Σκέψεις...

Όχι, αλλά ούτε ένα σαρκοφάγο, από ένα φυτοφάγο.

 

Μοναξια νοιωθεις οταν εκπεμπεις σηματα που ειτε χανονται στο κενο,ειτε συναντουν δεκτες συντονισμενους σε διαφορετικη συχνοτητα.
Μοναξια δεν νοιωθεις οταν υπαρχει εστω και ενας δεκτης συντονισμενος στη δικη σου συχνοτητα
Μοναξια δεν νοιωθεις επισης οταν εισαι τοσο αυταρκης ωστε να εισαι πομπος και δεκτης ταυτοχρονα της δικης σου μοναδικης συχνοτητας εκπομπης.
Σ'αυτη την περιπτωση ομως εχεις χασει την ανθρωπινη υποσταση.Εισαι ειτε Θεος ειτε αμοιβαδα.

 

Είτε σατανας

 

Το σαρκοφάγο απαιτεί τη σάρκα του άλλου, το φυτοφάγο απαιτεί να το αφήσει ήσυχο και ο παρατηρητής απλώς βλέπει τη σύγκρουση των απαιτήσεων. Δεν θεωρώ ότι ο σαδιστής είναι πιο απαιτητικός από έναν "κανονικό". Είναι διαφορετικές οι απαιτήσεις του, από αυτά που ο "κανονικός" συνηθίζει να ζητά ή να δίνει.

 

Ο συνήθης τρόπος με τον οποίο ερεθίζεται σεξουαλικά ο "κανονικός" δεν ερεθίζει τον σαδιστή. Οι απαιτήσεις του "κανονικού" για να επιτύχει τον σεξουαλικό ερεθισμό, δεν υπάρχουν στις απαιτήσεις του σαδιστή.

Το φυτοφάγο αιτείται. Την απομάκρυνση του σαρκοφάγου. Το σαρκοφάγο αντιθέτως, θέλει το φυτοφάγο κοντά του  

 

Είμαι σαδιστής Καπετάνιο και η έκφραση μου αυτή δεν βγαίνει μόνο στο σεξ  

Μπορεί να παίζω τάβλι και να μην με ενδιαφέρει να κερδίσω αλλά πως θα κάνω τον άλλο να εκνευριστεί, για να δω τις αντιδράσεις του.

Μπορεί να συμμετέχω σε μία συζήτηση όχι για να εκφράσω τις απόψεις μου αλλά για
να ζορίσω ή για να παίξω με την έκφραση ή τις απόψεις του άλλου.

Διασκεδάζω με το να τρομάζω τον άλλο και τρελαίνομαι να γράφω ιστορίες τρόμου ή φρίκης για αυτό. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για το τι κάνω και μόνο που τα φέρνω στο μυαλό μου χαμογελάω, μ΄ αρέσει να παιδεύω, να χτίζω όταν οι άλλοι γκρεμίζουν, να γκρεμίζω όταν οι άλλοι χτίζουν. Δεν αποζητώ την προσοχή, αλλά την συναισθηματική αντίδραση, πόνου, δυσφορίας, ενόχλησης ή ότι άλλο η πλούσια γλώσσα μας θα μπορούσε να περιγράψει, αλλά είμαι σίγουρος ότι δε χρειάζεται.

Έτσι ψυχαγωγούμαι, έτσι γεμίζω, έτσι ερεθίζομαι, έτσι απολαμβάνω. Δεν ξεκινά αυτή μου η τάση από το σεξ, περιέχει και το σεξ. Με τα χρόνια έμαθα να το κάνω με λιγότερο κόπο, βρήκα έναν καλό μηχανισμό απώθησης μου, από δυσλειτουργικές για την κοινωνία εκφράσεις του σαδισμού μου, σε κάποιο άλλο νήμα θα μπορούσα να τον περιγράψω, ίσως βοηθήσει κάποιους, να μην φαίνομαι όταν δεν χρειάζεται, να μην απωθώ τον άλλο όταν δεν πρέπει, να τον φέρνω κοντά μου πριν το αντιληφθεί, έχτισα ένα ολάκερο σύστημα για να μπορώ να συνυπάρχω με ανθρώπους που κατά την δική τους αντίληψη γίνονται θύματα της ανάγκης μου, κατά την δική μου, φίλοι ,σύντροφοι, εραστές, άνθρωποι που αγαπώ ή συμπαθώ και θα ήθελα το ίδιο από αυτούς.

Το εύρος των πηγών δεν περιορίζεται, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί το βλέμμα που έχουν όταν συνειδητοποιούν, το τι έχει γίνει. Δεν αδικώ κανέναν το ίδιο θα έκανα και εγώ, απέναντι σε έναν όμοιο μου.

Είμαι αυτός που είμαι, κάνω τους άλλους να με φοβούνται, γιατί αυτό που θέλω, αυτό επιτυγχάνει σαν λογική αντίδραση και αυτό που με κάνει να νιώθω μόνος είναι ότι μετά «φεύγουν» ακόμα και όταν είναι κοντά μου. Δεν υπάρχει λύση, το έχω αποδεχθεί και είναι ένα νόμισμα που χρειάζεται να το πληρώνω, που και που γκρινιάζω, αλλά είμαι εντάξει με αυτό.

 

Η μοναξια θεωρω πως προκυπτει απο την ελλειψη αποκρισης απο τους αλλους . Μπορεί να υπαρχει μια συναθροιση ατομων που ομως να μην αρκει για να σε κανει να νοιωσεις μερος της.
Νομιζω πως λειτουργουμε σαν σοναρ. Εκπεμπουμε πινγκ και μετρουμε τον χρονο που μεσολαβει μεταξυ της εκπομης σηματος και της αποκρισης. Ειναι σημαντικο να νιοωθουμε οτι ακουγομαστε, οτι εχουμε την προσοχη και την αντιδραση των αλλων οταν εκφραζομαστε. Η μοναξια ειναι η αισθηση της μη αποκρισης στα ερεθσιματα που εκπεμπουμε.
Στο δια ταυτα.
Θεωρω πως οι Κυριαρχοι εχουν μεγαλη αναγκη αποκρισης και υψηλοτερη αναγκη για μια ιδιαιτερη αναγνωριση απο τη μερια των συνομιλητών απο οτι ενας μη Κυριαρχος. Απαιτουν να εχουν την ολοκληρωτικη προσοχη , την αμεση αποκριση και τον ελεγχο . Αυτο τους κανει ιδιαιτερα επιρρεπείς στην μοναξιά. Ζητουν την επαληθευση της υπαρξεως και της υποστασης τους μεσα απο την προσηλωση και την υποταγή , και «γεμιζουν » όταν ορίζουν τους αλλους.( παραξενο: το ιδιο κανουν και τα μικρα παιδια οταν συνεχώς ζητουν απο τους γονεις να τους κοιταξουν για οτιδήποτε μικρο η μεγαλο καταφεραν - οταν είναι εντελως εγωκεντρικα και συναισθηματικα ανωριμα λογω της ηλικιας τους.)
Οσον αφορα το δέος:
Μια σχέση εξελίσεται σε βαθος χρόνου και αναπόφευκτα μερος της εξελιξης είναι και η απογοήτευση. Αυτό συμβαινει όταν γνωρίζεις τον άλλο ολο και περισσότερο και τον τοποθετεις σε μια ρεαλιστική βαση , κατανοοντας ότι πολλα από αυτά που υπεθετες ότι ηταν δεν είναι και εχει ελλατώματα σοβαρα η λιγοτερο σοβαρά.
Το δέος είναι η ψευδάισθηση της παντοδυναμίας η των εξαιρετικών χαρακτηριστικών που μοιραία θα εξαλειφθει όπως και κάθε ψευδάισθηση,
Δεν νομιζω ότι εχει σχεση με τον σεβασμό, το δεος είναι ο «ερωτας» των εραστών της ε ξουσίας που μοιράια θα περασει όπως κάθε ερως. Είναι ζητημα χρόνου. Αυτο που μενει μετα τον έρωτα είναι( η θα επρεπε να είναι ) ο σεβασμός και η αναγνώριση της διαφορας δυναμικού, σε ρεαλιστικά παντα πλάισια.
Η πραγματική Κυριαρχία θεωρώ πως προκύπτει όταν τα μελη της σχέσης Κυριαρχίας υποταγής αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο σε ρεαλιστική βαση , αποδεχονται ο ενας τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι και πανω από όλα δινουν χώρο στην ανθρώπινη φύση να εκφραστει με λαθη ( φυσική μαθησιακή διαδικασία)
Μια σχέση που βασίζεται αποκλειστικά στην οποια ανταλαγη δύναμης είναι ευθραυστη γιατι κανεις δεν είναι μονοδιαστατα «δυνατος» . Οι εκφρασεις λατρέιας , δέους κλπ αποτελουν συμπτώματα πίστης δηλαδη παραδοχή αγνοιας.
Η ισχυρή στερεη βαση της εξουσιαστικής σχέσης θα επρεπε να είναι η γνώση , «ξερω » και όχι «πιστευω». Η εκφανσεις της πίστης μπορει να είναι πολλές : δέος , θεοποίηση του Κυριαρχου, απολυτοτητα προσηλωσης στον Κυριαρχο δίχως κριτική σκέψη.
Αυτά φαντάζουν θελκτικα σε ένα πρωτο επίπεδο μα στην βαση τους, εκφραζουν αγνοια, ελπίδα , πιστη , ισχυρή επιθυμία. Είναι ομορφα για αρχη αλλα όχι στέρεα.
Αν αντικατασταθουν από το «ξέρω» εκφανσεις της οποίας είναι η σιωπηλη αποδοχή του ολου του Κυριαρχου , του δικαιωματος στο λαθος και της γνωσης ότι η παραδοση της ευθύνης δεν συνεπαγεται αποφυγή των συνεπειών των πραξεων του Κυριαρχου πανω στην υποτακτική τοτε τα θεμελια είναι πιο ισχυρα.
Το «ξέρω» εμπεριέχει την εσωτερική ηρεμία του να ορίζεται η υποτακτική δίχως την αγωνία του μελλοντος , κατά συνεπεια η ολοκληρωτική παραδοση δίχως εξαρσεις και προβολες των αγωνιών και των θελω της υπο πανω στον Κυριαρχο (το τελευταιο ειναι φαινομενο δεους και λατρείας)
Αυτό που προσεγγίζει το απολυτο στην υποταγη της υπο είναι η ταυτιση του θέλω της με αυτό του Κυριαρχου , είναι η ηθελημενη απαρνηση των θελω της υπο γιατι το μονο θελω που αναγνωρίζει ως ισχυρότερο από τα αλλα είναι αυτό του « οριζεσαι » από τον Κυριαρχο. Είναι η νιρβάνα του «ανηκειν» και η απαρνηση του εγωισμου.
Εξαιρετικα δύσκολο.
Θα επανερθω για το σαδισμο σε άλλο ποστ.

 

Το ότι ανακαλύπτεις τον άλλο όλο και περισσότερο, αναπτύσσοντας οικειότητα, δε σημαίνει σώνει και καλά ότι θα σε απογοητεύσει. Συνήθως, αυτό γίνεται όταν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ενώ κατ΄ουσίαν δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα. Συνηθίζουμε σε στερεοτυπικές συμπεριφορές και αντιμετωπίζουμε τον άλλον στην αρχή με ευσεβείς πόθους, όπως θα θέλαμε να είναι και αργότερα επικριτικά, επειδή δεν ανταπόκρίθηκε στα ζητούμενά μας. Αυτός ο ατέρμονος φαύλος κύκλος δεν οφείλεται, πιστεύω, στην εμβάθυνση της σχέσης, αλλά στον τρόπο προσέγγισης της, μ' άλλα λόγια στην τύφλα μας.

Για μένα το δέος έχει άμεση σχέση με το σεβασμό, ο οποίος δεν είναι υπερβατικά τοποθετημένος ως προς τις δυνατότητες του κυρίαρχου. Το δέος όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι το συναίσθημα που μου προκαλεί η άγνωστη πλευρά του άλλου, της ικανότητας του ελέγχου, του σαφή προσδιορισμού των ορίων, της γοητείας που μου προκαλεί και όχι κάποια μεταφυσική παντοδυναμία. Τα όποια ανθρώπινα λάθη, μειώνουν μόνον αυτόν που θεωρεί τον εαυτό του σούπερμαν, το τέλειο ον που ψάχνει απεγνωσμένα την επιβεβαίωση των ικανοτήτων του. μέσω της κυριαρχίας. Πιστεύω ότι ένας ισορροπημένος άνθρωπος έχει απαλλαχτεί από σύνδρομα τελειότητας και δεν φοβάται να εκδηλώσει την αδυναμία του, μήπως και θεωρηθεί λιγότερο κυριαρχικός. Άλλωστε οι αδυναμίες με τους κατάλληλους χειρισμούς, μπορούν να γίνουν πηγή δύναμης και τότε αναμφίβολα εμπνέεται το δέος.

Δε διαφωνώ με όσα λες, όμως η υποτακτική όπως την παρουσιάζεις, μου φαίνεται εντελώς σκελετωμένη, μόνο στη βάση της γνώσης του ανήκειν που την τοποθετείς. Σα να μου φαίνεται πως κάπου είναι λειψή. Η υποτακτική δεν ανήκει γενικά και αόριστα, ανήκει στον συγκεκριμένο και αντλεί την έμπνευσή της από τη μαγεία που νιώθει στη μεταξύ τους συσχέτιση. Το απόλυτο στην υποταγή χρειάζεται προσγείωση και απογείωση συνάμα, πίστη και λατρεία για να ακροβατήσουμε στο ακραίο, να ανοίξουμε δρόμους με τα υλικά των ονείρων μας, γνωρίζοντας ότι τίποτα, ούτε και αυτή η γνώση, δε χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα στην άμμο χτίζονται, όμως εμείς επιμένουμε να χτίζουμε πάνω στην άμμο, σα να ΄τανε η άμμος, πέτρα!