Σε δέκα λεπτά το τρένο για την...

Πλησιάζοντας προς το τέλος του 2007 και σταματώντας για λίγο λόγω διακοπών, νιώθω την ανάγκη για μία εσωτερική τακτοποίηση. Σαν μία σοφίτα που στοιβάχτηκαν εικόνες, ήχοι, απόηχοι, βιώματα και ακατέργαστες γνώσεις.

Ήδη πριν μπω μέσα στη σοφίτα εφοδιασμένος με τα κατάλληλα ξεσκονόπανα, την νιώθω να περιμένει. Για πολλά χρόνια και ανά κάποια χρονικά διαστήματα, με επισκέπτεται συχνά, σαν μία παλιά καλή φίλη. Μου απλώνει το χέρι και ένα νέο ταξίδι ξεκινά.

Δεν μιλώ για την τακτοποίηση. Αλλά για εκείνη την αίσθηση, ότι η παραμονή σου εδώ τελείωσε. Ήρθε η ώρα για να προχωρήσεις. Ένα ταξίδι που για εμένα είναι το νόημα της ζωής μου. Η αναζήτηση της αλήθειας.

Όχι για να γίνω πιο σοφός. Όχι για να μάθω. Όχι για να λυτρωθώ.

Γνωρίζω την υποκειμενικότητα της γνώσης. Γνωρίζω τις πληγές μου και πως μπορώ να τις ιάνω ή ποιες είναι ανίατες. Είναι μόνο μία τεχνική. Μία πρέζα. Η πιο σημαντική ίσως για εμένα. Αυτό το γνωρίζω καλά. Είναι η αναζήτηση μίας από εμένα τροφοδοτούμενης χίμαιρας. Είναι ο μύθος του Ελντοράντο που φροντίζω να τον διατηρώ στη ζωή και έτσι να κρατώ και εμένα ζωντανό.

Να σπείρω, για να καρπίσει ο ανθός, από το τραγούδι της ψυχής του παραμυθιαστώ και μέσω της έμπνευσης που θα μου χαρίσει, να δημιουργήσω. Σε έναν τρελό χορό έκστασης, που στερεοποιείται με την βοήθεια της χημείας που λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια της δημιουργίας που γεννώ, να πέσει η γέρικη σάρκα και να κερδίσω λίγα χρόνια από τη ζωή ακόμα. Είναι το δικό μου μυστικό, ένα άγγιγμα από την δική μου φιλοσοφική λίθο.

Χρειάζομαι ένα στοιχείο που πιθανόν να με βοηθήσει να αποφασίσω. Θα με βοηθήσει να καταλάβω αν η πύλη για το επόμενο ταξίδι βρίσκεται μέσα σε αυτό το χώρο. Αν το επόμενο νησί, ανήκει σε αυτή τη «χώρα». Δε θέλω να διευκρινίσω ποιο είναι το στοιχείο που αναζητώ. Μπορείτε να βγάλετε το όποιο συμπέρασμα θέλετε μέσα από την ερώτηση που θα κάνω.

Αν η ζωή σας είναι ένα ταξίδι. Το bdsm τι σας είναι;

Μία αποσκευή; Πάντα απαραίτητη μέχρι το τέλος; Η μπορείτε να την αφήσετε σε έναν από τους σταθμούς;

Είναι ένας από τους ενδιάμεσους σταθμούς; Ο τελικός σας προορισμός;

Είναι ο σύντροφος και συνταξιδιώτης σας;

Είναι το τρένο, το ίδιο; Που θα σας πάει εκεί που θέλετε; Που πεθάνετε μέσα σε αυτό;

Είστε εσείς;

Κάτι άλλο; Τι;

Καλές γιορτές να έχετε. Και ο χρόνος να σας κάνει το χατίρι…
Θα τα ξαναπούμε σε λίγες ημέρες.

 

σαν τον πόλεμο ξεκινά όποτε θέλεις αλλά δεν σταματά όποτε εσύ επιθυμείς...

 

Αν η ζωή ειναι ενα ατέλειωτο ταξίδι , το bdsm ειναι ο καρπός εκείνος που δεν ξερεις που ακριβώς θα βρέις. Δοκιμάζεις και ξαφνικα ειναι εκει , εκεινη η γνώριμη γευση . Το καταλαβαίνεις μονο απο τη γευση.
Ο μόνος καρπος που στο ταξίδι σου αυτό θα ρίξει τις μασκες εστω και για λιγο και θα δέις καθαρά. Θα δεις να μεταμορφώνεσαι και γύρω σου να ουρλιάζουν . Και οταν δεις στα ματια τους τη στιγμή του πόνου θα καταλαβεις ποιοι πραγματικά ειναι. Γιατι στον πόνο οι μασκες πεφτουν.
Ο καρπός που θα σου δώσει την ευκαιρία να απολαυσεις την αποκτήνωση σου.
Οταν η κτηνωδία που πολλοι ονειρέυονται για σενα γινεται μια ηδονικη πραγματικότητα.

ΥΓ: Αυτο που δεν σου ειπαν ειναι οτι ειναι εξαιρετικά εθιστικό οσο και τοξικό. Σε υψηλές δώσεις προκαλει μερική ή ολική απώλεια συνειδήσεως και αλλοιωση του τρόπου αντιληψης της πραγματικότητας.
Ας ειμαστε ειλικρινεις, δεν υπαρχει δυνατότητα διαφυγής. We are like vampires, we have no choice.
Ας το απολαυσουμε.

 

Απάντηση: Σε δέκα λεπτά το τρένο για την...

Πάντα θεωρούσα το bdsm και ειδικότερα το D/s μέσο για…
Άρα ως μέσο οφείλει να είναι το τρένο
…Την υποταγή στον Κύριο μου πορεία για την ελευθερία
Άρα η υποταγή μου είναι η διαδρομή
…Τον Κύριο μου οδηγό
που δεν παύει να είναι και συνταξιδιώτης μου (που έχει ξαναπάει εκεί που πάμε)
…Αποσκευή είναι η γνώση που αποκτώ στη διαδρομή και η ωριμότητα
…Εισιτήριο είναι ο έρωτας στο πρόσωπο Του, η εμπιστοσύνη μου και η πίστη μου σ Αυτόν
και …τα αξιοθέατα της διαδρομής η ηδονή.

 

..εγω ο ιδιος..

 

..αυτα οσον αφορα την ερωτηση σου Ηλια μου..κατα τα άλλα παντα καταφερνεις και με συγκινεις..Καλες Γιορτες λοιπον..και καλα μελουμενα..

 

Σαφεστατα το τραινο ...

 

Απάντηση: Σε δέκα λεπτά το τρένο για την...

το ταξίδι άρχισε με την πρώτη ανάσα που μου πόνεσε τα πνευμόνια με το πρώτο φως που μου θάμπωσε τα μάτια... φορούσα πάντα ένα ρούχο αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει... ταξίδευα και ταξίδευε κι αυτό μαζί μου... μεγάλωνα και προσαρμοζόταν κι αυτό "πάνω μου"... έκανα διάφορες στάσεις... σε άλλες το ρούχο ταίριαζε και ένιωθα γεμάτη, σε άλλες ήταν εκτός "περίστασης", σαν ψάρι έξω από το νερό... κάποια στιγμή ένας σταθμός (ώρα του καλή όπου και να ΄ναι) με κοίταξε σα να 'μουν πουτάνα και τότε έσκυψα και κοίταξα αυτό που φορούσα... ω, πόσο αταίριαστο ήταν στο συγκεκριμένο σταθμό... κοιτάχτηκα στον καθρέφτη... πόσο μου πήγαινε!... και ξεκίνησα πάλι να ταξιδεύω...

ακόμα δεν έχω φτάσει... αλλά τώρα τουλάχιστον ξέρω τι φοράω... και που πηγαίνω...

 

''Η ζωη δεν ειναι τρενο να πατησεις φρενο
οπου θες να σταματησεις και να κατεβεις
στου παραδεισου την πορτα σε ρωτανε πρωτα
αν δεν γλεντησες ποτε σου , μεσα δεν θα μπεις''

 

Απάντηση: Σε δέκα λεπτά το τρένο για την...

#Εγώ είμαι οι ράγες.
#Οι "επιθυμίες" είναι το τρένο. Το νοιώθω βαρύ πάνω μου να περιμένει από μένα να είμαι "σταθερός", "σίγουρος" και "ασφαλής". Να το οδηγήσω στον προορισμό για τον οποίο είμαι "κατασκευασμένος". Να αντέχω να το κρατώ "όρθιο", στην "πορεία" του, ότι και αν συμβεί.
#Οι "επιβάτες" του είναι όσοι βαριούνται (ή δεν θέλουν ή δεν έχουν ή δεν ξέρουν) να "οδηγήσουν" μόνοι τους. Αλλά, δεν τους αρέσει ο "σταθμός" που βρίσκονται.

Το bdsm (για μένα D/s) είναι όλη η διαδρομή μέχρι τον τελικό προορισμό. Η χαρά και το αίσθημα της ελευθερίας που σου δίνει αυτή η διαδρομή. Με (αρκετούς) ενδιάμεσους "σταθμούς" για να όσους αλλάζουν γνώμη.
Σε όποιο σταθμό θέλει, κατεβαίνει ο καθένας. Μπορεί να αλλάξει τρένο ή να ανέβει πάλι στο ίδιο. Αλλος μπορεί να ακολουθήσει την διαδρομή μέχρι το τέλος χωρίς να κατέβει πουθενά.
Ακόμα και τα τρένα, μπορούν να τα βγάλουν από την μία ράγα και να τα βάλουν σε κάποια άλλη. Για κάποιο άλλο προορισμό. Για να ικανοποιήσει κάποιες άλλες "επιθυμίες".
Εγώ όμως, παραμένω εκεί. Ξεκινώντας από το ίδιο σημείο πάντα, κάνοντας την ίδια διαδρομή και έχοντας τον ίδιο προορισμό. Μια υπέροχη αλλά και (ανάλογα τους επιβάτες) απρόβλεπτη διαδρομή.
Και είμαι one way. Επιστροφή δεν υπάρχει για μένα.
Ακόμα και αν το τρένο είναι άδειο, ταξιδεύει η δικιά μου επιθυμία μέσα. Εστω και μόνη της.

 

Καλημέρα και χρόνια πολλά!

Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι που δεν καθορίζουμε ούτε πότε αρχίζει και τις περισσότερες φορές ούτε πότε τελειώνει..

Το bdsm είναι απλά μία ονομασία, ένας τίτλος για να προσδιορίσουμε την εξεληχτική μας πορεία, την συνείδηση το τι είμαστε πραγματικά, η αποκάλυψη της ουσίας μας. Είναι τόσο περίπλοκο όσο και απλό. Για μένα δεν υπάρχουν ενδιάμεσοι σταθμοί όπου άλλοί ανεβαίνουν και άλλοι κατεβαίνουν. Ίσως κάποιοι να πειραματίζονται με κάτι άγνωστο και καινούργιο. Αλλά όλοι μας ξέρουμε πως το bdsm δεν είναι κάτι επίκτητο, κάτι το οποίο μαθαίνεις όπως μαθαίνεις να παίζεις πιάνο. Το έχεις μέσα σου από την ημέρα της γέννησής σου, όπως άλλοι έχουν μουσικό ταλέντο ή άλλοι είναι αριστερόχειρες. Απλά η στιγμή της επίγνωσης και της συνειδητοποίησης είναι για όλους μας διαφορετική.

Άρα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι κάτι το οποίο προσδιορίζει τον ίδιο μας τον εαυτό, είμαστε εμείς οι ίδιοι, αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτό μας και όχι κάτι ξεχωριστό από εμάς.

 

Το ταξίδι είναι μοναχικό.

Το τρένο ταξιδεύει στα άβατα της ψυχής του καθενός.

Οι Αλήθειες είναι πραγματικές, αλλά ποτέ μα ποτέ αναγνωρίσιμες από τις ανθρώπινες αντιλήψεις.

Είμαστε σημεία, που ανάμεσά μας μεσολαβεί το αγεφύρωτο κενό της ολοκληρωτικής επανένωσης.

Σημεία, που με φιλότιμες προσπάθειες τείνουν στην επιμήκυνσή τους. Επιμήκυνση που θα τα φέρει κοντά στο επόμενο μεγάλο όνειρο. Στην δημιουργία μίας ευθείας.

Η ζωή του καθενός, είναι ένα απόσπασμα. Ένα κεφάλαιο του Μεγάλου Βιβλίου. Κεφάλαια που δεν είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Αλλά που ποτέ μα ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν πλήρως. Κομμάτια του ενός περιέχονται στον άλλο. Τα κεφάλαια μας δεν φτιάχνουν το Βιβλίο. Ούτε καν ένα συνεχές κείμενο. Μεταξύ μας υπάρχουν τα Κενά. Ακόμα και στα ίδια μας τα βιώματα υπάρχουν τα Κενά. Τα Κενά των απροσδιορίστων ρευμάτων. Κενά που δείχνουν στην ανθρώπινή μας αντίληψη ως ανυπέρβλητες και φαινομενικά τυχαίες καταστάσεις.

Θα έλεγε κανείς ότι δείχνουμε καταδικασμένοι. Και ίσως στο τέλος να μπορούσε να είναι αυτό μία από τις Αλήθειες. Αλλά το πνευματικό μας αντιληπτικό «είναι» είναι πεπερασμένο. Και αυτό τελικά μας σώζει. Η συνειδητοποίηση του απείρου που περιβάλλει θα μπορούσε να μας συνθλίψει ως οντότητες. Αλλά δεν πρόκειται να διαρρεύσει ποτέ αυτή η συνειδησιακή αποκάλυψη προς εμάς. Γιατί δε θα μπορούσε ποτέ μία ευθεία να απομονώσει ένα από τα άπειρά της σημεία.

Όπως ένας άνθρωπος δε θα μπορούσε ποτέ να απομονώσει μία του και μόνο στιγμή. Όχι ένα απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου. Αλλά μία στιγμή μηδενικού χρόνου. Αυτό που ο ανθρώπινος νους προσεγγίζει ως μία στιγμή είναι στην ουσία ένα συνονθύλευμα απείρων μηδενικού χρόνου πραγματικών στιγμών.

Για αυτό είμαστε τελικά καλά προστατευμένοι μέσα στην μικρότητά μας.

Η ζωή μας λοιπόν είναι μία διαδρομή μέσα σε καλά προστατευμένες κυψέλες. Όμως ο άνθρωπος έχει ακόμα ένα μυστικό. Τι μας έκανε να ξεχωρίσουμε ως είδος;

Τι ήταν αυτό, που μας βοήθησε να επιβιώσουμε; Και όταν χρειάστηκε, τον έσπρωξε προς την εξέλιξη ώστε να τα βγάζει πέρα με νέα δεδομένα;

Αυτό που βαφτίζουμε ως εγωισμό. Επιθετικός εγωισμός. Αυτό που μας ωθεί στο να θέλουμε να κάνουμε την υπέρβαση. Να διαφύγουμε από τις κυψέλες, να πάψουμε να είμαστε πια σημεία, να καβαλήσουμε το άπειρο. Οι θρησκείες το μετέφρασαν ως το ταξίδι προς την θεοποίηση. Το γλυκό παραμύθι … «Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» . Υπήρχε λόγος. Ο πιο σημαντικός. Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Ο ίδιος ο εξελικτικός μηχανισμός μας εφοδίασε με ιδιότητες που θα ενθάρρυναν στο παραμύθι. Με μηχανισμούς που θα απελευθέρωναν ουσίες στον οργανισμό και θα τον έκαναν να νιώθει διαφορετικός. Μας εφοδίασε με την ψευδαίσθηση της υπέρβασης.

Ο έρωτας μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικοί. Έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο.
Τα πάθη, οι ηδονές, οι εμμονές και άλλα…

Στην αρχή πιστεύαμε ότι πίσω από κάθε τέτοια διαδρομή υπήρχε συγκεκριμένος στόχος. Ο έρωτας που θα μας ωθούσε προς την δημιουργία της οικογένειας και της προστασίας αυτής. Το ένστικτο της μητρότητας συνηγορούσε προς αυτό.

Πάρα πολλές τέτοιες διαδρομές. Μπορεί όντως για κάθε μία τέτοια κατάσταση να υπάρχει ένας ανάλογος στόχος. Μπορεί…

Μπορεί…

Αλλά έχω μία διαφορετική θεωρία. Ο στόχος είναι η υπέρβαση. Όχι η ουσιαστική διάρρηξη του κελύφους. Αλλά αυτή η δύναμη που θα μας βοηθήσει ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, που μας κρατούν μακριά από τον επιθυμητό ανάλογο στόχο μας.

Η φύση δεν μας προίκισε με αυτή την ιδιότητα, για να οδηγούμαστε προς συγκεκριμένους, από αυτή, στόχους. Αλλά για να ξεπερνούμε τα όποια εμπόδια εμφανίζονταν μπροστά μας. Και αυτό μας βοήθησε στην επιβίωση μας.

Το bdsm είναι μία από αυτές τις διαδρομές. Για την ακρίβεια περιέχει πολλές από αυτές. Είτε προς τα «πάνω», είτε προς τα «κάτω», αυτό που λαμβάνει χώρα μας κάνει να νιώθουμε την υπέρβαση.

Στην αρχή νόμισα ότι οι ψυχολόγοι βιάστηκαν να το βαφτίσουν ως παρέκκλιση, γιατί δεν αναγνώριζαν κάποιους από τους ορθά επιθυμητούς για την κοινωνία στόχους. Νόμισα, ότι το έκαναν από αφέλεια. Ήμουν αρκετά αφελής…

Η δύναμη που απελευθερώνει το πάθος και ιδίως στο bdsm που τα πράγματα μεγεθύνονται, είναι επικίνδυνη. Ιδίως σε μία εποχή που δεν είχε ακόμα τιθασευτεί και περιφραχθεί.

Προς το παρόν όμως βρέθηκε ένα «φάρμακο» για αυτήν την ανεξέλεγκτη πορεία. Το εμπόριο. Απομυθοποιεί στις συνειδήσεις την δύναμη και ταυτόχρονα τροφοδοτεί το κεφάλαιο. Για όσους δεν είναι χτεσινοί, καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί μιλάω.

Δεν με φοβίζει όμως αυτή η τροχοπέδη. Τη θεωρώ και αναγκαία για να δοθεί και ο χρόνος προς την ωριμότητα. Κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Το ζητούμενο μου δεν είναι η καθιέρωση του bdsm. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είμαι υποταγμένος στα σαδιστικά μου ένστικτα, αλλά πιότερο είμαι θιασώτης της δύναμης που μου χαρίζει το βίωμα της ψευδαίσθησης. Μίας ψευδαίσθησης που μου χαρίζει κάτι πέρα ως πέρα αληθινό.

Αν παρομοιάσω την οντότητά μου, σαν ένα ηλεκτρόνιο που επιθυμεί όπως και όλοι μας την απελευθέρωσή του, αναγνωρίζω την δύναμη που διεγείρει την τάση μου προς αυτομόληση.

Όνειρο μου, ένα νέφος ελεύθερων ηλεκτρονίων, που με την ενέργειά τους θα διεγείρουν το ένα το άλλο με συνεχή αλληλεπίδραση. Ονειρεύομαι τη «σχάση». Την έχετε ονειρευτεί κάποιοι από εσάς, είμαι σίγουρος. Άλλοι με τρόμο, άλλοι με αγαλλίαση. Για εμένα είναι ό,τι πιο κοντινό σε μία πραγματική υπέρβαση. Ακόμη και αν αυτό είναι τελικά μία ολοκληρωτική πλάνη, μου αρκεί ο άνεμος που μου χαρίζει. Τα φτερά που μου προσδίδει.

Είμαι άνθρωπος και υπόκειμαι στους ανθρώπινους περιορισμούς, στην ανθρώπινη αντίληψη και στις ανθρώπινες πλάνες. Ο καλπασμός όμως πάνω στο άλογο την στιγμή της ψευδαίσθησης είναι ό,τι πιο γεμάτο έχω ζήσει ποτέ. Και αυτό μου αρκεί για να βρίσκω την δύναμη να ξεπερνώ τα εμπόδια. Και είναι πέρα ως πέρα πραγματικό. Όσο και παραμυθένιο…