Στον ουρανό ένας άγγελος είναι ένα συνηθισμένο άτομο

«Αυτός είναι κι ο τίτλος του έργου;»

«Σκεφτήκαμε ότι με κάποιον τρόπο είναι αρκετά επαναστατικό. Το ίδιο, βέβαια, είναι κι αυτό που λέω τριγυρνώντας με τα οπίσθια έκθετα πάνω κάτω στη σκηνή: ‘αφοδεύστε ελεύθερα’. Κι αυτό είναι το θέατρο που εμείς παίζουμε, κεντρίζουμε την προσωπική στιγμή – τη σέρνουμε από τη χέστρα και τον αυτοκινητόδρομο στα σαλόνια.»

«Ψάχνετε για άτομα συνηθισμένα σε ασυνήθιστα μέρη;»

«Και ασυνήθιστα άτομα σε συνηθισμένα μέρη – ξετρυπώνουμε την διαβολική μορφή ενός αθέατου διαβόλου με το να βυσσοδομούμε μ’ έκπτωτους αγγέλους.»

«Το ‘αθέατο θέατρο’ είναι η νέα πρωτοπορία στο σύγχρονο θέατρο, την ίδια στιγμή που γίνονται οι πρόβες γίνεται και η πρεμιέρα του έργου – μαζί τους πέφτει και η τελευταία αυλαία. Επίσης, την ίδια στιγμή, επιτυγχάνεται η κριτική και ο κοινωνικός σχολιασμός του έργου. Στοχεύετε, λοιπόν, στη διάσπαση του πυρήνα της θεατρικότητας;»

«Ναι και όχι, δηλαδή η θεατρικότητα υπάρχει και θα υπάρχει στις ζωές μας, είναι η θάλασσα για τα αμφίβια. Περισσότερο επιδιώκουμε να ξεσκεπάσουμε ένα αληθινό έγκλημα και μετά – όχι πριν – να καπνίσουμε την πίπα του Σέρλοκ Χολμς.»

Παρατηρείται κίνηση επί σκηνής.

Η Εβελίνα έχει το συνήθειο να κρατάει στα χέρια τις γόβες της και να δίνει οδηγίες χτυπώντας τα τακούνια στα σανίδια. Είμαι σίγουρος ότι η μουσική της αυτή θα γίνει και δική μου. Λατρεύω ό,τι κάνει, πέφτω και φιλώ με κλονισμό ψυχής το κάθε βήμα που έκανε. Σερνόμουν από στοά σε στοά όταν μπερδεύτηκε ένα τρικάκι στα πόδια μου. Έσκυψα να δω: «η Μέρα των (α)Θεών!». Με το που σηκώθηκα είδα ένα θηλυκό από μέση απόσταση να μου κλείνει το μάτι. Ήταν τόσο δυνατός ο ηλεκτρισμός που αυτομάτως ταξίδεψα στ’ απλωμένα χέρια στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα.

Μία φορά στα είκοσι χρόνια μία μυστική συνάντηση κορυφής λαμβάνει χώρα στον κόσμο. Το πλουσιότερο άτομο στον κόσμο βρίσκεται με το αντίστοιχα ισχυρότερο στρατιωτικά. Οι δύο τους μισιούνται όσο τίποτα στον κόσμο, όμως χωρίς τα λεφτά του πρώτου ο δεύτερος δεν μπορεί να πληρώσει το λογαριασμό των στρατών του, ενώ ο πρώτος χωρίς προστασία δεν μπορεί να πολλαπλασιάσει τον πλούτο του.

Ωστόσο μιλάμε για πανέξυπνους εξουσιαστές, χρόνια στο κουρμπέτι, που για να ελαφρύνουν λίγο το κλίμα της συνάντησης, ίσως και για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, ως λάτρεις του θεάτρου και κωλοπετσωμένοι, ντύνονται ζήτουλες, κυνικοί φιλόσοφοι και άστεγοι, με τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες να κρατούν μέρες.

«Αυτή είναι η ευκαιρία μας να τους τσακώσουμε – μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!», έκραξε σαν την Μήδεια η Εβελίνα. Ήταν γραπτό να την ακολουθήσω στο κυνηγητό τους. Τίναξε πίσω την πλουμιστή της κόμη και δρασκέλισε σαν καθαρόαιμο άτι το δρόμο από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Ήταν η Σωτήρας της ανθρωπότητας, ο Υπεράνθρωπος που θα απελευθέρωνε τον κόσμο – εκτός από εμένα, που ένιωθα αβάσταχτα τα δεσμά του έρωτα.

«Αφέντρα και Κυρά μου, έχω μία ιδέα», της είπα. Είχα ξεθεωθεί. Δέκα φορές είχαμε γυρίσει το κέντρο και τα προάστια. Εκείνη κάλπαζε πάνω στο λευκό άτι της, εγώ σαν το γαϊδουράκο του Σάντσο Πάντσα από πίσω.

Της είπα ότι έχω δει δύο άστεγους σε διάβαση της Συγγρού. Είναι η στιγμή που από μέσα της βγαίνει η λυσσασμένη γάτα και αρπάζει τη βουκέντρα.

Το σχέδιο είναι να τους πλησιάσουμε μέσα από τη δική τους «αθέατη» οπτική. Της πρότεινα να κάνουμε ότι τάχα ανήκουμε σε κάποια φιλοζωική οργάνωση που ψάχνει για γατάκια στους υπονόμους.

«Όχι, θα επιτεθούμε στα ίσα, όπως ταιριάζει στο ήθος και τις ιδέες μας. Θα παραστήσουμε τους λουδίτες-μπουλουξήδες και μοιράζουμε φρέσκα κουλούρια», είπε αυτάρεσκα η Βασίλισσα Ντάμα Κούπα.

Η Εβελίνα χτυπά εκνευρισμένη το τακούνι της, από τον θυμό τα μάτια της έχουν γίνει κουμπότρυπες. Πλησιάζω διστακτικά τους δύο ρακένδυτους. Εκείνοι δείχνουν να μας αγνοούν επιδεικτικά, ξεκαρδισμένοι σε γέλια μέχρι δακρύων (αναφορά στους μεγάλους της φαρσοκωμωδίας), δείχνοντας και τραβώντας ο ένας τα κουρέλια του άλλου.

Η πρόταση να τους βαφτίσω Χαρίλαο και Βρασίδα τους αφήνει αδιάφορους – όχι όμως και τα εκτεθειμένα κουλούρια μου που με περίσσια χυδαιότητα απλώνουν τα χέρια τους και τα πασπατεύουν. «Αφοδεύστε ελεύθερα», φωνάζω και ακολούθως στρέφομαι προς την έγκριτη θεατρολόγο, «θέλοντας τώρα να συνταιριάξω έναν λεκτικό ακροβατισμό μ’ έναν ρεαλιστικό αυτοσχεδιασμό, που πιστεύω ότι θα καταδείξει την χείριστη ποιότητα του αγοραίου έρωτα στις μέρες μας».