Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

μπααα!!! μπορει και να μην ειναι εδω... μπορει να ειναι θαμμενη στο υπογειο του Γηραιου και να μας γραφει το φαντασμα της ...

γι αυτο επιβαλεται να παμε στο γευμα να την δουμε , να την τσιμπησουμε , να βεβαιωθουμε ...  

 

Τον ένιωσα να παίρνει τη θέση του, τα χέρια του πρέπει να ήταν ακριβώς στο ύψος των γλουτών μου. Ένιωσα το cane να με χαϊδεύει τρεις φορές. Το άκουσα να υψώνεται πίσω από τον ώμο του και μετά να σκίζει τον αέρα. Με χτύπησε ακριβώς στη βάση των γλουτών και στην αρχή των μηρών. Ο πόνος ήρθε λίγα δευτερόλεπτα μετά, όπως πάντα. Δεν φώναξα πολύ. Έκανα αναπνοούλες, όπως όταν γεννούσα. Μα και αυτό γέννα ήταν. Γεννούσα τον πόνο μου, γεννούσα την αντοχή μου, γεννούσα το μέλλον μου, γεννούσα τη σχέση, γεννούσα τον νέο μου εαυτό. Θα ήμουν η ίδια μετά; Όχι βέβαια. Ποτέ δεν είμαστε ίδιοι μετά, όταν έχουμε αντιμετωπίσει τους φόβους μας, όταν έχουμε αντικρίσει τον εαυτό μας σε όλη τη μεγαλειώδη τρέλα της επιθυμίας του. Δεν υπάρχει γυρισμός σε αυτά τα ταξίδια. Αυτό είναι το αντίτιμο. Ότι δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω.

Με χτύπησε για δεύτερη φορά και συνέχισα να γεννιέμαι μέσα στον αφόρητο πόνο. Νόμιζα θα σταματήσω να αναπνέω, ο φόβος είχε μπερδευτεί με τον πόνο τώρα, φαντάζομαι ότι είχε ήδη αρχίσει η έκλυση των ενδορφινών. Μαζί με την αδρεναλίνη, έφτιαχναν ένα δυνατό κοκτέιλ μέσα στο μυαλό μου που με είχε παραλύσει.

“I can’t, I can’t,” ψέλλισα.

“Yellow?” μου θύμισε ο Γηραιός, που όσο νάναι ήταν πιο έμπειρος σ’ αυτά τα πράγματα.

«Ναι, yellow», είπα, «yellow. Please, yellow».

«Θα επιστρέψω σε ένα λεπτό», είπε και έφυγε. Με άφησε εκεί και έφυγε. Τον άκουσα που ανέβαινε τα σκαλιά και μετά τίποτα. Ήμουν μόνη, δεμένη πάνω στη σκάλα.

Περίμενα μέχρι η αναπνοή μου να ξαναβρεί το ρυθμό της. Κατάλαβα ότι ηρέμησα όταν σταμάτησα να ακούω αυτό το γρήγορο λαχάνιασμα μέσα στο κελάρι και αποκαταστάθηκε η σχεδόν πλήρης σιωπή. Αλλά ο Γηραιός αργούσε να έρθει. Κι έτσι, είχα όλο τον χρόνο να αναλογισθώ την κατάστασή μου. Ήμουν μία Ελληνίδα που είχε κάνει 2000 χιλιόμετρα για να βρεθεί δεμένη ανάποδα πάνω σε μία ξύλινη σκάλα, στο κελάρι ενός ιδιόρρυθμου Άγγλου, ο οποίος της προσέφερε, με εκπληκτική ηρεμία και λεπτομερή τελετουργία, εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες πόνου. Εγώ είχα κάνει το κομμάτι μου, είχα έρθει, είχα υπερνικήσει το δισταγμό μου, τις αμφιβολίες μου, τον φόβο μου, είχα αφεθεί να με δέσει και να μου χαρίσει τη βία του. Τώρα έκανε κι εκείνος το δικό του κομμάτι. Και το έκανε καλά, ήξερε πώς να το κάνει. Τίποτε άλλο δεν είχε σημασία.

Άκουσα τα βήματά του να κατεβαίνουν στις σκάλες. Τον ένιωσα να στέκεται κοντά μου.

«Είσαι καλά;»

Ένευσα καταφατικά.

«Είσαι έτοιμη;»

“Yes Sir,” κλαψούρισα και περίμενα.

Το τρίτο χτύπημα προσγειώθηκε στους γλουτούς μου και ήταν το πιο δυνατό από όλα. Δεν άντεξα και τσίριξα.

Το μυαλό μου σταμάτησε. Ποιο είναι το safeword; Ποιο είναι το γαμημένο safeword; Πριν λίγο το είπαμε. Τα έχασα προς στιγμήν. Θα πέθαινα. Σίγουρα θα πέθαινα. Το είχα ξεχάσει.

Μετά... “Red, red, red”, φώναξα. Ναι, το φώναξα. Είχα τελειώσει. Τρία χτυπήματα μόνο είχα αντέξει.

“Poor girl,” ψιθύρισε ο Γηραιός καθώς έσκυψε να με λύσει. Με τσάκισε το βάρος αυτών των δύο λέξεων, από έναν άνθρωπο που αμφιβάλλω αν είχε ποτέ εκφράσει οίκτο σε οποιαδήποτε γυναίκα. Πλήρης εσωτερική σύνθλιψη. Θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αναιρέσω αυτή τη στιγμή αδυναμίας, να πάρω πίσω αυτό το θλιβερό red. Δεν μπορούσα όμως. Οι λέξεις που είχαν ειπωθεί αντηχούσαν ακόμη μέσα στη σιωπή του κελαριού, θα έμεναν εκεί, μετέωρες στο χρόνο, να μιλούν για την ανθρώπινη ήττα. Και θα υπήρχαν στο παρελθόν μου για πάντα.

Είστε η D; Ναι, είμαι η D. Είμαι τόσο λίγη...

(Συνεχίζεται)

 

Με ανέβασε πάλι στα τυφλά, ακριβώς όπως με είχε κατεβάσει, τραβώντας με από τα περικάρπια. Όταν βγήκαμε από το κελάρι, μου έλυσε τα μάτια. Έτρεμαν τα χέρια μου και του τα έδειξα.

«Δείτε πώς τρέμω...» ξεκίνησα να λέω.

«Σςςς...μην μιλάς», είπε. «Πήγαινε επάνω και ξάπλωσε στο στρώμα σου. Ξεκουράσου όσο θέλεις και κατέβα όταν θα έχει τελειώσει».

Υπάκουσα και ανέβηκα. Ξάπλωσα στη γωνιά μου και χάθηκα. Ήταν πολύ ωραία εκεί, πολύ ήσυχα. Ήθελα να κοιμηθώ αλλά δεν μπορούσα, τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα, κοίταζα γύρω μου χωρίς να βλέπω, κοίταζα τα χέρια μου, τα ράφια με τα βιβλία. Δεν έβλεπα τίποτα, τα κοίταζα χωρίς να τα βλέπω, απλά ξάπλωνα. Ένιωθα το κορμί μου να καίει και ξάπλωνα στο πλάι για να μην καίει πολύ.

Όταν ένιωσα ότι δεν είχε άλλο να μου δώσει αυτό που μου είχε συμβεί, κατέβηκα κάτω. Βρήκα τον Γηραιό μπροστά στην τηλεόραση, να βλέπει χαζομάρες, ήρεμος όπως πάντα.

«Ευχαριστώ», του είπα.

Ένευσε καταφατικά, αποδεχόμενος τις ευχαριστίες. Είχε κάνει το δικό του κομμάτι και αυτό ήταν όλο. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτε. Μπορούσαμε να μιλάμε χωρίς να μιλάμε.

Μετά από δύο μέρες επέστρεψα στην Ελλάδα. Μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής, καθώς οι αεροσυνοδοί προσπαθούσαν να πουλήσουν την πραμάτεια τους, εγώ σκεφτόμουν όλα όσα είχαν συμβεί τις δύο αυτές εβδομάδες. Είχα κάνει μία επαφή με έναν καλό άνθρωπο και είχα συλλέξει μερικές όμορφες εμπειρίες. Είχα βρει ένα μέρος, ας ήταν και τόσο μακριά, όπου θα μπορούσα όποτε θέλω να επιστρέφω και να ξεκουράζομαι από τις απογοητεύσεις και τις πίκρες που μου σερβίρει η ζωή. Κυρίως, είχα βρει το κουράγιο να κατέβω λίγα σκαλιά ακόμη, προς το υπόγειο της ψυχής μου. Και ας μην κατάφερα να δεχτώ την Βρετανική πειθαρχία, στο σύνολό της.

Ίσως την επόμενη φορά.

Ίσως σύντομα θα τα καταφέρω να μην πριονίζω μόνη μου το κλαδί όπου κάθομαι. Ίσως σύντομα θα βρεθώ σε ελεύθερη πτώση, ίσως σύντομα θα είμαι ελεύθερη. Ίσως αυτό συμβεί με τον Γηραιό, ίσως με κάποιον άλλο. Αυτό δεν το ξέρω, ξέρω μόνο ότι κάποτε θα φτάσω εκεί.

Γιατί όχι; Ποιος θα με σταματήσει;

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Α ρε Ντόρα...

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Πολύ ωραία περιήγηση για μια ακόμα φορά dora.
Με έκανε να επιθυμήσω να επισκεφτώ τη Βρετανία,
(πιθανόν για να τη μισήσω οριστικά )
ξέρεις, δεν έχω πάει ποτέ.
Μ’ έκανε επίσης να σκεφτώ κάτι που δεν είχα ποτέ πριν αναλογιστεί.
Ότι είναι πιθανό η bdsmική κουλτούρα εν γένει των ανθρώπων
να έχει κάποιου είδους σχέση με το κλίμα του τόπου και τη διατροφή τους.
Δεν θα έλεγα το ίδιο όμως και για τον ψυχισμό τους.
Κρίνοντας από τα όσα περιέγραψες για τον γηραιό σου
βλέπω ότι τα ψυχικά ελατήρια των ανθρώπων προσομοιάζουν
ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους.
Ο τρόπος που τα εξωτερικεύουν όμως ίσως έχει να κάνει και με το τι τρώνε και πίνουν.

Δυστυχώς, για τα προσωπικά μου γούστα,
αυτή σου η διαρκής κάθοδος προς το υπόγειο της ψυχής σου
είναι εξαιρετικά σπάταλη σε πόρους και ιδιαίτερα εξωστρεφής.
Μου ζήτησες να αιτιολογήσω την αλαζονεία σου. Αυτό κάνω.
Με το όρο «πόρους» εννοώ φυσικά ανθρώπινους.

Βέβαια, τούτο το φθινόπωρο,
όπως βλέπουμε και στα υπόλοιπα νήματα που τρέχουν παράλληλα,
τα προσωπικά γούστα του καθενός γίνονται αφορμή για διαξιφισμούς,
δείχνουν όλοι να έχουν έτοιμο λυμένο το ζωνάρι τους για καυγά.
Τελικά η κρίση μας έχει διαβρώσει πολύ περισσότερο
απ’ όσο νομίζει ακόμα και η camera obscura κι’ ας μη το παραδεχόμαστε,
οπότε αδυνατώντας - έχουμε την εντύπωση - να τα βάλουμε με όσους ευθύνονται,
τα βάζουμε με όσους βρεθούν στο διάβα μας.
Όμως αυτή μου η αντίληψη για σένα,
να είσαι σίγουρη πως δεν οφείλεται στη συναισθηματική φόρτιση της εποχής.
Την ίδια εικόνα εξέπεμπες και πολύ προ μνημονίου.

Εν πάσει περιπτώσει, έχω την πεποίθηση πως μπορεί κάποιος άνθρωπος
να σταθεροποιήσει τα βήματα που θεωρεί απαραίτητα στη διαδρομή του βίου του
με πολύ οικονομικότερο - σε χρήση ανθρώπινων πόρων - τρόπο
(και βεβαίως πιο διακριτικό ) από αυτόν που ακολουθείς εσύ.
Γούστα είναι αυτά θα μου πεις. Συμφωνώ.
Αφού όμως αρεσκόμαστε όντως στη τήρηση κάποιων αρχών,
κανόνων και όρων του bdsm στο παρόν μέσο επικοινωνίας
και για όσο καιρό δηλώνεις σκλάβα,
θα σου πω επιγραμματικά ότι η ωραιότατη ταξιδιωτική σου εμπειρία
εμένα προσωπικά δεν με παρέπεμψε σε κανέναν Master
και στο θέμα που αφορά τα καθ’ ημάς στην ημεδαπή, σε καμία σκλάβα.
Θα το δεχτώ ως διερευνητικό session μακράς διαρκείας,
κάτι σαν έρευνα αγοράς συγκεκριμένου προϊόντος.
Όμως ο δημόσιος* πλειοδοτικός διαγωνισμός που έχεις προκηρύξει εδώ και πολύ καιρό
πρέπει λογικά να καταστεί κάποτε γόνιμος.
Όσο αυτό δεν γίνεται, κατασπαταλώνται πόροι.
Πόροι που υπάρχουν μεν άφθονοι
και το γνωρίζουμε αυτό όλοι μας πολύ καλά,
αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να προσπαθούμε να τους εξαντλήσουμε.
Δεν εξαντλούνται και δεν μπορεί αυτό να αποτελεί επ’ άπειρον επίφαση.

Εδώ είμαστε και θα τα λέμε, όπως πάντα.



(*)
Δημόσιος κυρίως με την έννοια της εξωστρέφειας.
Αρέσκεσαι να έχεις θεατές στις αναζητήσεις σου
σε βαθμό που αναρωτιέμαι
εάν δεν είχες κοινό να απευθύνεσαι, θα ζούσες με τον ίδιο τρόπο;

 

Re: Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Χαίρομαι που σας άρεσε.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε BDSM αν δεν σκαλίσουμε και τις σκοτεινές μας πλευρές. Ευτυχώς, οι φωτεινές φαίνεται να είναι περισσότερες, στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον. Δηλώνω πολύ ικανοποιημένη από τις δικές μου εξερευνήσεις, το ίδιο εύχομαι και δι' υμάς.

Εξωστρεφής δεν θα το έλεγα ότι είμαι, καθώς μοιράζομαι μαζί σας ελάχιστα από όσα ζω και όσα γράφω επ' αυτών. Η καθημερινή μου ζωή είναι πολύ πιο έντονη από ότι φαντάζεστε. Όσον αφορά τους δικούς μου πόρους, δεν σπαταλώ τίποτε που δεν είναι πλεόνασμα, ότι είναι λίγο και πολύτιμο το φυλάω ως κόρη οφθαλμού και το μοιράζομαι με τους λιγοστούς, πολύ καλούς φίλους μου. Οι οποίοι αποτελούν μέρος της ζωής μου εδώ και χρόνια...

Δεν έχετε αρκετά δεδομένα στη διάθεσή σας ώστε να μπορείτε να με κρίνετε. Όσον αφορά τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί μου, φροντίζω να μην βλάπτω κανέναν και να τους προσφέρω από τον εαυτό μου, όπως και αυτοί μου προσφέρουν από τον εαυτό τους. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αρραβωνιαστούμε για να το κάνουμε αυτό.

Ασφαλώς. Και δεν είστε ο μόνος που είχε και έχει αυτή την εικόνα για μένα. Είναι πολύ δύσκολο για μία ελεύθερη γυναίκα να γίνει ανεκτή από τους γύρω της. Προσωπικά, έχω βρει ελάχιστα άτομα που με αποδέχονται όπως είμαι, με τον χαρακτήρα πούχω. Δεν είναι πάνω από 10 άτομα, αλλά μου αρκούν.

Είμαι βέβαιη ότι κάποια πιο μετριοπαθής γυναίκα θα έβρισκε χρήσιμη αυτή τη συμβουλή. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ η ζωή μου και δεν σκοπεύω να την αλλάξω προς το παρόν, εκτός εάν προκύψει κάτι εξαιρετικό. Όσο για τα βήματά μου, αν γίνουν πιο σταθερά θα γίνω ο Γκοτζίλα. 

Δηλώνω σκλάβα, αλλά όχι owned. Όταν κάνω σχέση, την κάνω ως σκλάβα. Είμαι της άποψης ότι μία Φερράρι δεν παύει να είναι Φερράρι επειδή έχει σβηστή τη μηχανή και περιμένει στο γκαράζ (υπάρχουν και Φολκσβάγκεν αλλά θέλω να σας βγει η υπόθεση περί αλαζονείας, δεν έβγαινε πριν...)

Δεν νομίζω να μπερδεύτηκε κανένας, η παρουσίαση της ιστορίας ήταν σαφής. Πήγα να δω πώς ραβδίζουν στην Αγγλία και κυρίως επειδή με δελέασε ο μπαγάσας ο Γηραιός με την υπόθεση του κελαριού, λολ. Ο Γηραιός είναι αυτός που είναι, πολύ καλύτερος από πολλούς λελέδες που γυρίζουν εδώ στα μέρη μας κι εγώ ήμουν αυτή που είμαι πάντα, παρατηρητική και σνομπ. Αν εκδώσουν και το βιβλίο μας, θα αρχίσει μία επαγγελματική συνεργασία. Δεν μπορούσα να αφήσω μία τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Είναι ενδιαφέρον το ότι το βλέπετε έτσι. Δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου το θέμα.

Πάντα έτσι ζούσα, από τα 13 που άρχισα να γαμιέμαι, τότε βέβαια δεν υπήρχε κοινό, αλλά και τώρα, το μεγαλύτερο τμήμα των ατασθαλιών μου παραμένει κρυφό στους πολλούς. Θα πάθαιναν αποπληξία αν ήξεραν. 

 

Ωραίο κείμενο!

Πάντα τέτοια
-αναφέρομαι στην συλλογή εμπειριών φυσικά-

 

Τα τελευταία νέα είναι ότι ο Γηραιός μου έδωσε την άδεια να μεταφράσω επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του, αυτό το σαδιστικό αριστούργημα και να τα δημοσιεύσω για τους Έλληνες φίλους και φίλες.

Ξεκινώ την μετάφραση αμέσως και επανέρχομαι!

 

Τα συγχαρητήριά μου στην Δώρα που με την τόσο ζωντανή της περιγραφή μας επιτρέπει όχι μόνο να γίνουμε κοινωνοί της ιστορίας της αλλά κατά κάποιον τρόπο να γίνουμε συνοδηπόροι των εμπειριών της... είμαι σίγουρη πως πολλοί διαισθάνθηκαν φόβο, αγωνία αλλά και λυτρωτική ανακούφιση με την αφήγηση αυτή.. Μπράβο Δώρα είσαι αξεπέραστη!!

 

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ που με ενθαρρύνεις ακόμη μία φορά με την τρυφερή σου συμπαράσταση, καλή μου φίλη. Μου έλειψες...Εσένα θα σου τα πω από κοντά με περισσότερες λεπτομέρειες...

Με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που έκαναν θετικά σχόλια κατά καιρούς, ιδίως για τις μικρές αληθινές ιστορίες που με ευχαριστεί τόσο να μοιράζομαι μαζί σας...Να είστε καλά. Ελπίζω να μην πειράζει που οι ιστορίες μου δεν έχουν happy end. Κάποτε ίσως... 

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

Προσωπικά το βρήκα απολαυστικό και καθηλωτικό.
Αδιαφορώ για το happy ή μη end,
αφού έχει πολύ καιρό να με συνεπάρει μια προσωπική ιστορία.
Σ'ευχαριστώ... 

 

Απάντηση: Στους τρωγλοδύτες της Αγγλίας

νομιζω οτι στη συγκεκριμενη περιπτωση ηταν πολυ happy το end διοτι αφενος γυρισες, αφετερου γυρισες αλλαγμενη και χωρις καμια αρρωστεια (συγγνωμη κιολας αλλα και μονο που διαβαζα συχαθηκα και αν σκεφτω τι βλεπω καμμια φορα σε κατι αγγλικες εκπομπες που καθαριζουν σπιτια φανταστηκα μια τελειως τρωγλη). οι καθημερινες ιστοριες δεν εχουν παντα χαρουμενο τελος... μονο τα παραμυθια!

ζησε τη ζωουλα σου οσο μπορεις και με οποιο τροπο μπορεις... καλυτερα να μετανιωσεις για κατι που εκανες παρα για κατι που δεν εκανες...