Στιγμιότυπα...

Ήλιος μου ο Κύριος μου, θεός, πατέρας και Αφέντης μου.

 

Άγιος ο Αφέντης σου σκύλα. Σου έδωσε τα κόπρανα Του για να φας.

 

Ισχυρός Θεός, δυνατός ο σκλάβος.

 

Άγιος Αφέντης είναι ο Μάστρογιώργος. Τις φροντίζει και τις τέσσερις…

 

Αθάνατος, θα είναι στις ψυχές μας, ο αποθανών, Κύριος σου Μαρία. Θα είσαι σκλάβα Του μέχρι και το δικό σου τέλος.

 

Ελέησον Κύριε μας!!! Δε θα ξαναπάρουμε ανάσα, αν δεν μας επιτρέψεις…

 

Ημάς Μπαϊλντί θα Φάτε σήμερα, Κύριε μου.
Ανορθόγραφο το δουλικό, αλλά το Μπαϊλντί της, θεϊκό...

 

Στιγμιότυπα…


«Το ξύπνημα»


-Μικρές μου Στιγμή, Ο και Τύπα, ξυπνήστε.


Τρεις πένες κοιμούνται φορώντας μόνο τα εσώρουχα τους μέσα σε φέρετρο ξύλινο.


Η μεσαία το μοναδικό της πόδι τινάζει και την αριστερή στο στόμα, βρίσκει. Η αριστερή μέσα στο λήθαργο της, για ρχή γκρινιάζει και μετά το γλύφω, καταπίνω, γλύφω, συνεχίζει.


Το μικρό κουτί από το χώμα βγάζω, ψηλά και να πέσει το αφήνω. Οι πένες ξυπνούν αλαφιασμένες. Της δεξιάς τα ρούχα στο δρόμο πέφτουν. Γυμνό το σώμα που στον ήλιο φέγγει.


-Ξυπνήστε καλές μου και τη γλώσσα σας μουσκέψτε, πόλεμο έχουμε και χαμένο να τον αφήσουμε να πάει, κρίμα, ιΧα και πάλι κρίμα θα ‘ταν.


Η αριστερή το στήθος της μου δείχνει και τη διχαλωτή της γλώσσα.


-Να πας να γαμηθείς. Πότε πόλεμο δεν είχαμε; Βαριέμαι.


-Τύπα βαριά η γλώσσα σου και μελανί καθόλου. Η μεσαία, η μουγκή, η «Ο», ξανά το κορμό της απλώνει. Κάθετα στις άλλες, το κεφάλι στης «Στιγμής» το κόλπο και το πόδι στης «Τύπας», βαθιά στην τρύπα.


Η «Στιγμή» και η «Τύπα», γουργουρίζουν και η «Ο» τις άκρες χάνει και το κορμό της μεγαλώνει.


-Αρκετά! Τα κεφάλια τους αφαιρώ και στο φούρνο στους 39 τις βάζω. Τη μία μακριά από την άλλη.


-Λίγες ώρες στο καμίνι και πειθήνιες θα είστε και καλά κορίτσια.


Μία τελευταία ματιά, από το τζάμι και τις βλέπω γκράφιτι να κάνουν στους μεταλλικούς του ς τοίχους.


Στα χέρια μου ο σκαλιστός κοκκάλινος κορμός τους, τα σπλάχνα άδεια και της καμπύλης της ορθής το πίσθιο το μέρος τους.

-Θα μιλή θέ δε θέ στε…

 

Ο ήλιος έφυγε και η σελήνη τα λόγια της ανταλλάσει με τις μοίρες για λίγη Νικοτίνη. Τα φωτά σβηστά, όλα εκτός από ένα.


Του φούρνου. Γονατίζω και τα μάτια μου στο τζάμι. Αντίσταση σβηστή και ο ήχος του αέρα που δραπετεύει από τις γρίλιες.


Καμία τους δεν βλέπω, νά λιωσαν; Η καρδιά αναβοσβήνει, φυγάς να γίνει θέλει. Μαζί με τον αέρα. Από τις γρίλιες. Περίπατο μαζί τους πάει και η λογική και ανοίγω ανήσυχος.


-Μικρές μου; Πουθενά. Το χέρι μέσα βάζω και ψάχνω. Το φως σβήνει. Τώρα στα τυφλά. Στα δάχτυλα των άκρων το καμένο λίπος, κλέβει την υγρασία μου. Τίποτε.


Στις γωνίες, στα τοιχώματα, στις τρύπες που κυνηγούν οι Λύκοι. Απουσία. Στο ταβάνι η αντίσταση θερμή και η πρόσβαση ανέφικτη. Αγκαθωτή. Δυσκολεύομαι. Γυρνάω το κορμί μου και τα χέρια μου μέσα βάζω. Ακολουθεί και το κεφάλι. Από πίσω χωρίς να θέλει, η μέση, τα πόδια και η πόρτα κλείνει.


Το φως ανοίγει. Πίσω από το τζάμι η «Ο». Μόνη.


-Γεια σου… το βλέμμα προς τα πάνω και στο αριστερό μάτι πέφτει και βυθίζεται η «Στιγμή» και στο δεξί η «Τύπα».


Ώρες μετά, τυφλός. Στα χέρια μου χορεύει η «Ο». Οι άλλες δύο, ακόμα καρφωμένες…


(Ο πόλεμος για όλους σχεδόν τους ανθρώπους είναι κατακριτέος. Άρα θα περίμενε κανείς, να μην έχει θέση στον ανθρώπινο πολιτισμό. Έχει όμως. Εξυμνήθηκε, ήρωες έπλασε, κατακτητές, κυρίαρχους, αφέντες, σκλάβους και Μέγα. Όχι Κ και υ του Bdsm, αυτοί είναι απλά ανώμαλοι. Οι άλλοι είναι εχθροί ή φίλοι.

Εγκλήματα πολέμου. Τι αντιφατική πρόταση…

Η σκοτεινή τους πλευρά διακριτικά φωτίστηκε και αυτό συνήθως από τους ηττημένους. Θεωρώ τον εαυτό μου ως ηττημένο βαριά, σε μία κοινωνία που με το στόμα της φωνάζει κατά του πολέμου, αλλά στη ψυχή της ονειρεύεται τη δική της σημαία, σε κάθε σπίτι αυτού του πλανήτη. Το δικό μου φως, είναι μερικά σπίρτα και αυτά βρεγμένα και ονειρεύομαι την δική μου σημαία της Ειρήνης καρφωμένη σε κάθε σπίτι. Τα όπλα μου, βιαστικά σκίτσα. Δεν μ’ αρέσει να στέκομαι για πολύ σε αυτές τις εικόνες όταν τις φαντάζομαι. Με αρρωσταίνουν. Και η φαντασία μου είναι φτωχή μπροστά στην πραγματικότητα. Οπότε ζητάω την επιείκεια.

Ένας πρόσφυγας πολέμου. Σμυρνιός στη καταγωγή. Έλληνας στη Σμύρνη. Τούρκος στη Αθήνα. Δεν έχει σημασία η εθνικότητα για μένα. Άνθρωποι ήμαστε όλοι.

Τα δικά μου χαϊκού. Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή και συνήθως μετρούν 17 συλλαβές. Η δική μου αναπνοή κρατάει παραπάνω…)

 

Στίχος πρώτος

-Σε περιμένει. Ο αξιωματικός δείχνει στο νοσοκόμο την είσοδο.


-Χρειάζεται πολύ αίμα;


-Δύο τουλάχιστον. Ο νοσοκόμος νόημα κάνει και την τρίτη παίρνουν. Με τα πόδι την Πύλη ανοίγει. Σε κρεβάτι, χλωμός και άρρωστος ο βασιλιάς. Γύρω του ανήσυχοι οι αδιάφοροι.


-Βιάσου. Το βήμα του ανοίγει και από τα μαλλιά σέρνει τις δύο αιχμάλωτες…

 

-Γνωρίζω.


-Τι του ρυζιού σκουλίκι;


-Για ποιο λόγο σκάβω αυτόν τον λάκκο, αλλά ένας μόνος είμαι, στο σπίτι αυτό μονάχα εγώ μένω.


Ο δήμιος χαμογελά. Το θύμα τα χείλια του δαγκώνει. Στα μάτια του οι φλόγες του σπιτιού ανάβουν.


-Έρχεται παρέα…

 

-Από την άλλη γύρνα τον, από αυτή του την μεριά ψήθηκε ο Διάκος.