Συναινεση ...

Το λεξικο μπορει να εχει εναν ορο.Το θεμα ειναι πως τον αισθανεσαι και τον βιωνεις εσυ τον ορο

 

Αν επιθυμείς να μπούμε σ΄ αυτό το παιγνίδι τότε βάση της ερμηνείας που παραθέτεις αλλά και άλλων λεξικών, ας ακριβολογούμε τότε, ότι συναίνεση δεν ερμηνεύεται ως αποδοχή αλλά ως συγκατάθεση.

Βέβαια μπορούμε να δοκιμάσουμε να φιλολογήσουμε, αν και είμαι βέβαιη πως έχει πολύ μεγαλύτερους γνώστες της φιλολογίας εδωμέσα από μένα, αλλά όπως αρκετές φορές είπα και στο παρελθόν, χάνουμε το δάσος και κοιτάμε το δέντρο. Και το δάσος στο ποστ μου σίγουρα δεν ήταν η λέξη διαπραγμάτευση - που είτε την αντικαταστήσεις με τη λέξη συγκατάθεση που λένε τα λεξικά, είτε με την λέξη αποδοχή που προτιμάς εσύ, δεν μετακινεί το δάσος, για το οποίο προσωπικά και θα ήθελα να συζητήσω με όποιον έχει την καλή θέληση και επιθυμία  

 

Θεωρώ πως ασυνείδητα το υποτακτικό στοιχείο συναινεί για κάθε επιμέρους δραστηριότητα, πως καθημερινά δίνει μία ψήφο εμπιστοσύνης στο κυρίαρχο, διότι οποιαδήποτε στιγμή δύναται (θεωρητικά) να αποχωρήσει από τη σχέση. Αυτό πρακτικά δεν σημαίνει πως κάθε θέμα τίθεται υπό διαπραγμάτευση, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καθόλα αντιβαίνον στη δομή μίας M/s σχέσης,

αλλά πως ο όποιος δισταγμός του αναφορικά με επιμέρους δραστηριότητες συνήθως υπερκαλύπτεται από το γενικότερο πλαίσιο εμπιστοσύνης που έχει αναπτύξει προς το κυρίαρχο μέρος. Ο υποτακτικός ποτέ δεν κάνει κάτι χωρίς να πείθεται πως οφείλει να το κάνει. Είτε πείθεται για το ορθό του περιεχόμενου μίας εντολής, είτε είναι εν γένει πεπεισμένος για την εν συνόλω (και επιμεριστικά συνεπαγωγικά) σωστή θεώρηση των πραγμάτων του εντολέα του.

Επίσης είμαι απόλυτα βέβαιη πως στο βαθμό που ο υποτακτικός δεν μπορεί να αντιπαρέλθει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν υπάρχει καθολική συναίνεση. Απλούστερα, η βούληση του υποτακτικού λογικά είναι αδύνατο να υπερβεί σε μέγεθος το ένστικτο της αυτοσυντήρησης*, έτσι ώστε να συναινέσει, συνειδητά ή όχι, σε δραστηριότητες που είναι βέβαιος ότι θα τον βλάψουν ανεπανόρθωτα. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν μιλάμε για συσχέτιση δύο ανθρώπων που περιορίζεται στη λήψη και πρόκληση πόνου, αλλά για σχέση κυριαρχίας υποταγής, φρονώ πως ένας κυρίαρχος θα απέρριπτε άμεσα έναν υποτακτικό που δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου, συνεπώς ούτε και της εξουσίας/του έλεγχου που παραδίδει.

* Επ αυτού μία εύστοχη παρατήρηση είχε γίνει στην κοιλιά του αρχιτέκτονα, όπου εκείνος συνειδητοποιεί πως ακόμη και αν ο άνθρωπος διαθέτει το απαιτούμενο ψυχικό σθένος ώστε να απαγορεύσει εαυτόν την αναπνοή, ο οργανισμός του θα φροντίσει ώστε σύντομα να λιποθυμήσει και αργότερα να ξυπνήσει εκ νέου αναπνέοντας. Έχω γράψει στο παρελθόν πως κατά κάποιο τρόπο ο μαζοχισμός αντιβαίνει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και έχω γνωρίσει ανθρώπους στους οποίους αυτή η διαπίστωση προκύπτει εκ πρώτης ήδη θεώρησης, αλλά όταν δεν κάνουμε λόγο για παθογένεια φρονώ πως είναι αδύνατο κανείς να οδηγήσει τον εαυτό του (ή να συναινέσει ώστε να οδηγηθεί) σε ολική καταστροφή.

 

lara[E-p]... το μονο που δεν μου κατσε ειναι να συνδεσω την συναινεση ως κατι το διαπραγματευσιμο.
Δεν ειπα τιποτα παραπανω. (γιατι μονημος προτρεχετε στο τι σας λεει ο αλλος να'ξερα...)
Όταν δινω την συναινεση μου για κατι σημαινει πως αποδεχομαι τους ορους αυτου του κατι κ τελος. Το κομματι περι διαπραγματευσης ωστε να φτασεις στην συναινεση ειναι αλλου παπα ευαγγελιο!
Τωρα σε πλαισια βδσμ -κατα την γνωμη μου- οσο συναινω να ειμαι η υποτακτικη Του με τους δικους Του ορους, θελω κλπ κλπ κλπ θα ειμαι, αν τυχον παψω να συναινω σε αυτο το πακετο ειναι επομενο να παψει να υφισταται η σχεση αυτη.

 

Μαυρισα το κομμάτι εκείνο που είναι ένα από τα σημεία που με έκαναν εξ αρχής να αμφισβητήσω την ύπαρξη καθολικής συναίνεσης, όπως ο φίλος Zondag όρισε, χωρίς την οποία όπως λέει δεν μπορεί να υπάρξει bdsm σχέση.
Όταν αναφέρθηκα σε διαπραγμάτευση, δεν αναφερόμουν άμεσα σε διαπραγμάτευση μεταξύ του υπο και Κυρίαρχου, αλλά σ΄όλη εκείνη την διαδικασία που πιθανόν να λαμβάνει μέρος στο ίδιο το κεφάλι του υπο. Όταν μια υπο λαμβάνει μια εντολή η οποία ξεπερνάει τα όρια της, ιδιαίτερα στις αρχές μιας σχέσης, δεν επεξεργάζεται αυτή την εντολή μέσα στο μυαλό της, ουσιαστικά διαπραγματευόμενη με τον εαυτό της κατά πόσο και πως μπορεί να εκτελέσει αυτή την εντολή? Ακόμη κι αν δεν το κάνει συνειδητά, όταν η εντολή- όπως κρίνει το μυαλό της (σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία)- βιώνεται σαν ξεπέρασμα εκείνων των ορίων τα οποία πιθανόν να "απειλούν" το ένστικτο αυτοσυντήρησης, η διαπραγμάτευση κατά πόσο μπορεί ή όχι να το κάνει δεν μπορεί να λαμβάνει μέρος μέσα στο κεφάλι της?

Αναμφίβολα όσο μεγαλύτερη είναι η εμπιστοσύνη του υπο όπως γράφεις- είτε γιατί έχει πεισθεί είτε είναι εν γένει πεπεισμένος για την εν συνόλω σωστή θεώρηση των πραγμάτων του εντολέα του- τόσο μικρότερη μέχρι και ίσως ανύπαρκτη(?) να είναι αυτή η διαδικασία ή οποία οδηγεί στη συναίνεση.

Όταν μιλάμε δε για Ds σχέσεις ΜΗ ολοκληρωτικής ανταλλαγής εξουσίας- δεν ορίζεται εξ αρχής μέσω διαπραγμάτευσης τα όρια μέσα στα οποία θα κινείται αυτή η σχέση? Μπορεί να μην γίνεται κάποιο γραπτό συμβόλαιο, αλλά ουσιαστικά μπαίνοντας σε μια τέτοια σχέση, δεν έχουν συζητηθεί κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές?

Όλα αυτά τα ερωτήματα, με κάνουν να αμφισβητώ την απλότητα με την οποία εκφραζόμαστε κάποτε οι υπο και σκλάβες, όσον αφορά την συναίνεση μας και ακριβώς γι΄ αυτό είπα πως πιθανόν ο όρος συναίνεση - όπως και οι δύο άλλοι του τριπτύχου- να μην είναι τίποτα πέρα από την καραμέλα που πιπιλάμε για να νιώθουμε- με διαφορετικό τρόπο Κυρίαρχοι και υποτακτικοί- μεγαλύτερη ασφάλεια όταν μπαίνουμε σε μια σχέση- πως είναι ρευστή σαν έννοια και ποτέ δεν μπορεί να να είναι καθολική κι απόλυτη.

Μια άλλη πλευρά που με απασχολεί είναι εκείνη που αφορά την τελευταία σου παράγραφο, όταν πλέον αναφερόμαστε σε σκλάβες, TPE και σχέσεις Ms με χρονική διάρκεια, εκπαίδευση, τροποποίησης αντιλήψεων κ.ο.κ.

Ο DeSade στο νήμα Πόνος, έγραψε

Για άτομα που βιώνουν τα παραπάνω, ιδιαίτερα για άτομα που τα βιώνουν σε αρκετά πλέον συνειδητό επίπεδο, η έννοιες SSC πόσο ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες είναι?

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά μια σκηνή- η οποία έλαβε μέρος μεταξύ εμένα και Του Κυρίου μου- και στην οποία αν είχα λόγο- δεν θα συναινούσα ποτέ.
Σαν σκλάβα όμως δεν έχω λόγο- η σκηνή έγινε χωρίς να ερωτηθώ/διαπραγματευτώ/αποδεχτώ/ συγκατατεθώ.
Υπόφερα σε φυσικό και ψυχικό επίπεδο, με πέραν του ενός τρόπου. ήταν μια από τις μεμονωμένες περιπτώσεις που απλά ούρλιαζα ικετεύοντας για οίκτο - χωρίς αποτέλεσμα.
Ίσως είμαι παράφρονουσα, αλλά όποτε σκέφτομαι την εν λόγω σκηνή - λιώνω.
Το γεγονός πως Μπορεί να με Χρησιμοποιήσει, χωρίς να έχει καμία σημασία αν το θέλω ή όχι, αν έχω συναινέσει ή όχι, το γεγονός πως δεν γνωρίζω καν ποια είναι τα όρια στα οποία θα με Σπρώξει και αν και πως θα αντέξω, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που είμαι σ΄ αυτή τη σχέση.
Όχι γιατί δεν έχω συναίσθηση του κινδύνου, αλλά αυτή ακριβώς η συναίσθηση του κινδύνου και η ανάγκη μου να αφεθώ σ΄αυτόν, ακόμη κι όταν το ίδιο το ένστικτο επιβίωσης αντιστέκεται-γιαυτό ακριβώς και δεν θέλω να έχω λόγο- να φλερτάρω με τον θάνατο, να αποδεχτώ με κάθε μου μόριο, χωρίς καμιά συναίνεση από την πλευρά μου στην κτηνωδία Του Σαδιστή Ιδιοκτήτη μου, με όποιους τρόπους και στο βαθμό που Εκείνος Επιθυμεί, όταν το Επιθυμεί....καλύπτει τις ανάγκες μου, ανάγκες που δεν έχουν καμία σχέση με τα θέλω μου, με κάνει ευτυχισμένη.
Ίσως νάναι παθογένεια, όπως λές. Αν είναι τότε δεν θέλω να θεραπευτώ  

Υ.Γ. SMiss_angel2307 ελπίζω να κατάφερα να επεξηγήσω καλύτερα τι εννοούσα με τον όρο διαπραγμάτευση.  

 

Με φωτησες απολυτα! κ ετσι οπως το θετεις εδω με βρισκει συμφωνη.  

 

ολα πανω σε μια συναινεση βασίζονται αλιος ............τιποτα

 

Θεωρώ πως δεν έχει νόημα να κάνουμε λόγο για παθογένεια εν προκειμένω διότι ισχύει για εσένα η κάτωθι συνθήκη:

"είναι εν γένει πεπεισμένος για την εν συνόλω (και επιμεριστικά συνεπαγωγικά) σωστή θεώρηση των πραγμάτων του εντολέα του"

Και λαμβάνοντας υπόψη ποιος είναι ο Κύριός σου (εκ πρώτης θεώρησης τουλάχιστον) διόλου αντιβαίνον στη λογική δεν μου φαίνεται το είσαι απόλυτα πεπεισμένη.

 

Δηλαδη αν σπασει ο υποτακτικος ενα χερι και του δωσει εντολη ο Αφεντης δεν θα πας στο γιατρο θα πρεπει να την τηρησει η οχι ?

 

Θα είχε λόγο σοβαρό, ώστε να αρνηθεί την περίθαλψη;

 

Δεν νομιζω οτι εχει σημασια.Ενα παραδειγμα εφερα.Σπαει το χερι του ο υποτακτικος και ο Αφεντης/η Αφεντρα λεει δεν θα πας στο γιατρο για τους δικους του/της λογους.Τι γινεται εκει ?

 

Υπάρχει εντολή Κυρίαρχου "ανευ σημασίας", ιδίως όταν πρόκειται για ζητήματα ακεραιότητας (σωματικής ή πνευματικής); Μιλάμε επί της ουσίας ή προς δημιουργία εντυπώσεων;