Συναισθηματική ιδιοτέλεια στις M/s σχέσεις ..

Θεωρώ ότι σε καμία σχέση στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχει καθαρή ανιδοτέλεια. Ακόμα και στη σχέση γονιού-παιδιού υπάρχει ένα κάποιο συμφέρον, που θεωρείται ίσως και η πιο αγνή.
Σε σχέσεις M/s, υπάρχει ιδοτέλεια, από την άποψη ότι ένας σκλάβος αρέσκεται στο ρόλο του και με τη σειρά του ο Κυρίαρχος δέχεται με ευχαρίστηση τις υπηρεσίες του σκλάβου Του. Ακόμα και όταν λέμε ότι ο s προσφέρει τον εαυτό του χωρίς να περιμένει το παραμικρό το κάνει γιατί είναι κάτι που τον ευχαριστεί. Συνήθως, είναι μαζοχιστές και τους αρέσει να υποφέρουν, άρα παίρνουν ευχαρίστηση μέσα από το βασανιστήριο.
Το αν υπάρχει έρωτας ή κάποιο άλλο είδος συναισθήματος εξαρτάται καθαρά από τους χαρακτήρες και τη χημεία που υπάρχει μεταξύ των.
Μπορώ να μιλήσω καθαρά από την πλευρά του υποτακτικού μέλους. Αρχικά, γοητευόμαστε από το status και όσα περιλαμβάνει αυτό. Τον απόλυτο, αυστηρό Κυρίαρχο με βασική προυπόθεση ότι υπάρχει χημεία πάντα - είτε εμφανισιακά, είτε λεκτικά σε περιπτώσεις on line σχέσεων .
Ερωτευόμαστε αμφότεροι ή μαθαίνουμε να αγαπάμε τον άνθρωπο μετά από γνωριμία βαθύτερη. Αφού μάθουμε τι ζητά, τι ονειρεύεται, τι σκέφτεται, όταν έχουμε ζήσει μαζί του πράγματα, όταν μπαίνει λιθαράκι λιθαράκι η βάση για μία πιο ουσιαστική επαφή, όταν χωρίς να χρειαστεί να ειπωθούν λέξεις ξέρεις τι περνά από το νου.
Αυτό συμβαίνει σε σχέσεις M/s Μπαίνοντας σε αυτές τις σχέσεις, ένας σκλάβος είναι έτοιμος να παραδώσει τον εαυτό του κι ενας Κυρίαρχος έτοιμος να δεχτεί μία ανθρώπινη ψυχή. Ο μεν είναι έτοιμος να αγαπήσει Αυτόν που θα δωθεί και ο Κυρίαρχος έτοιμος να αγαπήσει την περιουσία Του. Αν δεν είναι έτοιμοι να νιώσουν βαθύτερα συναισθήματα, είναι από την αρχή καταδικασμένη ως σχέση. Έχω γνωρίσει δύο ή τρία ζευγάρια Μaster-slave που έχουν μεταξύ τους βαθειά αγάπη. Είναι μαζί χρόνια. Αυτό δεν το έχω δει σε άλλους, που είναι λιγότερο καιρό μαζί και που δεν είναι τόσο αφοσιωμένοι ο ένας στον Άλλον.
Σε μία D/s σχέση είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, τη στιγμή που δεν υπάρχουν οι δεσμεύσεις που υπάρχουν σε απόλυτο slavery. Μπορεί να υπάρξει μία καθαρά σεξουαλική έλξη που με τον καιρό εξασθενεί.


* σκλάβος= όταν αναφέρω τη λέξη περιλαμβάνω και τα δύο φύλα.

 

Πριν μιλήσω περί του κατά πόσο ερωτεύομαι ή όχι , θα ήθελα να υποβάλλω μερικές διευκρινήσεις σε ότι αφορά στη διαφοροποίηση που λαμβάνει στο μυαλό μου ο έρωτας από την αγάπη.Κατόπιν τούτου θα αναφερθώ και στην ανιδιοτέλεια και την ύπαρξη αυτής ή μη.

Αν και για πολλούς ο έρωτας και η αγάπη αποτελούν συγγενή συναισθήματα τα οποία μοιράζονται κοινά στοιχεία , εντούτοις στην πραγματικότητα αφορούν σε δύο καταστάσεις ξεχωριστές κι ως εκ τούτου διακριτές.Ο διαχωρισμός αυτών συνίσταται στο γεγονός ότι η ύπαρξη του καθενός εκ των δύο βασίζεται σε εντελώς διαφορετικές εγκεφαλικές λειτουργίες.Λειτουργίες οι οποίες διαχωρίζονται με τη σειρά τους , βάσει της ανάγκης την οποία αποσκοπούν να καλύψουν.
Ο σκοπός της μιας είναι η κίνηση , η ανανέωση,η γνώση.Ο σκοπός της άλλης είναι η εμπέδωση , η σταθερότητα,η ασφάλεια.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή αυτή η διαφορά θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε πως έχουμε δύο άσπονδους φίλους οι οποίοι αποφασίζουν ο καθένας για δικό του σκοπό να ιδρύσουν μια εταιρία.(Φυσικά υπάρχει κι αυτό που λέμε common ή greater cause , αλλά για τις ανάγκες της συγκεκριμένης ανάλυσης θα αρκεστώ στην υπόσταση του σκοπού , όπως αυτή ορίζεται από την ατομική διάσταση και σκοπιά του τελευταίου.)
Μέσα σε αυτή την εταιρία λοιπόν τα δύο άτομα παίρνουν δύο διακριτούς ρόλους κι αναλαμβάνουν τα αντίστοιχα καθήκοντα όπως απορρέουν εξ αυτών.

Ο ένας αναλαμβάνει να αναζητεί το χρήμα.Φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση λοιπόν και κάνει ότι μπορεί ως προς αυτό.Ο άλλος αναλαμβάνει να μετρά και να φυλά το χρήμα που του παραδίδει ο έτερος.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ο αναζητών , επιστρέφει γεμάτος χαρά και παραδίδει τον οβολό του στον άλλον που περιμένει καρτερικά πίσω απ' το γκισέ.Δεν τον ρωτά όμως ποτέ για τα χρήματα που έχουν μαζευτεί.Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει πόσα είναι και τι αξία έχουν.Με το που παραδίδει λοιπόν όσα έχει μαζέψει , αναχωρεί εκ νέου προς ανεύρεση της επόμενης “δόσης” (πείτε το όπως θέλετε).
Ο άλλος αντίστοιχα δε ρωτά ποτέ την πηγή του χρήματος που παραλαμβάνει.Δεν τον αφορά.Αρκείται στο να μετρά ξανά και ξανά όσα έχουν μαζευτεί και να τα αξιολογεί κι εξ' αυτού λαμβάνει μεγάλη ικανοποίηση.

Κάπου εδώ λοιπόν να πω πως , για μένα , ο έρωτας αποτελεί μία διαισθητική προσέγγιση , εν αντιθέσει με την αγάπη η οποία εμφανίζεται ως αποτέλεσμα αξιολόγησης των εμπειρικών διαδικασιών.Διαδικασιών οι οποίες αξιολογούνται μέσα σ' ένα πλαίσιο λελογισμένης καταγραφής , μέσω ενός υπολογισμού των θετικών κι αρνητικών στοιχείων.

Ο έρωτας από τη μια είναι σαν τον αέρα.Μη στατικός.Επικεντρωμένος σε μια διαρκή ενατένιση του επέκεινα , βρίσκεται σε ένα συνεχή οραματισμό , μια ονειροφαντασία με αλλεπάλληλους οργασμούς.Οργασμούς από τους οποίους θρέφεται αλλά και αντλεί δυνάμεις για να μπορέσει να κρατηθεί στην πορεία που έχει θέσει.Μια πορεία με ασαφή στόχο.Διοτι ο μόνος στόχος του τελικά δεν είναι άλλος από το να μπορεί να διατηρεί την κινητική του ενέργεια.Θέλει να μάθει.Θέλει να έρθει σε επαφή.Να γνωρίσει.
Μόλις όμως μάθει , σταματά αυτομάτως να έχει την οποιαδήποτε σχέση με τη νεοαποκτηθείσα γνώση.Την παρατά σύξυλη και η ματιά του στρέφεται εκ νέου στον ωκεανό του αγνώστου "εγώ".

Η αγάπη τελώντας υπό το καθεστός υπολογιστικών διαθέσων , αναλογίζεται κάθε φορά το βάρος της νεοαποκτηθείσας γνώσης.Παίρνει την τελευταία και την εναποθέτει επάνω στην αλάνθαστη ζυγαριά της λογικής μαζί με τα υπόλοιπα βιώματα και παρατηρεί τα αποτελέσματα.Αφού αξιολογήσει λοιπόν τα αποτελέσματα έρχεται να οριοθετήσει το καινούριο σημείο αναφοράς , το οποίο και θα ορίζει από δω και στο εξής το αξιόλογο ή μη της υπάρξεως αυτής.(μέχρι νεωτέρας φυσικά)

Αυτά περί έρωτος κι αγάπης.

Μιλώντας επί προσωπικού δε μπορώ παρά να παραδεχτώ τη συμμετοχή μου στον έρωτα.Φυσικά κι ερωτεύομαι.Για την ακρίβεια δε μπορώ να σκεφτώ άλλο τρόπο προσέγγισης της εξέλιξής μου από αυτόν.
Κι εδώ πιστεύω πως μπορώ να εικάσω με σχετική ασφάλεια πως και οι γύρω μου κάνουν πάνω-κάτω το ίδιο.Έστω και προσδίδοντας σε αυτή τη διαδικασία μια διαφορετική ονομασία.
Από την άλλη , βρίσκω πως μου είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσω.Ίσως πάλι όχι.Ίσως απλά να συναντώ δυσκολία στην αποδοχή της αγάπης μου από τους υπόλοιπους , οι οποίοι δείχνουν κατά ένα τρόπο να μην την αντιλαμβάνονται ως τέτοια.Δεν ξέρω...

Τώρα σε ότι αφορά την ιδιοτέλεια θα έλεγα τα εξής.

Μια και η κίνηση εκτός πλαισίων "εαυτού" , είναι μάλλον παράλογη , αφού εξ' ορισμού είμαστε πάντοτε ο εαυτός μας , νομίζω πως η ανιδιοτέλεια θα ήταν σκόπιμο να αναζητηθεί στο επίπεδο του παραλογισμού.Ή αν θέλετε καλύτερα , σε αυτό του μη λογικού ή της διαίσθησης.
Και ποιος μπορεί αλήθεια να είναι καλύτερος εκπρόσωπος αυτού από τον έρωτα ?
Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί και ξεφεύγει από τον έλεγχο του εαυτού.Που τον φτύνει κατάμουτρα και τον αντιστρατεύεται με κάθε ευκαιρία.

Αυτό δεν πρέπει να ληφθεί όμως ως μία απλή αντιστοιχία στην οποία ο ερωτευμένος είναι και ανιδιοτελής ως άτομο.Κι αυτό γιατί μιλώντας περί έρωτος και αγάπης θα πρέπει να γίνεται αντιληπτό , πως στην ουσία αναφερόμαστε σε δύο διαδικασίες οι οποίες τελούνται παράλληλα.
Κι εδώ θα βρεθώ στην ανάγκη να υπερθεματίσω επί της αξίας της ιδιοτελείας , καθώς βρίσκω πως η απουσία αυτής τείνει να χαίρει υπέρ του δέοντος εκτίμηση στο μυαλό αρκετών.
Να πω λοιπόν πως η ιδιοτέλεια , ανεξάρτητα από την υφή ενός καθ' όλα μεμπτού κινήτρου που προσδίδεται συχνά πυκνά σε αυτήν, έχει αξιολογικά τη σημασία της.Μια σημασία που λαμβάνει τη σπουδαιότητά της από την ικανότητά της να φέρνει τα πράγματα σε απτά και μετρήσιμα μεγέθη.Εκεί που ο έρωτας χάνεται στο άπειρο , η αγάπη έρχεται να εδραιώσει τα πράγματα σε απτό επίπεδο και να εξάγει συμπεράσματα.

Χωρίς αυτά τα συμπεράσματα , δεν ορίζεται ο “εαυτός”.Γιατί δεν υπάρχει συναίσθηση επί της υπάρξεως του τελευταίου χωρίς μετρήσιμα μεγέθη.Πλην όμως , ο έρωτας είναι η μόνη διαδικασία που έχει ο οργανισμός για να μπορέσει να εξελιχθεί.Χωρίς αυτόν γρήγορα επέρχεται η στασιμότητα.Το τέλμα.

Από ψυχολογικής απόψεως θα μπορούσε ενδεχομένως κάποιος να κάνει μια σχετική αντιστοιχία , αντιπαραβάλλοντας τη σχέση αγάπης-έρωτος με αυτή του εαυτού-οργανισμού (με την έννοια του συνειδητού κι ασυνειδήτου) και να πει τα εξής.

Η αγάπη είναι η έκφραση της συνείδησης επί της υπάρξεως του "εαυτού" , από την άποψη ότι , όπως και ο τελευταίος , έτσι κι αυτή άγεται από λογικούς συνειρμούς.Σκέψεις και συναισθήματα που οριοθετούνται από το συνειδητό
του εγκεφάλου.Μετρά αυτά που έχει κι αυτά που δεν έχει και σε κάθε φάση , αποφαίνεται επί του αποτελέσματος.
Ο έρωτας από την άλλη αποτελεί την έκφραση του οργανισμού.Δηλαδή του ασυνειδήτου “εγώ” , το οποίο και ψιλαφείται διαρκώς με μια διαδικασία διαισθητικής υφής , που ως εκ τούτου λίγο έχει να κάνει με τη λογική.(ή ακόμη καλύτερα με την κοινή λογική)

Κατόπιν αυτών , πιστεύω πως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πλέον το γιατί ένα άτομο μπορεί να αγαπά κάποιον , την ώρα που είναι ερωτευμένο με έναν άλλο.Άλλωστε αν παρατηρήσουμε , θα δούμε πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει πάνω κάτω και με τον άνθρωπο-ους που έχει επιλέξει καθένας για να τον πλαισιώνουν.Για άλλους λόγους αγαπάμε τον καθένα και για άλλους αισθανόμαστε ερωτευμένοι με τον καθένα.

Άρα ναι.Ο άνθρωπος για μένα είναι και ανιδιοτελής.Απλά όχι σε συνειδητό επίπεδο.Κι ίσως όχι με την έννοια που αντιλαμβάνονται ορισμένοι.

Σε ότι αφορά τώρα στις M/s σχέσεις , θεωρώ πως αυτές διέπονται πρωτίστως από μία ανάγκη ερωτικής έκφρασης κι όχι από τη διασφάλιση της όποιας σταθερότητας.Ως απόρροια αυτού εκλαμβάνω και το γεγονός ότι μόλις αρχίσει να εκλείπει ο ερωτισμός , οι σχέσεις αυτές τείνουν να διαλύονται ή να προσανατολίζονται σε διαφορετική γραμμή πλεύσης.
Ως εκ τούτου θέλω να πιστεύω πως οι εμπλεκόμενοι σε bdsmικές πρακτικές , είναι κατά κανόνα βαθύτατα ερωτευμένοι άνθρωποι.

Να κλείσω λέγοντας ότι μέσα σε αυτό το σύστημα , εισέρχονται φυσικά κι άλλες παράμετροι , οι οποίες τείνουν να χρωματίζουν κάθε φορά τόσο τη διαδικασία , όσο και το αποτέλεσμα.Αλλά παρόλα αυτά , πάνω στο ζήτημα του έρωτος , της αγάπης και της ιδιοτέλειας , πιστεύω πως η αλήθεια δε βρίσκεται μακρυά από τα παραπάνω.