Σχέσεις D/s και σχέσεις συνολικά, η διάρκεια.

η δύναμη αναδύεται απ' τη θύελλα, επίσης. αλλά τι σχέση έχει η δύναμη με τα συζητούμενα;
αν το σχόλιό σας αφορά σε αυτό το νήμα υπονοείτε οτι θεωρείτε ακαμψία την ικανοποίηση των αναγκών; την ικανοποίηση εν γένει;
υπονοείτε οτι λίγοι (ευτυχώς; ) προσηλώνονται στην ικανοποίηση αντί στην εξιδανίκευση ή αντίστροφα; λίγοι βολεύονται ή το αντίστροφο;
ποιά κόλαση θα παγώσει; πότε; επίκειται θύελλα που θα σαρώσει τα τραπεζοκαθίσματα; σε τι μας αφορά; πώς το συνδέετε;
καλείτε κάποιον να διορθώσει τη συμπεριφορά του; να υπακούσει σε κάποιον κανόνα; να αναγνωρίσει και να προσαρμοστεί σε κάποια ορθότητα; να μην είναι ανώμαλος; προαναγγέλετε τέτοια θύελλα;
θέλετε να διευκρινήσετε;
αν, πάλι, το σχόλιό σας προοριζόταν γιά άλλο νήμα, συγχωρήστε μου την παρξήγηση, αλλά εδώ διαβάστηκε σαν απαξιωτικό της ασυμμετρίας, σαν ταυτισή της με ακαμψία. σαν έγκληση για συμμόρφωση με το γούστο όποιου την απορρίπτει ή την χειρίζεται σαν πιπέρι στο κρέας. με παραξένεψε πολύ και η παγωμένη κοκακόλαση.  

 

Όχι δεν θέλω να διευκρινίσω τίποτα. Όποιος κατάλαβε καλώς. Όποιος δεν κατάλαβε η δεν θέλει να καταλάβει πάλι καλώς.

 

Η διαφορά με τις υπόλοιπες σχέσεις Rope είναι ότι από την στιγμή που θα ξεκινήσει η σχέση την ευθύνη για την διαχείριση της σχέσης, την έχει ο ένας και όχι οι δύο. Άρα σκέψου ότι οι προβληματισμοί που μπορεί να έχεις, αφορούν το Κυριαρχικό μέλος της σχέσης.

 

Πολλά και σύνθετα και δαιδαλώδη τα ερωτήματα, αγαπητέ Rope, αλλά ας κάνω την προσπάθειά μου.

Ίσως η άποψη να ακουστεί αιρετική, ωστόσο ο συλλογισμός μου ξεκινά από την αντίληψη ότι μια σχέση κυριαρχικότητας/υποτακτικότητας δεν διαφέρει ιδιαίτερα στον πυρήνα της από μια οποιαδήποτε άλλη, ας πούμε κοινή, σχέση. Η κύρια διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση υφίσταται ανάμεσα στα μέρη, πρώτον, αμφίπλευρη αναγνώριση ενός ιδιαίτερου, σεξουαλικού πρώτιστα, προσανατολισμού και δεύτερον (μοιραία, προκειμένου να δημιουργηθεί η σχέση) συνομολόγηση των όρων και συνθηκών εξουσιαστικότητας στα πλαίσια της σχέσης αυτής.

Απ’ αυτή την αφετηρία, μόνη η ικανοποίηση ενός κοινού/αντίστοιχου πάθους, δεν έχει, κατά κανόνα, τη δυναμική για να υποστηρίξει σε βάθος χρόνου μια σχέση, τουλάχιστον μια υγιή και πλήρη τέτοια. Τους λόγους τους ανέφερες, υπό ερωτηματική μορφή, στην εισαγωγική τοποθέτησή σου : Φθορά, συνήθεια, κόπωση, πιθανή σταδιακή απόκλιση και διαφοροποίηση των προσανατολισμών του ενός ή, συχνά, και των δύο πλευρών από την ιδρυτική της σχέσης «σύμβαση», άρα ασυμφωνία, συνήθως ολ’ αυτά μαζί οδηγούν κάποτε στην επώδυνη παραδοχή του «εμείς για αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει» (και συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκεί απλά ν’ανοίξεις ένα παράθυρο για να μπει η δροσιά του Μάη).

Συγχώρησέ μου την φαινομενική «ισοπέδωση», αλλά τελικά, όλων των ειδών οι σχέσεις από τους ίδιους κινδύνους απειλούνται και για συναφείς λόγους αφανίζονται. Η ρουτίνα, η τριβή και η ασυμφωνία μπορούν να πλήξουν ένα συνειδητοποιημένο ζεύγος Κ/Υ, όσο ακριβώς και το ανδρόγυνο Γιάννη και Μαίρης απέναντι, που σφάζονται καθημερινά με κύρια πρόφαση την ιδιαίτερη συμπάθεια της δεύτερης στο Ντάνο των Διασήμων, αλλά στην πραγματικότητα επειδή απλά έχουν βαρεθεί να βλέπουν ο ένας την ξυνή μούρη του άλλου και δεν είχαν το σθένος, επί τόσα χρόνια, να βαρέσουν διάλυση (τουλάχιστον όχι πριν ξεκινήσει το “Survivor”)…

 

Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η διάρκεια μιας σχέσης, ούτε τη συνδέω (τη διάρκεια, μρε) με ποιότητα κατ' ανάγκην. Παρόλα ταύτα, για μένα η ουσιαστική απόλαυση σε μια σχέση D/s έρχεται μετά τον πρώτο χρόνο συνήθως, όταν έχει εμπεδωθεί το θανασσοπροσαρμόζεσθαι και οι βασικοί πυλώνες του πλαισίου είναι στη θεση τους.

Τούτων ρηθέντων, η κυριαρχικότητα/υποτακτικότητα δεν θεωρώ οτι αρκούν για να υπάρξει διάρκεια, τουλάχιστον για μένα χρειάζονται πολλές άλλες ποιότητες (π.χ. χιούμορ, ερωτική και καλλιτεχνική συμβατότητα, κλπ).

 

Για μενα η D/s σχέση δε παύει να ειναι μια κανονική ανθρώπινη σχέση όπως ολες οι σχέσεις είτε φιλικές ειτε ερωτικές.

Η ουσια είναι τα άτομα που αποτελούν αυτήν την σχέση να προσπαθούν συνέχεια για την βελτιώσει - εξέλιξη της έτσι ώστε να συνεχίζει να ικανοποιεί εξ ίσου και τους δυο στο πέρασμα του χρόνου

 

Το θέμα μου θύμισε μια ωραία καλοκαιρινή βραδιά ετους 2013. Ρώτησα τον τότε συνομιλητή μου πως να διαχειριστώ την φλεγόμενη επιθυμία ικανοποίησής της υποτακτικοτητας εν όψει έλλειψης Κυριαρχου. Παρατηρουσα ήδη από τότε, και εμπειρικα, πως η επιθυμία για υποταγή έχει την ικανοτητα να δημιουργεί Κυριαρχους από τον πηλό. Μου απαντησε πως το καλυτερο που εχει να κανει η καθε υποτακτικη σε αντίστοιχη περίπτωση είναι να διαφυλάξει τα όμορφα, και υποτακτικα, στοιχεία, μέχρι να έρθει Εκείνος.
Η συζήτηση τότε μου έφερε μια μικρή απελπισία. Προσπάθησα μάλιστα, σχεδόν επιτυχώς, να μην ακολουθήσω την συμβουλή ΛΟΛ. Η ζωή όμως ενίοτε μας κάνει δωρακια, αρκει να εχουμε την τολμη να μην τα αρνηθουμε.Ετσι λοιπον και παρά τα εμπόδια τεραστίων διαστάσεων, ο συνομιλητής εκείνης της βραδιάς επέστρεψε για να μείνει, στην θέση του δικού μου Εκεινου πλεον.    

Η ικανοποίηση της υποτακτικοτητας/Κυριαρχίας δεν είναι ποτέ μόνο ένα σε σειρά στοιχείων. Είναι το πλαίσιο της σχέσης- η μορφή, που πρέπει να έχει και το ανάλογο, απολύτως συμβατό, επιθυμητό και ποιοτικό προς εμάς περιεχόμενο. Ένας κάποιος Κυρίαρχος, μιας κάποια υποτακτική δεν αρκούν ούτε καν για να χτίσουν μια σχεση, όχι για να κρατήσουν δύο ανθρώπους μαζι σε βάθος χρόνου.
Όσο αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης- η σχέση θέλει φροντίδα και εστίαση για να κρατήσει και να αντέξει. Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τον πραγματικό Άλλον ή να τον προδωσουμε κυνηγώντας ένα κατι άπιαστο. Εμπειρικα και παλι, χρειάζεται βούληση, προσπάθεια και κοινή απόφαση/δέσμευση να ανακαλύπτεις τον/την Αλλον/άλλη κάθε μερα, να τον/την ξαναβρίσκεις όπου πας, να απλώνεις την σχέση σας σε κάθε καινούριο πεδίο, επίπεδο και ενδιαφέρον.
Το Πρόσωπο μπορεί να εκτελέσει χίλιους ρόλους, ο ρόλος χωρίς το Πρόσωπο δεν είναι παρά ένα πουκάμισο άδειο  

 

Αν και εκ πρώτης μπορώ να πω ότι αυτό που λες ακούγεται εντελώς αλαζονικό, δεν θα το πω, θα πω ότι θα μπορούσε να είναι έτσι όπως τα λες αν όντως ΟΛΗ η ευθύνη μίας σχέσης ανήκε στο κυρίαρχο μέλος, το οποίο θα σχετιζόταν προφανώς με ένα πλάσμα τόσο υποδεέστερο που δεν θα μπορούσε να έχει προβληματισμούς και γνώμη, ούτε κατά την διάρκεια, ούτε πριν, ούτε μετά την σχέση.
Αμ δε! Κελαηδάνε τα υ, ακόμη και τα υποδειγματικά και το τι θα σούρουνε στο Κ τους μετά την αποδέσμευση/χωρισμό/μαλλιοτράβηγμα, έχει πλάκα να το ακούς από μία γωνιά πάντως, σε αντίθεση με την έλλειψη γνώμης που ενδεχομένως να είχαν (ή τους είχε επιβληθεί) εντός σχέσης, εκτός, γίνονται λαλίστατα!
Για λοβοτομές btw, τρίτη πόρτα δεξιά...

 

Δε θα πω ότι έχεις δίκιο ή άδικο, θα ήταν όντως αλαζονικό από μέρους μου. Και σίγουρα τόσο αληθινό, όσο και ψεύτικο. Θα σου απαντήσω όμως με μία ερώτηση...


Τι πιστεύεις για τις σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής; Τι ορίζεις εσύ, ως μία τέτοια σχέση;

 

Φαινομενικά ίσως αλλά δεν ισχύει αυτό.
Νόμος δράσης / αντίδρασης
ΟΙ πράξεις του ενός επηρεάζουν τον άλλον ακόμη κι αν είναι υπό εντολές
Ακόμη κι από το πως θα δοθεί μια εντολή και το πως θα εκτελεστεί.
Και ακόμη κι έτσι όπως τα λες να ήταν υπάρχει ακόμη το αρχικό ερώτημα...
Πως γλιτώνεις από το τέλμα?

 

Αν και το ερώτημα είναι πολύ γενικό για να το απαντήσω συνοπτικά, θα αποτολμήσω μία συγκρατημένη προσέγγιση, δεν θα πω ότι μου κάνεις ερώτηση-παγίδα, γιατί ό,τι κι αν πω ότι είναι οι σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής, θα αντανακλά τις δικές μου απόψεις και δεν επέχει θέση ορισμού, επ΄ουδενί, άρα δεν θα το κάνω.

Θα το προσεγγίσω λοιπόν λίγο ανάποδα και θα πω τι ΔΕΝ είναι για μένα σχέση κυριαρχίας/υποταγής.
Επειδή η κατίσχυση είναι προσυμφωνημένη και αναμενόμενη, και δεν μιλάμε για ανθρώπινη ανωτερότητα κανενός από κανέναν και για κανέναν λόγο, αλλά για συναινετικό εξουσιασμό, η επιβολή μη εκφοράς γνώμης, μιας και σε αυτό αναφερθήκαμε, είναι ευκταία μόνο αν προσυμφωνείται και θεωρείται θεμιτό και καυλωτικό κάτι τέτοιο. Το ότι το υ δεν εκφέρει γνώμη, δεν σημαίνει ότι δεν έχει γνώμη. Μπορεί να του ζητηθεί, μπορεί να μην του ζητηθεί, ωστόσο θεωρώ αδύνατον, ακόμη και σε TPE, να μην έχει το υ γνώμη (εξαιρούται ως γνωστόν οι περιπτώσεις λοβοτομής, νοητικής υστέρησης). Αν έχουν προσυμφωνήσει να μην την εκφέρει παρά μόνο όταν του ζητηθεί, τότε όλα καλά, όλα ανθηρά, συνήθως έτσι γίνεται. Προσωπικά αυτού του είδους η διαχείριση δεν είναι του γούστου μου, αλλά δεν βρίσκω και κάτι τόσο κακό σε αυτό, με προϋπόθεση την προϋπάρχουσα συναίνεση και να ξέρουν και οι δύο πλευρές σε τι ακριβώς συναινούν.

Σχέση κυριαρχίας/υποταγής λοιπόν δεν είναι η μη ύπαρξη γνώμης ή άποψης ή προβληματισμών από πλευράς υ, αλλά η ανυπαρξία ανάγκης έκφρασης της γνώμης αυτής, καθώς το κυριαρχικό μέλος πρέπει να είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις και για τους δύο, σε ό,τι αφορά την σχέση τουλάχιστον, και μάλιστα τις σωστές. Η επιβολή μιας τέτοιας ισορροπίας, μονομερώς και έξω από προσυμφωνημένα πλαίσια, είναι καταχρηστική, άρα κατακριτέα κατ΄εμέ και μη αποδεκτή.

Το κυρίαρχο μέλος, κατά την γνώμη μου, επιβάλλει μόνο κατ΄ανάγκην, κατ΄ευχήν εμπνέει, με τέτοιο τρόπο που να μην χρειάζεται καμία αντίσταση, αντίδραση, διατύπωση αντίθετης γνώμης ή άποψης από πλευράς υ.

Αυτό το ''έτσι γουστάρω, κι άμα δεν σου αρέσει τη βόλτα σου'', άμα έχει αρχίδια το κυρίαρχο μέλος, ας το πει ευθύς εξ΄αρχής, στη φάση της αρχικής διαπραγμάτευσης, προ της συναισθηματικής εμπλοκής του υ.

Πολλές μισές αλήθειες δεν συγκροτούν μία ολόκληρη, παρά μόνο ένα φαιδρό ψέμα, να μην ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια.

Άμα το κυρίαρχο μέλος δεν θέλει υ με άποψη, ας φροντίσει να το ξεκαθαρίσει επίσης εξ΄αρχής, στο στάδιο της διαπραγμάτευσης ακόμη και πρέπει να είναι σε θέση να το υποστηρίξει και να το τηρήσει καθ΄όλη την διάρκεια της σχέσης, καθώς επίσης αν το υ ανταποκριθεί πλήρως σε αυτήν την προσυμφωνημένη ''αφασία'', δεν θα είναι πραγματικά υπεύθυνο για ο,τιδήποτε συμβεί κατά την διάρκεια της σχέσης αυτής. Την οποία ευθύνη φυσικά, πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβει πλήρως το κυρίαρχο μέλος, όχι μόνο ως παραδοχή, αλλά και με την διευθέτηση τυχόν προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν λόγω της αρχικής του απαίτησης.

Δεν ξέρω αν σε κάλυψα, προσπάθησα να εστιάσω στο ζητούμενο ειδικά και όχι σε γενική αναφορά σχέσεων κ/υ.
Μετά χαράς να διευκρινίσω ο,τιδήποτε δυσνόητο ή ακατανόητο, είναι κι η ώρα περίεργη, ομολογώ...

 

Δεν υπάρχει συνταγή, η θέληση σου είναι αυτή που θα ψάξει να βρει τον τρόπο ώστε να μην παγιδευτεί σε κανένα τέλμα. Σε ότι αφορά εμένα, η προσπάθεια μου, αφορά δύο και δεν έχω και δεν είχα σχέση με κανένα υποδεέστερο πλάσμα από εμένα. Το λιγότερο, ίσης αξίας με εμένα.