Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Να είσαι καλά. Χάρηκα που γύρισες πίσω. Υποκλίνομαι και στο ταλέντο σου στο γράψιμο, ως συνήθως. Αν και η υπόκλιση διαρκεί μέχρι...

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

πολυ ομορφη περιγραφη... εγω παντως ψιλοφοβηθηκα με αυτο που ειπε με τη πετσετα..

 

Το ίδιο βράδυ, όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ο Γηραιός με ανέβασε στη σοφίτα και μου έδειξε το slave quarters που είχε ετοιμάσει για μένα. Το «δωμάτιο» της σκλάβας ήταν μία μικρή γωνιά στο προχώλ της σοφίτας, στα δεξιά της σκάλας που ανέβαζε στη σοφίτα. Εκεί είχε τοποθετήσει πάνω σε μία σειρά από τούβλα, μία μαύρη τάβλα, που κατά πάσα πιθανότητα είχε βρει στα σκουπίδια. Πάνω στην τάβλα είχε βάλει ένα στρώμα γυμναστικής. Δίπλα στο αυτοσχέδιο αυτό κρεβάτι, υπήρχε ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, «για να βάλεις τα πραγματάκια σου», είπε. Στον χώρο αυτό, πάνω από το στρώμα, ήταν στερεωμένες στον τοίχο 4 σειρές από ράφια γεμάτα βιβλία. Στην επικλινή οροφή ένας φεγγίτης θα έφερνε το φως της ανατολής του ηλίου, που θα λειτουργούσε ως φυσικό ξυπνητήρι. Χαμογέλασα. Να το κρεβάτι με ουρανό που είχα ζητήσει...Δεν μπορούσα να έχω παράπονο.

 

Προς τα αριστερά αυτού του προχώλ υπήρχαν δύο βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία, ένα χαλί τυλιγμένο ρολό και διάφορα άλλα αντικείμενα τα οποία είχαν βρει τη θέση τους σ’ αυτό τον χώρο - αποθήκη. Εκεί ανακάλυψα και έναν πίνακα, τον οποίο κρέμασα πάνω από το «τραπέζι για τα πραγματάκια μου» για να ομορφύνω λίγο το χώρο που από δω και πέρα θα ήταν δικός μου. Απεικόνιζε έναν ψηλό άντρα ντυμένο με τζιν παντελόνι. Το πρόσωπό του ήταν τόσο φωτεινό που δεν είχε χαρακτηριστικά. Μου άρεσε πολύ ο πίνακας, κυρίως επειδή ήταν αυθεντικός. Τα αυθεντικά πράγματα είναι πάντα της αρεσκείας μου, όπως είναι το ζεστό ψωμί με τυρί, οι ψητές μελιτζάνες, και το καλό BDSM.

Υπήρχαν δύο δωμάτια στη σοφίτα. Το ένα στα αριστερά ήταν το study του Γηραιού, όπου έγραφε τα βιβλία του. Δούλευε περίπου 5 ώρες την ημέρα, όσο δουλεύω κι εγώ συνήθως. Μία σειρά από φεγγίτες έριχνε άπλετο φως στο χώρο, ο οποίος ήταν ζεστός, χωρίς καθόλου υγρασία και ούτε ίχνος μούχλας. Το άλλο δωμάτιο στα δεξιά ήταν το δωμάτιο του υπολογιστή, επίσης με φεγγίτες. Η σοφίτα ήταν ένας ωραίος χώρος στο σύνολό του. Και στα δύο δωμάτια, ο Γηραιός είχε κρεμάσει φωτογραφίες από ημίγυμνες γυναίκες, όλες πολύ λεπτές, οι περισσότερες με κοντά μαλλιά. Η Annie Lenox φιγουράριζε σε αρκετές από αυτές. Τώρα ήξερα γιατί με είχε βάλει να κόψω τα μαλλιά μου τόσο κοντά.

Δέχτηκα πρόθυμα να κοιμηθώ εκεί. Η ιδέα με διέγειρε, ένιωσα σαν σκυλί που μόλις του είχαν δώσει μια γωνίτσα, για να ζει εκεί χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Αυτή η αλλαγή στη θέση μου μέσα στο σπίτι πρέπει να βρήκε ανταπόκριση σε κάποια βαθειά μου ανάγκη, που ίσως δεν ήθελα ή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Σπάνια είχε καταφέρει κάποιος να με βοηθήσει να την φέρω στην επιφάνεια. Κατάλαβα πόσο δυστυχισμένη ένιωθα ζώντας ως κανονικός άνθρωπος, αναγκασμένη να κουβαλάω το βάρος της υποτιθέμενης γοητείας και τις επιλογές της στοιχειώδους ευφυΐας με την οποία οι θεοί με είχαν καταραστεί, και την οποία χρησιμοποιούσα για να πηγαίνω από λάθος σε λάθος, μέσα σε έναν κόσμο που διέπονταν από κανόνες που δεν καταλάβαινα. Ήθελα τα πράγματα να είναι πιο απλά, διψούσα για την απλότητα της υπακοής και της χρήσης, πεινούσα για την ταπεινότητα της θέσης. Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη εδώ, ακόμη και αν, ιδίως εάν, έτρωγα τα απομεινάρια από το πιάτο του Γηραιού, ριγμένα χύμα σε μία εφημερίδα στο πάτωμα. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί, ειλικρινά. Τί σημασία έχει;

Μου έδωσε ένα μαξιλάρι, ένα μονό πάπλωμα και ένα σετ σεντόνια με μαξιλαροθήκη, ολοκαίνουργια μέσα στο πακέτο τους. Πρόσεξα ότι ήταν πολύ περήφανος που μπόρεσε να ξεπεράσει τις δικές του συνήθειες και αγόρασε καινούργια πράγματα, ολοκαίνουργια, φρέσκα, για μένα. Είχε αρχίσει να με καταλαβαίνει και να φροντίζει ώστε να νιώθω όσο πιο άνετα γίνεται. Έστρωσα αμέσως το κρεβάτι μου και στάθηκα και το κοίταζα. Θα ήμουν μια χαρά εκεί, σαν φωλίτσα.

Μου πρότεινε ακόμη, αν θα το ήθελα, να κυκλοφορώ γυμνή μέσα στο σπίτι, μόνο με το δερμάτινο κολάρο μου και τα δερμάτινα περικάρπια, τα οποία είχα φέρει μαζί μου από την Ελλάδα μέσα στο κόκκινο βαλιτσάκι μου. Είπε ότι θα ήμουν πολύ καλύτερα έτσι. Αν κρύωνα, μπορούσα πάντα να ρίξω στους ώμους μου μία ζακέτα δική του. Το δέχτηκα και αυτό με προθυμία.

Έτσι άρχισα να ζω σαν σκλάβα στο σπίτι του Γηραιού. Τα καθήκοντά μου ήταν απλά: έπρεπε να καθαρίζω την κουζίνα, να αποφεύγω τα υπόλοιπα δωμάτια, να πλένω τα πιάτα και τα ποτήρια, να μαγειρεύω, να μην τον ενοχλώ όταν εργάζεται, να ζητώ άδεια για να αυνανίζομαι αλλά να τελειώνω σιωπηλά και το απόγευμα να τον συνοδεύω στο παμπ. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο, χαλάρωσα μέσα σ’ αυτή τη ρουτίνα και ήμουν ευτυχισμένη σαν κουνέλι. Δεν είχα απολύτως καμία έγνοια, πέρα από την κάθοδο στο κελάρι.

(Συνεχίζεται)

 

Το πρώτο μου βράδυ στο slave quarters πέρασα μία δύσκολη νύχτα, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ παρά 3 ώρες. Η τάβλα έτριζε και κουνιόταν, δεν ήταν καθόλου σταθερή. Εκτός αυτού, έτσι όπως κυκλοφορούσα θεόγυμνη όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι, φαίνεται ότι κρύωσα. Ξύπνησα με ένα άσχημο πιάσιμο στη δεξιά πλευρά του σβέρκου μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, έστριβα μονοκόμματη. Περίμενα να ξημερώσει και κατέβηκα στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Όταν κατέβηκε ο Γηραιός, του είπα ότι θα πάω στο χωριό για να αγοράσω από το φαρμακείο μία θερμαντική κρέμα για το πιάσιμο. Είπε ότι με την ευκαιρία καλό θα ήταν να αγοράσω και μία αντισηπτική κρέμα, «για τις πληγές,» είπε. Ποιές πληγές, ρώτησα εγώ. Αυτές που θα μου έκανε με το cane σε περίπτωση που θα δεχόμουν να κατέβω στο κελάρι για να με ραβδίσει, είπε.

Πήγα στο χωριό, βρήκα το φαρμακείο και αγόρασα τις δύο κρέμες. Μετά, στο σπίτι, ξεφορτώθηκα την τάβλα (δεν με άφησε να την πετάξω), τοποθέτησα τα τούβλα στη γωνία δίπλα στο στρώμα μου (και αυτά δεν με άφησε να τα πετάξω) και έβαλα το στρώμα κατευθείαν στο πάτωμα. Ήταν πολύ πιο βολικό έτσι, σταθερό και άνετο. Τώρα μάλιστα. Ξάπλωσα αμέσως και βολεύτηκα και αναπλήρωσα τον ύπνο που μου έλειπε.

Εκείνο το βράδυ γεύθηκα το περίφημο cane, με τον τρόπο που το χρησιμοποιεί ένας Άγγλος. Το ζήτησα μόνη μου – όχι που δεν θα το ζητούσα. Και αυτός αλλά και εγώ ήμασταν σχεδόν case studies. Πάντα με εκπλήσσει αυτή η ανακάλυψη ενός σχεδόν παράλογου θάρρους, αυτή η οικειοθελής παράδοση σε αισθήσεις που μόνο οι ίδιοι οι μαζοχιστές βρίσκουν κατανοητές και απόλυτα φυσιολογικές. Είναι κομμάτι μίας χορογραφίας της απόλαυσης, τόσο απαραίτητη που μερικές φορές η χορογραφία γίνεται πιο σημαντική από την ίδια την απόλαυση.

Κι έτσι, βρέθηκα ξαπλωμένη μπρούμυτα στο παλιό κρεβάτι μου, γιατί αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν το καλύτερο μέρος προς το παρόν, για το πρώτο χτύπημα με το cane, αφού φοβόμουν ακόμη να κατέβω στο κελάρι. Ο Γηραιός πήγε να φέρει το cane από την κρύπτη του κι εγώ περίμενα με τον πισινό μου κάτασπρο και τρυφερό, ελαφρά ανασηκωμένο, τοποθετημένο πάνω σε δύο μαξιλάρια. Ένα τρίτο μαξιλάρι ήταν κάτω από το κεφάλι μου, για να το δαγκώσω, όταν θα ερχόταν η στιγμή, για να μην ακούσουν οι γείτονες τις τυχόν φωνές που θα μου ξέφευγαν. Όταν ανέβηκε τις σκάλες, δεν με άφησε να δω το cane, το ακούμπησε σε ένα τραπέζι έξω από το δωμάτιο. Έφερε μάλιστα από το δικό του δωμάτιο μία πετσέτα και μου σκέπασε το κεφάλι για να μην βλέπω καθόλου τί γίνεται. Πιστός εργάτης του δέους, ευφάνταστος γνώστης της σκηνοθεσίας της απόλαυσης...Να γιατί μου αρέσουν οι μεγάλοι σε ηλικία. Στήνουν τη σκηνή σαν το δίχτυ μίας υπομονετικής αράχνης, όπου σε αφήνουν να περιμένεις λουσμένη στο φως του τρόμου. Μέχρι το πρώτο χτύπημα.

Με είχαν χτυπήσει με βίτσα πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά όχι με πραγματικό αγγλικό cane. O Γηραιός μου είχε εξηγήσει πώς δίνεται το χτύπημα. Επρόκειτο για την παραδοσιακή τεχνική που χρησιμοποιούσαν στα σχολεία, “before this country went to the dogs”. Γραπώνουμε σταθερά το cane με τα δυο μας χέρια, το δεξί λίγο πιο μπροστά από το αριστερό, γιατί αυτό είναι που θα καθορίσει το ακριβές σημείο όπου θα προσγειωθεί το χτύπημα. Αγγίζουμε τους γλουτούς με το cane χτυπώντας τους απαλά τρεις φορές, σχεδόν σαν να τους χαϊδεύουμε. Αυτό προετοιμάζει και το θύμα, έτσι ώστε να κανονίσει τα ψυχολογικά του και τις ανάσες του, αλλά και τον θύτη, για να μην αστοχήσει. Ανασηκώνουμε το cane με τέτοιο τρόπο ώστε να βρεθεί πίσω από τον δεξί μας ώμο και κατεβάζουμε με τα δυο μας χέρια με όλη μας τη δύναμη, στρίβοντας το σώμα μας από τη μέση μας ώστε να συμμετέχει στη δύναμη των χεριών. Ο στόχος είναι να πονέσει το θύμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Το χτύπημα είναι επώδυνο αλλά δεν προκαλεί μεγάλη βλάβη, γιατί δίνεται πάνω σε σάρκα που δεν έχει ζωτικά όργανα. Είναι μόνο ιστοί και αισθητήρια νεύρα.

Έτσι ακριβώς το έκανε. Ένιωσα τα τρία απαλά αγγίγματα, θα ήταν σχεδόν ευχάριστα αν δεν φοβόμουν τόσο πολύ. Μου έδωσαν όμως το χρόνο να ετοιμαστώ. Πράγματι, μάζεψα μέσα μου όλο το θάρρος που απαιτεί η δύσκολη αυτή ζωή, δάγκωσα το μαξιλάρι και περίμενα. Το χτύπημα έσκισε τον αέρα και προσγειώθηκε με δύναμη πάνω στους γλουτούς μου. Για μια στιγμή δεν ένιωσα τίποτα. Απουσία οποιασδήποτε αίσθησης, ένα κενό. Μικρή αναμονή, στο μεταίχμιο της έκπληξης και της απογοήτευσης. Και μετά ήρθε ο πόνος, σαν μαχαίρι. Μούγκρισα μέσα στο μαξιλάρι και άρχισα τον χορό μου. Στριφογύριζα σαν φιδάκι που του έλιωσαν την ουρά. Δεν μπορούσα να το σταματήσω, η κίνηση ήταν αυτόματη, ζωώδης, γυρνούσα, γυρνούσα, αλλά η φωτιά δεν έφευγε.

Ο Γηραιός κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά αμέσως μόλις με ράβδισε, αποφεύγοντας να κοιτάξει αυτόν τον χυδαίο χορό στον οποίο είχε επιδοθεί το κορμί μου, αφήνοντάς με μόνη μου να τα βγάλω πέρα με αυτό στο οποίο είχα συναινέσει, που εγώ είχα ζητήσει στην πραγματικότητα. Πήγε στο κελάρι, τακτοποίησε το cane στη θέση του και μετά ανέβηκε πάλι επάνω.

Με βρήκε να τρίβω τον πισινό μου με τα χέρια μου. Είχα ήδη συνέλθει, δεν παίρνει πάνω από ένα λεπτό τελικά. Σηκώθηκα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Μία ξεκάθαρη μαύρη γραμμή κοσμούσε τους γλουτούς μου, ανοίγοντας στο περίγραμμά της σαν μαυροκόκκινη μπογιά που διαχέεται σε λευκό χαρτί. Στο κέντρο αυτού του ουράνιου τόξου που είχε εμφανιστεί στο κορμί μου, είχαν αναδυθεί λίγες σταγόνες αίμα. Έβαλα την αντισηπτική κρέμα που είχα αγοράσει το πρωί και ανακουφίστηκα αμέσως γιατί είχα φροντίσει να αγοράσω μία κρέμα που περιείχε και λίγο αναισθητικό.

“Thank you,” είπα το εκπαιδευμένο κορίτσι και ο Γηραιός ένευσε καταφατικά, σαν να έλεγε, «έκανα απλά το καθήκον μου», πράγμα που ήταν αλήθεια, εν μέρει.

«Τα συμβολικά χτυπήματα δείχνουν περιφρόνηση προς τη σκλάβα», είπε, «είναι σαν να την πατρονάρεις. Θα ήταν δείγμα συγκατάβασης αν το χτύπημα δεν ήταν αρκετά δυνατό. Το χτύπημα πρέπει να είναι πραγματικά οδυνηρό, αν σεβόμαστε πραγματικά τη σκλάβα μας».

Καταλάβαινα πολύ καλά. Είχα σταματήσει πλέον να προσέχω τις λεπτομέρειες και είχα αρχίσει να επικεντρώνομαι στη δυναμική της σχέσης, η οποία σαν από θαύμα είχε αρχίσει να λειτουργεί. Υπήρχε σεβασμός και εκτίμηση, φροντίδα και αποδοχή, κατανόηση και γνώση, ακόμη και η αρχή ενός είδους τρυφερότητας. Το βράδυ, παρά το γεγονός ότι ήμουν πιασμένη, κοιμήθηκα και πάλι στο πάτωμα, στη σοφίτα. Αυτή τη φορά κοιμήθηκα πολύ καλύτερα. Είχα βρει τη θέση μου και ήμουν μια χαρά εκεί, προστατευμένη.

(Συνεχίζεται)

 

Έτσι συνεχίστηκε η παραμονή μου εκεί. Συνήθισα γρήγορα στην ακαταστασία, στη μυρωδιά της μούχλας, στη μουγκαμάρα του Γηραιού, τα ανούσια προγράμματα στην τηλεόραση, τις πίτες με λουκάνικα ή με χοιρινό, τη χλιαρή μπύρα, την καθημερινή κλοπή του κέτσαπ, τις βόλτες με τα διώροφα λεωφορεία, το thank you προς τον οδηγό. Τα πρωινά τα περνούσα στη σοφίτα, είτε στο slave quarters, διαβάζοντας τα βιβλία του Γηραιού, είτε στο διπλανό δωμάτιο, στο computer room, δουλεύοντας το BDSM βιβλίο που είχε γράψει ο Γηραιός, και το οποίο ήταν ένα σαδιστικό αριστούργημα. Ήθελε να προσθέσω τη γυναικεία πνοή στο βιβλίο του, καθώς και μερικές σκηνές σεξ που του είχε ζητήσει ο εκδότης, έτσι ώστε να μπορέσουμε να το εκδώσουμε μαζί. Του είπα ότι δεν μπορούσα να δεχθώ ένα τόσο μεγάλο δώρο, το βιβλίο ήταν δικό του και μόνο, αλλά αυτός επέμεινε, λέγοντας ότι θα γράφαμε μία ολόκληρη σειρά από βιβλία αυτού του είδους και στο επόμενο θα μπορούσα να γράψω εγώ το μεγαλύτερο κομμάτι. Έτσι δέχτηκα, ευχαριστώντας τον.

Μία μέρα πήγαμε εκδρομή στο Knaresborough, μία πανέμορφη πόλη που χτίστηκε τον 11ο αιώνα πάνω στον ποταμό Nidd. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή με το τρένο, την Harrogate Line, που μας είχε μεταφέρει και στο York. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα. Μου άρεσαν πολύ τα μαγαζάκια στην πλατεία της πόλης, από όπου αγόρασα δωράκια για τα παιδιά μου και για τους φίλους μου και ένα πολύ όμορφο μαύρο βελούδινο γιλέκο για μένα. Μετά κατεβήκαμε στο ποτάμι και νοικιάσαμε μία ξύλινη βάρκα με κουπιά. Ο Γηραιός δεν με άφησε να κρατήσω εγώ τα κουπιά ούτε για ένα δευτερόλεπτο, αν και μου αρέσει πολύ η κωπηλασία. Με άφησε όμως να κρατάω εγώ το τιμόνι. Αυτός δεν κοιτούσε την πορεία της βάρκας, είχε γυρισμένη την πλάτη του και κωπηλατούσε με απόλυτη εμπιστοσύνη ότι δεν θα μας ρίξω στις όχθες ή πάνω σε άλλες βάρκες. Φορούσε το άσπρο καπέλο Panama με τις κιτρινίλες και κάτι γυαλιά ηλίου πολύ παλιά και πολύ μυστήρια, που έγραφαν made in USA. Ο ποταμός Nidd δεν ήταν καθόλου κρύος, πιο πέρα κάτι παιδιά έπαιζαν στα ρηχά νερά του με τις λάσπες. Πάπιες κολυμπούσαν εδώ κι εκεί, πανέμορφες. Χαλάρωσα πίσω στη βάρκα και έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες.

«Είστε όπως ο γέρος και η θάλασσα του Χέμινγουεϊ», είπα στον Γηραιό που γέλασε. Μπα, γελάει κιόλας, απίστευτο. Είχε χαλαρώσει κι αυτός, ήταν φανερό ότι περνούσε πολύ όμορφα επιτέλους. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν όλα σωστά, όπως έπρεπε. Περάσαμε κάτω από τη γέφυρα, χαζεύοντας τα πολυάριθμα καφέ και παμπ και εστιατόρια στην αριστερή όχθη του ποταμού.

   

Όταν αφήσαμε τη βάρκα, ανεβήκαμε με τα πόδια το μονοπάτι προς το Κάστρο, η θέα από εκεί ήταν εκπληκτική. Όμως είχαμε κουραστεί και πεινούσαμε και οι δύο. Πρότεινα fish and chips. Κατηφορίσαμε πάλι προς το κέντρο της πόλης και βρήκαμε ένα ήσυχο εστιατόριο όπου φάγαμε τα πιο ωραία fish and chips της ζωής μας, κι αυτός κι εγώ. Ο Γηραιός κατάφερε και έκλεψε πάλι λίγα φακελάκια με κέτσαπ και έμεινε πολύ ευχαριστημένος.

(Συνεχίζεται)

 

Εκείνο το βράδυ προσπαθήσαμε για δύο χτυπήματα με το cane. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι, γυμνή, αφού μέσα στο σπίτι ήμουν πάντα γυμνή. Είχα συνηθίσει τη γύμνια μου και ο Γηραιός δεν με κοίταζε καθόλου, ούτε όμως με απέφευγε με τη ματιά του, ήταν απλά κάτι το απόλυτα φυσιολογικό να είμαι γυμνή μπροστά του. Πρώτα ζήτησα να μου ζεστάνει λίγο τον πισινό με το λουρί, πράγμα το οποίο μετάνιωσα. Αυτό δεν ήταν ζέσταμα, αλλά κανονικό βουρδούλισμα με όλη τη δύναμη των δύο χεριών του. Μετά όμως, ήμουν ευγνώμων που μου είχε δώσει τις βουρδουλιές, γιατί πράγματι με είχαν προετοιμάσει. Τα δύο χτυπήματα που ακολούθησαν με το cane ήταν δύο εξαιρετικά δυνατά χτυπήματα που σταμάτησαν την καρδιά μου και την ανάσα μου. Φρικτό. Ήθελα απλά να πεθάνω. Μόλις τελείωσε το στριφογύρισμα στο οποίο επιδόθηκα με την γνωστή απόγνωση του φιδιού, σηκώθηκα και κοίταξα στον καθρέφτη. Δύο ολόισιες μαύρες γραμμές είχαν εμφανιστεί στον πισινό μου, σε συνδυασμό με την πρώτη που είχε αποτυπωθεί λίγες μέρες πριν. Έβαλα αντισηπτική κρέμα και πήγα για ύπνο.

Πλησίαζε η μέρα της αναχώρησής μου. Έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου. Θα γυρνούσα πίσω στην Ελλάδα χωρίς να κάνω αυτό για το οποίο είχα έρθει; Θα ήταν ποτέ δυνατόν;

Τρεις μέρες πριν φύγω του είπα ότι θα ήθελα να κατέβω μαζί του στο κελάρι και ότι θα προσπαθούσα να δεχτώ τον συνηθισμένο αριθμό χτυπημάτων, που ήταν έξι. Είπε ότι θα κατεβαίναμε την επόμενη μέρα, όμως έπρεπε η δουλειά αυτή να γίνει το μεσημέρι, όταν θα είχε ακόμη φως.

Καρδιοχτυπούσα για όλη την υπόλοιπη ημέρα και για την επόμενη μισή, μέχρι το μεσημέρι. Είμαι έτοιμη να στοιχηματίσω το κεφάλι μου ότι αυτή η αναμονή μίας μέρας και μίας νύχτας αποσκοπούσε ακριβώς σε αυτό το καρδιοχτύπι. Την επομένη, που ήταν Κυριακή, φάγαμε το πρωινό μας κάπως αργά, κατά τις 12. Ήταν brunch, το μεγάλο πρωινό της Κυριακής. Ο Γηραιός είπε ότι έπρεπε να έχω φάει από πριν γιατί θα χρειαζόμουν τις δυνάμεις μου, αφού μετά δεν θα μπορούσα να φάω. Ακόμη είπε ότι έπρεπε να έχω ήδη χωνέψει όταν θα κατέβουμε στο κελάρι, για να μην κάνω εμετό.

Ανέβηκα στο slave quarters, ξάπλωσα για δύο ώρες και διαλογίστηκα. Σκέφτηκα ποια ήμουν, τί ήμουν, πώς είχα ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, πώς είχα φτάσει ως εκεί, από ποια χέρια είχα περάσει, πόση δύναμη μου είχαν δώσει μερικοί άνθρωποι στη ζωή μου, πόσο με είχαν πληγώσει κάποιοι άλλοι, πόσο κάποιοι με είχαν καθυστερήσει. Σκέφτηκα μερικούς που τους πλήγωσα εγώ άθελά μου και άλλους που δεν μπόρεσα να τους δώσω αρκετά. Σκέφτηκα μερικούς που με πέταξαν στην άκρη αφού πήραν αυτό που ήθελαν και άλλους που είναι ακόμα δίπλα μου. Σκέφτηκα τα παιδιά μου και όλες τις δυσκολίες που περάσαμε μαζί και πώς τα βγάλαμε πέρα. Σκέφτηκα αν είμαι καλό παράδειγμα γι αυτά, με τις τόσες εμμονές μου και την επιμονή μου και αποφάσισα πως ναι. Έκανα τους λογαριασμούς μου ακόμη μια φορά, ο ισολογισμός μου βγήκε θετικός, χαμογέλασα και σηκώθηκα. Ήμουν έτοιμη. Ήμουν πιο δυνατή από το φόβο μου. Μπορούσα να κάνω αυτό που δεν μπορούσα.

Κατέβηκα στο ισόγειο, ο Γηραιός έβλεπε ένα βλακώδες πρόγραμμα στην τηλεόραση, όπως έκανε κάθε μέρα αυτή την ώρα. Σηκώθηκε μόλις με είδε και άρχισε να ψάχνει στα συρτάρια στο έπιπλο του χωλ για το παντελόνι ποδηλασίας που είχα στείλει με το ταχυδρομείο. Δεν το έβρισκε. Είπε ότι μάλλον το πήρε ο Τίμοθυ. Ο Τίμοθυ είναι το φάντασμα ενός μικρού αγοριού που μένει στο σπίτι, είπε. Είχε φέρει μέντιουμ κάποτε για να κοιτάξει το σπίτι και του το είχε πει, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Μάλιστα, είπα. Ψυχραιμία, ψυχραιμία.

Θα μπορούσα να φορέσω την μαύρη φόρμα μου, είπα, πράγμα που έγινε αποδεκτό. Ανέβηκα πάλι επάνω, στο παλιό μου δωμάτιο, όπου είχα τη βαλίτσα μου και φόρεσα τη μαύρη φόρμα. Από το βαλιτσάκι με τα εργαλεία μου πήρα το blindfold για να μου δέσει τα μάτια ο Γηραιός, γιατί δεν ήθελα να μου τα δέσει με κανένα βρωμερό μουχλιασμένο κουρέλι, ήταν ικανός να το κάνει. Φορούσα ήδη τα δερμάτινα περικάρπια.

Κατέβηκα κάτω, είδα ότι είχε ξεκλειδώσει το κελάρι. Πάμε.

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

τωρα αρχιζει το δικο μας καρδιοχτυπι μεχρι να διαβασουμε τη συνεχεια ...

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

To δικό μου δεν έχει σταματήσει από την πρώτη στιγμή που την διαβάζω...αυτό που με καθησυχάζει είναι το ότι είναι εδώ και μας τα γράφει...πάλι καλά... 

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

courage dora, courage

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Ω, ρε γλέντια!!!..Κρυφοκοιτάω με αγωνία την κλειδαρότρυπα του κελαριού.  

 

Μου έδεσε τα μάτια, έδεσε τα περικάρπια μεταξύ τους με έναν μεταλλικό κρίκο και κρατώντας με από τα δεμένα μου χέρια άρχισε να με οδηγεί στα σκαλιά του κελαριού. Φοβόμουν ότι θα πέσω, τα σκαλιά ήταν πολύ απότομα. Κατέβαινα απελπιστικά αργά, έβλεπα ελάχιστα πράγματα κάτω από το blindfold, γιατί δεν φορούσα και τους φακούς μου. Προσπάθησα να εντοπίσω τίποτε άσχημες μυρωδιές, πτώματα σε αποσύνθεση για παράδειγμα, αλλά δεν μύριζε τίποτα. Ήταν ένα πολύ καθαρό κελάρι και αν κρίνω από το πάτωμα, που ήταν το μόνο που μπορούσα να δω κάτω από το blindfold, ήταν πιο καθαρό από το υπόλοιπο σπίτι.

Κατεβήκαμε τη σκάλα και φτάσαμε σε ένα μικρό πλατώ. Εκεί με τράβηξε από τα χέρια προς τα αριστερά και με οδήγησε σε ένα μικρότερο υπόγειο δωμάτιο, όπου είχε τοποθετήσει τη σκάλα για το ραβδισμό. Με έβαλε να ανέβω τα τρία πρώτα σκαλιά, από τα συνολικά πέντε, να γείρω προς τα μπροστά ακουμπώντας την κοιλιά μου πάνω στην κορυφή που ήταν πεπλατυσμένη και όπου τοποθέτησε ένα μαξιλάρι για να μην πληγωθώ. Το υπόλοιπο σώμα μου κρεμόταν προς τα εμπρός. Μου έδεσε τα πόδια στο πίσω τμήμα της σκάλας και τα χέρια μου στο μπροστινό. Έτσι το σώμα μου σχημάτιζε ένα ανάποδο V.

Ένιωθα μέσα μου τα κύματα του φόβου να εκλύουν την αδρεναλίνη τους σε ποτάμια. Η αδρεναλίνη δεν είναι διόλου άσχημη σε τέτοιες περιπτώσεις, το είχα ήδη βέβαιο το substate, από την προηγούμενη μέρα ακόμη, όταν είχε αρχίσει η αναμονή. Όμως οι σχέσεις αυτές είναι πολύ πιο απολαυστικές όταν έχει ήδη εδραιωθεί η απόλυτη εμπιστοσύνη. Αλλιώς είναι σαν να πριονίζεις το κλαδί όπου κάθεσαι. Με το ένα μάτι βλέπεις το πριόνισμα και με το άλλο την επικείμενη πτώση. Η απόλυτη παράδοση μέσα στην απόλυτη εμπιστοσύνη είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι μία αιώρηση στην άχρονη απόλαυση της πλήρους απώλειας ελέγχου. Δεν υπάρχει ούτε κλαδί, ούτε πριόνι, ούτε δέντρο, ούτε τίποτα. Πτώση στο κενό...η πιο απολαυστική αίσθηση...

Όμως εγώ φοβόμουν και είχα το νου μου. Είχαμε επιλέξει το red σαν safeword, αφού ακόμη δεν υπήρχε η απόλυτη εμπιστοσύνη της σκλάβας, και το yellow σαν τη λέξη με την οποία θα ζητούσα λίγο χρόνο για να ανακτηθεί ο αυτοέλεγχος.

Ο Γηραιός πήρε μία κανάτα με νερό και το έριξε πάνω στον πισινό μου, μουσκεύοντας τη φόρμα που φορούσα. Έμεινα κρεμασμένη εκεί, σαν κατουρημένη. «Ω, όχι», ψέλλισα. Αφού θα πονούσα έτσι κι αλλιώς, γιατί ήθελε να με κάνει να πονέσω περισσότερο;

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Διαολε εχω αρχιζει και ποναω προκαταβολικα εγω ετσι οπως τα περιγραφεις......εχεις πολυ κουραγιο φιλεναδα.....εγω θα ειχα γινει πουλι πετουμενο.