Στα πόδια του.

Να χάνεσαι. Να χάνεσαι μέσα σε μουσικές, χρώματα, αρώματα. Σε γεύσεις και μυρωδιές.
Να χάνεσαι στις αγκαλιές, στη δική του αγκαλιά, στα χέρια του, στα πόδια του....
Τα πόδια του....
Ξαπλωμένη ανάμεσά τους, να τα αγκαλιάζω, να τα φιλάω, να τα γλύφω. Έχω τραβήξει το πάπλωμα πάνω μου να με ζεσταίνει, καθώς τρίβομαι πάνω τους. Κλείνω τα μάτια και χαλαρώνω,καθώς η επαφή με το σώμα του με κατακλύζει. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην επαφή των χειλιών μου με τα πόδια του, τα χέρια μου τα αγκαλιαζουν σφιχτά. Λιώνω, μεταφορικά και κυριολεκτικά, γαληνεύω και αισθάνομαι τα χείλη μου να ψάχνουν τα πόδια του, το άγγιγμα αυτό μαζί τους, όλο και πιο έντονα.
Μέχρι που.....


Κενό....


Κάθομαι στον καναπέ σαν υπνωτισμένη. Δεν ξέρω τι γλύφω. Τα χέρια του; τα πόδια του; την πούτσα του; Με πνίγει με αυτή, σαλάκια τρέχουν και εγώ ψάχνω πάντα να νιώσω την επαφή του σώματός του με τα χείλη μου. Γλύφω ασταμάτητα, απομακρύνεται απο τα χείλη μου μα αυτά συνεχίζουν να τον ψάχνουν. Δεν ακούω.
Δεν επικοινωνώ.
Δεν απαντώ.
Το σώμα μου ακολουθούσε το δικό του.
Μέχρι που εκείνος με σταμάτησε. Με σήκωσε. Πήγε να με βάλει στο μπάνιο μα τα πόδια μου αρνούταν να συνεργαστούν και να ανέβουν το σκαλοπάτι. Μου μιλούσε και δεν απαντούσα.
Δεν ξέρω τι έλεγε, δεν ξέρω τι έκανε, δεν θυμάμαι τίποτα από ένα σημείο και μετά.
Θυμάμαι μόνο όσα εκείνος μου μετέφερε, όπως τα θυμάμαι. Θυμάμαι το κενό μνήμης και την ψυχική ένταση πριν από αυτό. Την γαλήνη στα πόδια του και την ηρεμία της στιγμής.


Ευτυχία.


Με μετέφερε στο κρεββάτι, μου μιλούσε. Δεν ξέρω τι έκανα, τι έλεγα, πότε ακριβώς άρχισα να μιλάω. Ξέρω πως κάποια στιγμή "ξύπνησα" , ξέρω πως έβαλα τα κλάματα, ξέρω πως φοβόμουν χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς. Ξέρω πως με ηρέμησε.


Τρώμε, μιλάμε. Εγώ με άλλους ρυθμούς, αργούς. Όλη η κατάσταση ήταν για μένα σε slow motion τόσο το μέσα μου, όσο και το έξω μου. Χαμογελάει. Δεν θυμάμαι τα πάντα, θυμάμαι όμως στιγμές. Θυμάμαι να θέλω να παγώσει ο χρόνος εκεί.


Ευτυχία....

 

Είναι μαγευτική αυτή η ευτυχία....