Στίχοι των μελών μας

Γράφετε στίχους; Αν μάλιστα ερωτικοί και ολίγον (ή περισσότερο) διεστραμμένοι, εδώ προτείνω να επιδείξετε το ταλέντο σας  

 

Οριστε κατι που ειχα γραψει καποτε για μια γκομενα που γουσταρα. Ηταν να γίνει κομματι sleaze rock που γουσταρε αυτη (αλλα η μπαντα με εγραψε)...
Τεσπα, εχει περασει καιρος, η φωτια εχει σβησει, οι θεοι απομυθοποιηθηκαν και η καυλα μου εχασε τη μονογαμική της διαθεση.

FIRE!

Fire! Fire! I'm on Fire!!
My heart 's melting in flames
"In Love" they call it baby...
This feeling that burns my veins,
Volcanos bursting inside me
When I touch your hot look,
Enchanted my eyes burn...
The flames of your look,
Pierce deep.. inside me...

Trying to touch you I touch my heart...
Trying to feel you burns me deep...
The pain of lonliness and despair...
The touch of agony away from you...
Killing, poisoning, burning my soul...
I want to hold you in my arms...
Your sweet scent that binds my heart,
To love you; in love with you, I Love You!

I have kissed your heart so sweet,
I was struck by thunderbolts.
I have touched your beloved look,
Flames striked from your eyes,
Burning me... Burning me... deep...
And your sweet presence now...
Binds me in flames and thunder
Shocked, Loving you and Burning.
Forever, forever, Loving Desiring...
This Flame, this Thunder, these Chains…​

---------- Post added at 11:25 ---------- Previous post was at 11:20 ----------

Και αυτο το ειχα γραψει για την ιδια. Αυτο δεν πηγαινε για sleaze rock αλλα τωρα που το σκεφτομαι θα μπορουσε να γινει euro-power-metal (μπλιαχ, θα ξερασω).

Hoping for Your Love

I have stopped hoping Not Ever in my life
for my pain to tranquilize in a deep sea...
the sea of changing and transmutation...
There, where the dragons reform into Paladins.
There shalt I lay my hopes; there I hope;
For the pain to shift into Serenity for my spirit.

"Oh Lord of Serenity, Lady of heart,
let me not feel this pain anymore,
and the Love that I seek in my wishes
to be found regnant in my heart."

This is my daily contiguous prayer of Hope
for Your, my deeply beloved Lady, feelings of love,
reality for ever to become, to love me...

For my eyes are tearful when your Angelic image
touches my battered heart, with the light
This Iridescent light of Joy that fulfils my soul and
enlightens my path through this painful harsh life.
The light emmited from those beautiful Diamonds
on the most fascinating and lovely face ever seen
and projecting your so beloved from me image
healing, restorating and ressurectingmy tormented heart.
This very same image that is mirrored
In my tearful eyes when I look at You.

Immerse my beloved lady, the pain I feel
deeply into the sea of transmutation

Your Love I need more than ever now...
For my world to submit For Ever in the ALL-REIGNING
LOVE.........
​

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Μικρός πήγα στην ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς όπου πωλούσαν:
«Ρόδον πορφυρόν και εκατόφυλλον»

Σταγόνες φιλάνε ασάλευτα χείλη
κυλάν σε βελούδινη λάγνα κρυψώνα.
Φωτιά πορφυρά απλώνει το δείλι
πριν μαύρο κερδίσει τη νύχτα, χειμώνα.

Κυλάν σε βελούδινη λάγνα κρυψώνα
μετράν εκατό στη σάρκα πτυχές.
Το μαύρο κερδίζει τη νύχτα χειμώνα
ανάσες σμιλεύουν στη πάχνη μορφές.

Μετράν εκατό στη σάρκα πτυχές
ανοίγουν, ευωδιάζουν της άνοιξης πάθη
ανάσες σμιλεύουν στη πάχνη μορφές
να μίσχος χλωρός μα τρυπά τ' αγκάθι.

Ανοίγουν, ευωδιάζουν της άνοιξης πάθη
αγγέλλουν τα πρώτα τα ρόδα τ' Απρίλη
να μίσχος χλωρός μα τρυπά τ' αγκάθι.
Σταγόνες ματώνουν ασάλευτα χείλη.

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Επιγραμματικά

Ἄνθρωπος ἐὼν μήποτε φήσῃς ὅ,τι γίνεται αὔριον
μηδ΄ ἄνδρα ἰδὼν ὄλβιον, ὅσον χρόνον ἔσσεται·
ὠκεῖα γὰρ οὐδὲ τανυπτερύγου μυίας οὕτως ἡ μετάστασις.
                        - Σιμωνίδης ο Κείος
( άνθρωπε μην πεις ποτέ τι θα γίνει αύριο
ούτε άμα δεις καλότυχο άντρα, για πόσο χρόνο θα'ναι.
είναι πιο γρήγορη απ'το φτερό της μύγας η μετάπτωση )
***************************************************************************

(Χ.Θ. +45) το εικονοστάσι δυστυχήματος
Σκύλα άδειαζε τα τζιέρια της στη δημοσιά
μνημόσυνο στο αμόρε της.
Κάλιο χήρα παρά ζωντοχήρα
“νεκρός σκύλος δε γαβγίζει”

(Χ.Θ. +92) του γαλανού νερού και της πορτοκαλιάς
“Ζωή ή αγάπη ; ”
Αγάπη ξαναγίνεται
ζωή όχι
και τα δύο καλύτερα

Χιλιομετρική Θέση (Χ.Θ.+120) οι Θερμοπύλες
Ξέρατε ;
ο Λεωνίδας τρύπωσε τη δεύτερη νύχτα
στην πλουμιστή κατασκήνωση του Ξέρξη,
όπου συνουσιάστηκε με την πρώτη παλλακίδα
γευόμενος έτσι τα πλούτη της αυτοκρατορίας.
Την τρίτη μέρα στο πεδίο πεσών
ξέρετε :
( στήριξη στους αγκώνες – προτεταμένο στήθος – κεφάλι πίσω)
μα πνέων
δέχθηκε την επίσκεψη του Μεγάλου Βασιλέως και της παλλακίδας.
Αυτή πάτησε τον ώμο του, ανασηκώθηκε
και φίλησε τον Πέρση της ηδύπαθα
στα χείλη
“Ω ξείν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι”

(Χ.Θ. +297) η απαγορευμένη στροφή
“συνουσιάζομαι” είναι μια όμορφη λέξη.
Όταν γαμώ χωρίς ουσία
“συνανουσιάζομαι” ;

(Χ.Θ. +350) η Κλεισούρα
Δεν υπάρχει ωραιότερος θυμός
απ'όταν ξεσκίζεις βωμούς και εστίες.
Κύκλος κόκκινος :
Θηβαϊκός ή Ατρειδών,
μια σφαίρα στο κρανίο

 

Άρρωστο (ποίημα wannabe)

Ήρθε ξανά εκείνη η στιγμή
που τα πάθη σαν φλόγα καίνε το νου που στο σκοτάδι πλαγιάζει
Ήρθε του άδειου χρόνου η ανταμοιβή
o ψυχοφάγος πόνος μου διέξοδο να βρει
στους δρόμους του μυαλού μου που με αθώο αίμα έχω χαράξει.

Έτσι κίνησα για άλλη μια φορά
σαν μια αδηφάγο, φθηνή ψυχή,
καλυμμένη με λευκά ακριβά υφαντά
που την λεία της αναζητούσε για να τραφεί,
μες στο σκοτάδι που απαρατήρητη η μοχθηρή μου όψη περνά
μες στο σκοτάδι πού ενστικτωδώς με καλεί,
κάτω από την πανσέληνο εκείνης της κρύας νύχτας που βαριά
έριχνε το θολό της φως στα βλοσυρά μου θέλγητρα

Στους ναούς της μισαλλοδοξίας και του αστραφτερού κενού
εκεί που οι γυναίκες την εξασφάλιση του μέλλοντος αναζητούν στους άντρες με όψη χοντρού πορτοφολιού
είμαι ο πρίγκιπας, το άπιαστο όνειρο και η Αρχή
Στους ναούς που οι επιτυχημένοι ταυτίζονται με τους ευυπολήπτους και η ευπρέπεια με των καλών τρόπων την ψευτιά,
σαγήνευσα με επίδειξη και γενναιοδωρίες την ξανθιά κοπέλα με το λευκό δέρμα κάτω από τα μαύρα μεταξωτά
που είχε μάτια για της ευμάρειας το περιτύλιγμα και κούφια λόγια να πει.
Έτσι μέσα σε ψεύτικους συναισθηματισμούς
νεκρές υποσχέσεις και γελοίους ρομαντισμούς
την οδήγησα στο σπίτι μου που τόσες είχαν οδηγηθεί και τα σώματα τους τώρα τρέφουν τις ρίζες της άγριας τριανταφυλλιάς που αγκαλιάζει τα σκαλιστά κάγκελα της εξώπορτας που θαρρείς
σαν την πύλη της κόλασης να στέκει αιώνια εκεί
και για όποια θηλυκή ύπαρξη την διαβεί, παραμένει μετά για πάντα κλειστή.

Tην ξάπλωσα στα σεντόνια τα πιο λευκά και λευκά ήταν τα κεριά που φώτιζαν αυτό το πρόσωπο το αγγελικό που την ομορφιά του για τελευταία φορά έβλεπε τούτη η γη
Χάιδευα το δέρμα της που από βελούδο νόμιζα ότι είχε φτιαχτεί
από τους καλύτερους δεξιοτέχνες του Θεού και από τα υφαντά τα πιο σπάνια που ήρθαν από μία μακρινή γη μαγική.
Και ενώ κάθε θνητός θα ένιωθε τουλάχιστον ηδονή
στο δικό μου μυαλό αναδύθηκε η αίσθηση μιας επιφανειακής χωρίς νοήματος ζωής
φουσκώνοντας τα ποτάμια μιας στενάχωρης οργής
που το χέρι μου όπλισε με ένα μαχαίρι κοφτερό
και στον αέρα υψώθηκε για να σημάνει την αρχή ενός εφιάλτη που για την κοπέλα αυτή θα ήταν άκρως ρεαλιστικός
Και καθώς η πρώτη χαρακιά σχηματιζόταν στου αγγέλου το κορμί
διαπίστωσα για άλλη μια φορά, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να σκοτώσει κανείς ένα ανθρώπινο ον παρά μια ενοχή
που στοιχειώνει την δική μου καρδιά
για το ότι ποτέ δεν άφησα κάποια να δει τον αληθινό μου εαυτό που στο ανθρώπινο είδος θα με έφερνε πιο κοντά.

O πρώτος πόνος κάθε πληγής τον γεννά ο πανικός και πανικό έπιασε και αυτήν.
Από το κρεβάτι που πριν φάνταζε της επαγγελίας η γη προσπάθησε με σπασμωδικές κινήσεις σε φυγή να τραπεί
αλλά οι κλειδωμένες πόρτες, τα παράθυρα τα κλειστά
φέρανε στα μάτια της της απόγνωσης τα δάκρυα και την μοίρα της δεμένη στα δικά μου σχέδια.
Σαν ζώο σερνόταν στο πάτωμα, στις γωνίες προσπαθούσε να κρυφτεί
πεσμένη στα γόνατα γυμνή, με την πλάτη της να αιμορραγεί
με παρακαλούσε γοερά να την αφήσω να ζει.
Της χάιδεψα με το ματωμένο μου χέρι το χρυσό της μαλλί…
«μη φοβάσαι τον θάνατο…αλλά πριν από αυτόν ότι προηγηθεί»
και με μία κίνηση το μαχαίρι στο άλλο μου χέρι της έκοψε το ένα αυτί,
ποτάμι αίματος κύλισε ανάμεσα από τα στήθη.
Με αλυσίδες τις έδεσα πισθάγκωνα τα χέρια και την άρπαξα από τα μαλλιά,
στο υπόγειο την κατέβασα και οι λυγμοί της ακολουθούσαν τους κρότους από τα κτυπήματά της στα σκαλιά,
κάθε σκαλί και μια εκδορά,
κάθε σκαλί και μία κραυγή.

Στο σκοτεινό υπόγειο πήρα στα χέρια μου το σφυρί και τα μεγάλα καρφιά
ήρθε η ώρα να καρφώσω στον τοίχο την ομορφιά να δημιουργήσω κάτι πιο άσχημο από την δική μου καρδιά.
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε παλάμη της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί σε ότι με αγνές προθέσεις ακούμπησα και μου πλήγωσε την ψυχή.
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε μάτι της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί στα μάτια που μου τάξαν έρωτα και από τα μάτια αυτά είχα προδοθεί.
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε πλευρά του λαιμού της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί στην μοναξιά που με πνίγει και με του χειμώνα το πέπλο η ψυχή μου έχει καλυφθεί.
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε στήθος της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί στα όνειρα που παραμέρισα για να γίνω πετυχημένος και ότι η καλή κοινωνία επιθυμεί,
ένα καρφί στην επιτυχία όπως την ορίζουν αυτοί!
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε μηρό της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί στις στιγμές που οι φίλοι μου απομακρύνθηκαν από εμένα τον εγωιστή!
Ένα καρφί έχωσα σε κάθε γόνατο της χτυπώντας το με το σφυρί,
ένα καρφί στην περηφάνια των γονιών μου για το πετυχημένο τους παιδί,
ενώ εγώ από την κενότητα της επιτυχίας ψυχορραγώ κάθε στιγμή!

Στο πάτωμα πέταξα το σφυρί
και σφικτά αγκάλιασα το ματωμένο κορμί
που από τα σωθικά του ακόμα έβγαινε μία ισχνή αναπνοή
Με το αίμα του γέμισα το αίμα του έγλειφα από κάθε πληγή,
το χέρι μου τον πούτσο μου έπιασε και αυνανίστηκα καθώς δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου προς την βλοσυρή μου ψυχή.


______________________________________

Το συγκεκριμένο βρίσκεται σε μορφή κειμένου -ποιήματος και κάπου αλλού στο forum και πασχίζει να μοιάσει σε κάτι κείμενα- ποιήματα που είχε γράψει ο Poe. H ανάρτηση του εδώ έγινε καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού. Τότε κάποια μέλη είχαν προτείνει την δικιά τους εκδοχή για το τέλος αυτού του κειμένου, εκδοχή καλοδεχούμενη αλλά λιγότερο άρρωστη την οποία εσκεμμένα δεν είχα ψάξει να βρω γιατί θα έπρεπε να βρω διαφορετική κεντρική ιδέα (η οποία εκφράζεται απόλυτα στο τίτλο) και προέκυψε μετά την ανάγνωση του American Phycho του Ellis.

 

Απάντηση: Re: Στίχοι των μελών μας

Καλώς ορίσατε.
Αρρωστημένο.... το συντακτικό σας  


Παρακαλώ κάντε μια στοιχειώδη προσπάθεια διόρθωσης, πριν σφάξετε (την γλώσσα και το είδος).

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

C17H21NO4
{εν είδει τίτλου}

(1R,2R,5S)-3-(benzoyloxy)-8-methyl-8-azabicyclo[3.2.1]octane-2-carboxylic acid methyl ester,
methyl (1R,2R,3S,5S)-3- (benzoyloxy)-8-methyl-8-azabicyclo[3.2.1] octane-2-carboxylate,
methylbenzoylecgonine,
benzoylmethylecgonine!
50-36-2

{Φύση}


Υ.Γ. Όχι, δεν είναι εκτός νήματος {κι ας λέει ο γιατρός}. Απλά, είναι κάπως αφαιρετικός ο στίχος.

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Να προσέχετε τα νιτρώδη είναι παραισθησιογόνα (καλό) αλλά και δηλητηριώδη (κακό) ααα και τα ληγμένα ε ..  

Αφαιρετικός και αυτόματος, ούτε ομοιοκαταληξίες, ρυθμοί -τίποτε. Είστε τελείως ελεύθερη, μια αχαλίνωτη χημικός ( ; )

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Σας διαβεβαιώ, δεν περιέχει νιτρώδη, ούτε και νιτρικά.  

Ελεύθερη και αχαλίνωτη ... ούτε κατά φαντασίαν το τελευταίο διάστημα. Ευτυχώς!
{Διότι, φανταστείτε και να ήμουν τι μπορεί να έγραφα / έπραττα!}

Όσο για το τελευταίο που μου προσάπτετε, έχω κάνει αναφορά στην ποιήτρια που συνέθεσε το συγκεκριμένο: Φύση.
{Μιας και δεν είναι μέλος του φόρουμ, μετέφερα εγώ το ποίημά της.}

εγώ άλλωστε θα το είχα εκφράσει πολύ πιο πεζά: κοκαϊνη.

in edit: Δεν μπορώ να απαντήσω "εκεί", αλλά εν συντομία για να μην αιωρείται:
1) πολύ πιθανό, θα δείξει 2) δεν έχω ιδέα ακόμα 3) προ ολίγων ημερών 4) όχι, αλλά θαρρώ πως το παλεύει 5) ήμουν και παραμένω.  

 

Re: Απάντηση: Re: Στίχοι των μελών μας

εμ wannabe είπαμε τι περιμένεις και εσύ? Αλλά εσύ σαν Ποιητής κάτι θα ξέρεις  

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Πολύ σιωπηλά είναι όλα

«… πολύ σιωπηλά είναι όλα, κι’η σιωπή είναι
καλή μονάχα σαν κλείνη μέσα της χαρά.
Αλλοιώς τη φοβάμαι…» -Λη

φοβάμαι
τη σιωπή
το υδράργυρο φίδι
το τεταμένο τύμπανο
τη στιγμή
τα ματωμένα μάτια
(εξ ουρανού)
ορμώμενο όρνεο
το κόκκινο ξεκοίλιασμα
και τον χάσκοντα πόνο
το διαρηγμένο ρόδι
και σπατάλη του σπόρου

άλαλα κύμβαλα
χέρια πρησμένα
ο φτερωτός έρως
κι ο τυφλός
Οιδίπους
ακροβατούν

 

Απάντηση: Στίχοι των μελών μας

Θα κάνεις πάντα αυτό που θέλω
με μάτια κλειστά
αλλιώς στο λέω, στο προαναγγέλλω
θα κλάψεις πικρά
αυτό που λέω εγώ, εσύ θα τ' ακούς
θα μάθεις να υπακούς
Γιατί το ξέρεις καλά
δεν βρίσκεις εύκολα σωστά παιδιά
και πρέπει όταν τα βρεις
να κάνεις άσκηση υποταγής
Υποταγή
πάει να πει θα γίνεις χώμα
υποταγή
πάει να πει θα γίνεις γη
υποταγή
και με την ψυχή στο στόμα
ότι λέω εγώ
για σένα θα 'ναι ηδονή
Κακά τα ψέματα, δεν είμαστε ίσοι
εσύ είσαι μωρό
και το μωράκι μου αν ατακτήσει
γλυκά τιμωρώ
μην πεις κουβέντα τώρα, μόνο ν' ακούς
να μάθεις να υπακούς
Υποταγή
πάει να πει όλα αναμμένα
υποταγή
πάει να πει γερή φωτιά
υποταγή
και μη ντρέπεσαι κανένα
σήκω, κάτσε εκεί
και σήκω πάλι ξανά