Συγχώρεση

Μικρή, μεγαλώνοντας σε ένα κακοποιητικο περιβάλλον, ανέπτυξα μια αδιανόητα έντονη φοβία ότι αν συγχωρήσω, τότε θα ξεχάσω και τα εμπειρικά δεδομένα μου έδειχναν ότι το να ξεχάσεις ήταν επικίνδυνο. Επικίνδυνο γιατί αποτελούσε, θεωρούσα, την κυρίως αιτία επανάληψης φαυλων κύκλων χωρίς καμία και ενάντια σε κάθε λογική.

Αργότερα στη ζωή μου, αποδέχτηκα (ούτε εύκολα, ούτε και ειρηνικά) ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για όλα, με όλα τα αρνητικά και θετικά πρόσημα που μπορεί να κουβαλήσει μέσα της αυτή η πρόταση.

Για εκείνες τις περιπτώσεις της έκφρασης των αρνητικών προσημων αυτής της πρότασης, δηλαδή αν κάποιος με πληγώσει, μου κάνει κακό (πέραν ενός ορίου που σαφώς δεν είναι πάντα το ίδιο) τότε αυτό το άτομο, αρχικά μπαίνει σε μια καθολική παύση ας το πούμε.

Αυτή η παύση σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει κάτι άλλο από εμένα, ούτε καν το θυμό μου (σνομπισμος 101), και ότι με αυτό το άτομο δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε, δεν έχουμε κάτι άλλο να συζητήσουμε, ή κάτι άλλο να ανταλλάξουμε σε κανένα επίπεδο.

Ένα από αυτά τα επίπεδα είναι και η συγχώρεση.

Το τι έκανε, that's on them. Είναι κάτι που θα πρέπει να σκεφτεί αυτό το άτομο για τον εαυτό του. Δεν έχω, καλώς ή κακώς, καμία δικαιοδοσία και καμιά όρεξη να συγχωρήσω το οτιδήποτε. Ούτε μέλος του κληρου είμαι, ούτε εκπροσωπώ κάποια higher power σε αυτή τη γη και ούτε θα παίξω εγώ το ρόλο της συνείδησης (ή της έλλειψης αυτής) για τον άλλο.

Τον μόνο που θα προσπαθήσω να συγχωρήσω είναι τον εαυτό μου.

Και αυτό γιατί καταλαβαίνω πλέον, ότι αυτός ο ακραίος θυμός ή στεναχώρια ή απογοήτευση που νιώθω όταν κάποιος με πληγώσει ή οτιδήποτε, δεν έχει στόχο αυτόν τον κάποιο. Αλλά εμένα.

Και έχει εμένα γιατί αυτός ο άνθρωπος έκανε αυτά που έκανε τέλος πάντων. Εγώ, που ήμουν σε όλο αυτό? Γιατί δεν με προστατεψα? Γιατί δεν πίστεψα αυτό που έβλεπα και προτίμησα να ζω με μια ψευδή εικόνα ενός ανθρώπου ενάντια στα στοιχεία που είχα? Γιατί δεν τράβηξα μια γραμμή πιο νωρίς? Γιατί με άφησα εκτεθειμένη?

Μέτα λοιπόν την παύση, ακολουθεί κάτι που μόνο ως εσωτερικό ξεμάλλιασμα μπορώ να περιγράψω, όπου απαιτώ από τον εαυτό μου να περάσει όλα τα σημεία εκείνα της αλληλεπιδρασης για να καταλάβω πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, τι είδα και τι αγνόησα, τι μπορώ να ξεχάσω και τι θα μπει σε εκείνο το κουτί που έχω στο κεφάλι μου με τίτλο "Μαλακιες της Ελένης, χίλια χρόνια επιτυχίες".

Η διάρκεια αυτής της διαδικασίας εξαρτάται από το βάθος του πηγαδιου όπου με βρήκα συναισθηματικά και ψυχικά όταν ξεκινήσει αυτή η "παύση".

Και δεν είναι καθόλου μα καθόλου γραμμική. Δεν πάει από το Α στο Β και μετά στο Ω.

Πάει από το Α στο Β, μετά στο ωνασουγαμησω, μετά πάλι στο Α και μετα στο Δ, μετά στο ναιαλλαγιατιγαμηθηκες έτσι, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουμε και στο Ω και ησυχάζει λίγο το κεφάλι μου.

Δεν ξέρω αν είναι υγιές όλο αυτό, ξέρω όμως ότι όταν τελειώσει αυτή η διαδικασία πλέον κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.

 

Αδυνατώ να συγχωρήσω την όποια συμπεριφορά χωρίς πρώτα να λάβω την μεταμέλεια και τη συγνώμη του προσώπου που την προκάλεσε. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο.

Δεν Είμαι διατεθειμένος, όπως γράφτηκε από αρκετούς συνομιλητές, να μπω στη θέση του άλλου και να συγχωρήσω.

Αυτός ο άλλος οφείλει να δει την συμπεριφορά του και να ζητήσει συγνώμη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η συγνώμη επαναφέρει τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση, όμως μαλακώνω μέσα Μου.

Μια πληγή τόσο σε διαπροσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, αφορά δυο ή και περισσότερους ανθρώπους και όχι μόνο τον πληγωμένο.

Δεν βρίσκω κανέναν λόγο ένας πληγωμένος άνθρωπος να μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και να συγχωρέσει.

Τι να συγχωρέσει ακριβώς;

Κάποιον που δεν έχει κάνει αντίστοιχη δουλειά με τον εαυτό του;

Από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχουν και πράξεις ασυγχώρητες.

Εκεί είναι πιο δύσκολο πιστεύω...

Iagos

“Σπουδή Για Σόλο Όμποε” by Iagos posted 10 October 2024 at 08:59

 

Χρειάζεται υπομονή και θάρρος. Οταν θα βιώσεις το επίπεδο εκείνο του να είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος (ελεύθερη ψυχή) με την έλλειψη ανταγωνισμού και ότι συνεπάγεται αυτό (προκαταλήψεις σκοταδισμός κ.α) τότε πιστεύω δεν θα νιώθεις θυμό για καμία επιλογή των άλλων ανθρώπων. Και ειδικά ακόμη και για τις δικές σου επιλογές .

 

Νομίζω ότι δεν είμαι σε θέση να συγχωρήσω πλέον..έχω μπει σε bitch mode και γουστάρω  

 

Εγώ πάντα συγχωρώ κυρίως γιατί ξεχνάω και κυρίως γιατί ξέρω ακριβώς γιατί ο άλλος έκανε ότι έκανε κτλ κτλ …δεν ξέρω πως γίνεται να το ξέρω, αλλά το ξέρω, νιώθω, και τους βλαμμενους ακόμα μπορώ να τους νιώσω.

Βέβαια θα πει διάφορα το στόμα μου άμα είμαι θυμωμένη, και θα πω και πράγματα που ξέρω ότι θα στεναχωρήσουν τον απέναντι γιατί ακριβώς επειδή τους νιώθω ξέρω και τι τους πειράζει χαχαχα αλλά μετά το ξεχνάω … αν περάσει και κανας χρόνος ειδικά …. Ούτε που θυμάμαι , δεν κρατάω μούτρα δεν κάνω τέτοια .

Από την άλλη δεν ξέρω αν μου έχουν κάνει και κάτι πραγματικά άσχημο ώστε να πρέπει να συγχωρήσω … σίγουρα έχω πληγωθεί από συμπεριφορές αλλά οκ   συνήθως έχω ακούσει συγγνώμη από τους περισσότερους πάντα 2 με 3 χρόνια αργότερα που δεν με νοιάζει πια και να την ακούσω  

 

Με αφορμή αυτό το νήμα που άνοιξα και μάλλον δεν ήταν τυχαία και η στιγμή που το άνοιξα κατάφερα μετά από πολλή σκέψη να συγχωρησω τελικά την φίλη η οποία ήταν η αφορμή αυτού του νήματος και όχι μόνο να την συγχωρήσω αλλά επικοινώνησα μαζί της για να συζητήσουμε και να της πω κάποιες χρωστουμενες συγγνώμες από μεριάς μου.

Γενικά κι εγώ είμαι ανθρωπος που συγχωρώ εύκολα, οι φορές που δυσκολεύομαι είναι όταν αυτό που έχει γίνει έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή μου και στον χαρακτήρα μου για μεγάλο διάστημα. Δεν είναι πάντα δηλαδή το γεγονός από μόνο του που μπορεί να βρω και λόγους να το δικαιολογήσω αλλά η μετέπειτα επιρροή του επάνω μου που με δυσκολεύει.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν αυτό που έκανε η φίλη μου ή πιο συγκεκριμένα αυτά που είπε τα οποία μπορώ να τα καταλάβω και πλέον και να τα συγχωρήσω, ήταν ότι με έκανε όλο αυτό να φοβάμαι για πολλά χρόνια ότι σε όποια φιλια δημιουργούσα μετέπειτα θα επαναλαμβανόταν κάτι παρόμοιο. Κι αυτό με έκανε καχύποπτη και επιφυλακτική και αυτό ήταν που τελικά δεν μπορούσα να συγχωρήσω.

 

@Seras Victoria Το τελικό ζητούμενο ήταν να μπορέσεις να πας παρακακάτω. Και μπράβο σου!