Στα Δέλτα των Ποταμών

Την εποχή της έμφυλης ρευστότητας νιώθω ότι η δική μου έκφυλη ταυτότητα έχει κολλήσει στα βαλτοτόπια του internet.

Το πρόβλημα της δικής μου ταυτότητας είναι ότι ξέρω τι θέλω αλλά δεν ξέρω πώς να το βρω, ενώ των άλλων ότι δεν ξέρουν τι θέλουν αλλά ξέρουν πώς να το βρουν.

Ο γκουρού που προέκυψε στην ιστορία – με καταγωγή μεταξύ Ινδίας και Σητείας – με προσκάλεσε στο διαμέρισμά του για μία πρώτη συνεδρία.

Υπομονή – Διάθεση – Θυσία. Αυτό είναι το τρίπτυχο της προσωπικής αναζήτησης, όπως μου ξεκαθάρισε ευθύς εξαρχής. Η Υπομονή εμπερικλείει σπερματικά τα άλλα δύο, και αν καταφέρει κανείς να περάσει το πρώτο προς το δεύτερο (Διάθεση), θα έχει κατακτήσει την Υπομονή, θα έχει, τρόπω τινά, μετενσαρκωθεί ο ίδιος σε Διάθεση!

Αυτές οι τρεις μετενσαρκώσεις μπορούν να λάβουν χώρα σε αυτή τη ζωή – όσο ζούμε. Και αποτελούν την τέλεια προετοιμασία για τις επόμενες μετενσαρκώσεις μας!

Ωστόσο, ελάχιστοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να κατακτήσουν ακόμα και την Υπομονή.

Και επειδή το τρίπτυχο διπλώνεται και ξεδιπλώνεται με σωστή καθοδήγηση, η πρώτη συμβολική Θυσία που θα πρέπει κανείς να κάνει, για να χτυπήσει την πόρτα της Υπομονής, θα ήταν το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό που θα μπορούσε να διαθέσει (Διάθεση) για κάθε συνεδρία.

Του είπα ότι είμαι τριάντα χρονών, με μεροκάματο 6 ευρώ την ώρα σε σουβλατζίδικο. Ότι ακόμα μένω στο παιδικό μου δωμάτιο, δεν έχω σχέση δύο χρόνια τώρα – λίγες εμπειρίες με το ίδιο φύλο και ενδιαφέρομαι, κατά κάποιο τρόπο, για την υποταγή. Και ότι θα ήθελα να γίνω μαθητής του…

Είπε ότι θα μου τηλεφωνούσε.

Δύο μήνες μετά, ακόμα δούλευα στο σουβλατζίδικο, τον είδα να μπαίνει μεσημεριάτικα με την παρέα του και να παραγγέλνει κοκορέτσι. Μαζί του ήταν δύο καλοζωισμένοι κύριοι και μία κοπελίτσα.

Προς το τέλος του γεύματος, έκανε νόημα να πλησιάσω και με εύθυμη φωνή μού είπε ότι ο κύριος δίπλα του θα μπορούσε να προσφερθεί να πληρώσει τα «δίδακτρα» για τα μαθήματά μου, τσιμπώντας μου ελαφρώς τα οπίσθια.

Κάθε στάδιο εμπεριέχει όλο το τρίπτυχο ακόμα και υπό μορφή ερώτησης. Είχα τη διάθεση και την υπομονή να θυσιαστώ για κάτι ανώτερο;

Έγνεψα καταφατικά και έφερα έναν εικονικό λογαριασμό. Σηκώθηκαν κι έφυγαν γελαστοί και χορτασμένοι. Έγνεψα «εντάξει» στο αφεντικό, τον πλησίασα και του είπα τα πάντα: ότι ήμουν σε μία φάση προσωπικής αναζήτησης και μέσα σ’ όλα είχα ν’ αντιμετωπίσω κι ένα επίμονο φλερτ απ’ την «υποταγή».

Το τηλέφωνο χτυπούσε ακατάπαυστα για παραγγελίες. Έψαξε για το κινητό του και πήρε εκείνος τηλέφωνο. Έσκισε ένα χαρτί και μου έδωσε μία διεύθυνση κάπου στο Περιστέρι.

Μέχρι Ομόνοια δεν έπεφτε καρφίτσα στο μετρό. Στον Κεραμεικό άδειασε θέση. Στον Ελαιώνα αισθάνθηκα το βλέμμα του απέναντι. Ένας νεαρός ντυμένος χαμίνι του δρόμου με κοιτούσε και δεν έκρυβε ένα χαμόγελο. Αμήχανα κοίταξα έξω στο τίποτα και νόμισα ότι άκουσα τ’ όνομά μου.

Πετάχτηκα. Τώρα ο νεαρός σχεδόν γελούσε. Μα είναι πολύ γνωστός, φώναξα από μέσα μου. Η λάμψη στο πρόσωπο του άγγιζε μέχρι την πιο σκοτεινή γωνία του μυαλού μου – χωρίς να φέρνει πίσω τίποτα.

Έσκυψε πιο κοντά στο κάθισμα και ψιθύρισε: «Έλλη».

Μία ξαφνική αστραπή σχεδόν χαστούκισε όλες μου τις αισθήσεις και απλώς κοκκάλωσα. Ο μεγαλύτερος έρωτας της μικρής ζωής μου σαν από θαύμα εδώ μπροστά μου, με σάρκα και… Αλλά;

Άπλωσε θαρρετά το ένα της χεράκι στα γόνατά μου. «Έχω κάνει εδώ κι ένα χρόνο φυλομετάβαση, έκανα υπομονή για καιρό, για να πετύχεις χρειάζονται θυσίες», είπε ακουμπώντας το άλλο χέρι στο σημείο της καρδίας.