Στη χαρά Του και στη θλίψη Του, τί θα κάναμε;

Θαυμάσια όλα αυτά Dolce   και πολύ όμορφο ποστ. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που τόνισες την συναισθηματική όσμωση, που πιστεύω ότι δεν εξαρτάται από D/s ή M/s αλλά από τη σχέση.

Αν, αντί να πεις "γιατί δεν κάνεις ένα μπάνιο" ή το άλλο "Σας παρακαλώ Κύριε θα επιτρέψετε στο απλό αυτό κορίτσι...κλπ κλπ" που κι εγώ πιστεύω ότι μάλλον πονοκέφαλο λόγω αγανάκτησης θα προκαλέσει σε ήδη κρυωμένο Κυρίαρχο, απλά είσαι έτοιμη να προτείνεις και να δώσεις αυτό που Του χρειάζεται, τη στιγμή εκείνη, μόλις σου ζητηθεί;

Έχει πολύ δουλειά πίσω του και αυτό και μπορεί να κρύβει κάποιον ήρεμο δυναμισμό.

Οι Κυρίαρχοι μπορεί να μη μας ζητούν τα αυτονόητα.

 

Στη θλίψη

Ως Mistress δεν μπορώ να δώσω απάντηση στα ερωτήματά σου, αλλά από τη δική μου πλευρά θα ήθελα να εκφράσω την εξής σκέψη αναφορικά με την αντίδραση του σκλάβου στη λύπη του κυρίαρχου:

Πόλλές φορές η εκπαίδευση του υποτακτικού αναφέρεται στην υπακοή, την ευγένεια, την ανοχή στον πόνο, την ταπεινότητα, τη δουλοπρέπεια και λιγότερο στο πώς τελικά αυτός ο άνθρωπος μπορεί επί της ουσίας να μας φανεί χρήσιμος. Η χειριστική του (με αντικείμενο τον κυρίαρχο) ικανότητα είναι κατ εμέ ουσιοδέστερη της ικανότητάς του να σερβίρει, γιατί όμως οι κυρίαρχοι δεν προσανατολίζουμε την εκπαίδευση του υποτακτικού προς αυτούς τους τομείς; Πιστεύω επειδή είναι τεχνικώς δυσκολότερο και όχι επειδή υπάρχει ο φόβος ότι θα χρησιμοποιήσει τη δεινότητά του για να αντιστρέψει τους ρόλους τις σχέσης.

Είναι δυσκολότερο για εμένα επειδή ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων εκείνων που ψυχολογικά επηρεάζονται ελάχιστα από εξωγενείς παράγοντες. Αυτό σημαίνει ότι κάθε προσπάθεια επιρροής σε εμένα είναι μάταιη, είτε γίνεται με καλή, είτε με κακή πρόθεση. Στα αρνητικά αυτής της ιδιότητας συγκαταλέγεται το γεγονός πως όταν λυπάμαι, κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Είναι ίσως δυσκολότερο και επειδή είμαι ματαιόδοξη.

Παρά το δικό μου ελάττωμα, αναγνωρίζω ότι ο κυρίαρχος οφείλει στον εαυτό του και τη σχέση του, να διδάξει τον σκλάβο του πώς να τον βοηθήσει τις στιγμές που θα χρειαστεί τη βοήθεια αυτή.

 

θα μου επιτρέψετε μια μικρή διαφωνία Syrah , και ισως αν τη δώσω με παράδειγμα το δικό σας παράδειγμα , τοτε να γινει και πιο σαφής η θέση μου.

η διαφωνία μου είναι μόνο ως προς το :

και εξηγώ:

κάποια πράγματα τα νιώθουμε , τα αντιλαμβανομαστε με τις αισθήσεις μας και ενεργούμε ανάλογα, με βοηθό το ενστικτο. Εσεις Syrah που καταθέσατε το δική σας αίσθηση και ανάγκη για τις στιγμές εκεινες που ειστε λυπημένη τι θα διδάσκατε? το πολύ πολύ να ξανακάνατε στο σκλάβο σας την παραπάνω δηλωση, και αυτομάτως (άθελά σας ίσως) θα τον κανατε να νιωσει ανίκανος ακόμη και να προσπαθήσει να σας βοηθήσει.

Αποψή μου είναι οτι , αν όχι ολοι, αλλα οι περισσότεροι Κυρίαρχοι έχουν ακριβώς αυτη τη θέση. "Οταν ειμαι χάλια κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει." (η τελεία σκόπιμα ειναι πρίν τα εισαγωγικά )
Ετσι λοιπον, επιτρέψτε μου να εικάσω λιγο... Μια σχέση, D/s M/s -δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία- μια σχέση λοιπόν που προϋποθέτει ψυχική επαφή στενότερη των βανίλα... ετσι δεν λεμε όλοι? Μια σχέση που ο καθένας στο ρόλο Τ/του συμπληρώνει το αλλο μισό Τ/του άλλου. Που έχουν μοιραστεί , πονο, υποταγή, εξευτελισμό, απόλυτο δόσιμο...μμμ? για σκεφτείτε?? Πόσο λίγο μπορει να γνωρίζονται αλήθεια? Πόσο αδύνατο να ειναι άραγε για ένα σκλάβο που μπορεί να υπηρετεί πιστά, και υπάκουα , να προλαβαίνει τις επιθυμίες του Αφέντη και ακόμα-ακόμα και να νίωσει τι θα Τον/Την κάνει να αισθανθεί καλύτερα? Πόσο άσχημο και αρνητικό θα ήταν να προσπαθήσει?? και πόσες πιθανότητες θα είχε αλήθεια -αν πραγματικά νοιαζόταν και υπήρχε αληθινή σχέση - να το πετύχει??

Και σεις οι Κυριαρχοι, αλλα και μεις οι υπο πολλές φορές στη θλίψη μας κατεβάζουμε τοίχους. Τοιχους "μαζοχισμού" θα έλεγα... είναι η ωρα που θελουμε να πονάμε ή να κλαιμε με τον εαυτό μας. Ναι! και δεκτό και κατανοητό και σαφώς καθενας το χει το δικαίωμα.

Μόνο...που αν αφήσεις ενα χαμογελάκι του αγαπημένου σου σκλάβου να μπει... ισως και ν΄αλλαξει το χρώμα της μέρας... Ισως εκεινος/η να βρει το μυστικό!!
Και αν είναι άξιος σκλάβος/α θα το χει βρει δεν μπορεί...   αλλιως δεν θα χε σοβαρή θέση στη ζωή του Κυριάρχου(έτσι νομίζω).

Με αυτά θέλω να πω εν ολίγοις ότι δεν είναι δυνατό να διδαχθεί το πως θα παρηγορήσεις εκείνον που αγαπάς ή υπηρετείς (πάντα κατα την άποψή μου) είναι σαν να θές να του μάθεις πως ν΄αγαπά , πως να νοιάζεται ή πως να χαιδεύει τρυφερά και όχι ξυλινα. (δεν μαθαίνονται αυτά ...μακάρι να ταν αλλιως...!) Το μονο μέρος που μπορω να κατανοήσω είναι να δώσεις το στιγμα στην αρχή της σχέσης πχ (όταν ειμαι θυμωμένος δεν θέλω κουβέντα γιατι σκοτώνω άνθρωπο!!)

Πάντα πίστευα πως όπως και να χει η στεναχώρια μοιρασμενη ειναι μισή και η χαρά διπλή  
(άσχετα αν κάποιες φορές μ΄αρεσει και μενα να κατεβάζω τοίχους)

 

Ακριβώς, θα έλεγα ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, και το σοφότερο θα ήταν να μην με κουράσει καν προσπαθώντας. Με τη συνεπαγωγή σου δεν συμφωνώ, η ανικανότητα παροχής βοήθειας δεν ταυτίζεται με την αποδοχή της ανικανότητας του έτερου αναφορικά με τη λήψη βοήθειας.

Δεν μπορεί ο κύριός σου να σου διδάξει να τον αγαπάς, αλλά μπορεί να σου διδάξει να του δείχνεις την αγάπη σου με τρόπο ώστε αυτή να γίνεται αντιληπτή από εκείνον. Ο κύριός σου λέγοντάς σου να μην του μιλάς όταν είναι θυμωμένος, αναγνωρίζει ότι σέβεσαι το θυμό του και θέλεις να τον γιατρέψεις, και σου καταδεικνύει έναν αποτελεσματικό τρόπο για το επιτύχεις. Κάνοντας λόγο για ενίσχυση της χειριστικής δεινότητας του σκλάβου νωρίτερα, μιλούσα για διδαχή τέτοιου είδους χειρισμών.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Στη χαρά Του και στη θλίψη Του, τί θα κάναμε;

Η έμμεση απορία μου ήταν γνήσια και χωρίς καμία διάθεση για αμφισβήτηση.Ευχαριστώ για την απάντηση σου  

 

Eξαρτάται νομίζω από το τι περιθώρια υπάρχουν και το δέσιμο.
Στη θλίψη του απλά θα καθόμουν στα πόδια του και θα περίμενα απλά να μιλήσει και να πει αυτά που θέλει να πει αν θέλει.Δε θα έκανα κάτι ειδικά.Νομίζω ότι ένα βλέμμα ή ακόμα κι ένα χάδι πολλές φορές έχει μεγαλύτερη αξία από το να πεις κάτι.
Στη χαρά του απλά θα ακτινοβούσα μαζί του...

 

Ησυχία...