Σε ποια μεριά του κρεβατιου κοιμηθηκες;

H OΣΜΗ ΤΟΥ σωματοs μεσω τηs οσφρησηs το DNA δινει την πληροφορια οτι ειμαστε συμβατοι με αποτελεσμα να θελουμε να κανουμε συνεχεια σεξ με τον ερωτικο μαs συντροφο να νιωθουμε την ιδιαιτερη μυρωδια του    να ακουμε και να νιωθουμε την ανασα του    και αυτο ειναι! το ''ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ''..... 

 

Πολλές φορές αναγκάστηκα να δουλέψω νύχτα στο γραφείο μου στο σπίτι. Υπήρξε κάποια που αποκτήσαμε μια κανονικότητα στο να μένουμε μαζί χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλο. Αυτές τις φορές που δούλευα μέχρι το ξημέρωμα αυτή η σκέψη που με κράταγε ζεστό ήταν πως το πρωί που θα με βρει να έχω αποκοιμηθεί πάνω στο γραφείο ή στον μικρό καναπέ πλάϊ μου προτού φύγει για τη δουλειά θα ξεδιπλώσει μια τρυφερότητα εγγύτητας που πάντοτε αποκλείαμε ο ένας απ' τον άλλο στα συνειδητά μας και θα με πάει αγκαλιαστά στο κρεβάτι και πάντοτε έπεφτα στην πλευρά της που μπορεί να μην έμενε ακόμα ζεστή αλλά είχε τη μυρωδιά της. Κι όταν τη χώρισα για πολύ καιρό δεν άλλαξα σεντόνια παρότι δε δεχόμουν ούτε λέξη πια από 'κεινη.

 

Δεν είχα ποτέ πλευρά. Κοιμόμουν στη μέση του κρεβατιού μου συνήθως.
Μέχρι που γνώρισα εκείνον που τα ξεκίνησε όλα .

Τις δύο (!) φορές που κοιμήθηκα μαζί του , για λίγες ώρες μόνο , φορούσα τις σατέν μπορντώ πιτζάμες του γεμάτες από το άρωμα του κορμιού του , του αφρόλουτρου και της κολώνιας του.

Η πλευρά μου ήταν η δική του , αφού κοιμόμουν πάνω στο στήθος του ή αυτός πάνω στο δικό μου .

Μετά από αυτόν, το κενό ήταν τεράστιο και επώδυνο.

Και έτσι, διάλεξα. Η δική μου πλευρά είναι πάντα η αριστερή.

 

Δίπλα του, κατά τα άλλα δε με νοιάζει.

 

Πάνε πια 20 χρόνια.

Ήμουν 25 και ήταν 18. Ήμουν ο Πυγμαλίων και ήταν η Γαλάτεια.

Ήταν Ιούλιος. Οι δικοί της είχαν φύγει για διακοπές και είχε μείνει μόνη της.

Το τηλέφωνο χτύπησε κατά τις 22:00 το βράδυ.

-"Έφυγαν" μου είπε.

-"Ωραία, θα τα πούμε το πρωί" της είπα.

-"Δε θα έρθεις;" με ρώτησε γεμάτη παράπονο.

Η αλήθεια είναι ότι ψηλοκώλωνα γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια. Ωστόσο το παράπονο στη φωνή της και η ανάγκη μου να τη δω ξεπέρασαν τους διασταγμούς μου.

Σε 25 λεπτά ήμουν σπίτι της. Πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σα να μην υπάρχει αύριο.

Κοριτσίστικο δωμάτιο. Ένα μονό κρεβάτι, ένα γραφείο βιβλιοθήκη, μια πολυθρόνα και μια μπαλκονόπορτα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα. Στο δωμάτιο αυτό την είχα κάνει γυναίκα.

Κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Εκείνη στη μέσα πλευρά του κρεβατιού προς τον τοίχο, εγώ στην έξω πλευρά. Το κρεβάτι ήταν μικρό αλλά ο έρωτας δεν λογαριάζει αυτές τις λεπτομέρειες.

Καμιά φορά από το πουθενά το μυαλό μου θυμάται αυτή τη μυρωδιά. Ακόμα και τώρα 20 χρόνια μετά κάποιες φορές έρχεται στα όνειρά μου και τα στοιχειώνει.

Όταν χωρίσαμε ένιωσα τα μυαλά μου να γυρίζουν και να φεύγουν από τη θέση τους. Από μικρό παιδί, από τότε... από το προσωπικό μου ιδιωτικό προπατορικό αμάρτημα σταμάτησα να έχω συναισθήματα για τον οποιονδήποτε πέραν του πολύ στενού οικογενειακού κύκλου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να νιώσω.

Μου πήρε πολλά χρόνια να το ξεπεράσω, μου πήρε πολλά χρόνια για να αισθανθώ ξανά για κάποιο άλλον άνθρωπο.

Δεν είναι το ίδιο, δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με έκανε πιο κυνικό. Ναι, δίνω αλλά όχι όσα μπόρεσα κάποτε να δώσω. Κρατάω πάντα για τον εαυτό μου.

Και αυτή η μυρωδιά του δωματίου... και αυτό το πρόσωπο... και αυτό το χαμόγελο...

Ναι, 20 χρόνια μετά ακόμα έρχονται μερικές φορές στα όνειρά μου και τα στοιχειώνουν και ξυπνώ κακοδιάθετος και κενός.

Πέρασαν χρόνια. Κατάφερα να ξαναερωτευτώ. Κατάφερα να γεμίσω το κενό που άφησε πίσω της η Γαλάτεια.

Ποτέ όμως δε κατάφερα να κοιμηθώ στην αριστερή μεριά του κρεβατιού.

Here be phantoms.

 

δεν υπαρχει πλευρα στο κρεβατι.στο κρεβατι που εχουμε καταθεση ψυχη καβλα αγαπη ερωτα ιδρωτα πονο χαρα, ολα μας ανοικουν και στους δυο ,εχουμε εκμεταλευτη και βιωση την καθε σπιθαμη του το τσαλακωμενο σεντονι τα υγρα μας ειναι εκει τα αρωματα μας ο ποθος μας οι κραυγες μας η θερμοτητα που προκαλεσαμε οταν πανω στο σεντονι ποθουσαμε τις σαρκες μας τοσο ωστε απ τα σωματα μας να παρει την θερμοκρασια τους και αυτο, μετα αγγαλια δεν μας νοιαζει σε ποια πλευρα ειμασται ακομα και κατω απο αυτο , εκει ετυχε εκει μειναμε εξαντλημενοι και γεματη απο αυτο που νιωσαμε.κοιμαμαι παντα απο την πλευρα που μπορει καποιος τριτος να ησελθει στον χωρο για να μπορω να προστατευσω

 

Arioch σα να διαβάζω τον εαυτό μου, ειδικά εκεί με τις μυρωδιές. Είναι τα σκληρότερα φαντάσματα.

 

Πάει ενάμισης χρόνος, ικανός να γιατρεψει πολλά, όχι όμως να ξεχάσει.

Η πλευρά μου είναι εκείνη που θα συμπληρώσει τον σύντροφό μου. Κι αν δεν τον παίρνει ο ύπνος, κι αν γκρινιάζει, κι αν μου λέει "έλα να αλλάξουμε πλευρές, ίσως κοιμηθώ έτσι" πάντα καταλήγει στην δεξιά και εγώ στην αριστερή, μέσα στην αγκαλιά του, να μυριζω το άρωμα χωνοντας το πρόσωπο μου στο στερνο του.

Δεν υπάρχουν πλευρές, υπάρχουν άνθρωποι...

 

Καθε που ερχόταν άλλαζα σεντόνια .
Μαξιλλαροδικες.
Αεριζα το πάπλωμα.
Ήξερα πόσο περιεργος ήταν με τις μυρωδιές και με τα χρώματα, με την αρμονία.
Αλλά ποτέ δεν κοιμηθηκαμε στο κρεβάτι
Εμενε πάντα παραπονεμένο.
Δεν προλαβαιναμε , καταληγαμε πάντα στο παλιό καναπέ .
Με χαλασμενα ελατήρια και βαβουλωματα.
Από αύριο στο κρεβάτι μας μικρή μου είμαι μεγαλος άνθρωπος πια, έλεγε , χαμογελουσε με φιλούσε στο μέτωπο και έφευγε.
Και ερχόταν το βράδυ και πάλι χουζουρευαμε στο καναπέ.
Μας έπαιρνε ο ύπνος, μια δύο φορές είχα βρεθεί στο πάτωμα....
Σήκω να πάμε στο κρεβάτι , έλα κάτσε λιγάκι άκομα.....
Εδώ σε νοιώθω κοντά μου, ακουμπας το κορμί σου στο κορμί μου, μπλέκονται οι ανάσες μας, μυρίζω τα μαλλιά σου.
Τις Κυριακές χαζοπαιζαμε στον ίδιο καναπέ.
Από Δευτέρα στο κρεβάτι , δεν θα αλλάζω έχω σεντόνια συνέχεια χωρίς λόγο.
Και ήρθε εκείνη η Δευτέρα και δεν πήγαμε ούτε στον καναπέ ούτε στο κρεβάτι.
Κάτσαμε απέναντί σε δύο πολυθρόνες αβολες και ορίσαμε το τέλος.
Την Τρίτη πέταξα τον καναπέ και πήρα έναν πιο μικρό, πιο αφιλόξενο, πιο άβολο.
Δεν έχω ξανακοιμηθει ποτέ σε καναπέ από τότε.....

 

Όπως βλέπεις το κρεβάτι η όπως είσαι ξαπλωμένος;
Έχει διαφορά....

 

@Arioch και @Be_princess με συγκινησατε. 

 

Δεν υπάρχει σπιθαμή του που δεν με ξεκούρασε.