Σκλάβα vs Υποτακτικής

Διαφορές ανάμεσα σε μια σκλάβα και σε μια υποτακτική

του Raven Shadowborne - © Jan. 20, 2001

Πολλοί ρωτούν αν πράγματι υπάρχουν σκλάβες. Έτσι όπως ένα λεξικό και η ιστορία ορίζουν τη σκλαβιά, όχι δεν υπάρχουν στις περισσότερες σύγχρονες χώρες. (Αν και λέγεται ότι μυστικά υπάρχουν ακόμη κοινότητες σκλάβων). Οι περισσότεροι άνθρωποι στις πολιτισμένες χώρες γενικά συμφωνούν ότι η νόμιμη ιδιοκτησία άλλου ανθρώπου είναι ανήθικη και έτσι την καθιστούν παράνομη. Όμως, στον κόσμο του BDSM, θα διαπιστώσει κανείς ότι μερικοί άνθρωποι, που εμπλέκονται σε αυτό αυτοαποκαλούνται με πολλούς διαφορετικούς όρους• ένας από τους οποίους είναι ο όρος σκλάβα. Βέβαια, αυτό συχνά εγείρει το ερώτημα του πώς μια σκλάβα διαφέρει από μια υποτακτική. Αυτή η ερώτηση συχνά αντιμετωπίζεται με απερίφραστη εχθρικότητα, δυσπιστία στην ύπαρξη σκλάβων και με τη σκέψη ότι οι λέξεις σκλάβα κα υποτακτική (ως ουσιαστικά) είναι όροι που εναλλάσσονται αμοιβαία μέσα στο περιεχόμενο του BDSM. Πολλοί δε θα συμφωνήσουν με καμία από αυτές τις σκέψεις, κι είμαι ένας από αυτούς. Έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο συζητώντας με σκλάβες πάνω στην ειλικρινή προσπάθεια να καταλάβω καλύτερα αυτές, τις επιλογές του τρόπου ζωής τους, και να κρίνω εγώ ο ίδιος αν είναι ή όχι μια υγιής απόκλιση του BDSM τρόπου ζωής.

Στην ερώτηση αν υπάρχουν ή όχι σκλάβες μέσα στο BDSM, λέω ότι ναι υπάρχουν. Μπορεί να μην αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι, αλλά υπάρχουν αρκετές. Διαφέρουν οι σκλάβες από τις υποτακτικές; Πάλι η απάντηση μου είναι ναι. Οι σκλάβες τείνουν να διαφέρουν από τις υποτακτικές στον τρόπο που μιλούν, φέρονται, υποτάσσονται και στις προσδοκίες τους.

Μια σκλάβα τείνει περισσότερο να βλέπει τα πράγματα είτε μαύρα είτε άσπρα. Έχουν πολύ λίγο χώρο για ελευθερία κινήσεων ή αποχρώσεις του γκρι στις επιλογές του τρόπου ζωής τους. Ούτε φαίνονται να προσδοκούν πολλή ελευθερία κινήσεων από την αντίδραση του κυρίαρχού τους. Με αυτό εννοώ ότι αν μια σκλάβα νιώθει άρρωστη, κι έτσι δεν ολοκληρώσει όλες τις συνηθισμένες καθημερινές της εργασίες, θα περιμένει από τον κυρίαρχο να αντιδράσει με τη συνήθη τιμωρία. Μια υποτακτική ίσως να τείνει περισσότερο στο να περιμένει επιείκεια από τον κυρίαρχο επειδή ήταν άρρωστη. Μια σκλάβα σκέφτεται με δεδομένο ότι αποτελεί ιδιοκτησία, όχι ότι υποτάσσεται. Για αυτές, το να βρίσκονται σε μια σχέση collared σημαίνει ότι ανήκουν, και συχνά αυτό μεταφράζεται στη δήλωση ότι δεν έχουν το «δικαίωμα» ή την «επιλογή» να αποχωρήσουν από τη σχέση, αν αυτή πάει στραβά. Αυτό δε σημαίνει ότι μια σκλάβα θα δεχτεί μια βάναυση σχέση, αν και τα όρια ανοχής τους όσον αφορά το τι είναι βάναυσο και τι όχι φαίνονται να είναι υψηλότερα από τα αντίστοιχα μιας υποτακτικής. Αυτή η πίστη στην ιδιοκτησία προέρχεται από μια ισχυρή δέσμευση τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο με τον κυρίαρχο. Υπάρχει ένα επίπεδο αποδοχής της συμπεριφοράς του κυρίαρχου που μπορεί να είναι περισσότερο έντονο και εκτεταμένο από όσο θα επέτρεπαν πολλές υποτακτικές. Για παράδειγμα, ένας κυρίαρχος θέλει να φέρει τρίτο άτομο στη σχέση. Μια υποτακτική μπορεί να ζητήσει ορισμένα κριτήρια να εκπληρωθούν πριν επιτρέψει (ναι, επιτρέψει) κάτι τέτοιο να συμβεί, ενώ μια σκλάβα μπορεί να πει «Δεν εξαρτάται από εμένα, αν αυτό θέλει ο Κύριος, έτσι ας γίνει» και ήσυχα να αποδεχτεί αυτή τη νέα αλλαγή. Για μερικούς αυτή η διεργασία της σκέψης θεωρείται λάθος ή ότι κατά κάποιο τρόπο επιβάλλεται, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Μια σκλάβα «τρέφεται»(ανθίζει) από το απόλυτο γεγονός ότι δεν έχει κυριολεκτικά κανέναν έλεγχο πάνω στη σχέση ή πάνω στο τι θα συμβεί μέσα σε αυτήν, ενώ η υποτακτική συχνά διατηρεί κάποιο επίπεδο ελέγχου της σχέσης. Η διαδικασία της σκέψης επικεντρώνεται αποκλειστικά πάνω στο τι θα έκανε τον Κύριο περισσότερο ευτυχισμένο και πώς η σκλάβα μπορεί να τον ευχαριστήσει περισσότερο. Οι υποτακτικές συνηθίζουν να σκέφτονται τον εαυτό τους και τη δική τους ευχαρίστηση επιπλέον αυτής του κυρίαρχου. Οι σκλάβες δουλεύουν πολύ σκληρά για να βάλουν τους εαυτούς τους σε δεύτερη μοίρα και τους ιδιοκτήτες τους πάνω από όλα. Για αυτές, αυτό συνεπάγεται από το να είσαι σκλάβα και να υποτάσσεσαι ολοκληρωτικά. Οι σκλάβες καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια για να κατορθώσουν μια εσωτερική γαλήνη με τη θέση που διάλεξαν. Με αυτή τη γαλήνη έρχεται και η αποδοχή του εαυτού τους και μια ήσυχη αίσθηση ευχαρίστησης. Θεωρούν την περηφάνια, την αλαζονεία και άλλα τέτοια συναισθήματα αρνητικά και αταίριαστα για μια σκλάβα.

Η συμπεριφορά μιας σκλάβας διαφέρει από μιας υποτακτικής επίσης. Αν ακούσει κανείς σκλάβες να μιλούν για τη συμπεριφορά τους (ή τις παρατηρήσει), συχνά μιλούν για το να αποδέχονται σιωπηλά, διατηρούν συνέχεια τον έλεγχο του εαυτού τους, είναι τυπικές, και άλλα πολλά πράγματα. Φαίνεται να εστιάζουν περισσότερο στο πώς η σκλάβα συμπεριφέρεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, με λιγότερη ελευθερία κινήσεων. Σε πολλές σχέσεις σκλάβων, απαιτείται η σκλάβα να χρησιμοποιεί μια τιμητική προσφώνηση συνεχώς και δε θα μπορούσε να διανοηθεί να καλέσει το Κύριο της με διαφορετικό τρόπο. Οι περισσότερες σκλάβες βρίσκουν τις φωνές, τα νευράκια, τα ξεσπάσματα, ή κάθε άλλη ανεξέλεγκτη συμπεριφορά εκ μέρους της σκλάβας αξιοκατάκριτη και άξια αυστηρής τιμωρίας. Οι σκλάβες δίνουν μεγάλη έμφαση στη συμπεριφορά τους και στο πως αντιδρούν στον κυρίαρχό τους. Συγκρατούν τους εαυτούς τους σε ένα υψηλό επίπεδο αυτοελέγχου. Απαιτούν από τους εαυτούς τους να έχουν μια όσο το δυνατόν ευχάριστη συμπεριφορά. Δε βρίσκουν περιθώρια για παιδιάστικές συμπεριφορές, κάθε είδους επιβολή από τη θέση όπου βρίσκονται, ή κάθε άλλη μορφή χειρισμού του κυρίαρχου. Θεωρούν τις παιδιάστικες συμπεριφορές ως προσπάθεια να επιβληθούν, κλαψουρίσματα, καλοπιάσματα ή το να ζητούν μετά την πρώτη άρνηση ως εκμετάλλευση που στοχεύει στις ανάγκες/ επιθυμίες της σκλάβας αντί του κυρίαρχου και άρα ανάρμοστο. Περιφρονούν κάθε συμπεριφορά που εκλαμβάνεται ως σχεδιασμένη να αναγκάσει τον κυρίαρχο να εκπληρώσει μια ανάγκη της σκλάβας, αντί η σκλάβα να επικεντρώνεται στις ανάγκες του κυρίαρχου. Μια σκλάβα θα πασχίσει για την τελειότητα ολοκληρώνοντας όλες τις εργασίες που της έχει αναθέσει ο Κύριος της, ενώ ταυτόχρονα θα έχει το νου για πράγματα που δεν της δόθηκε συγκεκριμένη εντολή να κάνει, αλλά νομίζει ότι θα ευχαριστούσαν τον ιδιοκτήτη της αν τα έκανε. Μια σκλάβα πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται τον εαυτό της και να είναι πολύ ικανή, γιατί συχνά της ανατίθενται πολλές ευθύνες. Οι σκλάβες συχνά νιώθουν ότι δε χρειάζεται ο κυρίαρχος να διαχειρίζεται τα μικροπράγματα που αφορούν μια σκλάβα επειδή δεν είναι ευχάριστο, εκτός κι αν αυτό αρέσει στον κυρίαρχο. Μια σκλάβα θα συμπεριφερθεί με το μεγαλύτερο σεβασμό σε μια επίσημη περίσταση και με όσο σεβασμό κάθε κατάσταση απαιτεί. (Για παράδειγμα, οι ώρες χαλάρωσης στο σπίτι μπορεί να μην απαιτούν τόσο αυστηρό πρωτόκολλο όσο ένα επίσημο πάρτυ). Η έμφαση στη συμπεριφορά δε σημαίνει ή δεν μπορεί να σημαίνει ότι η σκλάβα δεν μπορεί να λέει αστεία, να ξεφαντώνει ή να επιδίδεται σε λεκτικά πειράγματα. Πολλές σκλάβες πράγματι κάνουν τέτοια πράγματα. Το κάνουν, όμως, με μεγάλη προσοχή στην αντίδραση του κυρίαρχού τους και είναι προσεχτικές να μην πληγώνουν ή να μην είναι υπερβολικά σαρκαστικές. Εκτός βέβαια κι αν δεν αρέσει στον κυρίαρχο αυτού του είδους η συμπεριφορά, οπότε η σκλάβα κάνει ότι μπορεί να την περιορίσει (το οποίο μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο, και κατά την άποψή μου μη υγιές, για κάποιον που έχει μια πολύ παιχνιδιάρικη αίσθηση του χιούμορ συνυφασμένη με την προσωπικότητά του). Γι’ αυτό σας παρακαλώ μη συμπεράνετε ότι αυτό το άρθρο λέει ότι οι σκλάβες δεν είναι παιχνιδιάρες, δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ ή οτιδήποτε τέτοιο, γιατί απλά δεν είναι αλήθεια.
Οι σκλάβες έχουν την ίδια ποικιλία προσωπικοτήτων με όλους τους άλλους, και τις απολαμβάνουν τόσο όσο και οι άλλοι. Μόνο που οι σκλάβες συνηθίζουν να γνωρίζουν περισσότερο τα όρια του κυρίαρχου σε τέτοιες δραστηριότητες απ’ ότι μερικές υποτακτικές. Ακόμη δεν χρησιμοποιούν παιχνιδιάρικο χιούμορ (αν διαθέτουν) για να σπρώξουν έναν κυρίαρχο να παίξει μαζί τους, εκτός κι αν στον κυρίαρχο αρέσει αυτή η σκηνή- παιχνίδι ρόλων. Βασικά προσαρμόζουν τις συμπεριφορές τους στο τι προτιμά ο κυρίαρχος και με τι νιώθει πιο άνετα.

Οι προσδοκίες μιας σκλάβας από τον κυρίαρχο και τη σχέση είναι συχνά πολύ διαφορετικές από αυτές μιας υποτακτικής. Μια σκλάβα δεν περιμένει να εκπληρώνονται οι επιθυμίες της εκτός από τις βασικές ανάγκες διαβίωσης.
Όταν ο κυρίαρχος κάνει κάτι για αυτές , το βλέπουν ως δώρο και όχι ως αναγκαιότητα. Οι σκλάβες συνηθίζουν να θεωρούν πράγματα που πολλές υποτακτικές περιμένουν σε μια σχέση, ως πολυτέλεια και όχι ως ανάγκη. Αυτό δε σημαίνει ότι μια σκλάβα θα δεχτεί να την κακομεταχειριστούν ή να της φερθούν σα να μην έχει καμία αξία για μεγάλο χρονικό διάστημα, απλά σημαίνει ότι δεν περιμένουν όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα που οι άλλοι περιμένουν από τις σχέσεις τους (όπως τα αγκαλιάσματα κατά παραγγελία, συζητήσεις όποτε η σκλάβα το θελήσει, ύπνος σε κρεβάτι κτλ.).Οι σκλάβες περιμένουν η σχέση τους να είναι δύσκολη πού και πού και η υποταγή τους να μην είναι εύκολη συνεχώς. Περιμένουν ότι θα τους ζητήσουν ή θα τις διατάξουν να κάνουν πράγματα που δεν απολαμβάνουν απαραίτητα, γιατί η εστίαση δεν είναι στη δική τους ευχαρίστηση και απόλαυση αλλά σ’ αυτή του κυρίαρχού τους. Περιμένουν ότι θα τους φερθούν ως σκλάβες και όχι ότι θα τις παραχαϊδεύουν ή καλοπιάνουν. Περιμένουν ότι θα τις ωθήσουν στα όρια τους και ότι αυτά τα όρια θα ωθηθούν να διευρυνθούν. Περιμένουν ότι θα εκπληρώνουν συνεχώς τις ανάγκες του κυρίαρχού τους και ότι ο κυρίαρχός τους δε θα δεχτεί κανενός είδους χειρισμό ή ανυπακοή. Περιμένουν να χρησιμοποιηθούν σε όλο το φάσμα των δυνατοτήτων τους ακόμη και να εκπαιδευτούν (ή να διδαχτούν μέσω εκπαίδευσης κτλ.) να διευρύνουν τις ικανότητές τους έτσι ώστε να εκπληρώνουν τις ανάγκες του κυρίαρχού τους. Δεν περιμένουν να τις συμβουλεύονται σε κάθε απόφαση, να ζητούν τη γνώμη τους κάθε στιγμή, ή παρόμοια πράγματα. Αυτό δε σημαίνει ότι περιμένουν να αγνοούνται ή να τους συμπεριφέρονται σα να μην αξίζουν, απλά δεν το περιμένουν ως κανονικό κομμάτι της σχέσης, αν και οι περισσότερες λένε ότι οι σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και άλλα ζητούνται από τον κυρίαρχό τους και συχνά ο κυρίαρχος τα λαμβάνει υπόψη του, όταν παίρνει αποφάσεις.

Επίσης, μια σκλάβα υποτάσσεται διαφορετικά από μια υποτακτική. Οι σκλάβες δε θα θέσουν όρια στις δραστηριότητες του κυρίαρχού τους. Μια υποτακτική συχνά θα έχει σκληρά όρια που ο κυρίαρχος της δεν μπορεί να υπερβεί με τίποτα, και μαλακά όρια που μπορούν να ωθηθούν με πρότερη διαπραγμάτευση. Η σκλάβα δεν έχει τίποτε από τα δύο. Δεν μπορούν να πουν ότι ο κυρίαρχος δεν μπορεί να παίξει ένα συγκεκριμένο παιχνίδι ή να χρησιμοποιήσει ένα συγκεκριμένο εργαλείο. Μπορούν να πουν στον κυρίαρχο ότι δεν τους αρέσουν ορισμένες δραστηριότητες ή εργαλεία στην αρχή της σχέσης (κατά προτίμηση πριν το κολάρο), αλλά δεν απαγορεύουν στον κυρίαρχο να χρησιμοποιήσει/ κάνει αυτά τα πράγματα. Περιμένουν να τους ζητηθεί να κάνουν πράγματα που ίσως να μην τους αρέσουν ιδιαίτερα και το θεωρούν ένα κομμάτι της υποταγής, γιατί για αυτές η υποταγή δεν είναι για την ευχαρίστηση της σκλάβας, αλλά για την ευχαρίστηση του κυρίαρχου. Οι περισσότερες σκλάβες θα πουν ότι για αυτό το λόγο είναι επιβεβλημένο η σκλάβα να διαλέξει να υποταχθεί σε έναν κυρίαρχο του οποίου οι προτιμήσεις είναι κοντά στις δικές της και έτσι δε θα της ζητηθεί ή δε θα διαταχθεί να κάνει κάτι στο οποία απόλυτα αντιτίθεται. Αλλά ακόμη και τότε, η σκλάβα θα περιμένει ότι αυτά τα όρια θα αλλάξουν με το χρόνο και θα το αποδεχτεί αν αυτό συμβεί. Μια σκλάβα δεν πιστεύει ότι μπορεί απλά να αποχωρήσει από τη σχέση. Κάποιες πιστεύουν ότι όταν φορέσουν το κολάρο, τότε αυτό είναι για μια ζωή και δε θα ζητήσουν να αποδεσμευτούν ακόμη κι αν πιστέψουν ότι οι ζωές τους βρίσκονται σε κίνδυνο ή ότι βλάπτονται ψυχικά ή συναισθηματικά. Εντούτοις, πολλές σχέσεις με σκλάβες έχουν κανόνες στην περίπτωση αποδέσμευσης της σκλάβας, αν η σκλάβα πραγματικά το επιθυμεί. Μερικές σκλάβες πιστεύουν ότι μια σκλάβα δεν είναι δυνατό να υποστεί κακομεταχείριση, αφού ο κυρίαρχος δεν έχει όρια στο τι μπορεί να κάνει σε αυτές, και αν ο κυρίαρχος επιλέξει να τις κακομεταχειριστεί τότε αυτή είναι η επιλογή του. Όμως αυτή δε φαίνεται να είναι η άποψη της πλειοψηφίας, αν και επίσης υπάρχει.

Πολλές από αυτές τις διαφορές συμπίπτουν εν μέρει και ισχύουν και στις υποτακτικές επίσης. Εντούτοις, σα σύνολο υπάρχουν για τις περισσότερες σκλάβες με τις οποίες έχω έρθει σε επαφή. Μια σκλάβα δεν είναι καλύτερη από μια υποτακτική, κατά τη γνώμη μου, απλά διαφορετική. Μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να υπάρχουν σε μια υποτακτική, ή ακόμη και όλα. Ο θεμελιώδης διαχωριστικός παράγοντας ανάμεσα στις δύο φαίνεται να είναι το πεδίο των ορίων μέσα στην υποταγή. Μια σκλάβα δεν θέτει κανένα, η υποτακτική ναι. Το ποια λέξη χρησιμοποιεί ο καθένας για να περιγράψει τον εαυτό του παραμένει ζήτημα προσωπικής επιλογής και η πρόθεση μου γράφοντας αυτό το άρθρο είναι να μην πω το αντίθετο. Αντίθετα, πρόθεση μου είναι βοηθήσω άλλους να καταλάβουν τις σκλάβες λιγάκι καλύτερα και να μην τις θεωρούν ανόητα ρομπότ ή χαλάκια για την είσοδο, γιατί αυτοί οι δύο όροι απλά δεν ταιριάζουν με την συντριπτική πλειοψηφία των σκλάβων που έχουν υιοθετήσει αυτόν τον τρόπο ζωής.
Το αν το να είναι κανείς σκλάβος είναι ένας υγιής τρόπος ζωής είναι ζήτημα προσωπικής προτίμησης. Πιστεύω ότι μπορεί να είναι μια πολύ υγιής επιλογή, άλλοι δε συμφωνούν. Όπως σε κάθε σχέση όπου η πλάστιγγα της εξουσίας γέρνει προς τον έναν εις βάρος του άλλου, μπορεί να υπάρξει κακομεταχείριση. Δε βρίσκω, όμως, κανένα λόγο για να πω ότι είναι πιο διαδεδομένη ανάμεσα σε σκλάβες απ’ ότι σε υποτακτικές, ή στο BDSM γενικώς.

 

submissive vs slave (English version)

Differences Between A Slave and A Submissive

Author: Raven Shadowborne - © Jan. 20, 2001

Many ask if slaves truly exist. In the way a dictionary and history define slavery, no they do not exist in most modern countries. (Though there is some contention that slavery rings do still exist in secret) Most people in civilized countries generally agree that the legal ownership of another human being is immoral and thus make it illegal. However, in the world of BDSM, one will find that some of the people involved call themselves by many different terms; one of these is the term “slave”. Of course, this often raises the question of how is a slave different from a submissive. This question often is met with outright hostility, disbelief in the existence of slaves and the thought that the words slave and submissive (as nouns) are interchangeable terms within the context of BDSM. Many will not agree with any of those thoughts, and I am one of them. I have spent a great deal of time talking with slaves in the honest attempt to better understand them, their lifestyle choices, and judge for myself whether or not this is a healthy variation to the BDSM lifestyle.

To the question of whether or not slaves exist inside of BDSM I say that yes they do. They may not be the largest group, but there are quite a few. Do slaves differ from submissives? Again, my answer is yes they do. Slaves tend to differ from submissives by the way they think, act, submit and their expectations.

A slave tends to think more along the lines of black and white. They have very little room for leeway or shades of gray in their lifestyle choices. They do not seem to expect much leeway in the reaction of their dominant either. By this I mean, if a slave is feeling ill and thus doesn't complete all their usual daily tasks, they will expect the dominant to react with the usual punishment. A submissive may be more inclined to expect leniency from the dominant because they were ill. A slave thinks in terms of being owned, not in terms of submitting. To them, being in a collared relationship means they are owned, and often this translates into the statement that they do not have the "right" "choice" or "option" to walk out if the relationship goes bad. This does not mean a slave will accept an abusive relationship, though their tolerance limits for what is abusive and what is not seem to be higher than those of a submissive. This belief in ownership stems from a strong commitment on both an emotional and mental level to the dominant. There is a level of acceptance of the dominant's behavior that can be more intense and widespread than many submissives would allow. For example, a dominant wants to bring in a third to the relationship. A submissive may demand certain criteria be met before they allow ( yes, allow) such to occur, whereas a slave may say "It is not up to me, if this is what Master wants, so be it" and quietly accept this new change. To some this kind of thought process is considered wrong or somehow brought out by abuse, but this is not necessarily true. A slave thrives on the absolute fact, that they literally have no control over the relationship or what will occur within it, whereas a submissive often retains some level of control in the relationship. The thought process focuses solely on what would make the master/mistress happiest and how the slave can be most pleasing to them. Subs tend to think of themselves and their own pleasure in addition to that of their dominant. Slaves work very hard to put themselves second in all the things and their owners first. To them, this is what comes with being a slave and submitting completely. Slaves put forth a lot of effort in achieving an inner peace with their chosen position. With this peace comes acceptance of themselves, and a quiet sense of contentment. They view pride, arrogance and other such emotions as negative and unbecoming in a slave.

A slave’s behavior is different from a submissive as well. If you listen to slaves talk about their behavior (or watch them), they often speak of being quietly accepting, in control of themselves at all times, formal, and other such things. There seems to be more focus on how the slave behaves at any given moment, with less leeway. In many slave relationships, the slave is required to use an honorific at all times, and couldn't conceive of calling their master/mistress by any other name. Most slaves find yelling, tantrums, fits, or any other out of control behavior on the part of a slave to be reprehensible and deserving of severe punishment. Slaves put a lot of emphasis on their behavior and how they react to their dominant. They hold themselves to a high level of self-control. They require of themselves to have a pleasing demeanor as much as possible. They see no room for bratting behavior, any form of topping from the bottom, or any other form of manipulating the dominant. They see bratting as topping from the bottom, whining, cajoling or making requests after the initial denial as manipulative behavior that focuses on the slave’s needs/desires instead of the dominant’s and thus not proper. They look down on any behavior that is perceived as designed to force the dominant to meet a need of the slave, rather than the slave focusing on the dom's needs. A slave will strive for perfection within themselves in completing all the tasks their master/mistress gives to them, while still keeping an eye out for things that they were not specifically told to do, but think would please their owner if they did them. A slave is required to be very self sufficient and capable because they often have a lot of responsibility placed on them. Slaves often feel that a slave should not need to be micro managed by their dominant because this is not pleasing, unless of course the dominant likes to micro manage. A slave will behave with the utmost of respect in a formal situation, and with as much respect as any situation warrants. (For example, quiet time at home may not require as strict a protocol as a formal party would) None of this emphasis on behavior means that a slave can’t or does not crack jokes, goof off, or engage in verbal banter. Many slaves do indeed do these things. They do so however, with a great attention to the dominant’s reaction and are careful not to be hurtful or overly sarcastic. Unless of course the dominant does not like this kind of behavior, then a slave will do their best to curtail it. (Which can be quite difficult, and in my opinion unhealthy, for someone who has a very playful sense of humor as an inherent part of their personality) So please do not take this article to say that slaves are not playful, have no sense of humor or anything like that because it just is not true. Slaves have the same array of personalities that everyone else does, and they enjoy them just like anyone else does. Slaves just tend to be a lot more aware of the dominant’s limits to such activities than some submissives are. They also do not use their playful senses of humor (if they have one) to brat a dominant into playing with them, unless the dominant likes this kind of role play scene. Basically they tailor their behaviors to what the dominant prefers and is most comfortable with.

A slave's expectations from the dominant and the relationship are often very different from those of a submissive. A slave does not expect to have their desires met beyond their basic life supporting necessities. When their dominant does do something for them, they see it as a gift, not a necessity. Slaves tend to view things that many submissives expect in a relationship, as a luxury not a necessity. This does not mean that a slave will accept being abused or treated like they are worthless for extended periods of time, it just means they do not expect all the trappings that others expect from their relationships. (such as cuddling on demand, talking whenever the slave wants to talk, sleeping in a bed etc) Slaves expect their relationship to be difficult at times and their submission to not be easy all the time. They expect to be asked or ordered to do things they may not necessarily enjoy because the focus is not on their enjoyment or pleasure, but on that of their dominant. They expect to be treated as a slave and not pampered or cajoled to. They expect to be pushed to their current limits and have those limits pushed to expand. They expect to meet their dominants needs at all times and to not have their dominant accept any manipulation or disobedience. They expect to be used to the full extent of their current abilities and even trained (or taught through schooling etc.) to broaden their abilities to meet their dominant’s needs. They do not expect to be consulted on every decision, asked their opinion all the time, or similar things. This does not mean they expect to be ignored or treated as if they do not matter, they just do not expect this as a normal part of the relationship, though most say their thoughts opinions, feelings and such are demanded by their dominant and the dominant will often take them into
consideration while making decisions.

A slave submits differently from a submissive as well. Slaves will set no limits on their dominant's activities. A submissive will often have hard limits that their dominant can not cross at all, and soft limits that can be pushed with prior negotiation. A slave has neither. They will not say that the dominant can't do a certain type of play or use a specific implement. They may tell the dominant that they do not like certain activities or implements at the beginning of the relationship (preferably before a collar) but they do not ban the dominant from using/doing those things. They expect to be asked to do things they may not particularly like and they consider it as part of submission because to them, submission is not about pleasing the slave, but about pleasing the dominant. Most slaves will say that because of this it is imperative that the slave chose to submit to a dominant whose likes/dislikes are a close match of their own and thus they will not be asked or ordered to do something they are totally opposed to. But even then, the slave will expect that these limits may change over time and accept it should it occur. A slave does not believe they can just leave the relationship. Some believe once they are collared it is for life and will not request release even if they feel their lives are in danger or they are being mentally/emotionally harmed. However, many relationships with slaves have guidelines in place for release of the slave should the slave truly desire such. Some slaves believe a slave can’t possibly be abused since the dominant has no limits on what they can do to them, and if the dominant chooses to act in an abusive manner then that is their choice. This does not however seem to be the majority belief, but it also does exist.

Many of these differences overlap, and are applicable to submissives as well. However, as a whole they exist for most slaves that I have come into contact with. A slave is not better than a submissive in my opinion, merely different. Some of these characteristics can exist in a submissive, or even all of them. The base-separating factor between the two seems to be in the area of limits within submission. A slave sets none, a submissive does. Which word one uses to describe themselves remains a matter of personal choice, and my intent with this article is not to say otherwise. Instead my intent is to help others understand slaves a bit better and not look at them as mindless robots or doormats, because those two terms just do not fit the vast majority of lifestyle slaves. Whether or not being a slave is a healthy lifestyle choice is a matter of personal preference. I believe it can be a very healthy choice, others do not agree. Like any relationship where the balance of power rests with one person over the other, abuse can occur. I do not however see any reason to say it is more widespread among slaves over submissives, or in bdsm at all.

 

Πάρα πολλοί κατά την γνώμη μου αγαπητέ shadow, όσον αφορά αυτούς που δηλώνουν σκλάβοι και είναι κάτι άλλο δεν θεωρώ πως φταίει τόσο η ενημέρωση (όποιος ψάχνει βρίσκει) αλλά μάλλον η λανθασμένα εκλαμβανόμενη "ελκυστικότητα" του ρόλου, τουλάχιστον εν Ελλάδι. Θα έλεγα πως το ίδιο ισχύει και για τους πρώτους.

Δεν εκλαμβάνω την διαφορά Dom - Master ή αντίστοιχα sub - slave σαν εξέλιξη αλλά σαν ασύμβατες ευθείες που μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν στον χώρο χωρίς να τέμνονται, ασχέτως αν μια σκλάβα δεν μπορεί να μην είναι υποτακτική και ένας Master να μην είναι κυριαρχικής ψυχοσύνθεσης.

Όσον αφορά στο αν μια σκλάβα μπορεί να διαφθαρεί περισσότερο η απάντηση είναι πως ναι, από την απλή υποταγή που είναι το αρχικό στάδιο μέχρι την πλήρη και χωρίς δεύτερη σκέψη υπάρχει πολύς δρόμος. Αν η ερώτησή σου αφορά την πλήρως εκπαιδευμένη σκλάβα η απάντηση είναι και πάλι ναι καθώς, ασυναίσθητα θα ανήκει σε εκείνον που κατά την δεδομένη περίοδο της εξέλιξης της ως σκλάβα συμβαδίζει με τις εκάστοτε εμπειρίες της. Ο βαθμός διαφθοράς της εξαρτάται συνεπώς από τα όρια του Ιδιοκτήτη της.

 

<χαμογελάει> το σίγουρο είμαι πως έχει την τάση για άσπρο - μαύρο λάρα και αυτό πιστεύω πως θέλει να τονίσει ο Shadowborne, αλήθεια πόσες αποχρώσεις του γκρίζου βλέπεις εσύ;  

 

Μπορεί κανεις να προσεγγίσει την έννοια του ελαττώματος από δύο πλευρές λάρα, την κοινωνική (αυτό που οι άλλοι βλεπουν σε εμας) και την προσωπική αυτό που εμείς βλέπουμε στον εαυτό μας. Σε ποια από τις δύο αναφέρεται η ερώτισή σου;

 

Οι ερωτήσεις σου σκιά δείχνουν την ανάγκη ενός υποτακτικού ατόμου που αυτοπροσδιορίζεται (με την έννοια του επιθυμεί) ως σκλάβα για την ύπαρξη κανόνων και προσδιορισίμων μεγεθών. Λαμβάνοντας αυτό υπ' όψην δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς και την σχέση του θέματος με το "φανατική του ελέγχου", που έχει αναφερθεί σε άλλο νήμα.

Παραφράζοντας το πρώτο σκέλος της ερώτισής σου θα μπορούσα να πω πως ρωτάς "για ποιό χρονικό διάστημα μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη η υπομονή του ιδιοκτήτη της;, για πόσο είναι (λογικά) αποδεκτό να κάνει λάθη;"

Καταλαβαίνεις πιστεύω πως και στις δύο περιπτώσεις τα κριτήρια είναι άκρως υποκειμενικά. Συνεπώς δεν θεωρώ πως μπορεί να προσδιοριστεί το διάστημα που αναφέρεις. Εκείνο που είναι στατιστικά μετρήσιμο είναι το σε ποιό χρονικό διάστημα υπάρχουν συνήθως τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Η απάντησή μου σε αυτό είναι πως σε εξάρτηση με το "υλικό", την συχνότητα (αντικειμενικός παράγοντας προκύπτων από το γεγονός πως για προφανείς λόγους οι σχέσεις M/s μαστίζονται από την ασθένεια της απόστασης), την ένταση και την συνέπεια (υποκειμενικοί παράγοντες προκύπτοντες από την προσέγγιση, την εμπειρία και την μεθοδολογία του Ιδιοκτήτη) της εκπαίδευσης τα πρώτα απότελέσματα έρχοναι μετά από ένα περίπου χρόνο.

Όσο αφορά στο δεύτερο σκέλος, το ζητούμενο δεν είναι οι απουσία λαθών, όλοι κανουμε λάθη, ασχέτως αν τα μισούμε ή όχι, το ζητούμενο είναι η μή επαναληψιμότητα των ιδίων λαθών και η αλλαγή στον προσδιορισμό των αξιών της όπως και της προσέγγισής της σε αυτόν. Δεν βλέπω την σχέση των λαθών με τα ξεσπάσματα, το λάθος είναι θέμα αμέλειας, άγνοιας ή κούρασης, κατακριτέα και κολάσιμη μπορεί να είναι μόνον η πρώτη αιτία (αλλά και η συμμετοχή της στις άλλες δύο). Το ειλικρινές ξέσπασμα από την πλευρά του είναι ενδειξη υπερφόρτισης και αντοχών, απαιτεί πολλές φορές έως και αναθεώρηση της προσέγγισης και δεν πρέπει να κρύβεται ή να αποσιωπάται

Η απάντηση στην ερώτιση "πως μπορεί να κοντρολάρει τον εαυτό της" γεννάει πρίν από όλα το ερώτημα γιατί δεν μπορεί να το κάνει; Ακόμη και αν στον Ιδιοκτήτη της οι αιτίες είναι προφανείς κατά πόσο είναι γνωστές και στην ίδια και κατά πόσο τις αποδέχεται; Δεν μπορεί κανείς να διορθώσει ένα σφάλμα αν δεν γνωρίζει τις αιτίες του και δεν το αποδέχεται ειλικρινά ως τέτοιο, μπορεί απλώς να το "μπαλώσει" ή, προσεγγίζοντας το συμπεριφορικά να προσπαθήσει να εξοστρακίσει τις αιτίες θέτοντας αυστηρότερα κριτήρια και κανόνες για το αποτέλεσμα, μια προσέγγιση που δεν αποδίδει μακροπρόθεσμα από την δική μου εμπειρία. Μόλις ατονίσει το πλαίσιο εφαρμογής των κανόνων το "συστημα" επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση ισοροπίας, που υποθέτω πως είναι και αυτό στο οποίο αναφέρεται το τρίτο σκέλος της ερώτησής σου, όπου θα ήθελα πριν από όλα να διευκρινίσεις το "νοιώθει ως σκλάβα" και το "υπάρχει ως υποτακτική".