Στιγμιότυπα...

-Την κοκκινομάλλα θέλω να γαμήσεις και μετά να την σκοτώσεις. Και το μαχαίρι του στον αιχμάλωτο άντρα πετά.


-Μα αφέντη αυτή είναι η κό.. Ένας πυροβολισμός διώχνει τις κουκουβάγιες μακριά. Ο άντρας πέφτει.


-Φέρτε μου τον επόμενο. Ένας στρατιώτης σπρώχνει τον νεαρό αιχμάλωτο.


-Αυτός ποιος είναι;


-Ο Υιός του…

 

Η όψη του μικρού σπιτιού στέκεται αγέρωχη μπροστά στον κατακτητή. Στα παράθυρα οι διάφανες κουρτίνες ανεμίζουνε στις φλόγες. Η πόρτα της ανοιχτή. Στο κούφωμα κρεμασμένη η μαυροντυμένη γριά. Από πίσω της χαλάσματα…

 

Στίχος δεύτερος


-Του! Το μικρό, μικρό, πολύ μικρό ανθρωπάκι, πάνω στη σφαίρα κάθετα στα πόδια του ορίζει και με το σπαθί Του δείχνει, προς την Άπω Ανατολή. Η αρχή προς τα κει Του τρέχει.


Εκατοντάδες τα έκτακτα δελτία που τον ακολουθούν, υπάκουοι στρατιώτες από πίσω του. Η σφαίρα στα πόδια τους γυρίζει.


Σε πέντε της πλάνης της μικρή της σφαίρας, σκηνικό παρόμοιο. Άνθρωποι δεν είναι. Άλλοι πετούν, άλλοι σέρνονται, άλλοι κολυμπούν σε θάλασσες και άλλοι μες το χώμα. Και στις έξι σφαίρες, ενέργεια δίνει το Εγώ τους. Έξι σφαίρες που περιστρέφονται προς κατεύθυνση την ίδια.


-Άρχοντα, το αμάξι έτοιμο. Και οι τροχοί οι έξι σε κίνηση, στο τώρα.


Ο Άρχοντας αγέρωχος, στην άμαξα ανεβαίνει και τον κορμό του όρθιο κρατά ψηλά. Με την αστραπή του δείχνει εμπρός, στους φτερωτούς πολεμιστές του που απ’ τα όπισθεν το σύνθημα του περιμένουν.


-Του! Η Άμαξα αρχή και τρέχει. Από πίσω πετούν οι φτερωτοί. Η πύρινη η σφαίρα, ανάποδα πω τα ίχνη τους περί και στρέφεται.


Πέντε ακόμα ήλιοι το παράδειγμα Του ακολουθούν…

 

Στα πόδια του Τηλέμαχου, καβάλα οι γυμνές και σκύλες. Στους κόλπους που αφρίζουν, τα δάχτυλα χάνονται και τα κόκκαλα εξαρθρώνουν. Οι θολωτές καμάρες ακολουθούν. Ξυρισμένα κεφάλια, στις γυναίκες, ιδρώτας που στάζει στα βαριά αλλά κερασμένα όχι, στήθη τους. Τα ουρλιαχτά τους μουγκά, γλώσσα και χορδές κομμένες. Ο Αυτοκράτορας τη ψυχή του γεμίζει με την εικόνα, του αίματος που τα πόδια χρωματίζει;

Όχι. Πίσω και στον Τοίχο, ο χάρτης της Γης, γεμάτος στο ολό γιο μο του, με του πράσινου φωτός λαμπάκια. Ο πλανήτης στα πόδια του, τον κόλπο του ξεσκίζει για να τον υποδεχθεί. Ο ργασμός στις γυναίκες μαζί με τον θα νατο τους έρχονται. Με τα πόδια του τινάζει, τα ψυχα κορμιά τους. Στο μάρμαρο του Λευκού Φευγιού, το κόκκινα αποτυπώματα του αίματος, τα ίχνη που αφήνει ο Τηλέμαχος.

Σήμερα είναι μία μέρα όμορφη και ο χάρτης, δικός του πράσινος.

Κόκκινο φωτάκι το πράσινο σ’ ένα διώχνει.

Ο Τηλέμαχος ανησυχεί. Το δεύτερο μαζί με το τρίτο, κόκκινα κι αυτά.

Δεν είναι δυνατόν, ο Τηλέμαχος τους συμβούλους του καλεί. Ζωντανός κανείς. Τους είχε αφανίσει.

Δέκα κόμα και μετά εκατό. Ο χάρτης άρρωστος στα μάτια του, από πράσινος στο κόκκινο βαθύ.

Ο Τηλέμαχος φωνάζει. Φοβάται και τρομάζει. Μοιχός ο χάρτης, στο κόκκινο δίνει την ψυχή του.

Ο Τηλέ γκρεμίζεται και το παράθυρο ανοίγει. Από του παρά τη θύρα φωνάζει, για βοήθεια, Hell p και SoS. Κανείς ζωντανός. Τον Λαό τον αφάνισε στο χθες. Μία του τελευταία ματιά στο χάρτη. Ένα μόνο φωτάκι πράσινο. Ο Τη στο περβάζι ανεβαίνει και βουτάει. Και η τελευταία πια φωτιά του κόκκινου…

 

Τη πόρτα, το μικρό της τραπ χαρτί, ανοίγει. Ψηλή η γυναίκα και γυμνή το κέντρο του ορίζει. Μπότες σε ανάποδα στιλέτα, τα θεμέλια της.


-Play ork mobil ? Στα νύχια της τσεκούρι, το χαρτί αβέβαιο. Στην ανατολή ο πατερούλης, στη δύση η μητερούλα.


-Μπόμπα! Πατέ…


-Χαρακίρι! Μητέ… Το χαρτί την Θεά του ορίζοντα κοιτά και…


-Play. Ψελλίζει. Η γυναίκα στον σΑρτ χαμόγελο, το πόδι της σηκώνει και το χαρτί καρφώνει.


Η ώρα Του περνά και τα πάντα έτοιμα. Στα στιλέτα της γυναίκας τα μαύρα χαρτιά διαχωρισμένα από τα κόκκινα. Ο κόσμος περιμένει, οι κάμερες σκασμός, ο ηγέτης κάθεται, το πλήθος του κοιτά και το στόμα του ανοίγει. Μία λέξη, στη μέση κόβεται, λίγο νερό να πιεί και μετά το κεφάλι του κρεμάει.


Η γυναίκα τους γονείς κοιτά και με τα λόγια μαστιγώνει.


-Αφόρτιστος; Η μητέρα τον πατέρα χαστουκίζει.


-Αυτός την μπαταρία ξέχασε. Η γυναίκα τον πατέρα στα τέσσερα τον στήνει και ψάχνει στην πέτρα λάδι.


-Όχι εγώ αυτή και στη μητέρα κλωτσιά χαρίζει. Η γυναίκα συννεφιάζει, οι γονείς στα πόδια προσκυνούν και τα χείλια τους τις μπότες της γυαλίζουν.


-Συγχώρεση σου ζητούμε, τα πεινά και οι δύο. Τα πόδια της τινάζει και τα δόντια στο χαλί γκρεμίζει.


-Άχρηστοι. Τα βήματα ακέραια, στο παρασκήνιο δεκαδικά τελειώνουν, το πέος του ηγέτη πιάνει και στο ρεύμα βάζει. Το κεφάλι του σηκώνει και χαμόγελο εγκάρδιο στο πλήθος που αναμένει.


-Ψαίματα!!!

 

-Κύριε το παλάτι είναι έτοιμο. Η Εστία περιμένει.


Ο Κύριος το κεφάλι του χαμήλωσε και η πυραμίδα στον ήλιο τα μάτια του τυφλώνει. Οι βολβοί στη φωτιά του ήλιου μαραίνονται και πέφτουν. Το χέρι του απλώνει, νέα μάτια, ζεστά ακόμα, στις κενές φωλιές τοποθετεί και πάλι βλέπει.


Πυραμίδα το έργο που τον ουρανό χαράζει. Πέτρα και βράχοι, τα θεμέλια δεν είναι. Αλλά Δέντρα ζωντανά, αιχμάλωτοι της Δημοκρατίας του Πολέμου.


-Κύριε, δεν φοβάστε μήπως φύγουν και η πυραμίδα καταρρεύσει. Τα Βλεμ ζωντανά και οι ρίζες γερά κρατούν, αλλά τι είναι αυτό που στις θέσεις του δεσμεύει και του ς τίχους τους βαστά ζει;


-Τα παιδιά τους μικρέ μου Λαντ, οι σπόροι τους, η ελπίδα για το μέλλον τους. Στείροι όλοι πια, λάφυρα πολέμου τα σπόρια τους. Η μόνη ελπίδα που ‘χουν στο βάλτο τους παρελθόντος να μη χαθούν. Και όλους τους πολύτιμους, τους ακριβούς τους σπόρους, στα χέρια μου κρατώ. Μικρό πουγκί, στη μέση του δεμένο.


Η Εστία μαχαίρι δίνει στον Άρχοντα των Τζε και το μικρό Σκαμνί, στα έξι πόδια του αναγκάζει να σταθεί.


Το κεφάλια του Σκαμνιού, στο αντίθετο κοιτούν και το ένα το άλλο δεν βλέπει, όταν από το σώμα χωρίζεται με βία. Ο Άρχοντας, με μανία και λαχτάρα τα κεφάλια αφαιρεί και το πράσινο υγρό το ζωτικό του Σκαμνιού, από τη Λάμια πάνω του σκουπίζει. Το μαχαίρι άγαρμπο, άκομψο ή μήπως όχι, τρύπα χαρίζει στο πουγκί και οι Σπόροι στο θόρυβο κρυμμένοι, δραπετεύουνε στη Γη. Βυθίζονται, σε τούνελ χώνονται και σε μέρη άλλα φτάνουν.


Τα αιχμάλωτα Βλεμ την απόδραση ακούνε και τα κύματα από τα σπόρια που κάτω από τη Γη θεριεύουν αισθάνονται, χαίρονται, ετοιμάζονται και…


Σεισμός μεγάλος, ο Εγκέλαδος τη Βι αστική τη Γη ταράζει, τα Βλεμ τις αλυσίδες σπάνε και η πυραμίδα πέφτει. Το πιο μεγάλο και γέρικο απ’ αυτά, τον Άρχοντα ζητά και στο έδαφος ξαπλώνει…

 

Στίχος 3ος


Up το λαιμό του το κλειδί αφαίρεσε.


Τα ψύχουλα τίναξε. Μεταλλικά τα λογα, με φτερά πουλιά, στον αέρα τις αλυσίδες άρπαξαν.


Λάβαρα τεντώθηκαν και μαζί και του άντρα άκρα.


Στυμμένη από υγρά της Δόξας του Δούλου η σάρκα.


Στίχος 4ος


Των συμφώνων τα φωνήεντα από χείλια στερεά


Ρωμιών νεκρά φιλιά, θέλουν οι ρώγες του, αλλά αυτή στα δύο ανοίγει και ο χυμός τους στάζει.


Τα πουλιά τη φωνή τους ακούνε και τις αλυσίδες αφήνουν.


Σκοτεινά τα μονοπάτια που στο εγώ του, τα πόδια της αφήνουν.


-Σε παρακαλώ, να με λυτρώσεις θέλω. Ο πρώην Βασιλιάς τα ακροδάχτυλα της πίνει.


Η γυναίκα δεν μιλά, το κλειδί στην τρύπα βάζει και το κόκκινο μικρό του φώνο δείχνει.


Ο βασιλιάς σέρνεται και το κουμπί πατάει…


Η μοίρα του Κόσμου όλου, στην γωνία της Μικρής Ασίας.



Τετράστιχο πρώτο


Σε γνωρίζω από την όψη


Του φευγιού τη βιαστική


Up τα λάβαρα στυμμένη


Των Ρωμιών τα σκοτεινά