Σκίσε με για να σε ράψω Αφέντη...

Πλεοναστική η παραδοχή Ηλία καθώς έχει καταστεί σαφές πως καμία ερώτησή σου δεν έχει ως αφετηρία κάποια αφελή απορία.

Παρόλα αυτά, τόσο επειδή ψήφισα την τρίτη επιλογή συνεπώς οφείλω να υποστηρίξω την άποψή μου, όσο και επειδή ομοίως δεν είμαι λάτρης του Gor, θα επιμείνω στην ορθότητά της.

Μία υποτακτική, έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι οποιασδήποτε άλλης γυναίκας, αναφορικά με το πώς μπορεί να διεκδικήσει έναν σύντροφο με κυριαρχικό χαρακτήρα, την υποτακτικότητά της, το γεγονός ότι θέλει να παραδώσει τον έλεγχο και θέλει να υπηρετήσει. Έχει κίνητρο, συνεπώς είναι πιθανότερο μαζί της να είναι περισσότερο ευχαριστημένος. Και επειδή στη διεκδίκηση οποιουδήποτε στοχου κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, χρησιμοποιεί όλα τα δυνατά σημεία του, έτσι και μία υποτακτική κυρία που επιθυμεί να συνάψει σχέση με έναν κυρίαρχο μπορεί να χρησιμοποιήσει την υποτακτικότητά της. Λόγου χάρη μπορεί να εξηγήσει, τι μπορεί να του προσφέρει, να υπογραμμίσει κάποιες αρετές της που η ίδια θεωρεί ότι είναι θεμελιώδους σημασίας για μία D/s σχέση και εν γένει να του δώσει κίνητρα προκειμένου να την αναλάβει. Το να θέσει κανείς εαυτόν σε υποψηφιότητα δεν βλέπω πως αντιτίθεται στην υποτακτική φύση του, όλοι δικαιούνται να διεκδικούν τη σχέση που πιστεύουν πως θα τους ευχαριστεί, και ανάλογα με τη δομή της, χρησιμοποιούν διαφορετικές μεθόδους για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Ο κυρίαρχος που δέχεται να αναλάβει μία υποτακτική κατόπιν δικής της πρότασης, χάνει τα διαπραγματευτικά του πλεονεκτήματα; Φρονώ πως όχι. Αν επιθυμεί να αντιλαμβάνεται εαυτόν ως πορθητή κάστρου είναι μάλλον πολύ ρομαντικός. Κατανοητή για άνδρα που συνηθίζει να βλέπει τις γυναίκες ως στόχους, η συστολή του να διαβεί την ανοιχτή πόρτα μίας υποτακτικής που του προσφέρεται. Μα από την άλλη πλευρά καλό είναι να διατηρεί πιο εδαφικές προσεγγίσεις επί του θέματος αναγνωρίζοντας πως δεν είναι τα ασφαλή τείχη που γκρεμίζονται συνήθως αλλά τα παραπήγματα. Αυτοϋποσκελίζεται πιστεύω, όταν άθελά του επικροτεί την τακτική μίας υποτακτικής που ψυχανεμιζόμενη τις όποιες αγκυλώσεις του, αναγκάζεται να προσποιηθεί ότι αντιστέκεται, για να προσδώσει βαρύτητα στη σημασία της άλωσής της (και να κολακεύσει εν τέλει τον κυρίαρχο αναφορικά με την κατακτητική του δεινότητα).

Ο κυρίαρχος που δέχεται να αναλάβει μία υποτακτική κατόπιν δικής της πρότασης, κερδίζει κάποια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα; Ομοίως όχι κατά την άποψή μου. Το ότι κάποιος εκδηλώνει πρώτος ενδιαφέρον για μία γνωριμία δεν σηματοδοτεί αυτοστιγμεί τον έτερο ως έχοντα το πλεονέκτημα εντός της σχέσης. Ούτε αποκλείει το ενδεχόμενο πρώτος να προτείνει τη διάλυσή της στο μέλλον.

Βρίσκω φαιδρές τις αγκυλώσεις που αναφέρονται στο πώς επηρεάζει το γόητρο ενός, η χρονική σειρά με την οποία δηλώνει την επιθυμία δημιουργίας ή διάλυσης μίας σχέσης. Σε μία σχέση καθένας εκ των δύο καθημερινά αξιολογεί το σύντροφό του και του δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ανεξάρτητα από το ποια είναι η δομή της σχέσης αυτής. Συνεπώς συλλογισμοί του τύπου: "Ο κυρίαρχος πρέπει να διεκδικεί την υποτακτική διότι το concept είναι να την υποδουλώσει παρά τη θέλησή της" ή "Ο κυρίαρχος δεν πρέπει να εκδηλώνει πρώτος ενδιαφέρον για μία υποτακτική διότι είναι υποτιμητικό να θέτει εαυτόν σε υποψηφιότητα και να περιμένει να αξιολογηθεί και κατόπιν εγκριθεί/απορριφθεί από εκείνη." φρονώ πως καλό είναι να εκλείπουν.

Νομίζω ότι το πώς καθείς αντιλαμβάνεται την αξιοπρεπή διεκδίκηση των στόχων του καθώς και την αξιοπρεπή παραίτησή του από αυτούς όταν εν τέλει διαφαίνεται πως δεν ήταν εφικτοί είναι ένα θέμα αμιγώς αυτοαναφορικό.

 

Με τον underherfeet θα συμφωνήσω απόλυτα προσθέτοντας απλώς ότι η διεκδίκηση σημαίνει επιθυμία! Περιμένοντας την διεκδίκηση από τον/την άλλον/ην μην κάνοντας βήματα, καταδεικνύει μοιρολατρικότητα κατά την δική μου λογική.

Απαντώ ναι αναφανδόν συντελώντας στην ομοφωνία την ανδρική, που διόλου τυχαία είναι βεβαίως!

 

Αλήθεια έχεις την εντύπωση πως όταν απαντώ σε κάποιο ποστ με ενδιαφέρει το άτομο πίσω απ΄ αυτό και τι απωθημένα, συμπέγματα, τάσεις φυγής έχει?

Διαβάζοντας αυτό για πολλοστή φορά αντιλαμβάνομαι πως αν εκ των δυο μας κάποιος <πεισματικα> δεν κατανοει τι γραφει ο άλλος και σε κάθε άποψη βλέπει κάποιου είδους προσωπική επίθεση, δεν είμαι εγώ.
Διάβασα το οφφτοπικ σου και απαντησα επ΄αυτου, εκφραζοντας την αποψη μου σε αυτα που διαβαζα.

Απαντουσα οχι σε σενα προσωπικα, απαντουσα στις συγκεκριμενες αποψεις ΑΣΧΕΤΑ με το ποιος τις εκφερει.
Αν εσυ εχεις την εντυπωση πως με νοιαζεις τοσο ωστε να προσπαθω να σε "πεισω" ή να ασχοληθώ προσωπικά θα σε απογοητευσω.
Έχω τουλάχιστο το ίδιο δικαιωμα με σενα να διαφωνω με τις αποψεις που εκφραζει καποιος, χωρις να με απασχολει αν ψαχνει ή όχι για ds σχεση, αν είναι ή όχι αντιδραστικος και τι κανει εδωμεσα.

Δεν με αφορά τι και πως αντιδράς προσωπκά εσύ. Εξέφρασες μια άποψη, εξέφρασα την δική μου.
Και αυτό έχω σκοπό να κάνω, γι αυτό είμαι στο φορουμ. Για να εκφέρω τις όποιες απόψεις μου και να διαβάζω αυτές των άλλων.
Γιατί νιώθεις προσωπικά απειλημένη από μένα δεν μπορώ να γνωρίζω και ειλικρινά δεν με αφορά.
Γιατί αρνείσαι να "δεις" τι γραφω και εκλαμβάνεις ότι γράφω με μια αμυντική διάθεση επίσης δεν μπορώ να ξέρω. Μπορώ να κάνω υποθέσεις αλλά όπως είπα και πιο πάνω δεν με αφοράς προσωπικά.
Αν σε ενοχλει το τι γραφω, υπαρχει το ignore.

Όσο για το αν μιλούσες για σχέση, ή για άτομα εκτός σχέσης δεν αλλάζει την ουσία αυτών στα οποία αναφέρθηκα.
Τα πράγματα είναι απλά.
Μια υποτακτική έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά-γνωρίσματα (καλά ή κακά) και αντίστοιχα έχει τα δικά του ένας Κ. Κανέις δεν μπορεί να είναι καλός στα πάντα. Αυτό για μένα είναι ορισμός μέσα άπό τα βιώματα και τις εμπειρίες και παρατηρήσεις μου.
Οι άνθρωποι μπορούν να είναι ότι καλύτερο μπορούν από μόνοι τους αν αυτός είναι ο στόχος τους, αλλά μπορούν να είναι ακόμη καλύτεροι ή χειρότεροι μέσα σε μια σχέση, ανάλογα με την επιλογή που κάνουν.
Μια υποοτακτική επιλέγει έναν Κυρίαρχο και αντίστροφα, επειδή θεωρεί πως σαν ομάδα είναι σε θέση να γίνουν καλύτεροι σαν άτομα, γιατί αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο.
Το αν μια γυναίκα είναι άπλαστη σαν σκλάβα, και χρήζει εκπαίδευσης - αν και ακόμη και μια πλασμένη σκλάβα χρίζει εκπαίδευσης- δεν σημαίνει πως όσο ήταν μόνη της ήταν άχρηστη. Πόσο ένας Κ. θα ήθελε να ασχοληθεί με κάποια άχρηστη?
Σαν σκλάβα όμως είναι αχρηστη, γιατί ποτέ της δεν έμαθε πως να είναι χρησιμη για Κάποιον.
Και μια σκλάβα μέσα σε μια σχέση, επίσης προσφέρει στην βελτίωση Του Κ.
Είναι μια αλληλεπίδραση. Οπότε όσο πιο χρήσιμη είναι σαν προσωπικότητα, αν τελικά κατορθώσει να ξεπεράσει τις ανταγωνιστικότητες και τον εγωκεντρισμό της, τόσο πιο χρήσιμη θα γίνει σαν σκλάβα.
Αν επιμένει να θέτει τα πάντα σε σύγκριση, α αυτοι οι αντρες που θεωρουν πως ειναι καλυτεροι, μα ποιος νομιζει πως ειναι να βελτιώσει ΕΜΕΝΑ, αχ θα τον κανονισω εγω θα τον κανω υποχειριο μου με τις πουτανιες μου, θα χρησιμοποιήσω τον μαζοχισμο μου και θα είμαι καλουλα μεχρι να με ερωτευτει και μετα θα τον εχω να τρωει απο την παλαμη μου - το οποίο και πραγματευεται το συγκεκριμενο νημα, τότε απλά κατά την άποψη μου θα έχει αποτύχει θα είναι όντως μια απόλυτα άχρηστη υποτακτική και ειλικρινα με κανει να αναρωτιεμαι τι εψαχνε εξ αρχης.
Μια σκλάβα, έχει απίστευτα καλή αντίληψη για το ποια είναι τόσο καλή που δεν έχει ανάγκη ούτε να ανταγωνιστεί, ούτε να Τον νικήσει για να αποδείξει πόσο αξιόλογη είναι.
Βρίσκεται σε μια Ds σχέση από αυτογνωσία αναφορικά ακριβως με το ποια είναι και ποιες ειναι οι δυνατοτητες της και δεν πασχει απο ψευδαισθησεις τελιοτητας αναφορικα με το ατομο της. Έχει κότσια, να ξεπεράσει τα όρια του υπερμετρου της εγωισμου - και να φτασει στο επιπεδο της αξιοπρεπειας και περηφανιας έχοντας γνώση της μη τελειότητας που είναι, το οποίο συνεχίζει να προσπαθεί να καλυτερέψει με την βοήθεια και καθοδήγηση Του.
Κι Εκείνος με τη σειρά Του δουλευει με τη δικη του πλευρά της μη τελειότητας και η σκλάβα συμβάλει- έχει υποχρέωση να συμβάλει- σ΄αυτό απλά με διαφορετικούς τρόπους.
Ένα τέτοιο είδος σχέσης είναι υπέροχο για εκείνους που έχουν ανάλογες ανάγκες. Για όσους δεν έχουν, ή έχουν χωρίς τα κότσια να παλέψουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια, υπάρχουν άλλα είδος σχέσεων τα οποία μπορεί να είναι εξίσου ίσως και περισσότερο υπέροχα με τους δικούς τους διαφορετικούς τρόπους.
Αυτό προσπαθώ να εκφράσω μέσα από τις απόψεις μου και όχι να επιτεθώ ή να πείσω οποιονδήποτε πως αυτό που εγώ επέλεξα είναι ανώτερο, σωστότερο ή το καλύτερο. Είναι απλά διαφορετικό και έχει κάθε δικαίωμα ύπαρξης χώρίς συγκρίσεις ή ανταγωνισμούς και προσβολές από όσους δεν το κατανοούν και δεν το συμμερίζονται.
Αν εσύ θεωρείς πως με αυτό προσπαθώ να σε πείσω για το όποιο superiority του bdsm/Ds σε σχέση με τις vanilla σχέσεις τότε λυπάμαι αλλά ΥOU missed the point of my post big time και όχι εγώ.

Υ.Γ. Ηλία με συγχωρείς, αλλά από τη στιγμή που αναφέρθηκαν προσωπικά σε μένα και δεν έγινε απλά αναφορά στις απόψεις μου, με τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν, ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω.

 

Μην σκιάζεσαι άνεμε μου.

 

Πολλές φορές διαβάζω ότι οι "σκλάβοι/ες" θέλουν εκπαίδευση για να είναι χρήσιμες, σωστές κλπ κλπ κλπ. Εύλογα μου γενιέται η εξής απορία: ένα κατά φύσει κυριαρχικό άτομο (άντρας ή γυναίκα) δεν χρειάζεται εκπαίδευση? Είναι βέβαιο ότι έχει "παιδευτεί" τόσο ώστε να είναι σωστό σε όλα όσα αφορούν τον ρόλο του, όπως γίνεται αντιληπτός εδώ? Και επειδή βεβαίως όπως είναι κοινώς παραδεκτό κανείς δεν έχει το αλάθητο, τότε ο/η υπό μαθαίνει να ζει με τα ελαττώματα του/της κυριάρχου, ενώ τα δικά του ελαττώματα χρίζουν διαρκούς εκπαίδευσης ώστε να γίνει καλύτερο και πιο ... χρηστικό? Ομολογώ αυτή τη λογική δεν τη καταλαβαίνω

 

Μα για αυτό υπάρχει τούτο το φόρουμ καθώς και η χρυσή χτένα του κυρίου Αμάραντου. Για να μαθαίνουν όλοι κομμωτική, στου κασίδη το κεφάλι!

 

Ωραία πράγματα φον_Κλαιστ στο site του amarantou.   Ειδικά στο μασάζ και το μανικιούρ-πεντικιούρ.

 

That was my point exactly   (απλά εγώ τα είπα λίγο πιο ... ωμά/μη διπλωματικά   - as usual)

Υ.Γ. @lara[E-p]  

 

Αυτογνωσία και επίγνωση των δυνατοτήτων του, όπως και (προ)μελέτη των κινήσεών του, καθώς έχουν σημαντικής ισχύος επίδραση στο υποτακτικό μέρος. Αυτά χρειάζεται, όπως και την ικανότητα να μπορεί να τα μεταφέρει.

Θα επαναλάβω την φράση που είχε δώσει η sapfw παλαιότερα: ο Κυρίαρχος δεν έχει ανάγκη να έχει πάντα δίκιο (συμπληρώνω: και σαφώς δεν έχει), αλλά έχει το Δίκαιο. Δεν μιλάμε για μονομερή αγκύλωση, αλλά για συνειδητή επιλογή παράδοσης της ελευθερίας του ενός προς τον Άλλο. Ζωντανή σχέση διάδρασης είναι, όχι θεατρικός μονόλογος.

Τέλος, στο προκείμενο:

Η χρησιμότητα (ή πιο κάθετα: η χρηστικότητα) ενός ανθρώπου που επιλέγει να υποταχθεί, είναι να μπορεί να προσφέρει στον Άνω αυτό που Εκείνος επιθυμεί και με τον τρόπο που το επιθυμεί. Με τον τρόπο αυτόν ικανοποιούνται και οι δύο, αφού αυτό τους καυλώνει αμφότερους. Κάτι τέτοιο δηλαδή:

...εκτός αν βλέπω κάτι λάθος στην εικόνα.

Τα περί "σωστών" ως status quo κλπ με αφήνουν παγερά αδιάφορο.


Υ.Γ. Όλες οι σκέψεις μου εκφράζουν την προσωπική μου θέση σε περιπτώσεις D/s σχέσεων, όχι αμιγώς σαρκικές σαδομαζοχιστικές συνευρέσεις.

 

Ναι.

 

Aυτά τα στοιχεία που παραθέτεις κάλλιστα μπορεί να είναι και στοιχεία ενός σκεπτόμενου ατόμου (όντας ακόμη και υπό), που τον καθιστούν κυρίαρχο καταρχήν της δικής του ζωής, κριτικό απέναντι στον εαυτό του ώστε να γίνεται ολοένα και καλύτερος χωρίς την προτροπή ή ακόμη και ... εκπαίδευση από τρίτους. Αποκτά έτσι τον έλεγχο του εαυτού του (όπως επανελλειμένως έχω δει να γράφεται εδώ) ο οποίος μετέπειτα επιλέγει αν θέλει να παραδώσει αυτόν τον έλεγχο και σε ποιον βαθμό. Βεβαίως από οποιονδήποτε άνθρωπο μπορείς να αποκομίσεις κάτι όπως βέβαια και να προσφέρεις, όμως η προσωπικότητα του κάθενος αυτή είναι και δεν αλλάζει, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της.

Συμφωνώ εν ολίγοις, με μία και μοναδική παρατήρηση. Αφότου γίνει η επιλογή της παράδοσης του ενός στον άλλο, στην ουσία χάνει από την ΠΛΗΡΗ ελευθερία του και το κυρίαρχο μέλος. Αν μιλάμε για μία σοβαρή σχέση εν τέλει γίνονται εκπτώσεις από την πλήρη ελευθερία στις ζωές και των δύο, η οποία πλήρης ελευθερία επικρατούσε πριν την σχέση στις ζωές τους. Όπως τελικά γίνεται σε κάθε σχέση απλώς ίσως στις D/s η έκπτωση της ελευθερίας από τα δύο μέρη δεν είναι ισόποση, με συναίσθηση εξαρχής και των δύο (αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, διόρθωσε με αν κάνω λάθος). Βεβαίως για ποια ελευθερία μιλάμε όταν ένα υπό μέλος νιώθει ελεύθερο μόνο αν έχει παραδώσει τον έλεγχο και την "ελευθερία" του στο κυρίαρχο μέλος και όταν κάθε άνθρωπος τελικά δεν θέλει την πλήρη ελευθερία του (μιας και όλοι θέλουν να έχουν μία σχέση με άτομο της αρεσκείας τους). Όλα υπό συζήτηση και αίρεση είναι τελικά!

Υποκειμενικά όπως το βλέπει ο καθένας από την δική του σκοπιά πάντα, έτσι είναι.

 

Να και μια φορά που θα συμφωνήσω με την Συρά. Σε ένα διαδικτυακό φόρουμ η απάντηση είναι μονολεκτική και σαφής. «Ναι». Στην πραγματική ζωή βέβαια αυτό διαρκεί 20 ημέρες άντε 30. ( κάτι σαν τις επιλογές ενός δημοψηφίσματος που έλεγε αν έχετε δίμηνη, τρίμηνη d/s σχέση)
Μετά τις 30 μέρες η σκλάβα κάνει δεσμό με τον πρώτο νταβραντισμένο μουστερή που θα βρεθεί στο δρόμο της, κι ο μάστερ ψάχνει την επόμενη μηνιαία του d/s σχέση.