Σκλάβα: άβουλο ον ή όχι;

Να το πάλι... Εκεί που λέω "το 'χω, το κατάλαβα", το χάνω πάλι.
Όποιος έχει απωλέσει την βούληση του τι είναι δηλαδή;

 

Κι εγώ δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι το 'χω. Όποιος αντί της ιδίας βούλησης ακολουθεί τη βούληση του Αφέντη, λειτουργεί έτσι εντός ορισμένου πλαισίου αναφοράς.
Δεν είναι ένα ον άβουλο, είναι ένα πρόσωπο χωρίς βούληση στις συγκεκριμένες συνθήκες, υπό τον συγκεκριμένο Αφέντη.

Το "'άβουλο ον" είναι κάποιος που ανεξαρτήτως συνθηκών δεν εκφράζει ποτέ την βούλησή του.

 

Με επιφύλαξη, γιατί δεν έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις στο νήμα, θα πω ότι διαβάζω μια ακατανίκητη ανάγκη να δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας όσα κάνουμε, όσα μας αρέσουν, όσα μας ελκύουν.
Τα κοινωνικά conditionings είναι σαφώς πολύ ισχυρά, τα έχουμε φάει όλοι στο κεφάλι από πολύ μικροί, έχουν μπει στο πετσί μας, είναι αδιαχώριστα από εμάς.
Με κάποια πορευόμαστε εφ' όρου ζωής είτε γιατί δεν τα διαχωρίζουμε πια από το εγώ μας, είτε γιατί we can live with that, είτε γιατί μας αρέσουν/ταιριάζουν.
Πρόβλημα δημιουργείται όταν μας προκαλούν εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες είναι οι μόνες αβάσταχτες (εμένα τουλάχιστον).
Η παραδοξότητα (το α μπορεί ταυτόχρονα να είναι και μη α) είναι ένας μουλωχτος τρόπος άμυνας απέναντι στην πίεση που μας δημιουργεί μια μεγάλη εσωτερική σύγκρουση.
Είναι όμως παντελώς μη λειτουργική, αλυσιτελής, μακροπρόθεσμα.
Απεναντίας, το "απέναντι στην Ισχύ καταλύονται τα πάντα, ακόμη και εγώ η ίδια" δεν έχει καμία παραδοξότητα, είναι μια συνθήκη καθαρή σαν διαμάντι, εξ ου και λειτουργική ακόμη και εφ' όρου ζωής.
Βιώσιμη ή και αειφόρος, για να χρησιμοποιήσω και όρους που τρενταρουν στις μέρες μας  

 

Έχω την εντύπωση ότι το πιο συνηθισμένο είναι επειδή μας βολεύουν / εξυπηρετούν / αποδίδουν.
Επίσης ανυπόφορη παραδοχή, για πολλούς  

Είναι και από τις οδύνες που μας ειδοποιούν ότι κάτι πηγαίνει πολύ στραβά και θέλει διόρθωση / θεραπεία.

Μα έτσι είμαστε, γεμάτοι αντιφάσεις. Χώρια που αν δεν το κουβαλάμε ως ένα από τα φίλτρα υπό τα οποία αναγνωρίζουμε την περιρρέουσα πραγματικότητα, τότε δεν μας απασχολεί και ως νήμα, έτσι δεν είναι;

Καίριο!
Μα, αν είναι κάποιος ένα άβουλο ον, τι εντύπωση να του κάνει η Ισχύς;

 

Εύστοχο.

 

Δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάτε.

 

@Iagos

Μετά από δυο εξαντλητικές μέρες, το προταθέν νήμα μου έδωσε εκ νέου τροφή για επιπλέον προβληματισμό.
Από τα πολύ αξιόλογα νήματα ομολογώ, και ενδεικτικό του πως ένας «ανάλαφρος» τίτλος μπορεί να σε παραπλανήσει, και να το προσπεράσεις αδιάφορα.
Στα υπόψιν το τελευταίο, για τις μελλοντικές αναζητήσεις.

Συμφωνώ τα μάλλα.

Μπορεί προσωπικά να μην ανήκω σε αυτούς τους λίγους, παρόλα αυτά σέβομαι απείρως όχι μόνο όσους το επιλέγουν συνειδητά, αλλά πρωτίστως όσους συνειδητά ομοίως, το τιμούν απαρέγκλιτα και σε βάθος χρόνου με συνέπεια.

Ομοίως επίσης δεν ανήκω στους εκόντες άκοντες κυριαρχούνται από οποιονδήποτε, μόνο και μόνο λόγω θέσης.
Η κυριαρχία για μένα προσωπικά, παραμένει αυστηρά προσωποπαγής πάντα, και άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρόσωπο, την γοητεία του, το εκτόπισμα του και το εντύπωμα του εν γένει, και ουχί με τη θέση/status του και μόνο.

Ως έχω ξαναγράψει αφορμής δοθείσας, δεν υπάρχει λόγος οποιασδήποτε (αρνητικής) κριτικής σε ότι δεν ενστερνιζόμαστε, δεν αντιλαμβανόμαστε ή δεν επιλέγουμε προσωπικά.

Το ίδιο αντιλαμβάνομαι θα ίσχυε με οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα του Ιδιοκτήτη.
Είτε αυτό αφορά στο μη δικαίωμα αποδέσμευσης, είτε αφορά στο κάθε φορά που μπαίνει η σκλάβα στον Οίκο Του, να φορά ένα σομπρέρο και να κάνει κουτσό για μια ώρα γύρω από το πιγκάλ της τουαλέτας.

Εφόσον σε κάθε περίπτωση το πλαίσιο και η επιθυμία του Ιδιοκτήτη έχει οριστεί με σαφήνεια εξ αρχής και υπάρχει συναίνεση σε αυτή, οτιδήποτε περαιτέρω περισσεύει.
Τόσο στο μεταξύ τους πλαίσιο, όσο και σε οποιονδήποτε άλλο εκτός αυτού, που δεν τον αφορά ( ούτως ή άλλως).

Εδώ έχω ένα προβληματισμό ωστόσο.

Προσωπικά αναγνωρίζω ακόμα και στον πιο ικανό Ιδιοκτήτη, και το δικαίωμα των λοιπών υποχρεώσεων, επαγγελματικών ή προσωπικών, της κούρασης, της αβλεψίας και του λάθους.
Δεν βλέπω σε κανέναν -ανεξαρτήτως Ισχύος- τον Θεό, ούτε τον αλάθητο Πάπα.

Οφείλω επίσης ανθρώπινα να συνεκτιμώ τις συγκυρίες και το δικό Του ευρύτερο πλαίσιο σε πλείστα, πριν Του ρίξω το ανάθεμα για λάθη, αδιαφορία στον συσχετισμό ή αβλεψία.

Τούτων λεχθέντων, δεν μπορώ να πειστώ καθολικά στην απόλυτη ευθύνη του Ενός και μόνο.
Τεχνικά μπορεί να την έχει μεν ως Οδηγός και Έχων τον έλεγχο και το πρόσταγμα..πρακτικά παραμένει άνθρωπος με αδυναμίες, ελαττώματα και όλα αυτά που τελοσπάντων συναποτελούν έναν άνθρωπο, ανεξάρτητου status και θέσης σε έναν M/s συσχετισμό.

Και ακριβώς λόγω αυτών, ενίσταμαι ως προς το δικαίωμα Του να αποκλείει την αποδέσμευση του s Του εάν -σε οποιαδήποτε περίπτωση- εκείνο το θελήσει.

Γιατί εν κατακλείδι φρονώ, πως αν -για οποιονδήποτε λόγο- η εκτίμηση Του για την διατήρηση της ιδιοκτησίας Του είναι λάθος, αυτό το λάθος οφείλει να βαρύνει εσαεί ένα s που εντέλει δεν νιώθει τον Ιδιοκτήτη Του στη θέση Του, και επιπλέον δεν μπορεί να αποδεσμευτεί αν το επιθυμήσει, εφόσον (και) σε αυτό συναίνεσε εξ αρχής.

Ps: από το αλάθητο (σκέψεων και θεάσεων) δεν εξαιρείται βεβαίως ούτε η υποφαινόμενη 

 

Δε νομίζω ότι ο @Iagos εννοεί ότι θα κλειδώσει τη σ στο μπουντρούμι και θα την κρατήσει εκεί με το ζόρι, νομίζω ότι εννοεί το εξής: "Εγώ δε στη δίνω. Αν πραγματικά τη θέλεις, πάρτη μόνη σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε". Αν πραγματικά θέλει αποδέσμευση, θα το πράξει και η πράξη αυτή σημαίνει ότι το M/s έχει ήδη καταλυθεί και δεν μένει παρά το τελευταίο βήμα, βήμα το οποίο το "s" πρέπει να κάνει μόνο του, να διαβεί το Ρουβίκωνα γνωρίζοντας ότι από εκεί δεν υπάρχει επιστροφή.

 

Θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση το «η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα» (πρέπει να) είναι δεδομένα.

Ενίσταμαι μόνο στο όταν αυτό δεν είναι, και η αποδέσμευση επαφίεται μόνο στον Ιδιοκτήτη και στη δική Του αίσθηση περί της διατήρησης της θέσης Του στον συσχετισμό.

 

Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την πόρτα την οποία μπορεί να διαβεί αν αυτό αποφασίσει, η διαφορά είναι ότι την πόρτα την ξεκλειδώνει και την ανοίγει αυτός που θέλει να φύγει και όχι ο ιδιοκτήτης.

 

@Mystique Ευχαριστώ για την ένσταση.

Μια χαρά τα λέτε.

Επίσης Ευχαριστώ τον @Arioch για την επισήμανση

Λέει με τα δικά του λόγια αυτό που θα Έλεγα με τα δικά Μου.

Ακούστε και Εμένα τώρα.

Όταν πρόκειται να συνάψω μια M/s σχέση δεν αφήνω τα πράγματα να πάνε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και όπου βγει.

Το θεωρώ καταστροφικό εξ αρχής.

Θεωρώ ότι η ύπαρξη ενός πλαισίου, σε γραπτή μορφή, αποτυπώνει με σαφήνεια τη θέση του slave.

Έχω αποτυπώσει με σαφήνεια στο παρελθόν τα βήματα που ακολουθώ μέχρι την σύνταξη και παράδοση του πλαισίου στο εν δυνάμει slave που πρόκειται να εισέλθει σε καθεστώς Ιδιοκτησίας Μου.

Συγχωρήστε Με που δεν το παραθέτω αλλά δεν Έχω χρόνο να το ψάξω.

Νομίζω έχει γραφτεί γύρω στο 2016.
(Ίσως το βρω όταν Έχω τον χρόνο και το παραθέσω)

Εφόσον Μ/μιλάμε για M/s εννοείται ότι το πλαίσιο δεν συνδιαμορφώνεται.

Το διαμορφώνει ο Αφέντης και το παραδίδει στο slave.

Από εκεί και πέρα το slave είτε το αποδέχεται είτε όχι.

Διαπραγμάτευση δεν υπάρχει.

Δεν την αναγνωρίζω στο M/s.

Έγραψα και παραπάνω ότι

Προσωπικά αυτό Επιθυμώ.

Και αφού το Επιθυμώ θα το ορίσω με σαφήνεια στο πλαίσιο που θα συντάξω.

Θα Μου πείτε, τι νόημα έχει... αφού κανείς δεν κρατά κανέναν με το ζόρι.

Θα σας πω ότι για Εμένα έχει μεγάλη σημασία, γιατί έτσι ξεσκαρτάρω και αποφεύγω την ταλαιπωρία ένθεν και ένθεν.

Στο πλαίσιο Μου, θέτω δύο βασικές προϋποθέσεις εξ αρχής.

Η μια είναι η μη παραχώρηση δικαιώματος αποδέσμευσης και η δεύτερη, που προστέθηκε στα χρόνια, είναι η συγκατοίκηση, εξ αρχής, ακόμα και αν το εν δυνάμει slave που θα εισέλθει σε καθεστώς Ιδιοκτησίας Μου κατοικεί στη μακρινή Γροιλανδία.

Δεν Είμαι ελαστικός ως προς αυτά τα δύο για κανένα λόγο.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζω εξ αρχής ότι λίγα slaves θα δεχτούν ένα τέτοιο πλαίσιο.
Και αν σας ενδιαφέρει η γνώμη Μου, αυτά τα λίγα είναι και τα απόλυτα συνειδητοποιημένα.

Η πλειονότητα θα το απορρίψει.

Αυτά τα λίγα είναι τα συμβατά με Εμένα.

Φυσικά και κανείς δεν κλειδώνει κανέναν σε κάποιο μπουντρούμι αν θέλει να ανοίξει την πόρτα και να φύγει.

Δανείζομαι τα λόγια του @Arioch επειδή τα θεωρώ εύστοχα και Με καλύπτουν πλήρως.

Όμως το εν δυνάμει slave που θα δεχτεί το πλαίσιο Μου και θα αποδεχτεί την μη παραχώρηση δικαιώματος στην αποδέσμευση, εμπνέει και εδραιώνει την εμπιστοσύνη Μου.

Φρονώ ότι ένα καθεστώς Ιδιοκτησίας είναι μια σοβαρή υπόθεση και θέλω να νιώσω εμπιστοσύνη από την αρχή.

Ακόμα και σε περιόδους μοναξιάς ποτέ δεν υπήρξα ελαστικός ως προς τα θέλω Μου.

Μπορεί να Έχω συσχετιστεί σε τέτοιες περιόδους με πιο ελαστικές ή χαλαρές μορφές σχέσεων αλλά δεν παρέκκλινα της βασικής Μου ανάγκης.

Συνέχισα να την αναζητώ.

Είμαι απόλυτος και κάθετος στο τι θέλω, τι είναι συμβατό με Εμένα, και δεν βάζω νερό στο κρασί Μου όσον αφορά τον M/s συσχετισμό.

Γιατί αυτό Με κάνει ευτυχισμένο.

Επειδή λοιπόν στα αρχικά Μου βήματα στην ασυμμετρία, υπήρξα, λόγω του νεαρού ενδεχομένως της ηλικίας και της απειρίας, ελαστικός, και αυτό Με ταλαιπώρησε, Έθεσα κόκκινες γραμμές στην πορεία της ζωής Μου,τις οποίες δεν καταργώ ποτέ και για κανέναν.

Είναι τα αυστηρά Μου όρια.

Όποιο slave τα δεχτεί εξ αρχής είναι μαζί Μου, όποιο δεν τα δεχτεί και πάλι φίλοι Ε/είμαστε.

Το slave που βρίσκεται στην Ιδιοκτησία Μου είναι με την υπογραφή του άβουλο εξ αρχής.

Η ευθύνη είναι δική Μου και μόνο δική Μου.

Με κάθε ειλικρίνεια κατανοώ τις ενστάσεις σας επ’ αυτού.

Τις διάβασα προσεκτικά.

Καλά κάνετε και τις έχετε.

Προσωπικά δεν μετατοπίζω καμία ευθύνη στο slave.

Όλα είναι κάτω από τον έλεγχο Μου.

Και αν διακρίνω ότι διάφοροι παράγοντες Με δυσκολεύουν τότε ή θα το δώσω αλλού ή θα το αποδεσμεύσω….

Βασική Μου Επιθυμία είναι η ευζωία Μου.

Είμαι κάθετος στο τι θέλω και πως το θέλω ώστε να Είμαι ευτυχής.

Και φροντίζω έτσι ώστε να είναι διατυπωμένο με σαφήνεια εξ αρχής, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους.

Με εκτίμηση
Iagos

Photo Anitas Bfaits by Iagos posted 8 April 2023 at 14:11

 

Και πως θα γεμίσουν 33σελίδες (και συνεχίζουμε) αν γράφουμε με αυτό ως δεδομένο ε;
Πέραν τούτο θαρρώ πως δεν έχει επέλθει συνειδητοποίηση του τι εστί παράδοση ελέγχου σε καθεστώς σκλαβιάς ούτε και της διαφοράς υποταγμένου - σκλάβου.
Edit πολύ σημαντική η παρατήρηση πως εφόσον φτάσει κάποια εκεί δεν αποφασίζει να έχει μια ενεργή βούληση να υπακούει ή να υπηρετεί.
Το να επέλθει κατίσχυση απέχει έτη φωτός από το να επέλθει σκλαβιά. Κανένα από τα δυο δε γίνεται με το καλημέρα σας. Πόσο μάλλον το δεύτερο.