Σωτήρες

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σωτήρες

1. Εξαρτάται τί ενοούμε με τον εγωισμό. Εννούμε εγωιστική συμπεριφορά, με την έννοια της αδιαφορίας για τις επιθυμίες και τις ανάγκες του άλλου; Ή ενοούμε επιβεβαίωση του Εγώ και ενίσχυση της αυτοπεποίθησης;
Στην πρώτη περίπτωση, ο άλλος χρησιμοποείται. Αν δεν το έχει καταλάβει, πρόβλημά του. Αν το έχει καταλάβει, προφανώς το επιθυμεί.
Στη δεύτερη περίπτωση, αν αυτά συμβούν πραγματικά και όχι επιφανειακά, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχουν.


2. Ωραία, ξεκαθαρίσαμε οτι κανένας δεν καταναγκάζεται και οτι και οι δύο θέλουν τη σχέση και τη διατηρούν. Ας ξεκαθαρίσουμε και τί είδους σχέση είναι αυτή. Αν πρόκειται για ερωτική σχέση, μπορεί να είναι και ιδανικό. (δεν ισχυρίζομαι πως είναι το ιδανικό μοντέλο σχέσης γενικά, αλλά για τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες).
Αν τώρα, η σχέση δεν είναι ερωτική, αλλά είναι άλλου είδους, όπως π.χ. σχέση γονιού-ενήλικα γιου/κόρης ή σχέση δύο αδερφών ή δύο φίλων κ.α., τότε πιστεύω πως αρχίζει να γίνεται πρόβλημα.
Κι αυτό γιατί δε θεωρώ κατάλληλο (χωρίς να θέλω να το κατακρίνω έντονα) να αναπτύσσονται σχέσεις "εξάρτησης" (σε όσα εισαγωγικά θέλετε   ) σε άλλους συνδυασμούς εκτός του ερωτικού και συντροφικού ζευγαριού.


3. Πιστεύει κάποιος οτι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μόνο από εκείνον; Δηλαδή οτι δε χρειάζεται καν την αλληλεπίδραση με τον άλλον; Δεν το νομίζω. Αλλιώς δε θα σχετιζόταν καν με τον άλλον. Μπορεί να επιδιώκει να το προβάλει για να τονώσει την αυτοποίθησή του. Οπότε, γυρίζουμε πάλι στο
(1).  

 

Babylon δε διαφωνώ με αυτά που γράφεις.
Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί έγραψες όλα τα υπόλοιπα μιας και συμφωνούμε τουλάχιστον στην κεντρική ιδέα της "προσφοράς / σωτηρίας"  

 

Γιατι θεωρησα πως το να λες πως ολα ειναι εγωισμος και να βαζεις στο ιδιο επιπεδο την "αλτρουιστικη" βοηθεια με την αλλη, ειναι ισοπεδωτικο, και καπως αδικο για αυτιυς που προσφερουν το δευτερο. : )

 

Δεν μ'αρέσουν οι σωτήρες,δεν γουστάρω να σωθώ!

 

Απάντηση: Σωτήρες

Ο πατερναλισμός σε κάθε του μορφή δεν προσφέρει τίποτα απολύτως παρά μόνο δίνει τροφή σε αρχηγικά σύνδρομα, συμπλέγματα ανωτερότητας, μεσσιανική αντίληψη για τον εαυτό μας, που πολλοί εξ η/υμών έχουμε.

Όπως λέει και ο Ανδρέας Τσιλιφώνης δια στόματος Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Άσε με να κάνω λάθος
Μη παριστάνεις το Θεό
Δεν μ' αρέσουν οι σωτήρες
Δε γουστάρω να σωθώ
Δεν πειράζει αν μετά θα μετανιώσω
Δεν τρέχει τίποτα αν διπλά θα κουραστώ
Δεν με νοιάζει απαγοήτευση αν νιώσω
Αφού ξέρω πώς έπαιξα και 'γω...

 

Αυτός που δε μπορεί να σώσει τον εαυτό του, αδυνατεί να σώσει τους άλλους
Αυτός που μπορεί να σώσει τον εαυτό του, δεν ενδιαφέρεται να σώσει τους άλλους.

Το σύνδρομο του σωτήρα είναι ένα μοτίβο χειρισμού των άλλων με σκοπό, μέσα από την απόσπαση της επιδοκιμασίας και ευγνωμοσύνης τους, την εξάρτησή τους από τον επίδοξο σωτήρα...

 

@peleas,

μιλάς σε χρόνο ενεστώτα, παρατηρώ  

Αν κάποτε βρήκε κάποια πράγματα που κάλυψαν ζητούμενά του και "σώθηκε" έτσι, γιατί να μη θελήσει να δείξει και σε άλλους τον δρόμο του;

Χειριστηκότητα οπωσδήποτε δεν θα έλεγα και δεν μου φαίνεται ούτε ο πλέον ασφαλής τρόπος ούτε ο πλέον πλήρης για να χορτάσει κανείς χειρισμό. Στην γκρίνια θα καταλήγει και στην ψιλό θυματοποίηση, ένεκα του ότι οι "σωσμένοι" είναι, συνήθως, επιβιωτικά και άκρως απαιτητικά άτομα...

@sorriso solare,

ποιος τη χάρη σου, με εκκρεμότητα επτά χρόνων καταπιαστήκαμε σήμερα  

Γενικά θα σκεπτόμουν την αυτοεπιβεβαίωση ως αρχικό εσωτερικό κίνητρο, δεν το βρίσκω και τόσο κακό, προσωπικά.

 

δεδομενου οτι με τα διεθνη στανταρτς, η ελληνικη BDSM σκηνη ειναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ανυπαρκτη,
δεν νομιζετε οτι ειναι μια πραξη "αυτεπιβεβαιωσης"
για οποιον και για οποιαν προσπαθει να διαδωσει το ΒΔΣΜ στο ελλαντα ?

 

Σαφώς και μπορεί να θέλει να δείξει το δρόμο στους άλλους, στους ίδιους όμως πέφτει η επιλογή αν θα τον ακολουθήσουν. Κανένας δε μπορεί να τους πάρει από το χεράκι και να τους σώσει ντε και καλά, αν δε θέλουν οι ίδιοι να σωθούν.

Ο αυτόκλητος σωτήρας, όχι μόνο "πλασάρει" σωτηρία, αλλά την επιβάλλει στους άλλους με χειριστικό τρόπο. Όταν οι "σωθέντες" τον κουράσουν με τη γκρίνια, τους παρατάει. Δηλαδή, τους παρατάει έτσι κι αλλιώς, γιατί έχει σημαντική αποστολή. Περιμένουν και άλλοι να "σωθούν"...  

 

Τα αυτονόητα θα λέμε;

Αφού δεν θέλανε να σωθούν τότε τι γκρινιάζουν, άλλαξαν γνώμη στο μεταξύ; Κάτι δεν μου πηγαίνει καλά εδώ  

Κοίτα να δεις, ο "σωτήρας" είναι και αυτός μια φιγούρα εξουσίας, πόσο μάλλον που μπορεί να πάρει πίσω όσα έδωσε, χαλαρά και με τόκους. Δεν είναι ισότιμη παορυσία στη ζωή του άλλου και δεν είναι εύκολο, δεν κάνει αυτός εύκολο, να τον κρίνουν τρίτοι. Αν μου επιτρέπεις, μιλάς από πρώτο χέρι ή από δεύτερο;

 

Ποιος είπε πως δε θέλανε...Αλλά η γκρίνια είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που αναθέτουν σε άλλους την ευθύνη της ζωής τους. Θα έλεγα μάλιστα ότι σε μεγάλο βαθμό την αναθέτουν σε κάποιον για να μπορούν να του γκρινιάζουν μετά. Η γκρίνια είναι ο βρεφικός τρόπος διεκδίκησης της προσοχής.

Ο "σωτήρας" δεν ενεργεί από αλτρουιστικά κίνητρα, αλλά από καθαρά εγωιστικά. "Κοίτα με, σε έσωσα. Αποθέωσέ με!"
Είναι μια μεταμφίεση της ανάγκης να διεκδικήσει την προσοχή σε ανάγκη για "προσφορά". Γι αυτό ο "σωτήρας" μπορεί κάλλιστα να στραφεί εναντίον εκείνου που δε γουστάρει να σωθεί.
Μιλάω από πρώτο χέρι...

 

Η "τροφική πυραμίδα" χρειάζεται όλα τα επίπεδά της για να σχηματοποιηθεί και σταθεί όρθια. Σε κάθε σωτήρα ή "σωτήρα" αντιστοιχεί και κάποιος που χρειάζεται ή "χρειάζεται" να σωθεί. Τί να κάνουμε? Αν δεν υπήρχαν οι αντιλόπες, θα πεινούσαν τα λιοντάρια.
Πάντως, στη διανομή των ρόλων, θέλω εκείνον του "εξ ευωνύμων".

Αντί να ασχολούμεθα με τους μάλλον κρυόκωλους σωτήρες..... κυκνίιιιιιιιιιιι...δεν ανεβάζεις ξανά το νήμα περί "Εκμαυλιστών".