Σκέψεις και σημειώσεις με αφορμή ένα διήμερο σεμινάριο/εργαστήριο πρακτικών s/m.

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή μου σε ένα διήμερο σεμινάριο/εργαστήριο σχετικά με s/m πρακτικές. Ενδεχομένως να φανεί χρήσιμο σε κάποιους ή να σταθεί αφορμή για μια γενικότερη συζήτηση σε σχέση με τα θέματα που θίγει.

Η πρώτη ημέρα του σεμιναρίου ξεκίνησε με ομιλίες από τους διοργανωτές με στόχο να ορίσουν ένα θεωρητικό πλαίσιο. Στο δεύτερο μισό της ημέρας έγινε μια πρακτική εισαγωγή σε βασικές s/m τεχνικές, καθώς τα άτομα που παρακολουθούσαν το εργαστήριο είχαν διαφορετικό επίπεδο εμπειρίας. Κάθε ένας από τους συμμετέχοντες είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει spanking, flogging, whipping και caning από το κύριο πρόσωπο εκ των διοργανωτών η οποία είναι πολύ έμπειρη Domme. Κατά τη διάρκεια κάθε πρακτικής υπήρχε εν παραλλήλω και συζήτηση σχετικά με την ασφάλεια και την τεχνογνωσία, τους διάφορους ψυχοσωματικούς αλλά και αισθητικούς παράγοντες που μπορεί να εμπλέκονται σε κάθε περίπτωση.

Για παράδειγμα, όσον αφορά στο spanking, αυτή την τόσο πρωταρχική και βασική s/m πρακτική, σχολιάστηκε το γεγονός της "μεταμόρφωσης" του σώματος του bottom καθώς κοκκινίζει ή μελανιάζει όσο αυξάνονται τα χτυπήματα. Επίσης, δόθηκε σημασία στην έννοια του ρυθμού και της παραγωγής ήχου, πώς αυτά αλλάζουν ή μένουν σταθερά κατά τη διάρκεια ενός session.

Ένα άλλο στοιχείο που βρήκα ενδιαφέρον είναι η σχέση της ποιότητας του πόνου με τη λεκτική επικοινωνία μεταξύ tοp και bottom. Για παράδειγμα, όταν κάποιος δέχεται χτυπήματα με cane ο πόνος χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να βιωθεί και να απορροφηθεί από το σώμα. Αυτό το χρονικό διάστημα μοιάζει, ενδεχομένως, να έχει κάποια σχέση με τη φράση που υποχρεούται να επαναλάβει το bottom άτομο μετά από κάθε χτύπημα (κυρίως σε χώρες του εξωτερικού): "thank You Sir/Madam, may i have another one?"

Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι το πόσο διαφέρει το κάθε bottom όσον αφορά στην "κλίση" που έχει προς συγκεκριμένες οξύτητες πόνου. Για παράδειγμα, προσωπικά, έχω μια μεγαλύτερη "κλίση" σε πιο βαθειά είδη πόνου (π.χ. cane) ενώ έχω παρατηρήσει ότι έχω μεγαλύτερη αντίσταση προς εργαλεία που δημιουργούν πιο οξύ πόνο (π.χ. single tail / bullwhip). Παρόλαυτά, μου φαίνεται ενδιαφέρον το γεγονός ότι το πιο βαθύ subspace (με την έννοια του bottoming) που έχω βρεθεί έως τώρα έχει συμβεί κατά τη διάρκεια session με bullwhip. έννοιωθα το σώμα μου σαν ξύλινη σανίδα, δεν υπήρχε πλέον κανένας πόνος, απλά άκουγα το μαστίγιο, και ήταν σαν αυτό να μπορούσε να διαρκέσει για πάντα.

Η δεύτερη ημέρα του εργαστηρίου επικεντρώθηκε στο medical play και κυρίως σε παιχνίδι με βελόνες, medical stapling και νυστέρια (scalpels). Και πάλι, όλοι οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν όλες τις πρακτικές στο σώμα τους, καθώς υπήρχε ο απαραίτητος εξοπλισμός και η επίβλεψη από έμπειρα άτομα για να γίνει κάτι τέτοιο.

Ενώ έχει τύχει να δοκιμάσω needle play στο παρελθόν, αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετική η αίσθηση λόγω του διαφορετικού πλαισίου που γινόταν η συγκεκριμένη πρακτική. Εντός D/s πλαισίου κάθε s/m πρακτική που Επιλέγει να Εφαρμώσει Το Κ Άτομο συνιστά έκφραση του ελέγχου Του και βιώνεται από το υ (τουλάχιστον όσον αφορά στη δική μου εμπειρία έως τώρα) ως τέτοια. Παρόλαυτά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα βρέθηκα σε μια κατάσταση vulnerability, ενδεχομένως λόγω της αίσθησης της εισβολής που συμβαίνει όταν η βελόνα διαπερνά το δέρμα. Φαίνεται πως όλες αυτές οι πρακτικές που σχετίζονται με διάρρηξη του ιστού του δέρματος, μπορούν πολύ γρήγορα / άμεσα να πυροδοτήσουν έντονα συναισθήματα, μνήμες, φόβους ή και τραύματα και για αυτό πολλές φορές οδηγούν σε άμεσες και ακραίες αντιδράσεις που ενδεχομένως να μην μπορεί κάποιος να τις διαχειριστεί. Για αυτό θα ήταν καλό πριν από κάθε session τέτοιου είδους να γίνεται κάποια συζήτηση μεταξύ των εμπλεκομένων σε περίπτωση που υπάρχει κάποιου είδους τραύμα, φοβία κλπ.

Σε περίπτωση που σε κάποιον/α top αρέσει η θέα του αίματος σε τέτοιου είδους play, μια λύση είναι το bottom άτομο να πάρει ασπιρίνη την ίδια μέρα του session ή και τις προηγούμενες 2-3 μέρες, με την προϋπόθεση ότι δεν θέτει σε κίνδυνο την υγεία του. Σε κάθε περίπτωση πριν από κάποιο session ο/η top οφείλει να γνωρίζει το ιατρικό ιστορικό του bottom και να ανατρέξει σε συμβουλή Ιατρού σε περίπτωση που δεν γνωρίζει επαρκώς πώς να διαχειριστεί κάποιο ζήτημα υγείας.

Η επόμενη πρακτική που παρουσιάστηκε και δοκίμασα στο σώμα μου ήταν το medical stapling. Ό,ποιος αποφασίσει να το δοκιμάσει καλό θα ήταν να αγοράσει τα αποστειρωμένα, μιας χρήσης, ειδικά συρραπτικά που χρησιμοποιούνται για ιατρικούς λόγους και να αγοράσει και το αντίστοιχο (για το συγκεκριμένο stapler) ειδικό "ψαλιδάκι" που βγάζει το συρραπτικό από το δέρμα. Η αίσθηση που δημιουργεί το stapling είναι αυτή της "συρραφής" και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και διαφορετική από αυτή που δημιουργούν οι βελόνες. Κάπως πιο "μηχανική" θα μπορούσα να πω. Οι βελόνες φαίνεται να έχουν ενδεχομένως ένα πιο τελετουργικό στοιχείο.

Η τελευταία τεχνική που δοκίμασα στο συγκεκριμένο σεμινάριο/εργαστήριο ήταν το scalpel play. Σε σχέση με τις προηγούμενες είναι ίσως αυτή που απαιτεί μεγαλύτερη τεχνογνωσία και έλεγχο. Για αυτό και πριν το δοκιμάσουμε στο ίδιο μας το σώμα εξασκηθήκαμε στην επιφάνεια ενός ροδάκινου (θα μπορούσε να είναι και τομάτα). Επειδή αυτήν την τεχνική -όπως και όλες τις υπόλοιπες- την δοκίμασα εγώ η ίδια στο σώμα μου, παρατήρησα ότι όσο πιο βαθειά πήγαινα τόσο έτρεμε το χέρι μου χωρίς να το επεξεργάζομαι εγκεφαλικά. Υπήρχε έντονη ψυχοσωματική αντίδραση. Φυσικά εδώ τίθεται το ζήτημα να μείνει μόνιμο σημάδι στο σώμα ή και όχι ανάλογα με το πόσο βαθειά χειρίζεται κανείς τα εργαλεία του. Όπως επίσης και ο κίνδυνος βλάβης είναι μεγαλύτερος σε σχέση με τις προηγούμενες τεχνικές. Σε περίπτωση που κάποιος επιθυμεί για τους δικούς του λόγους να κρατήσει το σημάδι, μπορεί με διάφορους τρόπους να αντισταθεί στην επούλωση (με κάθε επιφύλαξη, καθώς μιλάμε για ανοιχτή πληγή) πχ, με το να βάλει ζάχαρη και ενυδατική κρέμα και να τυλίξει την περιοχή με σελοφάν. Και πάλι, η καλλίτερη λύση θα ήταν ενδεχομένως, να ανατρέξει κανείς σε κάποιον ειδικό που ασχολείται π.χ. με το scarification.

Για λόγους υγείας, σε όλες αυτές τις πρακτικές ο,τιδήποτε χρησιμοποιηθεί σε κάποιο σώμα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε άλλο. Συγκεκριμένα οι βελόνες αν χρησιμοποιηθούν έστω και μία φορά σε κάποιο σώμα καλό είναι να μην χρησιμοποιηθούν ξανά ακόμα και αν πρόκειται για άλλο σημείο του ίδιου σώματος. Το medical stapler και το νυστέρι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά στο ίδιο σώμα αλλά όχι σε άλλο. Αν έχετε πολλούς play partners σε κάποιο session μπορείτε να γράψετε το όνομα του καθενός στο εργαλείο που του αντιστοιχεί. Επίσης, καλό είναι να χρησιμοποιούνται γάντια, μάσκα και να αποστειρώνεται η περιοχή του σώματος που θα χρησιμοποιηθεί το κάθε εργαλείο (πριν και μετά τη χρήση). Σε περίπτωση που υπάρχει κάποια αμφιβολία σε σχέση με τις περιοχές του σώματος που μπορεί κανείς να εφαρμώσει αυτές τις πρακτικές, καλό θα ήταν να ζητήσει τη συμβουλή κάποιου επαγγελματία που κάνει piercing.

θα ήθελα να κλείσω με κάποιες σκέψεις που αφορούν στην έννοια του ελέγχου. προσδιοριζόμενη ως άτομο υποτακτικής ψυχολογίας, παρατήρησα ότι δοκιμάζοντας αυτές τις τεχνικές στο σώμα μου, δεν άντλησα κάποιου είδους ευχαρίστηση. Ενδεχομένως, γιατί αυτού του είδους οι πράξεις φαίνεται ότι ενέχουν κατά μία έννοια το στοιχείο της άσκησης ελέγχου από το άτομο που τις ασκεί, προς το ίδιο του το σώμα. Αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Απλά στη δική μου περίπτωση προτιμώ ο έλεγχος να ασκείται από Κάποιον Άλλο. Παρόλαυτά, το συγκεκριμένο σεμινάριο, ήταν πολύ χρήσιμο ώστε να αποκτήσω μεγαλύτερη γνώση σε θέματα ασφάλειας, τεχνογνωσίας και να προβληματιστώ σχετικά με τις διαφορετικές ποιότητες της δυναμικής που μπορεί να λαμβάνει χώρα σε κάθε περίπτωση.

Οποιαδήποτε συμβολή, σχόλιο, προσωπική εμπειρία αναφορικά με τα ζητήματα που θίγει το παρόν νήμα είναι ευπρόσδεκτη.

 

Διοργανώνονται τέτοια σεμινάρια στην Ελλάδα?

 

Αυτό θα ρωτούσα που γίνονται αυτά στην Ελλάδα

 

Καλημέρα @brenda, δεν ξέρω για την Ελλάδα, το συγκεκριμένο ήταν στο εξωτερικό.  

 

Καλημέρα.
Θεωρώ ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον.Μακάρι να υπήρχαν τέτοια σεμινάρια κ στην Ελλάδα αλλά εδώ δυστυχώς δεν μπορούμε να έχουμε καν οργανωμένη κοινότητα.
Εγώ σαν άπειρη που είμαι ομολογώ ότι βρήκα ενδιαφέρον το σεμινάριο διότι μέσα απο αυτό έμαθες αρκετά πράγματα που πιθανόν να μην ήξερες νωρίτερα,δοκίμασες κ κπ πράγματα με την βοήθεια ειδικών οπότε κέρδισες εμπειρίες.Δεν πόνεσες καθόλου σε κπ απ αυτές τις δραστηριότητες;Ομολογώ οτι με τρόμαξαν λίγο.
Πως ήταν το να έχεις στην ουσία εξ ολοκλήρου τον έλεγχο τόσο του σώματος σου όσο κ του μυαλού,των κινήσεων σου κ όλα αυτά;

 

για να διοργανωθεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, θα πρέπει πρώτα να λυθεί το θεματάκι του ποιος θα είναι αρχηγός...

 

Πολύ ενδιαφέρον το σεμιναριο. Περίπου πόσο κόστισε συνολικα. Αν θέλεις απάντησε μου με pm.

 

@Christi ευχαριστώ για το post, όντως ήταν πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο για όλους τους λόγους που και εσύ η ίδια αναφέρεις.

Ναι, πόνεσα σε όλες τις τεχνικές που δοκίμασα, απλά νομίζω ότι ο πόνος είναι κάτι αρκετά υποκειμενικό και εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες (ψυχολογία, διατροφή, ύπνος, σημείο του σώματος που εφαρμώζεται, χρονική διάρκεια, έκταση, αν γίνεται εντός/εκτός πλαισίου κλπ κλπ). Όλες οι τεχνικές που σχετίζονται με διάρρηξη του δέρματος συνήθως είναι αρκετά "τρομακτικές" στην όψη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πονούν περισσότερο από άλλες επειδή ακριβώς είναι πιο "τρομακτικές".

Όπως αναφέρω και στο εισαγωγικό post, δεν μου αρέσει να έχω τον έλεγχο του σώματος και του μυαλού μου, για αυτό και κατά τη διάρκεια της άσκησης αυτών των πρακτικών έννοιωθα τελείως άβολα, σε σημείο που για να το κάνω φανταζόμουν ότι είναι κατόπιν εντολής, ότι αυτό Θέλει να κάνω. Ειδικά για τον έλεγχο τη κίνησης, μια κάποια αποφασιστικότητα είναι απαραίτητη, καθώς σε όλες αυτές τις τεχνικές με το που ξεκινήσει κανείς πρέπει να πάει all the way, δεν μπορεί απλά να σταματήσει στη μέση.

 

Πολύ ενδιαφέρον.Το να διοργανωθεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα είναι δύσκολο εως ακατόρθωτο δυστυχώς!

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις αλληλεπιδράσεις σας με το θέμα του νήματος.

Με αφορμή το γενικότερο ερώτημα πώς γίνονται εφικτά τέτοιου τύπου σεμινάρια σε μία χώρα, εικάζω πως το συγκεκριμένο μάλλον θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί αν δεν υπήρχε ήδη μια γενικότερη κοινότητα BDSM με όλα τα παρακλάδια που μπορεί να περιλαμβάνει και για τα οποία υπάρχουν ήδη πολλοί χώροι κοινωνικής αναφοράς πχ munches, gatherings, χώροι που ειδικεύονται σε συγκεκριμένες πρακτικές (πχ shibari κλπ), clubs και events με ευρύ ή πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο (πχ latex, medical play κλπ). Όλα αυτά όχι μόνο δημιουργούν την αίσθηση κοινότητας και δίνουν την ευκαιρία σε κάποιον που δεν γνωρίζει να έρθει σε επαφή με τον χώρο, αλλά πραγματοποιούνται σε συνθήκες ασφαλείας και με απόλυτο σεβασμό στα όρια του καθενός. Για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο σεμινάριο, ό,ποιος/α δεν έννοιωθε άνετα ή έτοιμος/η να δοκιμάσει κάποια τεχνική στο σώμα του/της δεν ήταν υποχρεωμένος/η να το κάνει. Επίσης, σε περίπτωση που κάποια τεχνική έκανε trigger σε έντονη συναισθηματική αντίδραση, οι διοργανωτές ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν την κατάσταση μέσα από την εμπειρία τους. Κάτι άλλο που συχνά συμβαίνει, συνήθως από άτομα που δεν είναι τόσο έμπειρα σε τέτοια κοινωνικά events, είναι αυτός που συμμετέχει να θεωρεί ότι αυτό που θα βιώσει θα είναι ένα είδος session ή play, το οποίο δεν ισχύει. Υπάρχουν play parties και τέτοιου τύπου events των οποίων ο χαρακτήρας είναι ξεκάθαρος εξαρχής. Οπότε σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό από όλες τις πλευρές να υπάρχει σαφήνεια και σεβασμός στα όρια και στο τι περιλαμβάνει το κάθε event/σεμινάριο/gathering. Όλες αυτές οι υποδομές και τρόποι κοινωνικής αλληλεπίδρασης φαίνεται ότι συνδέονται κατά κάποιον τρόπο και με την έννοια του visibility της κοινότητας αλλά καλλιεργούν και δημιουργούν και έναν κώδικα συμπεριφοράς ανάμεσα στα μέλη και σε πιο προσωπικό επίπεδο. Για παράδειγμα, με όσα άτομα έχω "παίξει" έως τώρα υπάρχει πάντα συζήτηση σχετικά με τα όρια, τον χαρακτήρα του session που θα ακολουθήσει αγγίζοντας όλες τις λεπτομέρειες που άπτονται ψυχοσωματικών ζητημάτων. Κλείνοντας με κάτι πρακτικό, όπως και σε κάθε περίπτωση εδώ στην Αγγλία που διαμένω, σεμινάρια όπως αυτό που σας μετέφερα έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση τη συμπλήρωση risk, health & safety assessment forms όπως και την ασφάλιση των συμμετεχόντων πριν τη συμμετοχή τους σε περίπτωση που συμβεί κάτι.

 

Σε ευχαριστώ ιδίως για αυτό το κομμάτι, με βοήθησες να καταλάβω κάτι για μένα