Στα άδυτα της brattoσύνης ...!!

Δεν ξέρω, εμένα περισσότερο μου φαίνεται σαν "πας γυρεύοντας" παρά σαν αυτοπροστασία, αλλά μιλάω πάντα για τη δική μου οπτική.

 

αποτροπαϊκά; εξορκιστικά;

 

Τι να πω, εμένα το ένστικτο αυτοπροστασίας μου λέει πως εάν με φοβίζει κάτι, παρατήρησέ το, αν μετά την παρατήρηση συνεχίζει να με φοβίζει τότε από μακριά και αγαπημένοι.
Το να το προκαλέσω ώστε να δω αντίδραση μου πέρασε σε προεφηβική ηλικία, όταν έπειτα από "μπραταρισμα", ένας βελγικός λύκος πήδηξε το φράχτη και με πήρε κυνήγι :Ρ

(Να ζητήσω και μία συγγνώμη από τον @Arioch για το παράδειγμα με σκυλιά :Ρ)

 

+1

 

και στο δικό μου μυαλό το μπρατάρισμα «από μακρυά κι ~αγαπημένοι» μου κάνει.

 

Ο φόβος του άγνωστου.

 

Σ' αυτό μπερδεύομαι.Είναι δυο αντίθετες οπτικές.Πως ξεχωρίζει κάποιος αν είναι έλξη στην κόντρα ή αντίδραση λόγω φόβου;

Υπάρχει αποκλειστικά μόνο το ένα απ' τα δυο;Δηλαδή ισχύει ο φόβος μόνο σαν εξήγηση και καμουφλάρεται έτσι ώστε να θεωρεί το άτομο ότι αρέσκεται στην κόντρα ενώ στην ουσία αμύνεται; Ή μήπως ελκύεται απλώς σε καταστάσεις που είναι πιθανό να φέρουν αδρεναλίνη;Μήπως τα μπρατ έχουν έντονα αυτό το στοιχείο,την αναζήτηση κι επιθυμία αδρεναλίνης;

 

Αυτό υποθέτω λειτουργεί διαφορετικά για το κάθε άτομο, η άποψή μου είναι ότι μια χαρά μπορεί να βρεθεί η αδρεναλίνη και χωρίς μπραταρισμα.
Αυτό που έχει ειπωθεί στο παρόν νήμα είναι ότι τα μπρατς κατά βάθος θέλουν να κυριαρχηθούν, από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει αμοιβαία έλξη μεταξύ δύο ατόμων δε μπορώ να καταλάβω γτ να αμυνθούν και όχι να αφεθούν σε αυτό που επιζητούν

 

Σωστό...άρα είναι στην ουσία και διατήρηση ελέγχου αφού επιζητά αδρεναλίνη όταν δημιουργεί εκείνο τις προϋποθέσεις...πιο safe όταν ο ίδιος το προκαλεί απ' ότι όταν δημιουργείται...

 

Και πως θα κυριαρχηθουν εάν επιθυμούν διατήρηση ελέγχου;
Λίγο αντιφατικό είναι αυτό, δε νομίζετε;

 

Ακριβώς.

 

Φόβος παράδοσης κυρίως. Υπάρχουν και κάποιοι παράπλευροι (περίπου) φόβοι όπως ο φόβος διάλυσης του εαυτού μέσα στον/από τον άλλο, ο φόβος της απόρριψης κ.ά.  

Η επιθυμία σπάνια είναι 'καθαρή' και αμιγής. Συνηθέστατα, σε υποτακτικά άτομα είναι έντονα αμφιθυμική και γεμάτη αντιφάσεις, για ένα σημαντικά μεγάλο διάστημα ακόμη και μέσα σε μια καλή σχέση.
Επίσης, είναι συχνή η τάση να θέλει ένα υ να δείξει τον χειρότερο του εαυτό, σκεπτόμενο ότι αν γίνει αυτό αποδεκτό με κάποιο τρόπο (ακόμη και αν τιμωρηθεί για αυτό, αν δεν υπάρχει ολική απόρριψη), τότε δεν κινδυνεύει να το απορρίψουν.

Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες εξηγήσεις, βέβαια, τα παραπάνω όμως τα έχω βιώσει (οδυνηρά πολύ συχνά) στο πετσί μου