Σημειώσεις από το Υπόγειο

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Σπάνια μπαίνω σε μια συζήτηση σε ένα νήμα που οι απόψεις μου είναι αντίθετες .
Σέβομαι το πώς εσύ βλέπεις τα πράγματα
και τον τρόπο που εμμένεις σε αυτά και προσπαθείς να βρεις μια η κάποια άκρη.

Ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να γράψω εδώ είναι πως θεωρώ
ότι πρέπει να διαβαστεί και η άλλη πλευρά .
Η πλευρά που δεν νιώθει τους υποτακτικούς , άτομα «με ειδικές ικανότητες»,
που γνωρίζει υποτακτικούς που δεν κλαψομουνιαζουν
αλλά προσπαθούν για να γίνουν καλύτεροι και έχουν γίνει ,
που δεν έχουν προβληματικές σχέσεις ούτε είναι προβληματικοί οι ίδιοι .

Κατά ένα περίεργο τρόπο ,
αν δεις τα νήματα στο φόρουμ
τα περισσότερα είναι καταθλιπτικά
και παρουσιάζουν τον υποτακτικό την υποτακτικότητα γενικότερα … προβληματική.

Δεν είναι έτσι , δεν είναι έτσι τουλάχιστον για πολλούς ανθρώπους .


Υ.Γ Φυσικά και δεν κατηγορώ κανέναν . Καλή συνέχεια στην κουβέντα σας …

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

@anasia
Ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να γράψω εδώ είναι πως θεωρώ
ότι πρέπει να διαβαστεί και η άλλη πλευρά .
Η πλευρά που δεν νιώθει τους υποτακτικούς , άτομα «με ειδικές ικανότητες»,
που γνωρίζει υποτακτικούς που δεν κλαψομουνιαζουν
αλλά προσπαθούν για να γίνουν καλύτεροι και έχουν γίνει ,
που δεν έχουν προβληματικές σχέσεις ούτε είναι προβληματικοί οι ίδιοι .

@dora_salonica
Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ δυνατόν δύο διαφορετικοί άνθρωποι να διαβάσουν το ίδιο βιβλίο. Μάλλον όχι.

Είχα προειδοποιήσει έγκαιρα πως και οι δυό σας επί της ουσίας δεν διαφωνείτε πουθενά.

@Master DO
Παρ΄όλα αυτά νομιμοποιείστε Ο/ολοι να ανακαλύψετε μέσα
στη γραφή του Ντ. ατέρμονες προεκτάσεις.
Ως άλλος Καβάφης το κουταβάκι Μου πλέει προς τη δική της Ιθάκη.
Σεβαστό και όμορφο. Ο υπαρξιακός της προβληματισμός
όμως έπεται του υπαρξιακού προβληματισμού της doras.
H dora τεμαχίζει τη διαδικασία ως το τόλμημα.
Η anasia πιάνει το μίτο από εκεί που η dora ακόμα δεν τον
έχει φτάσει.
Καμιά τους δεν ακυρώνεται. Απλώς συνυπαρχουν.

Εάν το συνειδητοποιήσετε αμφότερες θα δώσετε επί πλέον δυναμική σε αυτό το υπέροχο νήμα,
πέρα από τη γόνιμη σύνθεση απόψεων που μόνο θετική μπορεί -και έχει- αποβεί…

Υ.Γ. dora, φυσικά και δύο διαφορετικοί άνθρωποι είναι δυνατόν να διαβάσουν το ίδιο βιβλίο.
Αλλιώς τα βιβλία δεν θα κυκλοφορούσαν στα ράφια αλλά σε κύκλους συνδρομητών μέσω ταχυδρομείου.
Ξέρεις καλύτερα από Εμένα (το πιστεύω αυτό) πως εκεί έγκειται και η δύναμη του βιβλίου.
Να βάλει στη διαδικασία αυτόν που φαινομενικά δεν τον αφορά. 

 

...ελπίζω να είμαι εντός θέματος  

Αν υποτεθεί ότι πρόκειται για αυτογνωσία και όχι για διόγκωση των αναστολών...

Η αυτογνωσία και μάλιστα η self made και εντός της υπόγας αυτοανακυρηχθείσα "αυτογνωσία" (έναντι αυτής που αποκτιέται μέσα από εμπειρίες) δε νομίζω να βοηθά ιδιαίτερα στο ξεκούνημα. Μπορεί να φέρνει τη διάθεση για ακόμα περισσότερη ομφαλοσκόπηση και τίποτα ουσιαστικό, γιατί η μόνη αυτογνωσία που αξίζει κατ εμέ είναι αυτή που αποκτιέται σε τριβή με τους άλλους και όχι σε μια μόνιμη σύγκρουση μ ένα φαντασιακό "είναι" και με φαντασιακές - συνήθως - ενοχές.

Η ενόρμηση και η αναζήτηση νέων ισορροπιών γιατί οι παλιές δεν καλύπτουν πια ανάγκες, βοηθούν. Οι σωματοποιημένες ανάγκες εκτόνωσης συναισθημάτων βοηθούν επίσης, αρκεί να τις αποδέχεται ο φέρων και να μην του δημιουργούν νέες ενοχές.

Την ώθηση μόνον η απτή πραγματικότητα μπορεί να τη δώσει και κανένας άνθρωπος, εκτός και αν ο Κυρίαρχος είναι στα μάτια του υποτακτικού ή μόνη πραγματικότητα που γι αυτόν αξίζει μια κάποια δράση. Αλλά τότε, δεν είναι ο Κυρίαρχος που δίνει την ώθηση ενεργά, είναι η ύπαρξη του Κυρίαρχου και αυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να ξεκουνήσει κανέναν αν δεν το θέλει ο ίδιος και αν δεν έχει νιώσει ο ίδιος ότι ήρθε η ώρα να ξεκουνηθεί.

Υπάρχει βέβαια το πρόωρο ξεκούνημα, το βεβιασμένο, το αναγκαστικό λόγω συνθηκών, είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά, αλλά δεν αξίζει πολλά πράγματα, ενώ το ώριμο ξεκούνημα αξίζει.

Κλείνοντας, λίγα λόγια για την υπόγα γενικώς.

Το κλείσιμο στον εαυτό, η "υπόγα" δηλαδή δεν μου λέει τίποτα. Συνήθως δεν φέρνει σπουδαία αποτελέσματα, τουλάχιστον σ εμένα, ενώ στερεί από εμπειρίες. Κάποιες φορές η άμυνα είναι αναγκαία, γιατί υπάρχουν πράγματα, έστω κι αν είναι σημαντικά μόνο για μας, που νιώθουμε την ανάγκη να προστατέψουμε και τυχαίνει, σ εκείνη τη φάση, να μην υπάρχει κάποιος να τα προστατέψει ή να δείξει τον τρόπο, οπότε κανείς αναγκαστικά επιλέγει είτε το κλείσιμο είτε τη φυγή. Εμένα συμβαίνει να μ αρέσει η φυγή, άλλοι προτιμούν το κλείσιμο.

Η "υπόγα" αξίζει για έναν σκλάβο, όταν δεν επιθυμεί πλέον ή δεν μπορεί να έχει το ηθικό βάρος καμίας απόφασης. Τότε, έχει έρθει η ώρα της. Και τότε, δεν είναι αυτοενοχική η υπόγα, αλλά ... κάτι αλλιώτικο  

Γενικά δεν με βρίσκει αλληλέγγυα εν υποταγή η υπόγα, όπως τη βλέπει ο Ντοστογιέφσκυ, αν και βρίσκω πολύ αξιόλογη εμπειρία την απομόνωση.

 

@tender lilly, φυσικά και είσαι εντός θέματος. Και μάλιστα ξεκουνάς την συζήτηση πολύ ωραία. 

Αν η μόνη αυτογνωσία που αξίζει είναι αυτή που αποκτιέται σε τριβή με τους άλλους, η αυτογνωσία είναι το αποτέλεσμα της τριβής ή των άλλων;

Είναι σαν να λες ότι μπορεί η αυτογνωσία να αποκτηθεί μετά από τριβή με ένα σωρό ανόητους, μετά από τριβή με τη θειά μου τη Λούλα ή και μετά από τριβή με έναν εξαιρετικό Κυρίαρχο. Δηλαδή είναι καθαρά δικό μου θέμα το τί θα καταλάβω εγώ από την τριβή μου με όλους αυτούς. Πράγμα που μέχρι ένα σημείο, είναι αληθές.

Όμως, η δική μου οπτική, όπως ήδη ανέφερα, εστιάζεται στην αυτογνωσία μέσα από το BDSM. Και μάλιστα όχι μόνο στην αυτογνωσία αλλά και σε απτές, πραγματικές κινήσεις, επιλογές, συμπεριφορές, που πηγάζουν από μία ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη διαφοροποίηση στην ερμηνεία των γεγονότων και της κατάστασής μας. Δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησαν ιδαίτερα οι εκαντοντάδες ανόητοι που συνάντησα στη ζωή μου, ούτε καν η θειά μου η Λούλα (που είναι ένας υπέροχος άνθρωπος).

Νομίζω πως ήδη απαντάς στην πρώτη μου ερώτηση, εστιάζοντας στην ίδια την τριβή και όχι στον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αναγνωρίζω ότι η προσωπική μου πορεία πέρασε και περνάει μέσα από το BDSM, από ότι ξέρω και η δική σου. Εν πάση περιπτώσει, για μένα, ότι και να συμβεί στο μέλλον, αυτό έχει ήδη συντελεστεί, έβαλε σε κίνηση μια αλυσίδα γεγονότων, των οποίων την πορεία δεν θα μπορούσα πλέον να σταματήσω ακόμα και αν θα το ήθελα. Όμως, η ύπαρξη του Κυρίαρχου δεν μου λέει τίποτα, ο ίδιος ο Κυρίαρχος μου λέει πολλά. Η ύπαρξη ενός Κυρίαρχου το πολύ πολύ να μου δώσει μια ηρεμία και μία αίσθηση ότι μπορώ να είμαι πιο λειτουργική μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πειθαρχίας. Μπορεί να με ανακουφίσει από λίγο άγχος και λίγες ενοχές, αν υποθέσουμε ότι τις έχω. Δεν με πολυενδιαφέρουν όλα αυτά, για να πω την αλήθεια. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει επιλογή, όπου υπάρχει ανάγκη.

Περί ωθήσεων: αναφέρθηκα σε συγκεκριμένες μεθόδους καθοδήγησης και μεταστροφής της βούλησης και της επιθυμίας, μίας πλειάδας μεθόδων, με σκοπούς συγκεκριμένους για τον εκάστοτε Κυρίαρχο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το σύστημα λειτουργεί, λόγω προσωπικών εμπειριών, όπως δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η όποια μεταστροφή της βούλησης και της επιθυμίας έχει ως πομπό και οδηγό των χειρισμών, συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι τον ρόλο που αυτός αντιπροσωπεύει. Αλλιώς ο Κυρίαρχος είναι ένας άχρηστος, η σκλάβα το σκυλί του Παυλώφ και το BDSM αποτελείται από ρόλους, τους οποίους παίζουν ανδρείκελα.

Πράγματι, έτσι είναι. Σαφώς η ωριμότητα υφίσταται ως έννοια. Όμως οι ωθήσεις και οι τριβές στις οποίες αναφέρομαι δεν υφίστανται τυχαίως. Συνεχίζω να μιλάω για αλλαγή συμπεριφοράς και σκέψης μέσα στο BDSM, όπου ο ένας καθοδηγεί, συνειδητά και με δεξιοτεχνία και με γνώση, και ο άλλος ακολουθεί με υπομονή και θέληση και σθένος. Σαφώς κάποιος πρέπει να το θέλει για να ακολουθήσει, ήδη ανέφερα ότι δεν είναι όλοι ικανοί για σχέσεις D/s, ή απλά δεν τις θέλουν κάποιοι, γιατί αυτές απαιτούν πραγματικές θυσίες και απίστευτα ζόρια.

Πιστεύω πως η σκλάβα είναι λίγο όπως ένα άτομο υπό ύπνωση, ποτέ δεν κάνει κάτι που δεν το θέλει πραγματικά. Όμως πώς έφτασε να θέλει κάτι που πρωτύτερα δεν μπορούσε ούτε καν να το διανοηθεί; Πώς έφτασε να της αρέσει κάτι που ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι της αρέσει; Οι ωθήσεις φαντάζομαι ότι είναι επιτυχείς, μόνο όταν εκτελούνται μετά από προσεκτικότατες μετρήσεις από την πλευρά του Κυρίαρχου. Πρέπει να γνωρίζει ότι η σκλάβα είναι έτοιμη τώρα να θελήσει το επόμενο στάδιο, ικανή να κάνει την επόμενη κίνηση. Εάν οι υπολογισμοί του είναι λανθασμένοι, θα είναι υπόλογος για τις επιπτώσεις των σφαλμάτων του: μία σκλάβα που σπάει , μία σκλάβα που αποχωρεί, μία σκλάβα που στρέφεται κατά του εαυτού της, μία σκλάβα της οποίας ο ψυχισμός πληγώνεται ανεπανόρθωτα, μία σκλάβα που κλείνει σαν στρείδι και μετά άντε να την ανοίξεις πάλι.

Πολύ σωστό αυτό που λες, δεν το είχα προσέξει. Εγώ ψηφίζω το κλείσιμο. Το έχω κάνει τόσες φορές άλλωστε.

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Ομολογώ ότι υπήρξα υστερόβουλος.
Περίμενα σκόπιμα να πιάσω παλμό, να εξάγω συμπεράσματα.
Έπειτα από δέκα μέρες ζωής του νήματος μπορώ πλέον
να μιλήσω με το τεκμήριο της σχετικής βεβαιότητας.

Ποιο είναι το ζήτημα εδώ;
Το Υπόγειο.
Ποιο υπόγειο; Της πολυκατοικίας Μου; Μπα!
Το Υπόγειο που αφορά κάθε ζώντα οργανισμό.
Και επειδή δεν Ε/είμαστε σε φόρουμ ιχθυολόγων
ας αφήσουμε το πλαγκτόν και ας το δούμε μέσα από
D/s παραμέτρους.
Μέχρις εδώ όλα καλά.
Μερικά στατιστικά στοιχεία τώρα παρμένα από το site.
Τύποις Είμαστε κάπου χίλιοι «εγγεγραμμένοι» Κυριαρχικοί
εδώ μέσα, (το λεν΄ και τα χαρτιά!).
Πόσοι από «Αυτούς» θεώρησαν πως τους αφορά το θέμα;
Δύο! Κι΄απ΄αυτούς ο Ένας ποστάρισε άπαξ
για να υπογραμμίσει πως το πόνημα του Ντ. απέχει
παρασάγγας από κάθε bdsmική λογική.
Σεβαστή η άποψη Του.
Απέμεινε λοιπόν ένα Κεφάλαιο (δεν θα σας κουράσω πάλι
εξηγώντας σας ποιο, διαβάστε τα ωραιότατα πόστ των προλαλησάντων),
που από μόνο του αποτελεί κάποιους τόμους στην ιδεατή
εγκυκλοπαίδεια του BDSM, να διαπραγματεύεται κυρίως από
υποτακτικούς που κάνοντας την ανάγκη- φιλοτιμία έπρεπε
(για μια ακόμα φορά σε αυτό το φόρουμ) να ερμηνεύσουν
τους Κ, χάριν της ισορροπίας απόψεων του «διαλόγου».
Διάλογος μεταξύ των εμπλεκομένων status βέβαια δεν υπάρχει.
Πιθανές αιτίες;
Πολλές. Θα πιάσω μόνο τις δύο ακραίες.
Η μία είναι ότι το φόρουμ έχει πάει για μπάνια.
Η άλλη άκρη συνοψίζεται αρκούντως στο τραγουδάκι του DreamMaster
από άλλο νήμα «τραλαλί τραλαλό να στον χώσω να χωθώ».
Διαλέγετε και παίρνετε. Ο καθένας και τα συμπεράσματά του.

Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στην ύπαρξη ενός
μπούσουλα στη διαστροφή και σε ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Δεν θα μπω ούτε στο κεφάλι κανενός για να το γεμίσω
ούτε στα παντελονοφούστανα κάποιου ή κάποιας.
Η θέση Μου είναι μόνο για Ό/όσους-ες νοιώθουν πως τους αφορά.
Έχω βιώσει όλη τη διαδικασία της «τυμβωρυχίας»
σε ανθρώπινα Υπόγεια, της ανάσυρσης ψυχών και σωμάτων
και της σχέσης μαζί τους μέσα σε συνθήκες απόλυτου BDSM
μέχρι το μεδούλι.
Τα έχω βιώσει έμμεσα και άμεσα.
Από τη θέση του Κ και από τη θέση του παρατηρητή και Συνοδοιπόρου.
Σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς.
Για μακρά χρονικά διαστήματα.
Γιατί;
Επειδή πρώτα απ΄ όλα ισχύει αυτό που κανείς δεν τόλμησε
να πει κατάμουτρα εδώ:
Οι ευτυχέστερες και πλέον ολοκληρωμένες υπάρξεις
συνήθως δεν …κατατρίβονται με το bdsm.
(άχου!! Βουλωμένο γράμμα διαβάζω!)
Έπειτα επειδή όπως Με δίδαξε ο Μάστορας Χρόνος ισχύει αυτό
που είχα γράψει στο πρώτο Μου ποστ για το «καλως σας βρήκα» εδώ μέσα:
«Συνήθως συναντούσα απονεννοημένες υπάρξεις κάθε φυράματος να ψαρεύουν σε θολά νερά
γιά δήθεν εμπειρίες ή συντρίμια της ζωής να αυτοπαραμυθιάζονται
πως "εδώ" θα βρουν τη λύτρωση πάσης νόσου και μαλακίας.»
Και τέλος επειδή είτε το θέλω
είτε όχι, έχω έντονο το προστατευτικό
ένστικτο και κατάφερνα πάντα να μπλέκω.
Καλώς ή κακώς βούτηξα και κολύμπησα και σε υπόγεια και σε υπονόμους
παρέα με τα καλύτερα χειρότερα παιδιά.
Απαντώ λοιπόν στα ερωτήματα της doras.
Ναι. Υπάρχει η ματαιοδοξία. Είναι δυνατό το συναίσθημα
ότι ορίζεις την ύπαρξη του άλλου. Σου ανήκει. Έχει προσχωρήσει
σε Εσένα. (Αναφέρομαι σε συνθήκες D/s με Όλη τη Σημασία
της Έννοιας κι’ όχι σε γιαλαντζί κυριαρχικά καπρίτσια).
Σου δίνει ενέργεια και νόημα.
Ναι. Υπάρχει η συναίσθηση της προσφοράς.
Όπως υπάρχει
και στις υπόλοιπες πτυχές του ανθρώπινου βίου συνυπάρχει
και εδώ. Δεν είναι ροζ, ούτε κόκκινη. Είναι αυτό που ξεκινάει από
τον εγκέφαλο και καταλήγει στα πόδια Σου.
Με αντίστοιχο τρόπο όπως όταν ο Κ δέχεται την υποταγή του υ, όπου
ξεκινάει από χαμηλά για να καταλήξει στον εγκέφαλο.
Ναι, φυσικά. Καρπώνεσαι τα αποτελέσματα του μόχθου
που επένδυσες για να δεις αποτελέσματα.
Αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη αξία για τον Κ. και όχι σχέση τύπου
«πέσε πίτα να σε φάω».
Θα συμπληρώσω και κάτι άλλο και θα μείνω εδώ.
Ναι. Έχει «διπλή» αξία η D/s σχέση όταν ο/η υ ανασύρεται από το υπόγειο.
Τουλάχιστον για όσους από Εμάς ενυπάρχει μέσα στο άκρατο Σ στοιχείο
και ένα κάποιο υπολανθάνων Μ στοιχείο στην Κυριαρχία.
Για Όσους μπορούν να το καταλάβουν αυτό…

Βέβαια στον αντίποδα μπορεί κάποιος να δηλώσει απλά πως γουστάρει
να γαμάει και να δέρνει κρέας και πέραν τούτου ουδέν.
Μαγκιά του.
Και μαγκιά του/της στον κύβο αντίστοιχα αυτού/ης που θα κάθεται και
θα τις τρώει.
Δημοκρατία έχουμε.
(το λεν’ και τα χαρτιά!)

 

Το θεμα του νηματος ειναι ο προβληματικος υποτακτικος ,αν δεν κανω λαθος.
Ας προσπερασουμε τις κοινωνικες συνθηκες που ευνοουν η δεν ευνοουν την δημιουργια προβληματικων.
Η αυτολυπηση,η ενοχικοτητα και η αδρανεια,η βυθιση σ'ενα τελμα απραξιας,ειναι βασικα χαρακτηριστικα μιας καταθλιπτικης προσωπικοτητας, ανεξαρτητα αν συνυπαρχει η οχι το υποτακτικο στοιχειο.
Αναμφιβολα ενας τετοιος ανθρωπος χρειαζεται χαλιναρι και καθοδηγηση για να βγει απ'το τουνελ των ελλειμματων της προσωπικοτητας του ,ακομα κι'αν δεν ειναι "φυσει" υποτακτικος,ειναι οιονει τετοιος.
Ποιος ομως θα του περασει το χαλιναρι;
Αν δεχθουμε ο,τι η εικονα που εκπεμπει ενας τετοιος ανθρωπος καθε αλλο παρα ελκυστικη ειναι,αναρωτιεμαι πραγματικα ποια θα μπορουσαν να ειναι τα κινητρα ενος κυριαρχου ωστε ν'ασχοληθει με μια τετοια περιπτωση, ωστε να επιχειρησει την "ανελκυση".( η προκληση του εγχειρηματος ως τετοια ,εχει κι'αυτη τα ορια της).
Ο "υπογειος",οπως λεει κι'η Δωρα δεν μπορει να κανει σχεση,εκτος ισως μ'εναν κοινωνικο λειτουργο κυριαρχικων τασεων....

 

Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Αδύνατο, όσο το αντικείμενο ενέχει ως έννοια την ιδέα του υποκειμένου αντί του οποίου κείται.  

 

Σας ευχαριστώ όλους για την συνεισφορά στο νήμα. Ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τον Master DO για την περιεκτικότατη απάντηση.

Θα ήθελα να επιστρέψω στα του υπογείου και να στηρίξω, με την ανοχή σας, τη θέση που κατέθεσα εξ’ αρχής στο νήμα αυτό: ότι το βιβλίο θίγει θέματα που άπτονται του BDSM, ιδωμένα υπό ένα πρίσμα κάπως αναλυτικότερο του συνήθους, με στόχο την αποκάλυψη πτυχών του χώρου, που εμφανίζονται πιο συχνά από ότι θα συνιστούσε κάτι το τυχαίο και συμπτωματικό.

Είχα συγκρίνει και παλαιότερα το βδσμ με τους Ρώσους, ίσως επηρεασμένη από εκείνο το Σύννεφο με παντελόνια του Μαγιακόφσκι, ίσως επειδή άθελά μου «έπιανα» με τις κεραίες μου αυτό το κράμα ρομαντισμού και χυδαιότητας που είναι ίδιον του χώρου (κάτι σαν να επιδιδόμαστε σε κοπροφαγία, αλλά μόνο αν έχουμε στη διάθεσή μας χρυσά κουταλάκια και κρυστάλλινα μπωλ). 

Θα έλεγα όμως πως υπάρχουν δύο είδη ρομαντισμού. Εδώ, για τις ανάγκες του νήματος, μιλούμε μάλλον για το είδος που χαρακτηρίζει τα «Ρωσάκια» τα διαβιούντα στο υπόγειο. Μπορούμε, ενδεχομένως, με την βοήθεια αυτών των ξεκαρδιστικών (; ) αποσπασμάτων, να κατανοήσουμε το «δράμα» αυτών των συμπαθών υπάρξεων που ανέφερε και ο Master DO, «συντρίμμια της ζωής», «απονενοημένες υπάρξεις» και τα λοιπά συναφή. Αν και μάλλον δεν υπάρχει αντίδοτο για το προστατευτικό ένστικτο, ούτε καν η γνώση. Και για να πω την μαύρη αλήθεια, είμαστε όλοι μας, κατά δική μου προσωπική εκτίμηση, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, λίγο «Ρωσάκια». (Εξ ου και το νήμα. Πρόκειται περί στριπτήζ.) 

"Εμείς οι Ρώσοι, σε γενικές γραμμές, δεν είχαμε ποτέ κουτούς αιθεροβάμονες σαν τους Γερμανούς, κι ιδίως σαν τους Γάλλους ρομαντικούς, που δεν τους επηρεάζει τίποτα, ακόμη κι αν τρέμει η γη κάτω από τα πόδια τους, ακόμη κι αν όλη η Γαλλία χάνεται στα οδοφράγματα. Παραμένουν πάντοτε οι ίδιοι κι ούτε για λόγους ευπρεπείας δεν πρόκειται να αλλάξουν, αλλά εξακολουθούν να τραγουδούν τα αιθεροβάμονα άσματά τους, κοντολογής, μέχρι τον θάνατό τους, γιατί είναι ανόητοι. Εμείς όμως εδώ δεν έχουμε βλάκες στη ρωσική μας γη…Δεν υπάρχουν σε μας αμιγώς αιθεροβάμονες φύσεις…

(Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιώ την λέξη «ρομαντικός». Μια λεξούλα παλιά, σεβαστή, άξια και πασίγνωστη.) Οι ιδιότητες του δικού μας ρομαντικού είναι να τα αντιλαμβάνεται όλα, να τα βλέπει όλα, και πολύ συχνά, ασυγκρίτως καθαρότερα από ό,τι τα βλέπουν τα πιο θετικά μας μυαλά…Να μην χάνει ποτέ από τα μάτια του τον ωφέλιμο, πρακτικό σκοπό (κάποια διαμερισματάκια του δημοσίου, συνταξούλες, αστεράκια) και να τον διακρίνει μέσα από όλους τους ενθουσιασμούς κι από όλα τα τομίδια των λυρικών στίχων, και ταυτοχρόνως να διαφυλάττει έως τον θάνατό του ακατάλυτο «το ωραίο και το υψηλό», και ευκαιριακά να προστατεύει και τον εαυτό του σαν ένα κόσμημα, έστω προς χάριν «του ωραίου και του υψηλού». Έχει ευρύτητα ο ρομαντικός μας και είναι ο πρώτος κατεργάρης από τους κατεργάρηδες, σας το βεβαιώνω…ακόμη και εκ πείρας. Όλα αυτά, εννοείται, αν ο ρομαντικός είναι έξυπνος. Τι είναι αυτά που λέω; Ο ρομαντικός είναι πάντοτε έξυπνος…"

(Συνεχίζεται...)

 

«Υπήρχε μία διέξοδος που συμφιλίωνε τα πάντα, σωζόμουν δηλαδή στα όνειρά μου με ό,τι «ωραίο και υψηλό»…Ή ήρωας ή στη λάσπη, μέσος δρόμος δεν υπήρχε…Για τον συνηθισμένο άνθρωπο είναι ντροπή να κυλιέται στον βούρκο, ενώ ο ήρωας στέκεται πάρα πολύ ψηλά, ώστε να βρωμισθεί εντελώς, άρα μπορεί και να λασπώνεται. Είναι αξιοσημείωτο πώς αυτές οι εξάρσεις του «καθετί ωραίου και υψηλού» με κυρίευαν την εποχή της ακολασίας, και προπαντός καθώς βούλιαζα στον βυθό έφταναν μερικές αναλαμπές υπενθυμίζοντας την ύπαρξή τους, χωρίς ωστόσο να εξαφανίζουν με την παρουσία τους και την διαφθορά, αλλά μάλλον την υποδαύλιζαν με την αντίθεσή τους, και με κυρίευαν τόσο, όσο χρειαζόταν για μια καλή σάλτσα…

Αλλά πόση αγάπη, Κύριε, πόση αγάπη δοκίμαζα σ’ αυτά μου τα ονειροπολήματα, σ’ αυτές «τις διαφυγές μέσα σε όλα τα ωραία και τα υψηλά», και μολονότι αυτή η αγάπη ήταν μόνο φανταστική και δεν σχετιζόταν με τίποτε το ανθρώπινο, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αργότερα, στην πραγματικότητα, δεν είχα ανάγκη να την συνδέσω με τους ανθρώπους: αυτό θα ήταν περιττή πολυτέλεια…

Πάνω από τρεις μήνες ήμουν ανίκανος να ονειροπολώ συνεχώς κι αισθανόμουν μια ακατάσχετη ανάγκη να ορμήσω στην κοινωνία. Το να ορμήσω στην κοινωνία σήμαινε για μένα να επισκεφθώ τον τμηματάρχη μου, τον Αντόν Αντόνοβιτς Σέτοτσκιν…Αλλά κι εκείνον τον επισκεπτόμουν μόνο όταν τα όνειρά μου έφταναν σε τέτοια ευτυχία, ώστε έπρεπε αμέσως και οπωσδήποτε να αγκαλιάσω τους ανθρώπους και όλη την ανθρωπότητα. Και για τούτο έπρεπε να διαθέτω έναν άνθρωπο, ένα υπαρκτό πρόσωπο. Στον Αντόν Αντόνοβιτς όμως έπρεπε να πηγαίνω τις Τρίτες (ήταν η μέρα του), κι επομένως έπρεπε να προσαρμόσω την ανάγκη μου ν’ αγκαλιάζω την ανθρωπότητα πάντα τις Τρίτες».

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Σημειώσεις από το Υπόγειο…
Υπόγειο ένας χώρος που δεν φημίζεται για το φως της ημέρας που εισβάλλει μέσα του. Οι άνθρωποι αν νιώσουν την νύχτα μεταμορφώνονται. Ο υπόγειος θυμίζει νύχτα. Οι «άγγελοι» και οι «δαίμονες» και ότι άλλο ψυχικό κύμα το βαφτίζουν έτσι, έρχεται στην επιφάνεια.

Για να αντέξουν την μοναξιά ψάχνουν μέρη σκοτεινά. Εκεί νιώθουν πιο ασφαλής. Εκεί βγαίνουν στην επιφάνεια πράγματα που δεν αντέχουν στο φως. Το όλο σκηνικό μοιάζει με μπουντρούμι. Και έχει ίδια μυρωδιά, αλλά δεν είναι μπουντρούμι. Δεν είναι bdsm.Δεν είναι ούτε σαδισμός, ούτε καν μαζοχισμός. Αν και μοιάζει με αυτά. Ίσως να φταίνε τα σιωπηλά ουρλιαχτά φρίκης του ανθρώπου που εκείνη την στιγμή έρχεται σε άμεση επαφή με την μοναξιά του. Δεν είναι όμως κανένας αφέντης ή αφέντρα από πίσω. Δεν είναι bdsm, αν και μοιάζει με αυτό…

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Μοιραία τώρα πρέπι να Μ/μας πεις τι είναι.
Το αίτιο φυσικά και δεν έχει σχέση με το bdsm.
Το αιτιάτό όμως; Δεν έχει δυναμική;
H dora κατανάλωσε "τόνους ηλεκτρονικής μελάνης"
(και αντηλιακού, αφού δεδηλωμένα ηδονίζεται να εντρυφεί
στον Ντ. δίπλα στο κύμα) και έχτισε ένα ολόκληρο οικοδόμημα
διαλεκτικής με υπομονή και λεπτουργία μέλισσας
(μόνο η άδεια της πολεοδομίας του λείπει).
Δεν μπορούμε να το αφορίζουμε με πέντε γραμμές.
Διατελώ εν αναμονεί...

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το βλέπεις. Ίσως γιατί ψάχνεις στο αιτιατό. Δεν κοιτάς ψηλά όταν ακόμα δεν έχεις κοιτάξει χαμηλά. Είναι μεγαλύτερη απόσταση.

Άκου λοιπόν προσεκτικά, ότι και αν βρεις και βαφτίσεις ως αιτιατό είναι απλά η αιτία αυτού που εσύ πρωταρχικά έχεις χαρακτηρίσει ως αιτία.
Ψάχνεις την άκρη σε ένα κύκλο. Λάθος. Κοίτα την ανάγκη που έχεις για να βρεις την άκρη, εκεί θα βρεις και την απάντηση που ψάχνεις.