Στα πόδια Του

Call me by a name and i will respond to it...
(Όπως λέει και η ταινία)

 

Εγώ ως σκλάβα, το να γονατίζω μπροστά στον αφέντη μου, είναι αφοσίωση, παράδοση, ευχαρίστηση. Το να γονατίζω στον αφέντη είναι "Σκλαβιά".

 

Έχεις αφέντη ενώ δηλώνεις λεσβία;  

 

Τα συν

Τα συναισθήματα διαφέρουν ανάλογα το είδος της υπηρεσίας. Κοινό συναίσθημα είναι η ασφάλεια και η ψυχική ηρεμία που προκύπτουν από την παράδοση του ελέγχου , η υπερηφάνια και η αισθηση ολοκληρωσης που ακολουθείς την φύση σου

 

«Εάν ο αμνός πρόκειται απλώς να θυσιασθεί, κόβει ο θύτης την σφαγίτιδα και του χαρίζει έναν γαλήνιο και ανώδυνο θάνατο.
Αν όμως πρόκειται να καταναλωθεί, της σφαγής έπονται η αφαίμαξη και η εκδορά. Γι αυτό η καρδιά του σφάγειου πρέπει να χτυπά όσο το δυνατόν περισσότερο. Το σφάγειο να έχει τις αισθήσεις του. Ό,τι και να σημαίνει αυτό. Είναι το τίμημα της διαφοράς σφάζω και πετάω, από το σφάζω και αλλάζω χρήση».

μου το είπε Εκείνος μέσα στο Μεγαλοβδόμαδο. Λες και θα κατανοούσα την διδαχή ανώδυνα.

Και προχτές εντόπισε , επεξεργάστηκε, επιβεβαίωσε και ανέσυρε κομμάτια του πυρήνα από έναν δικό μου εαυτό, με τα οποία με έφερε αντιμέτωπη.
Κομμάτια που του Διαόλου δεν Του άρεσαν, αλλά και που διόλου δεν μου άρεσαν.
Και με άφησε στο ρινγκ με αυτά, να παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως.
Σε έναν αγώνα που κράτησε γύρους που δεν μέτρησα. Που χτυπούσα εγώ εμένα.
Που δεν υπήρχε διαιτητής να μετράει χρόνο, ούτε να τιμωρεί τα αντικανονικά χτυπήματα. Ένα ρινγκ-αρένα που κάποια απ τις δυο μας θα έπρεπε να πεθάνει.
Ένας θάνατος απαραίτητος για το παραπέρα Μ/μας, μια ισοπεδωτική αποδόμηση αναγκαία για το οικοδόμημα του Ε/εμείς, για τα γερά του θεμέλια, για την αντοχή του.

Και κάπως έτσι γύρο με τον γύρο, οι αλλεπάλληλες μπουνιές έφεραν αμυχές που έγιναν πληγές, που έγιναν αίμα. Που ξεχείλιζε από παντού.
Κανένα κοινό γύρω μας για να ενθουσιάζεται με το θέαμα.
Κανένας διαιτητής να προστατεύει.
Κανένας προπονητής να εμψυχώνει.
Εγώ με μένα. Μόνο.

Κι Εκείνος σε μια γωνία έξω απ το ρινγκ να σιγοσφυρίζει Randy Newman.


Μέχρι που τα χέρια βάρυναν απ τις γροθιές.
Μέχρι που τα πόδια με δυσκολία κρατούσαν το σώμα όρθιο.
Μέχρι που τα μάτια οριακά έμεναν ανοιχτά από το πρήξιμο.
Μέχρι την τελευταία γροθιά.

Μια πτώση. Και ξαφνικά σιγή.

Έμεινα να κοιτάω τον κακό μου εαυτό πεσμένο στο πάτωμα, μέσα στο αίμα και των δυο μας.
Έμεινα όρθια, κοκκαλωμενη δυνατά στη θέση μου, όρθια σε αυτά τα πόδια που δεν λύγιζαν πια.
Που μετά από τόση κούραση και αγώνα και αίμα, τα αισθανόμουν πιο δυνατά από ποτέ..

Κι εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφαση, είδα το μάθημα:
«Γένου αυτή που είσαι»

Όχι αυτή που αρέσει στους άλλους.
Έστω και εάν αυτοί φάνηκαν κάποτε στα μάτια μου «Άλλοι» και το λίγο τους μου φάνηκε πολύ. Όχι αυτή που αντέχουν. Όχι αυτή που θα ήθελαν να είμαι. Όχι αυτή που ξοδεύεται και μικραίνει για τους μικρούς και τους λίγους. Όχι αυτή που συμβιβάζει τον εαυτό της για να γίνεται αποδεκτή, για να ταιριάζει με το λίγο τους.


Και ξαφνικά η μοναξιά που με φόβιζε πάντα, έγινε ασήμαντη για τον δρόμο. Τον μόνο δρόμο που θέλει να περπατάμε. Τον μόνο δρόμο που θέλει να περπατώ. Τον μόνο δρόμο που θέλω να με βλέπει να περπατώ. Εκεί όπου το λίγο και το μικρό δεν χωράνε. Για χάρη καμίας έκπτωσης.

Κοίταξα για τελευταία φορά τον εαυτό μου πεσμένο στο πάτωμα, ακίνητο μέσα στα αίματα του.
Κι ύστερα κοίταξα Εκείνον.
Χαμογελούσε. Μου έκλεισε το μάτι.
Κατάλαβε πως αυτό που είχε να με διδάξει το διδάχτηκα.


Ξέρετε Εσείς..


ΥΓ :

Τώρα κατάλαβα γιατί Newman..

 

..Υπέροχο!  

 

Η απόλυτη υποταγή!
Τα πόδια είναι η βάση του Κ.
Είμαι τόσο χαμηλά και ακόμα πιο χαμηλά,εκεί που πατάει.
Νιώθω την διαφορά δύναμης,το ποσό αδύναμη, ευάλωτη και ταπεινή μπορώ να νιώσω όταν με πατάει με το πόδι Του και γίνομαι ένα με το χώμα.
Μου αρέσει να σκύβω και να σέρνομαι στα πόδια Του.Γιατί..γιατί εκεί είναι η θέση μου. Η θέση που μου αρμόζει.
Και είναι μεγάλο δώρο που με αφήνει να Του τα λατρεύω.

 

Που αλλού θα μπορούσα να ειμαι;
Τον ίδιο, έχοντας συνήθως κάτω το κεφάλι αυτά γνωρίζω καλύτερα.
Την απόλυτη ηρεμία.