Συναίνεση vs κακοποίηση

Αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω ορισμούς. Αν και είναι λιγάκι δύσκολο, να μιλάμε για έννοιες πηγαίνοντας απ' την Αθήνα στο Καστελόριζο μέσω Μπουένος Άϊρες.
Είναι κομματάκι δύσκολο, να συναινέσεις σε κάτι που δεν γνωρίζεις. Καλύτερα ν' αναδιατυπώσω, να συναινέσεις/συγκαταθέσεις σε κάτι, που δεν ξέρεις καν αν θα σου αρέσει - αν το δοκιμάσεις -.
Ή που θα είχες μια ελάχιστη ιδέα ( ακόμη και ομιχλώδεις σκέψεις ). Να το πάρει το ποτάμι, θα ψιλογράψω με τρόπο που δεν ήθελα. Λογίζεται η συναίνεση αλλά υπό την αξιολόγηση του υποκειμενικού στοιχείου τόσο του συναινούντα.
Όσο κι εκείνου που απ' την συγκατάθεση του άλλου, θα είχε κάτι να κερδίσει ( ανά την περίσταση ). Συναίνεση που θα ήταν προϊόν πλάνης, δεν λογίζεται σαν συναίνεση.

Στην ερώτηση/ "περίοδο" σου η συναίνεση έχει σαν θεμέλιο το πρόσωπο, όχι την πρακτική/κατάσταση. Αν δεν έρθει και η έγκριση ( δηλαδή η εξακολούθηση της αρχικής σύμφωνης γνώμης σε κείνο που είχε προταθεί στον συναινούντα ), η συναίνεση που είχε δοθεί είναι άδειο πουκάμισο. Όσο κι αν δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης. Με λίγα λόγια, ότι κάποιος συναίνεσε σε κάτι, δεν σημαίνει ότι κατά την διάρκεια ή μετά την ολοκλήρωση του γεγονότος, δεν έχει δικαίωμα να αισθανθεί κακοποιημένος.
Να γιατί έχουν μαλλιάσει τα δάχτυλα μου να γράφω, ότι είναι προτιμότερα τα κατασταλαγμένα αλλά ίσως και πιο "δύσκολα" άτομα ( δεν λέω ντε και καλά βουδουσουμικώς έμπειρα, προσοχή ). Από κείνα που θα είχαν περίσσιο ζήλο/κάϋλα/πες το όπως θες, αλλά που ίσως και να μην ήταν ούτε και κείνα σίγουρα, για το τι στ' αλήθεια θα ήθελαν. Πόσο μάλλον που δεν θα είχαν ακόμη ξεπεράσει το απαραίτητο για κείνα κατώφλι ενδοσκόπησης/αποδοχής.

Η συναίνεση δεν είναι προφυλακτικό δίχτυ και δεν είναι πανάκεια. Μπορεί να ελαφρύνει κάποιες καταστάσεις, ίσως και να μας γλυτώσει από κακοτοπιές. Αλλά δεν είναι σίγουρο κανένα απ' τα προαναφερόμενα δυο. Γι' αυτό προσέχουμε, για να έχουμε και το Παναγιά μαζί μας.
Χρειάζεται και τύχη ( όπως και σε πολλά πράγματα). Αλλά χρησιμοποιώντας το μυαλό μας, αξιολογώντας όσο γίνεται καλύτερα και βάζοντας την εξαίσια κατά τ' άλλα κάϋλα σε δεύτερη μοίρα, μειώνουμε την επιρροή της τύχης ( σ' αυτό τουλάχιστον το κομμάτι της ζωής μας ).

Τεσπα, δεν θεωρώ ότι είμαι σε θέση, να δώσω μαθήματα σε κανέναν. Αν θέλεις πάρε αυτά μου τα λόγια, σαν κουβεντούλα που έκανες μ' έναν άγνωστο σε κάποια στάση περιμένοντας το λεωφορείο. Και που μάλλον θα γνώριζες ήδη από μόνος σου.  

 

Δυστυχως χρειαζοταν...

 

Η κακοποιηση δεν ειναι εγκληματικη πραξη?

 

Προχώρησε ο διάλογος όσο έλειπα. Ως διάλογος κουφών βέβαια, αλλά φτάσαμε αισίως τις 30 σελίδες.
Δεν θα ευχηθώ να τις εκατοστήσουμε και δεν θα συμβάλλω περαιτέρω ,πέραν αυτής της τελευταίας παρέμβασης μου.

Να διευκρινήσω κατ αρχήν κάτι που ανέφερε η @gaby

Aν αναφέρεται σε μένα, προφανώς με έχει παρανοήσει. Ασε που δεν με νοιάζει να καταταγώ στους ορθολογιστές η τους ιδεαλιστές.
Αυτό που εγώ ισχυρίζομαι είναι οτι το βδσμ εμπεριέχει πρακτικές που μπορεί να προκαλούν κακοποίηση, συναινετική μεν, κακοποίηση ( = άσκηση σωματικής βίας που έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση κακώσεων , σύμφωνα με το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών του ΑΠΘ) δε. Η διαφορά πιστεύω είναι προφανής και ουσιαστικότατη.
Πάνω στον ορισμό της κακοποιήσης θα ήθελα να προσθέσω πως προφανώς δεν ενέχει αναγκαστικά δόλο ,σύμφωνα με τους φιλόλογους @Dark_Explorer ,στέκει δε εννοιολογικά μια χαρά ,έτσι άδολη. Ο δόλος εννοιολογικά εισάγεται μόνο όταν χρησιμοποιείται μεταφορικά η λέξη και αυτό όχι πάντα.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ο εν βδσμ προκαλών κακοποίηση είναι κακοποιός , εδώ ο δόλος και η παράνομη πράξη είναι θεμέλιο στον ορισμό της λέξης, (κακοποιός = αυτός που προκαλεί το κακό, που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς με παράνομη δραστηριότητα , ο άνθρωπος που κάνει εγκληματικές πράξεις , σύμφωνα με την ίδια πηγή) και αποτελούν φτηνές σοφιστείες και ακόμα φτηνότερες προσπάθειες χλευασμού των απόψεων του @Gotham οσα σχετικά διάβασα.

Απο κει και πέρα, όποιος θέλει να βαφτίζει το κρέας ψάρι για να έχει ήσυχη συνείδηση ο.κ , ας το κάνει, είναι προφανές και κατανοητό πως για να απολαύσεις κάτι που κάνεις , που είναι άκρως καυλωτικό και σαν στοιχείο του φαντασιακού σου αλλά και σαν βίωμα ,έχει όμως αρνητική φόρτιση ηθικά, κοινωνικά και σε επηρεάζει, πρέπει να βρείς ένα τρόπο να το αποφορτίσεις.

 

Αυθαίρετη επίκληση. Σύμφωνα με τους φιλόλογους δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζεσαι.

 

Αυθαιρετο ειναι αυτο που λες... Φερε εναν φιλολογο εδω και τωρα να τον περιλαβω.

 

Θέλω να καταγγείλω δημόσια ότι μόλις κακοποίησε το στόμα μου μία τουλούμπα που με δόλο ο άθλιος εαυτός μου με έψησε να κατασπαράξω εξαφανίζοντας δια του γλυψίματος και ηδονισμένου μασουλίματος μία μία τις θελκτικές ραβδώσεις της... Η τουλούμπα με τη σειρά της κακοποίησε το στομάχι μου, όντας δύο ημερών μπαγιάτικη γεγονός που -με δόλο- απέκρυψαν οι σιροπιασμένες ραβδώσεις της σε αγαστή συνενόηση με το σκοτεινό εαυτό μου... Τέλος να καταγγείλω ότι την ευθύνη της κακοποίησης της τουλούμπας από το στόμα μου, την ευθύνη της χωρίς τη συναίνεσή μου κακοποίηση του στομάχου μου από την μπαγιάτικη τουλούμπα, φέρει το ψυχικά διαταραγμένο μου λίμπιντο, που με ωθεί να προβαίνω σε πράξεις αυτοκακοποίησης από σιροπιαστές υπάρξεις με ραβδώσεις... Α.

 

@angel42

αυτά παθαίνει κανείς όταν του αρέσει να αυτοκακοποιείται.... :Ρ

 

Θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι, μιλώντας για μένα τουλάχιστον, δεν ψάχνω δικαιολογίες και δεν έχω ανάγκη να αποφορτίζω τίποτα.
Απλούστερα, ισχυρίζομαι ότι "κακοποιώ" σημαίνει τελείως άλλο πράγμα, οπότε και η χρήση του δεν έχει θέση στο πλαίσιο εκείνου που εγώ θεωρώ bdsm.

 

Εμένα μου λες, δεν ξέρω το δράμα μου, που όποιον δω μπροστά μου λέω "καμμιά τουλούμπα, βρε παιδιά"!!! Και για κακή μου τύχη, κυκλοφορεί τώρα τελευταία κάποιος που έχει βάλει στόχο και σκοπό να εξαλείψει όλες τις τουλούμπες από την ανθρωπότητα... Ούτε να μεταναστεύσουμε σε αναζήτηση τουλούμπας δε θα μπορούμε σε λίγο... Ομοϊδεάτες και ομοπαθείς αυτοκακοποιητές, αρχίσατε να στοκάρετε τουλούμπες... Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία... Α.

 

Δεν μου αρέσει να μιλάω με άγνωστους σε στάσεις λεωφορείων. Δεν μου αρέσουν ούτε τα λεωφορεία ούτε οι στάσεις τους.

Επιτρέψτε μου όμως να σου κάνω εγώ μια εικόνα που πιστεύω οτι θα βοηθήσει τρόπον τινά την συζήτηση.

Καθόμαστε λοιπόν σε ένα όμορφο παγκάκι στο hide park του Λονδίνου μια ηλιόλουστη πρωτομαγιά. Ούτε εγώ ούτε εσύ ξέρουμε γιατί και πως βρεθήκαμε εκεί. Εγώ φοράω κίτρινο παντελόνι πουκάμισο γραβάτα και σακάκι, σοκολατί κάλτσες και μπλε πλαστικές σαγιονάρες. Στο κεφάλι μου υπάρχει ένα λευκό τουρμπάνι, στο αριστερό μου χέρι παίζω ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι και στο δεξί κρατάω ηλεκτρονική πίπα. Εσύ είσαι ντυμένος με στολή αξιωματικού του γιαπωνέζικου αυτοκρατορικού ναυτικού του β παγκοσμίου πολέμου με την μόνη διαφορά ότι στο κεφάλι σου φοράς Χαλκιδονική περικεφαλαία και στο δεξί σου χέρι κρατάς το δερμάτινο άκρο μίας αλυσίδας που καταλήγει σε ένα λεπτό όμορφο καφέ δερμάτινο κολάρο που βρίσκεται στο λαιμό του pet σου. Το pet σου βρίσκεται δεξιά σου και με σηκωμένο το δεξί του πόδι κατουράει την γάμπα του cad που κάθεται όρθιος σε απόσταση περίπου μέτρου από το παγκάκι και είναι απορροφημένος στην ανάγνωση της Hürriyet την οποία κρατάει με τα δυο του χέρια τεντωμένα σε 90 μοίρες γωνία από το στήθος του. Ο cad φοράει γυαλιά ηλίου, λευκό t-shirt με τα μούτρα της Ελισάβετ, καφέ βερμούδα, σκούρες πράσινες κάλτσες και μαύρο σκαρπίνι.

Το σχήμα οξύμωρο στην όλη εικόνα είναι ότι το pet σου παρόλα που έχει γυναικεία γεννητικά όργανα και ένα όμορφο και στητό στήθος κατουράει σαν αρσενικό. Τούτο συμβαίνει γιατί αισθάνεται αρσενικό, αλλά με έντονες(ενεργητικές) gay τάσεις, και αυτό δικαιολογεί και το μεγάλο ροζ strapon που είναι σφιχτά εφαρμοσμένο στην μέση του.

Έχοντας αυτή την εικόνα στο μυαλό θα ήθελα να συζητήσω την γνώμη σου στα εξής:

Κομματάκι δύσκολο είναι, αλλά επιμένω ότι συνεχίζεις να παραλείπεις μία συγκεκριμένη ποιότητα από αυτές τις σχέσεις που κάνει τα δύσκολα κομματάκια, εύκολα. Αυτή της εμπιστοσύνης. Χωρίς αυτή και αν αφαιρούσαμε μια ενδεχόμενη διάθεση για ρίσκο δεν βλέπω λόγο να πάει κάτι παραπέρα από ότι έχει ήδη στις εμπειρίες του το υποτακτικό μέλος.

Δικαίωμα έχει να αισθανθεί ότι θέλει, και ακόμη και η πλήρη επίγνωση του τι πρόκειται να συμβεί δεν τον σώζει από τέτοιου είδους συναισθήματα στο τέλος και ίσως και τέτοιου είδους συναισθήματα στο τέλος να είναι έντονα επιθυμητά από τον ίδιο. Βασικά δεν πιστεύω ότι κάποιος επιλέγει το τι είδους συναισθήματα θα νιώσει στο τέλος, απλά προσδοκά σε κάποια.

Δοθείσας της ευκαιρίας, πιστεύεις ότι αρκεί το καθεστώς συναίνεσης, αναφέρομαι σε συνειδητή συναίνεση, για να δικαιολογηθεί μία κακοποίηση ? Όχι βάσει νόμου, βάσει ας πούμε μίας υποτυπώδους bdsmικής ηθικής βασισμένη στην κοινή λογική.

Βάσει νόμου στη Γερμανία όπως είμαι σίγουρος ότι θυμάσαι, είχαν πρόβλημα να βάλουν φυλακή κάποιον που έφαγε έναν άλλον γιατί ο δεύτερος είχε δώσει την συγκατάθεση του στο να τον κανιβαλήσει ο πρώτος.

 

Η gaby αναφερόταν σε σένα σε αυτά που έγραφε πιο πάνω. Μετά, η gaby αλλαζε παράγραφο, θα λέει κάτι σχετικά με τις παραγράφους το λεξικό του Ιδρύματος Μανώλη Τριανταφυλλίδη.

Αυτό. Τίποτα άλλο