήθως του αντίθετου φύλου) ή σε άτομα σε δημόσιους χώρους, χωρίς να προκαλεί ή να στοχεύει σε στενότερη επαφή. Συνήθως, αλλά όχι πάντοτε υπάρχει σεξουαλική διέγερση κατά το χρόνο της έκθεσης και η πράξη συχνά ακολουθείται από αυνανισμό.

3.Ηδονοβλεψία: η υποτροπιάζουσα και επίμονη τάση του ατόμου να παρακολουθεί ερωτικές περιπτύξεις άλλων ατόμων, ή άλλη συναφή συμπεριφορά όπως το γδύσιμο, εν αγνοία των άλλων ατόμων. Ο ηδονοβλεψίας διεγείρεται σεξουαλικά και συνήθως αυτοϊκανοποιείται.

4.Παιδοφιλία: η σεξουαλική προτίμηση για παιδιά, αγόρια, κορίτσια ή και τα δύο, προεφηβικής ή πρώιμης εφηβικής ηλικίας.

5.Σαδομαζοχισμός: η προτίμηση για τις σεξουαλικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν πρόκληση πόνου, εξευτελισμούς ή υποδούλωση. Αν το άτομο προτιμά να είναι ο δέκτης μιας τέτοιας συμπεριφοράς, τότε η διαταραχή ονομάζεται μαζοχισμός. Στην αντίθετη περίπτωση ονομάζεται σαδισμός. Συχνά ένα άτομο διεγείρεται σεξουαλικά τόσο από σαδιστικές όσο και από μαζοχιστικές δραστηριότητες.

6.Λοιπές σεξουαλικές παρεκκλίσεις: η τηλεφωνική κοπρολαλία, η εφαψιομανία, η ζωοφιλία, η υποξιφιλία (ασφυξιοφιλία), η εφαψιομανία, η νεκροφιλία, η κοπροφιλία, η ουροφιλία, η κλυσμαφιλία. Στην υποξιφιλία υπάρχει σεξουαλική διέγερση με στέρηση οξυγόνου. Πρόκειται για επικίνδυνη σεξουαλική πρακτική και πρόσφατο είναι το δυσάρεστο περιστατικό του εφήβου στη Βόρειο Ελλάδα.

Ορισμένες φορές εμφανίζονται περισσότερες από μια σεξουαλικές παρεκκλίσεις σε ένα άτομο, χωρίς καμμιά να είναι η κύρια.

Το ενδιαφέρον έγκειται στο γεγονός οτι για να επιβεβαιωθεί η σεξουαλική παρέκκλιση και να θεωρηθεί ψυχιατρική πάθηση που απαιτεί θεραπεία, απαιτούνται δύο απαραιτητες προϋποθέσεις:

α.Να διαρκεί για περισσότερο από 6 μήνες

β.Να προκαλεί σοβαρή δυσφορία ή διαταραχή στη κοινωνική και επαγγελματική ζωή ή σε άλλους σημαντικούς τομείς της λειτουργικότητας του ατόμου, λόγω των φαντασιώσεων, των παρορμήσεων και της συμπεριφοράς.

Αν το β δεν υφίσταται, τότε μιλούμε για απλή παραλλαγή της σεξουαλικής συμπεριφοράς και όχι για σεξουαλική παρέκκλιση!

Οι σεξουαλικές παρεκλίσεις αφορούν κυρίως τους άνδρες, αλλά όχι μόνο αυτούς (τους λόγους θα εξηγήσουμε στη συνέχεια). Η ιστοσελίδα της Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης & Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης μας δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία κυρίως για τα ποσοστά των σεξουαλικών παραλλαγών (και όχι απαραίτητα των παρεκκλίσεων) στο γενικό πληθυσμό.
Για την ηδονοβλεψία, το σεξουαλικό ενδιαφέρον για παρακολούθηση γυμνής γυναίκας ή άνδρα δεν θα πρέπει να θεωρείται παρέκκλιση, αφού πρόκειται για ένα αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της σεξουαλικής διεργασίας.
Έρευνα σε γενικό πληθυσμό έδειξε ότι το 50% των ανδρών έχουν τη φαντασίωση να παρακολουθούν άλλους σε σεξουαλική δράση (Crepault & Couture, 1980).
Άλλη έρευνα σε άρρενες μαθητές κολλεγίου έδειξε ότι το 53% είχε κάποιο ηδονοβλεπτικό ενδιαφέρον και το 42% κάποια ηδονοβλεπτική δραστηριότητα (Templeman & Stinnett, 1991).
Έχοντας υπόψιν την ήπια μορφή με την οποία εμφανίζεται η σεξουαλική διαστροφή στις γυναίκες, καθώς και την πολιτισμική ανοχή στα γυναικεία ισοδύναμα των παραφιλικών δραστηριοτήτων, ο Meyer (1995, σελ. 1346), υποστήριξε χαρακτηριστικά ότι, "εάν ένας άνδρας σταματήσει σε ένα παράθυρο για να παρακολουθήσει μία γυναίκα να γδύνεται, θα συλληφθεί για ηδονοβλεψία, ενώ αν μία γυναίκα κάνει το ίδιο για να παρακολουθήσει έναν άνδρα να γδύνεται, τότε ο άνδρας θα συλληφθεί σαν επιδειξίας"!

Για τον μαζοχισμό μετά από ανασκόπηση αρκετών ερευνών, ο Baumeister (1989) υπολόγισε ότι 5-10% του πληθυσμού έχει εμπλακεί σε κάποια μορφή μαζοχιστικού σεξουαλικού παιγνιδιού, και τουλάχιστον διπλάσιοι έχουν παρόμοιες φαντασιώσεις.
Υπολογίζεται όμως ότι το ποσοστό των ατόμων που χρησιμοποιεί τον μαζοχισμό σαν αποκλειστική πηγή σεξουαλικής ευχαρίστησης δεν ξεπερνά το 1%.
Το 1926 ο Sadger παρατήρησε μία συχνή σύνδεση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και μαζοχισμού.
Το 1977 ο Spengler διαπίστωσε οτι το 38% των αποκλειστικώς ομοφυλόφιλων είναι σαδομαζοχιστές.

Για τον σαδισμό ο Κίνσευ με τους συνεργάτες του (1953), βρήκαν ότι το 3-12% των γυναικών και το 10-20% των ανδρών δείχνουν να διεγείρονται σε σαδομαζοχιστικού τύπου διηγήσεις.
Οι Crepault & Couture (1980), μελετώντας άνδρες γενικού πληθυσμού βρήκαν ότι το 15% είχαν φαντασιώσεις κακοποίησης γυναίκας και το 10,7% φαντασιώσεις να χτυπούν γυναίκα.
Οι Arndt et al (1985), βρήκαν ότι το ένα τρίτο των γυναικών και το ήμισυ των ανδρών είχαν σεξουαλικές φαντασιώσεις να δένουν τον/την σύντροφό τους, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν αυτές οι συμπεριφορές αφορούν προτίμηση ή απλώς είναι μέρος ενός σεξουαλικού ρεπερτορίου δραστηριοτήτων που συμβαίνουν ενίοτε.
Επιπλέον, βρέθηκε ότι το 5% των ανδρών και το 2% των γυναικών ανέφεραν ότι έπαιρναν σεξουαλική ικανοποίηση προκαλώντας πόνο (Hunt, 1974).

Για τον φετιχισμό ο Ψυχίατρος Ορέστης Γιωτάκος μας ενημερώνει οτι οι Gosselin & Wilson (1980), βρήκαν ότι φετιχιστικές φαντασιώσεις υπήρχαν στο 18% των φυσιολογικών ατόμων και στο 60% περίπου του δείγματος των παραφιλικών, ως συνυπάρχουσα παρέκκλιση.

Αν για το σαδομαζοχισμό και τον φετιχισμό υπάρχει ανοχή και αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για άλλες παραφιλίες στις οποίες καταπατούνται στοιχειώδη δικαιώματα και διαπράτονται αδικήματα όπως στην παιδοφιλία για την οποία σημαντικά συμπεράσματα βγαίνουν από την παιδική σεξουαλική κακοποίηση.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Geneva, 2002), η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αφορά το 10-25% των κοριτσιών και το 5-10% των αγοριών! Σεξουαλικές φαντασιώσεις που περιλαμβάνουν παιδιά δηλώνει το 4-9% των ανδρών!
Όμως για την ολοκληρωμένη μελέτη των σεξουαλικών παρεκκλίσεων η Ψυχιατρική δεν μας καλύπτει πλήρως...

(Το κείμενο έγραψε ο Παντελής Οικονόμου)

Πηγή: enavimabrosta.blogspot.com

 

Απάντηση: Σεξουαλικότητα και παρεκκλίσεις

...

 

Μέρος τρίτο και τελευταίο

Η Ψυχιατρική για παράδειγμα, θεωρεί την Παιδοφιλία σεξουαλική παρέκκλιση με κριτήριο το κατά πόσο αυτή επηρεάζει την επαγγελματική, κοινωνική και προσωπική ζωή του ατόμου. Αν όμως κάποιος συνεχίζει τις παιδοφιλικές δραστηριότητές του χωρίς να ενοχλείται ο ίδιος σε οποιοδήποτε επίπεδο, δεν χαρακτηρίζεται πλέον παιδόφιλος;

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο ρόλος του επίσημου κράτους μέσω της νομοθεσίας και καθορίζει συγκεκριμένα όρια και ποινές.
Ως γενικός κανόνας, πολλές εθνικές νομοθεσίες παρεμβαίνουν σε σεξουαλικές παρεκκλίσεις που έχουν επίπτωση σε παιδιά ή εφήβους (παιδοφιλία), στην ηδονοβλεψία ή την επιδειξιμανία, στην ζωοφιλία, στην νεκροφιλία, την σεξουαλική παρενόχληση, την επίθεση ή/και την κακοποίηση σεξουαλικού χαρακτήρα.

Η ηδονοβλεψία και η επιδειξιμανία αποτελούν αδίκημα όταν δεν έχει συμφωνηθεί η συγκατάθεση του ατόμου που παρακολουθείται ή παρακολουθεί αντίστοιχα.
Το ίδιο συμβαίνει στο σαδομαζοχισμό όταν δεν υπάρχει αμοιβαία συγκατάθεση, οπότε και θεωρείται επιθετική πράξη.

Όπως παρατηρούμε οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις που τιμωρούνται χαρακτηρίζονται από χρήση βίας (στην οποία συμπεριλαμβάνεται και κάθε μορφή παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης) ή σεξουαλική συμπεριφορά που δεν έχει την συγκατάθεση του άλλου.
Η τιμωρία έχει το χαρακτήρα του σωφρονισμού.
Υπαρχει όμως σωφρονισμός στις σεξουαλικές παρεκκλίσεις;
Υπάρχει πιθανότητα ο παιδόφιλος βγαίνοντας από την φυλακή να είναι ένας άλλος άνθρωπος;
Αν οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις θεωρούνται ψυχικές παθήσεις με ποιό τρόπο αντιμετωπίζονται;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την γενεσιουργό αιτία της σεξουαλικής μας συμπεριφοράς: γενετικές, ορμονικές, κοινωνικές, ψυχολογικές.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός ολοκληρώνεται σε νεαρή ηλικία και η έκφρασή του επηρεάζεται από εξωγενείς (π.χ. κοινωνικό περιβάλλον) ή ενδογενείς (π.χ. εσωτερικές απαγορεύσεις-ενοχές) παράγοντες.
Παλιότερα υπήρχε η τάση η σεξουαλική παρέκκλιση να αποδίδεται σε προσωπικές εμπειρίες ή τραυματικά γεγονότα κατά την παιδική ηλικία ή την εφηβεία, στην έξωθεν ενίσχυση ή την απαγόρευση συγκεκριμένης συμπεριφοράς, στα πλαίσια δυσπροσαρμοστικών οικογενειακών και κοινωνικών καταστασεων, ή ακόμα και σε αδυναμία χαρακτήρα!!!

Όμως με την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, ενισχύεται ολοένα και περισσότερο το γενετικό και ορμονικό-νευροφυσιολογικό μοντέλο και υποβαθμίζεται το ψυχολογικό-κοινωνικό που μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό (σε κάποιο βαθμό) των άλλων.
Αν λοιπόν η σεξουαλική συμπεριφορά καθορίζεται κυρίως από ένα συγκεκριμένο γενετικό υλικό που κουβαλάμε και ένα ορμονικό σύστημα που λειτουργεί εν αγνοία μας, τότε τα περιθώρια αλλαγών είναι περιορισμένα και πάντα μέσα στα ιατρικά πλαίσια.

Άλλωστε οι σεξουαλικές διαταραχές συχνά συνυπάρχουν με διαταραχές προσωπικότητας, κατάχρηση ουσιών, αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές.
Αν η σοβαρή κατάθλιψη είναι υπεράνω των ανθρωπίνων δυνάμεων και απαιτεί συνδυασμένη φαρμακευτική αγωγή για τη θεραπεία της, πόσο μπορούμε να απαιτήσουμε από κάποιον να αντιμετωπίσει μόνος του την σεξουαλική του παρέκκλιση;
Με δεδομένη την αδυναμία του ατόμου σε προσωπικό επίπεδο να αλλάξει συνειδητά, αποτελεσματικά και οριστικά τον πυρήνα της σεξουαλικής του συμπεριφοράς, ερχόμαστε σε μία τρίτη παράμετρο (εκτός της ιατρικής και της νομικής) που εμπλέκεται στον ορισμό της σεξουαλικής παρέκκλισης, μία παράμετρος με υπολογίσιμη δύναμη που βασίζεται όμως ακριβώς στην απαγόρευση και στον περιορισμό: την ηθική.

Η θρησκεία και η κοινωνία έχουν δικό τους αξιακό σύστημα που δεν υποκειται σε επιστημονικά δεδομένα.
Το αποτέλεσμα είναι να διευρύνεται σημαντικά ο κύκλος των σεξουαλικών δραστηριοτήτων που θεωρούνται διαστροφικές.

Για τις περισσότερες θρησκείες (μεταξύ των οποίων και η Ορθόδοξη Εκκλησία) επιτρέπονται ορισμένες μόνο σεξουαλικές πρακτικές πάντα στα πλαίσια του γάμου και μόνο για αναπαραγωγικό σκοπό.
Δεν έχει νόημα λοιπόν να μιλήσουμε για τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις, όταν η θρησκεία καταδικάζει οτιδήποτε σεξουαλικό εκτός του ετεροφυλόφυλου γάμου.
Για παράδειγμα η ομοφυλοφιλία (που από τις περισσότερες θρησκείες εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως παρέκκλιση) βρίσκει αποδοχή μόνο εν μέρει στους Αγγλικανούς και τους Προτεστάντες που την δέχονται στις τάξεις των ιερέων τους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποφεύγει να μιλήσει ανοικτά για το θέμα της σεξουαλικότητας.
Με το δεδομένο οτι η σάρκα είναι κατά κάποιο τρόπο η πηγή του κακού, όλες οι σεξουαλικές πρακτικές που δεν οδηγούν στην τεκνοποιία ειναι καταδικαστέες και συνδέονται με την αμαρτία.
Σύμφωνα με την Εκκλησία τις σχέσεις των δύο φύλων καθορίζουν η Βίβλος, οι Κανόνες της Εκκλησίας (που καθιερώθηκαν στις Οικουμενικές Συνόδους), κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και το Πηδάλιον.

Το Πηδάλιον, ένας κώδικας που γράφτηκε από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον ιερομόναχο Αγάπιο το 1793, και ο οποίος χρησιμοποιείται ακόμα στην εξομολόγηση, περιέγραφε τις σεξουαλικές παρεκτροπές των πιστών και καθόριζε τις αντίστοιχες ποινές!
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος όταν είχε μιλήσει για την ομοφυλοφιλία έκανε λόγο για "κουσούρι" και η εκκλησία προσπαθεί κατά καιρούς να επιβάλλει τις απόψεις της μέσα από αποφάσεις της οργανωμένης πολιτείας.
Απολαυστική είναι η συνέντευξη που είχε δώσει ο Αρχιεπίσκοπος στους schooligans για την σεξουαλικότητα και δημοσιεύθηκε τον Μάϊο του 2002.

Παράλληλα, η κοινωνία με την συλλογική ηθική επιβάλλει σιωπηρά κανόνες που ρυθμίζουν την σεξουαλική συμπεριφορά και "εξοστρακίζουν" κοινωνικά όσους την παραβιάζουν.
Τα εκάστοτε εθνικά-κοινωνικά-πολιτισμικά δεδομένα, η παράδοση και η πρακτική των μελών της κοινωνίας, έχουν διαμορφώσει ένα κώδικα ηθικής συμπεριφοράς και φυσικά τα όρια του επιτρεπτού και του απαγορευμένου.
Τα ταμπού (από την λέξη του Τογκό tabu, που σημαίνει απαγορευμένο ή μη επιτρεπτό) αποτελούν απαγορεύσεις για λέξεις, αντικείμενα, ενέργειες, συζητήσεις ή ανθρώπους που θεωρούνται ανεπιθύμητοι ή προκλητικοί για μία ομάδα, κουλτούρα ή κοινωνία.

Ορισμένα από τα κοινωνικά ταμπού (π.χ. αιμομιξία) απαγορεύονται από την νομοθεσία και συνοδεύονται από ποινές, ενώ άλλα προκαλούν μόνο ντροπή.
Πολλές από τις παραλλαγές της σεξουαλικής συμπεριφοράς (που μπορούν να οδηγήσουν και σε σεξουαλική παρέκκλιση) αποτελούν ταμπού για ένα μέρος της κοινωνίας, που όμως κατά τα άλλα είναι εθισμένη στην λογική της κλειδαρότρυπας και υποκριτικά καταδικάζει με ευκολία ως ανωμαλία αυτό που κάνει η ίδια και δεν ομολογεί.
Η "τάξις και ηθική" στο μεγαλείο της.

Τα τελευταία χρόνια σημαντική είναι η συμβολή των ΜΜΕ στην διαμόρφωση νέων δεδομένων στο τοπίο της σεξουαλικότητας. Οι δημόσιες συζητήσεις, οι ενημερωτικές εκπομπές, αλλά και η κατάχρηση του σεξ σε έντυπα και τηλεοπτικά προϊόντα, έχουν θέσει την σεξουαλικότητα σε πρώτο πλάνο.
Από την αποσιώπηση, φτάσαμε στην υπερβολή και στην παραμόρφωση.
Τα ΜΜΕ καλύπτουν εν μέρει το υφιστάμενο έλλειμμα ενημέρωσης, μιας ενημέρωσης που θα έπρεπε να προσφέρει η πολιτεία μέσα από οργανωμένα προγράμματα Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Δυστυχώς ως χώρα εμφανίζουμε τραγική εικόνα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Παρ'ότι υπάρχει πολιτική βούληση, οι προσπάθειες δεν μεταφράζονται σε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Προφανώς ορισμένοι κύκλοι δεν επιθυμούν ή δεν θεωρούν αναγκαίο, οι νέες γενιές να γνωρίζουν το σώμα τους, τη λειτουργία του σε σχέση με την σεξουαλικότητα και την ανεκτικότητα που συνεπάγεται η ποικιλομορφία της σεξουαλικής συμπεριφοράς.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε για την σεξουαλικές παρεκκλίσεις, αν δεν γνωρίζουμε την ίδια την σεξουαλική λειτουργία και τις παραλλαγές της.
Φαίνεται πάντως οτι ελπίδες δίνει η πληροφορία οτι από τη σχολική χρονιά 2008-2009 θα διδάσκεται στα δημοτικά ή/και στα γυμνάσια της χώρας μάθημα σεξουαλικής αγωγής, σύμφωνα με τον Θάνο Ασκητή, πρόεδρο του Ινστιτουτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, αφού έχει ολοκληρωθεί η συγγραφή βιβλίων που θα απευθύνονται σε παιδιά 6 έως 12 χρόνων.

Πρέπει λοιπόν να απενοχοποιήσουμε επιτέλους την σεξουαλικότητα μέσα από την γνώση και να δεχθούμε τα όρια που βάζει η επιστήμη και ο νόμος.
Όσο η σεξουαλικότητα κινείται σε πλαίσια που δεν καταπατώνται τα σεξουαλικά και γενικότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν επιβαρύνει την επαγγελματική, κοινωνική και επαγγελματική ζωή του ατόμου ώστε να θεωρηθεί παθολογική, οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική είναι ευπρόσδεκτη, ελεύθερη και θεμιτή, στα πλαίσια των σεξουαλικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.


Υ.Γ.Είναι εύκολο να καταδικάζει κανείς όσους εμφανιζουν σεξουαλικές παρεκκλίσεις και ακόμα πιο εύκολο όταν αυτές οδηγούν σε παράνομες και αποτρόπαιες πράξεις. Η θεραπευτική αντιμετώπιση των παραφιλιών με παρεμβάσεις σε ορμονικό και νευροφυσιολογικό επίπεδο (εκτός των ψυχολογικών θεραπειών), αποδεικνύει την πολυπλοκότητα του προβλήματος.
Δεν παρουσίασα αναλυτικά τις αιτίες των καταστάσεων αυτών, γιατί θα κούραζα με υπερβολικές λεπτομέρειες, αλλά είναι στις προθέσεις μου να αναλύσω κάποια στιγμή τι καθορίζει την σεξουαλικότητά μας και την συμπεριφορά μας.

(Το κείμενο έγραψε ο Παντελής Οικονόμου)

Πηγή: enavimabrosta.blogspot.com

Τέλος.