Σημειώσεις από το Υπόγειο

Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι άνθρωποι για να «αντέξουν» την μοναξιά. Δεν την θεωρώ μεγάλο πρόβλημα, είμαι από αυτούς που ξέρουν την αξία του να καλλιεργείς λουλούδια και του να έχεις γάτες. Ίσως οι πάσχοντες από μοναξιά να αποζητούν πράγματι την απομόνωση. Ίσως άλλοι να αποζητούν τις παρέες, τη βαβούρα, το φως της ημέρας, τις δραστηριότητες. Πραγματικά, δεν γνωρίζω. Οι δραστηριότητές μου με ευχαριστούν υπέρμετρα, δεν τις κάνω για να καλύψω κάποιο κενό, γιατί δεν έχω. Έμαθα - μου μάθανε - να απομυζώ την ζωή - με τις απολαύσεις της, αλλά και με τις ασυμμετρίες της - και να το φχαριστιέμαι.

Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα του νήματος. Εάν το βδσμ θα είχε ενδεχομένως την δυνατότητα να αλλάξει μία στρεβλή θεώρηση των πραγμάτων, η οποία απαντάται στις τάξεις των Υ πολύ συχνά για να περάσει απαρατήρητη.

Η στρεβλή θεώρηση των πραγμάτων, πράγματι δεν απαιτεί την ύπαρξη Αφέντη. Εάν όμως ένας Αφέντης την βρει μπροστά του, δεν θα την αντιμετωπίσει; Πόσο χρήσιμο άραγε θα ήταν ένα τέτοιο Υ, ένα καταθλιπτικό, άπραγο, νωθρό Υ, που δεν σκάει χαμόγελο παρά μόνο αν το ξεπετσιάσεις με το μαστίγιο και του χώσεις το κεφάλι του σε έναν κουβά σκατά, που ακόμη και τότε, ενώ του δίνεις αυτό που ζήτησε, γυρνάει και σε δαγκώνει, ανικανοποίητο και επιθετικό (και μη μου πείτε ότι είμαι η μόνη που τα βλέπει αυτά τα πράγματα). Αυτό είναι πράγματι η ιδέα κάποιου εδώ μέσα για μία ευχάριστη και ηδονική σχέση ή ενασχόληση; Δεν ξέρω αν αυτό είναι περισσότερο ανιαρό ή νοσηρό. Μάλλον και τα δύο, ταυτοχρόνως ή εναλλάξ. Είναι ένας από τους λόγους που θαυμάζω την υπομονή και την επιμονή των Κ. Καθώς και την ευρηματικότητά τους.

Αφού λοιπόν βρήκα αρκετά αποσπάσματα στις Σημειώσεις, σχετικά με την υπογειακή απραξία και τον ηθικό μαζοχισμό που ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν μεταφράζεται σε πράξεις (γιατί οι πράξεις θα γιάτρευαν την κατάθλιψη και το μαζοχιζόμενο Υ τρέφεται από την κατάθλιψη), βρέθηκα μπροστά στην «σάλτσα» του ρομαντισμού. Από ότι φαίνεται, αυτό το τσαλαβούτημα στην αυτο-ταπείνωση και στην ηθική διαφθορά που πηγάζει από την τεμπελιά, δεν χωνεύεται με τίποτα αν δεν συνοδεύεται από μία γερή δόση ρομαντισμού.

Εδώ θα ήθελα επιτέλους να κάνω έναν διαχωρισμό ανάμεσα στα δύο είδη ρομαντισμού: του γνήσιου, αφ' ενός, και της «σάλτσας» προς κατάποση της μαλακίας που μας δέρνει, αφ' ετέρου. Και φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ρομαντισμό αν δεν μιλήσουμε για Δον Κιχώτη (ο Ντοστογιέφκι το μπορεί, διότι είναι Ρώσος). Θα ήθελα λοιπόν να θυμίσω ότι ο Δον Κιχώτης γιατρεύτηκε από τις ψευδαισθήσεις του αλλά πέθανε, γιατί δεν άντεχε την πραγματικότητα. Και επομένως κατανοώ, εν μέρει,τα ουρλιαχτά φρίκης που αναφέρει ο Ηλίας. Πόσο απαραίτητες πρέπει να είναι για μερικούς οι ψευδαισθήσεις...

Ας υποθέσουμε όμως ότι κάποιος αντέχει τον θάνατο του ρομαντισμού (του). Ας υποθέσουμε ότι μία ωραία πρωία, με λίγο σκούντημα βεβαίως, αντιλαμβάνεται ότι οι ανεμόμυλοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεμόμυλοι. Ότι το Υ δεν είναι ένα ηρωικό Υ αλλά ένα τεμπέλικο Υ. Ότι η άρνηση να ενταχθεί στις τάξεις των ανθρώπων που αυτοπραγματώνονται, με κόπο, οδύνη, ενίοτε ήττες, και φυσικά ΑΝΤΟΧΗ, δεν το κάνει μοναδικό αλλά το κάνει ανόητο.

Διαβλέπω δύο οδούς κατά τις οποίες μπορεί να πορευθεί το άνευ σάλτσας Υ: στην πρώτη μπορεί να χάσει τα όνειρά του και να επιστρέψει στους κόλπους της κοινωνίας, θεραπευμένο, διατηρώντας τις αναμνήσεις του από αυτό το σύντομο κυνήγι ανεμόμυλων. Παντρεύεται, κάνει παιδιά, δυστυχεί και πεθαίνει.

Η δεύτερη εκδοχή μου βασίζεται στο πέρασμα από τον ανούσιο, ανώφελο και ψευδέστατο "ρομαντισμό" της απραγίας, σε αυτό που αποκαλώ γνήσιο ρομαντισμό της αυτοπραγμάτωσης. Θα αναφέρω δύο σχετικές πηγές, για όποιον ενδιαφέρεται:

Α)Το 524 ο Boethius έγραψε το τελευταίο Κλασσικό έργο, με τίτλο Consolation of Philosophy. Είναι ένας Πλατωνικός οδηγός αναζήτησης της ευτυχίας, μέσα στην εσωτερικότητα και στην πνευματικότητα και κυρίως στην αποδοχή των ασυμμετριών της ζωής και της απλής, απλούστατης αλήθειας ότι αυτός ΔΕΝ είναι ένας δίκαιος κόσμος. Not bad for a Christian view.

Β) Το 1980 εκδόθηκε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, Α Confederacy of Dunces (δεν γνωρίζω αν μεταφράστηκε στα ελληνικά, πήρε το βραβείο Πούλιτζερ το 1981). Είναι του John Kennedy Toole, ενός τύπου που αυτοκτόνησε 11 χρόνια πριν εκδοθεί το βιβλίο του (το βιβλίο εκδόθηκε με τη μέριμνα της μαμάς του που τον υπεραγαπούσε). Πρόκειται για τις περιπέτειες του Ιγνάτιου, ενός τεμπέλαρου κοιλιόδουλου μαλακισμένου (τραβάει συχνά μαλακία) τύπου στη γενέτειρά του, τη Νέα Ορλεάνη, ο οποίος διατηρεί την τρελο-προσωπικότητά του, καταδικάζει όλη την γαμημένη εποχή του και τους ανόητους εκπροσώπους της, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τις απολαύσεις που η εποχή παρέχει αλλά και την δριμεία κριτική που ασκεί ο ίδιος εναντίον της, και ζει την ζωή του σύμφωνα με τις διδαχές του Μποέθιου. Αλληλογραφεί δε μανιωδώς με μία μπήτνικ τρελιάρα από την Νέα Υόρκη, την Μίρνα Μίνκοφ, την οποία σιχαίνεται τόσο όσο και αυτή σιχαίνεται αυτόν και όλα όσα πρεσβεύει, παρά το γεγονός πως ό,τι κάνουν, το κάνουν για να εντυπωσιάζουν ο ένας τον άλλον, μέσα από την απόσταση που τους χωρίζει και ταυτόχρονα τους ενώνει. Θα έλεγα πως πρόκειται για δύο γνησίως ρομαντικά τυπάκια, των οποίων η εκκεντρική ατομικότητα χαρακτηρίζεται από μία φράση του Τζόναθαν Σουίφτ, από όπου και ο άπαιχτος τίτλος του βιβλίου. «Όταν μία αληθινή μεγαλοφυία εμφανίζεται στον κόσμο, μπορούμε να την αναγνωρίσουμε από το εξής σημάδι, ότι οι ανεγκέφαλοι βρίσκονται όλοι σε συμμαχία εναντίον της».

Ελπίζω να γίνεται φανερή η διαφορά που πιστεύω ότι υπάρχει ανάμεσα σε μία ισχυρή και δρώσα προσωπικότητα που εμμένει στην ατομικότητά της παρά την διαβρωτική επιρροή του περιβάλλοντος, και σε μία άπραγη και νωθρότατη ύπαρξη που κάνει χρήση του "ωραίου και υψηλού" για να παραμυθιαστεί επαρκώς έτσι ώστε να αντέξει αυτό που η ανατροφή της θα έπρεπε να την είχε προετοιμάσει ώστε να αντέχει. Αλλά δεν απαιτείται άδεια για να κάνει κανείς παιδιά. Κι εκτός αυτού, μερικά παιδιά είναι ορφανά.

Η άποψή μου είναι ότι το BDSM μπορεί να λειτουργήσει ωραιότατα σε ένα προπαρασκευαστικό της απόλαυσης επίπεδο. Ειδάλλως, η συνειδητή "κοπροφαγία" καΙ μετουσίωσή της σε αληθινή απόλαυση δεν θα επέλθει ποτέ. Θα μείνουμε με ένα βλαμμένο στα χέρια μας που κυνηγάει ανεμόμυλους και μας ξενερώνει - χώρια που η γκρίνια δεν αντέχεται με τίποτα. 

ΥΓ. Η "Συμμαχία των Ανεγκέφαλων" θα μπορούσε κάλλιστα να απαντήσει πολλά από τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς που έθεσε η αγαπητή Syrah σε παράλληλο νήμα της. Θα της πρότεινα να το διαβάσει, αν δεν γνώριζα ότι ήδη γνωρίζει αυτό που το βιβλίο πραγματεύεται.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Υποκύπτω δεσποσύνη στα κίνητρα σου και μόνο σε αυτά  Φεύγοντας θα σου πω μόνο ένα. Αυτό που ψάχνεις είναι στον κήπο που φυτρώνει ο εγωισμός.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Tres bien. Θα φτιάξω ένα ωραίο μοχίτο με αυτό και θα το πιω παρέα με τον επίμονο και ευρηματικό V. 

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Στο νήμα αυτό διακρίνω δύο σταθερές εικόνες, άλλοτε μπροστά άλλοτε πίσω από τις λέξεις:

Η μία εικόνα είναι ότι το "πράττειν" γενικώς είναι δείγμα ψυχικής υγείας και αποτελεσματικότητας και δίνει το αναγκαίο feedback που σκορπά πέρα τις νευρώσεις, οι οποίες αναπτύσσονται ή έστω συντηρούνται στο σκότος του υπογείου. Το "πράττειν", στη δική μου πραγματικότητα μπορεί κάλλιστα να είναι φυγή και παραμύθιασμα και επιπόλαιο αναισθητικό. Αφήνω να επιλέγω πότε θα επικεντρώνω την προσοχή μου σε κάτι που μπορεί και να με υπερβαίνει ή να μην κατορθώσω τελικά να φτάσω στον πύρηνα του και πότε θα σκορπώ δια του "πράττειν".

Η δεύτερη εικόνα είναι ότι το BDSM είναι θεραπευτικό προβλημάτων προσωπικότητας των ασχολούμενων με αυτό. Τίποτα πιο μακριά απ τη δική μου αλήθεια, δεν είναι θεραπευτήριο το βδσμ, εκκολαπτήριο απολαυστικής νοσηρότητας μπορεί   Το μόνο θεραπευτικό που μπορώ να υποθέσω ότι συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιος πραγματώνεται ερωτικά μέσα από αυτό, αφού συχνά δεν μπορεί με άλλον τρόπο, τότε είναι πολύ καλά στο πετσί του, καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Αυτό δεν κάνει το βδσμ θεραπευτήριο, απλά αναδεικνεύει την ερωτική διάσταση που έτσι και αλλιώς έχει.

Υπάρχει αλλά σε λιγότερο έντονη μορφή και μια τρίτη σταθερή αντίληψη, ότι υφίσταται αιτιοκρατία σε εκείνες τις σαδομαζοχιστικές πράξεις του Κυρίαρχου που επικεντρώνονται στην υποτακτική. Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να το δω έτσι, όσο γλυκό και ανακουφιστικό και ερωτικά διεγερτικό να μου ήταν.

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Για μενα παλι αποτελει απολαυση να το διαβαζω!

 

Ένα σχόλιο στα περί ρομαντισμού  
Κατά τη γνώμη μου, ρομαντικό, και όχι ρομαντικό της σάλτσας, είναι να προσπαθείς όχι ακριβώς να κυνηγήσεις, αλλά να δημιουργήσεις τους ανεμόμυλους που έχεις στο μυαλό σου . Να επινοήσεις και να πλάσεις.
Η δράση και η πραγματική απόλαυση αρχίζουν από τη στιγμή που αρχίζεις και τους σχεδιάζεις. Ακόμη και αν υποψιάζεσαι ότι το σχεδιάκι σου θα μπάσει σύντομα νερά.
Τι κάνεις τότε;
Μια λύση είναι να επιστρέψεις και πάλι ρομαντικά στο αρχικό σου σκίτσο και να κάνεις διορθώσεις . Στην πραγματικότητα προσαρμογές.
Ακριβώς αυτές οι προσαρμογές είναι αναγκαίες και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε δυναμικής σχεδίασης. Δεν θεωρώ ότι αποτελούν ενδείξεις υποχώρησης ή μετριοπάθειας αλλά αναγκαίο μέσο για να προχωρήσεις μπροστά.
Συο τέλος της ημέρας δεν ξέρω αν τελικά παίρνεις ποτέ τους ανεμόμυλους που έχεις φανταστεί. Στο κάτω κάτω,αυτό που έχεις φανταστεί μπορεί όντως να μην υπάρχει. Από την άλλη, το απόλυτο, το βέλτιστο είναι δύσκολο να το πιάσεις ακόμη και όταν χειρίζεσαι λιγότερο ρομαντικά προβλήματα. Ευτυχώς όμως υπάρχει πάντοτε το πολύ παρεξηγημένο ημιβέλτιστο. Όπως βέβαια υπάρχει το μετριο και το κακό.
Θεωρώ όμως, ότι έτσι κι αλλιώς το πέρασμα στην πράξη δεν αποζημιώνει μόνο εκ του αποτελέσματος.
Και επιπλέον, ένα από τα σημαντικότερά του οφέλη σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι οτι απομυθοποιεί το εκάστοτε πλαστό ιδανικό με τον πλέον ανώδυνο τρόπο

 

Ένα πολύ δυνατό σχόλιο. Καλά, την ίδια σχολή βγάλαμε; 

Δεν μιλάω για το στρίβειν. 

Πράγματι, ποτέ δεν το είδα ως θεραπεία. Η Κυριαρχική δράση είναι προπαρασκευαστική της απόλαυσης. Ένα ζωντόβολο είναι παντελώς άχρηστο, καθόλου ανθεκτικό και σπάει ούμπαλα. Φαντάσου μία σκλάβα που απαιτεί αποκλειστικότητες, αγάπες και λουλούδια, κλαίει κάθε δύο ώρες από ανασφάλεια ή ζητάει release αν ξεφύγει λίγο το κνούτο. Φαντάσου δηλαδή να της ζητηθεί και κάτι που δεν θέλει να κάνει, ή που πιστεύει ότι δεν μπορεί να κάνει. Ε όχι! 

Και άντε πες ότι δεν είναι ζωντόβολο. Δεν θα απαιτήσει καμία αλλαγή ο Κυρίαρχος; Έτοιμο κοστουμάκι παίρνει; Πώς γίνονται οι αλλαγές, οι μετατροπές, οι ρυθμίσεις; Με το πράττειν δεν γίνονται;

Θεωρώ ότι η αδράνεια του Υ ακυρώνει όχι μόνο την έννοια της Κυριαρχικής δράσης αλλά και τον ίδιο τον Κυρίαρχο. Με λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στη σκέψη ότι η μαλακία μου θα Τον ακυρώσει. Δεν παίζει τέτοια περίπτωση. Βρε μπας και είμαι σκλάβα; 

Γιατί συνδέεις τις σαδομαζοχιστικές πρακτικές με την Κυριαρχική δράση; Δεν το κατανοώ.

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Κάλιο αργά παρά αργότερα σύντροφε.
Διάβασα (άκουσα) ιδιαίτερα προσεκτικά το στοχασμό σου.
Σε βρίσκω και πάλι σε χάνω.
Τελικά δεν μπορώ να μπω στην ουσία και να διαλαγούμε.
Ο λόγος;
Η χρόνια τάση σου στις de profundis συβηλικές "φωναχτές" σκέψεις.
Πως να ισοσταθμίσω την άρτια τεκμηριωμένη, κεντημένη σταυροβελονιά
της νηματοθέτριας με την ηθελημένη σου ασάφεια;
Δεν διαφωνώ μήτε συμφωνώ υποχρεωτικά.
Απλά δηλώνω ανικανοποίητος σε τέτοιου είδους πάρε-δώσε.
Τάϊσε Μ/μας περισσότερο και θα σου γεννήσουμε...

Η ασάφεια είναι γοητευτική πλην άνιση.

 

Απάντηση: Re: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Χωρίς να προκαλέσω τρικυμία, παρατήρησα πως το status είναι female slave, οπότε απάντησες πριν ρωτήσεις  

 

"Πρώτα - πρώτα ήμουν ανίκανος να αγαπήσω, επειδή - επαναλαμβάνω - για μένα αγάπη σημαίνει τυραννία και ηθική κυριαρχία. Σε ολόκληρη την ζωή μου δεν μπορούσα να φαντασθώ διαφορετική αγάπη, και μερικές φορές έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι πως η αγάπη έγκειται στο δικαίωμα που θεληματικά σου παραχωρεί το αγαπημένο αντικείμενο να το τυραννάς. Και στα κρυφά μου ονειροπολήματα δεν φανταζόμουν την αγάπη παρά σαν πάλη που την άρχιζα από το μίσος και την κατέληγα στην ηθική υποταγή, ενώ μετά ούτε μπορούσα να φαντασθώ τι θα έκανα το υποταγμένο αντικείμενο..."

Τρία βασικά θέματα (και μερικά δευτερεύοντα) προκύπτουν αμέσως από αυτό:

1. Η αγάπη δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει το μίσος (άρα και την βία; ).
2. Δεν μπορούμε παρά να επιθυμούμε να αντικειμενοποιήσουμε το "υποκείμενο" της αγάπης μας (πώς; )
3. Δεν νοείται μη-βανίλλα ερωτική σχέση όπου το Κυρίαρχο στοιχείο της σχέσης να μην ξέρει τι να κάνει το (υποταγμένο) αντι- κείμενό του. Στα καθ' ημάς,μ ο Κ πάντα ξέρει σε τι αποσκοπεί η ηθική υποταγή...

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

τι, έχουμε δεύτερο γύρο?