Σκέψεις...

Κόμπλεξ

Τι είναι το κόμπλεξ;

 

Re: Κόμπλεξ

απωθημένο σύμπλεγμα ιδεών, συναισθημάτων, αναμνήσεων. Κατι που λειτουργει
υπόγεια και σε οδηγεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές απαγορευοντας ταυτόχρονα
την εκδήλωση κάποιων άλλων.

πχ κάποιος απο τους δύο παρακάτω γραβατοφόρους είναι κομπλεξικός.

Κάποιος λόγος, κάποιο απωθημένο του απαγορευει να δώσει το χέρι του
στον απλό αστυνομικό φρουρό. Αυτό που τον μπλόκαρε που τον εμπόδισε
να υψώσει το χέρι του είναι το κόμπλεξ του.

 

«Το Ναρκισσιστικό Εγώ και η Κλινική του Σημασία»

Εισηγητής : Άλκης Σιώζιος
Στο στάδιο του πρωτογενούς ναρκισσισμού ισχύει ο μύθος του Παραδείσου με
πρότυπο την ενδομήτρια ζωή. Εδώ, το υποκείμενο φαντασιώνει την πληρότητα
και την αυτάρκεια σε μια κατάσταση συγχώνευσης με κάποιο αρχικό αντικείμενο.
Η παραμονή του σ’ αυτή την πρωτογενή κατάσταση είναι ασύμβατη με τη γένεση
του οργανωμένου Εγώ και των λειτουργιών του καθώς και με την πρόσβαση στην
πραγματικότητα και τη δευτερογενή διαδικασία εφ’ όσον το υποκείμενο θεωρεί
την επαφή του με τον εξωτερικό κόσμο να γίνεται ολοένα περισσότερο
επιτακτική. Έτσι, το υποκείμενο προοδευτικά αισθάνεται τις σωματικές και
ψυχικές του ανεπάρκειες με οδύνη. Και αυτό αποτελεί μια πρώτη εγγραφή για τη
γένεση ενός οργανωμένου Εγώ: απορρέει από μία διαφοροποίηση του Εκείνο
στην επαφή του με την διεγερσιμότητα και δυναμισμό της πραγματικότητας.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ανίκανος να παραιτηθεί από την ικανοποίηση που
δοκίμασε κάποτε και συγκεκριμένα κατά την κατάσταση που ο Freud ονόμασε
πρωτογενή ναρκισσισμό. Εφόσον αυτής της μορφής ο ναρκισσισμός πρέπει να
εγκαταλειφθεί – διότι ταράχθηκε από την φαντασίωσή του περί του εξωτερικού
χώρου και αφυπνίσθηκε η προσωπική του κρίση – ο άνθρωπος τον υποκαθιστά με
το Ιδεώδες του Εγώ. Πρόκειται για μια αναπόφευκτη εξέλιξη που προκύπτει απ’
τη σύγκλιση της δυναμικής πολλών παραγόντων: του εναπομένοντος
ναρκισσισμού, των διαμεσολαβούντων ταυτίσεων με γονεϊκά στοιχεία και
υποκατάστατά της καθώς και με συλλογικά ιδεώδη. Το Εγώ που προκύπτει
διαφοροποιούμενο βαθμιαία απ’ τον παραπάνω σχηματισμό του Ιδεώδους του
Εγώ μέσω της φαντασιωσικής δοκιμασίας της πραγματικότητας, με τις
αποστερήσεις της και την παραίτηση από την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών,
είναι το αποτέλεσμα των πρωτογενών και δευτερογενών ταυτίσεων. Φυσικά η
εξέλιξη αυτή οδηγεί στην λιβιδινική επένδυση του Εγώ αλλά και του Ιδεώδους
του Εγώ και ορίζεται πλέον ως κάτι το επιθυμητό, αποδεκτό και αναπόσπαστο
κομμάτι της προσωπικότητας του υποκειμένου. Αυτό απέχει πολύ από το να
ταυτίζεται το Εγώ με το Εκείνο. Πρόκειται περισσότερο για συνύπαρξη εξ
ανάγκης και λιγότερο για συνύπαρξη εξ επιθυμίας. Έτσι το Εγώ αποτελεί μια
δεξαμενή τεράστιας συσσώρευσης λιβιδινικής ενέργειας. Ίσως δε αν του δινόταν
η ευκαιρία και τηρουμένων των αναλογιών δεν θα δίσταζε να συμπεριφερόταν με
τρόπο αντίστοιχο με το παντοδύναμο και αυταρχικό πρωτογενή ναρκισσισμό.
Στην παρούσα εργασία δεν θα ασχοληθώ με το συγκρουσιακό κομμάτι του Εγώ,
τον ρυθμιστικό παράγοντα των σχέσεων του Εκείνο με το Υπερεγώ ή, με αυτές
της εξωτερικής πραγματικότητας και του Εγώ ως αμυντικό παράγοντα και ως
λογοκριτή στο όνειρο αλλά με το μη-συγκρουσιακό κομμάτι του Εγώ: την ψυχική
δεξαμενή λιβιδινικής ενέργειας και ταυτίσεων με ανθρώπους, ιδέες και ιδανικά
που προέρχονται από το Ιδεώδες του Ναρκισσισμού.

http://www.psychoanalysis.edu.gr/UserFiles/File/perilipseis/gr/Siozios_gr.pdf

 

Ικανό να σε ωθήσει να δηλώσεις κυρίαρχος;

 

Ίσως. Ίσως όμως και να σε κάνει να αναζητήσεις τρόπους να σπάσεις αυτό το Εγώ.

 

Επιλέγοντας το άτομο που θα χρησιμοποιήσεις σαν εργαλείο για να σπάσει αυτό το Εγώ;

 

Μπορεί... Όλοι χρησιμοποιούμαστε και χρησιμοποιούμε. Την ώρα που αυτός θα σπάει το δικό μου Εγώ, δε θα παίρνω μόνο εγώ αυτό που θέλω, αλλά κι αυτός θα παίρνει ικανοποίηση μέσα από αυτό.
Κοινώς, θα τον χρησιμοποιώ εγώ για να σπάσει το εγώ μου, αλλά θα με χρησιμοποιεί κι αυτός παίρνοντας απόλαυση μέσα από αυτό το σπάσιμο.

 

Και μετά;

 

Τι και μετά; Δε μπορώ να καταλάβω την ερώτηση σου..

 

μετα θα παρει ενα καλαμακι και θα ρουφηξει το εγωζουμο.

 

Όταν θα πάρεις το ζητούμενο σου, θα έχουν προκύψει τα εξής προβλήματα:

1. Θα είσαι κομμάτια και όχι μόνο αυτό που θέλεις, αλλά και αυτά που δεν θέλεις. Νομίζεις ότι έτσι απλά με ένα σφυρί κομματιάζεις αυτό που χαρακτηρίζεις ως πρόβλημα, δίχως να αγγίξεις τίποτε άλλο;

2. Ο άνθρωπος που θα έχεις απέναντι σου, θα έχει αναλάβει και την ανοικοδόμηση; Θα σε σπάσει για να σε βοηθήσει; Για να χτίσει κάτι που εσύ θα ήθελες; Και αν θελήσει να συνεχίζει να κομματιάζει γιατί έτσι την βρίσκει; Εσύ με τι Εγώ θα αντισταθείς;

Ζητάς έναν σμιλευτή, όχι έναν σαδιστή. Θα μπορούσε ίσως ο κατάλληλος Κυρίαρχος (η καταλληλότητα δεν συνδέεται απαραιτήτως με την Κυριαρχία), να κάνει αυτό που ζητάς, αλλά γιατί; Σκέψου, το γιατί;

Σκέψου και προβληματίσου. Δεν είμαι αντίθετος στα ζητούμενα σου, απλά σου λέω να σκεφτείς όχι μόνο το πριν, όχι μόνο το τώρα, αλλά και το μετά, πορσελάνινη κούκλα...

 

  Ο Κόμης Ντάκουλας, να υποθέσω;