Σκαλί 2ο: Εκπαιδεύοντας τη Ρενέ - το χαμάμ

Με τις αναμνήσεις που σας περιέγραψα στο προηγούμενο κείμενο (Σκαλί 1ο) να μου έχουν φουσκώσει τα μυαλά και το παντελόνι, έφτασα εκείνο το Σάββατο του Μάη στην πόρτα της Ρενέ, στο Παρίσι. Έβγαλα το mail της που είχα στην τσέπη μου, πληκτρολόγησα τον κωδικό στην εξώπορτα και σκαρφάλωσα στον δεύτερο. Στάθηκα να πάρω μιαν ανάσα κι ύστερα χτύπησα σταθερά την πόρτα της.

Μια παραξενιά που απόκτησα με τα χρόνια είναι να αναγγέλω την άφιξη μου στις ερωμένες μου χτυπώντας την πόρτα και όχι το κουδούνι. Μ' αρέσει να σκέφτομαι πως ο βαθύς ήχος του ξύλου που δονείται τις αγγίζει πιο άμεσα από το οξύ κουδούνισμα. Δεν τις διακόπτει βίαια από αυτό που κάνουν, αντίθετα τους επιτρέπει να με ενσωματώνουν στη λειτουργία τους - κοντολογίς να με υποδέχονται.

Η Ρενέ άνοιξε σχεδόν αμέσως. "Καλώστον". Με χαμόγελο. Δεν είχε αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά. Μόνο τα μαλλιά της ήταν τώρα μακριά, με σπαρτές βαθυκόκκινες ανταύγειες. Φορούσε ένα μαύρο μάλλινο αμάνικο ζιβάγκο χωρίς σουτιέν, κρίνοντας από το πως διαγράφονταν τα στήθη της, και μια στενή μαύρη φούστα στο γόνατο. Γόβες με σταυρωτά λουριά ως την αρχή της κνήμης. Οι στρογγυλοί της όμοι γυάλιζαν από κάποια κρέμα. Σχεδόν φώναζε "θέλω να βγω απόψε". Φορούσε επίσης ένα πολύ παράξενο άρωμα, θύμιζε μέντα. Δεν ήξερα ακόμη πόσο θα με στοιχειώσει αυτό το άρωμα. Τη Δευτέρα που ακολούθησε παραλίγο να χάσω την πτήση της επιστροφής - μύρισα όλα τα πρασινωπά μπουκαλάκια στο Sephora κι ύστερα στα duty free- εις μάτην. Ακόμη το ψάχνω.

Έκατσε σε μια καρέκλα, εγώ στην άλλη, απέναντι. Είπαμε τα χαζά (γειά, πώς πάει, η δουλειά καλά, θα μείνεις μέρες; ). "Μόνη απόψε;" - ξεκίνησα, ονειρευόμενος την πιθανότητα ο Αλσατός να έχει βρεθεί σφαγμένος κάτω από την Ποντ Νεφ. "Ναι, είναι κανά δυό μήνες τώρα που λείπει.. τρεχάματα με την αστυνομία.. Θα πιείς κάτι;". Αναπτερώθηκα. "Έλεγα να πάμε να φάμε - έχεις κέφι;" "Φυσικά, μια στιγμή κι έρχομαι" και βγήκε στον όροφο, μάλλον στην τουαλέτα.

Είχα την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στο γκαρσονιεράκι. Πολύ συμμαζεμένο αυτή τη φορά, δυό βιβλιοθήκες - ραφιέρες στους τοίχους γεμάτες χοντρά δερματόδετα βιβλία (απ' τη δουλειά της μάλλον), πάνω στο τραπέζι ένα τασάκι καθαρισμένο πρόχειρα με vetex και στο κέντρο του τραπεζιού (τι έκπληξη!) σε ένα κινέζικο πιάτο από αυτά που αγοράζει κανείς με το κιλό στις όχθες του Σηκουάνα τις Κυριακές, καλοτυλιγμένη η μπαλαντέζα που είχαμε χρησιμοποιήσει στην πρώτη μας συνάντηση. Χαμογέλασα. Κοιτούσα γύρω, στο καλοστρωμένο κρεββάτι, στο νεροχύτη, κι έβλεπα λίγο Ρενέ σε όλα. Την είδα κι ολόκληρη, να μπαίνει πάλι από την πόρτα.

"Έτοιμη! Πάμε;" - "Θα σε πείραζε να πιάσεις τα μαλλιά σου αλογοουρά;" - "Γιατί όχι;". Ένα σχεδόν παιδικό καφέ κοκκαλάκι. Άρπαξε ένα τριμμένο κόκκινο δερμάτινο και ξεκινήσαμε.

Το να βρεις κάπου να φας χωρίς κράτηση μετά τις 20:00 Σαββατόβραδο στο Παρίσι δεν είναι κάτι απλό. Σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου σε ένα μικρό εστιατόριο στα Ηλύσια Πεδία. Λησμονώ το όνομα του, αλλά είναι χωμένο σε ένα δεξί στενάκι καθώς πλησιάζουμε προς την αψίδα, λίγο πριν τα multiplex, σε απόσταση ασφαλείας από τα τουριστικά. Είναι διακοσμημένο σε καφέ αποχρώσεις της γης, κι έχει εκείνα τα τόσο εκνευριστικά -και τόσο Παρισινά- μικρά αμπαζούρ σε κάθε τραπέζι. Σε ένα από αυτά τα τραπέζια, κάτσαμε κι εμείς, αντικρυστά. Η Ρενέ ήταν πολύ χαρούμενη - οι εργαζόμενοι Παριζιάνοι τρώνε σε εστιατόρια σε γιορτές και επετείους και το γιατί το κατάλαβα όταν ήρθε ο λογαριασμός - ας μην μου καταλογισθεί ότι το πέρασα στην εταιρική κάρτα. Η κουζίνα ήταν γαλλο-αφρικανική, δεν με ενθουσίαζε. Πήρα φιλετάκια χοιρινού με μια αδιάφορη άσπρη σάλτσα που κάπου στο βάθος υποτίθεται πως είχε και φυστίκι. Στη γλώσσα του σεφ, ριζότο ήταν το παραβρασμένο parboiled. Η Ρενέ παρήγγειλε και καταφρόχθιζε θρασύτατα μπροστά μου μια Λυονέζικη andouillette. Όποιος έχει φάει ή έχει δει αυτό το πιάτο καταλαβαίνει τί εννοώ "θρασύτατα".

Φλυαρήσαμε ένα δεκάλεπτο με μπουκωμένα στόματα για το Παρίσι, πόσο χειροτερεύει, συμφωνήσαμε ότι η Defense είναι ένα χάλι και μισό και το μόνο που θα άξιζε θα ήταν να κάνει κανείς έρωτα στους εξώστες της αν δεν είχε συνεχή φύλαξη, ότι δεν μπορείς πια να περάσεις βράδυ από τις Halles. Λίγο για τις δουλειές, είχε γυρίσει full time στο βιβλιοδετείο, η εταιρεία μου τα πήγαινε θαυμάσια, φυσικά να έρθει να μας δει όταν κατέβει Ελλάδα.. Τα συνήθη. Μετά ησυχία.

Η ζωή είναι δύσκολη. Αλλά υπάρχουν παρηγοριές. Μια κορυφαία είναι το Chateau Margaux του '97. Χρώμα σαν λιωμένο ρουμπίνι, άρωμα φραγκοστάφυλου και βανίλιας - ίσως μια πρέζα κανέλλα. Το κοιτούσα μες στο κρυστάλλινο ποτήρι - απέναντι οι κοκκινωπές ανταύγειες της Ρενέ, φωτισμένες από το αμπαζούρ γυάλιζαν προς το καφέ της σκουριάς. Το κρασί υπέφερε στο στόμα της - από την έκρηξη της andouillette, αλλά τί να 'κανα; Πόσα να προλάβω να της μάθω; Μάλλον σοβάρεψα, η Ρενέ σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε λίγο ένοχα. "Ξέρεις, χτες βράδυ σκεφτόμουν ότι θα έρθεις." - "Και;" - "Να, σκεφτόμουν ότι θα 'θελα...". Τεράστιο κενό - λογικό μου φάνηκε, αφού αυτά που θα 'θελε περιλαμβάνουν το μισό σύμπαν. "Τι θα 'θελες;"

"Θα 'θελα να κάνω πράγματα που δεν θέλω.." - χαμογέλασε αμήχανα. Κατέβασε τα μάτια στο φαγητό και έτριψε νευρικά το πηρούνι στο σχεδόν άδειο πιάτο. "Προς το παρόν, θες δε θες, θα φας ένα σορμπέ λεμόνι και θα το συνοδέψεις με ένα ποτήρι σαμπάνια!" αποφόρτισα χαμογελώντας - να φύγει απ' τα χείλη της η γεύση της andouillette. Ζήτησα και το λογαριασμό.


Περπατούσαμε προς το μετρό. Είχε βρέξει νωρίτερα κι έκανε ένα τσουχτερό κρύο. Νομίζω δεν μίλησα σχεδόν καθόλου στη διαδρομή. Ακούγεται παράξενο αλλά είχα ένα σοβαρό πρόβλημα: είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να "σπάσεις" μια sub όταν την συναντάς αραιά και πού. Χρειάζεται ταλέντο και εμπειρία, κι εγώ βαυκαλιζόμουν πως έχω μια το ένα και μια το άλλο, αλλά κάθε φορά που έπρεπε να το αποδείξω μου κόβονταν τα πόδια. Δεν μπορείς να κάνεις dressage δι αλληλογραφίας! Ιδανικά πρέπει, για το πρώτο διάστημα τουλάχιστον, να είσαι μαζί της 24/7, να την συντρίβεις κάθε φορά που σηκώνει κεφάλι, να την στηρίζεις τις στιγμές που λιγοψυχά. Όταν την σπάσεις, μπορείς να την αφήνεις να χαλαρώνει λίγο, να ανασαίνει από την απουσία σου, να δημιουργεί το δικό της κόσμο.

Σε μια αλλαγή του μετρό κοντοσταθήκαμε σε μια παρέα Σενεγαλέζων με πολύχρωμα σκουφιά που έπαιζαν τύμπανα και τραγουδούσαν. Της είπα πως ένα βράδυ, την δεκαετία του 80, είχα δει στο μετρό τους Negresses Vertes να παίζουν. Δεν τους ήξερε. Χάσμα γενεών! Μήπως γερνάω;

Φτάσαμε στο διαμέρισμα. Κάθισα στο κρεββάτι. Εκείνη απέναντι μου σε μια καρέκλα. Δεν μιλούσαμε. Κοιτούσε τον νεροχύτη, πάλευε στα δόντια της ένα νύχι του δεξιού χεριού. Σηκώθηκε εντελώς φυσικά, σαν να ήθελε να πιάσει το τηλεκοντρόλ για να ανοίξει τηλεόραση και γονάτισε μπροστά μου. Άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού μου και πέρασε τα λεπτά της δάχτυλα μέσα. Έβγαλε τον πούτσο μου από το πλάι του σλιπ. Με κρατούσε στην δεξιά της χούφτα, εντελώς μαλακό. Απομάκρυνε με τα δάχτυλα του άλλου χεριού δυό τριχούλες και έβαλε σχεδόν όλο το κεφάλι μέσα στο στόμα της, χωρίς να τραβήξει το πετσάκι. Το κράτησε εκεί ακίνητη και σήκωσε τα μάτια να με κοιτάξει. Είχα βάλει τα χέρια μου πίσω για στήριξη. Το βλέμμα μου σίγουρα δεν την αποθάρρυνε. Χωρίς να πάρει τα μάτια της απο τα δικά μου, άρχισε να στριφογυρίζει την γλώσσα της και να με αγγίζει φευγαλέα, έσπρωχνε το πετσάκι λίγο πίσω κι ύστερα πάλι τραβούσε τη γλώσσα της στο βαθος του στόματος της, αποσύροντας τα χιλιάδες βολτ από τη σπονδυλική μου στήλη.

Μπορώ να πω πως η Ρενέ έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να απολαμβάνει τον πεοθηλασμό. Για να μαι δίκαιος, πολλές γυναίκες που γνώρισα στη ζωή μου είχαν εκπληκτική ικανότητα και φοβερή τεχνική (μήπως θυμάμαι μόνο αυτές; ) αλλά ακόμη κι ανάμεσα σε αυτές σπάνιζαν εκείνες που το ευχαριστιόντουσαν όσο εγώ - αν και η Ρενέ έδειχνε πως το φχαριστιόταν παραπάνω κι από μένα. Οι περισσότερες, παρόλη την αρτιότητα στην τεχνική, έπαιρναν ένα ύφος αθέλητης δυσφορίας, σαν να έκαναν κάτι επειδή έπρεπε να το κάνουν κι ας το έκαναν καλά. Οι συσπάσεις στο πρόσωπο, οι μορφασμοί ταλαιπωρίας τις πρόδιναν. Το ύφος της Ρενέ ήταν εκπληκτικό - καθόλου πρόστυχο. Απεναντίας, σαν μικρό παιδί που ξετρελαίνεται με το αγαπημένο του παιχνίδι. Είχα σκληρύνει πλέον και η Ρενέ ανεβοκατέβαινε ρυθμίζοντας την ανάσα της κατάλληλα, χωρίς να βγάζει τον πούτσο μου από το στόμα της και ρίχνοντας συνωμοτικές κλεφτές ματιές σε μένα. Τα μάγουλα της φούσκωναν και υποχωρούσαν, τεντώνοντας τα ζυγωματικά της. Ακουμπούσε τους αγκώνες της λίγο πιο πάνω από τα γόνατα μου κι έκανε ολόκληρες κινήσεις, από τη μέση, πράγμα που έκανε την αλογοουρά της να κυματίζει στη ράχη της. Αν δεν την είχα δει να χαμογελά, θα πίστευα πως δεν έχει δόντια. Ανέπνεα εξίσου δύσκολα.

Για μια στιγμή έκλεισε τα μάτια, με έβγαλε έξω από το στόμα της κι άρχισε να τεντώνει τη γλώσσα της στα τυφλά, ψαχουλεύοντας την άκρη του πούτσου μου στο κενό. Μου ήρθε στο νου η εικόνα από το Chateau, τη βραδιά που τη γνώρισα.. Ώστε αυτό ήταν το αγαπημένο της παιχνίδι; Μήπως αυτή "ανάγκαζε" τον Αλσατό να την αναγκάζει; Δεν ξέρω τί με έπιασε. Την χαστούκισα με όλη μου τη δύναμη. Κλονίστηκε, δεξί χέρι κάτω για να μην πέσει. Συνήλθα αμέσως, αλλά ήταν αργά. Κοίταζα τη στάμπα της παλάμης μου που είχε αρχίσει να ροδίζει στο μάγουλο της και περίμενα την αντίδραση της. Νομίζω πως αυτή η αντίδραση καθόρισε την συνέχεια της βραδιάς. Η Ρενέ άνοιξε τα μάτια, με κοίταξε χωρίς ίχνος οργής, λίγο χαμένη, λίγο ένοχη, κωλοκάθισε στις γάμπες της και κατέβασε το κεφάλι.

"Γδύσου" πρόσταξα, περισσότερο για να κερδίσω λίγο χρόνο και να σκεφτώ. Σηκώθηκε ήσυχα και έβγαλε πρώτα το ζιβάγκο (χωρίς σουτιέν, τα στήθη της τεντώθηκαν, οι ρώγες πέτρα) κι ύστερα έλυσε δυό σούστες κι άφησε να πέσει η φούστα στο πάτωμα. Έσκυψε να την τραβήξει. "Όχι τα παπούτσια". Άφησε τα παπούτσια, και τράβηξε πρώτα από το ένα πόδι, ύστερα από το άλλο το σλιπάκι της. Μαύρο με συνθετική ψευτο-δαντέλα στο πάνω μέρος. Απ' το ισόγειο των Λαφαγιέτ, το δίχως άλλο. Σηκώθηκα. Είχα μαζέψει τον πούτσο μου πάλι μέσα και κοιτούσα τριγύρω. Δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να εκμεταλλευτείς. Δυό καρέκλες, ένα τραπέζι, το κρεββάτι, οι βιβλιοθήκες.

Η Ρενέ στεκόταν όρθια, βλέμμα θολό, λίγο μαζεμένη. Το μουνάκι της είχε ένα άγριο χνούδι, δυό-τριών ημερών αξύριστο. "Κρυώνεις;" είπα με τόση ψύχρα που τώρα πια σίγουρα κρύωνε. "Λίγο". Άπλωσα το χέρι μου και σήκωσα την μπαλαντέζα. Πήρα την μία καρέκλα, την πιό ψηλή, και την μάγκωσα στο κρεββάτι έτσι ώστε η πλάτη της καρέκλας να είναι προς τα έξω. Καβάλησα ανάποδα, πρόσωπο προς την πλάτη και ακούμπησα τα χέρια μου και το σαγόνι μου στη ράχη της καρέκλας. "Έλα εδώ." Ήρθε. Τα τακούνια που στήριζαν το γυμνό της σώμα έδωσαν αξία στα δύο μέτρα που μας χώριζαν. "Γύρνα". Γύρισε. "Κατέβα σε βαθύ κάθισμα". Πέρασα τα χέρια της από την πλάτη της καρέκλας και τα έδεσα μπροστά μου - σταθερά, όχι πολύ σφιχτά. Η Ρενέ είχε τώρα μια καρέκλα δεμένη ανάποδα στην πλάτη της. Μπορούσε να ανεβοκατεβάζει τα χέρια, αλλά αν προσπαθούσε να τα βγάλει από πάνω θα πάθαινε εξάρθρωση. Σηκώθηκα και διόρθωσα τη στάση της ώστε τα γόνατα να κάνουν ορθή γωνία, με τα πέλματα ανοιχτά, γύρω στο μισό μέτρο. Για να στηρίξει το βάρος της που έλιωνε τους μύες των μηρών, έβαζε κόντρα στη μέση, σπρώχνοντας την καρέκλα στο κρεββάτι. Ακόμη και αθλητές δεν μπορούν να αντέξουν σε αυτή τη στάση πάνω από 5, το πολύ 10 λεπτά. Πρώτα έρχεται το κάψιμο στους μύες, μετά το μούδιασμα και το τρέμουλο, στο τέλος πέφτεις στο πλάι, παραλυμένος. Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα.

Πήγα προς τις βιβλιοθήκες. "Τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;" "Όχι, είναι ελλατωματικά, έχουν λάθη.. Θα τα πετούσαν.." Δυσφορούσε ήδη, κρίνοντας από την κοφτή αναπνοή. "Α, κακέκτυπα.." Τράβηξα κάμποσους τόμους. Άρχισα να τους τοποθετώ στο πάτωμα δίπλα στα πόδια της. Με πολύ προσοχή έφτιαξα δύο μικρές στίβες από βιβλία, αριστερά και δεξιά από τα πόδια της, σήκωσα τα πόδια της ένα-ένα και έβαλα τα μπούτια της, με τα πόδια ορθάνοιχτα πάνω στα βιβλία. Η Ρενέ ανακουφίστηκε, οι μηροί της είχαν αρχίσει να τρέμουν. Γλίστρισε κάπως ανάσκελα, ώσπου τα χέρια της μάγκωσαν στο κάθισμα της καρέκλας. Είχε πλέον μια στάση αιώρας, σαν να βρισκόταν σε ένα γυναικολογικό κάθισμα χωρίς στήριξη στη μέση. Αλλά η μέση της θα άντεχε περισσότερο. Ρυθμίζοντας τις στίβες με τα βιβλία και τραβώντας τα στις γάμπες της, μπορούσα να κουμαντάρω πόσο θα απείχε ο κώλος και το μουνί της από το έδαφος.

Την κράτησα στους 30 πόντους περίπου. Έλυσα τα μαλλιά της. Μόλις συνήλθε από το μπέρδεμα, άρχισε να δυσφορεί για τους όμους της που τεντώνονταν απ' την αντιστήριξη στην καρέκλα. Της έφτιαξα τις παλάμες, ώστε να βάζουν κόντρα στο κάθισμα. Σε λίγο θα έπρεπε να διαλέγει ποιοί μύες θα την πονούσαν, αλλά μπορούσε να αλλάζει το βάρος εναλλάξ και να αντέξει περισσότερο. Από τη φυσική της κατάσταση και την ηλικία της, της έδινα 15-20 λεπτά. Δεν χρειαζόμουν παραπάνω.

Το μάτι μου έπεσε σε μια εμαγιέ γαβάθα που υπήρχε στον νεροχύτη. Ήταν ένα σκεύος γενικής χρήσης, αρκετά βαθύ για σαλατιέρα, αρκετά στενό για λεκανάκι. Ίσως για να πλένεται το πρωί. Ήταν ότι έπρεπε. Έβαλα νερό στο βραστήρα, έναν καινούργιο Moulinex των 1.7 λίτρων, σε σομόν χρώμα, από αυτούς που κάνουν ένα κουδούνισμα όταν πέσει ο θερμοστάτης, τελείως παράταιρος με όλα τα υπόλοιπα, και τον άναψα.

Γονάτισα ανάμεσα στα πόδια της και έσκυψα κοντά στο μουνί της. Η μυρωδιά της μέντας με κυρίευσε. Ώστε λοιπόν, είχε το χρόνο να τρίψει τους προσαγωγούς της με άρωμα, αλλά όχι να φρεσκάρει το ξύρισμα της; Ή μήπως είχε επίτηδες αφήσει τις πρώτες άγριες τρίχες για να με τσιμπούν; Τέντωσα τη γλώσσα μου και χώρισα τα μουνόχειλα της που ήταν ακόμη κολλημένα μεταξύ τους. Αναρίγησε. Ήταν αρκετά στεγνή, αλλά αυτό σκόπευα να το διορθώσω.

Ο ήχος του βραστήρα με σήκωσε. Ρύθμισα τα βιβλία ώστε να κατέβει λίγο ακόμη. Πήρα την εμαγιέ γαβάθα, την τοποθέτησα ακριβώς κάτω από το μουνί και τον κώλο της και άδεισα το καυτό νερό μέσα. Οι υδρατμοί και κάποιες πιστιλιές την έκαναν να τιναχτεί. Μάταια. Γλίστρισε ακόμη πιο κάτω. Γύρισα στο νεροχύτη και ξαναέβαλα τον βραστήρα.

Έσκυψα κοντά της. Οι υδρατμοί ανέβαιναν χαιδεύοντας το μουνάκι και την κωλοτρυπίδα της. Τους βοήθησα για κανά δυό λεπτά, ανοίγοντας κι άλλο τα κωλομέρια της, τρίβοντας και τσιμπώντας τα μουνόχειλα της. Το νερό ήταν έτοιμο. Το ξανα-άδειασα από ψηλά, τώρα ήταν πιο κοντά, πιο πολλές πιτσιλιές, πιο πολλά τινάγματα. Ξανά το βραστήρα. Στάθηκα στο πλάι, άνοιξα το φερμουάρ μου, της πρόσφερα τον πούτσο μου. Έστρεψε το κεφάλι και με πήρε στο στόμα. Με ρουφούσε λαχανιασμένη, η μέση της τώρα κουνιόταν με δυσκολία. Πάλευε να κρατηθεί ψηλά, σχεδόν κρατιόταν από τον πούτσο μου με τα χείλη της. Έπιασα την αριστερή της ρώγα και την τράβηξα ψηλά. Αναρρίγησε. Έβλεπα τους ατμούς να ανεβαίνουν. Καθώς κουνιόταν για να με κρατάει στο στόμα το αριστερό της στήθος ταλαντευόταν σαν να ταν κρεμασμένο από τη ρώγα που κρατούσα ψηλά και έστριβα. Τα μαλλιά της έπεφταν στο πλάι και τύλιγαν τον πούτσο μου όπως χανόταν στο στόμα της. Βογγούσε και πνιγόταν. Είχε αρχίσει να κάνει κόμπους ιδρώτα στο εσωτερικό των μηρών της, στην κοιλιά, στο στήθος. Το νερό έβρασε, τραβήχτηκα. Πήρα τη γαβάθα, την άδειασα ως τη μέση στο νεροχύτη, ξανά κάτω από το μουνάκι της, ξανά το νερό από ψηλά. Το σκηνικό επαναλήφθηκε δυό ακόμη φορές. Στόμα, μισοάδειασμα, καυτό νερό. Ο βραστήρας δούλευε συνεχώς. Η Ρενέ δεν κρύωνε πια. Όλη η περιοχή στο περιτόναιο είχε κοκκινήσει, το δέρμα της είχε ήδη αρχίσει να παθαίνει σύγκαμμα και, για δυό τουλάχιστον μέρες, κάθε της βήμα θα ήταν οδυνηρή υπόμνηση αυτής της βραδιάς. Άπλωσα τα δάχτυλα μου και την άγγιξα στο κοκκινισμένο δέρμα γύρω από το μουνί της. Τόσο απαλό. Μούγγριξε. Έσκυψα κοντά. Με τη γλώσσα μου κατέβαινα αργά χωρίζοντας τα μουνόχειλα της, ύστερα ανέβαινα, στεκόμουν στην κλειτορίδα της και την δάγκωνα. Καθώς τριβόμουν πάνω στο μουνί της οι τρίχες της με τσιμπούσαν. Η μυρωδιά που ανέβαζαν οι υδρατμοί, τα υγρά της που τώρα έσταζαν μαζί με τον ιδρώτα ανακατεμένα με το αρχικό άρωμα.. Ζαλιζόμουν. Όταν καίγονταν τα μούτρα μου, τραβιόμουν. Την έτριβα και την τσιμπούσα στις κοκκινισμένες λαγώνες της. Σπαρταρούσε. Διόρθωνα τα βιβλία για να μην πέσει.

Ήξερα πως οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν αυτή την τεχνική με τους υδρατμούς για να ανοίξουν τα κωλαράκια στα καινούργια γιουσουφάκια, το πρώτο βράδυ πριν τα "σπάσουν". Όμως εγώ είχα τον εντελώς αντίθετο στόχο: ήθελα να την "κλείσω". Να την μάθω να "κλείνει" όλες τις αισθήσεις της, να μαζεύει τη δύναμη της στον οργασμό της, να ελέγχει το σώμα της πλήρως. Άρχισα πάλι να παίζω με το μουνί της. Γλιστρούσα ένα δάχτυλο μέσα, το τραβούσα, ύστερα δύο, έτριβα την κλειτορίδα της, και ξανά μέσα - μου τα έσφιγγε όσο μπορούσε. Η κωλοτρυπίδα της είχε πρηστεί λιγάκι, την έτριβα λίγο, γύρω-γύρω. Η Ρενέ μούγγριζε λαχανιασμένη. Τα μάγουλα της είχαν κοκκινήσει, πράγμα σπάνιο κι όμορφο για μελαχροινή. Έβλεπα τα μηνίγγια της να τεντώνονται, τα μαλλιά της κολλούσαν στο μέτωπο από τον ιδρώτα και τα φυσούσε, ίδια μέδουσα. Είχε μανιάσει.

"Θέλεις να χύσεις;" - Σήκωσε τα μάτια, το ένα οργή, το άλλο ικεσία. "Ναί", γρύλλισε. "Λοιπόν, άκου πώς θα γίνει. Πρέπει να συγκεντρωθείς. Όση ώρα βράζει νερό, θα σε βοηθάω με τα δάχτυλα μου. Μόλις ο βραστήρας χτυπήσει θα σταματάω και θα σου αλλάζω το νερό. Ο βραστήρας έχει κάψει τώρα, θέλει κανά λεπτό για να βράσει. Κάθε φορά που θα αποτυγχαίνεις, θα κατεβαίνουμε λίγο πιο κάτω.. Ώσπου να αγγίξουμε το καυτό νερό. Εντάξει;" -"Εντάξει, εντάξει.." Κοφτή ανάσα παραζάλης, δεν είχε καταλάβει, αλλά καιγόταν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ξεκινήσαμε. Έτριβα το μουνί της αργά με όλη μου την παλάμη, είχε κλείσει τα μάτια και σφιγγόταν πάνω στο δεξί μου χέρι. Οι μουσκεμένες τρίχες της είχαν μαλακώσει. Πύκνωνε την ανάσα της και τιναζόταν. Έβαλα ένα δάχτυλο. Το τράβηξα. Έμεινε για λίγο να τινάζεται στον αέρα. Γλίστρισα ένα δάχτυλο στην κωλοτρυπίδα της που είχε παπαρώσει από τους υδρατμούς. Μούγγριξε, αλλά άρχισε να μου το γαμάει. Απ' τις απότομες κινήσεις της στέγνωσε γρήγορα και τριβόταν. Αγκομαχούσε, αλλά συνέχιζε. Το χέρι μου είχε αρχίσει να καίγεται. Ο βραστήρας σφύριξε. Τραβήχτηκα. Ξεφύσηξε μανιασμένα. Κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω, φρέσκαρα το νερό από ψηλά. Σπαρταρούσε σε κάθε πιτσιλιά, έσταζε ιδρώτα, τα μάτια της έτρεχαν. Ξανάβαλα το βραστήρα και γύρισα κοντά της. Κουνιόταν ήδη στον αέρα, με κλειστά τα μάτια. "Ηρέμησε και συγκεντρώσου". "Ναι, ναι.." μουρμούρισε ξέπνοα, χωρίς να ανοίξει τα μάτια. Άρχισα να την χαϊδεύω με μεγάλες κινήσεις, απ΄την κοιλιά, με ολόκληρη την παλάμη, τα δάχτυλα μου έμπαιναν από ψηλά και τέντωναν το μουνί της προς τα κάτω, ύστερα ανέβαιναν και πιέζαν την κλειτορίδα της. Άνοιξα τα μουνόχειλα της με τα δάχτυλα μου όσο πιο φαρδιά μπορούσα κι έβαλα τη γλώσσα μου στην κλειτορίδα της. Άθελα της έβγαλε λίγο αέρα απ' το μουνί. Σηκώθηκα κι έψαξα τα μάτια της. Είχε γυρίσει στο πλάι. Οι φλέβες στο λαιμό της χτυπούσαν. Έβαλα τρία δάχτυλα μέσα και άρχισα να την "μαχαιρώνω", γρήγορα και δυνατά. Ανέπνεε στο ρυθμό μου. Η κοιλιά της ανεβοκατέβαινε με τρόπο που έδειχνε ότι δεν μπορούσε να σταματήσει πια ακόμη κι αν ήθελε. Άπλωσα το αριστερό μου χέρι, έκανα μια κούπα στο δεξί της στήθος και ίσα που πρόλαβα να περάσω τον αντίχειρα μου πάνω από τη ρώγα της. Η Ρενέ έχυνε. Ολόκληρη. Διαλυόταν. Ούρλιαζε. Τα πόδια της έφυγαν σε σπασμούς, τα βιβλία σωριάστηκαν κάτω, οι όμοι της κόντευαν να ξεκολλήσουν, απ την κόντρα στην καρέκλα. Έπεσε προς το πλάι. Την κράτησα να μην χτυπήσει, και την ακούμπησα απαλά κάτω. Την άφησα μισό λεπτό να συνέρθει. Ο βραστήρας χτύπησε. Την έλυσα, τη σήκωσα μαλακά και την άπλωσα ανάσκελα στο κρεββάτι. Αναπνοή ύπνου, τα μάτια στηλωμένα στο ταβάνι.

Δεν θα παραδεχτώ εύκολα ότι έχω αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά. Θα δεχτώ όμως ότι έχω κάποια βίτσια. Ένα από αυτά είναι ότι μου αρέσει να μπαίνω σε μια γυναίκα μόλις έχει χύσει. Έχω δει διάφορες αντιδράσεις σε αυτή την προτίμησή μου. Άλλες δυσφορούν και με σπρώχνουν έξω, άλλες ανοίγονται και με τραβούν μέσα τους, όσο πιο βαθιά γίνεται, περνούν τα χέρια τους στην πλάτη μου και με σφίγγουν πάνω τους. Η Ρενέ δεν μπορούσε να κουνηθεί πια, ήταν τελείως ξέπνοη. Δεν μπορούσε να μου δωθεί - έπρεπε να την πάρω. Έβαλα ένα μαξιλάρι για να ανεβάσω τη λεκάνη της και να ξεκουράσω τη μέση της. Το τέντωμα της μέσης που χρειάστηκε την έκανε να μορφάσει. Της χώρισα τα πόδια, ακόμη τα μάτια στο ταβάνι. Μπήκα με μία κίνηση ως το βάθος. Πνιχτή εκπνοή. Απολάμβανα το γλυκό μούλιασμα και τον πλατσουριστό ήχο με αργές, γεμάτες κινήσεις. Αν υποθέσουμε ότι είχε πετύχει πλήρη διαστολή, έφτανα στο τέρμα της. Η Ρενέ δεν αντιδρούσε. Σήκωσα τα πόδια της και ακούμπησα τις γάμπες στους όμους μου. Τώρα μπορούσα να γλιστρήσω τα χέρια μου στους κοκκινισμένους της μηρούς. Άρχισα να την γαμάω δυνατά και να τρίβω το μέσα των μηρών της με τα χέρια μου. Η Ρενέ τίναξε το κεφάλι της μπροστά και με κοίταξε αλαφιασμένη, άρχισε να μουγγρίζει και ένιωθα το μουνί της να σφίγγει και να συσπάται. Άπλωσε τα χέρια να πιάσει τα δικά μου, να τα ακινητοποιήσει, αλλά δεν είχε αρκετή δύναμη, το μαξιλάρι στη μέση τη δυσκόλευε, την έριχνε πίσω. Συνέχισα να τρίβω τους καμμένους της μηρούς και να την γαμώ ως το βάθος, να βιδώνομαι μέσα της, το μουνί της στέγνωνε και σφιγγόταν όλο και περισσότερο γύρω από τον πούτσο μου. Έκλεισα τα μάτια μου. Άκουγα μόνο τις τσιριξιές της, καθώς έτρεχαν πάνω-κάτω τα χέρια μου στη μέσα μεριά των μηρών της. Δύο-τρία μπασίματα ακόμη. Θυμάμαι πως κοιτούσα τα βουρκωμένα μάτια της όταν τραβήχτηκα για να χύσω.

Η Ρενέ γύρισε αμέσως στο πλάι, τράβηξε τα πόδια της και διπλώθηκε, σε στάση εμβρύου. Έμεινα δίπλα της, γονατιστός. Άρχισε να κλαίει. Ήσυχα, χωρίς να τρέμει. Της χάιδεψα το μπράτσο. "Τι είναι; Τι έχεις;" Γύρισε, τράβηξε τα μαλλιά της. "Τίποτε..." Στέγνωσε τα μάτια της με την ανάστροφη της παλάμης. "Θα έρθεις αύριο;"

Αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Υπό κανονικές συνθήκες, δεν έπρεπε να την αγγίξω την επόμενη μέρα. Να επικοινωνώ συνεχώς, ναι, αλλά όχι να την αγγίξω. Το 24ωρο είναι απαραίτητο στην αρχή μιας sub για να μπορέσει να βιώσει, να αφομοιώσει, στο χώρο της και στο χρόνο της, αυτό που της συμβαίνει. Να προλάβει να το επιθυμήσει. Φοβήθηκα ότι θα ήταν αδύνατο να κρατηθώ αν ήμουν κοντά της, ξέροντας πως την Δευτέρα θα έφευγα και ποιος ξέρει πότε θα μπορούσα να την ξανα-απολαύσω. "Θα δούμε", απάντησα.

Σηκώθηκα αργά από το κρεββάτι και κατευθύνθηκα στο νεροχύτη. Έβαλα το βραστήρα. Η Ρενέ πετάχτηκε σαν ελατήριο και με κοίταξε έντρομη. "Φτιάνω τσάι, θα πιείς;" της χαμογέλασα καθησυχαστικά.

 

Απολαυστικότατο....Σ' ευχαριστώ... 

 

Μπορείς να μου πεις DreamMaster γιατί μετά την ερωτική σας επαφή δεν έψαξε να σε αγγίξει;

 

Ευχαριστώ όλους ήδη για τα σχόλια και σας "απειλώ" ότι θα συνεχίσω τις δημοσιεύσεις σύντομα!

MasterJp, θα ήθελες να διευκρινίσεις για το "παράταιρες λέξεις" public ή prive?

astarty,

αυτή είναι μια από τις πολλές απορίες που έχω και γω για εκείνη την επαφή. Η ερμηνεία που διάλεξα να δώσω είναι η εξής:

Το άγγιγμα είναι η κατεξοχήν κίνηση που αίρει την ατομικότητα μας, το φιλί η κίνηση που την ακυρώνει - στιγμιαία, το σεξ η κίνηση που την κονιορτοποιεί.

Μια επαφή τέτοιας έντασης είναι πολύ σφοδρή για την ατομικότητα και την ψυχική ακεραιότητα του υποτακτικού ατόμου. Είναι λογικό με την λήξη της να θέλει, έστω για λίγο, να ανακτήσει αυτήν την προσωπική υπόσταση. Γι αυτό και μιλώ (και εφαρμόζω) πάντα μια απόσταση για το πρώτο κρίσιμο 24ωρο που μια sub πρέπει να εσωτερικεύσει το βίωμα της, ίσως μόνη της.

Αλλά δεν είμαι σίγουρος πως αυτή είναι η σωστή ερμηνεία...

Πάντως, μην μου βγει το όνομα, οι γυναίκες με αγγίζουν μετά το σεξ, δείχνουν πως τους αρέσει και μένα μου αρέσει πάρα πολύ  

 

Είχα μια σύντομη αλλά επικοιδομητική ανταλλαγή μηνυμάτων με τον MasterJp για την γλώσσα που χρησιμοποιώ και τις "παράταιρες λέξεις", αφού, λέει, σύμφωνα με την αισθητική του κειμένου και το ύφος γραφής θα περίμενε να λέω "πέος" ή "όργανο" αντί για "πούτσος". Όχι ότι τον ενοχλούν αυτές οι λέξεις, από κάποια ψευδο-σεμνοτυφία, αλλά γιατί θεωρεί πως χτυπάνε κάπως άσχημα, με το υπόλοιπο κείμενο.

Ένας από τους (πολλούς) στόχους μου με αυτά τα κείμενα είναι να δείξω ΑΚΡΙΒΩΣ πόσο ωμή, πόσο vulgar, διάσταση έχει το μη θεατρικό BDSM σεξ, γιατί το συναισθηματικό κομμάτι το βιώνουν ή το φαντάζονται όλοι πιο εύκολα και ο καθένας διαφορετικά από τον άλλον. Επίσης, πως η vulgar διάσταση δεν αναιρεί το συναίσθημα. Την vulgar διάσταση βέβαια την έχει και το "κανονικό" (  σεξ, όπως και κάθε υπόμνηση της ανθρώπινης φύσης, αλλά στο BDSM κινείσαι τόσο οριακά που δεν ξέρεις πάντα σε ποιά μεριά του καθρέφτη βρίσκεσαι: σε υπηρετεί το vulgar ή το υπηρετείς;

Αυτή η επισήμανση απευθύνεται κυρίως σε νεαρές γυναίκες που κινούνται στα όρια του submissive χώρου και προσελκύονται περισσότερο από την συναισθηματική ένταση απωθώντας προσωρινά την σωματική εμπειρία σε κάποια γωνιά του μυαλού τους ή μετουσιώνοντάς την σε "ηδονή του απαγορευμένου".

Θα μπορούσα να το πώ πιο απλά: Κανείς δεν μπορεί να κάνει BDSM και να βγει ατσαλάκωτος, στο σώμα και την ψυχή. Αλλά ποιά θα με πίστευε;

Oταν γράφω ή λέω "κανείς", όλες διαβάζουν ή ακούν "nobody but me.."

 

Dream

 

Τουλάχιστον εύστοχο λολ

 

Όλες?  

 

lara[E-p],

την καλύτερη απάντηση σε αυτό την πήρα πριβέ, και είχε subject "Nobody but me"  ))))

 

hehehehe

 

Δε ξερω τι λετε.Παντως εγω πιστευω πως ο DreamMaster ειναι τελειος στην περιγραφη!!

 

"Μπορώ να πω πως η Ρενέ έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να απολαμβάνει τον πεοθηλασμό"

Interesting...