Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Δεν με πήγε στο παμπ όπου πήγαινε συνήθως, γιατί είπε ότι είχε μαλώσει με τον ιδιοκτήτη, επειδή του είχε πουλήσει flat beer και δεν το παραδεχόταν. Είπε ότι σε λίγες μέρες, μόλις ξεχνιόταν το περιστατικό, θα πήγαινε να του ρίξει κόλα στην κλειδαριά της πόρτας. Το μυαλό του λειτουργούσε με μία σαγηνευτική παιδικότητα. Άθελά μου θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Steve Jobs, “Stay hungry, stay foolish.” Δεν ήξερα ποιος από τους δυο μας ήταν πιο foolish, αλλά υποπτευόμουν ότι θα μπορούσα άνετα να καταβροχθίσω το σύμπαν και πάλι να μην μου φτάσει...

Με πήγε σε ένα παμπ που στεγαζόταν σε μία έπαυλη του 1625, η οποία είχε μετατραπεί σε πολυτελές ξενοδοχείο. Είχε υπέροχο κήπο, με ένα θεόρατο yew tree, ένα είδος έλατου, κάτω από το οποίο εγώ και ο Γηραιός φωτογραφηθήκαμε. Ήμασταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι, πρέπει να το παραδεχθώ. Εκείνος έμοιαζε λίγο με τον Χέμινγουεϊ κι εγώ έμοιαζα λίγο με την ηρωίδα του, τη Lady Brett. Το παμπ στεγαζόταν μέσα στους παλιούς στάβλους, η διακόσμηση απαρτιζόταν από σέλες και χαλινάρια στους τοίχους. Ήπιαμε χλιαρή μπύρα, η οποία δεν ήταν καθόλου κακή. Φάγαμε Yorkshire pudding, το παραδοσιακό πιάτο της περιοχής, δηλαδή πίτα με λουκάνικα και λίγα λαχανικά βρασμένα για γαρνιτούρα. Εκείνος παρέμενε μουγκός αλλά ανακάλυψα ότι είχα τη δυνατότητα να τον παρασέρνω σε συζητήσεις. Όταν κουραζόταν από την πίεση της συζήτησης, άρχιζε να μιλάει μόνος του. Συνήθως έλεγε, “Oh Jesus”, ακολουθούμενο από κάτι ακατανόητα. Ήταν φανερό ότι ήταν θυμωμένος με κάποιον. Η συζήτηση που είχε με αυτόν τον νοητό άγνωστο ήταν συχνά έντονη. Όταν τον ρώτησα με ποιον έχει αυτές τις συζητήσεις, μου είπε ότι μιλούσε με τη μητέρα του, που είχε πεθάνει εδώ και χρόνια. Ήταν μία γυναίκα που δεν τον είχε αποδεχτεί ποτέ, δεν ήθελε καμία επικοινωνία μαζί του, δεν είχε ενδιαφέροντα, ήταν απλά αδιαπέραστη, ένα κλειστό κύκλωμα. Δεν θα την συγχωρούσε ποτέ γι αυτό, μου είπε. Ίσως γι αυτό να είχε γίνει Μάστερ, σκέφτηκα εγώ. Ίσως να ήθελε να διαπερνά τα κλειστά κυκλώματα των γυναικών, επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να το κάνει με τη μητέρα του.

Δεν αρκούνταν στη συζήτηση αλλά έκανε και χειρονομίες με το δεξί του χέρι, κινήσεις που είχα παρατηρήσει να κάνει και στο λεωφορείο και στο δρόμο όταν περπατούσαμε, αν και πρόσεχε να είναι διακριτικός, ίσως για να μην τον θεωρήσω μούρλιακα. Οι κινήσεις αυτές ήταν κυκλικές ως επί το πλείστον, κινήσεις με τα ακροδάχτυλα. Ήταν λίγο σαν να χαϊδεύει το παρελθόν με το χέρι του. Δεν είπα τίποτε άλλο, τον άφησα να το κάνει χωρίς καμία αντίδραση από την πλευρά μου, και σύντομα, καθώς περνούσαν οι μέρες, ξεθάρρεψε και μιλούσε κανονικά πλέον με μεγάλες εύσχημες χειρονομίες προς τη νεκρή του μητέρα.

Μερικοί πιστεύουν ότι το να είσαι σκλάβα έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεχόμαστε να μας κάνουν, πόσο πόνο και πόσο εξευτελισμό μπορεί κάποια να υπομένει, πόσο εύκολα μπορεί να αποδέχεται τη χρήση της, σεξουαλική ή μη. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Η ιδιοσυγκρασία της σκλάβας, της επιτρέπει να αποδέχεται τον Αφέντη ακριβώς όπως είναι, χωρίς να επιθυμεί να τον αλλάξει. Η παθητικότητά της δεν είναι (μόνο) σωματική, σεξουαλική ή ερωτική. Πρόκειται για μία υπαρξιακή παθητικότητα, μία παθητικότητα που έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη απουσία επίκρισης. Η σκλάβα είναι μία ήρεμη και ζεστή αγκαλιά, μία πηγή τρυφερότητας και αποδοχής, μία απύθμενη υποχωρητικότητα, μία όαση κατανόησης, πολύ πιο πέρα από τη μητρικότητα της μητέρας, πολύ πιο πέρα από τον έρωτα της ερωμένης, πολύ πιο πέρα από την συντροφική αγάπη. Η μόνη θηλυκότητα που είναι έμφυτη, αλλά που στις μέρες μας πρέπει πλέον να διδάσκεται, είναι η θηλυκότητα του να αποδεχόμαστε.

Με μία σταδιακή αύξηση των επιλεγμένων προτάσεων που άρθρωνα ανάμεσα στις γουλιές από χλιαρή μπύρα και στις αδιάφορες ματιές προς το κρίκετ που έδειχνε η μεγάλη οθόνη στον τοίχο, κατάφερα να ξεκινήσω κάτι που έμοιαζε με συζήτηση. Σιγά σιγά άρχισα να εισχωρώ στη σκέψη αυτού του εμφανώς πληγωμένου άντρα, που κρατούσε τον εαυτό του ακέραιο παρά τις εξωτερικές παρεμβάσεις, ακόμη και αυτές ενός καταρρέοντος περιβάλλοντος. Τα έπιπλα τα μαζεμένα από τα σκουπίδια, η άρνηση να διαχωρίσει τα αντικείμενα που πρέπει να πεταχτούν από αυτά που πρέπει να τακτοποιηθούν, η απροθυμία να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή του τα τελευταία 20 χρόνια, οι κυκλικές χειρονομίες - ύστατη άμυνα στον θάνατο που του στέρησε το αντικείμενο της αγάπης και του μίσους – η πικρία που είχε αφήσει σαν απόσταγμα η μακρόχρονη μοναξιά, και που έβρισκε την τέλεια έκφραση στο αναμάσημα των χειλιών του, είχαν ήδη αποτυπώσει με αδρές γραμμές ένα συγκλονιστικό πορτραίτο, που δεν μπορούσα να αγνοήσω, ούτε να περιφρονήσω. Εδώ ήταν ένας βράχος, ένας άντρας που δεν μετακινούνταν ούτε χιλιοστό. Η δική μου κοσμοπολίτικη προσέγγιση σε έναν αιώνα που ονόμαζα δικό μου, σαν να τον είχα φτιάξει μόνη μου, δεν ήταν παρά η ματιά ενός πλάσματος που περιφέρεται σαν φτερό στον άνεμο και γεύεται τις αμέτρητες στιγμές που αποκαλούμε βιώματα, χωρίς να μπορεί να τις ερμηνεύσει, χωρίς να μπορεί να τις συνταιριάξει σε ένα κατανοητό σύνολο. Χρειαζόμουν αυτόν τον ακραία εκκεντρικό άντρα όσο και αυτός χρειαζόταν εμένα και το δικό μου gusto.

Έφερα λοιπόν τη συζήτηση στο επίμαχο θέμα, αυτό για το οποίο είχα κάνει δύο χιλιάδες χιλιόμετρα, το θέμα του βασανισμού του σώματος. Άρχισα να του απαριθμώ τα δικά μου βίτσια, τις φαντασιώσεις που με ερεθίζουν, αυτές που έχω ήδη κάνει πραγματικότητα και αυτές που επίκειται να ζήσω μέσα στην επόμενη δεκαετία, αν δεν με σκοτώσει εν τω μεταξύ κανένας από τους τρελούς που ψαρεύω στο Ίντερνετ.

«Η δική σας αγαπημένη φαντασίωση ποια είναι;» ρώτησε η αθώα σκλάβα, γέρνοντας ελαφρά προς το μέρος του, με μία κίνηση που σύμφωνα με τις αρχές του body language προδιαθέτει πάντα θετικά τον συνομιλητή μας.

Έλαμψαν τα μάτια του, αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια, παράθυρα εκτυφλωτικού φωτός μέσα στο αντρικό αυτό κορμί που μόλις είχε αρχίσει την κάθοδο προς τα γηρατειά, με αυτό τον γλυκύτατο τρόπο που έχουν οι άντρες να γερνούν, χωρίς να πειράζει σχεδόν καθόλου. Με κοίταξε σταθερά μέσα από τις μπλε λίμνες της φαντασίας του και μου είπε τα εξής:

«Σου χώνω μία πετσέτα στο λαιμό, μία μικρή πετσέτα όπως αυτές που έχουμε για τα πιάτα και τη σπρώχνω μέχρι που να φτάσει στο στομάχι σου, όμως η άκρη να παραμένει μέσα στο στόμα σου. Αυτή είναι η γνωστή διαδικασία της γαστροσκόπησης, με τη διαφορά ότι εκεί ο γιατρός κατεβάζει σωλήνα. Αφήνω την πετσέτα μέσα στο στομάχι σου μέχρι να αρχίσεις να την χωνεύεις. Μία ώρα πιστεύω είναι αρκετή. Μετά αρχίζω να την τραβάω πάλι έξω σιγά σιγά. Η πετσέτα βγαίνει τραβώντας τα εσωτερικά τοιχώματα του στομαχιού σου. Την φόδρα του στομαχιού, so to speak».

«Μάλιστα», είπα και άρχισα να σκέφτομαι αν έπρεπε πραγματικά να κατεβώ στο κελάρι μαζί μ’ αυτό τον άντρα, πράγμα που είχαμε ήδη συζητήσει πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου. Ήθελε να με πάει στο κελάρι του σπιτιού του, με δεμένα τα μάτια, γιατί είπε ότι δεν θα έβλεπα ποτέ το κελάρι του, όμως θα ένιωθα πράγματα εκεί, να με δέσει πάνω σε μία ξύλινη σκάλα που είχε αγοράσει για 100 λίρες μόνο γι αυτό τον σκοπό, και να με ραβδίσει με το cane. Έπρεπε να φοράω ένα μαύρο παντελόνι ποδηλασίας, από lycra, το οποίο θα έβρεχε με κρύο νερό. Αυτό ήταν απαραίτητο είπε για να διαχέεται καλύτερα ο πόνος σε όλη την επιφάνεια των γλουτών και για να μην κάνω σημάδια. Μου είχε μάλιστα ζητήσει να του στείλω το παντελόνι με το ταχυδρομείο πριν πάω, πράγμα που είχα κάνει.

Δεν αναρωτήθηκα καθόλου γιατί μου το ζήτησε αυτό, αφού έχω κι εγώ τις δικές μου χορογραφίες κι έτσι μπορώ να αναγνωρίζω τη χορογραφία του σαδισμού των άλλων.

«Μία ακόμη ερώτηση», είπα. «Το κοινό σας στην Ελλάδα με ρώτησε αν πιστεύετε πράγματι ότι το μυαλό ενός σαδιστή Κυρίαρχου είναι ένα τετράγωνο φωτεινό δωμάτιο».

“It’s a sewer,” είπε χωρίς κανένα δισταγμό. Ένας υπόνομος. Μάλιστα. Δεν χαμογελάσαμε ούτε αυτός ούτε εγώ. Ήπιαμε μια γουλιά χλιαρή μπύρα, και σκύψαμε τα κεφάλια με σεβασμό στο θεριό.

«Άκου», είπε ξαφνικά, «πάρε αυτά και βάλτα στην τσάντα σου». Ανάμεσά μας, πάνω στο τραπέζι, ήταν ένα λευκό κεραμικό δοχείο με διάφορα φακελάκια με μουστάρδα, κέτσαπ και άλλες σάλτσες για το φαγητό. Μου έδωσε τρία κέτσαπ, ο ίδιος πήρε μία μουστάρδα και δύο salad sauce σε πράσινο φακελάκι και τα έβαλε στην τσέπη του πουκαμίσου του. Θυμήθηκα ότι στην κουζίνα είχε ένα μεγάλο τάπερ γεμάτο τέτοια φακελάκια. Τώρα ήξερα πώς τα είχε αποκτήσει. Χαμογέλασα και τα έβαλα κρυφά στην τσάντα μου. Θεέ μου, έκλεβα σάλτσες με τον Μάστερ...

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Ο Master Mustard

 

Re: Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Για πήγαινε στο υπόγειο μαζί Του και σου λέω εγώ μετά αν θα έχεις όρεξη για αστειάκια... 

Ουσιαστικά, αν μου επιτρέπεται ένα μικρό σχόλιο εδώ, θα το κάνω: ο λόγος που κυκλοφορούν ανάμεσά μας τόσοι σαδιστάκοι της συμφοράς, είναι κυρίως τα κριτήρια που χρησιμοποιούν οι γυναίκες με επιθυμίες και ανάγκες σαν τις δικές μου. Αντί δηλαδή να κοιτάζουν τα σημεία του κυριαρχικού χαρακτήρα, κοιτάζουν άσχετα πράγματα, όπως την δουλειά τους, τα ρούχα τους, τα λεφτά τους, την μόρφωσή τους, τη φάτσα τους, την ψευδο-αυταρχικότητα με την οποία ζητούν τα ψιλο-πράγματα που ζητούν κλπ. Εάν κοιτούσαμε πραγματικά εκεί που πρέπει, οι σαδιστάκοι της συμφοράς δεν θα μπορούσαν να σταθούν εδώ, να αλωνίζουν ανάμεσά μας, και θα πήγαιναν εκεί που πρέπει: στον αγύριστο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Spoiler!

Συμφωνώ Δώρα. Και τολμώ να πω οτι ίσως να με έλκυε κι εμένα ένας τέτοιος ιδιόμορφος χαρακτήρας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Σου δίνω rep αντί Καλημέρας.
Είμαι βέβαιος πως αυτό σου το νήμα θα αποτελέσει γεγονός
και ουδόλως με ξεγελούν οι μουστάρδες που παρεισφρέουν.
Με δύο λόγια κάνω ό,τι κι’ εσύ
- «μαλαγρώνω» λέγεται στη γλώσσα των ψαράδων -
πετάω δολώματα να μαζευτούν τα ψάρια
κι’ έπειτα αγκιστρώνω και γεμίζω το καλάθι μου.

Εξαιρετική η γραφή σου, μπορείς με το δίκιο σου να νοιώθεις υπερήφανη.
Από όλες τις απόψεις είναι ένα συμπαθέστατο πρωτόλειο
που φιλοδοξεί να καλύψει και τα τέσσερα είδη δοκιμίου,
κυρίως όμως το πρώτο, εκείνο της (συγκεκαλυμμένης) πειθούς.
Εύγε.

Πολλά θα ήθελα να σου γράψω,
αλλά δεν θα κάνω το λάθος να κόψω το κεφάλι μου
όντας βέβαιος πως γνωρίζω κάτι, το οποίο πάντως υποψιάζομαι σφόδρα.

Καρτερία...


Υ.Γ.
Ό,τι και να συμβεί σ’ εκείνο το διαβόητο κελάρι,
εγώ θα περιμένω ακόμα το Master επιφανείας που μας έχεις τάξει.
Δε φαντάζομαι να μας απογοητεύσεις με τίποτα ρετάλια γηραιού, μούρλιακα σαδίζοντα.
Θα σου πάρω το rep πίσω.

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

περιγράφεις πολύ ωραία καταστάσεις και γεγονότα
nice  

 

Απάντηση: Re: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

..το πιο ενδιαφέρον ,μεχρι τώρα ,σημείο της αφήγησης.
Δεν θυμαμαι,είχες πάρει θέση στην διαμάχη περί έμφυτης η επίκτητης κυριαρχικότητας/υποτακτικότητας;

 

Απάντηση: Re: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Αμφιβάλλω αν έχει κάποιο νόημα η διδαχή της αποδοχής. Νομίζω πως είναι θέμα ηλικίας ή μάλλον ωρίμανσης. Συνήθως οι νέοι άνθρωποι δεν μπαίνουν στη διαδικασία της αποδοχής αφού η νεαρή φύση επιτάσσει τη μη αποδοχή, την ανατροπή, την αμφισβήτηση σε οποιονδήποτε/οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της και..ευτυχώς δηλαδή. Και σε μεγαλύτερες ηλικίες, σοφότατο να αποδεχτείς τον άλλο όπως είναι αλλά από κει και πέρα το συντάσσομαι μαζί του έχει πολλά ψωμιά. Επειδή τον αποδέχομαι δεν σημαινει ότι θα αφεθώ με περισσή ελαφρότητα να με πάει όπου του καπνίσει..ούτε αυτή η τάση με κάνει περισσότερο ή λιγότερο θηλυκό. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω.

Αν και διακρίνω μια δόση χιούμορ, πραγματικά πρέπει να σε έζωσαν μαύρα φίδια.. Σε διεγείρει η αίσθηση του κινδύνου; Πώς και εξέθεσες τον εαυτό σου σε κατάσταση όπου δεν θα είχες κανένα έλεγχο; Μέσα σου, του είχες εμπιστοσύνη παρόλο που τον γνώριζες ελάχιστα; Δεν ξέρω ποιος είναι περισσότερο μούρλιακας εδώ.. 

 

Ευχαριστώ. Σε λίγο δεν θα ξέρω τί να τα κάνω. Με έχει συγκινήσει η ενθουσιώδης υποδοχή που μου επεφύλαξαν οι συμφορουμίτες μου.

Εγώ δεν έχω καλάθι αλλά κάπου θα βρω να βάλω τα ψαράκια που θα πιάσω. Σας παραπέμπω στο χαριτωμένο βιντεάκι που παρέθεσα στα fetish videos.

Προς τί η τόση συγκατάβαση; Ούτε ο Καζαντζάκης να ήσασταν. Κάτι τρομεροί και φοβεροί εκδότες των Αθηνών ήδη τρώνε από τη χούφτα μου. Κι εσείς, ντιπ; 

Η πάγια θέση μου είναι nature vs nurture σημειώσατε Χ.

Δεν είναι τόσο η διδαχή της αποδοχής (αποδοχή σημαίνει να μπορείς να γίνεσαι πολύ πολύ απαλή vis-a-vis της πραγματικότητας), όσο είναι η απαλειφή ενός τεράστιου ψέματος με το οποίο γαλουχούνται οι άντρες και οι γυναίκες της εποχής μας. Το ψέμα αυτό αφορά την υπέρτατη αξία (και αξίες που απορρέουν από αυτήν) στο ηθικό/αισθητικό πεδίο της ανθρώπινης σκέψης.

Έχεις δίκιο όσον αφορά τους νέους και την τάση τους να αμφισβητούν. Πολύ καλά κάνουν. Θεωρώ ότι η θηλυκότητα των άγουρων γυναικών βρίσκεται σε λανθάνουσα έτσι κι αλλιώς και δεν θα είχε νόημα να μιλούμε για την γοητεία της απαλότητας στην οποία αναφέρθηκα.

Άλλο καπέλο αυτό. Εγώ μίλησα για ερωτικές σχέσεις ασυμμετρίας. Βαμβάκι αγαπητή μου, βαμβάκι. 

Και βέβαια με έζωσαν μαύρα φίδια. Και βέβαια με διεγείρει ο κίνδυνος. Και βέβαια εξέθεσα τον εαυτό μου στον κίνδυνο, όχι μία φορά, αλλά εκατοντάδες. Και βέβαια είμαι θεόμουρλη.

Παρόλα αυτά έχω επιβιώσει και μάλιστα δεν με βρήκε ποτέ και κανένα κακό, ίσως επειδή πάντα παίρνω τις προφυλάξεις μου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχα επιβεβαιώσει την ταυτότητα του όντως πολύ γνωστού συγγραφέα και μάλιστα του είχα ζητήσει να μου στείλει φωτοτυπία του διαβατηρίου του πριν ακόμη ξεκινήσω. Αυτή την άφησα σε έναν καλό μου φίλο, σε περίπτωση που κάτι μου συμβεί. Όμως, η αίσθηση της εμπιστοσύνης είναι κάτι που δεν βασίζεται σε φωτοτυπίες. Είναι πολύ δύσκολο να αφεθείς πλήρως σε κάποιον ο οποίος ακόμη δεν έχει δοκιμαστεί. Έτσι, μπορώ να πω ότι έφαγα αδρεναλίνη με το κουτάλι, σε αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι...Και νιώθω πολύ κουρασμένη.

 

Το βράδυ στο σαλόνι κάθισα πάλι στο πάτωμα, στα πόδια του και είδαμε τηλεόραση. Φορούσε τα φρικτά αθλητικά. Πήρα το χέρι του στα δικά μου και του έκανα μασσάζ. Είχα μάθει πώς να κάνω μασσάζ, τότε με εκείνον τον κούκλο, τον Στέφανο, στις σουίτες του Park Hotel. Αυτή ήταν η πρώτη μου σωματική επαφή με τον Γηραιό, με το χέρι του.

«Θέλετε να παίξουμε;» τον ρώτησα τότε. Έτσι τα ξεφουρνίζω, σχεδόν άψητα.

Ήθελε. Έφερε το strap, κάτι απαλό έτσι για αρχή, για να μου δείξει το στυλ του. Κάθισα στα τέσσερα στο σαλόνι, πάνω σε κάτι που έμοιαζε με ξύλινη εξέδρα και το οποίο η διεστραμμένη φαντασία του Γηραιού είχε δει ως τραπέζι και πράγματι έτσι το χρησιμοποιούσε. Εγώ που δεν είμαι διεστραμμένη το είδα ως εξέδρα για να τρώω ξύλο. Πήγε στο κελάρι, το οποίο κρατούσε κλειδωμένο με λουκέτο και έφερε το strap. Ήταν ένα δερμάτινο λουρί, αλλά δεν έπρεπε να το δω, ποτέ δεν έπρεπε να δω τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε. Αυτό τα έκανε πιο φοβερά, μου εξήγησε. Καταλάβαινα απόλυτα περί δέους, αυτό το μάθημα το είχα περάσει στο πρώτο έτος της καριέρας μου στη σκλαβοσύνη, με άριστα δέκα.

Έτσι γύρισα το κεφαλάκι προς την άλλη, προς τα παράθυρα δηλαδή, από όπου κρέμονταν οι κουρτίνες – βρακιά, και περίμενα το πρώτο χτύπημα. Ήρθε αλλά δεν ήταν όπως τα ελληνικά δοκιμαστικά πρώτα χτυπήματα. Ήταν μία κανονική, τσουχτερή βουρδουλιά. Τσίριξα και έχασα τη θέση μου.

“Just a minute, just a minute,” άρχισα να λέω, “just a minute.” Δεν ήξερα ότι έπρεπε να με χτυπάει με όλη του τη δύναμη. Και πού την είχε φυλαγμένη τη δύναμη, ο Γηραιός; Τη μάζευε για χρόνια περιμένοντάς με;

No matter. Πέντε είχαμε πει, πέντε θα έτρωγα. Έτριψα τους γλουτούς μου, προσπαθώντας να μοιράσω τον πόνο παντού και πήρα πάλι τη θέση μου. Whoosh! Πιο δυνατή. Άου! Ξανά έχασα τη θέση μου, τώρα έχασα και την ανάσα μου. Ώστε... αυτό είναι το Βρετανικό BDSM; Βαράμε με όλη μας τη δύναμη και βαράμε με τον σκοπό να πονέσουμε τον άλλο όσο περισσότερο μπορούμε;

Ναι.

Μετά από κάθε χτύπημα περίμενε να βρω την ανάσα μου και μετά από κάθε χτύπημα επαναλάμβανα την ίδια φράση, “just a minute, just a minute,” είχε γίνει η παρηγοριά μου, αυτή η αγορά του χρόνου από τον χρόνο της ζωής μου, ετοιμαζόμουν, έπαιρνα τη θέση μου και δεχόμουν να πονέσω.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον.

Έκρυψε πάλι το λουρί στο κελάρι, το κλείδωσε με το λουκέτο και είπε «ας πάμε για ύπνο, είναι αργά». Ανεβήκαμε επάνω και ήρθε μαζί μου στο δωμάτιό μου. Ξάπλωσε δίπλα μου κι εγώ χαριεντίστηκα λίγο μαζί του, τον χάιδεψα στην κοιλιά και στις ρώγες και στη γενειάδα του, τίποτα σπουδαίο, μόνο τον άγγιζα απαλά. Είχα ερεθιστεί από το ξύλο, πάντα με κάνει να ηρεμώ αρκετά ώστε να επιτρέψω στον σχεδόν μόνιμο ερεθισμό μου να βγει στην επιφάνεια. Μαζοχίστριες...τόσο προβλέψιμες...

«Θέλεις απόψε να έρθεις να κοιμηθείς μαζί μου;» είπε ξαφνικά.

“I don’t do vanilla”, του είπα. Το είπα χωρίς να σκεφτώ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ μαζί με άντρα, σπάνια τα καταφέρνω. Πρόσφατα στην Αθήνα κοιμήθηκα με έναν πολύ ωραίο κυριαρχικό άντρα αλλά μόνο επειδή ήμουν πίτα και λιποθύμησα.

Δέχτηκε την απόρριψη χωρίς να πει τίποτα. Βέβαια δεν κατάλαβε ότι η αντίρρησή μου δεν αφορούσε το σεξ αλλά μόνο το να κοιμηθούμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Κι έτσι, δεν ξαναζήτησε σεξ για όλες τις μέρες που έμεινα στην Αγγλία, προς μεγάλη μου δυστυχία, γιατί όσα συνέβησαν τις επόμενες ημέρες μου προκάλεσαν μεγάλο ερεθισμό.

(Συνεχίζεται)

 

Για κάποιον περίεργο λόγο, θυμήθηκα το κοριτσάκι από τον "Εραστή" της Marguerite Duras.
Μου άρεσε πάρα πολύ.

Κρίμα που δε μπορώ να σου δώσω ρεπ.
Πάρα πολύ ωραίο απόσπασμα.

 

Την επόμενη μέρα πήραμε το τρένο και πήγαμε στο York. Είναι μία όμορφη Μεσαιωνική πόλη, κτισμένη πάνω στον ποταμό Ouse (προφέρεται Ουζ). Περιβάλλεται από ένα αρκετά μεγάλο τείχος, πάνω στο οποίο ο Γηραιός κι εγώ περπατήσαμε. Είχα το χέρι μου μέσα στο δικό του. Ο ουρανός ήταν γεμάτος γκρίζα σύννεφα πέρα μακριά στον ορίζοντα. Η Μεγάλη Βρετανία απλωνόταν προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, στη σιωπηλή μεγαλοπρέπεια της φύσης της. Δάκρυσα. Ποτέ δεν θα περίμενα ότι η αναζήτηση της υπέρτατης απόλαυσης θα με έφερνε κάποτε εδώ, πάνω σε αυτό το μεσαιωνικό τείχος, με τον Γηραιό να με κρατάει από το χέρι.

 

Η περιήγηση ξεκίνησε από την Micklegate Bar, την επίσημη δυτική είσοδο της πόλης, μία πύλη στα τείχη από όπου παραδοσιακά κρεμούσαν πάνω σε παλούκια τα κεφάλια όσων εκτελούνταν για προδοσία. Από την πύλη αυτή ξεκινάει το Micklegate Run, ένας δρόμος με τόσα πολλά παμπ και εστιατόρια δεξιά και αριστερά, που λέγεται ότι κανένας δεν μπορεί να ολοκληρώσει το διάσημο pub crawl του York, δηλαδή να μπει σε κάθε ένα από αυτά τα παμπ και να πιει ένα ποτό, μέχρι το τέλος του δρόμου. Ε λοιπόν, να μία πρόκληση για το μέλλον, σκέφτηκα.

Ο Γηραιός μου είπε ακόμη ότι σ’ αυτή την πόλη γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Guy Fawkes, πάνω στον οποίο βασίστηκε η ταινία V for Vendetta. Ήταν εκείνος ο τύπος που ήθελε να ανατινάξει το Κοινοβούλιο, στην αρχή του 17ου αιώνα. Η λέξη “guy” προέρχεται απ’ αυτόν. Στην αρχή “guy” ήταν μία φιγούρα που έφτιαχναν τα παιδιά από παλιά ρούχα και εφημερίδες και την έκαιγαν στις 5 Νοεμβρίου, τη Νύχτα του Guy Fawkes. Σιγά σιγά, ο όρος “guy” άρχισε να χρησιμοποιείται για οποιοδήποτε άτομο ντυμένο κάπως παράξενα. Στις μέρες μας σημαίνει απλά «τύπος» και χρησιμοποιείται χωρίς να έχει καμία αρνητική σημασία.

Μετά το μικρό αυτό μάθημα ιστορίας και γλωσσολογίας, επισκεφτήκαμε τον επιβλητικό καθεδρικό ναό, York Minster. Ο Γηραιός ρώτησε στην είσοδο τί ώρα είναι η λειτουργία, αλλά τελικά αποφάσισε να μην την παρακολουθήσουμε. Αντί γι’ αυτό, επέλεξε να περπατήσουμε στα Snickelways, που είναι μικροί μεσαιωνικοί δρόμοι για πεζούς, ανάμεσα σε κτίρια και φυσικά με πήγε βόλτα και στον κεντρικό δρόμο, The Shambles. Εκεί παλιά υπήρχαν πολλά κρεοπωλεία και επειδή οι κρεοπώληδες πετούσαν τα εντόσθια σε ένα λούκι στη μέση του δρόμου, και όλος ο τόπος βρωμούσε από τα αίματα και τα κρέατα, οποιοδήποτε άσχημο μπέρδεμα στις μέρες μας ονομάζεται στα αγγλικά shambles.

Τέλος με πήγε – όχι που δεν θα με πήγαινε – στο σπίτι όπου έζησε τον 16ο αιώνα η Margaret Clitherow, μία Καθολική που μαρτύρησε εκεί και που είναι γνωστή ως το «μαργαριτάρι» του York. Όταν η Εκκλησία της Αγγλίας αποσχίστηκε από την Καθολική εκκλησία, στην εποχή του Henry VIII, η Margaret, η οποία ήταν η σύζυγος ενός κρεοπώλη, άρχισε να βοηθάει τους Καθολικούς της περιοχής. Τη συνέλαβαν και αυτή αρνήθηκε να περάσει από δίκη και να υπερασπιστεί τον εαυτό της, γιατί τότε θα έπρεπε να κληθούν να καταθέσουν και τα τρία παιδιά της, πράγμα που σήμαινε ότι θα τα βασάνιζαν. Την εκτέλεσαν με τη συνηθισμένη τιμωρία που επιφυλασσόταν τότε για όσους αρνούνταν να περάσουν από δίκη: την σύνθλιψη του σώματος. Την έγδυσαν και την τοποθέτησαν ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω σε έναν κοφτερό βράχο, που είχε το μέγεθος της γροθιάς ενός άντρα. Έδεσαν ένα μαντήλι πάνω στο πρόσωπό της και τοποθέτησαν επάνω της μία πόρτα. Μετά φόρτωσαν σιγά σιγά την πόρτα με βράχους, προκαλώντας το θάνατό της με το βάρος τους, σε συνδυασμό με τον κοφτερό βράχο κάτω από το κορμί της που της έσπασε την πλάτη. Της πήρε δεκαπέντε λεπτά για να πεθάνει. Εκεί με πήγε, ο διεστραμμένος.

Να κατέβω λοιπόν στο κελάρι ή να μην κατέβω; Ιδού η απορία. Να γιατί ο Μεγάλος Βάρδος είχε συχνά τέτοιες απορίες. Η περιοχή και η ιστορία της σε κάνουν συχνά να αναρωτιέσαι...

(Συνεχίζεται)